Pierre Boulez over zijn interpretatie van het ‘Concerto voor Orkest’ van Béla Bartók, uiterst boeiend om volgen evenals de uitvoering ervan onder zijn leiding.

Een gelukkig moment in mijn dag, een moment dat me de ganse dag is bijgebleven, regelmatig terug is opgedoken en in feite me heeft vergezeld wat ik ook moge gedaan of gezegd hebben.

Ik hou van Boulez, van zijn manier van dirigeren en nu hoorde ik hem in het Duits spreken hoe hij  zijn dirigeren zag in verhouding tot het componeren. Hijzelf kon het uithouden gedurende een lange tijd niet te dirigeren, maar een componist hield het geen dag uit, niets gecomponeerd te hebben of gewerkt aan een sonate of een symfonie.

En over het werk van Bartók was hij vol lof, zoals ik er vol lof over ben. Zijn ‘Concerto voor Orkest’ is een prachtig hoogstaand werk, het werk van een groot componist. En dan denk ik ook aan zijn Vioolconcerto en aan zijn ‘Sonate voor twee Piano’s en Slagwerk’. Zoek dit laatste maar eens op in je vrije momenten, bijvoorbeeld na dit gelezen te hebben.

Maar wat hij zegt over het componeren, is ook geldig voor het schrijven. Ik ook kan geen dag laten voorbij gaan zonder het te doen.

Zelfs nu als ik mijn handicap verbijten moet ontsnap ik er niet aan. Weliswaar op mijn manier. En gematigder dan vroeger.

Het uur om het te doen heeft geen belang of toch, hoe dichter bij het slapen gaan des te beter ik inslaap, het is mijn drug.

25-06-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe vlug de uren, hoe vlug de dagen, in feite komt alles neer op hoe vlug de tijd tussen twee blogs want een belangrijk deel van mijn dag is hierop afgesteld. Het is een trein die ik nemen moet  naar waar weet ik nog niet en evenmin ken ik het uur, ergensnaarn een stad die ik nog niet ken. Ik wacht tot er een licht schijnt in de tunnel om te gaan waar me opgedragen wordt heen te gaan.

Zo gaat het er meestal aan toe maar het gebeurt ook dat  alles klaar en duidelijk in mij te wachten ligt en ik maar te nemen heb wat er wacht, men noemt dit de inspiratie van het ogenblik

En deze mogen was het licht dit van de dood, dit van de jonge man in de onderzeeër op weg naar de Titanic op 3.800 meter diepte, die er het leven laten zou.

Ik was ermee slapen gegaan en ik kon er me niet van bevrijden, het beeld bleef maar komen. Ik dacht niet aan de vier andere mannen,  alleen aan de knaap nog, omdat hij er niet thuis hoorde vond ik, de Titanic kon hem gestolen worden op zijn leeftijd, trouwens op elke leeftijd, het is maar hoe men zijn leven  verpanden kan of wil, maar het leven van de jonge man grijpt me zo aan dat ik het hier vermelden wil om het vast te ankeren aan de tijdsgeest van nu.

Ik heb het hier neergezet heel laat op de avond omdat ik het gebeuren zou kunnen loslaten in mijn slaap. Ik weet wel dat er andere drama’s gebeuren, maar dit drama hier is van een vreemde aard, het is er een waarvoor rijkelijk betaald werd opdat het gebeuren zou, of dan toch  zou kunnen gebeurd hebben.

Het is er een waar geen film zal over gemaakt worden, alhoewel er wel een gemaakt werd over de Titanic waar de eerzucht van de mens ook een belangrijke rol heeft gespeeld. Zo je weet maar nooit.

Maar ik, zal ik dan toch vast kunnen slapen deze nacht?

24-06-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De veldbloementuin  is geworden wat ik verhoopt had, hij is een toevlucht voor bijen, kevers en vlinders, een verzamelpunt van leven en beweging. Ik kijk ernaar met een zekere voldoening, met een blij gevoel in mij, iets bereikt te hebben, een pagina gevuld met bloemen in plaats van met woorden.

De aanleiding te zijn geweest om een handpalm aarde om te vormen tot een bloemenveld, een vorm van creatie die ik bekomen heb dankzij de kracht en de kosmische eigenheid van de natuur die mijn geest, want uiteindelijk was het een idee van mij, aan het werk heeft gezet.

Ik aanzie het als een blog in een andere vorm die ik geschreven heb, een uiting van een drang in mij schoonheid op te wekken, want beken het, niets is mooier dan een bloemenveld in de zon. Niets overstijgt dit, niets.

Ik zag het een paar dagen terug toen een vriend me enkele foto’s toestuurde van zijn bloemenveld voor de deur. Ik ben er niet in geslaagd een foto ervan over te brengen naar mijn blog, zodat jullie zich moeten tevreden stellen met die van mij.

We voeren het in ons schoonheid te verwekken. En ik denk dat deze drang, eigen aan de homo sapiens in een stijgende mate aanwezig is, dat die drang nu veel sterker is dan bijvoorbeeld een eeuw geleden.

Diverse redenen kunnen aan de basis liggen maar belangrijk is dat het een progressie is, een richting naar meer en niet een toestand van verval.

Ik dacht er deze morgen aan toen de kinésiste, Liesbeth, die me tweemaal in de week bezoekt, me vertelde over haar moeder die in haar vrije tijd ceramiste is, ‘pottenbakster’ zegde ze en deze was zinnens, eens gepensioneerd, zich volledig te wijden aan deze kunstvorm.

Het  verbaast me keer op keer dat ik regelmatig personen ontmoet of hoor van hen, dat ze schilderen, beeldhouwen, zich verliezen in de ceramiek. Hun dagelijks werk is hen niet voldoende, hun geest verlangt meer, ze zoeken een vluchtheuvel om zich creatief te kunnen opstellen.

Deze evolutie, dit openbloeien in het creatieve, deze hang naar schoonheid is deze niet eerder een eigenschap die we haalden uit de Kosmos, eerder dan uit onszelf?

Is het niet de Kosmos die ons in deze richting duwt?

23-06-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het wordt een afspraak tussen de zon en mij om het volgende nobel punt te bereiken, dit van de herfstequinox.

Ikzelf heb dit als doel gesteld, het is een punt niet te dichtbij en ook niet te ver af, een punt op de baan van de aarde om de zon dat voor mij  te halen kan zijn zodat ik er naar uitkijken kan om de zomer door te brengen. Tot dan loopt de afspraak die ik daarna hoop te kunnen verlengen tot een volgend nobel punt, nobel omwille van het kosmisch karakter ervan.

Deze afspraak is in een zekere mate noodzakelijk, het geeft me, ogenschijnlijk althans, een geruststelling wat mijn toekomst betreft en het laat me toe met vertrouwen er naar toe te leven.

Zo moedig ik me aan om zeker niet te versagen, ook niet in het lezen van ‘Alkibiades’  dit raadt een vriend me aan. Er wacht me dus een periode van drie maanden om wat te bereiken eigenlijk, want mijn tijd voor iets bijzonders is voorbij. dus, volmondig blijven lijkt me voldoende het zal me geestelijk wakker houden.

IK heb dus geen plannen meer om nog iets wel bepaald te bereiken, ik beken dat ik met ontzag opkijk naar wat ik reeds geschreven heb en dat ik het niet meer zie zitten - een paar maanden geleden wel nog – iets groots te presteren om af te sluiten, bijvoorbeeld al was het maar al mijn gedichten onder te brengen in één bundel. Vandaag ontbreekt me  de moed hiervoor, morgen misschien niet.

Aldus wordt mijn afspraak geen sprankeling van creativiteit, geen voltooiing van ets dat al gepland stond, alles schijnt me zo broos toe ook mijn wandelingen in de tuin     en het helend gevoel erbij.

Ik sta er nog, maar niet zoals ik het willen zou. De dokter die het goed meent met mij, ik oude man, vraagt me geduld te hebben. Geduld en geduld.

Heb ik het?                                                                                                                                                                                                                                                                                         

22-06-2023, 04:03 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik kan niet voorbij deze datum die kosmisch gezien zo nobel is, het begin van de astronomische zomer. De Sterrengids leert het me: ‘de zon staat op 90° ecliptische lengte en bereikt de grootste noordelijke declinatie… Het is de zomerzonnewende. Vanaf nu gaat de zon terug richting het zuiden en worden de dagen weer korter.’

Onweerstaanbaar is de baan van de aarde om de zon  tot op een fractie van een seconde precies. Wie of wat is het die/dat zorgt voor deze ontstellende precisie?

Het is de Kosmos in zijn totale uiterlijke als innerlijke gesteldheid die dit regelt, volledig buiten ons om, we kunnen het enkel vaststellen en ondergaan of er met verwondering naar opkijken. Wat ik ook wil doen, verwonderd zijn.

KLARA vraagt het me honderdmaal per dag om diverse redenen en ik weet dat elke dag een grote verwondering is als ik luister naar de muziek die de kamer bevolkt en bemeubelt. En het is maar normaal als ik in contact ben met de geest in het leven van zovelen die me zijn vooraf gegaan en het beste  van zichzelf hebben vereeuwigd in hun werken.

Ik wil voortdurend bewust zijn van de geestelijke omgeving waarin ik me steeds bevind. Een omgeving die zich hecht aan de dagelijkse feiten-omgeving waarin ik verwikkeld ben. Ik leef aldus op een voet van innerlijke gespannenheid, het geestelijke aspect het dagelijkse overkoepelend.

Dit is de ideale toestand die ik niet altijd ten volle bereik, maar ik streef ernaar en vandaag wordt er het kosmisch element aan toegevoegd.

Of hoe intens ik alles tracht te beleven.

21-06-2023, 00:51 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik gisteren schreef gebeurde node, maar ik wou het toch kwijt, ik wou het toch geacteerd voor later als ik terugblikken zal op de periode van nu. Zelfs al weet ik niet of ik nog ooit terugkom op wat er geweest is; het mocht toch bewaard.

Ik stel vast dat ik voor het ogenblik onder zware druk kom te staan, dat ik steeds maar verder wil en eigenlijk niet kan omdat het schrijven een kwestie werd van te lange duur.

Nu, komende uit alle windstreken wordt me moed ingesproken. Ik ben er zeker niet ongevoelig voor maar vergeef me als ik er niet rechtstreeks op antwoord, het zou me te veel inspanning  vergen.

Ik kreeg ook een foto van een veldbloementuin toegestuurd, een veld om jaloers op te zijn, vooral als ik denk aan die van mij.

Ik lig al dagen met het boek van Ilja Leonardus Pfeijffer op de tafel zijn ‘Alkibiades’, zonder aanhangsels ruim zevenhonderd pagina’s tekst. Hoe hij dit klaar speelde om het boek te schrijven op 14 maanden tijd is me een raadsel én, of ik het volledig lezen  zal - dus niet zoals ‘Het verdriet van België’ – is een ander raadsel waar ik voorlopig nog geen antwoord op weet. Het schijnt me, na honderd pagina’s, in elk geval een ‘droog’ iets toe, maar verder spreek ik me er (nog) niet over uit, alleen dat het kolossaal veel opzoekingen moet gevergd hebben en een enorme verbeelding en zeggingskracht. Hier duidelijk eigenschappen van Pfeijffer.

Het boek vervangt nu dit van Thomas Hertog maar ik geloof niet dat ik er met evenveel enthousiasme in ‘wandelen’ zal. Hertog hield me wakker, inspireerde me, ik geloof  niet dat dit het geval zal zijn met het werk van Pfeijffer.

Want als ik lees hoe Alkibiades tewerk gaat om Socrates in zijn bed te krijgen wringt er iets bij mij.

We zien wel hoe het aflopen zal, later.

20-06-2023, 03:59 geschreven door Ugo d'Oorde  

De vuurbol van de  zon is niet op de afspraak deze morgen, het licht wel en ook het gezang van de vogels, de merel vooral. Mijn rechterhand echter blijft gevoelloos zoals de vorige dagen, al laat het me toe mijn gedachten te bestendigen in een eigen vorm en, na wat ik gisteren schreef, na wat ik mijn leven lang al geschreven heb, verder te gaan op mijn elan, telkens onderbroken en telkens weer opgedoken om te gaan naar waar ik al was of te ontdekken waar ik nog niet was. Het is een dagelijkse routine afhankelijk van de eerste stappen die ik zet in of naar het voorlopig nog onbekende. Afhankelijk ook van wie of wat ik ontmoet op mijn weg zelfs als ik niets ontmoet, als alles gesloten blijft zoals vandaag, een uitzonderlijk gebeuren, dat ik vermelden wil.

Het is de eerste maal dat ik niet weet wat ik jullie te vertellen heb, de eerste maal dat me dit overkomt, dat ik schrijf en niets te zeggen heb. Je hebt het bij te nemen, ook dat Ugo d’Oorde minder, veel minder dan vroeger aan het woord komt.

Dit is wat ik melden wou. De pijn bij het schrijven overstijgt me, legt me lam, houdt me in zijn greep zo gisteren als vandaag, zo erg dat ik het zeggen wil, al kost het mijn fierheid ze niet te kunnen overwinnen.

Ik word er stil bij, ontmoedigd zelfs, neergeslagen.

Wat is het dat me en jullie wacht, morgen?

19-06-2023, 05:21 geschreven door Ugo d'Oorde