Je herkauwt zaken die je vroeger al hebt gezegd. Het kan niet dat je in de voorbije jaren niet zou gesproken hebben noch over Christian de Duve, noch over Georges Lacroix, schrijvers die je nauw aan het hart liggen, die je geest besprenkeld hebben met hun woorden en waar je die van vele anderen en van jezelf hebt aan toegevoegd, en dit alles, nu de humus vormt van wat je blijft verkondigen, je weinig nog hernieuwend maar terugkerend naar wat er reeds geschreven staat.

Je volgt aldus het spoor van dat ros patertje van de ‘Vier Seizoenen’, Antonio Vivaldi, die liever een nieuw concerto schreef dan wat hij reeds geschreven had te gaan kopiëren. Maar dit zal wel zo zijn voor elke schrijver of componist verder te schrijven in de stijl die de zijne is dan te hernemen wat hij reeds had opgetekend. Het is wat je opmerkt bij Mahler, als er een componist is die je onmiddellijk herkent dan is het Mahler, je ruikt hem van ver aan het optreden van de instrumenten, aan de vermenging van de klanken, aan de vele kleureffecten die hem eigen zijn. Zo ook moeten zij die jou regelmatig opzoeken en je lezen geraakt worden door jouw manier van schrijven, de plaats van de hulpwerkwoorden bijvoorbeeld, de structuur van je zinsbouw, dit alles en nog andere eigenaardigheden moeten bij jou herkenbaar zijn; zoals dit ook het geval is, voor de onderwerpen die je gisteren en eergisteren hebt uitgebazuind, een soort van gezang  - onder de Menenpoort – gebracht door andere spelers, in een ander pak gekleed, met andere instrumenten maar steeds eenzelfde ‘Last Post’ herhalend, een Last Post die voor jou duidelijk draait en keert om wat je denkt God te zijn. En dat je verdedigt, dat je verantwoordt met te zeggen dat het, het enige waardevolle is waar je over schrijven wilt en kunt, waar je ook mee bezig bent, in welke richting ook je schrijft en dat, wat je ook verkondigt,  de grondtoon ervan immer het probleem God is, wie Hij is en wat Hij is en hieraan gelieerd wat er was vóór het Universum er was en hieraan gebonden, wat er is van de mens in het Universum, welke zijn rol is die hij hier te vervullen heeft en of hij er wel een heeft; of hij hier niet, zoals Monod het meent te weten hier gekomen is, toevallig, zoals een winnend lot in Monte Carlo.

Vragen gesteld door de zoekende mens, die je bent, die zich even goed zou kunnen beperken tot commentaar op wat er gebeurt om hem heen en, er naast, zelf zaken, gebeurtenissen en personages zou kunnen beginnen uitvinden die dan op hun beurt besproken zouden worden, in vergelijking tot het fictieve fenomenale door anderen gebracht. Een soort geschrijf over menselijke handelingen die de grond van het leven niet raken, zelfs niet benaderen maar enkel de oppervlakkigheid van het bestaan behandelen.

Neen, men begrijpe, dat in de loop der jaren, en er zijn er nu al enkele, zich een wereld heeft gevormd die hij niet meer verlaat of kan verlaten, al wou hij wel, als hij elke mogen, zoals nu, vóór het licht van de nieuwe  dag – nu steeds later en later - opkomt, hij neerzit om te gaan schrijven, zelden wetend waarover, maar eens zijn eerste zin er is, hij verder de loop van zijn gedachten maar te volgen heeft om uit te komen, zoals hij reeds herhaaldelijk schreef, op een plaats waar hij niet verwachtte uit te komen. Een lange zin die maakt dat de zin die zich aan het vormen was terwijl hij deze hier neer schreef, verloren ging, zoals er zovele zinnen verloren gaan in een leven. Zinnen die wel ooit eens terug zullen komen als de tijd er voor gekomen is. De geest van de mens een eindeloos vat van gedachten zijnde.

06-09-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Vertrekkende van het principe dat het onmogelijk zich een begin in te denken vóór de Kosmische Flux, waaronder wij verstaan de ‘kosmische stroming’, zegt ons Lacroix dat deze Flux altijd moet bestaan hebben – avoir existé en puissance zal Prigogine zeggen - en dat het betekent dat het Universum zoals wij het nu zien, al zien we niet zoals het is in beweging is,  zich terugplooit op zich zelve. Deze Flux is aldus het binnenbeeld van de Kosmos in al zijn wetten, in al zijn geledingen en bewegingen, in al zijn, aan alles, inherente spiritualiteit. 

Geïnspireerd door Lao Tseu en wat deze vertelt over de Tao[1], besluit Lacroix : ‘le Dieu des Chrétiens est le Verbe, le Dieu du Cosmos est Retour, c’est-à-dire la substance dynamique agissante sur elle-même.’ Hij komt aldus tot het besluit dat ‘God, Kosmos en Zijn’, één en hetzelfde zijn in deze Flux. Waarbij alles, totaal alles, een eenheid vormt en op zich zelf terugblikt. De mens is er een voorbeeld van, hij is en hij weet van zichzelf dat hij er is. Zoals deze Flux (de eenheid God, Kosmos, Zijn) weet van zich zelf dat Hij is. 

In vorige blogs hebben we, uit het boek van Fritjov Capra en Co, ‘Belonging to the Universe’ het ‘cosmotheandric principle’, van Raymundo Panikkar aangehaald, waarin ‘Kosmos, God en Mens’ gezien wordt als een eenheid . Bij Lacroix is de mens begrepen in het Zijn, wat een beter, daarom niet duidelijker, beeld geeft over de eenheid van al wat is. En als Lacroix hieraan de naam van Flux geeft in plaats van Tao dan is dit omdat hij in zijn, voor mij niet te begrijpen wetenschappelijke uiteenzetting die aanleunt bij wat de moderne fysica hem leert, deze Tao ziet als Flux en uiteindelijk besluiten zal dat we deze Flux ook als God  kunnen zien van wie hij zegt: 

Dieu n’est pas l’Eglise et l’Eglise n’est pas Dieu. Porter un jugement historique sur les agissements de l’Eglise n’affecte Dieu en rien. Non, Dieu n’est pas l’opium du peuple, Il est le principe de l’Être et de la Vérité.’ (page 249). 

IK knoop hier graag aan vast de idée van Christian de Duve, Nobelprijswinnaar: 

Je refuse de me définir comme athée. Il m’est difficile, néanmoins de souscrire à la notion d’un Dieu anthropomorphique. A mon avis, nous devons dépersonnaliser Dieu, tout comme la nouvelle physique nous dit qu’il faut dématérialiser la matière.[2] 

Aan wat Lacroix noemt, le Flux Cosmique, geeft de Duve een andere naam, er is zegt hij in onze taal ‘pour désigner l’entité qui émergera ainsi, d’autre terme que celui d’ ‘ultime réalité’. Welke ook de naam is die we er aan geven, er is ‘Iets’ om te noemen dat er moet geweest zijn, wellicht in potentie, waaruit is ontstaan al wat is ontstaan en al wat nog zal ontstaan. 

Ik vind achteraan het boek van Georges Lacroix, een met potlood geschreven tekst, met onderaan een tekening: 

‘Ai terminé la lecture de ce livre le 24 août 1981 à Grimentz. Je n’en ai pas compris grande chose. Je sens toutefois que les forces de l’invisible – l’énergie de la métaphysique – se sont installées en moi. Ce livre qui m’a obsédé pendant mes vacances de 1981 et dont j’ai continué la lecture  malgré la difficulté du texte, m’a procuré une grande joie, il est devenu comme un frère que j’aime. 

Ik weet nu, meer dan dertig jaar later, dat ik toen een grote reis gemaakt heb, die geen enkele plaats op aarde me had kunnen bezorgen.

05-09-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Niet de morgen maar de nacht heeft klaarheid gebracht. Ik ruk de pagina’s uit het boek van wat ik de laatste dagen geschreven heb, berg deze in een blikken doos die ik begraaf onder  de ceder in de tuin, de plaats getekend met een steen die ik ra     apte in de bergen, pagina’s die oordelen zullen, later, veel later, of de toekomstvisie erin vooropgesteld is uitgekomen of niet. Dit is dan het begin van het vervolg van wat ik schrijven ga de komende dagen, tenminste zolang deze dagen zich zullen openen voor mij. 

Ooit schreef ik dat ik een Kelt, een gotieker was, en was ik het niet het toch wou zijn – ik zal dus nooit een boek schrijven zoals Christine Hemmerechts haar laatste. En zeg ik nu dat ik me als Kelt en gotieker uitdragen wil naar de bestaande en de komende geslachten, mijn geest en ingesteldheid projecterend naar de toekomst toe wat die ook moge zijn.

Al was het maar te beginnen met Héraclitus die stelde dat alles bewegend is en dat dit een onverbiddelijke wet was, zowel op het zichtbare als op het onzichtbare spirituele vlak. Niets ontsnapt aan dit bewegen, geen volk, geen wereld, geen religie, geen beschaving, evenmin het voertuig dat je lichaam is.

Vandaag ontwaakt je op een boek dat je helpen moet je dag te beginnen. De rug doet het wel niet, maar dit gaat over, je bekken zit in pijn maar ook dit zal je vergeten, maar er is dat vreemde boek uit vroegere tijden dat je, gelukkig maar, bewaard hebt. Het boek van iemand die zoals jij, de wereld de rug heeft toegekeerd en zich genesteld heeft in de vreemde theorie van de ‘Flux Cosmique’ die Héraclitus in gedachten had maar het anders heeft verwoord. Het boek van iemand zoals jij die zoekt wat niet te vinden is, omdat zoeken hier het werkwoord is en niet het werkwoord vinden.

Het is het boek van Georges Lacroix[1] in de tijd der tijden, 1979, opgekomen en sedertdien weggedoken in de bibliotheken die het nog bewaard hebben. En eraan denkend komt een rust in jou die ook een geruststelling is. Je draagt het vele jaren al in jou. Lacroix die een theorie van het ‘zijn’ wil uitklaren toepasselijk niet enkel op het atoom maar tevens op het ganse Universum en meer in het bijzonder op de mens in zijn leven van elke dag, onderhevig aan deze Kosmische Flux, waarbij de affiniteit wordt ontleed die er zonder de minste twijfel bestaat tussen het mystieke van het Taoïsme en de kwantum fysica.

Het is een boek dat je activiteiten voor een tijdje lam legt, een boek dat je ondergaat en waarop je slechts van op afstand reageren kunt. Het is een boek om in de hand te houden en te weten dat er heel precieuze zaken in staan, die je op vele plaatsen hebt onderlijnd of aangestipt. Waarin je, telkens je een ruime witte spatie ontmoette, een niets zeggende tekening hebt aangebracht, even mystiek als de tekst die je las. Er is dus een band tussen jou en het boek, die dieper reikt dan de ideeën er in verwerkt. Voorlopig ligt het naast jou als een warmte, als een vriend aanwezig in zijn afwezig zijn. 

Hiermede heb ik in feite alles gezegd wat ik er vandaag over zeggen wilde.

04-09-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De vrees voor wat aan het dagen is aan de verre horizont verlamt mijn schrijven. Ik beken ootmoedig dat mijn gedachten geen vlucht meer nemen naar hogere regionen, dat ik vast zit in de prikkeldraad van wat hier voor het ogenblik aan het gebeuren is en dat de waarden, en hier gaat het om, die ik altijd op mijn manier heb verdedigd niet meer aan bod zijn gekomen.

De verandering is leesbaar in mijn geschriften van de laatste dagen. In mij is Ugo aan het uitdoven, hij is weggezakt tot de onderste lagen waaruit hij met moeite opstaan kan. Ik roep hem en smeek hem het hoofd koel te houden en te zijn wie hij was voorheen, maar hij antwoordt me met een dofheid of hij antwoordt zelfs niet meer. Ik sta er dus helemaal alleen voor, vind geen dubbelganger voor hem en ik voel me alsof ik hem vervoegd heb in zijn dofheid.

Ik zie een wereld die verschrompelt, wat gisteren was is niet meer vandaag en wat vandaag nog is zal morgen niet meer zijn. Het wordt het einde van de genoegens die ik kende een tekst te hebben geschreven die ik waardevol achtte; het wordt het einde als ik de strijd tegen het ‘niets’, het ‘nada’ van Saramago waar hij zo graag over uitweidde, niet kan overwinnen; als ik, op ogenblikken zoals deze, zelf verga in het niets van het niets. Ik voel de dreiging van de wereld die dieper en dieper doordringt, die me de keel toesnoert. De morgenstond vóór het eerste licht, de momenten die het licht voorafgingen van vroeger en me optilden, zijn momenten van onevenwichtigheid geworden. Ik ben in een paar dagen tijd een gekluisterde man geworden – wat dit ook betekenen mag. 

De laatste dagen dacht ik dat mijn lichaam aan het afzwakken was, dat de kracht van mijn ‘zijn’ aan het wegebben was, maar mijn lichaam is gebleven wat het was,  het is de vrees die me verlamt. Wie of wat helpt me uit mijn zwartgalligheid, wie komt me ter hulp, welke heilige, welke vriend, welke ingeving. 

Ik moet en wil terug naar de dagen dat ik me verheugde op de komst van de kleuren van de herfst, verheugde op het stilvallen van de natuur, het tot rust komen opdat ik ook tot rust zou komen. 

Heb voor mijn ogen, de jonge, blonde meid die de duizend mannen in Calais op een of andere wijze behulpzaam wou zijn. Wellicht weet ze niet dat deze, allen zonder uitzondering, geleerd hebben dat de vrouw een akker is en niet veel meer.[1] 

03-09-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Vroeg deze morgen: ik ben benieuwd hoe ik vandaag er in slagen zal de nodige inspiratie te vinden om met eer door de dag te komen, of tenminste zonder kleerscheuren. Om te beginnen wil ik de dwanggedachten van de laatste dagen van me afzetten en recht als een kaars binnen gaan in de uren die zijn en niet in deze die komen zullen; het ‘zijn’ is al moeilijk genoeg als het lichaam bij elke beweging tegen stribbelt opdat ik mijn geest in verwarring zou brengen met spookgedachten. 

Maar kan het nog te zijn zoals ik ingesteld was toen ik met deze blogs begonnen ben; kan ik vandaag nog mijn dag doorbrengen zonder een of andere e-mail die me wijst op wat zich aan het afspelen is in de wereld. Ik heb de media niet meer nodig, trouwens ze vertellen maar wat ze wensen los te laten en verzwijgen het essentiële, maar de mails krijg ik onverbloemd binnen via internet. En, als het zo is bij mij dan moet het ook zo zijn bij anderen, moet de ganse westerse wereld overspoeld worden met ongecensureerde feiten en gebeurtenissen die circuleren van scherm naar scherm en alle, meer en meer gecentreerd zijn, niet op het beoefenen van naastenliefde, maar op het gevaar inherent aan deze beoefening. Het kan niet dat onze politiekers hiervan verstoken blijven, maar desondanks blijven ze hun groot hart tonen,

Anderzijds welke in beeld verwerkte gedachten moeten er dan niet circuleren onder de volgelingen van Mohammed over, én wat er zich afspeelt in de dorpen en steden waar IS, hun broeders in Allah, zijn binnengedrongen (Palmyra als het zoveelste voorbeeld), én wat ze horen over de vluchtelingenstroom die Europa bereiken en het gevaar dat ze er lopen hun geloof te verliezen en door ons bekeerd te worden. 

Het is duidelijk, de ganse wereld is in een oorlog verwikkeld, is het er geen van wapengeweld het is er een van ideeën die tegen elkaar opbotsen. 

Hoe kunnen we, hoe kan ik, met kalmte en sereniteit de herfst ingaan, hoe kan ik terugkeren naar de sfeer van mijn blogs uit mijn beginperiode, naar wat ik toen meende belangrijk te zijn om te vertellen. Ik zie geen mogelijkheid meer. Vanmorgen stond ik op met de gedachte alle spookgedachten achterwege te laten, maar ondertussen word ik overstelpt door een vijftal mails die alle zonder uitzondering, handelen over het vluchtelingenprobleem, niet zo zeer om het probleem zelve, maar om wat de gevolgen ervan zullen zijn. 

Daarenboven, waar niemand het over heeft, we leven reeds als land boven onze stand, tientallen jaren al geven we meer uit dan dat er binnenkomt, we zijn geen rijk land, het is dus niet dat het niet op kan. We moeten dus nog meer gaan lenen om de vluchtelingen die hier binnen komen te onderhouden. en wie gaat die leningen terug betalen, als ze ooit terugbetaald zullen worden, niet de politiekers van nu, niet wij volwassenen, belastingbetalers, wel zij die na ons komen. Zij zijn het in elk geval die de gevolgen zullen dragen van de huidige Europese politiek zoals ze is uitgestippeld.  En hoe zwaar die gevolgen zullen zijn is niet te becijferen noch in te beelden. 

02-09-2015, 08:09 geschreven door Ugo d'Oorde  

Voor de maan schuiven lijk gedachten, de wolken, het zijn maar sprokkelwolken en het zijn maar sprokkelgedachten, maar het beeld ervan, hoog boven mij, is van een schoonheid die vroeger gedichten leverde en kunstenaars in vervoering bracht om er melopeeën over te schrijven en doeken, met banden licht over het water, te schilderen. Tijden die van vroeger zijn zo dat je, zoals ik, van vroeger moet zijn om de volle maan nog op te merken, laat staan nog te vermelden. 

Nochtans is het een beeld van alle tijden is. Een beeld dat Abraham zag en zijn zoon Ismaël toen ze in het land dat het hunne was een soort tempel bouwden – dit laatste staat vermeld in de Koran, de maan is van mij – deze werd in de loop der tijden herhaaldelijk herbouwd. De tempel werd de Kaaba, nu omkleed met een zwarte doek met gouden letters bestikt, alsof het een levend wezen was. Alhoewel het geen kunstwerk is in de eigenlijke zin van het woord – het is slechts een simpele gemetste ‘kubus’ –is het ‘ le seul objet façonné faisant obligatoirement partie du culte islamique’, schrijft Burckhardt maar, zijn spirituele betekenis is naar gelang het gezichtspunt, mythisch of gereveleerd. En het zou  ook Abraham geweest zijn die de jaarlijkse bedevaart naar de Kaaba heeft ingesteld.

Abraham, zegt de Koran (Sourate III 67), was noch christen, noch jood, maar hij was een ware gelovige, onderworpen (muslim) aan God, hij was geen polytheïst. Hij wordt echter niet gezien als de voorvader van de Arabieren, maar als een apostel van het zuivere en universele monotheïsme dat de Islam zich voornam te hernieuwen. 

Waarom schrijven over Abraham wiens graf door de Israëlieten gesitueerd wordt in Kyriat arba, volgens hen gelegen in het vroegere Palestina?

Genesis 23, 2, verhaalt dat Sarah de vrouw van Abraham overleed in Kyriat arba of ‘Dorpen van vier’ en dat ze begraven werd, evenals Abraham, in de grotten van Maqfellah. Kamal Salibi schrijft in zijn reeds voorheen geciteerd boek ‘La Bible est née en Arabie’ dat er ten zuiden van Mecca, ter hoogte van Qunfudhah, nog steeds het dorpje Maqfalah (mqplh) bestaat – Arabische woorden zijn niet gevocaliseerd - en dat er dichtbij ook vier dorpen zijn waarvan de naam begint met ‘Quriath’.

Dat ik het meer vertrouwen heb in Salibi is duidelijk. Het is dus goed mogelijk dat het Abraham is geweest, zoals de Koran het vermeldt, die met zijn zoon Ismaël, de tempel, later de Kaaba, zou gebouwd hebben gezien hij in die omgeving verbleef.

Ofwel geloven we de Israëlieten die voor de vuist weg gezegd hebben waar Kyriat arba zich bevond, ofwel geloven we Kamal Salibi die de dorpen in het land van Abraham heeft bezocht. Echter vandaag maakt Salibi niet de minste kans om gelijk te krijgen, wat voorbij is, is voorbij, niemand komt er nog op terug, zeker de Arabieren niet.

01-09-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik lig met drie boeken naast mij: de kwatrijnen van Omar Khayyân -het boek dat ik daarna op zijn rek ga plaatsen - en twee andere, meer waardevolle werken: ‘L’Art de l’Islam’ van Titus Burckhardt en ‘An introduction to Arab poetics’ van Adonis. 

Uit het eerste werk citeer ik een kwatrijn dat veelzeggend genoeg is en duidelijk beschrijft wat de volgeling van Mohammed, dan toch de mannelijke, te wachten staat eens hij de ogen voor goed gaat sluiten, hij, tenminste kan dus vertrekken in grote verwachting: 

On dit qu’au Paradis des filles aux yeux noirs / du vin pur et du miel seront matin et soir / il n’y a donc à boire et aimer nulle honte / puisque tel est notre destin en fin de compte.[1] 

(Degenen die mijn blog van  22 augustus hebben opgevolgd en het betoog van Koenraad Elst over het/de fatwa uitgesproken over Urbain Vermeulen hebben opgezocht en gelezen, weten welke kwaliteiten Urbain Vermeulen toekent aan de man in de Arabische wereld, de belofte die hen door Mohammed werd gedaan wat de hemel betreft, ligt in de verlenging van de ‘hoedanigheden’ die ze hier op aarde bij uitstek beoefenen.) 

Wat 'ons' daarentegen te wachten staat is minder expliciet, ons wordt het eeuwige leven beloofd, waarover we het gissen hebben wat dit betekenen zou en wellicht om deze reden door velen herleid wordt tot de holte van het niets. De nieuwgekomenen vrezen dus niet dat eens ze het land van de ongelovigen binnen trekken, hun voorrechten wat de hemel betreft - een rijke met  wijn en ‘halal’ gevulde tafel en bediend door mooie, jonge, beloftevolle meiden/maagden - zullen opgeheven worden en dat ze het zullen moeten stellen met de hemel die van ons is.

Een tweede werk is dit van Arabische schrijver die zich Adonis noemt. En waarin ik val op een zin die ik, een tijd geleden al, bij een vorige lezing, met potlood heb onderlijnd: 

‘In the language, poetry and thought are fused into a unity of consciousness, in such a way that thought seems to emanate from the poetry like perfume from a rose. This characteristic is embodied in the metaphorical structure of the expression.’[2] 

Om diverse redenen ben ik gelukkig dit te lezen omdat ook voor mij de metafoor een wapen is dat ik maar al te graag gebruik en door heel wat schrijvers wordt omhelsd. Een vriend stuurde me onlangs een van zijn zeegedichten met als hoofding ‘Horizon’: 

Ik kijk naar de zee / de golven, het strand / en die zachte ruimte / aan de horizonlijn. / Met gedempte ogen / zie ik dat blauw gordijn / met die witte glimp, / van wat altijd wijkend / en stil zal zijn. 

En à propos, hoe verwerk ik dit, hoe lees ik wat er geschreven staat, wel ik gis:

jij die me leest, weet hoe goed ik me voel hier, met die ruimte van strand en golven levend tot in mij, ik me verlengend tot aan de horizon, tot in de verre luchten, blauw, gedempt met wit, uitdeinend tot in het oneindige en toch onbeweeglijk. Ik, dit almles overschouwend. 

En dan is er Titus Burckhardt in zijn schitterend werk over de kunst van de Islam.[3]. Ik kan uit dit immense werk dat met veel liefde en inzicht geschreven werd, tal van belangrijke passages halen die de waarde ervan en de grootheid van de Arabische als Islamitische kunst duidelijk onderlijnen, maar dit ware onbegonnen werk. Ik wens alleen maar over te nemen wat hij zegt over het Arabisch als schrift in vergelijking tot het Chinese: 

‘Les caractères chinois s’étalent verticalement, de haut en bas; ils imitent le mouvement d’une théogonie descendant du ciel sur la terre. L’écriture arabe elle progresse horizontalement, sur le plan du devenir, mais elle va de la droite, champ de l’action, vers la gauche, région du cœur. Elle décrit donc un mouvement allant de l’extérieur vers l’intérieur. Les lignes successives d’un texte sont comparables à la trame d’un tissu. En fait le symbolisme de l’écriture s’apparente à celui du tissage et se réfère comme lui à la croix des axes cosmiques.’ 

Waarom nu deze blog, over drie schrijvers, waarom, na mijn vrees over de toekomst van onze westerse beschaving te hebben uitgesproken, waarom nu uit te weiden over werken die het positieve van de islam op het voorplan schuiven?

Wel omdat het een realiteit is, dat er vertrekkende van uit de Arabische kunst van voor Mohammed en de Islamitische die er in de eerste eeuwen is uit ontstaan, op het gebied van de bouwkunst als van de literatuur,  een grote verrijking is tot stand gekomen waar we met grote ogen naar opzien en dat deze in schril contrast staat met het beeld dat de fanatieke islam voor het ogenblik aan het uitdragen is en ons de stuipen op het lijf jaagt, want de tijd dat de kunstenaar het recht had zich te baseren op wat de profeet gezegd zou hebben: ‘God is schoon en hij houdt van schoonheid’ is van eeuwen geleden. Vandaag is het meer dan duidelijk dat er uit de islam een ras is opgestaan dat er op uit is, ons en de wereld te veroveren, en we zouden, geen racist mogen zijn?

31-08-2015, 04:32 geschreven door Ugo d'Oorde