Ik wachtte vanmorgen lang om mijn eerste zin te vinden. Ongewoon was het helemaal niet, er zijn vele van die morgens of dagen die stug beginnen, wachtend op een opening, om aan de slag te gaan. Je hoort het stille vallen van de regen op het dak, lijk het vallen van woorden op je blad, even stil en even aanhoudend. En terwijl je denkt of dit wel voldoende is om je blog te beginnen, ben je vertrokken. Zo werkt dag in dag uit, het fenomeen dat inspiratie wordt genoemd, vanaf daar ben jij het niet meer die schrijft maar wordt je overgenomen en volgen je vingers wat er aankomt, alsof het opborrelt uit de slaap die een ogenblik droom was: een open ruimte waar je stond op een dik tapijt van afgevallen bladeren, zo veel dat je niet wist dat de herfst al zo ver gevorderd was, en op de zijkant onder de bomen, stonden schermen met wat je dacht tekeningen te zijn van de karma’s aan jou gerelateerd, vertellend over je leven, over wie je waart en waar je heen zou gaan. Je wou een interpretatie geven aan die droom die, zo dacht je, wees in de richting van het stille punt waar alles samenkomt en waarin je zult opgenomen worden eens het zich openen zou.

Een eigenaardige vaststelling die men niet al te graag deelt, maar je zag een vriend terug van vele jaren, hij gekluisterd in een rolstoel, hij een paar honderd dagen ouder dan jij en je zien kon nu hoe de teerling vallen kan voor de mens die we maar zijn. 

Ik heb aldus uit vele zaken wat kennis opgedaan, weinig waardevolle maar ook meer concrete. Ik dacht aldus, dat als we over Spinoza spraken, ons standpunt over God nu in een totaal andere richting was geëvolueerd. Dat we nu nog enkel denken konden aan God, dan ons plaatsend op het niveau van God, zijnde het niveau van de allerkleinste bouwsteen van het Heelal, die we niet met zekerheid kennen, maar het Higgs deeltje zou kunnen zijn, of nog iets anders. En zeker niet het niveau mens mogen nemen, niet het niveau van sterren en planeten, niet van aarde en van oceanen, niet van bomen en van planten, niet van dieren. God ziet dit niet, Hij ziet uitsluitend de binnenkant ervan, de dans van de atomen en de elektronen, van de neutronen en de protonen, van de quarks en de fotonen, de dans van de vliedende, de botsende, de splitsende, de onder elkaar communicerende deeltjes, de dans van wat de hindoes noemen de dans van Shiva. God ziet de totale totaliteit ervan. Eens we dit beeld verwerven kunnen, opnemen en begrijpen kunnen, is het ons mogelijk om te beginnen denken aan wat God zou kunnen betekenen, niet vroeger maar dan ook niet later.

Het beeld van God heeft dus in feite niets te maken met de zichtbare realiteit om ons heen, dat al een wonder is, terwijl de realiteit van Hij die we gemakkelijks halve God blijven noemen, niets anders is dan de Dans van Shiva, de wereld van de New Physics. Zij die God afschrijven als dood en begraven, ignoreren dit Totaalbeeld totaal. 

Wanneer staat hij op, het mag nog een paus zijn, de nieuwe Jezus die ons God zal voorstellen zoals Hij is – misschien werd de eerste Jezus verkeerd begrepen - en wij geschapen als energievelden van elektronische deeltjes die aan het energieveld God gelinkt zijn, dus conform aan het ‘ beeld en gelijkenis’ van de God die we getracht hebben te schetsen. Meer zijn we niet, maar het is voldoende en toereikend om te weten, duidelijker dan ooit, wie we zijn, van waar we komen en waar we keren zullen. 

Zo was het deze morgen. Hebben we lang gewacht op woord en zin tot we dan uiteindelijk voor eens en altijd het precieze beeld binnen kregen van wat we zijn en hoe we zijn als we spreken over onze gelijkenis met Hem die de totaliteit is van al wat is.

Zich God anders inbeelden dan als een dansende Shiva is blijven kleven aan de totaal verkeerde voorstelling waarmede we eeuwen - en nog steeds - zijn geconfronteerd, vastgeroest aan het begrip ‘(lichamelijke) gelijkenis’ uit Genesis, terwijl het sloeg op een gelijkenis in een energieveld van elektronen, wij een samengekoekte vorm ervan, een deeltje hologram van de samengekoekte vorm die de Kosmos is. 

Sta er mee op, lezer, en ga er mee slapen. Dit laatste is wat ik nu ga doen, het is amper zes uur. Ik heb mijn 800 woorden geschreven, wat uitzonderlijk is. Echter wat ik vertelde wist ik nog niet toen ik aan het wachten was. Het is al schrijvend gekomen, het is dus een zuivere ingeving die me bereikte van uit de dans van Shiva.

18-10-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zo is elke dag van het schrijven een nieuwe strijd die wordt aangegaan om toch maar niet te verdorren in onledigheid. Elke dag opnieuw en elke dag aankomend op een plaats die voorheen geen plaats nog was. In elk geval niet voor de lezer ervan, evenmin ook voor de schrijver van deze, zoals hij ze al vernoemde, vreemde woorden van een vreemde man die wel humor apprecieert maar nimmer humoristisch overkomt, niet eens op honderd dagen. 

Wat heb ik vandaag geschreven dat ik behouden wil en wat zal ik houden voor morgen en voor de dag(en) erna. Zal ik opvliegen lijk een jonge eend uit de lotusbloemen – zoals de farao - om te verbazen of liggen blijven onder het laatste lover, het laatste struikgewas waar de laatste vogels slapen gaan? Vragen die geen vragen zijn, maar slechts een spel van woorden. 

Hoe dikwijls al heb ik een blog afgesloten buiten adem, niet meer wetende waar ik begonnen was en langs welke weg ik terecht ben gekomen op de plaats waar ik eindigde, soms me voelend aan de hand van grootmoeder, barrevoets in het mulle warme zand, of op andere momenten, neerzittend bij het vallen van de bladeren, aan een oude leien tafel, ingeslapen onder de bomen of, zoals nu, tussen de graven van het dorp dat ik nooit had mogen verlaten, telkens wel wetende dat ik me begoochel, ik oude man die wacht om weg te gaan, het gordijn van de eeuwigheid open schuivend. 

Ik zal niets meer afmaken vandaag, zal een aantal zaken doen, kleine en minder kleine en terugkeren daarna tot wat hier geschreven staat, denkend dat het niet zo veel was dat ik te zeggen had en bewaren voor later wat in mijn pen gebleven is, om het pas morgen, maar wat is morgen, te openen, hopende dat het er nog zal zijn. Zoals de vele paradors in Spanje in droom te ontdekken zijn, de Posadas in Portugal en nooit ontdekt zullen worden anders dan op het web, of zoals de vele boeken die in de rekken staan of tentoongesteld in etalages of gerecenseerd in vele bladen. Al weet je maar nooit, want vele zaken beginnen met een droom. 

Dit alles om onze honger te stillen die blijvend in ons aanwezig is om te zien en te weten al wat er te zien en te weten is in deze wereld. Zo wordt dan eens te meer het gevecht met het woord verder gezet, er is noch winnaar noch verliezer, enkel de tijd, gekleurd door de seizoenen staat als eerste op het podium, of we hem toejuichen of niet hij is primus perpetuus.

17-10-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke morgen, het kan ook ’s avonds, kom ik binnen bij jou – voor velen jarenlang al – om je te verzadigen met mijn woorden, je verrassen enigszins omdat de gedachten-omgeving waarin ze geschreven werden niet noodzakelijk overeenkomt met de gedachten-omgeving waarin je ze leest, maar toch houden wij het beiden vol dag na dag, ik die schrijf (het kan ook Ugo zijn) en jij die me opwacht en me leest. 

Hoe denkt je dat ik dit ervaar? Wel, niet als een verplichting paraat te staan en te blijven, maar vooral, trachten je niet te ontgoochelen met een afwezigheid, wat ooit wel eens gebeuren zal maar dan niet omdat ik je niets meer te vertellen heb. Of toch?

José Luis Borges schreef ooit een verhaal dat hij begon met te zeggen dat onze ‘nietsen’ (nuestras nadas) die we schrijven weinig verschillen, het zijn de omstandigheden die triviaal zijn en beslissend  - wens niet te spreken van toeval - die maken dat jij de lezer bent van deze oefeningen, en ik de schrijver.[1]

Of, is het toch zo en ben jij het, de lezer die me zegt wat ik schrijven zal want nu er tussen ons die band van jaren is, is er, zo zie ik het toch, een transmutatie van de gedachten van jou naar die van mij, wat maakt dat de ingesteldheid van mij op het ogenblik dat ik schrijf identiek is aan de ingesteldheid van jou die me leest. We zijn dus wat de blogs betreft, afgestemd op elkaar. Jij van je kant waagt het niet dit kenbaar te maken zo doe ik het voor ons beiden, vooruitlopend op wat nog komen kan. De gedachtenwereld is zo ingesteld dat uiteindelijk wat ik denk ook door jou wordt gedacht en dat er dus over alles heen een verstandhouding is gegroeid die ons één maakt.

Dus zeg ik jou dat ik je een mooie dag toewens en dat, zoals deze tekst is ontstaan om 05.00 uur in de morgen, jij dit lezen zult alsof het 05.00 was voor jou, alsof ik bij jou was precies op hetzelfde uur. Je sliep nog wellicht of je lag wakker en dacht aan wat er op mijn bloggen.be zou verschijnen, gestold op je pc.

Het is een groot iets, gevoelsmatig dan toch, te kunnen schrijven en je gevoelens bloot te geven, wetende dat ze zullen gelezen worden, dat je wel in het ijle schrijft maar dat in dit ijle vrienden aanwezig zijn. Het is een rijkdom voor mij, de enige die voluit mijn dagen vult.

Ik ben er je dankbaar om, meer dan je vermoeden kunt, zonder jou was ik niet veel meer dan een mier met een stukje groen blad dat in de nest verdwijnt om er te vergaan, maar ik schrijf en weet dat ik verwacht wordt wat een zalig gevoel geeft.

Blijf me trouw zoals ik je trouw blijf en vergeef me als ik je soms te lang bezig houd met mijn gekartelde zinnen en eigenzinnige woorden. Het is maar dat je weet dat ik je vooral niet wens te ontgoochelen met een blog die niet waard zou zijn gelezen te worden.

Dit wou ik je zeggen deze morgen nu het ondertussen kwart voor zes is geworden. Nacht nog zelfs nog geen vaagheid van licht aan het raam.

 [1] Nuestras nadas poco difieren es trivial y fortuita la circonstancia de qu seas tù el lector de estos ejercicios y yo su redactor.

16-10-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je bent, Ugo, wat het schrijven betreft, een vreemde man, je weet nooit hoe te beginnen en toch, toch weet je hoe te eindigen. Telkens, bij het eerste licht vraag je je af, kleiner Mann was nun, in welk landschap van de geest zal je vandaag gaan wandelen? En telkens – de laatste tijd minder - wrikt je je los van het dagelijkse en duik je weg in je ware ondergrond, in (wanhopige) beschouwingen over Kosmos en over wie of wat essentieel aan deze Kosmos is.

Was alles wat je schreef gebaseerd op gissingen die van ergens kwamen – niemand heeft de waarheid in pand - en deze stonden er neergezet alsof het mijlpalen waren. Vandaag is het niet anders dan de vorige dagen. Je gaat verder op je elan en je zou moeten maken dat je dit elan niet meer verlaat, dat je stijgen blijft boven de alledaagsheid van het bestaan. Keer op keer heb je je losgerukt en heb je woorden opgezocht zonder goed en wel te weten of deze je voeren zouden naar een bewogenheid die je kende van vroeger of naar een droom die je koesteren wou en heb je een zet gedaan, zoals een bridge speler die zijn kaarten opneemt, schikt en een bod doet om zijn partner te verwittigen over de waarde van zijn spel, een metafoor die misschien niet zo goed te lezen valt maar ze staat er nu en wil er blijven. Alleen zijn de kaarten waarover je beschikt niet zo duidelijk zichtbaar en is het op goed valt het uit dat je je bod doe om uit te komen in het maximum haalbare.

Je wenst zeker niet meer terug te komen op je uithaal van gisteren, een onderwerp dat je in zijn greep houdt. Je zoekt een vorm die een gedicht kan zijn om verder te gaan en te overleven. Maar sinds je Paul Auster’s poëzie bent in gewandeld, is er iets afgesprongen bij jou en heb je gevoeld dat poëzie iets gans anders kan zijn dan dat gefilosofeer van jou, waar je weinigen kunt mee verleiden. Je zou hem dolgraag willen kunnen volgen, op avonden als de zon aan het dalen is achter de nog volle kruin van de bomen aan de einder, en het licht vervaalt en schuchter wordt, opgeslorpt door de nacht, met nog enkele vlekken hier en daar, losse woorden  die niet passend te gebruiken zijn. 

Aldus is je dag begonnen en heb je nog geen daad gesteld. Heb je amper een deel slaap genomen en omgezet in een paar bladzijden in je dagboek, wat  je later hernemen zult als je neerzit voor je klavier. Blog na blog vastzettend in strakke woorden, dichtgesnoerd en toch ontvankelijk, weinig zeggend, maar toch ademend van leven.

Zo is eens te meer ontstaan wat nog niet was of toch nog niet geschreven stond.

15-10-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je leeft in je gedachten niet meer in peis en vrede in dit land, je wordt op tv geconfronteerd met een jonge man, terug uit het kalifaat van IS waar, zegt hij tot tweemaal toe, hij zich goed voelde en - maar dat zegt hij niet - terug is om te genieten van onze maatschappelijke zekerheid. Hij zegde dus in andere woorden, dat hij zich goed voelde bij het onthoofden van blanke gegijzelden, het levend verbranden van een Jordaanse piloot, het vermoorden van ongelovigen, het verkrachten van vrouwen, het verwoesten van historisch erfgoed. Maar hij was terug en spelde ons de les om ons te verwittigen hoe we IS strijders bij ons moesten ontvangen en behandelen. Voor elk van hen is hun plaats het gerechtshof van Den Haag.

Dit waren je morgen gedachten onder het scheren. Je hebt nu een lange tijd nodig om je ervan te verlossen. Je kunt niet onmiddellijk op je blog springen en doen alsof er niets gebeurde, want het houdt je bezig. Je begrijpt niet, dat hij nu zijn avonturen kan vertellen aan zijn vrienden en kennissen die met bewondering zullen opzien naar hem, kan vertellen dat hij deel heeft gehad aan de opkomst van een nieuw kalifaat dat eens de wereld zal veroveren. En je vervloekt het hele gedoe omdat het je morgen vergalt, je dagen vergalt, keer op keer, gisteren en de vele dagen ervoor wanneer je het zoveel mogelijk hebt verborgen gehouden.

Terwijl je bij het wakker worden, rond 5.00 uur in de morgen, heel wat anders geschreven hebt in het dagboek dat je oudste dochter je schonk en dat je in de voormiddag dacht te herschrijven en in te loggen. Al kwamen de woorden heel moeilijk deze morgen, je wist toch dat er iets uit te halen was dat de vergelijking met andere blogs kon doorstaan. Maar dit ook gold nu niet meer, je leefde te zeer in die sfeer van toen je je scheerde, toen je binnen was in een ontwortelde maatschappij die je mee zoog naar de diepte, naar de ondergrond waar alles te herbeginnen valt, herop te bouwen valt.

Waar is mijn schelp, mijn koninkrijk, mijn vrijheid te schrijven wat ik haal uit de hoogste regionen, wie ontneemt me dit? Niemand anders dan de gelovigen in het ongeloof van hun geloof, al zien ze het radicaal anders, een radicaliteit die dodend is voor de mens die niet beter vraagt dan alles te ignoreren, zich te verbergen in het verste bos, met de verste vijver om er te zien hoe de bomen, de wolken en de luchten, in de spiegel die het water is er getekend staan. Jij, handen op elkaar, denkend aan wat was en is, ingekeerd, zoekend naar rust en evenwicht, naar stilte en droom, terwijl de angst hangen blijft in de tekening van de kringen op het water.

Naar het einde van de dag toe verzwakt het licht en wordt het langzaam avond.  Eenzaam zal je zijn als de nacht zal komen, de luchten een laken gelijk, gesloten.

14-10-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben uit de nacht opgestaan met een leeg hoofd, vond dat ik niets te vermelden had vandaag, tot ik de gordijnen openschoof op het oosten en getroffen werd – wakker schoot - door de morgenlucht boven de bomen,  het licht, roze geschilderd in de wollen stukjes wolk. Ik dacht aan een foto, maar in de tijd om het toestel te nemen was het beeld weggevaagd tot een effen teer blauw omheen de gelende kroon van de bomen. Dit is dan wat van het ogenblik der ogenblikken is, de hemel een fractie van een ogenblik, het gezicht van ‘God’. Ik ben er aan voorbij gegaan.

De vlugheid van verschijnen en verdwijnen is voldoende om een ander beeld terug te brengen, dat van de betogende massa mensen en een fractie-ogenblik de ontploffing van een bom in hun midden, of een fractie in de overgang van leven naar dood. Of het nu Ankara was of een andere plaats, het gebeurt gewoon om de haverklap in een bepaald deel van de wereld, nieuw is dat het nu gebeurt bij een betoging voor vrede zoals deze in Ankara.

Het gebeuren ligt in de lijn van wat verwacht mag worden en onze reactie is van voorbijgaande aard, zelfs voor aanslagen zoals deze van Ankara waarbij een honderdtal personen versplinterd worden tot een hoop schroot. We kennen de hoofdacteurs, kamikazes, enig in hun soort, om zoveel mogelijk doden, welke ook, te produceren. Hier zoals op zovele andere plaatsen wordt het gebeuren gedragen en vindt het zijn oorsprong, hoofdzakelijk in de aard van hun beleven van wat ze de Islam noemen, een beleving die, als het ware, de dood in haar vaandel voert.

 Daartegenover, welke is de ware zin van de ‘no to racisme’ slagzin die regelmatig bepaalde televisieprogramma’s vergezelt, als men, in dat voor ons intellectueel onbegrijpelijk werelddeel, blijft aanslagen plegen met de gekende mensonwaardige gevolgen?

Schrap deze slagzin en vervang hem, we zijn geen racist, we zijn alleen verbaasd over de aanwezigheid van andere rassen onder ons die nog opvallen omwille van hun kleur en geaardheid, maar allengs wennen we er aan, en daarenboven een verkeerd woord of handeling – die ook voorkomen onder zelfde soort - moordt niet. Echter waar we niet aan wennen zijn de religieuze fanatiekelingen, fanatiek in hun beleving gedragen door hun slogan  dat alles wat gebeurt de wil van Allah is, wat hen alle mogelijkheden biedt, zelfs verkrachtingen zoals er nu plaatsvinden in opvangcentra in Duitsland, zelfs huwelijken met meisjes van twaalf, zelfs een aanslag tijdens een vredesbetoging. Er heeft zich, bij mijn weten, nog niemand omwille van racistische neigingen, tot ontploffing gebracht midden een menigte, met de bedoeling dood en vernieling te zaaien onder mensen, zelfs mensen van een ander ras.

Dat we, nu overspoeld worden door een massa, meestal mannelijke vluchtelingen (?) uit dat bewuste deel van de wereld, stemt ons heel wat meer tot nadenken dan de aanwezigheid van anders gekleurden in het straatbeeld. 

We suggereren dan ook een andere slagzin, gericht tegen het geweld in de Islam – er is geen ander geweld van dergelijke omvang - ‘no to Islamic violence’. Maar deze, zelfs met Ankara, zelfs met ‘nine eleven’ in het achterhoofd, zal men hier nooit wagen boven te halen en er ons mee te vergasten op televisie. 

Nochtans is ‘ no to Islamic violence’ heel wat boeiender en drager van een grotere betekenis dan ‘no to racisme’.

13-10-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het is Pierre Aimé Bergher[1], die ‘La Chartreuse de Parme’ van Stendhal van zijn maçonnieke code heeft ontdaan, die me Psalm 139, 16 leerde kennen. Al is het maar (!) een Psalm, de tekst eruit bevestigt wat ik altijd heb gevoeld, namelijk dat ik het leven heb gehad dat ik kennen moest en dat er geen ander was weggelegd voor mij. Bergher haalde vers 139: 16 uit de tekst van de King James’ versie van 1611:

‘Thine eyes did see my substance, yet being unperfect; and in thy book all my members were written, which in continuance were fashioned, when as yet there was none of them.’ 

Het is ook mijn stelregel, ik weet dat ik ben wat ik geworden ben door de omstandigheden waarin ik me bevond. Deze vingen aan, ver, heel ver voor mijn geboorte, geijkt in de fractie tijd van mijn conceptie – ware ik geboren/geconcipieerd, onder een ander zodiacteken dan de steenbok die ik ben, dan ware ik een andere persoon geweest – en het stond toen al geschreven, dat ik ooit, gezien dit en gezien dat, een dagboek zou beginnen en het volhouden zou, onder een of andere vorm, à rato van ‘a page a day’. Maar wat er in het Boek opgetekend staat voor 2016, om maar niet te spreken van wat er me rest voor 2015, weet ik nog niet. Het zit vastgeklonken in de omstandigheden die zich in elkaar verweven zullen, een na een, waaraan ik niet ontkomen zal. 

Het stond zelfs geschreven, als ik terugkijk, dat ik in 2010, in navolging van Saramago, zou beginnen aan een Blog-dagboek waarvan ik zou willen dat het loopt tot het einde van mijn dagen, al vraag ik me regelmatig af, welk nut het zal gehad hebben, als het, finally, in een schuif zal blijven liggen? 

Met dit voor ogen blijf ik maar schrijven, ongestructureerd, niet precies om 9 uur zoals Pieter Aspe; niet zoals Amelie Nothomb die, las ik, elke morgen opstaat om vier uur om te schrijven. Voor mij geldt het op elk uur van de dag of de nacht, wat wijst op een zwakte. 

Alles vloeit voort uit alles. Kijkend naar de oranjerode zaadbollen van de wilde rozelaar voor mij in de tuin, denk ik aan het werk van de natuur; denk ik aan het ogenblik dat het gebeuren gebeurt, dat de korrel stuifmeel de stamper raakt, de fractie van een ogenblik, de fractie van de osmose van beide deeltjes, geladen met het weten, met hun kennis die ze haalden uit het verre tijd-ogenblik van de Big Bang; de natuur die weet, de geest van de mens zoekt om te weten, en al zoekende is de mens wordende, en meer mens worden is zijn rol hier op deze aarde. 

Zo lang we ons bezighouden met de geboorte en het leven van Christus en al wat er omheen is – waar we niets met absolute zekerheid over weten - en niet met het wonder van het ‘het-moment’ van het bevruchten van wat of wie ook, zitten we op een pad naast het pad dat van de Kosmos is. Het is over dit laatste pad dat ik filosofeer in deze wereld waar het sacraal-kosmische geleidelijk aan uit verbannen wordt.

Dit schrijven hier is van het ogenblik van de bevruchting, het nemen van de pen en het neerzetten van wat voortkomt uit deze bevruchting. Op andere momenten is het, het ogenblik van het trekken van een lijn op een Steinerblad. Beide momenten zijn momenten van bevruchting, determinerend voor wat er uit voortkomt. 

Zo is het leven nu eenmaal, categoriek, zonder omwegen, eens bevrucht neemt het leven over.

12-10-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde