In de tijd van toen,

zo zachtjes aan, maar o zo afgemeten,

is uit de stof van melkwegstelsels

hij geboren die silexen tot messen sliep

en zijn hand, gekleurd met oker,                                    

op de grots-wand hier heeft afgezet.

Hij, zoals hij zag en hoe het hoorde

de hunker zijnde van het Zijnde

dat zich zelf in hem wou zien

om te weten dat het er wel was.

De mens,

een noodzaak voor het Zijnde was                                

dat anders, in zijn eenzaamheid van zijn,                                 

wegkwijnen zou, in overbodigheid.

En hij,

hoe onderlegd hij Stonehenge bouwde,

niet alleen bewogen

door van zon en sterren het bewegen,

maar het meest nog door de geheime

krachten die onzichtbaar,

te ontdekken waren als verhalen.                

Hoe hij, in zijn eigenzinnigheid,

in de Almendres

waar olijven rijpen en de kurkeik groeit,

menhirs heeft opgericht.

En wij er waren, de nagalm nog gehoord

van psalmen en gebeden, zo stil het was.

Hoe zullen we hen begrijpen ooit,

en weten wat zij ons vertellen wilden.

Zo wij gedacht:

in hen ontstaan,

dat dit een allereerste revelatie

hier op aarde was.