Dit is de eerste dag van de laatste maand van het jaar. Het was een jaar dat verliep met horten en stoten, niet een geweldig jaar – draag er nog de sequelen van in mijn rechterarm - ook geen doodgewoon maar dan toch, optimist zijnde, gezien mijn ouderdom  en gezien in het licht van mijn gevoelens van deze morgen, een jaar dat tot en met vandaag goed is geweest.

IK weet nu heel wat meer, ik zal geen boek schrijven, hoogstens wat gedichten, ik zal verder gaan met mijn blog en trachten heel ver te komen en zal mijn oude geschriften terug boven halen. Zal er soms hier en daar een passage uit terugnemen zodat ik uiteindelijk zal komen tot het essentiële dat ik in mijn leven zal geschreven hebben, opgenomen in mijn blog.

Het jaar dat komt is de toekomst. Het toekomende dat het heden bepalen zal – Rupert Sheldrake wist dit al – en het toekomende is van  elk ogenblik, is een opeenvolging van ogenblik in ogenblik, is een lang gerokken ogenblik  that I have to overcome op de best mogelijke wijze. 

Deze eerste dag van december heeft wel niets speciaals, maar het is een punt in mijn leven dat ik, zoals elke dag, te overschrijden heb, ogenblik na ogenblik. Het eeuwige NU dat ik beleef, dat ik meedraag en dat ik tegemoet ga. Nog steeds met klare blik en in de vreugde te beleven wat ik beleef. Zoals Bernanos het wist, en zijn curé de Crécy : les petites choses n’ont l’air de rien mais elles donnent la paix.

Het zijn deze kleine dingen die mijn leven zijn, en over deze kleine dingen wil ik schrijven vanuit mijn cel, die wel – spijtig genoeg – niet de cel is waar Hertmans het over heeft als hij de Vaucluse als thuisbasis heeft.

01-12-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij gaat slapen met dat schitterend boekje van Adonis[1] - de schrijversnaam van Ali Ahmed Said - die ons verwijst naar een zin van van Al-Macarri een Arabische dichter-filosoof, die leefde in de Xde eeuw:

Al-Macarri creates his world – if create is the right word - with death as his starting point. Death is the one elixir, the redeemer. Life itself is only a death running its course. A person’s clothes are his shroud, his house is his grave, his life his death, and his death his true life. 

Ook herinnert hij zich nog steeds de zin die George Steiner waagt de wereld in te sturen: ‘La mort, je le sens, sera chose intéressante’. 

Het laatste uur van de nacht is hij wakker geworden met een kloppende hoofdpijn. Hij is opgestaan, heeft een aspirine genomen en is terug ingeslapen.

Hij droomt dat hij bij de kapper zit die hem vraagt of zijn haar kort genoeg geknipt is. ‘Neen’, antwoordt hij, ‘knip er nog een stuk in meer af opdat iedereen zien zou dat ik boete wil doen voor de pijn die ik anderen heb aangedaan’.

‘Zoals u wilt, mijnheer, maar dan zal er niet veel meer overblijven op je hoofd.’ En hij knipt verder. Zijn grijze haren vallen met bosjes op het witte laken, een plukje voor elke pijn die hij bracht.

Hij voelt de tranen over zijn wangen. ‘U zou nog meer moeten wenen’, zegt de kapper, ‘want u hebt velen pijn gedaan’.

‘Ik weet het, ik weet het’ wil hij antwoorden, maar de woorden komen niet, ze blijven hangen in zijn keel.

Hij schiet wakker, zijn ogen zijn vochtig en een grote droefheid overvalt hem. Het is juist denkt hij, ik moet boete doen voor al het verkeerde dat ik gedaan heb. Spijt hebben is niet genoeg, je haren kort laten knippen is niet genoeg, evenmin als het neerschrijven van je spijt.

Maar hij wil het toch gezegd hebben, opdat allen die hem lezen, weten zouden dat zijn aftasten van wat de ‘Ungrund’ van Boehme betekent voor hem, niet voortdurend op zijn agenda staat, dat er ook vele momenten zijn dat hij simpel mens is onder de mensen met de vele gebreken die de mens te dragen heeft en dat hij hierover weinig of niets gezegd heeft omdat er niets over te zeggen valt, omdat is wat is.

Ugo d'Oorde

30-11-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De Kei geslepen door de stroom. 

Als hij op zijn tafel een door de bergstroom bijna rond geslepen kei heeft liggen, dan is dit een kei die hem rust geeft. Hij kan de gladheid ervan voelen, de koelte ook en weten vooral, dat ondanks de schijnbare inertie ervan, er binnenin en er omheen, meer dan een wondere wereld aanwezig is die hij, als oningewijde niet omschrijven kan. Het is alsof de kei kijkt naar hem, alsof de kei denkt met hem, verheugd is met hem.

Het is dit wondere, aanwezig in het schijnbaar levenloze, dat hij, zoals de Duitse mysticus Jacob Boehme, de Ungrund - of wat schuil gaan achter de dingen, l'ineffable - zou willen noemen, dat zijn rode draad is en altijd zal zijn.

Dit zijn gedachten die zich loswrikken waarvan hij hoopt dat, zoals Sirius in de verlenging ligt van de Gordel van Orion, deze ook liggen zouden in de verlenging van zijn leven en dat de inhoud ervan even opvallend zou zijn als de schittering van Orion en Sirius aan de winterhemel.

Een hoop die keer op keer steeds weer open bloeit als hij voelt hoe goed en hoe gemakkelijk de woorden, die o zo vreemde tekens, uit zijn pen vloeien.

Terwijl hij ook beseft dat hij niet meer zovele overgangen van herfst naar winter beleven zal en dat hij getuige zal zijn van het stille vallen van de bladeren op het gras. Hij voelt nu al dat de sappen uit zijn lichaam meegezogen worden in de aarde en er een doorzichtigheid blijft hangen in zijn geest.

29-11-2013, 08:06 geschreven door Ugo d'Oorde  

 Ik heb elke dag 24 uur de tijd om mijn blog te schrijven. Dit zou voldoende moeten zijn maar er gebeuren zovele zaken op een dag en er rest zo weinig tijd om te volbrengen wat ik volbrengen moet. Hoe kan het vraag ik me af.

Ik werk niet aan een roman of aan een dichtbundel, ik hoef dus niet te stoppen – zoals Hemingway – met nog voldoende stof om te weten hoe de volgende dag te beginnen. Zo eenvoudig (!) is het nu ook niet. Ik wacht op mijn eerste zin om er inspiratie in te vinden en werk tot het einde. Zo kan ik ook schrijven ‘ in my beginning is my end’.

Vandaag dacht ik aan wat ik gisteren schreef, nl. dat ik licht crazy moest zijn om te doen wat ik doe, maar ik ben er dan toch nog steeds beter van af dan wat ik ook nog las van Kenzaburô Ôe, dat er ouderen zijn die met de jaren een zekere maturiteit trachten te verwerven in hun werk, terwijl er anderen zijn ’qui sombrent dans une crise, dans un état de mal-être, de crispation’. En hij citeert als voorbeeld Ibsen en Beethoven in hun laatste werken.

Gelukkig ontsnap ik er (voorlopig) nog aan. Ik heb nog een toekomst omdat mijn schrijven nog een toekomst heeft. En ik voel me er goed bij.

28-11-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

In Le Monde van enkele dagen terug 15 november, een interview met de Japanse schrijver Kenzaburô Ôe, (1935, Nobelprijs literatuur 1994),naar aanleiding van het verschijnen van de Franse vertaling van zijn boek ‘Adieu mon Livre!’[1] waarin hij niet alleen Dante citeert maar ook T.S.Eliot.

Van deze laatste neemt hij een zin over die vertaald naar het Frans als volgt luidt :

‘Que je n’entende pas parler de la sagesse des vieillards mais bien plutôt de leur folie’. Hij voegt er nog aan toe dat ‘folie n’est pas à prendre ici au sens propre. C’est une folie atténuée, pas un délire.

Hij raakte hiermede een gevoelige snaar bij mij. Ik ben gaan zoeken in wat ik heb over T.S.Eliot en heb enkel gevonden wat ik herhaaldelijk heb overgenomen: ‘Old men should be explorers’, wat heel wat anders is.

Nochtans als ik de zin aangehaald door Kenzaburô Ôe voor correct aanneem, dat zit er een vorm van waarheid aan vast, want als ik folie vertaal door craziness dan kan ik erin komen, in deze zin dat je, zoals in mijn geval, wel degelijk lichtelijk crazy moet zijn om elke dag een blog te schrijven en in te loggen, wat totaal verschillend is dan het bijhouden van een dagboek in de geslotenheid van de kamer.

27-11-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Peter Freuchen, een in de USA beroemde artic explorer, vertelt dat hij op een dag geblokkeerd werd in het noorden van Greenland door een hevige sneeuwstorm, a blizzard. Hij besloot een iglo te bouwen en te wachten tot de storm was uitgeraasd. Dagen gingen voorbij en Freuchen in zijn iglo  hoorde boven het geraas van de storm het gehuil van de wolven tot op het dak van zijn iglo. Dit was echter niet het enige probleem, Freuchen stelde vast dat wegens de uitzonderlijke weather conditions his breath was literally freezing to the walls, en dat de ruimte binnen de iglo kleiner en kleiner werd tot er bijna geen ruimte meer was voor zijn lichaam.

Ik lees dit verhaal bij Paul Auster in de tweetalige uitgave  van zijn ‘Collected Poems’, zijn ‘Poesía completa’[1]

Auster vertelt niet hoe Freuchers avontuur in de iglo is afgelopen. Wellicht niet dramatisch want Freucher huwde later een inuit dame met wie hij twee kinderen had. 

26-11-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

                                    And each night,

from the silence of the trees, you know

that my voice

comes walking towards you.

Paul Auster

Maar wat verwacht je

dat ik vertellen zou van avond,

van nacht die van alle nachten is,

en als ik het weten zou

dan nog zou ik onwetend zijn

of wat ik je stuur wel is wat je horen wou.

Sta ik blind

in de stilte van de bomen

kleeft aan mijn woord

de donkere smaak van

het ‘Erbarme dich’

verfluister ik

de ruis van sterren

over mij gebogen,

de planeet die ik verkoos

om er heen te gaan,

aarzelend.

Ik kom er aan,

ik kom er aan, altijd,

heb ik al eenmaal gezwegen,

niets te zeggen gehad,

woordeloos leeg

wachtend om de hoek

als een kind,

als een ouderling

in de stad die geen stad is

maar een verblijf

waar we schuchter overnachten

ademend de ene droom

waarvan we niet weten

of het een droom is of een mogelijkheid

die niet was

en nimmer zijn zal.

Zo mijn stem

naar jou toe gewandeld, beloftevol,

raadselachtig,

het kan allemaal

verwekkend de woorden

die je omringen zullen deze nacht.

25-11-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde