Dag aan dag ben ik op zoek naar een tekst. Treed ik binnen in de geschriften en de gedachten van anderen. Sommige overheerst duidelijk het religieus-metafysische, om op andere dagen rationeel te zijn. Maar zelden gebeurt het dat alle elementen, alle stellingnames samenkomen en in een juiste mengeling met elkaar  optreden.

Het kan dat dit iets te maken heeft met mijn intellectueel bioritme dat gedurende een zestiental dagen afdalend is en een zestiental dagen opgaande, daarop geënt mijn emotioneel bioritme, dat gespreid over achtentwintig dagen zijn hoogte- en laagtepunt bereikt. Om dan volledigheidshalve ook te spreken over mijn fysisch bioritme, dat wellicht ook aanwezig is maar voorzeker ook sterk beïnvloed wordt door de uren slaap die ik ken en de pijn die me soms overvalt, zoals nu bij het schrijven.

Er is dus in mij een wereld van positieve, neutrale en negatieve krachten aanwezig die me aanzetten dit te doen of dat te laten, dit te interpreteren als hoogstaand, en dat als minderwaardig, maar hoe die krachten mijn houding of wil bepalen weet ik hoegenaamd niet.

En op deze ‘gematigde’, heldere decembermorgen - de luchten bewegend over huizen en velden - de vraag die ik me stel : is er ooit iemand geweest in mijn leven die me op het gepaste ogenblik een ingrijpende wijsheid, of wijsheid van een andere aard, heeft meegegeven?

Bijvoorbeeld, weten dat elke korrel stof beweging is, dat er een deeltje geest is in vervat ; weten dat we één zijn met het Universum en dat dit Universum in zijn totale totaliteit wellicht de God is die we dagelijks vernoemen.

Niemand vertelde me dit ooit, ik heb het zelf moeten uitzoeken. Ik hoop dat de jeugd van nu er beter aan toe is, dat ze nu van jongs af bewust zijn dat er een wereld is die schuil gaat achter deze wereld van elke dag.

22-12-2013, 18:08 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zij die deze blogs van elke dag  lezen, wil ik op het hart drukken dat je geboren bent op alle plaatsen waar je je ooit bewust bevond, dat je bent van al die plaatsen en van al die bewuste ogenblikken, dat alles in en over elkaar ligt, het heden gegroeid uit het voorbije en het komende gegroeid uit het heden; realiteit en droom zich vermengend, zodat het geschrevene, de kleur en de smaak heeft van melk in koffie, en koffie in melk, crème-kleurig. De realiteit niet duidelijk afgelijnd, droom en verbeelding niet wazig-wit, maar beide gevoileerd.

En een tweede bemerking, even belangrijk en voortvloeiend uit de eerste, een blog begint niet met de eerste regel van de eerste paragraaf, een blog begint met al wat er is aan voorafgegaan, geschreven of niet of in gedachten opgeborgen gebleven.

Zo begint deze niet op deze dag van 21 december maar is deze al lang geleden begonnen. Liggen mijn wortels én bij mijn ouders, grootouders en de vele geslachten ervoor, én hebben deze zich verder ontwikkeld door de gebeurtenissen en de omstandigheden die geleid hebben tot de persoon die ik nu ben. En ik zou er durven aan toevoegen dat dit alles doorweven is en gekleurd met de stand van planeten en sterren op het ogenblik van mijn geboorte, al is er hierover niets bewezen of kan er niets bewezen worden.

21-12-2013, 10:31 geschreven door Ugo d'Oorde  

Heb ik de Leie

deze middag,

heb ik de beemden en de landerijen

gegroet,

de luchten en de bomen,

de meerkoet en de reiger

het grote licht

dat alles overrompelde

gegroet.

Ik deed het, mijn vriend,

tussen gesprekken over wijn en eten in

en waarden op de beurs,

om niet te keren armer

dan ik er was aangekomen

heb ik toegekeken hoe de Leie

de Leie was, de stroom van schilders

en poëten en hoe de aarde,

ademend het grote leven

alsof het lente was

zich keerde,

groen uitgebazuind de wereld in

en ik,

ik even weg gedroomd, gebleven. 

De rust die binnenkwam,

In dank

meegenomen als een gift

voor later.

20-12-2013, 11:54 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat opvalt achteraf - de bomen bladerloos geschrokken terwijl het gisteren nog zomer was – dat het vele dat werd omgezet in woorden een strook maar is van het vele dat we zeggen wilden.

Maar ook dat we niet alles zeggen konden noch wilden.

En wat meer is, lijk de meanders van de Leie typerend voor het landschap zijn, evenzo zijn deze woorden hier typerend voor het landschap van de geest waarin we telkens binnendringen willen tot voorbij de avonden, de nachten.

Vandaag, hebben we de dag gekroond met bijbelarabesken:

‘hoe mooi je bent mijn lief, je lippen zijn een lint van purper’,

Of het Hooglied opgezocht dat is van alle tijden, dat is van de mens en  het verhaal is van zijn beminnen. Duizendmaal beleefd, openbarstend telkens, in duizend splinters, of zijn vuurwerk van vervoering de ruimte in geslingerd, het herbeleven ervan opgetekend in duizend boeken. En toegevoegd aan al wat was, al wat niet was, maar had kunnen zijn.

Dit alles, we weten het, is slechts een smalle strook tekst, vergeten na enkele tijd, al werd het opgetekend keer op keer voor de eeuwigheid.

18-12-2013, 10:19 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zo hebben we de avond,

hebben we de nacht,

zo hebben we het licht in de bomen,

tot in ons hart, 

hebben we de wenteling

van sterren en planeten,

al dit en veel meer nog,

in woorden gewikkeld.

Hebben we waarheden verkondigd

en andere verbrijzeld

hebben we van vele zaken

verteld wat niet hoefde, 

om uit te komen waar we staan,

verzekerd dat er geen tijd meer

zal zijn om te zijn

wat nog komen zou.

Hebben we avonden en nachten

doorgebracht

in een vortex van gedachten

om van het kleine en het grote te zijn

te wonen tussenin,

en toch te reiken

tot in het verste melkwegstelsel,

tot in het diepste van de cel.

Hoe rustig hier we zijn:

te weten

uit het Higgs boson gekomen,

dat we uit de geest geboren zijn

en tot de geest we zullen keren,

osmose van het grote zijn

17-12-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Waar zwerven we uit als we de ruimtes van het kasteel van Versailles in ons her oproepen;

als we terug gaan naar de tuin, geconcipieerd door Le Nôtre, als we kijken naar  de goden

en godinnen, de machtige en de minder machtige, en luisteren naar hun verhalen in marmer

uitgedrukt, weerspiegeld in het water.

En nu, zoekend naar beelden die in ons versplinterd liggen, tastend naar impressies, gevoelens,

gedachten van toen, al waren het maar de losse haren van de gidse, als van zilver in het

tegenlicht.

Beelden die bewaard zijn gebleven en nu worden teruggehaald met behulp van het boek

van Orsenna. En we weten dat dit alles van het grote leven is dat ons dooreen haalt, ons

opneemt en meevoert naar einders achter de einder gelegen, in de oneindigheid van het Andere.

Wat was er de aanleiding toe, hoe kwam het dat ik dit ben terug gaan halen in mijn herinnering?

Er zal onvermijdelijk hoe klein ook een reden geweest zijn, iets dat opdook uit het oneindige web

van ontmoetingen en gebeurtenissen die in ons liggen gestapeld, waaruit dan plots en totaal

onverwacht er een gebeuren is dat terug de kop opsteekt.

Dat ik opnam in mijn blog, velen bedreven de liefde op  dat ogenblik, andere dronken zich dronken,

andere hakten hout, andere lazen een boek of schreven een gedicht, maar welke handelingen

het ook moge geweest zijn, uren, dagen, maanden, jaren, erna zullen ze terug opduiken, zo maar,

want de wegen van het web zijn ondoorgrondelijk.

16-12-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde