Dit is dan telkens het mysterie waarop hij strandt: de wereld die de realiteit genoemd wordt en het atomisch web van atomen en golfbewegingen en wegschietende elektronen en quarks en andere meer dan minieme deeltjes met een levensduur van minder dan een fractie van een seconde, een oceaan van een web dat over en door alles heen gespannen wordt en zich onophoudelijk wijzigt.

Vandaag zoekend naar wat hij schrijven zou: een sonatine van Sibelius op de radio. Hij ziet het grote spel van de wind in de bomen voor het raam, hoe krachtig ze er staan in alle variaties van groen, een ontploffing in vele toonaarden, zoals de kleine, geborgen klanken in de sonatine, die de adem van Sibelius zijn.

De natuur, een lange ademstoot van atoom naar cel naar beweging in kleur en in inhoud, geaccentueerd door de intensiteit van het Universum, en de muziek gecreëerd door de mens, als een verlenging van zijn geest die onvermijdelijk ligt in de verlenging van de geest van het Universum, of de muziek in de verlenging van dit Universum, noot na noot, teken na teken, opgenomen, neergeschreven en gereinterpreteerd, eerst een grote implosie die terzelfdertijd zich manifesteert in een explosie, een kleine big bang, waaruit een snoer van klanken ontstaat. Lijk in de natuur, deze morgen van vroeg mei, het leven in een kolkende stroomversnelling, a vortex of inner forces, die hij evengoed God zou kunnen noemen.

Maar hij heeft dit reeds gedacht en geschreven.

11-05-2014, 06:10 geschreven door Ugo d'Oorde  

Dit tranendal, met zijn lumineuze hoogvlakte zullen we eens verlaten om opgenomen te worden in de oneindige eeuwigheid. Soepel en gehurkt om te zijn wat we waren vooraleer we zijn opgedoken uit de nevels van de tijd.
Geen angst, geen mededogen, geen andere oplossing gezocht, gevraagd, niet terneergeslagen, niet radeloos, maar vrij en onbevangen het hoofd in de koelte van de bergmeren.

Dit wagen we te schrijven, nu de luchten grijs en dichtgesloten alsof het licht vertrokken was naar andere oorden, een voorspel van wat zal komen.
De regen ook op de verdorde wortels alsof het nog helpen zou terug te komen en verder nog te gaan leven tot het winter wordt en alle stromen leeg gestroomd, verankerd in de aarde.

We weten niets van wat er te weten valt. Hebben niets opgeraapt van wat er te vinden was. Leeggezogen van al wat we hebben meegemaakt, gesmaakt, gevoeld, in kringen doorgelopen om uit te komen onder de palmen op een eiland in de oceaan.
Nog ademend de sprankels lucht, spiralen van onachtzaamheid, zo teder alsof van kristal gemaakt en ons samengehouden om nog wat leven te zijn, roepend om een vervolg hier of ginds waar de wereld is.

Ten einde raad de vlucht genomen, opgestegen lijk een jonge eend naar Orion, om er te blijven voor een lange tijd, lichtvoetig.

10-05-2014, 07:24 geschreven door Ugo d'Oorde  

En voor hij neerligt op het te grote bed, met nog de beelden van wat hij zag op tv in hem, hij zich eens te meer bewust is van het pijnlijke, het afschuwelijke, het onterende dat zich kan voordoen in het leven van anderen, zodat hun opvatting over het bestaan, in tegenstelling met dit van hem, pijn is en inhoud loosheid.

Hij kan dus niet verbergen dat hij zich afvraagt waarom het leven niet voor elk van ons vol kan zijn, warm en waard geleefd te worden. Er moet hierop een antwoord passen, echter geen mathematische formule zal dit verklaren. Tenware er voor degenen in miserie een compenserend leven komt, tenware het leven van de mensheid in blok moet worden gezien en de negatieve levensvoorwaarden van de enen het tegengewicht vormen voor de meer positieve omstandigheden bij de anderen zodat het negatieve en het positieve elkaar neutraliseren.

Dante in zijn Inferno wist het wel, het is Dame Fortuna die beslist en er voor zorgt dat het lot ons nu eens gunstig dan eens ongunstig is.

Of nog, maar dit is een gewaagde veronderstelling, dat voor wat de evolutie van de mensheid betreft, enkel de wereld van het spirituele van betekenis is en het overige slechts wat rimpels op het watervlak.

09-05-2014, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De Leie en de morgen met volle teugen

zoals op trage dagen na de nacht.

Wie waren we om hier te komen

uit onze huizen en uit de bossen, de velden

van onze jeugd. Hoe ademen we

de luchten, de beemden en de bomen,

de geur van lindebloesems in de haren

om nimmer te vergeten, te verhalen.

De Leie op de noen met volle teugen

gesmaakt de geur van gras en aarde

en van de tere luchten in karmozijn.

De vluchten eenden toegesproken

in een gerokken lijn van tederheid

omdat het licht zo stil bewegen

op het water leven was.

De Leie in de schemering met volle teugen,

de blauwe paarden roerloos bij elkaar,

naar wat nog komen gaat uitgekeken,

verstrengeld met wat al was

maar onvatbaar onberekenbaar.

Hadden we zelf genoeg te geven

als we niets te vragen hadden?

De Leie in de nacht met volle teugen,

we stonden bij de sterren

en de slierten maan gerimpeld.

We zullen het nimmer weten

hoe de morgen zich openen zal 

met klaroengeschal of met tromgeroffel,

Gelukkig zij die geboren worden,

gelukkig zij die sterven gaan.

Wat geweest is, is wat er zal zijn,

wat gebeurde is wat gebeuren zal

er is niets nieuws onder de zon.

08-05-2014, 08:52 geschreven door Ugo d'Oorde  

La culture c’est lourd, tempêtent les déménageurs devant leur pire cauchemar: des cartons pleins de livres. Oui mais les déménagements c’est dur s’excusent les amoureux des livres qui voient partir l’objet de leur cœur comme on regarde s’éloigner un enfant, la chair de sa chair’.

Aldus Jean Birnbaum over het boek van Patrick Roegiers ‘La traversée de plaisirs’, (Grasset, 256 pages, 20 €)in Le Monde van 2 mei.

Inderdaad, een kist boeken weegt zwaar en nog zwaarder naarmate de jaren vorderen én omdat de krachten verminderen én omdat de gehechtheid aan die boeken gegroeid is, ze hebben de tijd gehad vriend te worden en vriend te blijven en als het ogenblik gekomen is om een triage te doen, te schiften wat weg mag en nog over te houden, én een deel waarvoor je nog aarzelt én het deel van de boeken die je zeker niet missen wilt.
De pijn van de verhuizers is dan ook uw pijn maar deze situeert zich op een totaal ander vlak.

De vraag die ik me stel is de volgende was de houding van de verhuizers in de XVde, XVIde, tot en met de XIXde eeuw dezelfde als deze van de verhuizers van nu, was er voorheen niet een zeker respect ten overstaan van een kist boeken en keek de mens van toen er niet op neer met een gevoel van ontzag, een gevoel dat de dag van vandaag totaal is omgeslagen als Ik Birnbauw in acht neem?

Is dit het gevolg van een mislopen van wat cultuur was destijds, weerspiegeld in het aantal boeken dat men bezat en de bibliotheek die men er voor inrichtte in zijn woning, terwijl dit nu niet meer nodig wordt geacht, voorbijgestreefd is en vervangen door het e-book dat ten eerste niet zo zwaar is en de tekst van tal van boeken kan bevatten.
Ik zie met lede ogen dat het papieren boek aan het verdwijnen is. Wat betekent dat je erin niet meer kunt onderlijnen met potlood wat je belangrijk vindt en wat je later nog eens terugvinden wilt, omdat je het gesprek dat je hield met de schrijver van het boek tot ver na lezing ervan wilt voortzetten.
Daarom ook is het afscheid nemen zo zwaar en wikt en weegt men om te redden wat te redden valt. Daarom ook meet men het aantal meters rekken waarover men beschikt om te weten hoeveel meters boeken men kan overhouden.

Ik zelf ben in een dergelijke meettoestand terecht gekomen en ik voel er me niet goed bij. Hetzelfde gevoel ken ik bij het afstand doen van een te groot schilderij, een zicht op de Schelde met een stoomboot en een zeilschip driemaster die in de morgen, of is het in de valavond of bij maanlicht, de haven van Antwerpen binnenvaren. Dit afstand doen doet me werkelijk pijn aan het hart. En het gebeurt vandaag.
Deze paar lijnen zullen dus mijn afscheid zijn.

07-05-2014, 07:31 geschreven door Ugo d'Oorde  

En zijn we geen Kelten, dragen we in onze genen niet de binding met het Al en zou ons leven wel zin hebben ware er niet deze hunker naar, deze binding met het Al, zo naar buiten als naar binnen?
Het was aldus dat hij leven wou, vooral nu, afstand nemend van het dagelijkse gebeuren om, door de schrijvers van de boeken die hij las omgeven, één te zijn met hun ingesteldheid, en tezelfdertijd met de natuur, met de kosmos, met het sacrale.

Maar hij wist ook dat er veel ogenblikken waren dat hij met beide voeten in het leven stond: telefoon, brieven, vragen beantwoorden, problemen die een oplossing vroegen,en dat er van die binding met kosmos en natuur en met het verhevene, dat er van dat alles weinig overbleef en dat het pas, gezeten voor zijn dagboek was, dat dergelijke gedachten aandacht kregen.

Hij voelde deze hunker evenwel sterk aanwezig, zonder er een woord over te zeggen toen hij met zijn vriend Guy M. in de straten van de stad wandelde, in een grote losheid van gedachten, in een sfeer van jeugdige overmoed, sprekend over het grote leven, simpel mens onder de simpele mensen: de oude gevels van de Graslei weerspiegeld in het water, zoals zij zich weerspiegeld wisten in elkanders woorden en gedachten.

06-05-2014, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

5 mei

Ugo hoorde het fezelen van de vogels, toen werd het lichter in het oosten, een roze gloed tussen de bomen. Hij dacht nu wordt het beter, de pijn zal stilaan verdwijnen en mijn gedachten zullen zich openen. Zich openen zoals de roze rododendron onder het raam zich opent met een furie. En even later, als hij buitenkomt in het licht dat hem overvalt, de eerste regel van een nieuw gedicht dat hij nimmer schrijven zal, lijk een lied dat hij nimmer zingen zal, lijk een tekening die hij nimmer maken zal.

Is het aldus dat hij zijn boek wou beginnen?

Hij herinnert zich de tekst over het Evangelie van Johannes dat l’abbé Bruckberger in zijn 'L’Evangile' als volgt opent:

Du premier mot l’Evangile de Jean crève le plafond du temps, il transcende les siècles et les générations qui se succèdent, il s’établit dans l’éternité.

Een zin die tijd en generaties doorkruist, geankerd in het nu. Transparant, een zin gevestigd voor de eeuwigheid of dan toch voor lang na hem. Een nog grotere en meer universele echo dragend, dan de voorspelling van de profeet Isaïas over de komst van de Messias werd voorspeld, een twijfelgeval voor Israël evenwel.
Maar een boek beginnen met de zin van Johannes is een twijfelgeval want een dergelijk boek wordt niet meer geschreven en zelfs indien het nog zou geschreven worden, wordt het niet meer gelezen daar te ingewikkeld, te ver gezocht, te weinig verhalend, te ongeschikt om te boeien.
Wat is dan het nut van de vele boeken op zijn tafel, is het om meer kennis op te doen en aldus meer mens te worden, is het om via de kennis van anderen dichter te komen tot wat niet te noemen, niet te bereiken is, namelijk de inhoud van een naam van amper drie letters?
Blijvend zoeken en aftasten omdat hij de grens van de realiteit wil overschrijden, omdat hij binnen wil wandelen in de wereld achter de wereld van elke dag, zijnde deze van het transcendente, het domein van Hem die geen naam draagt, geen naam kennen kan en er te vertoeven.

Maar, over boeken weet hij uit ondervinding dat de boeken die hij nodig heeft om zijn blog te vullen, vanzelf opduiken. Iets of Iemand moet hem in de gaten houden en er voor zorgen dat hij leest wat hij lezen moet.

05-05-2014, 05:19 geschreven door Ugo d'Oorde