Een gedicht dat ontstaan is uit zijn eerste zin, ettelijke keren werd gewijzigd tot vanmorgen toe

Un jour nous n’avons plus mesuré le temps,
car la lumière était éternité
et l’éternité était de ce moment-là.

Souviens-toi nous étions sans âge
faits d’air et d’esprit,
et la vie, la grande vie, un torrent
d’énergie: Dieu,
traversant en filigrane,
les montagnes et les forêts
traversant les herbes et les gentianes,
traversant l’Univers dans sa totale totalité.

Car l’éternité était devant nous
et 'les petites choses qui n’avaient l’air de rien'
lourdes de signification et de promesses,
nos mains tenant haut le vin
que tu avais si religieusement versé,
arôme et bonheur se mélangeant
en paroles sages.

La lumière comme de la poudre sur nos visages,
le jour où nous étions sans âge.

01-02-2015, 05:48 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik deze maand januari heb geschreven waren telkens pogingen om het maximum te bereiken naar mijn maatstaven die ik heel hoog leg. Niet elke dag bereikte ik wat ik, voor mezelf hoopte te bereiken, ik ben er van bewust, niet altijd haalde ik het maximale er uit. Anderzijds, vaste maatstaven in de literatuur – evenmin als in elke andere kunstvorm - zijn er niet, eerder is het de naam van de schrijver/de maker die bepalend zal zijn, want eens de naam verworven is, beantwoordt wat ook, tot een woord op een stuk papier, al wat die naam draagt aan de maatstaven van de literatuur.

Zo lees ik (DSL van 30 januari) over de geschenk-gedichtenbundel van Ilja Leonard Pfeiffer, een dichter die volgens de recensente, Sarah Vankersschaever, ‘in zijn staart bijt’, over zaken die ik zelf nooit zou wagen te schrijven/verkondigen.
Ik ga er niet verder op in gaan maar als ik versregels lees zoals de recensente opgeeft:

‘Natuurlijk was dat deels ook commercieel
maar zijn met jou was ceremonieel’

Dan kan die man me niet bekoren. Maar, en hier wringt het schoentje, is het ‘niet bekoren’, niet aan mij gelegen, ben ik er niet de oorzaak van dat die poëzie me niet ligt en is de plaats waar ik voor mijn blogs de woorden zoek wel de juiste plaats?
Het gedicht dat ik gisteren bracht is van een totaal andere soort dan de gedichten die nu, sedert jaren in zijn. Ik heb die stroming niet gevolgd, ik ben blijven hangen waar ik ben opgestaan, decades terug, met het gevolg dat ik het fenomenologische in een gedicht heb blijven offeren, ‘à la T.S. Eliot’ aan het filosofisch elitaire. En hier sta ik dan met grijze haren en beschaamde kaken, opkijkend naar Pfeiffer en zijn:

Gebraden hanen reeg je aan het spit
alsof het daarmee iets wilde beweren
je greep met harde hand naar schorseneren
en raapte stengels met ontbloot gebit.

Ik kan wel gissen wat hiermede wordt bedoeld; maar hoe goed het allemaal rijmt en in sonnetvorm dan nog wel – de dichtbundel mag dan nog als geschenk zijn bedoeld – maar ik zoek het poëtische in rijmwoorden gaande van ‘spit tot gebit’, van ‘beweren tot schorseneren’.
Ik sta er lang bij stil. Ik kijk om me heen maar ik ben zeker, hij lacht me uit om wat ik laatst nog schreef:

Schrijf maar wat gedichten
opdat je niet te vlug zou sterven
als je dood zult gaan.

Inderdaad, hij kan gelijk hebben, waar ben ik mee bezig, hoe is het dat ik mijn dagen vul?

31-01-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het zijn kleine gebeurtenissen met kleine of, grote gevolgen - ‘for the morning is allways unknown’- die ik hier soms opteken. Niet altijd, wel vandaag. Omdat ik me gelukkig voel met een versregel van Marleen De Smet: ‘Bij vlagen bladert wind partituren door mijn haren’.
Ik weet als ik verder lees – vond het gedicht niet op internet -wat het haar moet gekost hebben aan inspiratie, om vertrekkende uit deze eerste regel het gedicht uit te schrijven, inspiratie die niet te koop is, maar overkomt uit de luchten omheen ons, uit de velden en de bomen, uit het levende landschap dat ons bezit zoals wij het bezitten.

Want een gedicht schrijven is de ontdekking van een oase in een woestijn van woorden en gedachten, het oproepen van een kleine gevatte wereld, ons aangereikt door grote winden, over grote waters en over wijde velden, dat eens neer geschreven, voorheen nog niet bestond. Een gedicht is een pijniging van de geest of de ontmoeting met een jonge vrouw staande tussen grassen en bloemen op een bloemenweide.
Je tracht telkens te bereiken wat je nog nimmer heb bereikt, een handeling met woorden die je naar je hand wil zetten. Woorden grillig als meesjes, ondersteboven in de takken vol met zaadbollen, die je tellen wilt maar ongeduldig als ze zijn springen ze van bol tot bol en vermenigvuldigen zich keer op keer.
Woorden zijn even ontelbaar en ongrijpbaar. Ze bespringen je, ze grijpen je, ze omhelzen en verwensen je, ze bezitten je en je moet ze nemen zoals ze komen, een wet die onverbiddelijk is.

Weinig heb ik ooit geschreven.

Weinig heb ik ooit geschreven
waarvan ik zeggen kon, mijn Heer
wat heb je me nu, in woorden
toevertrouwd om neer te schrijven
opdat bewaard voor het nageslacht.

En ik je dankbaar ook wil wezen om
dat minieme deeltje geest van Jou
dat ik naar willekeur gebruiken mocht
zelfs al is de tijd zo vlug voorbijgegaan.

En dan deze morgen hier,
met wind en regen, dankzij je zegen,
meer geest te zijn geweest, een ogenblik
van nederigheid, me ingesproken.

Mijn dank die openbarst 
lijk kringen uit de steen, in spiegelvijvers
opgeslorpt, voor Jou die ik niet ken
dan met het woord, dat ik voortdurend
interpreteren moet daar alles zo oneindig is,
zo onuitgesproken niet te noemen is.

Zo ook Je deze woorden toevertrouwd.

30-01-2015, 06:12 geschreven door Ugo d'Oorde  

Op 4 november 1993, kocht ik in London, in de ‘World’s greatest bookshop W&G Foyle ltd, 113-119 Charing Crossroad, London WC2HOEB, van Yehuda Amichai zijn Selected Poems, translated by Chana Bloch and Stephen, voor de prijs van 5,99£.
Waarom vermeld ik dit?
Ik vond het eigenaardig, bij het openen van het boekje, het kasticket er in gekleefd terug te vinden. Meer was er niet, maar met die fameuze zin van Saramago die van de aarde is nog in mijn hoofd begin ik te lezen waar het openvalt en waar ik, onvermijdelijk zoals het altijd gebeurt, val op de naam ‘God’, een naam die me vervolgen blijft.
Hoor wat Yehuda Amichai er over wist te vertellen:

And on Sabbath eve they sewed my handkerchief
to the corner of my pants pocket so that I wouldn’t sin by carrying it
on the Sabbath. And on holy-days kohanim[1] blessed me
from inside the white caves of their prayer-shawls, with fingers
twisted like epileptics. I looked at them
and God didn’t thunder: and since then his thunder has grown
more and more remote and become a huge
silence…

God becoming a huge silence, een grote ijzige stilte, geen woord meer dat over zijn lippen komt, geen hand meer die wordt uitgestoken, ondanks ons uitkijken naar hem tot achter de horizont.
Na Steven Hawking van enkele dagen terug op Canvas, en zijn moment waarop de tijd ontstond of ontsprong, wat Georges Lemaître de Big Bang noemde, is het ook niet het moment van het ontstaan van God geweest of het ontstaan van de materialiteit van God – eigenlijk moeten hier misschien wel negenennegentig vraagtekens komen - ?
De mens en de poëzie van Yehuda Amichai, de spirituele geladenheid van zijn lang gedicht ’Travels of the last Benjamin of Tudela’. En dan vooral de grootheid van de mens in zijn conversatie met de ijzige stilte van God. De poëzie, het gesprek met Zijn stilte, onze wandeling in Zijn stilte. Niet de stilte van Saramago’s grafschrift die een negatieve stilte is, maar een stilte die een belofte inhoudt, een belofte waar we blijvend naar zoeken.
En Amicha:

Death is not sleep but gaping eyes, the whole body
Gaping with eyes since there is not enough space in the narrow world.

29-01-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

A fairy tale, but not as complicated as the ‘conte’ Rimbaud once wrote.

Just before I woke, I had a silly but lovely dream. I was in her car and we were driving on a one way road, through a dark wood, somewhere in the south of France, I think it was in Le Thoronet. A strange feeling was over me, as if there were a thousand flowers welcoming me, a feeling so overwhelming that I wished it would stay for ever.
My arm was on her shoulder and suddenly she stopped the car and we kissed. I felt her lips on mine, wet and o so tender. People were passing by and were looking at us. There was a house with the door wide open, and a man with a long white beard sat on the threshold, laughing at us.
The next moment, I was in her sea of softness and a feeling of great happiness came over me. She said something, but I don’t remember if she said, not to move or that it never ought to end. It was as I see it now, very surprising, but most of all, it was wonderful, a sensation I had never known before.

I met her the next day in a book shop. I was standing before a row of books with a small orange book in my hand, reading: ‘Time present and time past are always present in time future’, when all of a sudden she was next to me, holding my arm.

‘I dreamt of you yesterday morning, before awaking’, she said.
‘Oh’, he said.
‘Yes, we were driving in a car, on a small road in a dark wood, as dark and as wild as the wood in the Inferno, and when we stopped the car we kissed and afterwards’, she said ‘you were all over me, o so softly and so warm. It was heaven’, she said.
‘Yes’ he said, ‘and where you stopped there was a man with a beard laughing at us. I do know it. I dreamt the dream you dreamt, we were one and the same person for a long moment. I was you and you were me, a moment that lasted until now, reading what I read.
‘It has always been like that’ she said, 'since I saw you for the first time. We can’t be separated, anymore, nothing can ever stand between us’.
‘Nothing’, he said.
‘It’s a fairy tale” she said.
‘No’ he said, it is not, it is something that happens only once in a lifetime. I’ll have to ask Carl Gustav Jung or maybe I can look it up in one of his books’.
‘Do it’ she said; ‘but I am happy now and Jung can’t give me more happiness then I already have’.
‘You never know’ he said, ‘maybe it has a special meaning, Jung didn’t think of’.
‘Never mind’, she said, ‘I am happy now. I’ll keep it as it is now’.
‘Do it’ he said, ‘do it, lock it up for the rest of your days with a double turn of the key’.

The sound of his voice was changing when he felt that her happiness was slowly flowing into him.

‘What are you going to do about it?’ she asked.
‘I don’t know yet’, he said, ‘maybe I am going to tell it to the world’.
‘The world doesn’t mind’ she said, ‘tell it to God and his angels’.
‘Do you think so, will it keep us together as one and the same person’?
‘Just do it’, she said.

28-01-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik vraag me soms af hoe de dingen zullen zijn als ik er niet meer ben om te zien hoe ze zijn.

De tafel waaraan ik schrijf, de oude vulpen die ik bij Schrever kocht, de potloden, het zakboekje van bij Schleiper, ‘paper based on cotton rag with an addition of natural waste, fibres handmade according to a traditional organic process’, komende uit Amsterdam. Of dat ander handmade boekje uit Tibet met handgeschept papier waarin het zo heerlijk is om te tekenen, en dat ik kocht in de prachtige, bijna witte abdij van Montmajour, gelegen in het zuiden van Frankrijk niet zo ver van de molen waar Alphonse Daudet zijn brieven zou geschreven hebben. Om dan ook nog te vermelden een heel bijzonder boek met gouden couvert in een zwarte kaft waarin ik meer persoonlijke berichten heb neergezet.
Hoe zullen al die zaken zijn als ik er niet meer zal zijn?
Hoe mijn rekken boeken, hoe mijn manuscripten en geschriften allerlei; hoe al wat ik aanraakte met mijn handen, met mijn ogen, met mijn geest; hoe zal dit alles nog verder bestaan na mij, zegge in een wereld waarin mijn naam nog zal te horen zijn voor een tijdje, om daarna, als alle sporen die ik achterliet zullen uitgewist zijn, te vergaan met enkel nog een naam in een of ander officieel register?

En toch zal mijn heengaan een impact hebben op het verder verloop van de gebeurtenissen, een impact dat zich, naarmate de tijd verder schuift, vermenigvuldigen zal, en zal mijn passage op aarde niet onopgemerkt geweest zijn, zelfs indien er geen letter van wat ik schreef of tekende zou overblijven.
Want de echo van wat ik dacht, de echo van de geest in mij zal zich verspreiden, eerst over de meest nabije plaatsen en dan stilaan uitdeinen via, via, via, tot in de verste uithoeken van de aarde en daarna uitdeinen tot in de verste uithoeken van de Kosmos.

Is het correct als ik schrijf, niet van de aarde te zijn maar van de Geest in de Kosmos?

Een feit is zeker, ik zal niet de woorden achterlaten die werden aangebracht op de steen, geplaatst daar waar de urne met Saramago’s asse werd geplaatst in het hart van Lisboa[1], met zicht op de Taag:

‘Mais não subiu para as estrellas,
se a terra pertenecia’.

Maar hij steeg niet op naar de sterren,
tot de aarde behoorde hij.

[1] En el corazón de Lisboa, arropado (beschermd/bedekt) por la Casa dos Bicos (Bico= bek in Portugees), el emblémàtico edificio gótico de 1523 que el Ayuntamiento ha concedido a la Fundacion Saramago, y el rio Tajo. (El País 26.06.2010)

27-01-2015, 00:24 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ken niet meer, als dragend element in mijn leven, de sociale verwevenheid van velen. Mijn wereld, my mindscape, werd de wereld van de geest. Ik ben, vooral dan als ik schrijf, kosmisch gericht, ik voel me ingeschakeld in het kosmisch gebeuren. Ik neem eraan deel, zoals zij die Stonehenge gebouwd hebben eraan deelnamen, zoals de eerste kathedraalbouwers eraan deelnamen. Ik wil me kennen als een gotieker.
Vele eeuwen voor ons wist Ibn’Arabi dat de mens het doel, de reden, het waarom van het Universum. Wat betekent dat zonder de denkende, de van een levend geheugen voorziene mens, het gebeuren dat het Universum is, een gebeuren zou zijn zonder meer, zonder inhoud, zonder merg in de beenderen. Het is de zoekende mens die er betekenis aan geeft en van het Universum een gebeuren maakt.
Het is nog steeds wordende en in the mean time, is het wordende in de mens; onze kennis van het Universum neemt toe, zo wel naar buiten als naar binnen waar het zich situeert in de diepte, in het spirituele. Het doel van de mens, of de reden van zijn bestaan – maar ik moet dit reeds gezegd hebben - is het mysterieuze van dit gebeuren te ontcijferen en te zoeken naar de betekenis ervan.

Fysisch is hij een ingeschakeld in te evolutieproces zoals alle leven in plant en dier is ingeschakeld, maar hij is ook een functie, een werktuig, een maker en loopt aldus, uit eigen bewuste krachten, verder uit op de evolutielijn van het kosmische – of Damian Hirst deze lijn volgt met de schedel van ‘Adam’ te bekleden met diamanten is een andere zaak – maar al wat ik doe op het vlak van mijn schrijven en mijn tekenen (weinig nog) is het uitoefenen van de functie die ik heb als mens: bewust evolueren in de richting waarin het Universum evolueert, zijnde in de richting van een steeds dieper bewustzijn van onze gebondenheid die zich kenmerkt door een dieper binnendringen in het ‘In-Universum’, in ‘le dedans de l’Univers’.

Conoscete a ti mismo, zegt de Spanjaard. Ken u zelf en weet dat het Universum er is opdat jij er zou kunnen zijn, dat het kosmisch gebeuren er is omwille van jou en jij als mens, omcirkeld door dit gebeuren en deelachtig aan dit gebeuren.

Wat ik ben of wie ik ben, veel verschil maakt het niet, ik ben deelachtig.

26-01-2015, 00:13 geschreven door Ugo d'Oorde