En als hij buiten komt, als het eekhoorntje wegspringt uit het gras en de den inklimt, als hij naar de brievenbus gaat, hopende op een brief, komende uit het gewelf van de dagen over hem, komende van om het even wie, O Brodsky[1]:

  The dreams you dream are not of girls half nude

  but of your name on an arriving letter.

Ik ken hoegenaamd niet de eenzaamheid die Joseph Brodsky moet gekend hebben toen hij dit gedicht schreef. Maar ik ken wel hetzelfde gevoel als ik naar de bus ga en hoop een brief te vinden die noch factuur, noch publiciteit is, maar een teken van leven van een verre vriend, hoe verder af in de tijd hoe beter, en het mag ook van een vriend dichterbij, ik ben niet kieskeurig – vandaag mag het ook een e-mail.

Ik herinnerde me deze zin uit Brodsky’s bundel, zocht het op en begon te herlezen, wat ik op 14.01.1988 had gekocht en toen zal gelezen hebben. Keek naar de zinnen die ik onderlijnd had. Of ik alles gelezen heb betwijfel ik, maar heel wat gedichten kregen mijn aandacht.

Had ik meer in en van de wereld geweest, meer actief geweest en gesteld op publicatie, wie weet, ik had ook dergelijke dingen kunnen schrijven.

Echter niet de dingen die Delphine Lecompte schrijft en waar, een paar weken terug, Luuk Gruwez mijn aandacht op vestigde en me achterliet met de vraag, hoe slaagt Gruwez erin over dergelijke bundel een pagina van de Standaard[2] te vullen. Vooral als hij het heeft over: ‘Het systeem in de waanzin’.

Ik heb helemaal niets tegen de gedichten van Lecompte als dusdanig. Ik vind het wel interessant als ik lees van haar:

Iedere nacht word ik wakker

Om 1u40 omdat mijn ouders mij dan maakten…

En ze laat het daar niet bij. Goed het kan allemaal. Ik denk dat mijn ouders, als ik afga op de data, me hebben doen ontstaan op hun huwelijksnacht, niet ervoor en niet erna. En eigenlijk is dit geen detail dat zo maar te verwaarlozen is want het was bepalend voor mijn ganse leven, ook voor wat ik nu schrijf.

Maar Delphine Lecompte kan ik enkel gelukwensen dat ze erin geslaagd is haar dichtbundel uit te geven, zover heb ik het nog niet gebracht.

En Gruwez moet ik bewonderen omdat hij, zoals ik Brodsky, Shakespeare is gaan opzoeken en wel de Polonius uit  zijn Hamlet die ons vergast op:

‘Though this be madness, yet there is method in’t.’

Is er iemand geweest die Gruwez hiervoor heeft gefeliciteerd. Ik betwijfel het, al kan ik me vergissen. Gruwez neemt zijn toevlucht tot dit stukje zin omdat hij aldus, zonder omwegen, zijn titel formuleren kan en over de dichtbundel gerust schrijven kan:

‘We komen een heel eind wanneer we er van uitgaan dat ons hier uit de hand gelopen dromen worden voorgeschoteld’.

Gruwez heeft het verder over ‘aberraties die zich her en der voordoen’ en ‘zorgen voor een vervreemdend effect’. Wat de lezer zou kunnen aanzetten om de gedichten te gaan lezen omwille van dit ‘vervreemdend’ aspect. En zelfs als hij besluit met:

 ‘Ze zet ons een heksenketel voor met een receptuur waarvan ze zich de ingrediënten niet altijd evengoed herinnert’.

Eens te meer bedrijft Luuk Gruwez hier een heerlijk stuk literatuur. Hij weze er nogmaals voor geprezen – ook voor vorige bundels waarover hij schreef - hopelijk hier ook door Delphine Lecompte, al was het maar omdat ze hierdoor optreedt in mijn Blog, naast Joseph Brodsky, wat niet weinig is. 

10-06-2012, 05:31 geschreven door Ugo d'Oorde  

De knipsels en beschreven bladen nog op de tafel. Een oneindige niet te noemen droefheid die hem overvalt, alsof hij de dood raken kon, alsof hij de dood roepen wou, alsof zijn uitgestalde geschriften de voorbode waren van wat komen ging.

Hij kan nu, in één beweging alle geschriften van vroeger in de vlammen gooien, al wat hij geweest was, gedacht had en genoteerd had op losse bladen, getypt of met de hand geschreven. Bladen met één zin erop, met een gedicht erop, met een kort verhaal, een essay over Gilliams’ ‘Elias’.

Al wat uit hem, uit zijn droom en zijn realiteit, uit het niets van het niets van het onmogelijke niets was ontstaan, zoals in het neither-gedicht van Samuel Beckett dat Stefan Hertmans hem leerde kennen.

Ontstaan, in de vroege morgen als in de late nacht, in de trein – zoals hij zag van Louis Paul Boon - als op het werk, in de concertzaal als onder de bomen en op vele andere plaatsen waar hij kwam. Telkens en telkens als hij het woord voelde zwellen in hem en de zin van Hermes Trimegistos : ‘pense être partout en même temps, dans la mer, la terre et le ciel’, hem bezocht.

Wie was het die dit alles opgetekend had. In welke mate had dit nog iets gemeen met de persoon van nu.

In een opwelling, die de wind had binnen gewaaid, had hij al de laden van zijn bureau leeggemaakt. De vele knipsels uit diverse dagbladen en de vele beschreven en half beschreven bladen papier voor hem neergelegd.

Als hij alles verbranden zou, zou dan ook verdwijnen wat hij ooit geweest was: de vreugde die hij had gebracht maar ook de pijnen, gebundeld als in een ruiker gedroogde planten en bloemen; vele details ervan vergeten, maar berouw om het verkeerde dat hangen blijft als hij keer op keer een woord, een zin terug gaat nemen en leven laat in de sappen van zijn herinneren, zoals ook James Joyce het zo oneindig goed te zeggen wist in zijn Ulysses, en de zin in hem gebrand, over  wat Joyce zegt over sins or evil memories:

There are sins or (let us call them as the world calls them) evil memories which are hidden away by man in the darkest places of the heart but they abide there and wait. He may suffer their memory to grow dim, let them be as though they had not been and all but persuade himself that they were not or at least were otherwise. Yet a chance word will call them forth suddenly and they will rise up to confront him…

09-06-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke morgen hoop ik, in de zang van de vogels te lezen wat de dag me brengen zal: of ik in de klanken een teken hoor dat wijst op een wijziging in het weer of, maar dat is dan de weerklank ervan in mij, op iets dat de dag brengen zal.

In het ochtendgloren verwacht ik wel niet van de vogels te vernemen dat de onvergeeflijke onachtzaamheid van de Europese politiekers geleid heeft tot de val van de Euro, maar eerder of er in hun gezang en in het gefluister van de bomen geen aangenaam gebeuren wordt aangekondigd: een brief misschien, een telefoon, een e-mail, een onverwacht antwoord komende van een verre vriend - een oud-collega uit de Bank - op een van mijn blogs?

Vooral dit laatste zou me verheugen en die mogelijkheid is, of ik nu luister of niet naar de vogels en naar de bomen.

Alles kan gebeuren – ook een brief van het Hoofd van de Bank met positief nieuws als antwoord op mijn brief van april – of ik me nu effectief verplaats of me verplaats in woorden of in gedachten.  Zo lang er dit verwachten is voel ik me goed en kan ik schrijven. En om te kunnen schrijven is wat komen zal me het liefst.

Ik daag noch het lot uit, noch Vrouwe Fortuna. Er is wat zijn zal. Er is wat in de geheimenis der dingen wordt voorbereid, zo in ons als buiten ons, zo op alle plaatsen van ons lichaam en geest als op alle plaatsen van hemel en aarde.

De aarde die zich, met een afschrikwekkende snelheid, zich wentelend om haar as, door het Universum zwiept, gehaakt aan de zon, en er is de planeet Venus die het waagt, van tijd tot tijd,  zich te projecteren op de schijf van de zon, zoals het gisteren gebeurde of was het eergisteren al. En van Venus  weten we precies wanneer het nog eens zal gebeuren, al hebben niet nodig het te weten, maar niemand weet wat er in zijn leven een van de volgende momenten zal gebeuren. Geen ogenblik zijn we veilig, geen fractie van een ogenblik. Zoals we het niet waren in het verleden zo zijn we het niet in de toekomst. Een toekomst die zich vormt en waar we weinig in de pap te brokken hebben. We eten de pap zoals hij wordt opgediend.

Het weze zo: dit nog eens een blog zijnde bestemd voor la isla desconocida en el Pacifico.

08-06-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Heb meer en meer het gevoel dat mijn blog even goed niet kan geschreven worden Dat het absoluut geen verlies zou betekenen, eerder een verlossing. In de eerste plaats voor mezelf, en dan zeker voor de enkelen die me getrouw gaan opzoeken om de boodschap te lezen die ik voor hen heb ingelogd, alhoewel die meestal, en ik besef het, te langdradig is.

Evenwel, jij die mijn blog opzoekt en me ongelezen achter laat hebt je niets te verwijten. Ik ook lees soms enkel de titels van het dagblad, waarin zovelen hun best hebben gedaan om met zorg en toewijding hun artikel te schrijven. Als ik dan niet gelezen zou worden dan ligt de schuld vooral bij mij en niet bij jou.

Maar de schrijver in mij - niet de Ugo d’Oorde - laat zich echter niet zo gemakkelijk, zelfs al zou hij er soms willen  mee stoppen, van de wijs brengen.

Zo, hij zal verder, al blijft zijn hoop meer lezers aan te trekken onvervuld, de ziel uit zijn lijf schrijven en zijn slaap er voor opofferen.

Hij is en blijft een dromer in zijn oude dagen.

07-06-2012, 00:21 geschreven door Ugo d'Oorde  

6 juni, de geboortedag van moeder. Ze was van de zesde dag van de zesde maand van het zesde jaar van de eeuw en ze was de jongste van zes.

Maar het is niet over haar dat mijn blog zal lopen, al kwam ze in mijn gedachten toen ik 6 juni typte.

Mijn broer Georges zal er ook aan gedacht hebben.

 Ik wou enkel zeggen vanmorgen dat je niet denken moet dat een blog rozengeur en maneschijn is en dat dus het schrijven ervan me geen moeite kost. Neen, il me faut une première phrase, een eerste zin om de dag in te wijden, en op te staan uit de flarden van dromen die de slaap heeft achtergelaten in mij. En deze morgen zocht ik naar een opening op iets heel origineels, iets irreëels, iets droom gebonden en droom gehouden.

Wellicht omdat ik nog steeds onder de invloed sta van wat ik las bij Michaux en ik een blog zou willen brengen dat even vreemd lijkt, ‘even weird, even bizarre’ van inhoud en vormgeving. Het is me dus duidelijk dat Michaux besmettelijk is voor iemand die meent te moeten/mogen schrijven zoals ik.

Ik weet wel niet wat grote schrijvers erover denken, ken er trouwens maar één, aan wie ik het zou kunnen vragen, maar die is in volle bevalling van een nieuw boek. Maar zeker is het, die Michaux is verrassend.

En eigenlijk heb ik zijn woorden of tekeningen niet nodig, het boek    als dusdanig, in mijn bezit heeft zijn verhaal. Het is het teken van een vriendschap. Het werd me geschonken door een goede vriend, Michel Jamar, nu opgeslorpt door de jaren die er overheen zijn en niet te bereiken via e-mail, een oud-collega in wat toen nog in dit land de Bank der banken was. Met wie ik elke werkdag, na de lunch, op het terras van de Bank op en neer wandelde, vertellend over muziek, over kunst en vooral over over grote namen in de literatuur, zoals Musil, Canetti, Proust, Chateaubriand.

Op een dag had hij een boekje mee over een schrijver met een voor mij totaal vreemde naam, een boekje van ongewoon formaat, met licht groen couvert  waarop een meer dan eigenaardige tekening voorkwam. Hij had zijn vinger tussen de bladzijden en ik hoor hem nog een paar lijnen lezen, terwijl hij verder wandelde, met in de ene hand het boekje open en in de andere hand een reep chocolade die hij, zoals elke middag eten zou. Ik herinnerde me nog dat het een verhaal[1] dat iets zegde over 25 december, ik neem er hier een deel uit over – weet wel niet of het geen inbreuk is op het auteursrecht - en schreef Michaux:

‘Il avait marché, m’a-t-on dit, pendant des années et des siècles, consultant le calendrier’.

Et à présent il vérifiat si tout le monde était là,

En verder:

C’est qu’à ce 25 décembre, il avait donné rendez-vous, autrfois, il y avait six cent six ans à des soldats dont les parents n’étaient pas nés…

En om te eindigen :

Quand tout se tint au rendez-vous, il fut trouvé mort, mais encore tiède.

Ik vind dat deze enkele lijnen ook door Rimbaud hadden kunnen geschreven zijn.

Maar het wordt niet de dag van Michaux, ik laat hem hier achter, het zal de dag van moeder worden, ik zal ze niet uit mijn gedachten kunnen zetten vandaag. En zeker niet de laatste weken, dagen van haar leven.

06-06-2012, 00:03 geschreven door Ugo d'Oorde  

Gezeten in de tuin voor een wit blad, in de schaduw van de hoge bomen. De zang van merels, de zang van de wind, de zang van de woorden.

Terwijl de oude kat van de gebuur zich aait om je benen en vraagt om gestreeld te worden, terwijl de bomen om je heen zich afvragen wat soort boom jij wel bent en terwijl heel traag de inspiratie loskomt in de cellen van je bloed.

Je weet van vele zaken iets te vertellen, ook dus van de bomen en van de Muze. Maar je hebt je dagblad nog niet geopend. Je hebt nog niet gelezen wat velen zoals jij, maar ijveriger dan jij, geschreven hebben. Gedachten zaaiend waarvan ze hopen dat ze een echo dragen zullen de volgende dag of de dagen erna. Waarvan ze weten dat ze, eens gelezen of niet gelezen, achteraf verdwijnen zullen naar verre oorden om aan te landen op een soort Paaseiland midden de Stille Oceaan, thuishaven van alle ooit geschreven overbodige woorden.

En in een kreek, onder de laatste, bloeiende palmboom – een palmboom zoals deze waaronder Maria van Jezus beviel[1] zoals het geschreven staat – op een ongelukkig hoopje, mijn totaal overbodige woorden en hun moeilijk te vatten boodschap, ongelezen.

Het geluid van de zee is er over, de speling van de golven reikt tot aan de onderste laag ervan, in het glinsterwit van de morgen en het glinsterdonker van de nacht.

Zo mijn woorden en de woorden van allen die schreven, samengekomen op dat eenzame, ongekende eiland, tijdloos overspoeld met licht en eeuwigheid.

Dat ze, betoverd met de beweging er in en er over, moge rusten in vrede.

05-06-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Aldus is elk ogenblik van zijn pen op het blad geweest, lijk het schuiven van de zwanen op het water, telkens weer een nieuw verbazen over wat de dagen waren.

En als hij denkt aan Jünger en aan Eliot en aan zovelen die hij schaamteloos overneemt, wat is er eigenlijk dat uit hem zelf komt, of kan het dat zijn gedachten zijn wat ze zijn en dat hij pas achteraf zich realiseert deze gedachten reeds bij anderen te hebben ontmoet?

Maar niet immer is er dit verbazen. Er zijn zovele dode momenten in ons handelen, lege woorden waaruit we dan opnieuw ontwaken. Dit is de tweespalt van ons leven: het verdwijnen in de leegte van de woestijn en de terugkeer in de ruisende rijkdom van het leven.

Zo had hij de zee gezien, de zee gehoord in de valavond. Ze was rust en beweging. Rust waar de olijfgroene lijn van het water overvloeide in het grijze timbre van de luchten, beweging waar de meeuwen roekeloos hangen bleven boven de golven die uitrolden over het strand.

Zo nu ook in hem rust en beweging, of zijn geest in vrede met het zijnde en zijn gedachten een fresco van hoop op wat nog komen kon.

Hij heeft de haard aangestoken en lang stilgelegen op de sofa in het schemerlicht. Het zuchten van de wind om het huis en de boeken die wachtten op een teken van hem, op een bewegen van hem. En starend in de vlammen de nacht die binnenkwam met een gedicht dat hij eens onderaan een tekening had overgeschreven en dat hij vertaalde voor haar, op een avond zoals deze, toen hij naast haar stond met de schim van hun beider gelaat in het glas over de tekening. Wat hij zich nog herinneren kan van het gedicht van Salvatore Quasimodo in het weinige Italiaans dat hij kent:

Desiderio delle tue mani chiare

nella penombra della fiamma

sapevano di rovere e di rose,

di morte ...

of, het verlangen van haar blanke handen in de schemer van de vlammen, ruikend naar eikenhout en naar rozen, ruikend naar de dood ...

Alsof in deze ene avond, zijn ganse leven lag gestold: het voorbije vermengd met het heden en het heden aanwezig in het komende en hij, zoals Quasimodo het verder zegt, fatto d’aria, van lucht gemaakt.

04-06-2012, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde