Ik weet dat ik er niet altijd in slaag verwondering op te wekken, want deze van jullie is ook deze van mij, hoe vreemd dit ook moge klinken, ik kan jullie enkel verwonderen als ik erin slaag met wat ik schrijf mezelf te verwonderen.

En dit is waar ik telkens mee geconfronteerd wordt. Maar almachtig – todopoderoso – ben ik niet. Ik heb mijn goede ogenblikken en mijn minder goede en ik meen te weten van het ogenblik dat ik begin welke kant het zal uitgaan - al vergis ik me soms - om deze reden ook is er bij momenten de neiging terug te gaan naar herinneringen die zich in de loop der jaren, zoals de jaarringen in de stam van een boom, hebben opgestapeld. Ik kan alle jaarringen samen zien en van hieruit vertrekken, maar ik kan er ook één jaarring uit kiezen en deze voorrang geven op alle andere, om aldus de ring die zich aan het vormen is richting te geven en ermee aan te vullen.

Dit is wat meestal gebeurt, dit is waar het om doen is, en zoals de aard van de seizoenen hun afdruk laten in de jaarring, zo ook laat tezelfdertijd, mijn spirituele gelaagdheid van het ogenblik zijn sporen na. Het komt neer op een soort bevruchting van wat was en nu als nieuw tevoorschijn komt.

Dit is dan de wijze waarop alles verloopt in mijn werk, in mijn geschriften. Zo sta ik in het leven als schrijver van blogs, eenzamer dan eenzaam, in feite onwetend over het effect ervan.

Ik zette vooraan in mijn boek een zin van Paul Auster in mijn boek over de eenzaamheid van de  [1]. In feite als ik erover nadenk heb ik deze gedeeltelijk overwonnen die de gesprekken die er geweest zijn, maar het is duidelijk dat elk geschrift momenten zijn van een ‘alleen-zijn’ met het woord in jou.

En dan, welke kans maak ik om vanuit dit alleen-zijn gehoord te worden, welke kans maken mijn jaarringen ooit in hun globaliteit gehoord/gelezen te worden. Wie zal er in slagen deze toevoegingen van mij te interpreteren als zijnde tekens van eenzaamheid?

Een vraag die andere vragen oproept. Ikzelf kom er niet verder mee., ik blijf wie ik ben: een steller van vragen die ik oplos met andere vragen.

Het leven is meer een zoektocht dan een pelgrimstocht. Elke dag ben in op weg op de tast in het oneindige van de geest. Soms kom ik ergens, soms kom ik nergens, maar ergens of nergens heeft geen belang, van belang is dat ik op weg ben naar, vooruitkijkend, en dankbaar het te zijn.

[1] Every book is an image of solitude. It is a tangible object that one can pick up, put down, open, and close, and its words represent many months, if not many years, of one man’s solitude, so that with each word one reads in a book one might say to himself that he is confronting a particle of that solitude.

17-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het is een gewoon iets de volle maan een tijd lang te zien in de morgen als een ronde, bleke schijf laag boven de horizon en te zien hoe ze langzaam opgeslorpt wordt door het morgenlicht.

Je noteert het vanuit je ontwaken omdat er niets anders is om te noteren dan het blauw van de luchten en de schijf van de maan. Je hebt ook niets anders nodig als je wakker wordt: de volle maan, een witte cirkel op het tere blauw van de luchten is je voldoende, al wat erna zal komen zul je zien als een bonus, als een winstpunt voor je nieuwe dag, hoe nieuw weet je nog niet, toch is het ergens al geweten wat ik schrijven zal, want ware het niet geweten het zou er nooit gekomen zijn. Aldus vervolg ik maar en terwijl de maan stilaan verdwijnt - nu rest nog een bleke schijn ervan -  komen de woorden. Het houdt me bezig, er is zelfs een vage spanning in mij wachtend op het volledig verdwijnen uit het zicht en toch weten dat ze er nog is op de plaats waar ze verdween.

Nog een lange tijd zal ze er zijn, ze zal ons, geborgen in het licht, volgen de dag door om er terug te zijn in de nacht bij helder weer. Ik hoef er niet aan te twijfelen want ze is een trouwe gezellin van de aarde en van ons mensen op de aarde, om dan weer op te duiken helder en vandaag bolrond in de opening van de nacht.

Waarom, zul je misschien vragen, waarom aan iets zoals de maan een blog wijden? Ik ook stelde me die vraag, het antwoord hierop kan enkel zijn dat ik uitzonderlijk het fenomeen van de opslorping van de maan door het licht te zien heb gekregen – een geschenk dus – en dat ik het te zien kreeg, door het open raam, neerliggend in mijn bed en ik het aldus vermelden zou  opdat de maan eens in het centrum van de belangstelling zou komen te staan, iets wat niet zo dikwijls gebeurt, toch bij mij niet.

Maar vandaag is het een bijzonderheid omdat ik de maan volgen kon vanuit een uitzonderlijke hoek en vertoevend in een uitzonderlijke stemming, alle aandacht schenkend aan het verdwijnen van de maan op het laken van de morgenlucht. Want, wie anders heeft er oog voor?

Zo het mag eens gezegd, zelfs al is het niet zoveel, het is toch een fenomeen: het volgen van de maan van in zijn bed, het is niet aan elk van ons gegeven. Wel aan mij deze morgen, daarom ook voel ik me genodigd om het te vermelden als iets van het vele gebeuren in de morgens van ons leven die we zelden vermelden, ik dan toch niet.

Jij wel misschien?

Ik had aldus vanmorgen de hulp van de maan, hulp van buiten uit, want hoe wil je dat ik zou blijven blogs produceren als ik geen hulp zou krijgen, van waar of van wie ook?

16-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

En toch schijnt het mij heel verleidelijk toe te herhalen wat ik gisteren schreef over het Higgsdeeltje, het deeltje dat de andere deeltjes laadt - laadt met wat als het geen kennis zou zijn? – namelijk dat het Higgsdeeltje er was vóór de Big Bang;

Me steunend op Heisenberg kan ik me dit permitteren, want zeggen dat er vóór de Big Bang niets was, schijnt me nog meer ongeloofwaardig toe dan zeggen dat het Higgsdeeltje er al was.

In elk geval het laat me toe te kiezen en ik maak evenveel kans op gelijk dan deze die het houden bij het ‘niets’.

Evenwel, de gepubliceerde foto’s staan duidelijk in de belangstelling, maar wat er was vóór de Big Bang interesseert niemand, zeker niet deze die staan te springen op de festivalweiden en het is nochtans tot hen dat ik me richt en van hen dat ik heil verwacht.

En in feite heb ik bij het schrijven nooit aan hen gedacht, eerder aan de mens die tot een zekere rijpheid gekomen is en meer en meer aan de mogelijkheid van leven na de dood begint te denken. Zij zijn mijn lezers, zij kunnen iets vinden bij mij, iets dat hun een tijdje kan bezighouden. Of ik ooit horen zal wat er hen bezighoudt na me gelezen te hebben, zal ik wellicht nooit te weten komen, want ikzelf, hoe dikwijls heb ik gereageerd bij de schrijver na het lezen van zijn boek? Misschien krijg ik wel een reactie van zij die me kennen uit mijn  blogs of, zij die me kennen als vriend of kennis?

Maar er werd in het verleden weinig gereageerd op mijn blogs, waarom zouden ze het doen op mijn boek, als een deel ervan, over de Bijbel en de Egyptische chronologie, hun totaal ontgaat? Toch moeten ze weten dat elke reactie van hen, hetzij op mijn blogs, hetzij op mijn boek welgekomen is, tenminste zo deze vrank en vrij geuit wordt

Het zou dan toch met dank zijn dat ik hen lezen zou om te weten waar ik sta in het literaire landschap van Vlaanderen.

Ik heb nu zelfs het gevoel dat die idee over het Higgsdeeltje in mijn boek had kunnen staan had ik me niet laten overhalen door ‘Boekscout.nl’ om vlug te beslissen.

Mijn boek blijft dus een levende materie en mijn blogs vullen het aan, en als ik de kans krijg op een volgende uitgave/druk dan zal ik de aanvulling erin  verwerken.

‘De Standaard’ publiceert de lijst van boeken die ‘in’ zijn. Kan er niemand voor zorgen dat ook mijn boek verschijnt op die lijst?

Het is de vraag die ik stel aan de uitgever vandaag, of is het zo dat ‘Boekscout.nl’ als uitgever niet veel zaaks is, voor ‘De Standaard’ en eerder twijfelachtig wat de kwaliteit van de gepubliceerde werken betreft.

En ik aldus weinig kans maak met mijn uitgever. Is het zo?

15-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Na de spectaculaire foto’s genomen door de James Webb-telescoop, wat leren ons nu nog de drie eerste woorden van Genesis 1: 1: ‘bereshit bara elohim’. Kunnen deze foto’s, gezien worden in een kosmisch-religieuze context en hebben we hiermede het beginpunt van de schepping – als er een schepping was – bereikt?

Neen natuurlijk niet, we moeten nog 800 miljoen jaren verder kunnen kijken de tijd in, om het effect van de Big Bang, het begin van de tijd, te ontmoeten. De tijd die, zo denk ik en zo schreef ik al, deze van het Higgsdeeltje is.

Wellicht zal men dit beginpunt nu of, wiskundig gaan opsporen, of ‘giskundig’, wordt het een gissen. door  een soort van  ‘extrapolatie’ verder de tijd in.

Moet nu het Genesis-verhaal herschreven worden, ik geloof het niet.

De filosoof en schrijver, die Elohim heeft gezien als ‘Maker’, de blik gecentreerd op de aarde met de hemel erboven, mag blijven, het komt er zoals voorheen nog altijd op aan. Elohim te definiëren, hem te omschrijven met meer dan met een naam.

Hij  de vinder en schrijver van ‘baereshit bara elohim’ kon, in de toestand waarin hij zich bevond, niet anders schrijven dan wat hij zich logisch kon inbeelden, namelijk dat in de beginne het God was die hemel en aarde schiep, wilde hij geloofd worden door de gemeenschap. Vandaag na de Hubble- en James Webb-telescoop wordt het heel wat moeilijker om dit te schrijven, maar in afwachting van beters, geloof ik nog altijd dat ze vroeg of laat tot het besluit moeten komen dat wat het Higgsdeeltje betreft dit er moeilijk kan gekomen zijn  zonder hulp van buiten uit, tenware – en dit is nieuw - het deeltje er altijd, van in den verre beginne, een begin dat er dus nooit was, er zou geweest zijn.

En dan zouden we mogen schrijven, in den beginne was er het Higgsdeeltje. en hieruit is alles ontstaan.

De revelatie die van die foto’s uitgaat brengt dus – voorlopig -  niets nieuws, reikt niet verder dan die drie eerste woorden, vernietigt deze niet maar bewaarheidt ze evenmin.

Trouwens ik geloof niet, dat we de waarheid ooit gaan vinden via de ogen van een telescoop, welke ook? Ik beroep er me op dat de homo sapiens nog meer ‘sapiens’ worden moet opdat hij ooit meer zou zien dan wat hij nu al ziet. De weg die nog af te leggen is, is een bijna onmogelijk weg als ik aanhaal wat Werner Heisenberg, pionier van de New Physics over deze New Physics wist te zeggen: ‘Everything I say must be understood not as an affirmation but as a question[1]’.

Dit geldt ook voor wat ik hierboven zeg over het Higgsdeeltje.

[1] Fritjov Capra: ‘Uncommon Wisdom, Conversations with remarkable People’, Fontana paperbacks, 1988.

14-07-2022, 04:28 geschreven door Ugo d'Oorde  

Vaar langzaam over de meanders van een langzame stroom, langzaam dromend over de langzame dingen van vroeger en, zegde een wijs man maar weinigen waren er die het hoorden, weet dat een lang genieten je zal beschoren zijn.

Je schrijft het neer bij de foto, die een vriend je stuurde, een foto, ‘een landschap met stroom’ die je zo maar niet onbesproken en ‘ongekoesterd’ achterwege kunt laten, want hij is onlosmakelijk met je beiden verbonden alsof je er terug stond met hem  en hij met jou, na zovele jaren.

Wees dus een brede stroom van gedachten en herinneringen aan zondagmorgens van licht, van wind en regen, van sneeuw en ijzel opgeslagen in het tijdloze van wat ooit was. Wij nu in gedachten er weer staande naast elkaar zoals het zovele malen was, kijkend over de beemden naar de einder toe, erin opgenomen en erin meegevoerd, jong en krachtig, ons vernieuwend telkens we er waren.

Er zijn niet veel zulke plaatsen die je regelmatig deelde met een vriend, feitelijk ken je er geen, te meer, soms was er ook de blauwe reiger aan de overkant die even wachtte nog als hij ons zag om dan met brede vleugelslag weg te vliegen naar zijn bestemming, welke ook die zijn mocht, ver of dichterbij.

Zoals het onze bestemming was, het geschreven stond vroeg of laat de plaats waar we samen waren te moeten bergen in ons herinneren tussen de zovele waar we samen waren in het leven van elke dag.

Wie weet het nog, wie hoort er nog over en wie denkt er nog aan in die vele omstandigheden dat we samen waren, van goede tot heel goede ook met vrienden die nu zijn heengegaan naar andere landschappen om er langzaam te zijn en langzaam te wachten op ons.

Want je vergeet zo maar niet de dingen die waren, wanneer ook, ze zijn en ze blijven deel van ons en altijd komt er een dag dat je er hevig aan herinnerd wordt, zo hevig dat je het niet meer verbergen kunt en er langzaam gaat over schrijven.
langzamer dan langzaam omdat je er van genieten wilt, terughalen hoe het was en die ogenblikken van toen wilt verlengen naar je beiden toe, verzameld, heropgenomen in een beeld dat een eigenheid geworden is. Je weet het nog: de vlier die is uitgegroeid, de grassen en de struiken, het groen van de beemden en de donkere lijn van de bossen aan de einder die het kasteel van Ooidonck verbergen. Je weet het nog allemaal, je zult het meenemen met jou in een laatste blik.

Rijkdom die een foto is als je hem tot leven roepen kunt en hij je binnenleiden kan in de verwondering van het zijn in wat je schrijft.

13-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

En we gaan verder alsof er sedert de blog van gisteren niets gewijzigd is, alleen het nummer van de dag in de maand, de naam van de dag in de week. Maar als ik vandaag voor mezelf eens uitmaken wil wie of wat belangrijk is geweest voor mijn vorming dan moet ik in de eerste plaats drie personen vernoemen die mij het sterkst hebben geholpen zonder dat zij er weet van hadden of hebben en hen in een zekere zin, vereeuwigen, dan vermeld ik zonder aarzelen: Meester Van Oudenhove van de gemeenteschool van Oordegem die me Jules Verne leerde kennen en me de eerste lessen Frans gaf; vermeld ik een zekere Jan De Win, een collega in de Bank, die me Maurice Gilliams leerde kennen en, een grote heer in de klassieke muziek, een andere collega, Leonard Hoedervangers, die me Gustave Mahler bij bracht.

Later, maar dit is een eigen vondst geweest, is er Jorge Louis Borges geweest die me Dante suggereerde; is er Thomas Stern Eliot geweest en zijn ‘Four Quartets’; is er, dankzij John Steinbeck de ‘King James’ versie van de Bijbel van 1611’ geweest; Fabre d’Olivet dankzij zijn boek in de etalage van een boekenwinkel in Brussel; Immanuel Velikovsky dankzij zijn verschijning op tv.; Kamal Salibi dankzij een reis in Yemen; Fritjov Capra’s ‘Tao of Physics’ dat een revelatie was een inleiding tot ‘The New Physics’; alles samen  is er een ‘rimbambelle’, een sliert van schrijvers en componisten geweest, de ene aangebracht door de andere, te talrijk om hier op te noemen, om toch maar het ‘Evangelie van Thomas’ niet te vergeten, noch Saint-John Perse, noch George Steiner, noch honderd en meer andere.

Over de jaren heen hebben zij allen, de ene wat meer en wat dieper, wat vreemder, wat uitzonderlijker gericht, maar van allen is er iets overgebleven in mij, heb ik ze allen gebruikt als springplank naar wat ik meende te mogen, bij momenten, te moeten verkondigen.

Wie zou ik geworden zijn en hoe waren mijn dagen verlopen, zo uitgestrekt als nu, zonder mijn omgang met hen, mijn drang naar hen, mijn bewondering voor hen, mijn gesprekken met hen; zijn zij aldus niet allen de grondleggers geweest van wie ik ben en van de blogs die ik dagelijks schrijf?

Ook van het boek dat ik schreef zoals ik mijn blogs heb geschreven, niet als een stortvloed, een waterval van vlug te vergeten woorden, maar van wijd uitgesponnen woorden, van gedachten zoals het vloeien van de Mississippi in New Orleans.

Het is dus niet zoals voor velen die ik ken Jezus geweest die groot bepalend is geweest voor hun leven.

Zoals het ook niet was voor wie ik nu aan denk, voor Stephen Dedalus uit ‘A portrait of the artist as a young man’ van James Joyce. Hij ook wou niet, in het spoor van Jezus verder gaan toen hem de vraag werd gesteld.  Want dit is heel wat anders, heel wat gevaarlijker, heel wat alles opslorpend, je hoop stellen in wie Jezus was. Velen onder mijn kennissen en vrienden zijn ervan teruggekeerd, anderen, gelukkig voor hen, zijn gebleven.

12-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er is een ogenblik leegte eens mijn blog geschreven staat, een stilstand van de geest, zelfs van het ‘er zijn’. Dit overkomt me telkens na mijn schrijfbeurt. Het zijn praktisch de enige ogenblikken van rust die ik ken, deze van gedaan te hebben wat gedaan moest worden en de voldoening ervan, want eens ingebracht is het mijn zaak niet meer, wordt het de zaak van de lezer.

Ikzelf zit dan aan de ontbijttafel, in gedachten nog even overlopend wat ik schreef, een ver beeld ervan dat zich traag oplost. Van dan af ben ik vertrokken voor een andere tocht, naar een andere tuil van woorden.

Je tracht het te zeggen zoals de overgang ongeveer is, alsof je blog, eens ingelogd, het einde van je dag al is en er tezelfdertijd een nieuwe dag begonnen  is. Eigenlijk dacht je er nog niet aan, maar het is op deze wijze dat je tijd is ingedeeld in neergeschreven monologen. Een vreemde wijze van leven dat je je toe-eigende zonder er ooit bij stil te staan of, ‘moeder, hoe leven wij’, hoe vullen we onze dagen als het niet met woorden zou zijn?

Overdreven natuurlijk, er zijn tal van andere zaken die ons bezighouden maar dan geen zaken die je beleeft met eenzelfde intensiteit, het zijn bijzaken, als dit woord bestaat, zaken die je er bij neemt maar alle staan ze in het teken van je blog: ‘Een man en zijn blog’ ware een veelzeggende titel voor een boek dat je niet zult schrijven hoewel je er alle dagen over ‘zeurt’ en ermee begaan bent.

Hier stop ik even.

Hier blik ik terug naar wat ik me vanmorgen heb verteld - ik aan mezelf - het belang dat het woord heeft in mijn leven, zo dat het me gegeven is te oordelen hoe ver ik nog af ben van de dood van wie ik weet dat hij me opwacht ergens in een oord dat ik niet ken, op een ogenblik tijd dat ik niet ken. Ik weet het zonder eraan te denken omdat het me weinig deert.

Ik zou er verder kunnen overschrijven maar ik wil niets provoceren, ik wil de dingen op hun beloop laten en ook, ik kan er helemaal niets aan wijzigen, ik weet alleen met grote zekerheid dat het iets is dat op mij afkomt, niet lijk een kogel – zoals het gebeurt, soms, in deze wereld – maar lijk een appel die valt van een boom laat oktober.

Denk ik dat het zo gebeuren kan en mag. Wat dan een wens zou zijn die in vervulling gaat, een soort van toekomstmuziek met tromgeroffel.

Maar veraf of dichtbij het deert me wel. Ik heb, meen ik, nog heel wat te presteren, te schrijven vooral: het woord lief te hebben zoals ik het korenveld van gisteren lief heb als ik zie hoe duidelijk getekend de aren er staan. Wat een vreugde het is dit te zien en te beleven al is het maar op een foto genomen door een kunstenaar van bij ons.

Gelukkig het ogenblik ervan dat ons bereikte, en geloof me, ons diep beroerde.

Dit is dan mijn 11 juli vandaag. Wat onsamenhangend.

11-07-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde