Wat ik ook schrijf of welke goede voornemens me ook mogen ‘ontglippen, ik schrijf in de richting van het laatste moment van mijn bestaan, het moment dat ik te overwinnen heb dat dichter en dichter komt. Zo dicht dat de horizon ervan niet ver meer af is, nog een heuvel over denk ik dan.

Ik meen echter dat ik ooit eens, in een vorige van mijn blogs, heb verteld dat er geen vrees is, dat er wel hoogstens spijt zal zijn om wat ik niet meer zien zal, niet meer meemaken, niet meer ondergaan zal, al die kleine feiten en gebeurtenissen die ons leven inkleuren en zo tergend interessant maken.

Maar anderzijds zal het een enorme rust, een bergmeer zijn waarin ik zal onderduiken in de oneindigheid van het geborgene, in peis en vrede met mezelf.

Mijn taak zal uitgedoofd zijn maar mijn woorden zullen nog een tijdje blijven rondzwerven, zullen zaadjes zijn die in de meest vreemde vormen kiemen zullen omdat ik enkelen (hopelijk velen) zal aangezet hebben even na te denken over wat het leven is en over wat de dood kan zijn, gespiegeld aan het wonder dat het leven is.

Het zal hen aangezet hebben tot het stellen van vragen over het waarom van ons bestaan, zijnde de opdracht die we meekregen bij onze geboorte. Niet even zinvol voor allen, niet even duidelijk voor allen, maar, immer uitkijkend want had je me niet gevonden je zou me niet gezocht hebben wist Augustinus..

Onze hoop op Iets dat even wonderbaar zal zijn als het leven, zegge uit te komen in het landschap van de eeuwige geest.

03-03-2024, 06:04 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij dacht die morgen in maart: dit is een nieuw beginnen, het begin van het afsluiten van al wat ik al geschreven heb. Na    wat ik gisteren heb gedaan wil ik hetzelfde doen voor mijn gedichten, mijn ‘Genesis’ gedicht en mijn ‘Fuga die van de zee is’.

Dit wordt het begin van alle beginnen die er al geweest zijn: deze eerste woorden, deze eerste zin die zich manifesteert en bestaansrecht ‘als eerste’ opeist. Alsof het een geboorte betrof, een ontstaan uit het al wat er al geschreven staat en ligt tot wat er nog hangend is tot in het ongerijmde toe.

Hij treedt hiermee naar voor, niet zoals Dante in het midden van zijn leven, maar ver er voorbij, te ver om wel te zijn, te ver voorbij om nieuwe werelden op te bouwen, maar (misschien) juist ver genoeg om terug te blikken op wat de punten zijn, de gebeurtenissen die hij zich nog herinneren wil of kan, maar nu zich  afspelend in zijn droomwoning, gelegen aan de rand van een uitgestrekt groot levend droombos, dat hij heeft laten door groeien tot in de tuin, tot aan de achterdeur, nog enkele jaren en het huis zal door zijn droombos worden overgroeid. 

Het bos geïnspireerd  door wat het bos van zijn jeugd is geweest en thans te dicht is gegroeid opdat hij het nog herkennen zou. Maar zoals hij wenst terug te keren naar de man die hij was, zo wil hij het bos behouden zoals hij het gekend heeft, en niet alleen het bos maar het ouderhuis, de straat, de school,  de kerk, de huizen van het dorp waar hij is opgegroeid.

En uit de totaliteit van dit alles opnieuw opstaan en te herbeleven het leven dat hij kende gemengd met het leven dat hij had kunnen of willen kennen.

Zelf is hij een huis geweest voor de vele boeken die hij las - al las hij er duizend te weinig – en wat hij las vermengde zich, verstrengelde zich met de essentie van zijn bestaan en zal onvermijdelijk uitvloeien in wat hij te vertellen heeft, daarom niet onmiddellijk herkenbaar, maar gebruikt als springplank naar een ander beeld, geplaatst in een andere context, met een andere opvulling.

Dit dacht hij deze morgen omdat hij een nieuw beginnen wou, een beginnen naar het einde toe.

02-03-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Met de lente in het zicht geeft ‘maart’ me bij het opstaan een goed gevoel, een aansporing om verder te gaan met mijn geschriften een perfectie betrachtend in wat ik schrijf, al weet ik dat de perfectie utopisch is. Wat ik wel kan is er de meer dan nodige zorg aan besteden opdat ze puur en onwankelbaar zouden gebracht worden.

Want er is niets dat niet verbeterd kan worden, er is niets is dat niet evolueert of waarvan de omstandigheden, de vormgeving niet dient bijgestuurd te worden. Ik ondervind dit elke dag en vooral als ik terugblik op wat er geschreven staat.

Ik werkte aan een bewaring op papier van de blogs - de geschriften - en kwam tot een verzameling van dertien getypte boeken tekst, elk van ongeveer vijf à zeshonderd pagina’s. Het is onbegonnen werk te trachten deze te herzien, laat staan deze uit te zuiveren, ik heb er de tijd niet voor, ik wil andere zaken doen, al was maar  het de ‘Essays’ van Hertmans gaan lezen  - ik ben er mee bezig – maar deze beslaan 1500 pagina’s tekst, hoogst interessant omdat het een diepgaand overzicht biedt op de voornaamste acteurs van het literair en muzikaal landschap van de laatste honderd jaar,  daarenboven het weze gezegd Hertmans is geen gemakkelijke lectuur, zijn taal is elitair maar zeer zuiver, hij leert me tal  van personaliteiten kennen op de wijze zoals hij ze gekend en beleefd heeft.

Alhoewel, ik verzeker het je, gemakkelijk begrijpbaar zijn zijn woorden absoluut niet, je valt er niet bij in slaap, integendeel.

Ik  doe er dus alles aan om niet stil te vallen met  de dertien ‘jaarbundels’ naast mij om niet te spreken van mijn twintig dagboeken.

Mijn levenswerk op een hoop en Dante die me opwacht om met hem te gaan wandelen door de velden:

 E ‘l pensamento in sogno trasmutai.

01-03-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat is dit ruisen?

Wat is dit ruisen dat van verre komt,
van achter de dorpen, de steden,
van achter de horizon,     

dat het spreken is
van wat niet wordt uitgesproken
niet opgetekend
in holtes van licht,
binnen sijpelend
in pijnpunten op kapitelen
zoals van Moissac,

met de ceder op de binnenkoer
alsof het de laatste
van de wereld was,
wij er gewandeld.

Wat is dit ruisen dat van verre komt
van achter de hagen,
de bossen 
en de landerijen onder de sterren,

gebrandmerkt in onze leden
en vermenigvuldigd
tot we er over struikelen
niet vermoedende
wat er is dat moet geweten
en toegedekt zal blijven
nog voor eeuwen.

Dit ruisen dat van verre komt
we hoorden het,
immer door
hebben toen geaarzeld
van waar het komen kon,

uit de boeken
van oudsher.

Echter
niet naar ons toegehaald
om er in te verblijven,
te ver, te afgelegen:
mystiek van het erzijn
of van het er niet zijn,

soms
we weten het nimmer.

               

Dit is dan geen spel meer, dit is blote ernst: schrijven tot je er bij neervalt. Zo dacht ik en dat alles hiervoor wijken moest en wijken zou.

Het is maar als je bezig bent dat je begrijpt dat het niet zo eenvoudig is, dat je herbegint telkens als het af is wat je schrijven wou. Je beseft maar hoe kort de tijd is tussen twee blogs, amper een etmaal, alhoewel er heel wat kan gebeuren in die spanne tijd. heel wat, zelfs pogen een gedicht terug te winnen dat je vroeger schreef en je het nu, totaal verbaasd, herdacht, herschreven hebt.

Niets is af in deze wereld.

29-02-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het verschil is,  carissimo Dante, dat jij aan het schrijven bent halfweg je jaren en ik, ik begonnen ben aan mijn laatste, mijn allerlaatste dagen. Daartegenover staat evenwel dat jij de zorg hebt van het tellen en het ‘inkleuren’, dat jij er een donker geladen muziekstuk van maakt, terwijl ik de hoogste vrijheid ken te schrijven hoe ik denk en wat ik denk, ik het dus  heel wat gemakkelijker heb.

Nu, zeker is dat er geen zweem van wedstrijd mee gemoeid is. Ik schrijf in alle vriendschap en met een grote waardering voor wat jij, Dante verwezenlijkt hebt, Ik kijk op naar jou met bewondering en verwondering gemaakt te hebben – jij ‘The Maker’ waar William Anderson een boek overschreef[1] het over heeft  - wat ik te lezen krijg.

Welke schoonheid er ligt in je woorden, hoe deze zich wringen in alle mogelijke kronkels om uit te komen zoals het hoort en ons te vertellen over zaken waar we niet de minste notie over hebben.

Er is dus geen vergelijking mogelijk en er hoeft er geen, het is, carissimo Dante – want hoe kan ik je anders noemen? – dat ik je broodnodig heb  voor de tijd dat ik hier nog door te brengen heb.

Wat je geschreven hebt is en blijft een levende uitdaging voor mij, ik trek me op aan je woorden, ik wil er de mooiste uithalen, de mooiste versregels, de mooiste of de meest droevige verhalen. Borges met zijn ‘nueve ensayos dantescos’ plaatste me op de goede weg. Zoals ik reeds stelde is hij, Jorge Louis Borges de aanstoker. Hadden zijn ‘ensayos’ niet gelegen op de plaats waar ze lagen ik was eraan voorbij gegaan, nu heb ik gedacht dat het meer dan een vingerwijzing was. Dat het een teken was dat ik oprapen moest en uitwerken om in peis afscheid te nemen van het aardse hier en je gedachtestromen, want het zijn stromen, meenemen naar de oorden waar ik je mogelijks ontmoeten kan, jij samen met Vergilius, je gids en meester zoals je hem noemt.

In blijde verwachting reeds van onze ontmoeting daar, groet ik je met beide handen op je schouder.

[1] Anderson William : ‘Dante, the Maker’, Routledge & Keagan, London 1980

28-02-2024, 06:16 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb, zoals je al lang weet, niet de gemakkelijkste weg ingeslagen ik heb de moeilijkste gekozen. De reden is duidelijk voor mij, het is de weg die me het meest voldoening geeft en kan geven, een voldoening die maakt dat ik met een gerust gevoel/geweten mijn bed instap, meestal, denkend, of aan wat ik als blog achterliet of aan wat ik als nieuwe blog schrijven kan, om in te slapen

In feite zijn aldus mijn dagen voor een belangrijk deel afgestemd op mijn blog, staat deze, als een eenzame boom in de vlakte, centraal in mijn leven en dit jaren al en biedt het me een massa aan mogelijkheden, neemt het elke verveling weg en zorgt ervoor dat mijn tijd wordt opgevuld.

Ik loop  nu al enkele dagen rond met de idee er Dante aan toe te voegen, dit om niet alles toe te spitsen op mezelf, maar ook Dante erbij te betrekken nu hij terug is van zijn tocht door Hel, Vagevuur en Paradijs.

Jullie gaan er weinig van merken maar ik teken het hier op opdat ik weten zou wanneer deze gedachte een begin van uitvoering kende en in welke mate ze opgevolgd werd want dit gaat me heel wat uren werk vergen.

Ik zie  wel  in welke mate ik dit volhouden zal want het wordt geen lichte opdracht de woorden van Dante te vermengen met deze van mij, alsof ze evenwaardig zouden zijn en zijn ze het niet – wat het geval is - het toch blijken zou alsof.

Ik schrijf dit in de voormiddag van 26 februari van het jaar 2024. Nadat ik hier al een lange tijd heb rondgelopen, winter, lente, zomer en herfst, en de eerste blaadjes zijn uitgekomen op het stukje stengel met een stukje wortel van het oranjeboompje dat ik als zaad geplant had.

Er is dus een dubbele groei in het zicht te houden de volgende dagen want misgroei is niet uitgesloten. De muze heeft aldus werk op twee fronten.

Ik vraag me af of ze het  bolwerken zal?

27-02-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zondigt hij tegen de nederigheid als hij nood heeft af te wijken van het gewone om meer dan gebruikelijk is, de richting van de geest te kiezen vooral dan om het te hebben over zaken die een domein belichten dat, gelukkig nog, velen onder ons bezighouden.

Al is er ook deze ‘boude’ versregel van T. S.  Eliot die een ander aspect van wijsheid belicht: ‘And what you do not know is the only thing you know.’

Maar het woord dat hij wil hanteren  is het woord van een ‘opstandeling’ wellicht - echter het deert hem niet het minst als hij vooropstelt onder de gewelven van de geest, de tekenen te zien van de werking van een hogere présence waar Alighieri Dante  het over had in zijn Paradiso (zie vorige blogs).

En er is ook wat hij reeds schreef  in dat ‘sukkel’-boek van hem: als Bernanos zijn ‘Journal d’un curé de campagne’ afsluit ‘que tout est grâce’, hij stellen mag dat ‘alles geest is’ en dat de zin van het leven enkel gezocht kan worden in het eeuwige dat deze geest uit draagt.

In dit opzicht is het beeld van Jezus, getekend in het apocriefe evangelie van Thomas, sprekender dan in de vier evangeliën  samen. Men kan zich terecht afvragen wat een Jezus, maar dan de Jezus uit het evangelie van Thomas,  ons zou te vertellen hebben, in dit derde millennium? Zou Hij rekening houden met de weg die de wetenschap ondertussen heeft ingeslagen om meer nog de nadruk te leggen op de spiritualiteit in de mens die het teken is van de levende mens onder de dode levenden?

Al was het maar om een poging te doen, het respect van de mens voor zijn evenmens, wat reeds heel veel is, via een andere weg te bereiken.

Of, is wat hij schrijft woordkramerij en ijdel gepraat zonder binding met de realiteit, welke ook.

26-02-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde