Een lezer schrijft me van uit Perth dat de aarde en de mensheid een random verschijnsel zijn. Ik antwoord hem dat ik denk dat dit goed mogelijk is maar in feite van weinig belang. Wat wel van belang is, is de geest in de mens. Voor mij is van in den beginne alles er op gericht - en ik weet dat dit een zeer belangrijke stellingname is - om meer geest dan materie te zijn en is het om de geest, de spirit, dat het om te doen is, of het nu onder de vorm van de mens is, en dan hier op aarde, kan en zal wel at random zijn. Maar het is dan ook alles, ik heb er geen zorgen mee. Echter eens de mens er was (zelfs at random) is hij gaan evolueren naar de mens van nu maar dit is dan geen toevalligheid meer – toeval bestaat niet, toeval is een rendez-vous met de omstandigheid waarin je terecht komt, toeval is de samenloop van omstandigheden die, wat mijn persoon betreft (zoals die van jullie), maken dat ik en jullie ben en zijn wie ik ben en jullie zijn.

En die omstandigheden beginnen bij de mens van Lascaux en zelfs nog veel verder, bij de eerste tekenen van een begin van geest in de materie en dan moet je terug naar de geest in het Higgs deeltje, of je wilt of niet, je ontkomt er niet aan vast te stellen dat er van in het begin een lijn heeft gelegen in de evolutie die ons gebracht heeft waar we nu staan, maar er is een maar. We zijn nog maar homo sapiens op weg naar homo sapiens sapiens en verder nog in de duizenden jaren die nog voor ons liggen, tenware een atoomcatastrofe of een andere, een botsing met een ander hemellichaam, en de geest verplicht zou zijn te herbeginnen op een andere planeet met totaal andere gegevens als beginstadium, echter met hetzelfde doel, tien twintig maal indien nodig..

We blijven ons opstellen als het zichtbaar deel van een zichtbare wereld, en dat zijn we, maar is er binnen die wereld geen wereld van particules, en zijn we niet onderworpen aan die inner-particuleswereld?

In een recensie over het boek van Steven Gimbel: ‘Einstein. His space and times’, lees ik in de Standaard der Letteren van 27 november over ‘de absurditeit van de quantumwereld’. Ik stel me de vraag waarom de quantumwereld absurd zou zijn, is het omdat we hem niet begrijpen, of is het omdat de absurditeit er van zo is, dat ik in staat ben de tekst die ik nu om 20.42 aan het schrijven ben, een paar seconden later afgeprint wordt op het scherm van een pc in Perth. Is het dit het absurde van de quantumwereld, of is het omdat we geconfronteerd worden met gegevens die we – de mens die we nog maar zijn – niet meer kunnen begrijpen?

Dit is meer een vaststelling dan een vraag. Als ik er dan aan toevoeg dat er ’iets’ is die dit begrijpen moet of begrepen heeft hoe het in elkaar moest gestoken worden, en ook met particules die zelfs ver van elkaar verwijderd, nog communiceren met elkaar, dan wens ik, dan wil ik, er een naam aangeven, en niet de naam die gepollueerd is, wat ons betreft door de Bijbel, maar een naam van mij: 'de of het wat niet te noemen is', het/de Onnoembare wat door het Oosten, Lao Tzeu, Tao wordt genoemd.

Meer is er niet, want het is al immens. Als ik dan het woord God in de plaats zou stellen van het/de Onnoembare, en dit met de betekenis die ik er aan geef, dan plaats ik God, het/de Onnoembare, in zijn volle glorie, wat mijn zuivere bedoeling is. Dit is dan de God van de wereld binnenin de zichtbare wereld.

Heel mijn betoog heeft natuurlijk geen zin als de wereld binnenin niet aanvaard wordt – wat maar al te dikwijls het geval is – door de wereld buiten. Het is in elk geval een stadium waar de mens doorheen moet, pas dan zal er kunnen gesproken worden over het bestaan van God, het/de Onnoembare. 

29-11-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een zin die je overvalt in de wagen of in de straat laat je best zo maar niet gaan, zeker niet een ganse nacht, want als je hem in de morgen terug opzoekt heeft hij veel van zijn kracht verloren, alleen al omdat de woordschikking verloren ging. Dit gebeurde gisteren zodat ik nu moeite heb om me te herinneren welk beeld ik toen uitdragen wou.

Zo begint je de morgen met een verliespunt, stel je vast dat er in je blog, die je overdroeg naar de centrale computer en die je gisteren laat herschreven hebt, op de belangrijkste passage, leemtes vertoont en nu, in het blauwe licht van de morgen, moeilijk te begrijpen overkomt, zelfs voor jou die hem schreef.

Verbeteren dus, heel het leven is verbeteren wat is, verbeteren en uitbreiden en andere richtingen opzoeken die soms zo maar opduiken om de hoek. Dit was het geval met een beknopte omschrijving van wat ik een 100% Spinoza heb genoemd. Terecht? Niet volledig, mais de toute façon suffisant pour me faire comprendre.

Hoe we ingesteld zijn om te schrijven wat we schrijven is me een raadsel, hoe we er in slagen woorden die zo maar opduiken, lijk bij een componist de muzieknoten, om te zetten in tekens is een van de grote wonderen van de geest. Freeman Dyson zag dit als een groter wonder dan dit van de monarch butterfly die elk jaar een tocht onderneemt van Mexico naar Canada (moet de passage opzoeken) maar het gebeurt, en er over nadenkend en ontledend wat er in feite gebeurt, is het duidelijk een wonder, een van de zovele die het leven ons biedt en die we aanvaarden zonder een woord van dank aan wie ook, alsof het de gewoonste zaak van de wereld is – wat het niet is – maar zo zijn we nu eenmaal, we zoeken en blijven zoeken om Hem te noemen zoals we gewoon zijn: ‘God’, en hij zit vlak onder onze neus, Hij zit in elk van onze geledingen van geest of lichaam, in elk sprietje mos als in elke atoom of boson van het Heelal, en waar gaan we Hem zoeken? In de Bijbel of de Koran, terwijl we Hem moeten zoeken, als we per sé toch een boek willen raadplegen in de Tao, geschreven in tekens die voor ons weliswaar moeilijk te ontcijferen zijn, maar zo is het nu eenmaal. De moeilijkheidsgraad is een maatstaf, Hem waardig. Hij is geen vodje papier dat men verfrommelen kan en weggooien in de papiermand, dit ware maar al te gemakkelijk. Hij is en blijft untouchable, onaanraakbaar, gelukkig, maar Hij is wel bereikbaar als je Hem niet te ver gaat zoeken - al kan dit ook heel ver van ons - maar het leven is, voor zij die zien of willen zien, zo bijzonder, zo tot in het aller allerkleinste detail in elkaar gestoken que cela crève les yeux, dat niemand of niets hier op aarde in staat is een miljardste deel ervan te verwezenlijken. 

Zoals ik nu bezig ben, en je zult het begrepen hebben, heb ik vandaag een naam gegeven aan ‘het of de Onnoembare’, waar ik gisteren – ook van morgen bij het verbeteren – het over had, en ik weet dat ik Hem (Het) niet geschaad heb met mijn woorden en zeker niet met het beeld van de monarchvlinder van Dyson. Ik heb Hem eenvoudig omhangen, omkleed met een krans van ‘geselecteerde’ woorden een selectie dat Zijn werk is, uitgaande van mijn genen.

Mijn dag is goed, straks ontvang ik vrienden op een aperitief, ik zet nu de wijn klaar voor hen, fonkelend vooraleer geschonken en, er hangt nog steeds een blauwe schijn over het morgenlicht. 

Ik kan nu beginnen denken aan de zin die ik gisteren verloren heb.

28-11-2015, 08:12 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke dag een nieuw onderwerp aansnijden, iets dat geen binding zou hebben met wat ik al geschreven heb of, bepaalde zaken gaan bekijken van uit een andere invalshoek of met andere verwevenheden is niet zo evident. Ikzelf ben geen PC die dit eventueel zou kunnen uitschakelen of minstens een verwittiging sturen. Maar het is me duidelijk, mijn geest, wat het onthouden betreft, vertoont gaten, en als het gebeurt dat ik eens – dikwijls is dit niet – terugblader, dan heb ik regelmatig de neiging belangrijke zaken te herkauwen, maar om deze reden noem ik ze dan ook belangrijk.

Ik wou vandaag met een blog antwoorden aan iemand die me meer dan de anderen regelmatig schrijft en begaan is met de inhoud als de omvang van mijn blogs. Hij permitteerde zich zelf mijn blogs van maart 2012 tot januari 2015 te gaan lezen, wat een hele inspanning moet gevergd hebben. Hij vond dat één op zeven blogs voor hem waard was afzonderlijk genoteerd te worden, waarvoor ik hem van harte dank. Ik hoef zijn naam niet te noemen, hij leest me, hij weet dat ik me tot hem richt, niet in code, maar openlijk zoals het betaamt onder mensen die zich vriend noemen, vriend zelfs al zien we elkaar niet zo heel veel. 

Ik weet dat, zoals wij allen, he is struggling with the most important question on earth and heaven, who or what is the one called God? Ik wou dat ik hem in klare termen op deze vraag kon antwoorden. Ik kan hem alleen zeggen dat, wat met absolute zekerheid bestaat – dit wil zeggen waaraan niet kan getwijfeld worden omdat het betekenen zou dat we aan ons zelf zouden twijfelen – het, het Universum is.

Het Universum IS maar het zegt ons nog niet hoe het is, noch vanwaar het komt, noch waarheen het vliedt als teken van de tijd die als een pijl de ruimte in schiet. Maar het Universum kan ontleed worden. Wijze wetenschappers hebben er zich over gebogen en blijven dit doen. En zoals het Universum vliedt, zo blijven zij in beweging om te weten hoe het is gestructureerd en vooral hoe de diverse structuren ervan op elkaar inwerken, zoals ze inwerken op elkaar.

Wat mij betreft loopt deze vraag minstens evenwijdig, zo niet gelijk, met de vraag hoger in het Engels gesteld. Ik baseer me hiervoor niet op Spinoza – hoewel deze, beide vragen zonder de minste twijfel als gelijklopend zou gezien hebben, indien hij in onze dagen had geleefd – maar omdat ik, de jaren helpende, er toe gekomen ben om dit als een waarheid te aanzien. Een waarheid die boven alles uitsteekt en die ik ten allen prijze verdedigen wil. Aldus, mijn beste vriend, heb ik slechts één antwoord op de uiteindelijke vraag, die we ons stellen moeten, hoe komt het dat een Higgs deeltje – het minimaalste dat we tot nu toe kennen – ‘weet’, niet alleen weet welke affiniteit het heeft met de andere deeltjes, maar ook, weet en kent welke functie het te vervullen heeft in het raderwerk van het immense Universum dat ons overkoepelt en levend houdt. En het heeft een functie, otherwise it wouldn’t exist.

Mijn antwoord hierop is dan ook heel duidelijk, het is omdat die affiniteit is wat niet te noemen is, het of de Onnoembare is en dat, zoals het Univetrsum is, het of de  Onnoembare is. C'est du Spinoza 100%.

Aan elk van ons is het geraden het of de Onnoembare een naam te geven, echter zonder zijn ‘onnoembaarheid'  te schaden.

27-11-2015, 07:37 geschreven door Ugo d'Oorde  

De essentie van wie ik ben en hoe ik geworden ben wie ik ben ligt opgetekend in een bundel van 250 dagboekfragmenten gespreid over 300 pagina’s die ik in 2005 een eerste maal heb samengebracht, in 2009 heb herwerkt en gebrocheerd werden in 10 exemplaren. Vandaag rest er me nog één exemplaar. Het kan dat er exemplaren bij de verhuis zijn verloren gegaan, andere zal ik uitgedeeld hebben aan de meest intieme vrienden, maar wie precies en of het wel zo is weet ik niet meer.

In de loop van de jaren van mijn blogs, ben ik herhaaldelijk fragmenten van toen gaan terughalen, heb ik deze herschreven als nieuwe elementen en liggen die nu voor een groot deel verspreid over de meer dan 1.800 blogs die ik sindsdien geschreven heb. Als ik alles zou samenbrengen vandaag dan kom ik ruim tot meer dan één miljoen woorden en zou ik gemakkelijk vijf volumes dagboeken kunnen vullen.

Ik teken dit hier op, niet om er over te bluffen, want wat ik schreef ligt daar maar bij à l’état brut, zonder versiering en eerder op schijf dan gedrukt, maar alleen maar om aan te tonen – er zijn ook de met de hand geschreven dertig dagboeken – wat iemand, die geboren is met de schrijfwoede, als leek vermag te schrijven in zijn leven. Ik ben er niet fier op, want weinig zag het licht van de wereld en het ziet er naar uit dat het aan mijn echtgenote en of aan de kinderen zal liggen of er van al mijn geschrijf ooit iets de wereld zal worden ingeschoven.

Na wat ik gisteren haalde bij Joost Vandecasteele en dan vooral zijn uitlatingen over de uitgevers, is de moed om een poging in die richting te doen, in mijn schoenen gezakt en vrees ik dat de enige waarde van wat ik schreef zich beperken zal tot wat het schrijven ervan voor mij betekende, namelijk de vreugde van het schrijven zelf. De moeite en de inzet dat het me kostte neem ik er graag bij als weinig betekenisvol.

Ik troost me vandaag – il le faut bien – met de zin van T.S.Eliot die blijft door mijn teksten dwalen: for us there is only the trying the rest is not our business, en daar stopt het dan en heb ik de keuze die geen keuze is, de zin van Eliot te vertalen in: ‘ verder schrijven en niet omzien.’

Dit verwoordende dacht ik aan mijn werk over Dantes Inferno, dacht ik er aan dat het minimaalste dat ik zou kunnen doen is die teksten uit mijn blogs gaan halen en ze samenbundelen, al was het maar voor de twintig à vijfentwintig lezers van mijn blogs, opdat minstens zij een herinnering aan mij zouden overhouden eens mijn blog zullen uitgestorven zijn en van de kaart geveegd.

Zo ver sta ik dan deze morgen van 26 november 2015, op de dag dat ik stilaan mijn achtentachtigste jaar aan het ‘boucleren’ ben. Ik ben er nog niet ten volle, maar ik voel al enkele tijd dat het aan het komen is. Dantes Inferno ware een geschenk waarop ik mijn lezers, zij die me trouw gevolgd hebben, zou kunnen vergasten. We wachten nog, maar denken er ernstig aan.

26-11-2015, 04:27 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik luister in de morgen naar Klara. Elk stukje muziek dat ik te horen krijg is een muzikale blog, meer is het niet, maar het is heel veel, het is van een broeder van mij die op elk ogenblik van de dag begaan is geweest met het componeren van die ene pagina die nu uitgedragen wordt tot in de huiskamers van velen en niet alleen daar maar tot over de velden, tot binnen de steden en de dorpen, uitgedragen als het werk van de geest in de mens, het teken van zijn band met de Kosmos. En het neerschrijvende vergat hij wie hij was en hoe hij er toe gekomen was zijn dag te vullen met dat ene stukje muziek, het enige dat over bleef van die dag in zijn leven.

Dit is wat er gebeurt bij mij als de muze binnen sluipt, want zonder haar zit ik verstrengeld in wat van de wereld is, zij is het die in heel wat gevallen mijn reddende engel is, voor wie ik dag aan dag een kaars zou moeten laten branden, en het ook doe nu en dan, hopende.

Veel andere middelen zijn er niet. Ik kan gaan bladeren in wat ik vroeger schreef, maar dan moet ik heel ver terug in de tijd, ik kan ook teruggrijpen naar wat ik las in een of ander dagblad of tijdschrift of boek. Zo was ik verrast te lezen van Joost Vandecasteele[1] die het had over het werk van de romanschrijver die zich afvraagt of hij ‘blij moet blijven als ons boek van 90.000 woorden een recensie krijgt van 100 woorden’ en ook ‘dankbaar blijven als ons manuscript een voor-en een achterplat krijgt en daarom 20 € kost met 1 € voor ons bestemd.’Wat nu precies weinig aanmoedigend klinkt voor iemand die geneigd zou zijn ook eens een boek te schrijven om wat euro’s te verdienen.

En dan vaart hij uit tegen het schrijvers ras en vraagt hij zich af of we ons zelf blijven zien ‘als scheppers van escapistische luxeproducten voor een vergrijzende niche?’. Om dan na vele omwegen en duidelijk in ongenoegen te eindigen op de vraag of we het nog de moeite waard vinden.

Ik begrijp zijn reactie. Ik weet wel niet welk soort boeken hij schrijft en welke literaire of andere waarde zijn boeken hebben en ik begrijp ook de uitgever van een boek waarvan hij bij voorbaat weet dat bij De Slegte gaat terecht komen. Ik weet evenmin wat Vandecasteele bedoelt met de rol die Tom Lanoye hierbij krijgt toebedeeld. In elk geval , zoals ik hem lees voelt hij zich niet als een succesvol schrijver, dit is een zekerheid.

 Ik evenmin ben succesvol geweest in het verleden al kreeg ik wel geen driemaal nee uit Nederland op één etmaal, zoals Vandecasteele, en al heb ik zelf maar eenmaal geprobeerd toegang te krijgen tot het literaire landschap van de Nederlanden.

Ik dacht er deze morgen nog over na en vond dat als je geen boek kunt schrijven dat een lange nagalm heeft, dat op het nachttafeltje ligt of dan toch regelmatig ter hand wordt genomen om een pagina te lezen of te herlezen en passages erin met potlood te onderlijnen, het beter is er nimmer aan te beginnen, zelfs als het je amper één euro per verkocht boek zou opleveren.

Als je schrijft is het om te overleven en liefst niet op een schab bij De Slegte. Maar, en dit is het geval bij mij, je kunt ook schrijven niet met de bedoeling gepubliceerd te worden maar om de geneugten die het schrijven je geeft, en dit is een totaal ander gegeven.

25-11-2015, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Vroeg deze morgen, het sterrenbeeld van Orion voor het raam, het meest schitterende, het meest besprokene sterrenbeeld, de gordel ervan wijzend naar de schittering van Sirius, de Hondsster - of de Egyptische Sothis-ster waar de Egyptische chronologie op gebaseerd is - en dan ook het toevluchtsoord, dacht ik, van de farao’s voor hun laatste reis, maar ik schreef dit al. Nu weer opgedoken aan het stukje raam dat ik heb op de sterrenhemel in het zuiden, op een onverwacht uur, op een onverwachte plaats, een verrassing eens te meer, want Orion is ook het droombeeld van mijn jeugd als van mijn oude dagen, scherp getekend in de winternacht en schijnbaar ongewijzigd gebleven hoewel ik las dat er zich binnen de vier sterren van Orion een nieuwe constellatie aan het vormen is.

Echter vandaag wordt de rust die uitgaat van de sterrenhemel sterk overschaduwd door de dramatiek van de laatste dagen en nog meer door de vooruitzichten van wat er nog te gebeuren staat, deze rust is verleden tijd. We gaan niet meer zo vlug, in volle overgave en als poëet opkijken naar het sterrenbeeld van Orion, iets is gebroken. Het beeld is doorboord als met een lans door de toekomst die op ons afkomt, onafwendbaar. En zelfs als dit nog maar vermoedens zijn de schaduw is er, we kijken er naar met andere ogen, met een andere ingesteldheid die ons de vreugde van het zicht wegneemt. En dit is zo met tal van zaken die nu vervreemd zijn. Ik zegde het reeds, al wat ik schrijf, gedragen door wat van vroeger was, heeft een abnormale kleur gekregen die ik tracht te verbergen, maar diep in mij weet ik dat alles anders is en dat ik me niet meer uitleven kan in mijn geschriften.

Al wat er omheen mij gebeurt, draagt er toe bij en dan zeker de tientallen e-mails die binnen lopen en alle wijzen op het gevaar dat dreigend is geworden. Als ik die krijg dan krijgt gans Europa die en als ik die verwerk zoals ik voel dat ik het moet doen, dan worden die ook door de anderen verwerkt op een zelfde wijze. En ook de leiders in dit land moeten die krijgen. Je gaat me toch niet zeggen dat ze die naast hen neerleggen en de ogen sluiten voor wat erin verteld wordt.

De ene mail is al erger dan de vorige, er is een climax opgetreden naar steeds maar erger. Waar ik vroeger mails binnen kreeg die eerder humoristisch getint waren zijn deze van dat soort nu stil gevallen en vervangen door mails die wijzen op het gevaar van de islam dat ons overweldigt.

Elke morgen tracht ik me er tegen te verzetten, maar het wordt sterker dan mezelf. Nu de toestand aansleept, verlies ik me stilaan. Waar zwerf ik uit?

24-11-2015, 08:08 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik hoorde van een man op de radio dat hij in zijn eigen stad, Sint-Niklaas, bespuwd en beschimpt werd als ‘Christen hond’ door wie anders dan een fervente moslim die zijn haat uitstrooide tegenover de bevolking hier, ondanks het feit dat hij, gezien hij Nederlands sprak, hier al ettelijke jaren moet gevestigd geweest zijn, wat bewijzen moet dat de haat die van jongs af aangeleerd is en aanwezig is, zo maar niet uit te roeien is. Zo lopen er hier velen rond, zeggen ze het niet ze denken het des te meer en ik ben ervan overtuigd dat er evenveel zijn die de ogen dicht sluiten voor wat zich op 13 november heeft afgespeeld in Parijs. Het is ook niet omdat er in gans Europa, gisteren amper 200 moslima’s in Italië op straat gekomen zijn om te betogen tegen IS, dat wij, de ongelovigen in hun ogen, moeten denken dat alle moslims gekant zijn tegen IS, integendeel. We kunnen ons wel de vraag stellen hoe het komt dat jonge mannen die hier school liepen, hier zelfs geboren zijn, hun haat tegen het westen op een dergelijke barbaarse wijze willen uitdrukken.

Trouwens, mij stoort het te zien dat het voor het merendeel, zeker 90%, jonge mannen zijn die hier binnen sijpelen. We moeten zeker niet hun soort gaan vergelijken met de Exodus van de jaren veertig toen het enkel vrouwen, kinderen en ouderlingen waren die op de vlucht sloegen, nu is het heel wat anders het is regelrecht een invasie van de troepen die zo gezegd het front ontvluchten en die wij hier met open armen ontvangen. 

Blijft me het beeld bij dat ik niet van mij kan afzetten van de Syrische vluchtelingen die per fiets aankwamen aan de Russisch-Noorse grens in het Hoge Noorden, die hun fiets daar op een hoop gooiden en Noorwegen binnen trokken. En de onbeantwoorde vraag, hoe kwamen ze aan die nieuwe, alle identieke fietsen, hadden ze deze gekocht bij hun vertrek uit Syrië, of hadden ze die toegestoken gekregen door een of andere weldoener. Ik zag deze beelden op de BBC maar heb er verder niets over gehoord. Moet ik me er zorgen over maken als de Noorse autoriteiten er zich geen zorgen schijnen over gemaakt te hebben.

We leven in een gekke wereld er is geen zekerheid meer er lopen hier kamikazes rond die om het even waar kunnen toeslaan, vooral daar waar ze het grootste aantal slachtoffers onder de christen honden, de ongelovigen, kunnen maken. Of hun stuk gereten lichamen terug heel gemaakt kunnen worden is geen vraag voor hen. De profeet heeft het gezegd, de hemel is hun beloning, dus zal het zo zijn.

Het (christelijk) westen plukt nu de vrucht van wat destijds de kruisvaarders gezaaid hebben. Maar zoals de moslim van een ander ras  is, zo was de mens van de kruistochten een totaal ander ras. Deze echter de tijd heeft genomen zich om te vormen tot de mens van  de verlichting. De moslim daarentegen heeft zich verstard in Mohammed en is mohammedaan gebleven tot in de nieren en het is niet vandaag of morgen dat die nierziekte bij hen verdwijnen zal, gefrustreerd als ze zijn te moeten erkennen dat alles afkomstig is van de christen honden, zelfs het boven pompen van hun olie, omdat er niets van gezegd staat in de koran, er dus niets te leren viel ook niet de i-pod waar ze mee rondlopen, tussen haakjes wie betaald de rekening voor het gebruik ervan.

23-11-2015, 09:28 geschreven door Ugo d'Oorde