Griegs ‘Ases Tod’ vanmorgen bij het opstaan, maar hij ziet het  niet als een teken, alhoewel?

Maar de nacht was vruchtbaar geweest, hij had zijn theorie als het een theorie mag genoemd worden, vastgelegd in één zin:

‘De mens wordt door de Kosmos voortgestuwd naar meer ‘sapiens’ en dit geldt voor elke vorm van leven.’

En hij had in meer nog drie andere, eigenlijk ‘verrassingen’, gedacht om zijn blog te vullen:

Een eerste was het wit, soepel kaftblad voor zijn bundel Genesis – als die er komen zou - hij wou het geïnspireerd op de dichtbundel ‘VOS’  van Nooteboom: laag onder de titel het beeld van Orion met Sirius, Sirius de Hondsster, de Sothisster van de Egyptenaren waar hun chronologie werd aan opgehangen.

Een tweede was een haiku van Matsuo Basho uit de ‘Verzamelde Haiku’s’ van hem[1]:

Ik stel me u voor
bij het zien van uw wandelstok,
een dode tak.

Er hangt een wandelstok van mij in de ‘kabuze’ aan de vijver. Ik vermoed dat de vrienden daar als ze hem zien, een dode tak, aan mij denken zullen, ik een oud man, de dood nabij.

En een andere haiku die me denken doet aan het gedicht van Guido Gezelle, ‘Die avond en die roze’:

Je zag er triest uit
vanop de rug, bij ons afscheid
in de lentewind.

Een derde was - nu hij het essay had teruggevonden vooraan in het tweede deel van de ‘ESSAYS’ van Hertmans, zijn blog herschrijven die hij ooit, in welk jaar ook, over het ‘Neither-gedicht’ van Samuel Beckett, een merkwaardig stuk poëzie, geschreven had.

Stefan Hertmans had getracht het te vertalen, terwijl het volgens mij onvertaalbaar is. Ik had getracht me opstellend in een zelfde mood als deze van Becket, ook een gedicht te schrijven. Maar ga ik het terugvinden in de massa die ik ondertussen geschreven heb?

Om je maar te zeggen wat me heeft bezig gehouden de nacht van 8 op 9 maart, een nacht die vruchtbaar was echter het had me meer dan een uur slaap gekost, slaap die ik even nodig had als woorden, maar dit nam ik er bij.

[1] Vertaald, ingesteld en toegelicht door Jos Vos, Atheneum – Polak & Van Gennep, Amsterdam 2023.

10-03-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik word vergeetachtig.

Mijn blog van gisteren en ook van eergisteren (?) had ik vergeten in te loggen. Spijtig want ik had er lang aan gewerkt en was laat op de avond klaar gekomen. Daarenboven waren het  heel belangrijke blogs waarin ik een stelling trachtte te verdedigen die als revolutionair kan gezien worden en eigenlijk was mijn blog van gisteren er een samenvatting van.

Ter verontschuldiging kan ik enkel aanhalen dat ik ook lang gewerkt heb aan mijn gedicht GENESIS dat ik volledig gezuiverd heb van de voor mij overtollige woorden. Wat er nu mee gebeuren zal houd ik nog in beraad, maar ik ben nu vrij de Hel van Dante te herbekijken en te trachten de belangrijkste passages erin in te brengen in andere teksten gehaald uit mijn blogs van vroeger.     

Aldus, na al wat ik de laatste dagen geschreven heb kom ik terug met beide voeten op de vaste grond, want ik meen dat ik in een domein, een begin van moeras, terecht gekomen was waar ik nog moeilijk uit kon.

Mijn nieuwe idee zie ik als een verademing. Hoe deze tot stand gaat komen weet ik nog niet maar ik kijk er naar uit.

Belangrijk is dat ik bezig blijf, dat ik uit mij haal wat er nog uit te halen is, want de tijd die me nog rest is sterk beperkt, ik voel het aankomen, ik heb meer slaap nodig in de dag want  ik sta stijf en verwonderd op elke dag.  Uitkijkend naar wat de dag worden zal.

IK hoop wel mijn blogs te kunnen blijven verzorgen zoals altijd en zeker deze niet te laten vallen. Indien dit gebeuren zou dan ware dit een nederlaag die ik moeilijk verteren zou.

Maar ik heb hoop en van de hoop zegt men dat hij doet leven, het leven dat ik broodnodig heb.

09-03-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik stel dus dat het Universum er is omwille van de mens die er zijn moest, dus het tegengestelde van wat algemeen wordt gedacht en niet getwijfeld dat de mens er is omdat het Universum er is. Wat maakt dat de evolutie van de mens naar ‘sapiens’ toe uitsluitend het werk is van het inner-Universum, het Zijnde; dat de mens hier weinig of niets t in te zeggen heeft en dat wat er ook moge gebeuren op aarde, de evolutie van de mens naar meer weten, meer kennis, dus meer ‘sapiens’ hier niet door zal gestoord worden.

En ook dat welk gebeuren ook een vingerwijzing is van hoe het moet of van hoe het niet moet. Poetin moet dit nu al weten, zoals er (bij ons) al heel wat  zijn  die het weten.

Hieruit volgt ook dat het Universum van ons geen medewerking vraagt, dat we zijn wil, willens of onwillens te ondergaan hebben, het enige voordeel hiervan is dat de tussenkomst wel altijd in de goede richting gaat naar het  omegapunt toe. En wat dit punt zijn kan, ik heb er hoegenaamd geen zicht op.

De ene vraag die we ons nog stellen moeten is de waaromvraag.

Waarom zijn we hier, wat steekt hier achter, is het zoals Beatrice het zegde aan Dante opdat het Zijnde  weten zou dat het bestaat? Want wat betekent dit precies?

Is het opdat Het zich zien zou, zoals het in werkelijkheid is, in de geest van de mens? Wat  erop zou neerkomen dat de mens steeds maar duidelijker het Zijnde kennen zou, inniger ermee vertrouwd geraken. Dichterbij komen.

Ik beken dat ik heel ver ben gegaan. Ik beken dat zeggen dat het Universum er is omdat de mens er nodig moest zijn voor het Zijnde, in een zekere zin beangstigend overkomt.

Hoe beangstigend en hoe ver dragend besef ik nog niet, maar ooit dringt het wel door.

Er is bij mij een schijn van licht op het einde van de tunnel.

08-03-2024, 05:37 geschreven door Ugo d'Oorde  

Na wat ik gisteren geschreven heb waag ik het nog onder de mensen te  verschijnen alsof er niets gebeurd was, dus  vrij van zonde, geen heretic dus om te verbranden, maar vrij van  de woorden die er nu geschreven staan.

Ik herlees die in de morgen en ik wil deze herschrijven, duidelijker en zonder  enige twijfel in het zicht die er nu mogelijks wel is.

Dat we er nimmer aan gedacht hebben verbaast me. Wellicht zijn er velen geweest die in deze richting geschreven hebben en is het me ontgaan. Maar ik had het kunnen weten na het begin van het Evangelie van Johannes gelezen te hebben:

‘In den beginne was het Woord en het Woord is vlees geworden.’

Of omgezet: In den beginne was er het Zijnde, de Geest en deze is materie geworden, is zichtbaar en tastbaar geworden.

Hoe dit gebeurde heeft geen belang voor Johannes,  het voltrok zich en dat is voor hem het wonder. En het is een wonder als men weet dat hiervoor 13.5 miljard jaar nodig was, een oneindige massa tijd, of nog, beginnen aan een werk: het vormen van een Universum om te willen  uitkomen bij de mens, een homo sapiens, of dan toch het begin ervan want het werk loopt verder.

We hebben ons blind gestaard op de komst en het verloop van het Universum, nimmer ons diepzinnig afgevraagd, waarom het er was - toch Stephen Hawking niet openlijk -  en nochtans was het  de vraag die belangrijk was, die moest gesteld en blijvend gesteld.

Want weten dat van in den beginnen de mens het doel was dat moest bereikt worden is een revolutionaire gedachte en brengt verwarring in alle principes van om het even welke filosofie omdat duidelijker dan ooit moet afgewogen worden waarom het zo is, waarom we het doel zijn.

Of anders gezegd, wat wordt er van ons verwacht; of wordt er eigenlijk ‘niets’ van ons verwacht, hebben we maar te volgen om uiteindelijk, uiteindelijk uit te komen waar we uitkomen moesten om te volbrengen waarom we hier zijn.

*

Ik schrijf dit terwijl er op hetzelfde ogenblik ‘misschien’ mensen verdrinken die het waagden over te steken naar Europa. Mensen die het  resultaat of de uitkomst zijn van de weg afgelegd door het Universum 13.5 miljard jaren lang Hun sterven  wijzigt niets aan de geest in hen.

Het is om de geest, het ‘Zijnde’ in hen dat het te doen is.

07-03-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er is onder meer, een zin in het ‘Boek van Job’ die me blijft achtervolgen. Het zijn de woorden van de jonge Elihoe, die lang heeft moeten wachten om tussen te komen in het gesprek van Job met zijn drie vrienden om te kunnen zeggen hoe hij de zaken ziet:

’Ik zit’, zegt hij, ‘Barstensvol argumenten; mijn binnenste gist als wijn die niet weg kan en zelfs nieuwe zakken dreigt te doen scheuren.’ (Job 32, 18 en 19 Willibrordus Bijbel).

Wel ik ook.

Ik heb een nawoord geschreven voor mijn ‘Genesis-gedicht’ dat ik minstens al een maal heb doorgegeven als Blog, en thans volledig gezuiverd heb van het overtollige. Ik weet niet of het verder nog een leven beschoren is, maar het eindigt met het meest bizarre en het meest bevreemdende dat ik ooit zal geschreven hebben.

En hier gaat het:

Het kosmisch Big Bang gebeuren is te herleiden tot het ontstaan van de ‘homo sapiens’.

Dit vergde 13.5 miljard jaren – een vingerknip voor het tijdloze ‘Zijnde’ voor wie het alfa samenvalt met het  omega - om te komen tot wellicht nog maar het begin van de schijn van ‘homo -sapiens’.

Het Universum is nooit als dusdanig het hoofddoel geweest wel noodzakelijk als traject, want zonder de homo sapiens is het Universum een nutteloos ding dat de leegte als die er was, vullen zou en daarmee basta, was de kous af.

Ik herhaal.

Het is de mens, de homo sapiens die nog een lange weg te gaan heeft die door het ‘Zijnde’ werd opgeroepen om er te zijn. Om er te zijn zodat het ‘Zijnde’ zich weerspiegeld zou zien in de mens en weten, dat het er is.

En nogmaals, het Universum is de weg afgelegd door de mens.

Ik schrijf dit op 5 maart 2024 om 21.48.

06-03-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik werkte aan mijn Genesis-gedicht, of beter ik dacht eraan deze nacht. Ik kwam tot het ‘tergend’ besluit dat het Universum dat er is, in feite maar een overgang is, een noodzakelijk iets opdat de mens er zou kunnen zijn.

Als er een schepping is geweest dan is het de mens die noodzakelijk was opdat het Zijnde dat er in den beginne was zichzelf weerspiegeld zou kunnen zien, want zonder de mens ware het een nutteloos onbekend iets.

En het Zijnde begint nu al een glimp te ontwaren, de glimp die wij ervaren van het Zijnde.

*

Ik herdacht  ook een gedicht van vroeger, ooit geschreven in de bergen van de Valais, dat ik nu, eindelijk, in zijn definitieve vorm achterlaat:

Elegie.

Op een dag
was ook de tijd niet meer,
het licht was eeuwigheid
en zo het ogenblik.

Herinner je die zomer,
we waren zonder ouderdom,
doordrenkt van geest
en van ontvankelijkheid.

En een kreet gelijk, 
het Universum
in zijn totale totaliteit 
tot ons gekomen.

Of wat is van Al wat is
diep in ons gekropen,
avondlijk,
alles overtreffend.

Hoe zullen we het noemen,
het geluk
dat onder vrienden is te proeven:
de openheid van ogen,
de woorden die gesproken,
openspringen
lijk bollen zaad,
niet te stuiten,
niet om erover uit te wijden.

Wijsheid nu.

De oorden waar we waren
open gehouden
om er terug te keren,
er de rijke wijn te schenken
en te ervaren in de kleur ervan
de smaak van wie we waren.

Elegie van wie reeds ging en
van wie na zal komen.

05-03-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een deel van de tuin zichtbaar van uit de veranda werd heraangelegd, het geeft me enerzijds een goed gevoel, ander,zijds een bijna zekerheid dat ik weinig kans maak de uitgroei ervan te beleven. Misschien nog de lente die komt,  de zomer, de herfst, wie weet, wie?

Maar het goed gevoel is me voldoende, het zal duren de tijd dat het duren zal, en zeker de dagen dat ik er kan zitten om te lezen of te schrijven en te beleven hoe dit deel van de tuin tot groei zal komen en vooral hoe.

Het maakt deel uit van de vreugdes die het  leven me nog biedt en ik zal deze zien als hoogtepunten in mijn dagen, veel  meer hoef ik niet meer. Er is op dit ogenblik Callas in La Norma van Puccini op KLARA wat een hoogtepunt is van een andere dimensie, maar schoonheid en vreugde op deze zondagnamiddag, werkend aan mijn blog van 4 maart wat me ook de vreugde geeft iets te presteren dat blijvend is. Een poging, niet zo zeer van grote waarde aan inhoud, maar wel van grote gevoelsmatigheid  en tezelfdertijd met een zekere literaire waarde wat immers altijd mijn betrachten is geweest en blijft.

Ik meen – het was tenminste mijn bedoeling - dat het mag toegevoegd worden aan al het waardevolle dat de mens ooit in de lange loop der tijden geschreven heeft; dat het is als stuifmeel meegedragen door de wind en gecapteerd om de geesten te bevruchten.

Zo is zijn leven verlopen, heeft hij zijn leven lang de poëzie opgezocht en gevonden op dagen die lichtend waren, hier en nu, zoals het was, zoals het is en zoals het altijd zijn zal, in lente en in zomer. De herfst en de winter nog ver af zijnde, maar op zijn ouderdom alles o zo dicht bij. Of niet meer komende.

Dit is waar we allen aan werken, van morgen tot avond tot nacht, een uitwisseling van gevoelens en gedachten tot nieuwe theorieën toe. Een standvastigheid die ons meegegeven werd het ogenblik van de geboorte – of van de conceptie – gebonden aan de stand van sterren en  planeten, zo denken we toch, maar enige zekerheid biedt dit metafysisch denkpatroon ons niet.

04-03-2024, 06:26 geschreven door Ugo d'Oorde