De muziek van KLARA hoor ik een ganse dag maar ik luister er niet naar een ganse dag, ze maakt eigenlijk voor een groot part van de tijd deel uit van het meubilair, van de schilderijen en boeken die me omgeven.

Meer is de  muziek niet, ik ken ze ik hoorde ze al te veel en te dikwijls, echter nu en dan is er iets dat ik niet ken of nog niet zo dikwijls heb gehoord en  dan luister ik intens, dan is het een pagina in een boek dat ik lees, is het een gedicht zonder woorden of een landschap dat ik me inbeeld, en betekent de muziek heel veel vergeet ik me en vergeet ik  waar ik ben dan toch de ogenblikken dat ik luister en alles wat is en wat kan zijn  wazig wordt.

Dit betekent dan KLARA voor mij,  een gezel die me gezelschap houd van bij het ontwaken tot het slapen gaan, soms zelf bij het TV kijken,  want TV is er maar in de avond;

Alles gebeurt dus met de muziek op de achtergrond zelfs als ik schrijf, zelfs als ik lees, zelfs als ik, wat niet zo dikwijls gebeurt, vrienden ontvang in het huis.

Ik ken dus geen stil huis meer omdat ik de stilte van het huis vrees, de stilte niet aankan omdat het een met woorden en handelingen geladen stilte was en op een vreemde wijze gebleven is. En het is het bevreemdende dat me bij momenten nog altijd overhoop halen kan.

Om deze reden ook zoek ik mijn heil bij KLARA en zal dit nog lang blijven zo, ik weet het tot in mijn lenden.                                                                                                                                                                                                                                      

23-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik schrijf vandaag is uitzonderlijk, heeft in feite niets te maken met de blogs die ik dagelijks aflever; maar de gegevens van nu schijnen me uiterst belangrijk toe. Deze komen uit het jaarverslag 2022 van het ‘AZ Maria Middelares’, Gent.

Ik licht uit het verslag van de vele die er zijn, een paar opmerkelijke innovatieve behandelingstechnieken:

Een eerste betreft de ‘implantatie van de kleinste draadloze pacemaker ter wereld’.

'Het toestel zorgt voor stimulatie van het hart vanuit de rechterkamer, zodat noch draden noch onderhuidse batterij nodig zijn; Dit systeem is dan ook minder gevoelig voor beschadiging van buitenaf. De aangepaste implantatie omzeilt ook de moeilijkheden van vasculaire toegang – ik weet er van mee te spreken -  vergeleken met de standaard procedure.’

En een tweede dat ik belangrijk vind betreft de nieuwe behandeling van alvleesklierkanker.

Hierbij wordt een radioactief medisch hulpmiddel in de alvleeskliertumor geïmplanteerd. ‘Dat gebeurt tijdens een  echo-endoscopie waarbij een flexibele slang via de mond door de slokdarm  tot dichtbij de alvleesklier wordt geleid. De arts kan via  de slang de alvleesklier bekijken en de OncosilTM deeltjes via een fijne naald in de tumor implanteren. OncosilTM geeft de radioactieve stof rechtstreeks af aan de tumor met als doel de kankercellen te vernietigen. Deze techniek maakt het mogelijk een hoge dosis radioactieve stof tot bij de kankercellen te brengen en de nevenwerkingen in de omliggende weefsels te beperken.’

Ik dacht deze berichten het vermelden waard; weet dat ‘Newsweek’ het Algemeen Ziekenhuis Maria Middelares  beschouwt als een van de tien beste in 27 landen.

22-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe het staat met het boek van 70.000 woorden dat ik  aan het schrijven was toen ik geopereerd werd lijdend aan het carpaltunnel syndroom? Eigenlijk, niet zo goed, het is stil gevallen, een stille dood wel niet, er roert nog iets, maar geen schrijfwerk meer terwijl het altijd al schrijvend is geweest dat de woorden kwamen.

Of het me nog ooit lukt weet ik niet, het kan dat wat er al staat er onvoltooid blijven zal, ik voel dat ik meer en meer rust nodig heb, geestelijke rust en die is voor mij op het ogenblik moeilijk te vinden.

Maar waarom vertel ik dit allemaal als het niet aan mezelf zou zijn om te weten waar ik stond een bepaalde dag in juli van het jaar 2023. Want bij alles dat we doen, dat we willen  doen of dat we niet doen, denken we altijd aan een later. En wee je als er aan geen later wordt gedacht.

Een ‘later’ dat ons herinnert aan wat was of niet was of , en dit vooral, aan wat had kunnen geweest zijn.

Altijd denken we dat ons leven anders had kunnen verlopen indien we dit of dat hadden gedaan of niet gedaan, daar niet waren geweest  maar ergens anders met al de gevolgen van dien, gevolgen die anders hadden kunnen geweest zijn indien…

In feite hangt ons leven lange tijd in het nog luchtledige tot zich iets voordoet dat bepalend is voor het leven erna. Zo denken we, zo lopen we rond, maar we vergissen ons schromelijk, we hebben het leven dat voor ons ‘gebakken’ lag in de  omstandigheden,  precies dit dat we geleefd hebben en geen ander. Het was niet voorzien op voorhand, maar de omstandigheden hebben ertoe geleid.

Als het dus opgeschreven stond in het boek van psalm 139 dan waren het de omstandigheden die opgetekend stonden, de put waarin we vallen zouden of de hoogtes die we bereiken zouden of het kleine doodgewone leven dat we leiden zouden, alles afhankelijk van de omstandigheden, én - en hier begint het, wordt het persoonsgebonden - de wijze waarop deze omstandigheden door ons werden aangenomen en verwerkt. En wie we zijn wordt bepaald door de levensomstandigheden waar we op de wereld gekomen zijn én, en hierin geloof ik ten stelligste, onder welk gesternte.

Ik mag er alle andere argumenten, als er nog andere zouden zijn, bij halen we hebben het leven dat we leven of geleefd hebben, er was er geen ander mogelijk, geen ander tot en met vandaag.

21-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb gisteren met mijn gebuur Stefan, zijn echtgenote Wendy en hun dochter Zoë, een uitstap gemaakt naar mijn roots, naar de dorpen van mijn jeugd: Oordegem waar alles begonnen is in het gehucht de Klinkaert: het ouderlijk huis met de hoeve aan de overkant, de muur waartegen we zaten op lange zomeravonden kijkend naar het verschuiven van de sterren; de weg die ik ging om naar school of om naar de kerk te gaan, de stand die er was na de tien-uren-mis met een man of vrouw die ‘Vlaamse Filmke’s’ verkocht of ‘Ivanovs’ als ik het me correct herinner aan 0,25 Frank het boekje. Ik herinner me nog altijd dat ik er mijn eerste boekjes heb gekocht, ‘Een kleine Pick-pocket’ en ‘Pater Damiaan De Veuster’. Ik herinner me het huis van mijn oom en tante rechtover de kerk dat nu verdwenen is  een lege met onkruid begroeide plek geworden, het huis van ouderdom op een morgen ineengezakt.

En dan, na de oorlog, mijn ouders die verhuisd zijn naar Serskamp toen ik zeventien was, omwille van een betere verbinding met Aalst en Brussel via het station van Schellebelle.

Heb in Serskamp het graf van mijn ouders bezocht, het was er nog maar op het punt eerstdaags te verdwijnen, met enkel de mooiste grafzerken die overblijven. Het is nu een plaats geworden, een tentoonstellingsruimte voor mooie, volumineuze donkere graven verspreid over een  onderhouden grasperk, alle minder mooie graven zijn verdwenen

Stefan heeft me ook gebracht naar de bank aan de ingang van de dreef een bank waar ik  dikwijls heb neergezeten met een boek in de hand, vijfenzeventig en meer nog jaren geleden.

Er was toen ook een kleine rechthoekige vijver met lisdodden en irissen en kikkerdril in de lente.

Wat heb ik nog aan deze herinneringen, hoe neem ik ze op , hoe verwerk ik ze?

Hoe bewegen ze me opdat ik dit nu in woorden, nu ik zo  schromelijk oud geworden ben en dat er van de jonge man die ik was weinig of niets meer is overgebleven, noch innerlijk, noch zeker niet uiterlijk, buiten die paar banken die zijn gebleven aan de ingang van een dreef naar een hoeve de resten van een kasteel van vroeger.

Eigenlijk weet ik, buiten enkele details weinig nog over datgene dat geweest is , dit geldt      ook voor de bootjes op het Donkmeer waar we naar de middag toe iets zijn gaan eten op een terras voor het meer dat nu  veel minder uitgestrekt scheen dan dit uit mijn jeugd.

Een zaak is zeker, je gaat zomaar niet ongestraft, ‘ongepijnigd’ terug naar de plaatsen van vroeger.

(Geschreven de morgen en de avond van 19 juli.)

20-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Dankbaar dat ik er nog ben, dankbaar dat ik neerzitten kan om te schrijven, zelfs, zelfs met een nog steeds ‘manke’ hand. Gelukkig, je geraakt je er aan gewend al kost het je moeite, je vergeet het een deel van de tijd en een deel niet, maar woorden produceren is je ingegeven, het liefst vroeg in de morgen of bij het naderen van de nacht, het is je wel om het even als je begint.

De dag van gisteren was een ‘nuldag’, hoe het kwam weet ik maar ik maar al te goed, gebrek aan slaap wat ik te allen prijze mijden moet om normaal naar mijn maatstaven te functioneren. Dit wil zeggen totale vrijheid in wat ik doe, met enkele beperkingen de ik opgetekend weet dagen op voorhand maar behoed me voor het onverwachte.

Een vriend schonk me een klein precieus boekje[1] gedachten omheen de Franse filosoof Jankélévitch, de filosoof van het ‘nu-moment, van, schrijft Cynthia Fleury: ’ici et maintenant et pas demain et nulle part ailleurs.

Het is voedsel voor de komende dagen, weken, maanden misschien, het  zal liggen naast het enorme boek van Pfeijffer en om de beurt zullen ze hun zeg krijgen, hoewel totaal, maar dan ook totaal verschillend wat de ondergrond ervan  betreft.

Ik meen echter nu al te weten dat Jankélévitch een man is met wie ik het goed zal kunnen stellen, de man van de eerste lentedag gebruik de lente zo goed mogelijk, draag die dag in je hart bij al wat je doet, maak er je levensregel van want erna komt de zomer, komt de herfst ruikend naar de dood, vlugger dan je denken kunt.

[1] Fleury Cynthia: ‘ Un été avec Jankélévitch’, Equateurs France Inter, 2023.

19-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe lang nog houd ik het vol te schrijven wat ik schrijf, ook wat ik niet schrijf maar zou willen schrijven. Een vraag zonder   antwoord zoals er zovele zijn die we ons nu en dan  stellen. Het is maar dat ik een verwarde dag heb meegemaakt, te vroeg moeten opstaan om verzorgd te worden door  Caroline die elke dag langs komt om mijn voeten en benen in te wikkelen om het zwellen te voorkomen. Dit gebeurt sedert een paar dagen en het breekt met mijn vorig ritme. Het heeft zijn weerslag op het nemen van mijn ontbijt en vooral het schrijven van mijn blog.

IK was er door de ganse dag in de war, want er was ook Sofie de pédicure die langs kwam en de kuisvrouw, Inge.

Het was een dag  van grote verwarring want ik ben sterk onderhevig aan  bezoekers die het normaal  verloop van de dag in de weg staan.

Dit is dan een blog van niets, er zijn er nog niet zoveel geweest, waar ik niets te vertellen had, toch zijn die er geweest maar ik heb altijd de leegheid van mijn dag kunnen verdoezelen. Vandaag ging het niet, heb ik niet de moed een poging te doen de leegheid te overstijgen.

Vergeef het me, zoals ik het mezelf vergeven moet, morgen is misschien een andere dag, een meer gevulde.

Het ziet er in elk gaval naar uit, waarom het zo is? Een  voorgevoel.                                              

18-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Was gisteren ver weg in de tijd, alles nog zo duidelijk getekend op wegen die ik regelmatig bewandel in mijn eenzaam zijn.

Vele kleine details uit vele hoeken duiken op. Ik houd ze even, ik laat ze dan gaan. Ze zijn van mij, ze zijn van hen, van de vrienden van mij.

Maar ik moet ze laten waar ze zijn ze niet meer beroeren, niet meer herbeleven wat van hen en van vroeger was. Alles laten waar het is in de geronnen stilte van het voorbije opdat ik me terugvinden zou, intens zijnde van het ogenblik, het geheimzinnige van het ‘nu: waarin het voorbije bewegend iis in het wordende.

Niet altijd is het zo. Soms het huis in al zijn geledingen een massaal aangrijpend voorbijzijn; bij momenten, soms ik eraan ten onder ga, sprakeloos uitgestrekt voor uren, de tijd, de tijd niet wetende, niet kennende, niet horende de muziek van Klara maar weggezonken in de koelte van de  meren des doods: een man geveld door wat is geweest. En dan.

Soms, soms ik eruit opsta gelouterd, verrast ineens zoveel ruimte te hebben voor mij alleen, ik erop inga als nieuw, als mezelf herontdekkende.

De dag een grote klaarte, ik me omwikkel met het licht om in dergelijke ogenblikken weinig meer te zijn dan van het zijnde, zelfs niet van het wordende, al weet ik dat het leven langzaam wegzinkt in mij terwijl het dralen blijft over mij.

Nochtans zo wil ik het nog lang houden, omhuld met wat van vroeger was en, van dichterbij,.

Ik, groot ademend in het landschap van de geest.

17-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde