Middag. Heb in een lange ruk gewerkt aan canto Twaalf. Ondertussen met een kwart oor luisterend naar Klara en toen me dit niet meer volstond, luisterend naar een cd met het Requiem van Fauré.
Het licht valt door het open venster op mijn tafel, ik kan het voelen, ik kan het ruiken, ik denk terug dat het het licht is van de herfst. Zo was ik deze morgen even in de tuin om wat broodkruimels uit te strooien voor de eksters en de bosduiven - houtduiven verbeterde mijn broer Daniël die ik meer dan ooit mis om de progressie van mijn tekst te volgen – toen ik zag hoe rood en dankbaar de lijsterbes is geworden op enkele dagen tijd. Het is een rood dat de merels en lijsters lokt, een rood dat me vertedert, ofwel is het de boom die iets heeft met mij nadat ik gelezen had van Zhivago dat hij, verloren in het immense, ondergesneeuwde woud, de rowan tree (ik las Zhivago in het Engels) vergeleek met het beeld van Lara. De lijsterbes is dus ook Pasternak voor mij, is ook hij die schreef dat door de revolutie – maar ik vertelde dit alles reeds - het dak boven Rusland was weggehaald.

Ik heb dit laatste gevoel ook al gekend toen ik uitmaakte voor mezelf, na Velikovsky te hebben gelezen, dat de Yahweh van de Bijbel boven mijn hoofd was weggenomen en er geen uitverkoren volkeren op deze aarde aanwezig zijn. Niet dat ik iets heb tegen het ‘uitverkoren’ volk van Israel, zijn ze het niet en gedragen ze zich niet als dusdanig, velen onder hen zijn uitverkoren als grote dichters en schrijvers, grote schilders, grote musici, grote wetenschappers.
 
Ik zoek naar namen, als ik dit schrijf, maar die komen zo maar niet, één naam echter steekt er de laatste jaren boven uit: George Steiner. Ik heb gisteren alle boeken die ik bezit van hem naast elkaar geplaatst en ik had er meer dan ik vermoedde. Al weet ik dat hij eerder aanzien wordt als te intellectueel, te elitair, alsof het zijn fout zou zijn dat hij in zijn hoofd de ganse wereldliteratuur draagt. Een zaak had ik destijds, toen ik zijn ‘Antigones’ las, kunnen doen, ik had hem kunnen schrijven dat het me verbaasde dat hij de binding niet heeft gemaakt tussen Sophocles’ Œidipus en de geschiedenis van Akhnaton. Al zegt hij wel dat hij vermoedt dat die geschiedenis én van Œidipus én van Antigone teruggrijpt naar feiten die mogelijks echt gebeurd kunnen zijn. Maar had hij oog gehad voor wat Velikovsky hierover schrijft, hij zou er een vastere mening hebben over gehad, en zeker over de lieve en moedige Antigone die er zelfs de dood voor over had om het lichaam van haar broer te begraven.
Velikovsky is een sleutelfiguur geweest in mijn leven, niet omwille van zijn Venus-story, maar omdat hij me de Bijbel heeft leren lezen en inzicht heeft gegeven in de geschiedenis van de Oudheid.

Maar ik stop hier,want ik weet dat ik verder moet met Dantes Canto Dertien, waar hij het heeft over de zelfmoordenaars die in bomen en struiken zijn gemetamorfoseerd. En onvermijdelijk zal ik denken aan een vriend die door radeloosheid overvallen, de vernietiging is ingegaan.
Maar dit is voor vanavond of bij het eerste morgenlicht.

24-08-2014, 04:01 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat of wie ben ik dan, Dante, ben ik dan, lezer? Een sprankel atoom, niets meer dan deel van een cel van het blad van een enorme eik in het woud van Dante. Maar intens levend en kosmisch-geestelijk gebonden. Zoals ik me gebonden voel met de geslachtofferde mens in deze wereld en me toch wens af te zonderen met enkel jou als gezel, Dante, zoals jij je afgezonderd zult gevoeld hebben, verbannen uit je geboortestad, werkend aan je Commedia en je, als banneling, zult schrijven in je Paradiso:

Je zult alles waarvan je het meest hield achterlaten en dit is de eerste pijl die de boog van de verbanning afschiet. Je zult de smaak kennen van zout in het brood van anderen en hoe hard het is de trap van anderen af te komen en op te gaan.[1]

Is het een verwijt dat men mij zal toesturen, te zeer ingekeerd te zijn in mezelf, te weinig kijkend naar wat de wereld is, hoe hij is, hoe hij beter worden kan. Het kan, maar voor het ogenblik, bewust dat mijn gezondheid niet meer is wat ze was, voel ik me enkel goed, heel goed als ik over jou, Dante, schrijven kan. En dit volstaat me, dit laat me toe de dagen nog even vast te houden en binnen te treden in die oneindigheid die jij, Dante bent.
En daarom, van de enormiteit die de wereld is naar de Dante van mij die aangekomen is waar ze door de bedding kunnen wandelen, waar Nessus, de centaur, hen vertelt over de plaats waar de goddelijke gerechtigheid, Attila, Pyrrhus en Sextus straft, en, voegt hij eraan toe:

zelfde gerechtigheid perst, ingevolge het koken van het bloed, een stroom van tranen uit de ogen van Riniero da Corneto en van Riniero Pazzo die tijdens hun leven de wegen onveilig maakten.

Dan keerde hij (de centaur Nessus) zich om en waadde terug door de stroom.[2]

En als ik dergelijke beschrijvingen lees - en ik heb er maar een paar overgenomen - als ik poog deze om te zetten in beelden, mijn geest een wondere wereld die tekent en kleurt op het ritme van Dante, limietloos.

[1] Tu lascerai ogni cosa diletta / più caramente; e questo è quello strale / che l’arco dello esilio pria saetta./ Tu proverai sὶ come sa di sale / lo pane altrui, e come è dura calle / lo scendere e ‘l salir per l’altrui scale (Paradiso : Canto XVII: 55-60)
[2] Poi si rivolse, e ripassossi il guazzo (canto XII: 139)

23-08-2014, 00:37 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ze dalen af langs een pad in de rotswand en komen in de zevende hellecirkel waar ze worden opgewacht door de minotaurus, het monster geboren uit een houten koe[1].
Dante, onderlegd als hij is in de mythologie die voor hem, schijnbaar althans, de geschiedenis van de Oudheid is - zoals dit was voor allen in zijn tijd wellicht - herinnert in enkele verzen aan de geschiedenis van Ariadne, dochter van Paesifae en Minos en zuster van de minotaurus, en van Theseus, zoon van de koning van Athene, verliefd op Ariadne.
Theseus waagde zich in het labyrint, waar de minotaurus zich verborgen hield en slaagde erin deze te doden en terug te keren uit het labyrint, dankzij de draad die Ariadne hem meegegeven had.

Dante en Vergilius lukken erin voorbij de minotaurus te komen en dalen verder de rotswand af. Het is de weg die Vergilius vroeger was afgedaald maar die, ingevolge de aardbeving op het ogenblik van de dood van Christus en dezes bezoek aan de Hel, grotendeels was verbrokkeld en verwoest.
Vergilius vraagt Dante neer te kijken in het dal want ze naderen de stroom van kokend bloed, de Phlegeton, waarin de zielen zich bevinden van de tirannen en geweldenaars. De bloedstroom omcirkelt de vlakte waar minotauren, half mens, half paard, gewapend met pijl en boog ronddraven. Een film-landschap bijna dat ik me tracht in te beelden.

Dante schijnt hier nood aan bladvulling te hebben en bewijst hier eens te meer hoe goed hij de literatuur van zijn tijd kent, en dan vooral de verhalen uit de mythologie waarmee hij zijn Hel kan bevolken. Het is Chiron, de leider van de minotauren die opdracht geeft aan Nessus, een andere minotaur, om Dante en Vergilius te vergezellen tot een plaats waar de Phlegeton doorwaadbaar is. Onderweg vertelt Nessus welke tirannen er zich in de stroom bevinden met vooraf, Alexander (de Grote?) en de wrede Dionysius uit Sicilië. En gekomen bij een groep die tot aan hun keel in het bloed drijven haalt Nessus er een uit die in de schoot van God, het hart trof dat nog steeds aan de Thames wordt vereerd.[2]

22-08-2014, 05:48 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik schrijf maar. Het is amper half augustus, maar als ik zoëven buiten was en de luchten voelde in mijn ogen en zag hoe de tuin erbij lag in de lichte regen, leek het me het vroege begin van de herfst.
Ik dacht eraan dat mijn zoveelste zomer – alhoewel het geen zomers meer zijn zoals vroeger - eens te meer aan het wegkwijnen was maar, als ik dieper ging kijken, ik het in mijn geest nog immer zomer wist.Wat me, mijn blog schrijvend deze morgen - 19 augustus, de verjaardag van mijn jongste broer - een dankbaar gevoel naliet, dank tegenover alles wat me omringde, en zelfs, alhoewel riskant, dank voor wat nog komen kan.

Ik hoorde van een vriend van mijn geboortejaar, dat hij de grote stap had gezet. En ik weet ook dat van mij zal gezegd worden, als ik de eeuwigheid zal zijn ingegaan, hij was geboren op 29 december van het jaar 1927.
Zoals ik ook weet dat de dood wachtende is pour que je lui rende mon ’âme’, dit is nog een plichtpleging die mij dan wacht. Echter, in deze dagen dat ik druk bezig ben met Dante en mijn dagelijkse blog, die allerlaatste plichtpleging nog heel ver af schijnt en dat ik ingesteld ben om deze bezigheid – want dit is het, een geestelijke bezigheid – eindeloos voort te zetten, wel bewust zijnde dat aan het eindeloze eens, een einde komt, maar zegt Christopher Fry, protect me from a body without death[1].
Over één ding heb ik mijn zekerheid, de dood is niet het einde, het is een herbeginnen in het spoor van Hij of Zij of Het – voor Dante is dit ‘Amor’ - die zon en sterren bewegen doet. En meer dan bewegen, evolueren laat, groeien laat, en de geest die ik te mijner beschikking kreeg, ingeschakeld in deze evoluerende vortex van leven, dood en wat er na komt.
Waar ik zal uitkomen weet ik niet, hoef ik ook niet te weten, het is trouwens best dat ik het niet weet, maar ik heb de verheugende kracht dat het een massa licht zal zijn, zoals ik las bij jou, Dante, in de laatste verzen van je Paradiso. Dat het een versmelten-met zal zijn, een opneming in het grote, alles opslorpende van wat nog immer Onnoembaar is en voor de mens hier, nog Ontoegankelijk, de dood de poort zijnde.

Ik weet nu ook, Dante, dat jij in je verzen, voor iemand als ik, op heel wat plaatsen ontoegankelijk bent, te ingewikkeld, te alles omvattend, te ver af. En ik weet nu ook dat je niet schrijven kon/mocht wat je schrijven wou en dat je aldus een grote uitdaging blijft om te weten wat je niet zegde, de reden waarom ik me blijf vastklampen aan je woorden[2].
Het zij dan zo, ik blijf toch schrijven, zelfs al ben ik amper aangekomen bij canto XII van dat Inferno van jou, en dit is zelfs geen achtste van de honderd canti die je schreef. ik weet nu, mijn teksten herwerkende voor de zoveelste maal, dat ik onmogelijk ooit een klaar en duidelijk overzicht krijgen kan over een werk dat jou vele jaren, en dit tot de dag van je dood, bezeten heeft. En zo is het, Dante Alighieri, dat ik vandaag schrijf over ‘mijn dagen binnenin je Inferno’.

Want eens begonnen aan die onvervangbare, maar ook onuitgeefbare geschriften, blijf ik erin opgesloten voor de rest van mijn dagen.

[1] Christopher Fry: in een van zijn ‘Plays’. Zie ook mijn blog van 3 augustus van dit jaar.
[2] Hij legt nochtans in de mond van Béatrice woorden die én God én de mens duidelijk situeren in deze, onze wereld, maar ik kom er later, te gepasten tijde, op terug

21-08-2014, 06:30 geschreven door Ugo d'Oorde  

In canto Elf staan Vergilius en Dante boven op een steile rotswand en onder hen, in de diepte, zien ze een grote menigte die nog wredere martelingen ondergaat dan deze die ze al gezien hebben. Geraakt door de afschuwelijke stank die opstijgt uit de diepte trekken ze zich terug achter de deksteen van een groot graf

Waar ik las op een geschrift: Ik houd de wacht bij paus Anastasius die door Photinus van de rechte weg werd afgehouden.[1]

Maar aan de geur ontsnappen ze niet. Dante vraagt Vergilius – hoe subtiel Dante is - te zorgen dat de tijd dat ze blijven staan om te wennen aan de hevige stank geen verloren tijd is. En Vergilius vertelt hem dat de zevende cirkel in drie kringen is ingedeeld en er tussen de rotsmassa voor hen, nog drie banen lopen die van kring (giron) tot kring kleiner worden en trapsgewijze afdalen. En alle drie zijn gevuld met verdoemde zielen en ik zal je vertellen om welke reden ze zich daar bevinden.

Elk kwaad verwekt onrecht en brengt materiële, lichamelijke of geestelijke schade toe, maar omdat dit gebeurt hetzij tegenover God, hetzij tegenover zichzelf of tegenover een andere persoon, worden deze geweldenaars in drie kringen ingedeeld en per groep gefolterd. De eerste kring waar we nu aankomen wordt ingenomen door zij die geweld hebben gepleegd, in de tweede cirkel zijn de zelfmoordenaars of zij die hun rijkdom verbrasten.

En in de kleinste cirkel worden gebrandmerkt, zij van Sodoma (de sodomieten die tegen de natuur zondigden) en die van Cahors (die woekerrentes vroegen) en zij die God misprijzen in hun hart.[2]

en daarom vinden we in de volgende kring, huichelaars, vleiers, tovenaars, valsaards, dieven en zij die simonie pleegden, mooipraters en oplichters en meer nog van dat.

Bij de anderen vergeet men de door de natuur tot stand gebrachte liefde, alsmede die welke er later wordt aan toegevoegd en een speciale vertrouwensband doet onstaan

En daarom, in de kleinste cirkel bevindt zich het punt van het heelal waar Dis zijn zetel heeft, en waar wie verraadt, er zijn eeuwige straf ondergaat.[3]

En Vergilius gaat verder met zijn uitleg tot Dante hem vraagt waarom zij die buiten de stadspoorten van Dis gestraft worden, zij die in het moeras liggen, zij die door de stormwind worden weggevoerd en zij die door de regen tegen de grond worden geslagen niet binnen de muren van Dis worden gestraft.
En, Vergilius: herinner je de woorden van de Ethica (van Aristoteles) waarin drie houdingen beschreven worden die de hemel niet welgevallig zijn:

Mateloosheid, kwaadwilligheid en stomme beestigheid.[4]

en waarom mateloosheid God minder beledigt en dus ook minder gestraft wordt. Als je dit goed beredeneert en je je voor de geest roept welke soort zondaars het zijn die buiten de muren boeten, dan zul je begrijpen waarom zij gescheiden werden van deze ellendige zondaars hier.
Het zijn subtiliteiten die ook Minos moet kennen, hoewel ik het betwijfel dat deze ooit Aristoteles zou gelezen hebben. Dante beleeft vreugde aan de uitleg van Vergilius, in andere woorden hij beleeft vreugde aan de uitleg die hijzelf gevonden heeft als antwoord op de diverse vragen die hij zich stelde bij het neerschrijven van zijn gedachten. Want noteer dan de uitroep van Dante:

O, zon die elk verwrongen inzicht geneest, ik vind het zo enig als je mijn twijfels wegneemt, zo dat de twijfel me minstens even duurbaar is dan het weten.[5]

Maar nog is Dante niet voldaan hij wil ook weten waarom God gekwetst wordt door de woekeraars. En de uitleg hierover volgt van vers 97 tot 111 en deze komt van Vergilius natuurlijk die Dante onmiddellijk verwijst naar de filosofie van (wellicht) Aristoteles wat erop neerkomt dat alles voortkomt uit God en de werken van God, en dat de mens zo goed mogelijk de lijn volgen moet die God heeft vooropgesteld.
Maar het werk van de woekeraar, zegt Vergilius, volgt een andere weg. Hij drijft de spot met de natuur en stelt zijn verwachtingen in andere zaken dan deze eigen aan de werking van de natuur en het is om deze reden dat zijn handelingen erg kwetsend zijn voor God.

Maar volg me nu want ik wil graag verder, de Vissen verschijnen aan de horizont en de Grote Beer ook staat al waar de Coro waait (in het noordwesten). En daar, verderop gaat de helling naar beneden.[6]

[1] ... ov’io vidi une scritta/ che diceva: ’Anastasio papa guardo / lo qual trasse Fotin della via dritta’.(canto XI: 8-9).
Van Anastatio (Vde eeuw) meende Dante dat hij een volgeling was van de leer van Acasius die voorhield dat Christus enkel de menselijke natuur bezat. Hij zou aan een diaken van deze leer, Photinus, de communie gegeven hebben en om deze reden terecht is gekomen in de Hel.
2] E però lo minor giron suggella / del segno suo e Sodoma e Caorsa / e chi, spregiando Dio col cor, favella. (canto XI: 49-51)
[3] Onde, nel cerchio minore, ov’è il punto / dell’universo in su che Dite siede,/ qualunque trade in eterno è consunto.(canto XI: 64-66). Verder, in canto XXXIV, zien we dat dit punt gelegen is in het centrum van de aarde, zijnde het centrum van het Universum en het is daar dat volgens Vergilius-Dante, de troon van Lucifer zich bevindt.
[4] Incontinenza, malizia e la matta / bestialitade… (canto XI: 82-3)
[5] O sol, che sani ogni vista turbata, / tu mi contenti sὶ quando tu solvi, / che, non men che saper, dubbiar m’aggrata. (canto XI: 91-93);
[6] Ma seguimi oramai, chè il gir mi piace / chè i Pesci guizzan su per l’orizzonta /e il Carro tutto, sovra il Coro giace, / e il balzo via là oltre si dismonta. (canto XI: 112-115)

20-08-2014, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Bij Dante is alles mogelijk, vooral als ik vaststel hoe hij zijn Hel heeft ingedeeld. Zijn tocht vangt aan - in navolging van de Profeet, en hij wist het - ergens in een holte in de aarde van Jeruzalem – het donkere woud was duidelijk een symbool - de plaats waar Christus gekruisigd werd en dit op de morgen van Goede Vrijdag, om na de oversteek van de Acheron, aan te komen in het Limbus of het Voorgeborchte met het kasteel - waar beroemde schrijvers en filosofen staan te keuvelen - de trechtervormige holte te bereiken en de eerste van de negen cirkels geleidelijk af te dalen.
De eerste vier hellecirkels vormen de bovenhel. In de vijfde cirkel aangekomen staan ze voor de poorten van Dis, die ze dankzij een bijzondere gezant (die de donkere luchtlaag wegzwaait met de linkerhand – waarom de linkerhand? - ) betreden kunnen om daarna aan te komen in de zesde cirkel, waar ze zich nu bevinden, (canto XI), bij de graven van de ketters, de volgelingen van Epicurus.

Dante, geloofde hij in het bestaan van Lucifer en zijn gevallen engelen, en wat meer is, geloofde hij in het bestaan van de mythologische figuren waarover hij gelezen had zowel bij Ovidius als bij Vergilius als bij vele anderen?
In elk geval hij deed alsof en hij schrijft over al deze personages omdat in zijn tijd hun naam in was en hij wellicht niet anders kon, wou hij geloofwaardig overkomen bij zijn lezers, dan aan de belangrijkste onder hen een rol toe te kennen in zijn tocht door de Hel.
Hij voegde er nog Minos aan toe, de legendarische, mythologische koning van Kreta (canto V) die daar als rechter van de onderwereld verschijnt. Minos vervangt hier de Opperste Rechter want het is hij, - maar door wie werd Minos geïnspireerd? - die, na de biecht te hebben gehoord van de zondaar, met zijn staart beslist naar welke cirkel van de Hel deze verwezen wordt. Hij, Minos, is dus, zoals Vergilius, op de hoogte van de classificatie van de zonden.

Hij zal dus ook geloofd hebben (zoals nu velen nog!) in het bestaan van de engel Gabriël die we ooit hebben ontmoet in Zuid-Frankrijk[1].

[1] Op het snijpunt (Saint-Gabriel), van twee Romeinse wegen (lopende van Tarascon naar Maussane-les-Alpilles en van Arles naar Avignon), op de plaats wellicht van een Keltische of Romeinse tempel, ontdekten we, op een van onze tochten met vrienden, een prachtig kerkje van de XIde eeuw er opgericht ter ere van de Engel Gabriël dat we niet hebben kunnen bezoeken omdat gesloten en omdat de sleutel ergens te wachten lag op de bezoekers bij een of andere buurtbewoner.

19-08-2014, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Dante herkende Farinata (degli Uberti) die hem na enkele plichtplegingen vraagt wie zijn voorouders waren, waarop Dante alles vertelt wat Farinata verlangt te weten. Daarna verneemt Dante dat zijn voorouders hevige tegenstanders waren van Farinata’s voorouders. Ik heb hen tweemaal verbannen voegt Farinata eraan toe. Ja, antwoordt Dante ze werden wel tweemaal verbannen maar ze zijn ook tweemaal teruggekeerd.
Een andere geest onderbreekt hun gesprek - dus zijn de graven niet zo leeg als ik eerst dacht en is het hun ziel, waarin ze niet geloofden dat deze eeuwig was die spreekt - de nieuw gekomene is verbaasd Dante te zien maar begrijpt niet waarom hij niet vergezeld is door Guido, zijn zoon die een vriend is van Dante.
Gezien de plaats waar hij begraven ligt weet Dante dat hij Cavalcante Cavalcanti heet en, zoals Farinata, een volgeling van Epicurus[1].

En ik tot hem: ‘Ikzelf ware hier niet, als hij die daar wacht, voor wie je Guido misschien een afkeer had, me niet had geleid.[2]

Het kon dat Dante voldoende wist dat Guido, zijn vriend in het leven en een dichter zoals hij, een volgeling was van Epicurus en dat hij om deze reden Vergilius niet waardeerde.
Daarna is er Farinata terug die Dante waarschuwt dat hem het lot te wachten staat dat hijzelf heeft ondergaan en dat hij uit Firenze verbannen zal worden

wanneer de maankoningin die hier heerst (Proserpina) minder dan vijftig maal haar gezicht zal getoond hebben[3].

Toch wil Dante weten van Farinata of het correct is dat hij kan zien wat de toekomst brengen zal.

Wat God ons nog gunt is de dingen te zien die ver voor ons liggen maar wat dichterbij is en wat het nu bij jou op aarde betreft, zijn we blind. En dan weet je dat we volledig onwetend worden de dag dat de poort van de toekomst door het Laatste Oordeel zal gesloten worden.

Hij is uitermate nieuwsgierig Dante, hij wenst ook te weten of er nog andere volgelingen van Epicurus zijn die hier liggen. Er zijn er duizenden nog, zegt Farinata, met onder meer Frederik II en hij die men de Kardinaal noemt, maar over de rest verkies ik te zwijgen.
Dante weet nu dat hem een verbanning wacht (een verbanning die hij op het ogenblik van zijn schrijven reeds heeft ondergaan). Vergilius wenst hem te troosten. Denk eraan zegt hij tot Dante:

‘Als je die lieve blik in die mooie ogen zult zien, dan zal ze jou je ganse levensloop onthullen en zul je weten wat er jou te wachten staat’.

Het is vroeg in de morgen van Paaszaterdag van het jaar 1300. Dante en Vergilius verlaten nu de stad Dis en lopen over een pad dat eindigt aan de rand van een diepe vallei.

[1] André Pézard: ‘Dante, Oeuvres complètes’ pag 937:
‘Epicure: Dante réprouve la doctrine qui nie l’immortalité de l’âme (Conv. II viii 8), et bien plus chez certains Florentins dits ‘épicuriens’que chez Epicure même. En tout cas Dante est loin de mépriser la morale d’Epicure…
[2] E io a lui : “Da me stesso non vegno :/ colui (Vergilius) ch’attende là per qui mi mena / forse cui Guido vostro ebbe a disdegno. (canto X: 61-63). In zijn “noti” bij de tekst van de Divina Commedia schrijft Ludovico Magugliani in verband met deze versregel 63: verso di dificile interpretazione. Betekent wellicht dat er een periode was in het leven van Guido Cavalcabti in cui egli non apprezzò Virgilio…
[3] Vijftig nieuwe manen betekenen ongeveer veertienhonderd dagen, hetzij minder dan vier jaar, Dante’s verbanning vindt plaats in 1302.

18-08-2014, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde