Je schrijft en je blijft het doen. Elke dag kruip je binnen in jezelf, tast je af wat er wordt aangeboden en begin je telkens opnieuw. Uiteindelijk weet je niet meer of wat je ontdekt, je vroeger reeds niet hebt geschreven.

Bv. in De Standaard van 12 oktober lees ik dat de schitterende geelgroene scarabee in de broche van Tutankamon van gesmolten Saharazand is, en dat het zand van de Sahara gesmolten werd door het effect van een inslaande komeet die vóór de landing ontplofte, zodat door de enorme hitte het zand tot glas werd gesmolten, zijnde in het geval van Tutankamon, tot een ‘geelgroen chalcedoon’ (een halfedelsteen).

Ik meen hierover reeds een blog of dan toch een tekst geschreven te hebben, maar ik haalde toen mijn gegevens uit een nummer van de National Geographic van zeker een jaar terug. Ik vertelde toen dat ik in de woestijn, langs de baan naar Petra, waar de bus getopt was bij de resten van een kameel in het zand, ooit een klomp gesmolten ijzer heb gevonden waarvan ik lang heb gedacht dat het een meteoriet was.

Thans weet ik dat ik me toen vergiste en dat de klomp die hier naast mij ligt – met al de herinneringen eraan verbonden – hoogstens het resultaat kan zijn van een of andere materie – wie weet misschien een meteoriet – die door dergelijke ontploffing van een komeet, gesmolten werd tot de klomp met een respectabel gewicht naast mij. 

Het zijn maar gissingen, het is maar een blok donkere substantie die voor mij een betekenis heeft, na mij wordt het niet meer dan een vreemde, gestolde steen.

13-10-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je waart mijn kleinste vogeltje,

Je waart van vele gevoelens,

van vele verwevenheden

het stille punt in mijn gedachte.

Je kwam, je ging, je  lachte

Je groeide in mijn hart

tot je open  bloeide

tot wat  je bent, een jonge vrouw.

Dit lieve Katiana,

zijn mijn diepste gevoelens,

samengevat

in enkele  woorden, in enkele lijnen,

Ze zijn de tijd van het herbeleven ,

de tijd van het ouder worden

ze zijn de tijd van al wat was

en komen zal

Vandaag,

met Glenn , de man van je dromen

in de echt gekerstend,

bewierookt,

gebalsemd en verheerlijkt.

Ben jij, mijn kleinste vogeltje ,

een Princess geworden.

12-10-2013, 09:29 geschreven door Ugo d'Oorde  

We hebben niet gezocht te rijmen

wat hier niet te rijmen viel.

Geen woorden uitgevonden,

geen andere gemassacreerd,

geen boeken volgeschreven,

geen principes omgekeerd.

Ons doen en laten,

daar gelaten, tegenstrijdig soms.

In het landschap dat we achterlaten

alles opgetekend  staat

in beelden en verhalen over leven

over dood, hoe ingewikkeld

ook we schreven, het kon ontcijferd,

in eigen woorden omgezet

als onze tijd niet meer zal lopen.

Een radertje we waren in het raderwerk

van dagen en seizoenen,

al zagen we het niet we dachten toch

ons leven niet zo nutteloos,

al was het luttel.

11-10-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Weinig heb ik ooit geschreven

waarvan ik zeggen kon, mijn God

wat heb je me nu in woorden

toevertrouwd om neer te schrijven,

opdat bewaard voor het nageslacht.

En ik je dankbaar ook wil wezen

om dat minieme deeltje geest van jou

dat ik naar willekeur gebruiken mocht

zelfs al is de tijd zo vlug voorbijgegaan.

En deze morgen dan, in deze herfst

met wind en regen, dankzij je zegen

meer geest te zijn geweest  een schicht

van helderheid me meegegeven

om te begrijpen wat niet te begrijpen is.

Mijn dank die lijk een steen

in spiegelvijvers, uit deinend naar jou

die ik niet ken dan met het woordje God

dat ik voortdurend interpreteren moet

daar alles zo oneindig is,

zo onuitgesproken niet te noemen is.

Dan toch je deze regels toegestuurd.

10-10-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het was wellicht de laatste zomerdag vóór wind en regen. Op het grasperk – eigenlijk meer mos dan gras – zijn minuscule zwammen opgedoken, in vreemde vormen verspreid. Al is het niet veel ze staan er, schijnbaar ongeordend, alsof de tekening ervan een boodschap was door ons te ontcijferen, uit te klaren hoe drie seizoenen lang  ze weggebleven zijn hun sporen schuilend in de laag aarde onder het mos.

Verbijsterend hoe de natuur de tijd indeelt naar groei en o, zo geduldig wachten in de luwte van de aarde, warm gehouden, om dan plots, een late morgen in de herfst op te schieten en ons een ogenblik te verbazen, zodat we in hun opstelling zoeken naar een betekenis in meer, een boodschap van een of andere god.

Zo was 8 oktober ook de dag van het Englert-Higgs boson, dat aan de elementaire deeltjes massa zou geven. Ik denk dat die aldus verworven massa, kennis moet zijn, misschien is het om deze reden dat die boson door velen het Gods-deeltje wordt genoemd.

Of we nu echter een stap dichter tot het grote mysterie van geest en materie gekomen zijn valt te betwijfelen. Ik vrees dat er vragen in meer zijn opgerezen, even ondoorgrondelijk als de tekening van de kleine zwammen op het grasperk.

09-10-2013, 06:03 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het is niet evident om elke dag een tekst te formuleren en die in te loggen als blog. Ik ontmoet telkens een zekere weerstand, een gespletenheid, er is een 'hij' die zijn blog schrijven wil en een 'hij' die keer op keer laat verstaan dat het niet hoeft elke dag, dat Saramago – die me aan deze blog heeft geholpen - ook dagen oversloeg.

Tot vandaag is het de eerste ‘hij’ die het gehaald heeft – wellicht is het een soort eergevoel - maar de tegenstander wordt duidelijker en dringender en ik moet bekennen dat de verleiding, eens een dag over te slaan, groter wordt.

Het is maar dat ik niet telkens een onderwerp klaar heb. Vroeger toen ik mijn dagboek bijhield had ik nochtans weinig last om een pagina vol te schrijven, maar mijn geest werkt niet meer zoals vroeger, hij aarzelt, hij ligt in een knoop. De vlotheid waarmede de woorden kwamen ken ik niet meer, heb ook problemen met mijn smaakpapillen, alsof ik aan het wegkwijnen was.

Ik verzet me met de moed der wanhoop. Heb nu een korte rede geschreven voor het huwelijk van mijn kleindochter – ze vroeg het me en kan het haar niet weigeren – moet er nog wat aan schaven, maar het vreemde is dat ik begin met een gedicht omdat ik het zo aanvoel, wat ongebruikelijk is. Ik vrees dat de ontroering die me eigen is bij dergelijke gelegenheden mijn stem zal breken, en mijn stem is al verzwakt uit de voorbije dagen gekomen, het verloop ervan houdt me bezig nu. 

Iets anders nog. Een paar dagen geleden sprak ik over Dante en het Italiaans. Ondertussen zocht ik op wat Jacqueline Risset, (Dante, écrivain ou l'inteletto d'amore, Ed. Le Seuil 1982) hierover schreef: 

C’est à partir de ce texte que c’est édifiée une autre image simplifiante: Dante ‘père de la langue italienne’ – formule consacrée, obligatoire. La tradition transmet ceci : Dante, par la décision radicale d’employer la langue vulgaire – une langue vulgaire centrée autour du dialecte toscan – dans un ouvrage destiné à devenir très rapidement le point de référence culturel le plus central  pour la littérature italienne dans son ensemble, aurait, d’un coup, forgé l’instrument linguistique de la nation italienne encore en formation.

Uiteindelijk, na al die dagen/ jaren - ik begon met mijn blogs in 2010 – weet ik al niet meer of ik dit vroeger nog niet verhaald heb. Mijn excuus is dan dat er wel lezers zijn die me niet van bij de aanvang hebben gevolgd. En dan nog :  honni soit qui mal y pense.

08-10-2013, 06:43 geschreven door Ugo d'Oorde  

Enkele tijd voor zijn opname was hij binnengegaan in een oude kapel in de stad, ingericht als verkoopzaal : schilderijen, meubels, allerlei voorwerpen, tot rommel toe en vooral tafels met boeken, samengebonden met een stuk touw en een nummer onder het touw. Pakken boeken en nog pakken, opgestapeld op tafel, op de grond, op de stoelen.

Welk is het lot dat zijn boeken beschoren zijn – erna - gaan deze dezelfde weg op, of zal er iemand opstaan die zich erover ontfermen zal, dan toch minstens, over de boeken die hij het meest gekoesterd heeft en  die hij, de voorbije dagen, heeft samen gebracht in een afzonderlijk rek, om deze met respect te bewaren in herinnering aan hun vader of grootvader, wetende wat deze boeken betekend hebben in zijn leven, wetende hoe hij ze in zijn handen houden kon, ze waarderen kon om hun inhoud, wetende ook dat elk boek een vriend was waarmee hij converseren kon. En een zaak hadden zijn boeken gemeen, hij had er in potlood woorden en zinnen in onderlijnd, erin geschreven, erin getekend, ze droegen de stempel van zijn hand, ze waren in zekere zin de verlenging van zijn geest. 

Maar in de wereld van tv en internet wie had er nog oog voor boeken met inhoud, met levenswijsheid, met voedsel voor de geest? Zijn illusies waren dus sterk beperkt, vroeg of laat zullen ze in pakken gebundeld worden en terechtkomen, in het beste geval - zeker niet onder het stof op zolder - in een verkoopzaal om achteloos verspreid te worden over de wereld zoals de bladeren in de herfst. 

‘A déshonneur meurt à bon droit qui n’aime livre, had hij een paar dagen geleden gelezen bij Régine Pernoud.  Het is altijd zijn regel geweest maar zal het een regel blijven?

07-10-2013, 09:51 geschreven door Ugo d'Oorde