Een vuurrode streep van het oosten naar het noordoosten en een val uit het bed was al dat mijn morgen was ware er Klara niet die me lijmde met het beste van  Schubert: een begin van compensatie.

Compensatie voor wat ik niet heb en ik heb veel: ik ben er nog en kan  schrijven dat ik er nog ben, binnendringen in het woord, in het massale leven ervan dankzij het fenomeen homo sapiens dat ik ben, met mogelijkheden die lopen tot in het ongerijmde als ik het maar willen zou en soms wil ik het, soms zoek ik het ongerijmde op om het woord te voeren tot waar het nog nooit was, ik er vertoevende in de vrede van het woord, het oneindige ervan in de morgen van mijn hart, van mijn tederheid voor jou.

Tot mijn gesprek met jou en ik je vertel over wat me bezielt soms, over wat ik zoek om, al was het maar een fractie van een ogenblik, je te lichten uit wat je wereld van elke dag.

Ik me er goed bij voel te zijn met jou zoals ik ben, zonder al te grote lichtpunten maar vooral zeer genegen, strekkend naar het broederlijke bijna.

Dit alles omwille van die bloedrode streep in het oosten die maar enkele tellen zichtbaar was maar toch lang genoeg om het te  vermelden als belangrijk, zelfs als het niet belangrijk was het staat er toch en zal er nog een tijdje blijven tot de dag voorbij zal zijn, de dag die nog beginnen moet  voor mij al heb ik al veel geschreven maar nog niet waar ik op wachtte om je het voor te stellen, vandaag nog misschien zo niet morgen of een dag erna.

Alles hangt af wellicht van een vuurrode streep in de grauwheid van de luchten of, wat ook kan van een val uit het bed of van Schubert in de morgen,  alles kan opdat mijn verbeelding in werking zou komen, zelfs op hol zou slaan.

Zo ben ik nu eenmaal ingesteld als ik me tot jou richt, ik vrij als een vogel me openend op jou.  

20-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het vuur in de rozen is gedoofd, is brak geworden, er blijft zelfs geen herinnering aan over, zoals ik me ook niet meer herinner welke woorden, lijk  bladeren te vroeg neergedwarreld, ik gisteren en de dagen ervoor achtergelaten heb.

Niet veel zaaks meer de rozen, niet veel zaaks de voorbije woorden.

Wat ze gemeen hebben is niet zo duidelijk, staat nergens vermeld, maar hun begin en hun einde ligt dicht bij elkaar, ligt in de kracht, die kosmisch geaard is, zo voor de roos uit de knop die zich vormt en zich opent op het licht en zo voor het woord dat in de geest van de mens, in zijn binding met de sterren, is ontstaan.

De rozenbladeren zullen vallen in de aarde en vergaan tot humus waaruit nieuwe rozenknoppen – ‘rosebuds’ – zullen ontstaan. De woorden zullen opgeslorpt worden door de tijd nadat ze inspiratie zullen geweest zijn voor nieuwe gedachten of nieuwe geschriften.

Waar het voor de roos de weg was naar buiten, was het voor het woord de weg naar binnen. Zo heeft de roos niets te vertellen over het woord en heeft het woord heel wat te vertellen over de roos.

Deze vergelijking brengt me niet ver, het ene is, schijnbaar althans, van de materie, het andere is van de geest. In die voorstelling vullen ze elkander aan. Maar er is geest in de roos, in de stam, in de wortel van de roos, die weet hoe te botten, hoe de botten te openen tot roos, en dit weten is van het bevreemdende dat van de Kosmos is. In dit aspect verschilt het woord niet van de roos. Beide zijn één in al hun geledingen, zo in de zichtbare als in de onzichtbare.

Beide, woord en roos verstrengeld, wetend hoe er te zijn en hoe er te leven, de roos zonder het ‘zelf’ te beseffen dat het, het weet, het woord dat het weet.

Zo meen ik het te zien deze morgen, veel is het niet. Ik had het even ook niet kunnen schrijven maar dan waren er geen bladeren geweest die humus werden en ware de aarde - en mijn blad - bar gebleven, even bar als het land van T. S. Eliot.

19-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De eerste gedachte vanmorgen was een abstracte  blog te schilderen in woorden en in zinnen die geen nood hadden met elkaar iets te maken te hebben - het gevoel dat hij had toen hij gisteren luisterde naar het begin, ‘krqftig, entschieden’, van de Derde van Mahler, een lappendeken van klanken zo vond hij.

Woorden in zinnen naast elkaar, zoals de kleuren op een abstract schilderij: vlakjes niets zeggende verf, waarvan de kleuren nog te ontdekken zijn, naast en soms op elkaar, willekeurig met penseel aangebracht of met de punt van het paletmes of met de volle hand, als er maar iets staat, iets dat er voorheen nog niet was, een totaal nieuw gebeuren van kleuren, plots opgestegen uit het zand van het zijnde, plots, onnoemelijk plots, een knal en het was er, zoals bij Mahler: hoorngeschal en tromgeroffel en de wind en het licht van vele zonnen als van de sterren erin en erover en, soms de regen.

We weten weinig van al het abstracte dat er is en hoe het er is; ons ogen tasten af en onze geest dringt door, maar hierover weten we niets te zeggen, niet hoe de verhouding is tussen wat we zien en wat we denken, alsof het ene niets te maken zou hebben met het andere, zoals de tortel niets te maken heeft met de nok waarop ze zit, staat eigenlijk, het is haar plaats, ze kan er blijven en plots wegvliegen, en de nok er is zonder tortel.

Dit alles, Mahler en abstract en tortel in elkaar verweven. Er waren anders geen merkwaardige gebeurtenissen, vroeg in de morgen; later wel misschien, maar later is de maand september, later is de herfst, het rijpe fruit  en de vallende bladeren. We hebben het al zo dikwijls geweten hoe alles overgaat van het ene in het andere. Wij, als toeschouwer hoe het allemaal verloopt.

Verrast soms dat het zo vlug gebeurt, dat er ons geen tijd gelaten wordt om even, even maar op adem te komen. We moeten altijd verder de tijd in. En wat indien de tijd niet zou bestaan?

Ik ben met slaap in de ogen, in de geest, aan dit geschrevene begonnen. Nu het er staat voel ik me beter.

18-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik dacht vandaag niets beter te hebben om mee te beginnen, niets hoger en niets lager, dan een tortel op de nok van het huis van de gebuur. Ik kan me er een ogenblik op instellen om te komen, mijn gedachten vrije loop latend, waar ik nog niet weet te zullen komen, hoewel het al ergens geschreven staat.   

Het verrassende eraan is dat het er zeker zal staan - de plant aanwezig in de zaadkorrel  nu nog wachtende op het kiemen - en het is in de ogenblikken van het wachten dat het mystieke van wat komen zal geborgen ligt.

Het is nog geen weten - zoals de korrel nog geen plant is - maar het weten is kiemende in mij om enkele lijnen verder te voorschijn te komen. Ik weet niet waar ik het moet gaan zoeken en het hoeft ook niet, ik word er naar toe geleid, woord na woord, zin na zin, tot ik denk nu is het genoeg, nu mag er een punt gezet en afgesloten.

Elke dag is het zo of er is een tortel, of er zijn de kleuren van een enige dageraadof, wat me in een totaal andere richting voert, is er Mahler of Schubert of zoals het nu dikwijls het geval is, is er de Alkibiades van Ilya Leonard Pfeijffer.

Hieruit wordt gepuurd, wordt gefilterd wat op dit blad te voorschijn komt, soms is het veel soms is het enkel wat er is aan voorafgegaan.

Vandaag is dit het geval.

Later, een andere dag, zal zelfde tortel zitten - een tortel heeft het voordeel elke tortel te zijn - op dezelfde nok van hetzelfde huis. Onvermijdelijk zal ik er anders uit opstaan om  er anders over te schrijven, wat nog niet vaststaat zoals ook niet vaststond wat ik vanmorgen geschreven heb.

Zo brengt elke tortel zijn boodschap, al kan het ook een ekster zijn of, Ravel die de kamer betreedt.

17-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij had zich voorgenomen te schrijven over zaken die  hij nog niet kende en niet kennen zou indien hij er niet zou aan denken om erover te schrijven.

Hij wou vanaf de morgen – het is in de morgen dat alles ontstaat - uitkijken naar de dingen die hij zou willen ontmoeten de dag door zoekend ernaar, om uit te komen in de valavond, als hij nog even de tuin inloopt, op wat hij vertellen wou.

Al is het niet veel, al zijn het maar een paar zinnen, nog onduidelijk eerst, maar daarna, hij ervan de woorden heeft gezien, in zilver geschreven op een donkere achtergrond.

Dacht hij toen dat het ogenblik misschien nog niet gekomen was, dat hij nog even wachten moest, dat wat hij wist nog niet duidelijk genoeg er stond, dat er nog één woord was dat hij zoeken moest om de gedachte te bekronen. Een woord dat het sleutelwoord was, dat nog niet bestond in de ‘Van Dale, een drie-betekenissen-woord dat hij ophangen wou, in kalligrafie getekend op een vaandel wapperend in de avondwind maar, voorlopig, voor de wereld, nog gedekt gebleven, omdat hij wachten moest op het licht van de nieuwe dag die, zo hoopte hij toch, nog komen zou.                                                                                                                                                                                                                       

Hij nu begonnen is opdat hij op een zelfde wijze zou kunnen afsluiten, en niet zo maar, maar wel om er glorierijk uit op te staan?

Dit is dan wat van de morgen was, die door liep naar de avond toe langs waterwegen begroeid met veldbloemen waarvan  hij de naam niet kende, zodat hij denkt schrijvend te zijn terecht gekomen in een vreemd land dat er gisteren nog niet was, en ook eergisteren niet.

Maar nu de zin die hij gedacht had, met dat ene woord dat hij nog vinden moest, het woord dat draalde, het woord dat een fakkel was in de nacht van het ongeschrevene, en dat hij, ondanks de Van Dale die hij raadpleegde, niet vinden kon, wellicht omdat het nog uit te vinden was. Hij de zin vandaag niet schrijven kon.

Morgen dan misschien. Maar morgen is een andere dag en zal het misschien niet meer passen voor de zin die vandaag bijna geschreven werd.

Het was toen dat hij aan Borges dacht.

16-08-2023, 04:48 geschreven door Ugo d'Oorde  

De dag is bevreemding omwille van de ‘Maria-tenhemelopneming’. Is bekoring, is verwachting dat hij openbloeien zal, zich ‘verglorifiëren’ zal en wij ons ‘smijten’ zullen in wondere tekens van verbazing om wat we hoorden ooit en een tijd hebben geloofd, de hemel een plaats tussen de sterrenstelsels in.

We zochten woorden als bloemen in de wegen langs de  waterkant waar we langs zullen komen of, beter  nog, van toen we er vroeger waren, droom gebonden.

We zochten lang omdat we ze wilden, hoogstaand uitgeroepen als van een onvermoede poëtische genialiteit. Maar de woorden kwamen niet, schenen niet beschikbaar, niet meer bestaande zelfs, dacht ik.

Tot een vriend, lezer van mijn Geschriften, me verraste met  de foto van een veld zonnebloemen – een landbouwer die een braakliggend stuk grond had bezaaid – en mijn vriend onvermijdelijk de zonnebloemen associërend met Van Gogh  én veelwetend, hij verraste me een tweede maal met ‘Starry, starry night’ van Don McLean (https://youtu.be/oxHnRfhDmrk, een prachtig lied, bekrachtigd getoonzet met schilderijen van de grote Vincent. Of twee vliegen in één slag voor we horen wil.

Meer kon ik niet verwachten. Jullie ook niet.

15-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben in de avond/nacht van 12 augustus al beginnen denken aan wat ik achterlaten zou voor de dag van 14 augustus, maar ik vond heel weinig  ik was schijnbaar uitgepraat, leeg geschreven.  Het gebeurt meer en meer de laatste tijd, al lijkt het er  niet op het is toch zo.

Toch is het zo tot ik het raam openschuif op de stilte van de morgen en de stilte me vastgrijpt en zich in mij nestelt, tot in mijn bloed denk ik.

Maar waarom is die ene morgen verschillend van de andere, ik kende gisteren  niet dit gevoel, noch de dagen ervoor, maar het is alsof ik plots,  de bijzonderheid van de stilte helpend, nieuw geboren ben of alsof er dan toch iets nieuw in mij is opgestaan, een andere kijk op het licht, op het sfeerbeeld van wat is en op de geuren van de tuin met de anijs hoog opgeschoten en in volle zaad en de twee zonnebloemen lijk vlammen geel.

Maar er is meer, het zit hem in de manier van het erzijn, alle planten erin, de druivelaar, de vijgenboom, de  lijsterbes, staren me aan en ik voel hoe ze er staan, hun wortels diep in de aarde elkaar rakend zoals ze elkaar raken in een wolk van groen in hun gebladerte Ik hen groeten wil door hen op te nemen in mijn geschriften, ik hen een leven geven wil  dat reiken zou tot ver buiten de tuin. Hen alle de eeuwigheid van mijn geschriften toekennen wil opdat ze er nog zouden zijn in de herfst en de winter zoals ze er waren in de zomer.

Hoe licht ik geraak ben door wat ik zie en voel als ik opsta uit de nacht en geconfronteerd word uitzonderijk met wat van de stilte is die van de natuur is, de rust ondanks de roerselen van het grote leven dat erin aanwezig is.

Zoals het nog steeds aanwezig is in wat ik schrijf dag aan dag.

14-08-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde