Hoe kijk ik neer op die ‘bijna losbandige’ geschriften van mij; hoe beoordeel ik deze als ik voor de zoveelste maal herbegin verder flanerend over de struikelwegen van het woord?

Ik betracht hierbij voortdurend in de lijn te blijven van wat literatuur wordt genoemd. Het wordt telkens, zo hoop ik toch, een stukje proza geschreven op een bepaald moment van de dag, verkerend in een bepaalde stemming soms goed gestructureerd soms losweg zoals gisteren neergezet in een ingebeeld landschap       van mij en van niemand anders.

En hier sta ik dan, ik mag me gelukkig achten dat ik elke dag een stukje proza schrijven kan en mag. Een mens moet inzien en het er bij nemen dat hij beperkingen heeft, dat niet iedereen een groot componist, schilder of schrijver kan worden of zijn; dat er eisen, voorwaarden zijn waaraan moet worden voldaan. Eens je dit begrepen hebt, kun je je grote dromen afbouwen, en zonder al te veel illusies verder gaan op de weg die je, lang geleden, onachtzaam misschien, hebt ingeslagen.

En dan stel ik me de vraag of ik, met wat ik schrijf, mijn lezers boeien kan en, of het boek dat ik schreef – en nu een stille dood aan het sterven is - niet wenselijk en beter ware geweest indien ik een poging had gedaan om een ‘echt’ boek te schrijven gebaseerd op een verhaal dat zich, niet in de diepte maar in de breedte afgespeld zou hebben?

Het is die weg die ik had kunnen bewandelen. Ik heb wel een poging gedaan in die richting, maar als ik herlees wat ik schreef dan is het onvoldoende, ben ik op heel wat plaatsen niet hoog-creatief geweest, heb ik me niet, zoals een vriend me schrijft – en hij heeft het van Kristien Hemmerechts – durven ’smijten’, heb ik me niet hals over kop in het ijle gestort om te zien waar ik uitkomen zou.

In andere woorden, wat ik geschreven heb is misschien samenhangend wat de inhoud betreft, maar de verhaallijn is te zwak, te hol opdat het boeien zou.

Ik heb het wel geschreven maar ik heb niet in de diepte beleefd wat ik schreef.

Jammer.

22-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je schrijft wat je te binnen valt, niet wetende waar je heen wilt, niet denkend, noch aan de aandacht die je eist van je lezer, noch aan zijn oordeel over  wat je schrijft.

En erna, hoe besta je, hoe, eens gezegd wat je te zeggen had, breng je je uren door tot de nacht er is en de slaap?

Je hebt er geen helder antwoord op, je doolt maar wat rond, stopt even hier, even daar, maar, al beweer je het dikwijls, een vast, stevig doel heb je niet meer. Ondanks de vele projecten die je hebt neergeschreven en uitgebazuind, niets ervan is uitgekomen, alle voornemens zijn op de drempel blijven liggen, misschien even tot in de achtertuin geraakt, waar de merels zijn, de meesjes en, de kraaien als het winderig is, maar verder, nada.

Vraag dus niet, hoe het zo ver gekomen is dat je, eens je blog er staat, berooid in woord en verhaal, toch nog blijft denken dat je dit nog gaat doen of dat, terwijl niets meer wordt aangeraakt of herbekeken.

Je komt niet verder, ongeacht of het regent, of de uren lichtend zijn: je schrijft je woorden die nodig zijn - te ondoorgrondelijk zullen velen zeggen - stoïsch sta je op en stoïsch ga je slapen.  Zo zijn je dagen en of je de toon, het timbre, de kleur, de ideeën van vroeger nog halen zult valt te betwijfelen.

Wat is het dat hier geschreven staat? Is het een biecht of een vooruitzien, is het verleden of kan het ook toekomst zijn. Je zult het pas later weten, later of er nog stuwkracht in jou aanwezig is om op te staan uit een soort geestelijke lethargie die nu over jou hangt.

Vreemd is de man die dit geschreven heeft: het is geen testament, geen visie op de toekomst, het is maar dat hij is zoals hij is, soms niet in de hand gehouden en hij de gewone weg verlaten heeft, om te beginnen aan een lange wandeling tot diep in de vallei, waar blauwe paarden staan tussen de veldbloemen en tussen de aalscholvers die zijn neergestreken.

Vandaag is het te laat, morgen dan misschien, als de sterren zullen bleken en de winden zullen komen, voor eenmaal gelijktijdig uit oost en west, uit noord en zuid. Iets wat nimmer ooit gebeurde. Hij was er door getroffen en meende dat hij het toch schrijven moest.

In een zekere zin, uitgelaten, tomeloos!

21-10-2023, 06:15 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik begin zelden waar ik de vorige dag gestopt  ben, maar vandaag doe ik het wat ik stelde me de vraag, gezien mijn stelling dat het Universum er gekomen is omwille van de mens, omwille van  de geest van de mens, of de Geest, het ‘Ik’ van het Universum, nauwgezet opvolgt wat de mens hier op aarde aan het doen is, om zich ervan te verzekeren dat de mens op de goede weg is en indien niet, het ‘IK’ tussenkomen zou?

Ik denk dat Hij/Zij – het IK - helemaal niet ermee bezig  is. Hij/Zij heeft zijn/haar natuurwetten uitgerold en deze ‘kunnen’, zoals het Universum zelf, niet anders dan verlopen zoals oorspronkelijk  'bedacht'.

Er is dus niemand die toeziet op wat we hier uitspoken, we evolueren verder in de vooropgestelde richting, uiterst traag maar zeker.

En nu, vandaag, wat gebeuren moest gebeurde.

Er werd aangebeld door twee heren, ‘gezanten van een zekere God van een zekere Bijbel’. Ze spraken me over psalm 37 uit  hun  Bijbel, die ik achteraf opzocht in mijn King James van 1611:

37, 09 ' For evil doers will be cut off: but those that wait upon the LORD they shall inherit the earth.'

En, 37, 11: 'But the meek shall inherit the earth; and shall delight themselves in the abundance of peace.

Waarmede de 'gezanten' me bewijzen wilden dat de wereld ging toebehoren aan de 'goeden'.

Ik wil hiermede niet benadrukken dat ik geloof in de voorspellingskracht van  de psalmen uit de Bijbel, maar ik vond het treffend omdat ik enkele ogenblikken ervoor geschreven had dat in de oorspronkelijke evolutiewetten geschreven stond dat de mens evolueren zou naar meer geestelijk vermogen, naar een hoger begrip van de toestand waarin hij verkeert ten opzichte van die LORD, wie deze ook moge zijn.

Normaliter wordt zo iets toeval genoemd, ik noem het een samenloop van omstandigheden want ware ik nog niet begonnen aan mijn blog, het bezoek van de 'gezanten' ware onopgemerkt gebleven. Nu heb ik er (dankbaar) gebruik van gemaakt en zullen zij verbaasd verder gegaan zijn  om het later te vermelden wellicht aan hun broeders en zusters.

Zo gaat het dan op een onooglijke plaats in de wereld, terwijl er op andere plaatsen andere meer sprekende dingen gebeuren.

Zeker is: de 'onooglijke  gebeurtenisssen wens ik niet te missen.

20-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Aarzeling die je plots overvalt: je denkt dan niet verder te schrijven, alles gesloten te houden, dat het geen zin meer heeft woorden te schrijven zoals je dacht om daarna door enkelen nog gelezen te worden. Aarzeling die menselijk is.

Maar wat je gisteren schreef is exact, momenten van zwakheid duren niet lang, worden vergeten want je hebt er behoefte aan om dat gesprek, dat je dag aan dag houdt met jezelf, uit te schrijven, of beter nog, het is het schrijven zelf dat het gesprek is dat je houdt met jezelf.

Dit is dan het leven dat je leidde in je dagboek de laatste veertig jaar. Je vertelde in die tijd over wat er gebeurde in de wereld, en wat je erover dacht; je vertelde over de boeken, dagbladen en tijdschriften die je las. Je legde de gegevens eruit naast elkaar. Je vond openingen die, zo meende je toch, dichter bij de waarheid lagen. Maar je weet nu dat die waarheid een groot aantal facetten kent en dat je telkens hoogstens één facet ervan kunt benaderen. En dan nog, je wilt - om even terug te grijpen naar wat je een paar dagen geleden aangaf - absoluut niet één zekerheid aankleven.

Je las ook de Bijbel, je las over de gebeurtenissen die van de hand Gods waren maar je twijfelde omdat deze niet strookten met het beeld dat je had van God. Maar je twijfelde niet aan het bestaan van een IK, het IK  van het Universum dat gewild de mens had voortgebracht, de mens die een product was van Hem en zeker niet het resultaat van een toevalligheid en om dit hier achter te laten is er niet de minste aarzeling.

Dit is mijn zekerheid, een zekerheid die ik nodig  zal hebben als mijn ogenblik gekomen is. In feite heb ik deze altijd nodig als ik schrijven gaat elk woord wordt er mee  besprenkeld.

Heb ik nu iets nieuws gebracht? Neen, niets nieuws, wel anders.

19-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik vond overgeschreven op een kaartje de zin terug van een Franse schrijver, Roger Grenier (1919-2017) die hij schreef op zijn 97ste:

‘Ecrire pour moi a tourné à l’habitude, pour ne pas dire à la manie. Une manie dans laquelle je m’enfonce chaque jour davantage, de sorte qu’à présent, je suis incapable de ne goûter aucune autre activité, aucune autre distraction’.

En

‘Pourquoi des milliers de Français noircissent-ils du papier à longueur d’année, sans la moindre garantie d’être publiés?’ Ik denk soms hetzelfde als ik uitkijk naar een eerste zin, om er een blog rond te weven.

En in feite is ook mijn antwoord, in zekere zin, weinig bemoedigend, ik ben nog goed enkel en alleen in het schrijven, hiermede vul ik een groot deel van mijn actief zijn, maar ik, ik weet waarom ik het doe, het is om nog een zekere kwaliteit aan mijn leven te geven, opdat ik hier niet zou rondlopen als een oud en totaal versleten man. Wellicht was het ook de reden waarom Roger Grenier schrijven bleef, gezien zijn leeftijd, een jaar ouder dan ik nu.

Maar wat er ook van zij, Ik beleef er, ondanks de moeite die het me kost, vreugde en voldoening aan als ik zie dat mijn woorden geschreven staan, soms meer gevleugeld, soms meer geladen al naar gelang de omstandigheden. Elke dag heeft aldus een voorzijde en een keerzijde, de ene zijde is a struggle, de andere een verpozen, een herademen na de worsteling met het woord.

En nog iets waar Grenier niet aan dacht, het schrijven beurt me op, het houdt me jong en levendig. En is het niet zo, is het maar inbeelding dat het zo is, dan is het een zelfophemeling waaraan ik me dag aan dag schuldig maak.

Dit is nu eenmaal het lot van iemand qui n’est bon qu’a écrire.

 PS. 

Een snuggere Geraardsbergenaar die in Zofingen CH woont, vroeg aan ‘CHAT GPT’ een tekst te schrijven van 200 woorden over de gotisch kathedralen. Het resultaat volgt hier.

Title: The Enigmatic Beauty of Gothic Cathedrals Gothic cathedrals stand as architectural marvels, their imposing spires reaching for the heavens and their intricate designs leaving admirers in awe. These majestic structures, built primarily between the 12th and 16th centuries, represent an enduring symbol of human creativity and faith. One of the defining features of Gothic cathedrals is their soaring height, achieved through pointed arches, ribbed vaults, and flying buttresses. This innovation allowed for expansive, sunlit interiors that felt close to the divine. Stained glass windows, often depicting biblical scenes, filtered this light, creating an ethereal atmosphere inside. The facades of Gothic cathedrals are adorned with intricate sculptures, often recounting religious narratives. The most famous of these, Notre-Dame de Paris, boasts stunning sculptures of saints and kings on its facade, inviting visitors to ponder the stories they represent. Gothic cathedrals are not just architectural masterpieces; they are also a testament to the faith and dedication of those who built them. Each stone placed and each detail carved were expressions of devotion. These cathedrals continue to inspire admiration and curiosity, attracting visitors from around the world who seek to unravel the enigmatic beauty of these timeless treasures.

Moraliteit:

Welke zekerheid heb je nog dat wat je te lezen krijgt van mij, wel degelijk van mij is en niet van CHAT GPT?

Wees gerust als dan zou het een last in plaats van een vreugde worden.

18-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wie is het die me nog leest, of wie zijn zij die in de loop van de dag even denken aan mij en op een verloren ogenblik gaan bladeren om te vinden wat ik geschreven heb? Hoe verloopt het mijn woorden, hoe worden ze onthaald, eens ontbloot, eens terug tot leven gekomen?

Ik schrijf maar en blijf het doen; dag in dag uit breng ik woorden samen, stijgt het aantal pagina’s tot een cijfer dat ik nimmer had verwacht. En ik ga maar verder, zonder omzien, blindelings de tijd in. Ik bereik aldus het hart van de herfst om nog verder te gaan in de richting van het jaareinde dat er eens te meer schijnt aan te komen voor mij. We zijn er nog niet, verre van, maar het zou kunnen dat ik een nieuw jaartal binnen ga. Gesterkt door wat voorbij is, zie ik het gebeuren, al weet je maar nooit.

Ondertussen blijven, schijnbaar de sappen stijgen in boom en planten, deze blijven stevig groen. De druivelaar is nooit zo hoog gestegen en de trossen druiven waren nooit zo talrijk. Ook de vijgenboom is uitgegroeid tot bijna abnormale dimensies en het aantal vijgen is groot, of ze nog zullen rijpen is een andere vraag, ze zullen wellicht verschrompelen en afvallen als het winter wordt, wat geen zekerheid meer is, dus er blijft nog een greintje hoop, de hoop die ik ook heb hier nog wat rond te lopen, het hoofd hoog gehouden en de gedachten nieuw zoals ze nog nooit waren.

Dit is al het nieuws dat ik heb deze morgen, maar ik wacht op het licht dat me overvallen zal, straks als ik even buiten ga een warme sjaal om mij geslagen. Als je me kent, zie je me gaan licht gebogen, de haren in de wind.

En met het licht zal ik weten wat ik beter had geschreven, maar dit hoor je dan wel een volgende keer. Want eigenlijk gaat er niets verloren.

17-10-2023, 02:42 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je kunt, zo voel je het aan als je  begint, hoogstens bereiken wat je al schreef maar er niet meer boven uit stijgen, je tijd is voorbij. Maar ook je wilt niet machteloos toe zien, je wilt herhalen wat er al staat, opnieuw en opnieuw; verhalen in andere woorden en in andere omstandigheden, hopende, altijd hopende, want hoop is wat je nog overblijft. Zo waar zwerf je uit vandaag, welke regionen zul je gaan opzoeken om er lange ogenblikken te verblijven, verstild in het woord dat je dagen vult, dat je leven is, je eiland waar je in onderduikt waar er geen concurrentie is?

Een feit is je bent niet ingesteld zoals gisteren, je voel je een ander.

Vandaag, hart van vele jaren, blijf rustig. Het licht is gekomen traag maar met de grootste zekerheid  heeft het zich vastgezet en uit de duisternis ben je opgestaan om te zijn wat je altijd bent geweest, een man van het woord dat geschreven moet worden. Zo twijfel niet, laat je horen, zeg dat je sterk staat in wat je schrijft en dat je schrijft zonder al te veel fiorituren.

Je bent een van de zovele die de realiteit der dingen ontvluchten willen en opstaan uit de massa om wat méér te zijn of wat minder onbekendheid te verwerven. Of je er in slaagt of niet het is een stelling die je ingenomen hebt en die je houden wilt.

En toch iemand in jou zou willen gaan neerliggen, de ogen gesloten, luisteren naar wat Klara te bieden heeft, maar je wordt, zoals altijd opgejaagd als klein wild, jou wordt geen rust meer gegund, eens je begonnen bent moet je presteren. Zo, de vraag die je niet verlaat wie is het die zich openbaart achter de persoon die je bent?

Zo, blijf rustig hart van vele jaren, wat jij nog bereiken kunt is jezelf verbazen met wat je nog te schrijven hebt vandaag en morgen en de dagen erna, als deze er nog zouden komen.

Heb je nu iets nieuw geschreven of, heb je herhaald wat je al geschreven hebt?

16-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde