De Standaard van 7 juli komt me ter hulp als ik de column lees van Peter Jacobs, die houdt van het ‘beeldige’ in de pas vertaalde ‘Denkbeelden’[1] van de Joods-Duitse filosoof Walter Benjamin en erover schrijft: ‘Het is aan te raden per dag één denkbeeld van Walter Benjamin geconcentreerd te proeven. En er zelf ook één proberen te schrijven.’

Begrijpe dus dat ik me geviseerd voel, wel niet als zijnde een Walter Benjamin, maar dan toch geviseerd in wat ik elke dag tracht te doen, een denkbeeld de ruimte in sturen, in de hoop dat het door enkelen wordt opgeraapt en zijn uitwerking heeft. Want wat ik schrijf is maar een springplank, een hulp om er verder over na te denken, zoals ik zelf er verder over nadenk, dan toch bijvoorbeeld over wat ik me gisteren liet ontvallen over ‘het er bewust zijn’, en waar ik nog niet – wellicht mijn lezer ook niet – volledig mee klaar ben.

Paul Jacobs die ik dankbaar ben, schrijft ook: ‘Ik vorm liever traag zinnen die mijn indrukken verbeelden, dan snel automatisch op elk onderwerp scherp te stellen met een gesofisticeerde lens.’ Dit ook is altijd mijn stelregel geweest en ben er zelden van af geweken. Ik kan dus gerust verder gaan op de weg die ik mijn ganse leven heb gevolgd; trouwens het is vandaag niet dat ik er nog iets aan wijzigen kan, evenmin aan de onderwerpen, de denkbeelden, die ik tracht uit te werken.

Nu, of mijn proza ‘denkbeelden’ zijn, ‘observaties die geen illustraties nodig hebben’, ben ik niet zo zeker. Het zijn eerder beschrijvingen van gedachten dan van beelden. Ik fotografeer de dieptes, het niet zichtbare en niet zo zeer wat me onder ogen komt. Wat in de eerste plaats een nadeel is, want het vergt aandacht en interpretatie, het lot en de opdracht van de denkende wezens die we zijn: zoeken, naar wat schuil gaat achter het zichtbare.

Dit is dan mijn denkpatroon als het op schrijven aankomt. Ik stelde me gisteren de vraag, is wat ik schrijf en geschreven heb, nu fictie of non-fictie. Ik heb geopteerd voor non-fictie, omdat wat ik schrijf kleeft aan de realiteit der dingen. Zelfs al zijn zaken niet gebeurd zoals ze staan opgetekend, ze zijn in elk geval, of deze nu meer inbeelding zijn dan verbeelding, ze handelen over non-fictieve gebeurtenissen, ze liggen in de lijn van het werkelijke. Ze gaan over het leven, mijn leven, mijn gevoelens en mijn gedachten, zoals deze zich dag aan dag aanmelden en voordoen. Het zijn duidelijk dagboekfragmenten, of, zoals Nooteboom het noemde het gaat hier om een ‘dagenboek’.

Hoe kom ik er uit tevoorschijn, als een fictief iemand, een mens geboren uit de woordenschat van een taal, of als een mens van vlees en bloed, die zijn leeftijd draagt en vooral die alles in het werk stelt om zijn leeftijd geen schijn van kans te geven, geen noemenswaardige impact wil laten nemen op zijn wijze van zijn en denken.

Elke dag, mijn vriend, sta ik herboren op uit wat ik schrijf, het is dit schrijven dat me in leven houdt, dat me ondanks de vele kwalen – en ik denk aan mijn vriend Cervantes – dat me recht houdt, een oude denkende boom in de vlakte van de geest. 

09-07-2017, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ben ik duidelijk genoeg geweest, gisteren, ben ik niet te ver afgedwaald? Als ik er nu aan terug denk dan meen ik dat ik het eenvoudiger had kunnen zeggen. Het kwam er op neer dat het Universum, dat misschien, zoals Hoyle het zegt, intelligent is in al zijn vormen en wetmatigheden, echter niet weet dat het ’is’. Het is er en daarmee basta. Daartegenover staat de mens die een deel is van dit Universum én, weet dat hij is en bestaat  als deel van het Universum. Dus, heb ik gezegd, de mens is het bewustzijn van het Universum.

Ik zou hierover verder kunnen uitweiden en de vraag stellen hoe hij het Universum ziet en hoe hij zichzelf ziet in dit Universum, maar ik heb hierover al heel wat geschreven en vandaag is het niet mijn bedoeling hier verder op in te gaan, ik ben al ver genoeg met wat ik hier geschreven heb. Trouwens ik weet niet, en wens het nu niet te  weten, waar ik zou uitkomen, ik denk eventueel bij iets dat men de naam God zou kunnen geven.

Dit schreef ik gisteren nog toen ik mijn blog van 7 juli herlas en de tijd niet meer had om er nog iets aan te wijzigen. Vandaag is er de eeuwigheid om over te schrijven of, over het leven ontdaan van de tijd, is er het ‘nu’, het enige dat is. Van uit het nu vertrekt het nieuwe nu, telkens en telkens. Dit is het enige vaststaande feit en al wat is vloeit er uit voort. We weten het, maar doen er weinig aan. Ooit, maar dit is al een tijd geleden, was ik een  lezer van Ouspenski[1], die een boek schreef over de leer van zijn goeroe G.I.Gurdjieff. Hij, Ouspenski voegde nog iets toe aan leven in het nu-ogenblik. Hij vond, en hij had het bij het rechte eind, dat je leven moet in het nu en tezelfdertijd, weten moet dat jij het bent die leeft en niet de machine in jou, niet het automatisme van het lichaam dat je omcirkelt en waarbij je geest niet bewust aanwezig is.

Ik schrijf dit neer. Ik kan dit automatisch doen en de woorden grijpen die zich aanmelden, en alles gebeurt zoals het moet. Maar voor Ouspenski is dit niet voldoende. Ik moet er bewust van zijn dat ik het ben, ik, Karel – een weliswaar ingewikkelde personage - die schrijft, die de woorden opvangt, die er soms over verbaasd is dat ze er zijn, en de vreugde beleeft omdat ze er zijn.

De intensiteit waarmede dit gebeurt, is à 100% leven in het nu; leven met de gretigheid er te zijn en bezig te zijn met iets wonderbaars, het schrijven van een tekst, of het weergeven in conventionele tekens van je gedachten, gedachten die deze zijn van jou, wel bewust opgezocht en neergezet.

En ik wou, om terug te komen op mijn inleiding, er nog iets in meer aan toevoegen. Ik had het gisteren over de druivelaar, ik had het evengoed kunnen hebben over de bomen of over de grassen – een vriend van vele jaren schreef me deze morgen: ‘Je begrijpt de taal van de bomen. Dat heb ik altijd geweten.’ Wel, ik ken hun taal omdat ik hun bewustzijn ben, en ook dit van de grassen en van de druivelaar, zoals ik ook het bewustzijn van de sterren ben. Ik kan er dus over spreken.

Of het correct is wat ik erover zeg, ik hun bewustzijn, me tegen gesproken hebben ze nog niet, Jij wel misschien?

08-07-2017, 06:40 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zie ik, zie ik met verwondering dat de druiven aan het zwellen gaan, dat de kleur ervan overhelt naar een lichte blauwe schijn en vraag ik, Heer, zoals Rilke het vroeg[1], geef ze nog enkele dagen zon opdat ze nog wat meer suikers zouden opslaan.

Dit ook was de grote rijkdom van de poëzie van Rilke, het leven dat hij zag in de natuur, zoals ik de natuur bekijken en behandelen wil, de natuur zoals hij is, een levend organisme dat functioneert zoals mijn lichaam functioneert, zo maar, eigenlijk buiten alle weten om. Mijn lichaam is er zoals alles in de natuur er is, het groeit, het leeft, het rijpt en het vergaat stilaan. Naakt gezien is er geen verschil, ik zelf kan er niets aan wijzigen, evenmin aan de natuur. We zijn, we leven. De druivelaar zal met behulp van de zon en de regen en de krachten gehaald uit de aarde, zijn vruchten laten rijpen die daarna, indien niet geplukt, verdorren en verschrompelen. Mijn lichaam ook is op weg naar een verschrompeling, Alleen ik weet het, de natuur hoeft het niet te weten, hij is ook tezelfdertijd het weten.

Het verschil is dat ik méér dan lichaam ben, dat er in of om mij, iets aanwezig is dat weet, dat de natuur niet hoeft te ‘weten’ hoe alles verlopen zal, terwijl ik, ik me een beeld kan vormen hoe het verlopen zal op het einde van de rit.

Ik heb de vrijheid, niet alleen de vrijheid me te verplaatsen, maar ook te bewegen innerlijk, naar een meer en meer weten. Ik ook ben gebonden aan de krachten, de wetten in de natuur maar, op een totaal ander vlak, heb ik wat de natuur schijnbaar – maar ik ben heel voorzichtig hier – niet heeft: ik heb als mens, en wel bewust, een onzichtbaar voorrecht het bewustzijn dat ik er ben, dat ik weet dat ik er ben. Ik weet het en ik zie het. En het grote punt is dat de mens, in zijn verbonden zijn, het bewustzijn is van de natuur en dat aldus de natuur, zich ziet, via de mens. Een grotere verbondenheid kan er niet bestaan.

Dit is wat ik, in mijn morgenmomenten zoals deze, noemen wil: het sacrale in het leven, ons verbonden zijn met, en ons ingeschakeld zijn in, al wat is. We blijven het herhalen omdat het, het meest belangrijke element is: we zijn het bewustzijn van de natuur, zoals we bewustzijn zijn van ons lichaam. We zijn én de krachten inherent aan wat de kosmos is, én het allerbinnenste van deze krachten, we zijn het merg, de adem ervan, wij de mens, de homo sapiens.

Ik dacht niet, toen ik ben opgestaan deze morgen, dit te schrijven. Ik dacht enkel een ogenblik aan de druivelaar in de tuin omdat ik gisteren, oog in oog stond met de druivelaar in de tuin van vrienden, waar ik neerzat aan de vol gedekte tafel, en waar ik – zonder het te beseffen - voelde en wist hoe de druivelaar tegen de gevel, zich gedroeg in de hoge zon, zijn blijheid er te zijn en, te zien hoe wij er waren, vrienden, met massa’s herinneringen: als Arles, als Le Moulin de Daudet, als van zovele plaatsen hier en ginds, aan de Leie als in Sainte-Marie de la Mer of La chapelle de l’Ange Gabriel. Zeg het maar, noem ze maar op al die morgens, die middagen, die avonden.

Ze waren een zegen. 

07-07-2017, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het gebeurt dan dat je niets te schrijven hebt. ‘The artist as a young man’ ligt open op pagina 201 naast je, maar je hebt voorrang gegeven aan een reisverhaal doorheen Ierland, van een goede bekende, die je een vriend zou willen noemen omwille van het vele dat je gemeen hebt met hem: de liefde voor de literatuur, de liefde voor de poëzie. Hij kent meer dan wie ook, de ziekte die jij had, namelijk te schrijven over de reizen die je maakte; hij over Ierland en, naar ik hoorde, over Italië dat hij doorkruiste tot in de hiel ervan en jij, al jaren geleden nu, over Schotland, Portugal, Yemen.

Hij ook wil de impressies die hij opdeed delen met anderen, hen overtuigen van de schoonheid van het land, de rijke geschiedenis ervan die teruggaat qua hun grafheuvels, hun dolmen en menhirs, tot duizenden jaren voor onze tijdrekening; wil spreken over het Ierse volk en hun taal, het Gaelic, de taal ook die je ontmoette in Schotland, de taal van de Kelten en ook, over hun grote schrijvers, Nobelprijswinnaars, en er zijn er vier. Hij daarenboven wist aan zijn relaas prachtige fotoverslagen toe te voegen, een ervan die ik hier voor mij heb https://youtu.be/tt_IBkv3FIA is zeker het opzoeken waard. (_ tussen tt en IBkv...).

Het is overduidelijk, Ierland ligt hem nauw aan het hart. Hij schrijft erover met grote kennis en een even grote warmte. En ik ben er hem dankbaar voor omdat het Ierland betreft, een land en een volk dat ik, om diverse redenen in het hart draag, al heb ik het nog nooit bezocht en ook niet meer bezoeken zal. Zijn vlot geschreven verhaal heeft zich in mij verspreid als het parfum van de liguster in bloei voor de deur. Het landschap dat hij oproept is gaan leven in mij, omdat ik er o, zo duidelijk de Keltische geest in terugvind en ook, het landschap van de Highlands: we waren in Oban, we waren op het eiland Mull en vooral we waren op Iona, the holy Isle, een voorschoot groot, waar St Colomba ontscheepte, vroeg in de zevende eeuw, en van waaruit de kerstening, van Schotland is vertrokken.

Ierland en Schotland, en Bretagne mag er aan toegevoegd, hebben iets heel speciaal, niet alleen hun taal maar ook hun grafheuvels of graftomben, met hun vele velden dolmen en menhirs, mythische stenen die oprijzen in het landschap, vier, vijfduizend jaar oud. Het zijn onbehouwen[1] blokken gesteente die hen bonden aan de kosmos, aan de beweging van de zon en de sterren, en vooral drager waren van krachten die ze er in aanwezig wisten en waarvan het land (en de Keltische aard van het volk) doordrongen waren.

De woorden die ik las van Roger T. waren eveneens hiervan getuige en brachten me in de ban van het onbepaalbare eeuwige dat én Ierland, én Schotland, én Bretagne voor mij betekenen.

En, we lazen Shaw, zijn Saint Joan, en Beckett, zijn Godot, en Yeats, zijn poëzie, en Joyce ligt naast ons, het verhaal dat van Stephen Dedalus is. En over dit alles, tot in hun taal, het Gaelic, voelen we een diepe verbondenheid met hen, een verbondenheid die generaties terug gaat en gestold ligt in onze genen, want in het diepste van ons zijn, voelen we ons als Kelt,  voelen we ons gotieker, iemand die weet dat hij van de kosmos is omdat Ier en Schot en Bretoen dit kosmische in zich dragen en uitstralen.

De evocatie die ik te lezen kreeg is een opening naar ons verre verleden, naar de Kelten die we ooit waren, een verhaal dat ons terugvoert naar de tijd van de druïde, de eik, de linde, de marentak, symbolen die ons als dusdanig zijn bijgebleven

06-07-2017, 07:03 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben laat opgestaan, het is niet meer mijn gewoonte. Ik tracht dit lichaam van mij meester te blijven maar het wordt moeilijk, de slaap hangt nog in mij. Is het zo dat mijn geest veroudert, dat ik meer slaap nodig heb?

Ik denk nu op een ander ritme, het ritme van mijn lichaam, en van morgen is het nog niet klaar gekomen, toch niet zoals ik het wensen zou. Ik zoek wel niet zinnen te vinden zoals deze van Joyce, deze van Singer. En ook, heb ik ooit dergelijke zinnen geschreven?

Ik weet dat ik mijn manuscript begonnen ben met de gedachte dat hemel en aarde en al wat is, ontstaan is uit de geest, zijnde het Woord, zijnde Tao, en van deze idee ben ik niet afgeweken. Aldus heb ik van in den beginne een positie ingenomen, die ik ben blijven verdedigen tot de laatste zin ervan, echter, hoe krachtig en overtuigend is deze stellingname wel geweest?

Vanmorgen ligt dat manuscript van 300 pagina’s ver achter mij. Het komt over alsof ik er nooit bij betrokken ben geweest, alsof de woorden geschreven werden van uit een andere omgeving dan die van mij, zelfs van uit een andere tijd, een tijd die ooit was maar nu ver achter mij ligt en nooit meer keren zal. Heb ik het gevoel er afstand van genomen te hebben, laat ik het achter, zelfs al draagt het in zich al wat ik gedacht, beleefd en geschreven heb. Het is alsof ik als een ander iemand ben opgestaan in het grijze, lauwe licht van de morgen.

Zo was ik gisteren niet, toen ik schreef, toen ik niet zoeken moest naar woorden, toen ik het had over een ‘divine purpose’ dat ook Singer naar voor schoof. Een ‘goddelijke intentie’, een ‘goddelijk plan’ duidelijk aanwezig voor zij die de ogen openen en nadenken over wat ze te zien krijgen, het grote wonder dat de natuur, dat de kosmos is en hieruit besluiten dat er een kosmische intelligentie zijn moet, of zoals Fred Hoyle, die het heeft over ‘The intelligent Universe’[1] Het wonder waarmee we keer op keer geconfronteerd worden, alleen – zoals ik al zegde - we zien het niet meer, we zijn het stadium van het wondere, van het sacrale voorbij. We hebben er geen nood meer aan.

Welke zin heeft het nog dit te schrijven, welke zin heeft het nog het pijnigen van mijn geest die nog niet bevrijd is van de nevelen van de nacht, van de dromen die nu nog heel vaag in flarden aanwezig zijn, dit voor de mens die meer van de geest wil zijn als hij schrijft, of op een of andere wijze creatief wil zijn.

We houden ons handen gevouwen, we zijn niet zo heel veel, we zijn maar wat we achter laten, wat woorden als echo van wie we waren op bepaalde ogenblikken van de dag of van de nacht.

Vanmorgen was een gesloten morgen, de luchten een afdruk van de gedachten in mij, van de holte in mij, de leegte waarin liefst niet wordt nagedacht, omdat er te veel is waarover je nadenken kunt. Je zult het zo laten, je hebt niet de kracht je er tegen te verzetten en uit te breken, jubelend. Dofheid is je deel vandaag er is weinig dat gebeuren kan dat je opmonteren zou. Zelfs en zeker niet deze laatste zin die ook, maar dat weet je niet, de allerlaatste zou kunnen zijn, zoals het de laatste was voor een verre vriend van wie ik, ook vanmorgen, vernam dat hij overleden is. Ik had hem eerder moeten schrijven en hem zeggen dat hij, hoewel we elkaar uit het oog verloren hadden, mijn vriend gebleven is. 

05-07-2017, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

In mijn blog van 30 juni ll. sprak ik over de opvallende schrijfwijze van Fien De Meulder die ik ontmoette in haar pas bij Pelckmans uitgegeven roman: ‘Een redelijk gelukkig huwelijk’. Ik heb er niet veel aan toe te voegen, ik wou toen in mijn blog enkel uiting geven aan het verrassingseffect dat de stijl van De Meulder maakte op mij, een stijl totaal verschillend van de wijze waarop ik mijn gedachten verwoord. En niet alleen de wijze van schrijven,, ook de inhoud had niets gemeen. Ik oordeelde dus dat mijn manuscript bij Pelckmans vandaag niet de minste kans maakte.

Dit om te antwoorden op de reactie van enkelen die verbaasd waren over wat ik toen als blog geschreven had.

Al enkele dagen herlees ik ‘A portrait of an artist as a young man’ van James Joyce (1882-1941) en ondervind ik wat echte, stevige, boeiende en dragende literatuur is. Ontelbaar zijn de passages die ik hieruit zou willen overnemen om mijn bewering te staven. Ik beperk me echter tot een paar zinnen, maar ze zijn typerend voor het boek en voor de schrijver ervan:

‘He felt above him the vast indifferent dome and the calm processes of the heavenly bodies; and the earth beneath him, the earth that had borne him, had taken him to the breast.

Maar deze namiddag had ik niet alleen Joyce mee aan de vijver  maar ook ‘Short Stories’ van  isaac Bashevis Singer (1902-1991). En in de grote rust van de late namiddagzon, het water een spiegel, rimpelloos, de wind niet meer dan een zucht en de merel ergens ver weg, kwam ik aan het slot van zijn van zijn short story ‘The yearning Heifer[1]’:

The night rained meteors… The sky like the earth could not rest. I yearned with a cosmic yearning for something which would take myriads of light-years to achieve. Sylvia took my hand…

Ik dacht aan wat ik altijd bewust heb betracht, dat literatuur een binding hebben moet met het kosmische – ook Eco vertelde dit - en dat deze binding een religieus gebeuren was; dat wat literatuur en kunst, in welke vorm ook, betrof, creativiteit geen grenzen kende; dat alles kon gezegd worden,  zelfs wat niet onmiddellijk te begrijpen valt, omdat het een spiegelbeeld is van de gevoelens die bij het schrijven plots opduiken en die niet volledig in woorden om te zetten zijn, ook omdat woorden ervoor ontbreken.

Het gevoel dat Singer overweldigt, een kosmische hunker naar wat niet te noemen is, heeft me, o zo dikwijls al overvallen. Het begon bij Gilliams misschien, in zijn Elias. Het ging verder toen ik Knut Hamsun las en Hemingway en Faulkner en Steinbeck, toen ik Proust en Stendhal las, en zelfs bij Chateaubriand, toen ik T.S. Eliot ontdekte en zovele, zovele anderen. Hen te lezen was een grote weelde en liet me telkens met een nasmaak om ook te schrijven, maar dan, zoals Pasternak, een boek waar ik mijn ganse leven zou aan werken. Wat in feite gebeurde en waarin alle spirituele, kosmisch-religieuze zaden die ik raapte, nu opgeslagen liggen om te kiemen ooit.

En nog Singer – het was een rijke namiddag - ‘I truly felt the earth cruising around the sun, running a sure course through the milky way for some divine purpose. Don’t be in despair, I said to myself. God cannot be so mute, so deaf and amoral as the materialists profess.’

Mijne Heren van de literatuur, wat is literatuur anders dan een ‘divine purpose’ onder welke vorm en in welke betekenis ook, te vermoeden in de baan die de aarde aflegt om haar zon? Te trachten dit te verwoorden en erin te slagen, zoals Singer er in slaagde. Dit te benaderen is grote literatuur.

We geloven hier in, want waar  staan we als we een dergelijke  doelgerichtheid niet zouden kennen en uitdragen?

04-07-2017, 06:52 geschreven door Ugo d'Oorde  

Vanaf mijn eerste blog heb ik de naam van Ugo d’Oorde aangenomen. Waarom, wat bezielde me, mijn eigen naam te verloochenen en met een ‘Ugo’ voor de dag te komen, De enige reden die ik kan bedenken was dat het een andere persoon in mij was die schreef of, dat ik in het vel kroop van een ander iemand als ik schreef, wat nu, na al die jaren geen noodzaak meer is, er zijn geen twee personen in mij.

Wel is – en ik ondervond dit deze morgen toen ik heel vroeg ben opgestaan - dat ik, die vroeger met moeite uit het bed stapte, nu er uit gehaald wordt omdat ik een blog te schrijven heb en omdat ik weet dat dit gebeuren moet zo vroeg mogelijk wil ik mijn dag kunnen vrij houden. Ik hoef dus niet uit te bazuinen welke eigenschap de morgenstond bezit, ik ondervind het maar al te regelmatig. Al heeft het begin van de nacht ook wel zijn creatieve impulsen, is deze me ook lief en vergast deze me ook op woorden soms die ik helemaal niet meer verwachtte.

Ik heb aldus enkel mijn dagboek van vroeger opgegeven en het vervangen door het schrijven van een blog. Hiermee echter is de kous niet af. Vroeger schreef ik voor mezelf, nu schrijf ik meer voor jullie, mijn lezers, wat heel wat meer zorg en inspanning vraagt; vroeger sloeg ik al eens een dag over om er de volgende twee te vullen, vandaag gaat dit niet meer, vandaag is het een zorg van elke dag. En, wat ook is, mijn tekst staat pas geschreven en ik moet al beginnen denken aan wat ik de volgende dag ga brengen. Er is geen ophouden mee gemoeid als je weet hoe vlug de nieuwe dag er is.

Maar ik moet dit al geschreven hebben. Het kan niet, dat ik dit pas vandaag, voor de eerste maal opbiecht; het kan niet dat ik me nu pas tracht te tekenen als een vriend die zijn lezers niet in de steek wil laten.

Ik denk dikwijls aan schrijvers, in welke branche ook, die regelmatig een tekst, verhaal of column moeten brengen voor dagblad of tijdschrift; het mag nog zo vlot gaan, de spanning is er toch, vooral als het begint te dringen. Voor mij, als middernacht nadert en ik nog de tijd niet zou gevonden hebben iets te schrijven dat ik waardig vind geschreven te staan. Al gebeurt dit zelden, het is toch al gebeurd, dus ik weet wat het betekent, het is, noch min noch meer, een ramp-gevoel.

Wat er ook moge van zijn, jullie zijt het die maken dat ik schrijf wat ik schrijf. Woorden die anders in mijn dagboek geborgen bleven, worden nu openbaar gemaakt. Ik geef me bloot, stel me open voor kritiek zo negatieve als positieve. Ik ben geen onbekende meer voor jullie. En zij die me bellen of schrijven – wat ik zeer apprecieer – blijven ook geen onbekenden meer voor mij. Er vindt dus, en soms is die heel vruchtbaar, een uitwisseling plaats, jullie in mij en ik in jullie. Wat ik groot vind en graag hier vermeld om het positieve ervan te onderlijnen. Ik heb dus, in alle openheid mijn eiland van vroeger verlaten en klop nu elke dag aan op je voordeur. Eeen groot iets voor mij.

En het overkomt me nu dat ik gisteren, een blog heb laten gaan met in de laatste zin een verwijzing naar Jorge Luis Borges. Een zin van hem die hij geplaatst had ergens bovenaan een gedicht of, als inleiding op een bundel verhalen, een zin waarmede ik mijn verhaal over Oswald heb afgesloten.

Dit zijn, zijn woorden, die ik gisteren slechts voor een deel heb geciteerd: ‘Nuestras nadas poco difieren, es trivial y fortuita la circonstancia de que seas tù el lector de estos ejercicios y yo su redactor’. Onze ‘nadas’ (nietsen) verschillen weinig, het is triviaal en slechts een toevalligheid, het feit dat jij de lezer bent van deze oefeningen en ik de schrijver ervan.’

En ik, ik dacht hierbij aan heel wat anders dat triviaal en een toevalligheid, had kunnen zijn.

03-07-2017, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde