Het onherroepelijk teken van de tijd: de aarde in haar baan om de zon ons meenemend op haar tocht, tijdloos voor de aarde

Dit is wat is, de rest is romantiek, het tellen van de minuten, de uren en de dagen, de jaren, is van de mens. We vinden het handig zo, het geeft ons een beeld van de tijd waarop de aarde haar baan aflegt en de hoeveelheid van haar banen en soms is het belangrijk dit te weten, maar voor het overige is de tijd het ‘nu’, is de tijd het ogenblik zelf, en niet het voorbije noch het komende.

De tijd is wat is. Hij is van het schrijven zelf, van elke woord, van elk teken van het woord, en hij vliedt met de vlugheid van het woord; in deze zin zijn we de tijd meester, maar eens voorbij is het voorbij, is het het komende dat komt en even vlug voorbij is. De tijd is de pijl die op zijn doel afgaat, de luchten snijdend, onverbiddelijk. Hij is wat we  ondergaan.

Maar al dit, de ‘becijfering’ ervan inbegrepen - tijd of geen tijd zijnde - onmiskenbaar is dat we, eens op aarde, groeien gaan, volwassen worden en dat van dan af de aftakeling van het lichaam zich geleidelijk inzet, we worden ouder, we verslijten, meegezogen als we zijn, alsof het de beweging van de aarde zelf zou zijn die ons vermoeien zou tot de finale uitputting toe

Dit is al van het gebinte van de tijd voor dier en plant en al wat van het stoffelijke is in de mens, we ondervinden het ‘aan den lijve’, het vergaat, het brokkelt af, het is gedoemd te verdwijnen.

En dan zijn er onze gevoelens die meegesleurd worden en de tijd ingaan tot we geleden hebben het deel van wat er te lijden is, en je er een stop op plaatsen wilt.

Zo ben ik teruggegaan naar de wortels die ver in de tijd liggen, de wortels van het schrijven, maar wat ik terugvind in oude bladen, ik weet niet of het me wijzer zal maken dan ik al ben, of hoeft het niet, heb ik er geen nood aan. Ben ik, meen ik toch, al wijs genoeg om te weten dat mijn dagen hier geteld zijn. Neergezet in het boek van de tijd resten er me nog heel weinig, Dit is het gevoel dat regelmatig opwelt in mij, dat ik in de kiem dan smoren wil. Maar, zoals van vele zaken, wat ik ook vinden mag dat me opwekken kan van wat ik ooit heb neergezet in woorden en er zijn er heel wat van half belangrijke tot hoog sprekende, blijft de echo ervan in mij hangen.

Het zit allemaal verweven in de tijd die ik hier doorbreng, zelfs in mijn tijden van verwondering blijven er flarden van over. Echter, weet: momenten van gelukzaligheid, hoe kort ook of hoe uitgestreken in de tijd, ken ik nog.

Er is geen sprake van wanhoop, verre van.

04-12-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik kreeg gisteren het bezoek van een paar vrienden – laat ons zeggen goede kennissen – onvermijdelijk had het voornaamste van onze gesprekken een filosofische inslag. Voor hen was het duidelijk de evolutie van aap tot mens was het werk van de natuur want in alles overheerst de natuur. Als ik dan vroeg wat verstaan werd onder natuur, dan was natuur het leven.

Ik had kunnen verder gaan en vragen wat het leven was, maar ik heb het over mij laten gaan en gezegd dat ik het beaamde en dat dit leven – hij was een gepensioneerde arts – aanwezig was in elke cel, in elk atoom, in elk deeltje van atoom, wat hij maar al te goed wist en, zegde hij, elk deeltje van elke atoom weet, en dat is van het leven, weet wat het te doen heeft tot alles stil valt met de dood.

Het bleef hierbij. Na hun  vertrek viel alles stil in huis, zoals alles stil valt in elk atoom van het lichaam. Maar ‘het weten’, is dit van het atoom, van de deeltjes zelf, is dit ook stilgevallen?

Wel ik denk van niet, ik denk dat het iets is dat wordt ingepompt van uit wat van het leven is. En me sterk voelend in mijn eenzaam-zijn heb ik het volgende geschreven om te lezen op de uitvaart van mijn broer:

Georges, mijn broer, zoals ik, zoals onze broer Daniël die vroeger al ging, geboren uit de schoot van moeder en vader, en bedeeld en gezegend met de geest die, zoals deze van allen, uit de Kosmos komt.

Je wist het duidelijk zoals je weet had van vele dingen.

Je wist het van vers 3. 19 uit Genesis dat je lichaam maar wat stof was, wat stof van sterrenstelsels. Je wist het ook van de geest, waar Genesis niets over zegt omdat het niet nodig was er iets over te zeggen, omdat alle geest van de Kosmos is en hier niets over te zeggen valt: Hij is, Hij is er altijd geweest, zelfs vóór de tijd er was.

Zo is het dat het deel geest van jou, dat je werd toevertrouwd, dat je gebruikt hebt met inzicht en toewijding, met vreugde en ingetogenheid, dat dit deel geest van jou terug opgenomen werd, in al zijn aspecten, in de geest die van de Kosmos is.

En, je bent heengegaan in alle glorie, gedragen door en gevuld met dit fenomenale weten dat die geest van jou, eeuwig is en dat aldus de eeuwigheid je is beschoren.

Er kan je nu niets meer overkomen, alles heeft zich voltrokken wat zich voltrekken kon.

Georges, mijn broer, ik omhels je met mijn broederlijke warmte. Ik, je broer Karel, die je volgen zal, wellicht, heel binnenkort.

03-12-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb niet alleen de zorg om wat ik schrijf, ik heb ook deze om te weten wat ik eet, wat ik drink en hoe ik me kleed, om niet te spreken van de zorg hoe ik hier rondwandel. Het is geen kwestie van bijzaak als mijn blog er maar staat, neen het zijn mijn levensomstandigheden die  van het hoogste belang zijn wil ik ooit 31 december 2023 bereiken.

Ik weet hoe ik me deze morgen voelde, geradbraakt, moeilijk en vooral pijnlijk om  op gang te komen. Ik noteer het hier omdat het op-gang-komen verergert van dag tot dag en deze morgen had ik de indruk dat het fysisch de slechtste morgen was die ik ooit had gekend en ik overdrijf niet. Ik kan er geen cijfer op kleven om bij te houden hoe mijn toestand evolueert maar ik ben weinig optimistisch wat dit betreft. Eigenlijk is er geen greintje optimisme overgebleven en is een operatief ingrijpen de enige oplossing, maar ik heb al ziekenhuizenverblijf genoeg gekend opdat ik er nu nog zou bijnemen.

Ik heb dit niet willen verzwijgen, het bewijst enkel in welke toestand ik me bevind, te voegen bij de gemoedstoestand me bij momenten overvalt. Jullie leren aldus wat er omgaat in dit lichaam en geest van mij. Weinig aanmoedigend om verder te lezen is het niet, zoals het voor mij weinig aanmoedigend is om er verder te schrijven.

En toch wil ik van geen wijken weten, zelfs als ik vandaag weinig meer heb dan uitweiden over zaken die alleen mezelf kunnen aanbelangen, een radiografie die ik neem om later, wanneer weet ik niet, te vergelijken met mijn toestand van dan. Wat me eigenlijk niets zou opleveren.

Dit zijn zinnen die in mij zijn opgestaan bij het neerzitten voor mijn klavier, pas nu ik me er van bevrijd heb kan ik verder en zeggen dat ik gisteren geschreven heb wat ik wil dat, komende uit mij, gezegd wordt op de uitvaart van mijn broer.

Het is niet zó veel, het betekent dat hij nu terug is naar waar hij vandaan komt. En als ik dit zo formuleer dan is het omdat ik enkel gesproken heb over de geest in hem, de geest die zijn bezieling was, zijn eigenheid, zijn wijze van denken over wie hij was en hoe hij was en ook hoe hij dacht over zijn geïntegreerd zijn als mens niet alleen in de maatschappij waarin hij leefde, maar ook, en dit was uitzonderlijk, hoe hij zich voelde als zijnde deel van de Kosmos over hem.

Hoeveel zijn er die hier als deel van de Kosmos rondlopen?

Ik weet dat het deze gevoelens waren die hem sterkten bij zijn heengaan: het realiseren van wie hij was en wat hij was, lichaam en geest, het ene sterfelijk, het andere onsterfelijk.

Hij wist dat hij - zegge ‘zijn diepste ik’ - blijven zou, al wist hij niet, al weten we allen evenmin, onder welke vorm dit geschieden zal, maar het ‘onsterfelijk-zijn-van-de-geest’ was hem meer dan voldoende, het was zijn leuze en zijn ingehouden blijheid.

In die mate was hij een voorbeeld voor hen die sterven gaan en zeker, zeker voor mij.

02-12-2022, 08:55 geschreven door Ugo d'Oorde  

Eertijds had het geschreven woord het voordeel dat het bleef, waar het was neergezet kon het te allen tijde gelezen worden: ‘wie schreef die bleef’. Dit is voorbij elk woord kan  nu worden opgenomen en beluisterd wanneer het je past, waar je ook  bent en hoe dikwijls je het horen wilt. Maar toch is het schrijven van een andere aard, je kunt het wijzigen zoals je wilt alvorens het achter te laten; het gesproken woord daarentegen is onverbiddelijk, eens gesproken blijft het gesproken, erop terugkomen is een bewijs van ondoordachtheid, van een tekortkoming die niet onopgemerkt blijft, terwijl het bij het schrijven amper of niet wordt opgemerkt.

Ik heb het niet dikwijls aangedurfd een lange tijd het woord te houden voor een groep toehoorders en mijn gedachten te laten vloeien zo voor de vuist weg als water uit een bron. In een gesprek gaat het wel, de woorden komen zoals ze komen moeten en kunnen bij reactie onmiddellijk worden aangepast of breder uitgestreken. Het komt overeen met het tijdig verbeteren wat er eerst geschreven stond.

Waarom schrijf ik dit, wel enkel en alleen omdat ik gewrongen zit met de woorden die ik schrijven wil om gelezen te worden op de uitvaart van mijn broer Georges. Ik ken mezelf maar ik ken niet de toehoorders die erop aanwezig zullen zijn. 

Houd ik het bij het alledaagse dan ben ik niet tevreden over mezelf en beleef ik er geen vreugde aan; daarentegen, neem ik een te hoge vlucht dan laat ik misschien mijn toehoorders verweesd achter.

Nu, ik ken mezelf voldoende. Ik zal vast en zeker de gelegenheid gebruiken om te zeggen dat het lichaam stof van het aardse is terwijl de geest van de Kosmos is en als dusdanig onsterfelijk. Hoe ik dit zeggen zal heb ik nog uit te zoeken na al wat ik erover schreef moet het mogelijk zijn het te verkondigen op een aanvaardbare, begrijpelijke wijze.

Veel tijd rest er me niet meer, het is dus vandaag 30 november dat het het best voltrokken wordt. Ik reken erop dat mijn dag zich pas sluiten zal als mijn woorden geschreven staan, wat er ook, gebeuren moge en welke vriend op bezoek ik ook ontvangen mag.

Ik herlees tot waar ik gekomen ben, ik herlees de richtlijnen die ik me meegegeven heb om te kunnen besluiten tot een zekere voorzichtigheid in mijn bewoordingen. Ik heb dus een dubbele taak deze morgen, een blog schrijven en een korte tekst van hoogstens een paar minuten om voorgedragen te worden. Het ene is routine, het andere is een kwestie van gevoelens en gedachten, vooral deze laatste zijn belangrijk, de gevoelens zijn er in elk geval onderhuids, deze hoef ik niet te benadrukken. De sfeer van wat er zich afspelen zal is voldoende doordrongen van de tekenen des doods, die teveel de kop opsteken de laatste tijd of we het nu willen of niet,  ze wentelen zich om ons heen.

We kennen ze maar al te goed.

01-12-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het einde van de elfde maand, van de maand des doods schreef ik en schreef ik het niet ik heb het gedacht want hij was dag aan dag steeds in mijn omgeving en ik in deze van hem.

Ik heb nu de zorg enkele gedachten op te tekenen om te brengen op de plechtigheid van de uitvaart van mijn broer. In feite schreef ik die, in zijn brede lijnen, in mijn blog van 25 november. Ik zal er het essentiële uithalen maar ikzelf zal het woord niet nemen want ik weet dat de ontroering me overvallen zou en mijn stem stokken zou, ik zal dit toevertrouwen aan een van mijn dochters om mijn woorden te brengen, traag heel traag opdat mijn woorden de tijd zouden krijgen begrepen te worden, want ik wil gedachten met slagkracht die doordringen zouden tot in het diepste van het zijn.

Ik schreef een ontwerp de voorbije nacht, heb dit nog niet herlezen, ik aarzel maar ik weet dat het een voor velen, ongewone, onverwachte tekst gaat worden, geaxeerd op vers 3, 19 van Genesis – immer de as van mijn betogen – misschien las ik de tekst ervan in, in een van mijn blogs, misschien niet, het zal afhangen van de omstandigheden waarin ik me bevinden zal, later, een morgen in de tijd die erna komen zal. Tenminste zo er nog een tijd komt, erna. Want je hebt niet de kleinste zekerheid hierover, je verwacht het wel, je verwacht nog heel wat geschriften als blog de wereld in te sturen, pogingen om te verbazen wie nog, in deze tijden, open staat voor verbazing.

Mij verbaast bijvoorbeeld hoe lang het morgenlicht, hoe het ook moge zijn, talmt om  op te komen en, hoe vlug het ook verdwenen is, opgeslorpt door de duisternis die valt als een steen.

Ik heb dit vroeger nooit bemerkt, toch niet de impact ervan gekend zoals ik die thans ervaar, het is een van de weinige voorvallen uit de wereld om me heen, nu ik geen dagblad meer volg, nu ik amper luister naar het nieuws dat binnenkomt, gehaast gesproken, uitgebazuind en ik het niet horen wil, ik niet verleid wil worden er naar uit te kijken, maar het licht is van mijn dagen en ik koester het als het binnenvalt door de ramen op de dingen omheen mij. Of, wat ik allemaal schrijven wil om jullie te vertellen hoe mijn dagen zijn, nu ik enkel nog mezelf als gesprekspartner heb.

‘Mijn blogs en ik’ is de titel van het verhaal dat ik al jaren aan het schrijven ben, ik had  er nog niet aan gedacht maar dit is wat ik verkondigen wil, dit is hoe ik bestaan heb de laatste tien jaren van mijn leven en ik hoop er nog één jaar aan toe te voegen.  De tijd – en laat me zeggen dat hij mijn vriend is – zal het uitmaken of mijn lichaam erin slagen zal het vol te houden want in mijn geest heb ik het volste vertrouwen, zoals mijn broer Georges er het volste vertrouwen in had vooral op het ogenblik dat hij ging.

Ik dacht eraan dat hij gegaan is met een binnen-glimlach, als een jonge eend die opstijgt uit de lotusbloemen, zoals destijds de farao’s naar Orion toe.

A place to be.

30-11-2022, 07:43 geschreven door Ugo d'Oorde  

En wat heb ik jullie vandaag te melden?

Ik stel me trouwens de vraag in welke mate het nog een verrassing is wat ik schrijf. Ik heb al zovele blogs geschreven dat ik vrees dat ik, wat er al staat, aan het herkauwen ben in andere woorden of het te bekijken van uit een andere gezichtshoek. Zelfs deze zin moet ik al ergens hebben staan.

Maar welke zaken, totaal nieuwe, heb ik nog te melden om jullie te verbazen? Want het is op het verbazen dat het neerkomt, zoals de muziek uit ‘Out of Africa’, nu op KLARA me verbaast en me raakt. Raak ik jullie ook soms zoals het gebeurt dat ik mezelf raak met de woorden die ik schrijf en de intonatie die ik er in leg?

Op dagen zoals deze: het licht dat schuil gaat in de wolken, eens mijn blog geschreven, de tijd ik glijden laat omdat ik geen nood meer heb aan tijd, geen nood meer iets te doen of niet te doen, maar toe te zien wat er gebeuren gaat, ik het vele dat ik geschreven heb in vroegere tijden rusten laat, er kome van wat er van komen moet

Hoe velen zijn er niet van mijn leeftijd, die  denken zoals ik, die wat geschreven hebben, voldoende om er gerust in te zijn dat hun dag niet nodeloos voorbij is gegaan, die dan de tijd hebben, hen de tijd te laten ontglippen, alsof hij er niet meer was; neer te liggen en te luisteren naar de muziek van wie ook, gekend of niet gekend, klanken die een betekenis dragen maar die je heen laat gaan over de klanken binnen in jou die je voorrang geeft op alle andere, waarin je bent opgenomen om er niet meer uit los te komen, al beseft je het niet maar het  zijn de klanken van wat voorbij is. Het dichtstbije erin het zwaarst wegend, jij ermee omwikkeld zijnde.

Wie die anderen zijn of wat ze zijn, hoef ik niet te weten maar ze zijn er en ze tonen zich, wellicht zoals ik me tracht te tonen, in een soort van stuiptrekking van wat nog leeft in hen en dat ze tonen willen er nog te staan ondanks het hoog getal jaren dat ze meedragen met hen als ze zich verplaatsen nog onder de mensen.

Uitzonderlijk getekend door wat gezegd of gedacht wordt over hen en hoe naar hen wordt opgekeken met ontzag als een kaste apart, als zij die lopen op de richel des doods.

Al weten ze dat niemand het hen zegt, maar jij weet het en dit is je meer dan voldoende, het beste is dan ook het niet te laten blijken dat je het weet, het stil te houden en alles te doen opdat het niet lijken zou dat je er mee begaan bent. Er is in elk geval een effen getal dat afschrikt, dat je niet halen wilt.

Maar hier aangekomen is het me eens te meer duidelijk hoe moeilijk het is de terugweg terug te vinden als je ‘unterwegs’ geen keitjes heb gestrooid,

Zo ben ik schrijvend uitgekomen waar ik niet uitkomen wou, zeker vandaag niet. Maar er staat geschreven wat me te binnen viel en het zou zonde zijn het voor mij uitzonderlijke erin te negeren door het te verwijderen.

Laten we dus wat er staat, wie weet wie er de schrijver van is?

29-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ditmaal wil ik eens niet beginnen met mezelf, wel met een vriend onder jullie die me beloofde me te bezoeken én met een andere vriend van mij én met een fles zeer oude Sauternes. Het gaat hier niet om de Sauternes, wie weet of hij nog drinkbaar is maar om het bezoek in mijn oude dagen. Al heb ik evenveel – méér eigenlijk – om wat een andere vriend me stuurt: ‘Do not stand at my grave and cry / I’ m not there, I did not die.’[1] Waarbij, als je dit leest, je ogen de neiging hebben vochtig te worden of hoe teergevoelig je geworden bent als het de dood betreft. Het is geen sterven meer, het is een heengaan en een voorafgaan naar een plaats of een andere wereld, een andere Kosmos, parallel aan deze van ons.

Ik herhaal het en blijf het herhalen al staat het nergens zwart op wit bewezen, het is een gevoelsmatige zekerheid die sterker is dan om het even welke formule ter zake. En ook omdat de idee van ‘het leven na de dood’ overal opduikt waar je ook zoeken gaat alsof er geen greintje twijfel meer mogelijk was.

Maar ik wil ook niet kleinerend doen over het bezoek dat ik verwacht van om het even wie, om even, even maar te praten over de dingen van vandaag, gemoedelijk, zoekend naar diepte, naar verwevenheid die er is via de geest in ons die in een zelfde richting wijst, een richting die gaat naar het wonder dat het leven is – het levn dat geest is - waaruit het wonder van de dood is opgedoken.

Niet, zeker niet omdat onze dagen anders een leegheid van ‘zijn’ zouden zijn, wat hoegenaamd niet het geval is, integendeel ze zitten barstensvol met gedachten die de vrucht zijn van de levende geest in ons. Nooit in de verre dagen ervoor hebben we de gelegenheid gehad zo intens als nu te leven en getuige te zijn van het wonderlijke ervan.

Dit ook is wat ik meer dan vroeger benadrukken wil, hoe dichter ik kom bij de dood des te dieper geloof ik in het leven en zie ik de schoonheid ervan in, ondanks het lichaam van mij dat aan het afbrokkelijken is, een toestand die niet meer om te keren schijnt, zo voel ik het toch aan, zodat ik me er niet meer tegen verzet toch niet als ik aan het schrijven sla.

Het schrijven dat een even groot wonder is, of het wonder van het schrijven dat me elke morgen bezoekt en waarin ik opgenomen word om niets méér te zijn dan het schrijven zelf, dan het opvangen, met mijn vingers over het klavier, van de woorden die opduiken, komende van ergens, misschien wel van die andere Kosmos waar ik het hoger over had.

Want wat weten we hierover, hoe komt het dat ik de woorden die ik opvang omzetten kan zodat jullie in de mogelijkheid zijn deze te lezen en te begrijpen op jullie wijze, daarom niet gelijklopend maar toch inwerkend op jullie gemoed, zoals ze ook hebben ingewerkt op dat gemoed van mij.

Ik heb dus eigenlijk als nieuws uit de wereld, helemaal niets te vermelden, wel dagelijks het nieuws uit het landschap van de geest in mij.

Dit is immers wat ik jullie te melden had vandaag.

[1] https://youtu.be/BM8TQH-zDbQ?list=TLPQMjYxMTIwMjLs62vERIIGRA

28-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde