05 juni

De stiltes.

Van Bernard Dewulf in het DS Weekblad van De Standaard (1-2 juni), een heerlijk stuk proza - poëzie bijna - over de Stilte. Wie het las zal er even bij stil gestaan hebben, zal gedacht hebben hoeveel stiltes er wel zijn in onze taal en hoeveel er nog kunnen aan toegevoegd worden.

De gedachte aan de stilte leidde Dewulf naar ‘een mooi boek met prachtige gedachten over regen en stilte’. Een boek van de, in zijn late jaren blind geworden John Martin Hull (1935-2015) voor wie de stilte natuurlijk heel anders is.

Dewulf schrijft hierover en ik citeer hem:

‘In zijn blinde bestaan speelt regen een cruciale rol. Regen is zijn licht. Zelfs de stilten tussen de druppels helpen hem om de dingen om hem heen te horen - en dus in zekere zin te zien. En kon het in dat licht, verzucht Hull, maar eens regenen in de kamer.’

Sprekend over de stilte dacht Urbain Dewulf aan John Hull en hem lezende ik, ik dacht aan twee personen terzelfdertijd: vooreerst aan mijn goede vriend, Albert Schrever die er een gedicht over schreef met de prachtige titel, ‘Stilte is een zeldzaam kruid’, en, ‘ze is muziek zonder geluid’. Een mooi poëtisch aanvoelend gedicht in eenvoudige, maar veelzeggende woorden, geen fiorituren, niet hoogdravend maar begrijpend zonder omwegen hoe hij de stilte aanvoelt en wat ze betekent voor hem. Het gedicht werd tegelijk op twee plaatsen bekroond met eremetalen en in een plaats leverde het hem zelfs de titel op van dorpsdichter.

Maar Ik dacht ook aan het op vele plaatsen totaal tegengestelde: hier, de stilte die José Saramago (1922-2010) uitbazuinde: ‘Dios es el silencio del universo y el hombre, el grito que da sentido a ese silencio.’[1] God is de stilte van het universum, de mens is de kreet die zin geeft aan het universum.

Hij heeft het niet over de stilte van God, maar over het ‘zwijgen’ van God, een verwijt eigenlijk die hij toestuurt aan de God van de Kerk  die, zoals Saramago zelf, gewrongen zit in dogma’s.

De stilte van de God waar hij het over heeft, is ook het euvel van Saramago die zich blind staart op wat de Kerk altijd, en nog, ons heeft geleerd over de antropomorfe God. Op zijn tachtigste zag hij hem nog altijd zoals hij hem zag in zijn jeugd; hij bleef de Kerk bestrijden. Laat ons zeggen dat hij als schrijver nog altijd niet de Verlichting had gekend. Nochtans oppert hij dat de mens, ‘el grito’ is, de kreet, de schreeuw van het Universum. 

De Mens, is er dus, als ik zijn woord correct interpreteer, als de stem van het Universum, is er omdat het Universum wou dat hij er was. Of anders gezegd, de mens is er omdat het Universum er is en vice versa, het Universum is er opdat de mens er zou zijn. Wat een belangrijke verklaring is waar, voor Saramago, een god niet aan te pas komt. Er is enkel voor hem de mens in en van het Universum.

Maar daar stopt het even en begint het opnieuw, want nu stelt zich de vraag: hoe is het Universum er,  is het er zuiver als materie, zo maar ontstaan uit het niets, uit het ‘nada’?

‘Como escribí en horas de vana  interrogación metafísica’, heeft hem het metafysisch onderzoek niets opgeleverd’; is hij er uitgekomen zoals bij er is binnen gegaan - wat me verbaast - blijft hij getekend door zijn ijver, de Kerk, haar leiding en haar leer te bestrijden met het woord. Maar veel verder gedacht heeft hij niet. Hij is gestopt waar hij had moeten beginnen.

Saramajo leed aan een andere blindheid dan deze van John Hull. Ik denk niet dat hij de stilte, welke ook, hoorde of zelfs zocht.

09-06-2019, 20:46 geschreven door Ugo d'Oorde  

09-06-2019, 08:03 geschreven door Ugo d'Oorde  

08-06-2019, 11:31 geschreven door Ugo d'Oorde  

05 juni

De stiltes.

Van Bernard Dewulf in het DS Weekblad van De Standaard (1-2 juni), een heerlijk stuk proza - poëzie bijna - over de Stilte. Wie het las zal er even bij stil gestaan hebben, zal gedacht hebben hoeveel stiltes er wel zijn in onze taal en hoeveel er nog kunnen aan toegevoegd worden.

De gedachte aan de stilte leidde Dewulf naar ‘een mooi boek met prachtige gedachten over regen en stilte’. Een boek van de, in zijn late jaren blind geworden John Martin Hull (1935-2015) voor wie de stilte natuurlijk heel anders is.

Dewulf schrijft hierover en ik citeer hem:

‘In zijn blinde bestaan speelt regen een cruciale rol. Regen is zijn licht. Zelfs de stilten tussen de druppels helpen hem om de dingen om hem heen te horen - en dus in zekere zin te zien. En kon het in dat licht, verzucht Hull, maar eens regenen in de kamer.’

Sprekend over de stilte dacht Urbain Dewulf aan John Hull en hem lezende ik, ik dacht aan twee personen terzelfdertijd: vooreerst aan mijn goede vriend, Albert Schrever die er een gedicht over schreef met de prachtige titel, ‘Stilte is een zeldzaam kruid’, en, ‘ze is muziek zonder geluid’. Een mooi poëtisch aanvoelend gedicht in eenvoudige, maar veelzeggende woorden, geen fiorituren, niet hoogdravend maar begrijpend zonder omwegen hoe hij de stilte aanvoelt en wat ze betekent voor hem. Het gedicht werd tegelijk op twee plaatsen bekroond met eremetalen en in een plaats leverde het hem zelfs de titel op van dorpsdichter.

Maar Ik dacht ook aan het op vele plaatsen totaal tegengestelde: hier, de stilte die José Saramago (1922-2010) uitbazuinde: ‘Dios es el silencio del universo y el hombre, el grito que da sentido a ese silencio.’[1] God is de stilte van het universum, de mens is de kreet die zin geeft aan het universum.

Hij heeft het niet over de stilte van God, maar over het ‘zwijgen’ van God, een verwijt eigenlijk die hij toestuurt aan de God van de Kerk  die, zoals Saramago zelf, gewrongen zit in dogma’s.

De stilte van de God waar hij het over heeft, is ook het euvel van Saramago die zich blind staart op wat de Kerk altijd, en nog, ons heeft geleerd over de antropomorfe God. Op zijn tachtigste zag hij hem nog altijd zoals hij hem zag in zijn jeugd; hij bleef de Kerk bestrijden. Laat ons zeggen dat hij als schrijver nog altijd niet de Verlichting had gekend. Nochtans oppert hij dat de mens, ‘el grito’ is, de kreet, de schreeuw van het Universum. 

De Mens, is er dus, als ik zijn woord correct interpreteer, als de stem van het Universum, is er omdat het Universum wou dat hij er was. Of anders gezegd, de mens is er omdat het Universum er is en vice versa, het Universum is er opdat de mens er zou zijn. Wat een belangrijke verklaring is waar, voor Saramago, een god niet aan te pas komt. Er is enkel voor hem de mens in en van het Universum.

Maar daar stopt het even en begint het opnieuw, want nu stelt zich de vraag: hoe is het Universum er,  is het er zuiver als materie, zo maar ontstaan uit het niets, uit het ‘nada’?

‘Como escribí en horas de vana  interrogación metafísica’, heeft hem het metafysisch onderzoek niets opgeleverd’; is hij er uitgekomen zoals bij er is binnen gegaan - wat me verbaast - blijft hij getekend door zijn ijver, de Kerk, haar leiding en haar leer te bestrijden met het woord. Maar veel verder gedacht heeft hij niet. Hij is gestopt waar hij had moeten beginnen.

Saramajo leed aan een andere blindheid dan deze van John Hull. Ik denk niet dat hij de stilte, welke ook, hoorde of zelfs zocht.

08-06-2019, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

07-06-2019, 10:13 geschreven door Ugo d'Oorde  

06-06-2019, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

05-06-2019, 11:39 geschreven door Ugo d'Oorde  

20.28

De Blogmaster beantwoordde zelfs niet mijn vraag om hulp.

IK denk dat hij een even slechte, zo niet nog een slechtere dag dan ik heeft doorgemaakt.

Heeft hij het probleem met de Centrale Computer opgeschoven naar morgen , zoals de vorige keer, we veronderstellen het.

Wat ons betreft, blog 5 juni ligt klaar, we werken aan blog 6 juni. Je hoort nog wel van ons. Zoals ik las bij Ernst Jünger, 'Mein Geduld hat Ursach', maar dat weet je al lang, het is niet de eerste maal dat ik het herhaal. Ik zegde het zelfs aan de dame die met mij op de lift stond te wachten. Of ze het begrepen heeft weet ik niet, maar ze glimlachte toch, wat me voldoende was. Ne mens is soms met weinig tevreden, is het niet?

Ook jullie moeten tevreden zijn met wat ik nu achterlaat.

Weet dat het 20.39 is, en dat ik nog 6 juni te schrijven heb.

Het ga je allen heel goed,

Karel

DE De 

Van Bernard Dewulf in het DS Weekblad van De Standaard (1-2 juni), een heerlijk stuk proza - poëzie bijna - over de Stilte. Wie het las zal er even bij stil gestaan hebben, zal gedacht hebben hoeveel stiltes er wel zijn in onze taal en hoeveel er nog kunnen aan toegevoegd worden.

De gedachte aan de stilte leidde Dewulf naar ‘een mooi boek met prachtige gedachten over regen en stilte’. Een boek van de, in zijn late jaren blind geworden John Martin Hull (1935-2015) voor wie de stilte natuurlijk heel anders is.

Dewulf schrijft hierover en ik citeer hem:

‘In zijn blinde bestaan speelt regen een cruciale rol. Regen is zijn licht. Zelfs de stilten tussen de druppels helpen hem om de dingen om hem heen te horen - en dus in zekere zin te zien. En kon het in dat licht, verzucht Hull, maar eens regenen in de kamer.’

Sprekend over de stilte dacht Urbain Dewulf aan John Hull en hem lezende ik, ik dacht aan twee personen terzelfdertijd: vooreerst aan mijn goede vriend, Albert Schrever die er een gedicht over schreef met de prachtige titel, ‘Stilte is een zeldzaam kruid’, en, ‘ze is muziek zonder geluid’. Een mooi poëtisch aanvoelend gedicht in eenvoudige, maar veelzeggende woorden, geen fiorituren, niet hoogdravend maar begrijpend zonder omwegen hoe hij de stilte aanvoelt en wat ze betekent voor hem. Het gedicht werd tegelijk op twee plaatsen bekroond met eremetalen en in een plaats leverde het hem zelfs de titel op van dorpsdichter.

Maar Ik dacht ook aan het op vele plaatsen totaal tegengestelde: hier, de stilte die José Saramago (1922-2010) uitbazuinde: ‘Dios es el silencio del universo y el hombre, el grito que da sentido a ese silencio.’[1] God is de stilte van het universum, de mens is de kreet die zin geeft aan het universum.

Hij heeft het niet over de stilte van God, maar over het ‘zwijgen’ van God, een verwijt eigenlijk die hij toestuurt aan de God van de Kerk  die, zoals Saramago zelf, gewrongen zit in dogma’s.

De stilte van de God waar hij het over heeft, is ook het euvel van Saramago die zich blind staart op wat de Kerk altijd, en nog, ons heeft geleerd over de antropomorfe God. Op zijn tachtigste zag hij hem nog altijd zoals hij hem zag in zijn jeugd; hij bleef de Kerk bestrijden. Laat ons zeggen dat hij als schrijver nog altijd niet de Verlichting had gekend. Nochtans oppert hij dat de mens, ‘el grito’ is, de kreet, de schreeuw van het Universum. 

De Mens, is er dus, als ik zijn woord correct interpreteer, als de stem van het Universum, is er omdat het Universum wou dat hij er was. Of anders gezegd, de mens is er omdat het Universum er is en vice versa, het Universum is er opdat de mens er zou zijn. Wat een belangrijke verklaring is waar, voor Saramago, een god niet aan te pas komt. Er is enkel voor hem de mens in en van het Universum.

Maar daar stopt het even en begint het opnieuw, want nu stelt zich de vraag: hoe is het Universum er,  is het er zuiver als materie, zo maar ontstaan uit het niets, uit het ‘nada’?

‘Como escribí en horas de vana  interrogación metafísica’, heeft hem het metafysisch onderzoek niets opgeleverd’; is hij er uitgekomen zoals bij er is binnen gegaan - wat me verbaast - blijft hij getekend door zijn ijver, de Kerk, haar leiding en haar leer te bestrijden met het woord. Maar veel verder gedacht heeft hij niet. Hij is gestopt waar hij had moeten beginnen.

Saramajo leed aan een andere blindheid dan deze van John Hull. Ik denk niet dat hij de stilte, welke ook, hoorde of zelfs zocht.

05-06-2019, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe het verder moet weet je niet maar je verwacht dat zoals het was, het nog voor een tijd blijven zal. Met dien verstande dat elke dag die is, het er-niet-meer-zijn dichter komt en, al denken we er in de dag maar sporadisch aan, het feit is er toch. Wat echter niet belet  dat we de vreugde van het er-nog-zijn behouden  willen en de volheid ervan, geëtst in elk bewegen, hoogmoedig en nederig tezelfdertijd, willen uitdragen. 

Zo leven we onze dagen, bewust van iets dat we ooit kennen zullen: de laatste uren, de laatste minuten. Hoe ik me dan voelen zal, de minuten tellend, zoals mijn broer het heeft gedaan, dan toch, zo hoop ik, zo verwacht ik, een blik in de toekomst, het glorieuze rijk van de geest waaruit ik geboren ben. Wel niet, uit het ingaan van mijn vader op mijn moeder, maar uit de fractie van het ogenblik van de bevruchting door de kracht van de geest die van de Kosmos is.

Zo is elke bevruchting een onbevlekte ontvangenis - Pasternak wist dit - is het een zuiver kosmisch gebeuren, een klein ‘big bang’- gebeuren van de geest die ingrijpt. Dit is de reële aard van de bevruchting, niet het ingaan op maar, het tot een ontploffing komen. Bijna een eeuw later, realiseer ik me hoe ik ben ontstaan in de schoot, de warme holte van mijn moeder - mijne moeder zou Gilliams schrijven.

Geboren uit de geest die van de Kosmos is, kan het onmogelijk anders dan dat ik terugkeer naar die geest die altijd in mij is aanwezig geweest, een geest die onsterfelijk is, die is en is en is. Die er nog zijn zal nadat de zon is uitgedoofd, die het enige is dat is op alle plaatsen.

Waarover moet ik, wat mezelf betreft, zorgen maken? En nog een vraag hoe is het mogelijk dat er zijn die dit niet zien, die zeggen atheïst te zijn, maar er nimmer hebben over nagedacht hoe het komt dat een kersenbloesem zich metamorfoseert in een kers.

Ik weet het, ik herhaal me voortdurend. Ik herhaal hetzelfde onderwerp, in duizend andere woorden, vertrekkend van uit andere horizonten, maar telkens aankomend in dat ene onvergankelijke punt dat is van alle punten.

Ik dacht er niet aan vanmorgen als ik ben beginnen schrijven. Ik dacht aan heel weinig - nog altijd aan Flavius Jozefus misschien - peu importe, het is, waar ik aangekomen ben dat telt. En ik ben aangekomen in een veilige haven, eens te meer.

Wie is het die ik danken moet voor deze weinige ogenblikken van het schrijven, van het ‘kunnen’ schrijven van wat in mij aanwezig is en om kan zetten in woorden, duidelijk leesbaar en vertaalbaar. Het zijn geen klanken, het zijn geen beelden, geen ‘offerings’, het zijn woorden.

De 'ars scribendi' is wellicht het mooiste en het edelste dat er bestaat! Dankzij die 'kunst' kan je er verder naar streven jezelf te ontplooien, een 'echte mens' te zijn: 'humanior' zouden we kunnen zeggen! Die taak is nooit af.

Het is een vriend die me dit schreef in reactie op mijn 'twijfel-blog van 1 juni. Daarom ook heb ik het woord lief, het beheerst mijn leven, het is van mijn dagen de lucht die ik inadem; ik zal er ook mee heengaan, zoals Pessoa heen ging met zijn bril.

Het is een vriend die me dit schreef in reactie op mijn ‘twijfel’-blog van 1 juni. Daarom ook heb ik het woord lief, het beheerst mijn leven, het is van mijn dagen, de lucht die ik inadem; Ik zal er ook mee heengaan, zoals Pessoa heen wou gaan met zijn bril. 

04-06-2019, 06:05 geschreven door Ugo d'Oorde  

Te weinig slaap, te verdoofd nog het vermogen, te denken, te zijn, te weten, uit de nacht gekomen, dat je bestaat. Waar is het dat je uit zult komen op het einde van de dag als alles gezegd zal zijn wat nu nog niet is.

Want je bestaat nog  niet als woord, je bent maar een pak ongemakken: de schouders, de knieën, de rug, en het is van hier uit dat je vertrekken moet om zoals altijd  te zijn wie je bent en hoe je bent.,

Flavius Josephus, de naam die je bindt aan wat je schreef in de nacht - ze dacht dat de naam Flavius was en niet Josephus -  omdat dit het enige was dat hem bindt aan haar, het overige verzinsel, omdat schrijven verzinsel is, droomgestalten opgewekt uit het ongerijmde. Al houdt je wel dingen die meer dan herinneringen zijn: boeken met een handteken er in, een houten speld met een koperen plaatje: ‘don’t forget’, of een klein plaasteren boeddhabeeldje, dat onlangs gevallen was en waarvan het hoofd terug gekleefd diende te worden.

‘Don’t forget’ de plaatsen waar we waren, de bomen, de waters, de dreven, de kamers. Tracht niet te vergeten al dat was. Toch niet op een dag zoals deze, toch niet op andere dagen.

Het leven in jou dat terugkeert, stilaan, druppelsgewijze. Naarmate je schrijven vordert de dingen die terugkomen, dingen van ver in de tijd en andere van heel dichtbij, van de vijver waar je waart gisteren en toen je er zat in de namiddag en je rond je keek, toen je zag hoe alles was, het water, de struiken, de jonge fruitbomen in de vrucht - het leven dat zich voltrok - en verder af de groene welving van de bomen, hoog, de kruinen in elkaar gegroeid en nog verder het lager gedeelte van het bos, met de zang van de vogels dat meer dan wat ook van het intense was, het roerloze, van het intense dat van het grote leven is.

Hij er was, zat van wat hij zag en van wat hij niet zien kon maar wist dat het er was in een oneindigheid van zijn. Hij het niet benaderen kon, alleen maar zeggen dat het er was en hoe hij het zag met een ‘niets’ van woorden: et de mon frère le poète, on a eu des nouvelles, il a écrit encore une chose très belle, et peu en eurent connaissance.’ ; Dit wist Saint-John Perse dan.

Ik wil die poëet zijn, ik wil me loswrikken uit de dagen en schrijven, schrijven, mijn vingers tot bloedens toe. Neer zittend, neer liggend, recht opstaande als ik het nog zou kunnen, schrijven in alle maten en gewichten, in alle talen, in alle wezenheden van het zijn.

Dit is dan wat nog rest van de jeugd in mij, neergedaald in de sappen ervan die de sappen zijn van de bossen en de luchten, van de waters en de oceanen, van de lage landerijen en de bergen. De bergen die ik zie, die me blijven toeroepen.

Weet je wat het is, de roep van zeeën en van bergen, van plaatsen waar je je oneindig voelde en die blijven terugkeren. Zelfs als alles vanmorgen begon als een dofheid en je geraakt bent tot een zicht op een deel dat was en je, je erin verliest, het ogenblik van het neerschrijven, om daarna, zoals nu, voelen hoe de tranen achter je ogen opwellen willen.

Omdat het voorbij is, omdat het zo véél was, omdat het, alles samengebald, je leven was, je eindeloosheid van vergezichten was, immer nog ademend.

03-06-2019, 07:17 geschreven door Ugo d'Oorde