 |
|
 |
|
|
 |
18-06-2023 |
Wat ik nog melden wil. |
We glijden af naar een maatschappij waar onze seksuele geaardheid veruit de bovenhand neemt op onze kosmische geaardheid, waarbij deze laatste zelfs verloochend wordt door het openlijk verwerpen van het Yin-Yang-karakter van de natuur. Men begint er zelfs prat op te gaan, erover publiciteit te maken. Er is, wat men normaal verwachten zou, geen verzet er tegen, men ondergaat de wil die van het lichaam is en niet van de geest. Openlijk, met sier bekennen, met mannen en vrouwen naar bed te . elke terug maatschappij kan hieruit ontstaan? Het zou me niet verbazen indien eerlang huwelijken zouden afgesloten worden tussen twee vrouwen en twee mannen ,een vierling in plaats van een paar.
Onderwerp gesloten. Kom er niet/nooit meer op terug. Want geen tijd noch goesting trouwens, ik ontvang elke zaterdag ‘De Standaard’. Als ik zie de massa lectuur dat dit blad me te bieden heeft dan schrik ik ervan. ‘De Standaarden’ van de vorige weken, amper doorbladerd, liggen er nog, stapelen zich tot een hoop die ik nooit meer verwerken zal. Ik denk dan aan al dat geschrijf dat er in aanwezig is, al die inspanningen die gedaan werden om het blad te vullen, hopende dat al die teksten gelezen zullen worden én misschien een reactie zullen opbrengen al was het maar een vermelding in het nieuws van de VRT. En toch wat er ook moge komen, ze stoppen niet, ze stoppen nimmer, schijven is hun adem, hun levensvoedsel, of het nu gelezen wordt of niet.
Ik weet me met wat ik schrijf, hoe weinig ook, een van hen, het is mijn, positieve ingesteldheid op de geest in de kosmos die er de oorzaak van is. Hij, de geest, laat niet toe dat ik mijn dag zou slijten in ledigheid , er moet iets gebeuren waarmede ik mezelf bevestig dat ik er nog steeds sta, gelaarsd en gespoord om te tonen wat er van mij is overgebleven in deze akelige wereld als ik hoor en half lees wat er allemaal in gebeurt.
Zo stond ik vandaag even stil bij wat grote poëzie wordt genoemd door Catherine De Kock die het heeft in de Standaard der Letteren van 17 juni over de poëzie van Alara Adilow, de meest bekroonde dichteres van het jaar, ‘Mythen en Stoplichten’ (Prometheus) [1]
Ik heb geen verhaal als ik lees op het einde van een gedicht:
Seizoenen verschroeien, rivieren spartelen in de hitte als vissen op het droge. We verliezen elkaar in het felle licht. Kiezen op de dood te wachten Bij de oevers van een kaal geworden waterlichaam.
De dood rijdt aan op een mank stekeldier.
Zoals je vaststellen kunt, poëzie kan alle wegen op, gekende als ongekende. De kunst is deze te kiezen die gelauwerd wordt.
[1] Ze werd bekroond met de C. Budingh-prijs voor het beste Poëzie debuut in 2022 en kreeg eerder de Herman De Coninckprijs.
18-06-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde 
|
|
|
 |
17-06-2023 |
Het kan allemaal. |
Als we als stof van sterren, deel van de Kosmos zijn dan zijn we er als lichaam en geest een miniatuur van. Dit betekent ook, zonder enige twijfel, dat ook de Kosmos én lichaam is én geest. Het verwondert me dat noch Hawking, noch Hertog hierover niets gezegd hebben, al kan het niet dat ze er niet zouden aan gedacht hebben, maar niet behandeld omwille van het behoren tot de metafysica.
En daar sta ik dan als een verdediger van de Geest in de Kosmos, waarvan ik het bestaan meen bewezen te hebben op basis van de geest in ons en aanwezig in elk deeltje, tot het Higgsdeeltje ervan, in ons lichaam.
Het is, noch min noch meer mijn morgengebed, mijn manier van ontwaken, in de openingen van de nacht denkend aan mijn besluit van gisteren, dat ik zinnens was uit te schrijven. Wat gebeurde.
Daarna ben ik terug simpel mens geworden en ben ik gewandeld zo goed en zo moeilijk als het ging naar mijn stukje bloemenweide om eens te meer – de ontroering nabij – verrast te zijn door het effect ervan teruglopend tot het beeld van de bloemenweide uit mijn jeugd. En wat ik zie is nog maar het prille begin van wat het worden zal eens de zomer daar.
Ik let ook bij het opstaan op de stand van de zon die verder opschuift naar haar verste noordoostelijke stand die ze binnen enkele dagen bereiken gaat. Een belangrijk moment in het leven van de aarde als van ons, tenminste zo we er aandacht aan schenken. Wellicht ontgaat het aan velen maar zeker niet aan de mens van mijn leeftijd die zich de vraag stelt hoe dikwijls hij dit nog meemaken zal het punt waarop schijnbaar de zon terugkeert in de richting van voorlopig het juiste oosten.
Dit ook maakt deel uit van onze kosmische verbondenheid en er zijn er nu die het houden bij hun seksuele geaardheid en er een punt van maken, wat kan in godsnaam de betekenis hiervan zijn om het uit te kraaien als een haan in het kippenhok.
Het is en wereld die me denken doet aan een bepaalde passage in de Bijbel, deze van Sodoma en Gomorra en de vrouw van Lot die veranderde in een zoutpilaar.
Het kan allemaal gebeuren. Maar is het nodig dat ik jullie ook spreek, licht aarzelend, over de seksuele geaardheid van mij, opdat jullie weten zouden wie ik ben?
17-06-2023, 02:59 geschreven door Ugo d'Oorde 
|
|
|
 |
16-06-2023 |
A poor man. |
Ik zet neer wat me te binnen valt als ik neer ga zitten, zelfs als er niets is, is er toch iets dat ik te zeggen heb, dit is altijd zo geweest waarom zou het nu niet meer zo zijn. Waarom zou ik dan geen drie à vijfhonderd woorden kunnen gaan halen uit iets dat er nog niet is. Stephen Hawking, volgens Thomas Hertog, dacht er zelfs aan dat het Universum ontstaan was uit het Niets. Een vergelijking die niet opgaat natuurlijk, ik heb geen Universum te doen ontstaan.
Mijn betoog is eerder een Spielerei dan een ernst en zo wil ik het houden, hoewel ik - a poor man - niet weet waar ik de woorden ga halen die ik schrijf evenmin als Hawking en Hertog wisten of weten vanwaar het is dat het Universum er gekomen is.
Hun raadsel is dus ook het mijne en het is maar goed dat er dergelijke raadsels zijn om ons bezig te houden. Ik beken dat ik er toch elke dag even aan denk en dat dit zo zal zijn tot ik Hertogs ‘Het Ontstaan van de Tijd’ heb geplaatst in zijn rek, geborgen tussen de andere boeken waarvan vele ook handelen over het grote raadsel dat het ontstaan van het Universum is en blijft.
Het beste is eigenlijk te aanvaarden dat het er is en, gezien het er is, er een reden moet zijn dat het er is anders zou het er niet zijn. Bevreemdend is het feit dat het er is omdat wij er zijn om het vast te stellen, zonder ons was het er totaal onbesproken, zoals er misschien duizend Universums zijn in het Heelal naast dit van ons.
Ik heb dit niet expliciet gevonden in het boek van Hertog, wel dat we erin betrokken worden, dat het Universum van binnen in moet bekeken worden en niet als een toeschouwer van buiten uit. Ik besluit hieruit dat we een noodzakelijk element uitmaken van het Universum en dat zonder ons er geen Universum zou zijn.
Aan deze innige integratie houden we niet alleen een materiële binding aan over maar ook een ‘geestelijke’ binding.
Een binding met de geest in en van het Universum die ons eigen is.
16-06-2023, 03:06 geschreven door Ugo d'Oorde 
|
|
|
 |
15-06-2023 |
Een dag verder. |
‘Verbazend veel aan potentie heb ik nog’, schreef ik gisteren, maar is het zo, overdrijf ik niet om me beter te doen begrijpen? Want wat ik eigenlijk bedoelde is dat ik blijf de goesting hebben te schrijven, hoe moeilijk ook het typen met een totaal ongevoelige wijsvinger - om van de andere niet te spreken - moge geworden zijn. Echter de hinder weegt niet op tegen de goesting ik leef me dus uit, na mijn wandeling in de veldbloementuin, met waar ik nood aan heb, want hoe zou ik het anders overleven?
Ik besta dus nu uit de kleine dingen van het leven, of liever het zijn de kleine dingen die me voor het ogenblik bezighouden. Ik heb het gefilosofeer over leven en dood afgelegd, voorlopig althans, het zijn dingen die wachtende zijn. Ik heb genoeg aan mijn geblokkeerde rechterhand om te weten wat van waarde is om mijn dagen door te brengen, vooral dan de nachten zonder al te veel slaap, zijn een doorn, zijn soms een obsessie waar ik moeilijk aan ontkom, de morgen – het gezang van de merel - telkens een verlossing zijnde.
Dankzij jullie houd ik stand. Wie zou ik zijn zonder die band met jullie, zonder de gelegenheid die ik heb me elke dag, om het even op welk uur, te richten tot jullie en te vertellen hoe het met mij gesteld is opdat ook ik het weten zou in welke wateren ik me bevind als ik de zeilen hijs om de dag tegemoet te gaan, denkend aan Dante toen die op het punt stond het Vagevuur te betreden.
Een vergelijking die niet zo mis staat, want ik ook voel soms het Vagevuur in en om me heen. Het vuur dat brandt in mijn hand en dat ik niet stoppen kan, zelfs niet met ijsblokjes.
Ondanks dit gaat het goed met mij, zoals met de bloemen, de bijen en de vlinders in de tuin.
15-06-2023, 04:03 geschreven door Ugo d'Oorde 
|
|
|
 |
14-06-2023 |
Nog heel wat in potentie. |
Er waren in de namiddag acht bijen op bezoek in de veldbloementuin, een aantal in jaren niet gezien in de tuin en nu komen ze, ik denk van einde en ver en ik oordeel, rekening houdend met mijn levensvoorwaarden het het vermelden waard, trouwens hoe zou ik anders vandaag mijn blog begonnen zijn?
Ik weet wel dat ik nog altijd het boek van Thomas Hertog ‘Het ontstaan van de Tijd’ moet afsluiten, zeggen dat ik na de lezing ervan nog steeds niet weet ‘hoe’ de tijd is ontstaan, dat ik nog steeds niet weet tot welke conclusie ik uiteindelijk gekomen ben omdat ook Hertog geen conclusie heeft neergezet.
Ik wacht nog steeds mijn ogenblik af om het ‘ontstaan van de tijd’ af te sluiten, want vandaag is dit nog ‘en suspens’, in feite weet ik weinig meer dan wat ik al dacht te weten of weten wilde. Trouwens voor het ogenblik, heb ik meer aan mijn veldbloemen en hun ‘bezoekers’ dan aan om het even wat anders. Ik zie het perk bloemen als een gedicht als - geconfronteerd met de pijn van het schrijven zoals ik ben - de weinige poëzie die ik voor het ogenblik ken. De poëzie van de schoonheid van de bloemen die ik zie als ik er omheen wandel. De wandeling voor mij een groot gebeuren zijnde zoals het schrijven in mijn leven vandaag.
Eigenlijk hoef ik niet veel meer omdat ik weet dat ik er naast nog heel wat in potentie heb, verbazend veel.
14-06-2023, 01:19 geschreven door Ugo d'Oorde 
|
|
|
 |
13-06-2023 |
Rozen. |
Stefan, de gebuur, heeft in de lente een groot vierkant van de tuin bezaaid met veldbloemen. Het is nu een pracht en een vreugde te zien hoe ik op dat stukje grond de bloemen terugvind uit mijn jeugd, het erge is dat ik van vele de naam niet meer ken, wel nog van de korenbloem, van de boterbloem, van het herderstasje, van de koekoeksbloem, maar heel wat andere zal ik moeten opzoeken als ik hem kennen wil.
Maar ik zie het, alle verhoudingen in acht genomen, als iets groots, als een compensatie voor het Braziliaans regenwoud dat volgens de Standaard van deze week stervende is met al de gevolgen van dien voor het leven op aarde.
Mijn bloemenveld is mijn tikkeltje vreugde dat natuurlijk niet opweegt tegen de vele eeuwenoude bomen en de ganse structuur van het regenwoud dat aan het verdwijnen zou zijn, een drama, maar met de tuin tracht ik mijn omgeving, enigszins een rijkere aanblik te geven, waar ik met blijheid, het overige vergetend, langsheen wandelen kan.
Dit is dan wat gebeurt in mijn kleine afgebakende wereld, een voorschoot groot, even groot als het leven in mijn blogs, ware het niet dat ik er nu en dan in gedachten uit ontsnappen kan.
Het is wat ik jullie te bieden heb vandaag, een pagina gesneden uit een deel van wat enkele momenten mijn dag was, samen met een bulk van een bloeiende rozenstruik, een foto die ik ontving van een vriend en een vriendin, een bulk rozen zoals deze van Couperus maar die van mij waren niet gevuld met verveling, in tegendeel ze waren geladen met kunst.
Evenwel, mijn opzet was deze foto per e-mail me toegestuurd, hier over te nemen. Ik ben, onhandig als ik ben, er niet in geslaagd. Ik blijf hem jullie schuldig.
12.09: Ik slaagde erin als aanhouder!
13-06-2023, 10:12 geschreven door Ugo d'Oorde 
|
|
|
 |
12-06-2023 |
Hoe ik het zien wil. |
Het heeft geen zin te klagen over mijn toestand, het helpt me geen zier en toch doe ik het, roep ik het in ter verantwoording van mijn stilte, alsof ik nood heb aan een verantwoording, alsof ik niet vrij beslissen kan een blog te schrijven of niet.
En eigenlijk is het zo, ik ben niet vrij, ik ben en blijf het verschuldigd aan mezelf. Ik denk zelfs dat het schrijven van een blog op het klavier het enige middel is om de nodige soepelheid terug te vinden, ik heb er aldus dubbel baat bij als ik volhard.
Begrijpt dan dat ik, zelfs als ik niets te zeggen heb, verder blijf gaan alsof het slechts routine was, een krans woorden neer te leggen alvorens ik slapen ga tekenend voor de dag die voorbij is gegaan zoals zovele andere dagen in mijn leven.
Of toch niet. Ik heb vandaag meer dan op andere dagen de zorg en de genegenheid gevoeld van mijn dochters voor mij, een warmte in mij die ik zelden heb verwoord, al kwam het op in mij het hen te zeggen, het lukte me niet de juiste woorden te vinden, al was het maar bedekt, het te zeggen hoe goed ik me wel voelde omringd te zijn door hen.
Het is nu volop nacht, maar dit wou ik toch nalaten alvorens de slaap terug op te zoeken. Dit ook staat aldus geacteerd, al heeft het niets met jullie te maken, al is het strikt persoonlijk tussen mij en mijn kinderen, maar ik wil het geschreven. Want van nu af heeft al wat ik achterlaat een donkere omlijning, zullen de woorden later gezien worden als mijn laatste.
Het is ook op deze wijze en dit indachtig dat ik dit oude lichaam van mij terug in omloop wil brengen. De tijd, ‘ce grand sculpteur’ van Yourcenar zal het uitmaken, in de veronderstelling dat er nog tijd zal zijn voor mij én voor mijn geschrijf.
Het is wat we samen gaan beleven, jullie en ik.
12-06-2023, 03:35 geschreven door Ugo d'Oorde 
|
|
|
 |
|
 |
E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
E-mail mij |
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
|
Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
E-mail mij |
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
|
|
|
 |