Zo, terwijl ik leer hoe het klavier van mijn laptop te gebruiken,  leer ik er naast op het terras in de tuin,  met behulp van een loopstoel, hoe te gaan, hoe te wandelen.

Ik teken dit hier op opdat ik later, als er een later komt, weten zou in welke toestand ik me ooit bevonden heb: lamlendig in het schrijven als in het wandelen, gelukkig nog niet in het ademen.

Dit is dan van de momenten van nu waarin ik me richt tot jullie, hopende dat al het negatieve zich oplossen zal als ik maar blijf doorgaan als een normaal iemand. Het kost me wat, hopelijk loont het.

Ik bezit wel de vrijheid mijn slaap in te wisselen voor mijn bezig zijn, te zijn zoals ik zijn wil, de nacht nemen als dag en de dag als nacht, altijd bereid en klaar om op te treden, en het hoogst mogelijke voor mij, woorden te produceren, vorm te geven aan mijn gedachten zelfs als deze nog niet de waarde kennen van wat ik vroeger schreef.

De omstandigheden hebben een te grote impact, ik word er voortdurend mee geconfronteerd, en deze beletten me te zijn wie ik wens te zijn vooral dan als ik schrijf.

Laat ik stellen dat ik me bevind in een overgangsperiode en dat  jullie er geen idee van  hebben de moeite en de tijd die het vergt om deze luttele lijnen te schrijven.

Maar mijn blog is terug deel van mijn leven geworden, en dit telt enorm veel voor mij. Ik kom terug tot leven.

11-06-2023, 04:04 geschreven door Ugo d'Oorde  

Waar kom ik uit als ik me instel op het gezang  van de vogels in het  bijzonder van de merel in de tuin en ik niets méér heb om over te vertellen?

Nergens denk ik, ik heb niets gemeen met hem dan de stilte die er anders zijn zou als ik schrijf, de stilte in mij waar alles verdoofd lijkt, te gesloten om enige waarheid te dragen, een waarheid waarop ik verder zou kunnen gaan om binnen te komen langs een herinnering in jullie geest naar mij gericht.

Ik jullie betreden wil langs die herinnering die jullie misschien hebben opengehouden voor mij ondanks de vele morgens dat ik er niet was en jullie toch zijn blijven geloven dat ik er terug eens zou staan als jullie  zich openen op mij.

Weet vooreerst dat ik jullie niet vergeten was, dat ik voortdurend dacht aan jullie, maar ik niet de kracht had om me te openen in  woorden, te zeer ingenomen door het lot dat me bezocht en me totaal geestelijk immobiliseerde in een cirkel van pijn die me dag en nacht vergezelde en waaruit ik thans nog niet volledig ben opgestaan maar die ik ignoreren wil om met mijn schrijven al het negatieve te overkomen.

Ik weet niet of ik erin slagen zal er voortaan elke morgen te staan maar ik wil een poging doen om terug een gezel te zijn in jullie dagen, een gezel, tenminste zo jullie er nood aan hebben even zeer als ik er nood aan heb.

Een andere boodschap heb ik niet maar het is met een gerust gemoed dat ik de dag binnenga vandaag.

10-06-2023, 04:34 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik blijf in mijn dal van onzekerheid en ongemakken, mijn schrijven blijft moeilijk maar ik heb me met veel wil en moeite opgericht uit de stroom als even herrezen en bewandel nu, in de droom van deze ochtend, een wijdopen vlakte ingesloten door de bergen. Zo wil ik het en ik weet precies waar. Het is een vlakte die een deel van mijn leven is, de vlakte op het einde van het dorpje Zinal in de Val d’Anniviers.

Vergeef het me als het een plaats is die je misschien niet kent, maar ik ken ze voor jullie en ik neem jullie mee door het dorp, over de brug over de woelige waters van de Navizence, op de aarden slingerweg die doorloopt tot  de bergen aan de overkant, langs een moerassig gedeelte waar links de gevlekte orchis groeit en rechts in de brede plas water het veld ‘linaigrettes’ – wollegras - wiegt in de wind.

Ik ken die plaats zo goed, ze heeft me altijd vertederd als ik eraan voorbijkwam: de orchideeën en het wollegras, de stukken rots begroeid met mos en lichen, een veld natuur van alpenflora waar ik stil bleef staan om het voor altijd  op te nemen in mij en ik ken zo vele plaatsen in de bergen van de Valais, sommige een lappendeken groot maar waar het altijd goed is te zijn.

Ik droom nu de droom der dromen, doorzichtig als lucht, zwevend alsof ik enkel adem was.  Het is wat me nog rest van het vele dat er was. Het enige onwezenlijke nog dat ik koester als een gedicht van Rilke of van om het  even wie, van een vriend dichtbij of veraf.

De ganse vlakte in een blik omsluiten, er zijnde zonder er te zijn en er  te blijven,  klein, vergeten al wat van de wereld is, in de onmetelijkheid van het zijnde, aan de poort naar het Arcadia, dat je wacht, later op het einde van je tocht, een einde dat nu heel dicht gekomen is.

Het is wat is, het is niet anders, je dagen afgeteld, je weet het o zo goed en toch loopt je verder, steekt je de vlakte over naar het bosje aanleunend tegen de rotswand  om er te kijken naar de flora die er is, naar de mossen en de lichen op de stukken rots, het kleine woekerende leven, een beeld van het geluk in jou daar te zijn in het  licht dat je omhelst alsof je er een zoon van bent, in de wijdheid van het landschap om je heen waar je deel van bent.

Hoe  goed ik me voelde dat ik er was, om er te staan hij de flora die er was en die ik vergeet nu maar niet de minuscule orchidee een vinger hoog in het mos op de rand van een greppel, me afvragend van waar die kwam en welk teken eraan verbonden was opdat mijn oog erop vallen zou.

Een herinnering die gebleven is aan dat allerkleinste gebeuren in mijn leven alsof het in de droomruimte waarin ik me bevond  opgetekend werd als het symbool van mijn aanwezigheid op die plaats in die open vlakte tussen de grenzeloze bergen.

Dit is waar ik, na zovele dagen van afwezigheid, ogenblikken vertoefde deze morgen: een ver geluk dat  even openbloeide, het aroma van een late roos gelijk.

09-06-2023, 09:54 geschreven door Ugo d'Oorde