Ik blader nu en dan in de massa Blogs die verschijnen in mijn rubriek, ‘Dagboek-bedenkingen’ en ga van tijd tot tijd eens kijken hoe anderen het doen.
Vandaag gekeken naar ‘verhalenvaneenzeemansvrouw’.

Ik lees er tot mijn ontsteltenis dat er voor het ogenblik nog altijd meer dan 400 bemanningsleden gegijzeld zitten op 20 gekaapte schepen. 400 families die geen vrolijke kerst zullen kennen - plus één, zoals ik meen te hebben begrepen - plus zovele andere waar armoede, ziekte of enig ander onheil heeft toegeslagen.

Ikzelf zal al gelukkig zijn als ik mijn Blog zal kunnen de wereld insturen, meer vraag ik niet voor mezelf, en de middernachtmis gaan volgen in de krypte van de kathedraal vraag ik evenmin, wat niet belet dat Christus zal geboren worden tot heil van allen die in Hem geloven. Hij weze welgekomen, vooral voor zij die op gekaapte schepen, of met een lege plaats aan tafel, of met een lege tafel, Hem gedenken zullen. Hopende, hopende, hopende.

18-12-2011, 05:20 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe hij vorige avond, voor hij insliep, de muziek van Bach wou kunnen omzetten in woorden, een onmogelijkheid natuurlijk, maar het hield hem lang bezig. En deze morgen, toen hij het bos inwandelde, de takken boven hem, zwiepend tegen elkaar, de bomen kreunend tegen de wind in en grote plassen water met het spiegelbeeld van bomen en luchten, zoals hij wou dat zijn gedachten het spiegelbeeld zouden zijn van Bach’s cellosonates, om te zetten in een gedicht van woorden over woorden die klanken waren, en in een wondere schakering van begrippen, de ziel van Bach’s muziek blootleggen zouden.

Of, zoals Disney in zijn 'Fantasia' getracht had in kleuren en vormen Bach’s 'Toccata en Fuga in re mineur' op te vangen, zo wou hij in zijn betrachten, even rijk, even diep, even levend, Bach oproepen.
 

Gisteren ook had hij een poging gedaan om het schuiven van het licht over de Leie-weiden weer te geven in het zich wijzigen van de kleuren, van het teerste groen naar geelgroen naar zuiver groen.

De ganse wereld is een grote poging om door te dringen tot wat niet te beschrijven is, niet te evenaren is, niet te doorgronden is, omdat het in zich het mysterie van het leven bergt.

Maar zelfs indien hij erin slagen zou Bach of het Leielandschap op te roepen met woorden, dan zou het toch maar zijn interpretatie zijn van wat hij dacht dat, én Bach kon gevoeld hebben toen hij zijn muziek schreef, én van wat hij meende te mogen schrijven over het zich wijzigen van de kleuren van groen.

Meende te mogen schrijven over de dingen die hem omringen, met een minimum aan gebeuren, handelend over het simpele leven van zij die zoekende zijn naar wat niet te noemen is. Schrijvend over de bomen en de velden in de herfst, in de winter, in de lente. Laat me, dacht hij nog, deze droom die zich vandaag wil loswrikken, die zich aan het projecteren is, laat me de projectie ervan meedragen doorheen de rest van mijn dagen en uitwerken tot een elegie van de levende geest.

18-12-2011, 04:56 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij zit met zijn vrienden aan tafel in een bekend restaurant aan de oevers van de Leie. Een dofgroene weidevlakte die begint aan het water en in een lange trage beweging zich uitstrekt tot de bomen aan de einder die in een boogvorm de weide afbakenen, met in hun midden de kerktoren van Sint-Maria-Leerne.

Links de canadabomen, een compacte massa die het kasteel verbergen en naar rechts toe, met de toren en enkele huizen, de droombomen, linden en eiken en beuken, hun stammen en halfronde kruinen geëtst tegen de grijze luchten.
Hij aquareleert zoals een vriend die ging het plachtte te doen als hij hier met ons aan tafel zat.

Hij ook zou gezien hebben dat er plots een vleugje zon door de wolken gleed. Hij ook zou gezien hebben hoe in de verte de weide lichtend groen werd en hij ook zou het licht zien schuiven hebben over de ganse weide waar meeuwen zich vallen lieten in het overstroomd gedeelte, dichterbij zwermen ganzen neerstreken, en er op het glinsterwater, meerkoeten dreven.

Turbulentie in hem om zijn herinneren, om de schakeringen groen, om de luchten die openschoven, al is het ver december. Al wordt er druk gesproken over kerstdag, over het nieuwe jaar dat zich eens te meer aanmeldt.

Woorden die zijn zoals de kleurschakeringen op de weide, woorden als komende van de bomen, die zich mengen met de vlekken licht in rimpels op de Leie. Of licht dat zich mengt met water, Rimbaud moet er een gedicht over geschreven hebben, denkt hij.

Zijn hart is zijn stilte. Thuis zal hij dit neerschrijven en schrijvend is er - en hij weet niet waarom -  een vreemde gedachte die hem doet terugdenken aan een tekst die hij eens had opgetekend, toen ze - hoe jong of oud was hij - na hun overtocht naar Dover, overnacht hadden in ‘the Mermaid’ in Rye en hij, in de valavond, de parish church had bezocht en de tekst in the south transept window, had overgeschreven.

En het is nacht, maar in gedachten staat hij recht voor hen. ‘Hoort’, zegt hij, ‘wat geschreven staat in de glasramen van de parish church van Rye‘[1].

Jupiter – Comet – Moon – Sun – Milky way – Saturn

O ye angels of the Lord

 O ye fire and heat

  O ye lightnings and clouds

   O ye wheels

    O all ye beasts and cattle

O ye waters

 O ye winter and summer

  The earth

   O ye seas and floods

    O ye priests of the Lord

O ye shower and dew

 O ye ice and snow

  O ye mountains and hills

   O ye whales and all what live in the waters

    O ye children of men

O ye winds of God

 O ye nights and days

  O all ye green things upon the earth

   O all ye fowls of the air

    O ye holy and humble men of heart

Al wist hij niet hoe deze tekst te lezen noch hoe te ontcijferen, hij las staande de woorden luidop voor de vrienden, holy and humble men of heart, zoals hij hen noemen wilde en zoals hij wist dat ze waren.

Dit, in de eenzaamheid van de nacht, in zijn kamer, met de regen tegen het raam en de grote wind in de bomen. Momenten die hij koestert. 

17-12-2011, 13:19 geschreven door Ugo d'Oorde  

De wind is opgestoken, de regen is gekomen en terwijl bladeren voor het raam, lijk woorden door de lucht dwarrelen, heeft hij in een ruk, geschreven in zijn dagboek:

‘Het komt er op aan tijdens de dag, het hoofd vrij te houden om te doen wat moet gedaan, en tussendoor waar te nemen en bewust of onbewust binnen te dringen in de innerlijkheid der dingen om er het Onnoembare – in feite het Noembare dat niet te bepalen is - af te tasten. Daarna, de avond en een deel van de nacht vrij te hebben om te zeggen wat er van is.

Vele jaren heb ik aldus nodig gehad om een humus aan gedachten neer te schrijven, een humus waaruit ik nu kan putten om op te stijgen in woorden. Een verhaal te halen uit de dagen die waren en deze verhalen te sublimeren en op te tekenen als de uitkomst van vele kleine als grote, gebeurtenissen, onverwachte als verwachte, ingebeelde als reële die er alle op gericht waren dat ik hier vandaag, in dit ’red diary’ – ook het product van de omstandigheden - aan het schrijven ben om ergens uit te komen of niet uit te komen. Om woorden samen te brengen die sommigen - maar velen zullen het niet zijn - dan lezen zullen, wellicht niet met de aandacht en de inzet die ik er voor over had.

Dit is dan mijn stelregel, mijn toonaard, bezig zijn zoals ik bezig ben, of het leven dat ik leid naast mijn leven. Terwijl ik ook de woorden indachtig ben van een belangrijke uitgever in dit land over de publicatie van boeken, namelijk dat vandaag nog enkel ‘hapklare’ boeken worden gepubliceerd en dat er geen ruimte meer wordt gegeven aan het mijmeren en ik aldus ten volle bewust ben dat mijn ‘mijmeringen’ niet de minste kans maken de buitenlucht te zien.

Maar als ik dingen geschreven heb en nog schrijven zal die ik meende te mogen, te moeten schrijven, dan zullen ze - zelfs indien mijn manuscript terecht zou komen op een marktkraam aan de Sint-Jacobskerk - hun sporen hebben uitgestrooid, en zullen de gedachten die ik formuleerde, een eigen leven kennen, ongeacht of ze gepubliceerd werden of niet. Ze zullen de ruimte binnendringen en er zich verspreiden, zoals een parfum van rozen en lavendel, ze zullen opgevangen worden door anderen en hun werk doen, zoals het gebeurt sinds eeuwen.

Zeg ik, Ugo, dat mijn boek eigenlijk hier begint?

16-12-2011, 00:41 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat over deze Ugo die zich al heel lang in mij heeft genesteld en stilaan de bovenhand neemt over wat ik denk of schrijf of denk te schrijven. Die me in de hoek duwt als het op schrijven aankomt, die me achtervolgt en me, aanzet dingen te schrijven die me in de wolken duwen, de wolken van de geest. Telkens ik neerzit voor mijn dagboek is hij daar en neemt hij ongevraagd het commando over.

Hij overweldigt me. Hij loopt rond met de dwingende gedachte een boek te schrijven, een uit de hand gelopen boek, gevuld met mijmeringen van allerlei slag, terwijl niemand nog mijmeringen leest. Ondertussen heeft hij vandaag pagina’s volgeschreven in mijn red diary, een soort van inleiding op zijn boek: ‘De Adem van de Dagen’, wat een titel. Waarom niet ‘Fragmenten uit mijn Leven’ of simpelweg, ‘Leven met zijn Herinneringen’? En keer op keer als ik, neerzit wil hij dat ik mijn blogs op zij schuif om verder te kunnen werken aan dat fameuze boek van hem.

Een vreemde wereld. Uiteindelijk weet ik niet meer wie er mijn Blogs aan het schrijven is, ben ik het of is het Ugo die zich ook mengen gaat met wat ik  vermelden wil. Het kan dan ook, en ik verontschuldig me ervoor, dat de woorden van boek en blog in en over elkaar lopen; dat zijn invloed zodanig is dat er een vermenging van gedachten optreedt die ik niet wens, maar die me ontgaan is. In één woord, il me possède, hij dringt binnen tot in mijn blogs en als ik iets schrijven wil over de realiteit van vandaag verzet hij zich met man en macht.

Heeft hij gelijk of ongelijk, de vraag stelt zich niet en hij zal wel gelijk hebben, de realiteit is maar voor enkele dagen. Wat hij schrijft overbrugt de werkelijkheid, het zijn gedroogde bloemen en planten, stukjes wortel en brokjes erts op een plaat gekleefd en onder glas ingekaderd bewaard. Een stil leven dat leeft en voortdurend beweegt in zijn atomen en elektronen en deeltjes Higgs, zoals in het cesium-atoom à rato van negen miljard keer per seconde, het mag zelfs iets minder. En dit voor de eeuwigheid of dan toch tot alles opgelost wordt door de tijd, als dit ooit gebeuren zou.

En als jij, lezer, me de vraag stelt wie is het die schrijft, Karel of Ugo. Denk ik dat het Ugo is maar heel zeker ben ik niet, zelfs niet als ik voor de spiegel sta, maar misschien is Ugo de jeugd in mij die overbleef en moet ik hem, en de Grote Geest in en van het Universum, heel dankbaar zijn.

15-12-2011, 00:27 geschreven door Ugo d'Oorde  

Bladerend in de Sterrengids 2012[1] val ik op de definities van tijd, de seconde.

‘De eenheid van tijd. Sinds 1972 wordt in de sterrenkundige wereld de internationale Si-seconde (Si – Système Internationale d’Unités) gebruikt die in 1967 als volgt gedefinieerd is: 1 seconde = de tijdsduur van 9.192.631.770 periodes van electromagnetische straling overeenkomend met de overgang tussen twee hyperfijn-niveaus van de grondtoestand van het cesium 133 atoom.’

En wie het anders lezen wil, een tweede versie vond ik destijds – het zal begin de jaren tachtig geweest zijn - bij Hoimar von Ditfurth (1921-1987), in zijn ‘Children of the Universe’ de vertaling van zijn ‘Kinder des Weltalls’(1970):  

‘Before1965 a second was officially defined as 1/315.569.259.747 of a year. Since 1965 a second has equaled the time it takes a cesium atom to vibrate back and forth exactly 9.192.631.770.0 times. This is the official definition of the second issued by the International Union of Weights and Measures at a general conference held in Paris in 1964.’

Ik denk aan het grote wonder dat een atoom moet zijn. Ik denk aan een cesium-atoom hoewel ik me niet inbeelden kan, wat het vibreren of het trillen van een cesium-atoom wel betekent en evenmin hoe het aantal trillingen, meer dan negen miljard per seconde geteld kan worden.

Ik kan evenmin aanvaarden - en dit is het allerbelangrijkste - dat, gezien zijn structuur – maar is er wel een structuur - een atoom, om het even welke, of kleiner nog, het elektron of nog kleiner, het allerkleinste deeltje dat als Higg bekend staat en dat men zoeken blijft, het gevolg zou zijn van een toevalligheid, tot stand gekomen uit het niets, als de bouwsteen van het Heelal.

Wat een onvoorstelbare realiteit die beweegt om en in ons, uiteindelijk gedragen door de wereld van het atoom, door de trillingen van de particules in het atoom, of het woekerende, doch geordende leven in mij, onderhevig aan het woekerende, geordende leven in de natuur. Elektronen en nog onbepaalbare andere subatomaire deeltjes die wegschieten uit mijn lichaam en zich mengen met de massa particules omheen mij. Zodat alles in ons, ook Universum is. Onmiskenbaar ons lichaam deel van het materieel aspect van dit Universum en onze geest even onvermijdelijk bestaande uit die deeltjes Universum, even onvermijdelijk ermee en erin verweven.

1 seconde gelijk aan 9.192.631.770.0 trillingen van het cesium 133 atoom. Mens, waar ben je mee bezig?

14-12-2011, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik lees in de Standaard van 12 december dat de Griekse, niet-bancaire bedrijven en particulieren, op één jaar tijd, 38 miljard €-deposito’s versluisd hebben naar andere, veiligere oorden.

Andere Piigs-landen – mooie, passende naam zolang  het geen ‘b’ erbij nemen en Pibigs wordt – hebben hen gevolgd, maar het is over de Grieken dat ik het wil hebben. Deze hadden even goed hun versluisde deposito’s, vrijwillig of, waaron niet, ertoe gedwongen, tendele of volledig, kunnen omzetten in lang Grieks overheidspapier, dan hadden wij, Euro-landen geen 5 of 8 miljard € aanvullende kredieten moeten toestaan aan Papandreou en consoorten, kredieten die wellicht nooit zullen terugbetaald worden.

Dit was een van mijn voorstellen om orde op zaken te stellen, dan toch voor een tijdje.

Een tweede voorstel was het waarborgen door de Euro-landen van alle in omloop zijnde overheidsobligaties. Dit alleen zou de intrestlast voor de probleemlanden, gevoelig hebben doen dalen en ook de banken zouden herademd hebben. Trouwens het is vandaag niet dat Van Rompuy en Barroso voor de dag moeten komen met hun begrotingsmechanismes, ze komen er mee te laat. Zodat we hen niet kunnen vrij pleiten. Hun waarborg zou dus maar zijn ter vergeving van hun zonden.

En drie, het is niet aan de ECB om op te treden in de markten door de aankoop van faliekante staatsbonds, het is niet aan de ECB om kredieten toe te staan aan de Eurolanden, Draghi weet het wel, en aub., laat die man zijn werk doen als voorzitter van de Europese Centrale Bank. Als Europa solidair wil zijn dan is het aan Europa om op te treden en niet aan de ECB. In die richting ook heb ik voorstellen gedaan.

Geschreven, noch door Karel Mortier, noch door Ugo d’Oorde – de Euro-problemen hangen hen de keel uit - maar door de ‘Prediker in de woestijn’.

13-12-2011, 05:41 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij gelooft in het bestaan van een spiritueel veld in de kosmos, waarin de geest in ons, na de dood heropgenomen wordt, hetzij als entiteit, hetzij totaal versplinterd. Hij heeft er maar een vaag begrip over maar hij is overtuigd dat de dood niet het laatste is. In dit geloof stelt hij zich de vraag of hij zich bij leven, gevoeld heeft als een braakliggend stuk grond ofwel of hij bij leven soms, het gevoel heeft gekend, al was het maar voor een fractie tijd, een kathedraal te zijn geweest?

Hij had niet gedacht hier op uit te komen, des te meer er een woord is van Hugo Claus dat de ronde deed over de kathedraal van Reims, waarvan Claus vond, zo vertelde Mulisch toch, dat de kathedraal moest gedynamiteerd worden. Heeft Claus, er ooit over nagedacht dat de kathedraal het hoogst kosmische bouwwerk is geweest dat de mens, die leefde, nadacht en werkte in de XIde, XIIde eeuw, heeft geconcipieerd en de durf en de kracht heeft gehad, zijn geloof zijn inspiratie zijnde,  zijn idee uit te bouwen.

Hijzelf zag de eerste kathedralen als gegrondvest in de aardstromen en opgetrokken tot in de geheime krachten omheen de aarde. De kathedraal fungeerde aldus als een athanor, de oven van de alchemist, om deze geheime onzichtbare krachten over te brengen op de mens die in de kathedraal zijn geestelijk heil zocht.

De wereld vergeve het hem indien hij de diverse elementen van de kathedraal verkeerd zou hebben geïnterpreteerd.

En wat is zijn geestelijk leven meer geweest dan het opvolgen van wat hij las bij anderen en te trachten er een eigen betekenis aan toe te voegen, steeds wachtende op het ‘terloopse’, zijnde het plots opduiken van een beeld, een gebeuren, en het impact ervan op zijn gedachtewereld.

Het is dit dat zijn levende bron is waaruit alles ontstaat nu hij met de jaren, meer toe gespitst is op het zijn, dan op het doen. het gevolg van het jarenlang bijhouden van een dagboek, waarbij het volstond het dagboek te openen, de pen te nemen en te schrijven. Over wat hij schrijven zou wist hij pas op het ogenblik dat hij de pen neerzette.

Hij ontkomt dus niet aan de boeken die hij gestapeld heeft. Niet dat er zovele boeken zijn – als hij zijn boekenkennis vergelijkt met deze van George Steiner, zelfs van Stefan Hertmans, dan is hij een ongeletterde - maar toch bezit hij er enkele die toereikend zijn om hem te helpen. En hij neemt zich voor, telkens hij iets zou ontlenen uit een of ander werk, het overgenomene te situeren, tenminste zo hij er zich bewust van is.

Zo is het beeld over de boom die in potentie aanwezig is in de zaadkorrel, herkomstig van Augustinus die door Fabre-d’Olivet wordt geciteerd en wel in verband met het in potentie, vóór de zevende dag, aanwezig zijn van hemel en aarde. Een toestand die Augustinus ook vergelijkt met de toestand van de zaadkorrel waarin aanwezig zijn: ‘de wortel en de stam, de kruin, de vruchten en de bladeren’.

Of ook nog bij Izthak Bentov, als deze schrijft dat zaad en boom dezelfde informatie bevatten, een ervan heeft de vorm in potentie de andere is er de manifestatie van.

Deze bronnen, Augustinus en Bentov, - en er zijn er vele andere - zijn deel van hem: hij kan ze aanhalen en aanvullen om beter nog het mysterieuze van de krachten van het Woord, in en over hem, te belichten. En als hij terugkeert naar wat Bentov zegt dat zaad en boom identieke informatie bevatten is dit dan niet het beeld, de zuivere metafoor voor Woord en Universum?

En elke dag verschijnen honderden boeken en, in allerlei tijdschriften essays en columns. Er worden zovele teksten geschreven, waarheden verkondigd, en waarheden herleid tot nieuwe waarheden. Onmogelijk alles bij te houden, de wereld ligt ermee bezaaid en elk zaaisel brengt nieuwe vruchten op, goede of minder goede. Wat doorkomt wordt, lijk de stukken van een puzzel naast elkaar gelegd en waar het kan in elkaar geschoven tot een soms totaal ander beeld.

Aldus is het landschap van de geest zoals dit van het Universum, een bewegend landschap. Vloeit alles in elkaar, gegevens in nieuwe gegevens of wat van de geest is getroffen door de schicht van een andere geest, of geest in geest tot een altijd verder schuivend tasten naar de waarheid, al heeft hij geen idee wat met waarheid bedoeld kan worden.

En als hem soms gevraagd wordt waar hij zo intens mee bezig is dan is zijn antwoord dat hij zoekende is naar een waarheid die enkel in het onzichtbare, het immateriële, die enkel in het domein van het metafysisch-transcendente kan gezocht worden en nergens anders. Waarmede hij bevestigt dat deze zoektocht, zijn verder leven vullen zal.

Hij wil dus zijn dagen beschieten met woorden die zijn zoektocht zullen bevolken. Hierbij helpe hem de bewegende, scheppende krachten die in alle geledingen van het omringende aanwezig zijn en die ook binnen in hem hun tentakels hebben vastgehecht.

12-12-2011, 04:02 geschreven door Ugo d'Oorde