Ooit heb ik geschreven dat je een God moet zijn om, vertrekkende van het meest minimale deeltje, een atoom te bouwen met een kern en elektronen die er omheen draaien en keren met de snelheid van het licht. En niet alleen een atoom te bouwen maar vooreerst het concept ervan te bedenken, of dan toch dit concept wezenlijk in zich te dragen, of dan toch dit concept potentieel voorhanden te hebben.

En, een God in het kwadraat moet zijn om, vertrekkende van uit deze minimaalste deeltjes samen gekoekt in het atoom, uit te komen in een Universum waar alles met alles verbonden is, niet alleen uiterlijk maar meer nog innerlijk. Om aldus een Universum te doen ontstaan en wat meer is, levend te houden en in dat Universum wezens te plaatsen die nadenken kunnen, deze minimaalste deeltjes gebruikende, om zich vragen te stellen over wat er is, en hoe dit gekomen is.

Dit ‘zelf-ontstaan’ noemen we God omdat het een naam is die ons van in onze jeugd werd ingegeven. Of het Al ontstaan uit God, met alsdan de nieuwe vraag of er, én het Al is, én God, of, het Al IS God.

In een andere omgeving kan dit elke andere naam krijgen omdat we nu eenmaal geneigd zijn alles bij naam te noemen. Er zijn er die zeggen dat het Al ontstaan is uit het ‘Niets’, al hebben ze geen enkele zekerheid of dit beruchte Niets, niet ontstond uit ‘Iets’ dat er was en nog is.

Anderen wagen het voorop te stellen dat er altijd in potentie een Universum is geweest en dat het maar normaal is dat deze potentialiteit eens met een big bang zich realiseren zou.

Ik houd het bij: ‘alles is ontstaan uit het Woord of, alles is ontstaan uit Tao’. Beide vereenzelvig ik met de Geest die in zijn materiële vorm, want dit heeft hij, vertegenwoordigd wordt door de minimaalste deeltjes, zijnde de Higgs of andere deeltjes.

Het grote geluk van de mens is dat hij het niet weet met zekerheid en dat zijn enige zekerheid is dat hij ‘kan’ blijven zoeken om wellicht nooit te vinden wat hij zoekt.

Dit is, mijn goede vriend, wat ik bedoelde toen ik een paar dagen geleden geschreven heb dat de Kardinalen in Rome, die een hoofdverantwoordelijke gaan zoeken voor God, hier niet de minste aandacht zullen voor hebben.

En ook, in El País, het blad dat ik hier elke dag doorblader – het lezen zou me elke dag een week tijd vergen – vond ik de woorden van Jezus gelegd in de mond van Paus Benedictus XVI:

‘Yo soy el Camino, la Verdad y la Vida, nadie accede al Padre sino por Mi’, of in de versie van King James van 1611 – die ik hier heb – ‘I am the way, the truth and the life; no man cometh unto the Father, but by me. (Johannes 14, 6).

Ik denk niet dat hier iets zal aan gewijzigd worden.

10-03-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Opspattend tot mijn voeten,

dit is hun welkomstgroet,

hun blijheid me te zien

en te weten

hoe ik me voel bij hen:

golven van mijn hart,

golven van mijn verheugen

en mijn herinneren

aan zij die hier zaten naast mij

met boeken die ik niet las

en niet droomde te lezen

omdat ik de zee hier las

van binnen en van buiten.

meer dan ik ooit boeken las.

Dit onbestaande ooit

omdat niet in te beelden is

hoe het zijn hier is, hoe de geluiden,

hoe het water hoe de boten

– Ulysses achterna -

hoe de wereld ingekort,

herleid tot water en tot luchten

en zon in het gelaat.

Ik schamel man

die dit beleven mag,

dankbaarheid is mijn lot:

mijn hoop en mijn onsterfelijk zijn

in deze ogenblikken

met Capra aan mijn zijde.

Heb dus helemaal niets geschreven

van wat ik zeggen wou.

machteloosheid is soms ons vermogen:

wij arme schrijvers,

die woorden zoekend

in de golven

keer op keer willen herbeginnen

om eens te komen

op de plaats die niet te bereiken is.

09-03-2013, 20:25 geschreven door Ugo d'Oorde  

Heb hier, naast het schrijven van mijn literaire ‘uitspattingen’, wat dat zijn ze soms, naast de zee, de luchten en de rotsen die mijn inspiratie zijn, naast mijn dagblad hier is er ook, grote delen van de dag en de avond Radio Nacional de España, de zender die 24 op 24 uur klassieke muziek brengt, ruim gecommentarieerd, niet zoals ‘Klara’dus.

Deze morgen was er het pianoconcert van Michael Tippett en onmiddellijk maakte ik de band met een vroegere trouwe vriend van me, iemand met de voor hem ongemakkelijk te dragen naam, Leonard Hoendervangers. Je loopt zo maar rond als kind in deze harde wereld met een dergelijk klinkende naam.

Hij sprak me er nooit over, waarom zou hij, we spraken over klassieke muziek en opera, we spraken over Amerikaanse en Russische literatuur en ik heb heel wat geleerd van hem. Hij was de eertse die me sprak over de toen weinig gekende Gustav Mahler en dan vooral dezes ‘Lied von der Erde’. Hij sprak me over Shostakovich en tal van andere componisten die ik – we waren toen begin in de twintig – helemaal niet kende. En op een morgen en dit herinner ik me nog heel goed, kwam hij me vertellen over Michael Tippett die ik beluisteren moest op het derde programma van de BBC. 

Hij was ook een verwoed lezer, vooral de Amerikaanse en Russische literatuur. En het is hij die me sprak over de boeken van Faulkner, Dos Passos, Steinbeck, Hemingway, over Sholokov, Pasternak.

Durf ik negeren dat ik heel wat aan hem te danken heb, dat hij mee gewerkt heeft aan mijn vorming?

Zo is zijn naam meer dan verbonden aan de naam van Tippett, aan de naam van schrijvers zoals ook deze van ‘God’s little Acre’ wiens naam ik vergeten ben.

Omdat ik zijn nagedachtenis in eer wil houden en eraan de glans geven die hij als klassieke-muziekkenner en een even groot literatuurkenner, ruimschoots verdiende heb ik ,eraan gehouden deze blog aan hem te wijden.

Hij zal me hier enkele dagen vergezellen. Straks aan zee zal hij me opzoeken en zetten we onze  gesprekken   van jaren terug, verder.

Zo gaat het nu eenmaal in het leven met zij die al zijn ze er niet meer toch verder leven in onze gedachten.

08-03-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Braziliaanse kardinalen wensen kennis te kunnen nemen van de geheime inhoud van de ‘Vatileaks’, lees ik hier waar de golven zich hoog op de rotsen storten. Dos sitios, twee plaatsen die zich nu raken voor een korte tijd: de openheid van de golven hier en de kardinalen opgesloten in hun kardinaal zijn.  

En dit is het beeld dat ik houd. Ik deel van een levend schilderij die aanvangt aan de horizont met de luchten erboven en uitloopt in een bewegende vlakte licht en water, tot en met de golven die openspatten tot op mijn handen, tot op het dagblad op mijn schoot, telkens en telkens en ik, in onderaan in het schilderij opgenomen.

Buiten het kader van de schilderij ligt de wereld: de straten en de huizen, en voor de gelegenheid wat er gebeuren gaat binnen de zalen van het Vaticaan waar ze, onomwonden, weten wat er is van God en wat over Hem geschreven staat, voor altijd dachten ze. En nu wachtend op Zijn interventie om te beslissen wat beslist moet worden. 

Twee plaatsen omheen de woorden van deze man die hier aan het schrijven zit, en nadenkt over wat is van de wereld, zoals het gisteren was en eergisteren, tot zijn schrijven ophouden zal hier, terwijl de golven blijven komen zullen, eeuwen nog.

Ik in mijn kader en de kardinalen in de Sixtijnse kapel.

Ik las ooit Fritjov Capra, die, als fysicus, gezeten op de rotsen aan de zee – zoals ik hier elke dag zit - als fysicus wist dat zand, rotsen, water, lucht, in feite een grote, trillende beweging is van atomen en energieën waarover hij schrijft in de inleiding bij zijn ‘Tao of Physics’:

Ik ‘zag’, een gigantische stroom van energieën neerkomen uit de ruimte en, hoe de atomen omheen mij en deze van mijn lichaam deelnamen aan deze kosmische dans van energieën, waarbij in ritmische pulsen deeltjes vernietigd werden en er voortdurend nieuwe ontstonden.

Ik verhaalde dit reeds in een verre blog, maar het is mijn overtuiging dat je het beeld van Capra vasthouden moet als je je een gedacht wil vormen over God.

Wat de kardinalen niet zullen doen in Rome.

07-03-2013, 21:47 geschreven door Ugo d'Oorde  

Gekneld tussen de woorden,

gedachten die niet komen willen,

omwille

van wat geborgen blijven zal

voor later

als we er niet meer zullen zijn.

Tevergeefs de bodem

omgespit,

de wegen afgelopen

de rotsen hier doorzocht,

de jonge bloei van bloemen

en van planten,

opgerakeld al wat ik wist en kende

en nog niet vergeten was

na zo lange, tevergeefs.

Maar tussen woorden gekneld

niet achterhaald

wat te achterhalen is

in normale tijden. Dacht ik al

later hier terug te komen

als het van alle dagen

de meest lichtende zal zijn,

de meest hongerige

naar woorden.

Blootgesteld

aan de golven om te weten

wat ik schrijven kan,

van verre komen ze aangerold,

niet te stuiten.

Zo wordt gezegd.

06-03-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het kan niet dat telkens ik hier kom aan zee, ik een gedicht zou schrijven – al wou ik wel – maar dit zou te veel  van het goede zijn. Al weet ik niet of mijn gedichten gesmaakt worden, opgehemeld of opzij geschoven. Want zoals altijd, mijn ganse leven al, schrijf ik in het ijle. Het zal wel het lot zijn van elke schrijver maar het belet niet dat elke reactie welgekomen zou zijn. Maar dit ter inleiding.

Ik hoorde vandaag dat er in Brussel een tentoonstelling loopt van de werken van Kandinsky, de man die bij hoog en laag beweerde dat hij in de ganse kunstwereld de eerste was om abstracte, niet-figuratieve kunst te produceren en wel in 1911.

Wat hij echter niet wist – of kon weten – is dat hij wat niet-figuratieve kunst betrof hij was voorafgegaan door een Zweedse schilderes, Hilma af Klimt die dankzij de Zweedse wet die vrouwen toeliet tot de kunsten- academie schilderes was geworden en die om den brode, rond de vorige eeuwwisseling, zich onledig hield met het schilderen van kleine weinig zeggende landschappen  en anatomische studies voor een veeartsen-instituut.

Liefhebster van in haar prille jeugd van spiritisme en theosofie, tekende ze ook, soms onder hypnose, cirkels omringd door ongewone ovalen vormen en uitlopende spiralen die ze zag als symbolen voor de totaliteit van de Kosmos. En dit van 1906 af, vijf jaar voor Kandinsky zijn eerste abstracte schilderij maakte.

Ze overleed in 1944, in de ,ouderdom van 81 jaar. Merkwaardig was dat zich baserend op de reactie van de mensen die haar omringden, ze overtuigd was dat de wereld niet klaar was om haar werk te appreciëren en ze voorag in haar testament dat haar werken pas twintig jaar na haar dood mochten getoond worden.

Pas in 1986 werden enkele van haar werken tentoongesteld o.m. in Los Angeles en in le Centre Pompidou

Samenvallend met de tentoonstelling Kandinsky in Brussel loop er voor het ogenblik een retrospectieve van haar niet figuratieve werken in het Moderna Museet van Stockholm.

(El País van 4 maart 2013, Alex Vicente van uit Stockholm).

05-03-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Dit is van alle zeeën

hier mijn uitverkorene,

mijn langstlevende,

omdat hier ik wortel schoot

tot in de diepste gronden

en haar gezangen vastgelegd

of ik nu schrijf of niet schrijf

of kijken blijf, horen blijf

hoe de wind en hoe de golven

en hoe mijn bloed

na vele dagen stil gelegen

nu weer vloeien gaat.

Is van alle zeeën

hier de zee mijn toevluchtsoord,

mijn jeugd maar ook mijn ouderdom,

mijn stilte en mijn opgetogen zijn,

schuchter man, ik van jaren,

gezondigd en ver afgedreven

zoals het gebeuren kan.

Waag ik dan meer golf te zijn,

mijn geest

opspringend keer op keer

tegen de rotsen hier.
 

Herboren

na te zijn heengegaan.

04-03-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde