Er zijn onderwerpen waar men over zwijgt en andere waar men over schrijft. God bijvoorbeeld is geen onderwerp om over te spreken, men zwijgt erover in alle talen. Het is maar, afgezonderd in je cel dat je erover gaat denken om een uitweg te vinden in het labyrint van mogelijkheden, om dan dit denken te stabiliseren in woorden.

Het woord de kern zijnde van al wat overblijft, bewaard dan voor een tijd die lang kan zijn of van korte duur, al naar gelang, al naar je vermogen het te verklaren, je behoefte om het te kennen en te weten.

Eigenlijk het niet te weten met een absolute zekerheid. Ik wens het te houden als een gissen hoe Hij zou kunnen zijn. En om eerlijk te zijn, het kan me geen barst schelen hoe Hij is. Ik weet dat Hij is, wellicht zoals ik weet dat ik er ben onder de vorm van een lichaam dat zichtbaar is voor iedereen.

Soms, denk ik dat Hij even zichtbaar is, soms niet. Ik houd het daar bij en ga niet verder. Maar het feit is dat ik, er niet altijd als zichtbaar zal zijn, ben ik er dan nog, ergens, onzichtbaar?

Is er datgene nog dat maakte dat dit hier geschreven werd, komende van waar weet ik niet en, of het van mij - uit mijn lichaam - komt evenmin; misschien komt uit het deeltje geest dat ik heb meegekregen als een supplement van zijn, een toegift die niet van mij is, van geen enkele cel van mijn lichaam is, maar is van wat er was vóór het begin der tijden, vóór het ‘zijn’, zoals we zien dat het ‘zijn’ is om ons heen: een punt of een holte, vol met wat het ‘zijn’ worden zou.

Het weten dat we er zijn is onze grootheid, zijn onze ogen om te zien hoe we er zijn en uit te zoeken waarom we er zijn, en wat dit betreft hebben we een mening die een mening is over AL wat IS, het zichtbare als het onzichtbare.

En in het licht van deze mening zien we onze dood, wat uiterst belangrijk is om de tocht te ondernemen; Normaal zou ik hier wensen aan toe te voegen, the sooner, the better, maar ik houd me in; Ik schrijf dit in onzichtbare inkt zodat je het niet lezen kunt. Later dan, misschien, zoals zovele zaken ooit zichtbaar zullen worden met de geest in ons, tenminste zo we het weten dat die geest er is, maar niet van ons is.

Alles is een spel geworden van woorden inwerkend op elkaar. Woorden die beelden zijn, die begrippen zijn die we meedragen, terecht als onterecht, maar we leven er naar, we zijn er mee omwikkeld, als met een lichtend gewaad.

Ontneem het ons niet.

27-10-2019, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een eikel op een bed van mos,

het regent maar, wat tortels

opgevlogen. Zo denken we en peis

aan hen die deze dag niet zagen opengaan.

En niet hoorden het 'gereuzel' van de blaren

in de bomen, noch van de sterren

het bewegen zagen,

op avonden in oktober.

Peis aan hen die onverstoord hun wegen

gaan alsof er ook

 niets was te beleven,

geen herfst, geen overgang,

geen stilte die geroersel is,

al was het maar

geweten van de eikel op het mos

de doffe plof,

de schommeling.

Hij er kiemen zal van mens vergeten,

de mieren en de spinnen, de kevers

die het weten, en thans,

o God vergeve het 

de hand die schrijven durft:

het regent maar, een eikel op wat mos

wat tortels opgevlogen,

als alles zo oneindig is, zo vol, zo gul,

zo opgetogen.

Hoe gaat het in de wereld

van de filosofie

als alles wat er is moet uitgeschreven,

echter over de eikel niets

als hij zal kiemen,

in het bos verloren

gewaand.

Peis aan hen die het zullen zien gebeuren.

26-10-2019, 07:34 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ga verder, immer verder, of ik het wil of niet wil, of ik het kan of niet kan, ik ga verder. Of mijn geest er naar staat of niet, er is het onoverkomelijke tot ik het besterf, wat nu wel vlug komen zal want veel heb ik niet meer te melden, wat gedichten nog, zo uit de lucht gegrepen waar ze hangen bleven, in de spinnenwebben hoog in de balken van destijds.

Soms sprakeloos er naar gekeken, soms met woorden opgevuld, punten van licht of donkerte, in kleur of grijs getint afhankelijk van de gesteldheid van mijn gemoed. Ik beheers het dus niet meer volledig, niet zoals de boer die in rechte voren de akker ploegt. Mijn geschriften leiden dus niet meer met zekerheid naar een soort van overwinning, hoe groot of hoe klein ook.

Ik maar een man van vele jaren ben geworden die zijn laatste pijlen aan het verschieten is, maar ondanks dit, alsof hij nog altijd op jacht zou zijn naar een krans van eikenblad en laurier om te dragen op zijn hoofd en er mee te vergaan, door hoge winden meegenomen.

Wat zin het heeft, al wat hier geschreven staat of wat eventueel, eventueel nog komen zal, dit na al wat reeds in andere oorden geschreven staat, in Evora of Mafra of in welke bibliotheek van de wereld, waar ook: al wat ooit gedacht en opgetekend werd bij welk licht ook, dat van de dag of in het schemerlicht van wat povere kaarsen, zoals het bij Dante het geval moet geweest zijn, bij Cervantes, bij Mozart en bij zovelen hier ooit aanwezig.

Je kunt alleen maar vermoeden hoe het is gegaan, maar het gebeurde, want woorden, weet je, zijn niet te stoppen. Ze zijn er en willen genomen worden door wie ook en bewaard blijven voor eeuwen, zelfs in plaatsen waar ze aan het vergaan zijn tot stof.

Zo, wat zin heeft het dan om te volharden, er vroeg voor op te staan om je bevrijden van hun aandringen vóór het morgenlicht er is?

Ik kijk ver terug, ik kijk binnen in wie ik vroeger was, een uitgelaten dromer. En wie ik thans geworden ben, zoals ik schreef, nog amper op zijn benen en een geest die aan het doven is. Die geen nieuw voedsel meer opneemt, die schijnbaar genoeg heeft aan wat hij meent te weten, omgeven door boeken, uit een andere tijd bijna, een tijd die ver achter de tijd van nu zich heeft opgehoopt, voorbijgestreefd. Je er nog altijd vertoeft wat eigenlijk rampzalig is.

Zo, wat ik dacht over het doel en de rol van de mens in het Universum, waar ik het herhaaldelijk over had, als er in het boek, ‘Mosquito. Hoe de mug de loop van onze geschiedenis bepaalde’ van Timothy C. Winegard[1], beweerd wordt dat het verhaal van de mens een klein onderdeel is van een imposant geheel. Een onderdeel  ‘dat de natuur niet zal missen als het wegvalt.’

De mens: het is maar hoe je er op neer kijkt!

[1] De Standaard der Letteren van 18 oktober, Geert Magiels: ‘Planten en dieren zetten de mens op zijn plaats’. Ondermeer over het boek van Timothy C. Winegard: ‘Mosquito. A human history of our deadliest predator’, vertaald door Dennis Keesmaat, Thomas Rap, verschijnt op 24 oktober.

25-10-2019, 07:11 geschreven door Ugo d'Oorde  

Schrijf nog wat gedachten

opdat je niet te vlug zou sterven

als je dood zult zijn.

Opdat er nog alhier, aldaar

een woord van jou zou wonen,

een kaft met poëzie

waar je uit tevoorschijn komen zult,

een korte wijl, om daarna,

daarna weer te verdwijnen

in de schemer van de tijd.

Zoals het van zovelen is

die hier verzonken in de aarde,

na jaren er vergeten,

toch nog eens terug gekomen zijn.

Zo schrijf nog wat gedachten

opdat je niet te vlug zou sterven

eens je boeken dichtgeslagen zijn,

je pennen uitgedoofd. 

Kom je dan  

op avonden gewandeld

in je binnentuin

om er neer te zitten, en even maar

er woord te zijn,

voor jou

die me lezen zult.

.

24-10-2019, 07:32 geschreven door Ugo d'Oorde  

In wat destijds het klooster,

de witte gangen en de zalen,

de uitgebloeide rozen in de tuin:

ze speelde Bach die avond

haar kleed was roder toen.

Hare handen, hare vingers,

vlugge intimiteiten

in de toetsen,

alsof het gezangen waren,

rimpelingen van een groot geluk

pas opgekomen.

Van wie het componeren was,

van wie het in elkaar verweven,

van ranken en voluten er verborgen was,

het onomwonden zijn,

elk ogenblik de prikkel

van het rijzen en het dalen,

het opspringen.

Wat is van wie en wie is van wat?

Wie hoorde hoe de tijd toen sprak,

van het ingetogen zijn,

het onvermogen hoger nog te stijgen,

al wilde ze,

al wilden allen die er waren.

Alsof het mogelijk was

dichter nog te komen,

tot het binnenste van Bach.

De ruimtes

overspoeld met bloesems,

naar boven, naar beneden:

witte parels over donkere

tegels opgesprongen, uitgebold,

of geest op geest geënt,

een overgang van eeuwen.

De oude kloostermuren

meegeluisterd, de schilderijen

en de punten licht.

Gekluisterd in de balken,

vlinders uitgedroogd in spinnenwebben,

uitzonderlijk,

stil.

Die avond

in het klooster van destijds

heeft ze Bach gespeeld:

overrompeling van regenbogen,

verwondering te leven

en het leven uit te schrijven

in runentekens, niet meer wetende

of Bach de klanken is

of zij.

We waren er,

we zijn er lang gebleven.

23-10-2019, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat is er

van de mens die schrijvend

zich bewust is van de hand,

die in een minimaal bewegen

als rimpels woorden op het water zet.

Ten dele

ingeving na ingeving,

in een vorm gegoten, de transmutatie

van de geest in ons.

Ook Dyson* was hierdoor geroerd

zoals we achteraf vernamen.

Zo zeg me

wat is er van de hand

die tekens tot gedachten vormt:

torens hoog, tot boven de bomen,

en teer het licht getemperd in de woorden,

die het wonder zijn,

ons vreemd vermogen.

De wil

om het te doen is wat ons bezighoudt:

te laten barsten

de bolster die ons lichaam is

en op te stijgen in de ether,

ongedwongen

achter ons te laten

lijk de slang haar vel afschuift,

het dode leven

dat ons, o zo lang, omwikkeld hield.

Tot in

dit nu van het eindeloze nu

in alle ogenblikken samen,

het elektron zich slingerend om de nucleus,

 al wat was in wat nog komen zal

in dit ons zo gevulde leven

wankelend.

Terwijl

het bloed zich samentrekt over wat

van ons beminnen was, of grensloosheid

van schoot in schoot gevlochten,

verschroeid tot pulver van robijnen

en smaragden.

Niet nodig

 te begrijpen omdat het zo ruim is

en zo doordringend,

hoe we het ook noemen mogen:

de nachten zijn koel hier in dit land.

*Freeman Dyson: ‘Infinite in alle directions’.

22-10-2019, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Heel wat meer dan halverwege,

het donkere woud verlaten, want

al te lang al hebben we verzwegen

wat als baken ons werd meegegeven,

dat het de Geest der geesten was

die ons het leven schonk

en het ook ons zal ontnemen.

Het de toonaard is,

van al wat hier geschreven

en al wat hier niet geschreven staat.

Of je het verbeelden kunt, maar

in ‘t gewemel van de winterwouden

wachten vele zaden om te kiemen

waar ze neder vielen;

wachten vele zinnen

in het rijk van ons bezinnen om onverholen

in omfloerste woorden te verhalen

over dingen die we dachten en waarvan,

de kiem hoog gistend bleef,

lijk jonge wijn, wist Elihoe[1],

die nieuwe zakken dreigt te scheuren.

Soms gebeurt het al

bij het ontwaken, als het eerste licht

de kamer binnenvalt of ’s avonds

in het ruisen van de bomen

of het gefluister van de vogels in de hagen,

of van de regen in het raam geslagen.

Zelfs

al zullen er niet velen zijn om het te lezen,

omdat van alle zaken

het hen de minste zorg

zal wezen hoe stuifmeel

door de wind gedreven

dwarrelend ons woord zal wezen.

Zo zal je

nimmer vooraf weten wat je hand

zal schrijven als de roep er is

van d’oude Bijbel op de tafel

en van de stenen die je raapte,

gebeeldhouwd door de regen.

Al weten we

niets met zekerheid, hier toch wat poëzie

bedreven, een klonter Kosmos,

zo uit ons gegleden

tentakels eeuwigheid.

[1] Uit het Boek van Job

21-10-2019, 07:20 geschreven door Ugo d'Oorde