Over het voorbij gaan van de tijd, over het ‘zijn’ van het ogenblik is het beter niet te schrijven, beide zijn onvatbaar in woorden, zoals er vele zaken zijn die niet verwoord kunnen worden. Bijvoorbeeld hoe ik me voel als mijn blog af is en tezelfdertijd weet dat een andere me wacht; hoe dit alles mijn leven beheerst, schraagt en vult.

Wat zeg ik erover en vooral waarom wil ik  er iets over kwijt. Het is een feit waaraan ik niet kan ontkomen, zoals ik niet ontkom aan de komst van het licht of het verdwijnen ervan in de nacht. Dit ook is van het niet-bestaan van de tijd, is van het ‘zijn’, het er bewust zijn, het nu.

Of ook, en meestal, het niet-nu, als je niet voelt of weet dat wat is, voorbij gaat/vliegt. Pas achteraf, als de dag, de maand voorbij is, bemerken we het. Echter, het is en het blijft een persoonlijke ingesteldheid en hoe bewuster je leeft des te meer je afweet over de tijd die niet is.

De duif boven op het nok van het huis van de gebuur heeft hier geen raden naar en velen onder ons evenmin, we zijn er, we leven en laten leven;, dat de dag voorbij schuift is geen nieuws, moet niet meer vermeld worden, niet meer ter discussie gebracht, het is er zoals de lente er is, de zomer er is. Dit alles is van de tijd die niet is en toch is om een toestand te verklaren of een afspraak te bepalen.

Seneca raadde zelfs aan elke nieuwe dag te zien als het begin van een nieuw leven. In feite is er iets van, is het geen nieuw leven, het is een nieuw beginnen, dit weet ik maar al te goed en jullie ook moeten het weten dat de morgen van het leven is, we stappen er binnen, niet zo maar, zoals Seneca het suggereert, maar getekend door het verleden en uitkijkend naar het komende. Ik denk dat zelfs de duif op het nok het complexe van die toestand kent.

We ademen in wat we tijd noemen, laat het ons zo houden, het leven is al ingewikkeld genoeg, opdat we er een duidelijk getekend beeld zouden van hebben. Neen, het is en blijft omfloerst, omkleed met een halo van zijn en niet zijn.

Ik was aan de vijver. Ik was er met mijn lichaam en met mijn geest; met het zichtbare van mij en het onzichtbare. Ik spreek er met de vrienden, mijn woorden zijn wat ze zijn, ze worden hernomen en ik luister naar wat me geantwoord wordt. Het zijn woorden van het ogenblik zelve, geladen woorden met al wat is van hen: de achtergrond ervan die verzwegen wordt maar er toch is. Zoals mijn woorden geladen zijn met wat ik schreef in de morgen en met wat ik schrijven zal in de toekomst. Zo, niets is wat is, het is maar de schijn van wat is.

Dit geldt ook voor het leven dat de vijver is, dat het water is, dat het spiegelbeeld is dat de bomen zijn, de struiken, de grassen. Maar ik weet niets van het geheime dat er leeft onder het zichtbare, niets van de aarde, niets van de kracht van de groei in de stengels van enkele zonnebloemen die bloeien gaan binnen een paar dagen en zich met hun gezicht naar de zon gaan keren.

Dit alles is van het verdokene, is van het leven binnenin, het ontoegankelijke voor iemand zoals ik.

Ik gis dan maar, ik zoek het op in mijn verbeelden.

07-07-2019, 06:50 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik sta hier eens te meer om je te begroeten, om je te zeggen, niet zo zeer hoe ik me voel, hoe het met mijn gezondheid is, maar om me te vertonen, om je te zeggen dat ik er nog ben en, meer precies, hoe ik  er ben vandaag.

Een korte tijd geleden schreef ik 1 juli, vandaag is het al 6 juli. En zo gaat het maar verder, straks 12, straks 31, en straks schrijf ik 1 augustus. Het is de snelheid waarmede de dagen schuiven, de snelheid in de tollende beweging van de aarde dat me telkens verrast.

Seneca, schrijft een vriend me, schreef een boek over ‘De brevitate vitae’, over het snel voorbijgaan van het leven. Inderdaad, hoe kort het leven schijnt geweest te zijn als je staat waar ik sta, maar hoe lang het zou geweest zijn had ik op twintigjarige leeftijd geweten dat ik nog ruim zeventig jaren te leven had.

Ik maak geen onderscheid, of je nu de tijd nuttig gebruikt hebt of niet, als hij voorbij is, is hij voorbij. hij is gaan vliegen. Er is misschien wel iets dat zich gedurende al die jaren heeft opgehoopt en er ligt als een stille getuige van wat het leven is geweest, maar dit heeft niets te maken met het vlieden van de tijd. Mijn vriend signaleert me ook en terecht, dat het maar een klein deeltje tijd is dat we ‘welbewust’ leven, het overige, het automaat zijn, is van het ‘niet-leven’, is van de tijd van het niet-ogenblik en de tijd is enkel deze van het ogenblik. Er is dus een opeenvolging van stukjes tijd, waarvan enkel het laatste telt, meer niet. Echter, in elk ogenblik zit al wat was en al wat is, en in potentie, al wat komt, en als ik schrijf beleef ik ten volle elk ogenblik zoals het er is als heden, verleden en toekomst. Dus in feite is de tijd niet, el tiempo no es, wat een eigenaardige toestand schept zodat we zijn én van het verleden, én van het komende en dat dit het tegenwoordige is.

Het zuivere nu ogenblik is immer een tussenin dat een binding is met wat was en wat komt.

Enkel het weten dat je leeft is van het ogenblik, daarom, leef bewust, ‘be mindful’. Ik leef terwijl ik bezig ben, ik ontfutsel telkens een ogenblik tijd aan de tijd de niet is, en ik houd het even vast, ik zet het even om in de woorden die ik achterlaat, en wat ik achterlaat is het product van een stapeling van ogenblikken.

T.S. Eliot wist het maar al te goed. Hij schreef in zijn Four Quartets[1]:

'Time past and time future / What might have been and has been / Point to one end which is allways present.' 

Ik geloof niet dat Pfeijffer die dit ook wel wist, het zou geschreven hebben, ik zie hem niet als een filosoof. Maar over dergelijke dingen vond hij het niet nodig iets te schrijven. Misschien had hij nog gelijk ook.

[1] T.S. Eliot: ‘Four Quartets”, Burnt Norton, vers 44-46.

06-07-2019, 18:22 geschreven door Ugo d'Oorde  

Eigenlijk ben je een romantieker,  je waart het en je bent het gebleven. Een dergelijke ingesteldheid, als je die hebt verliest je nooit. Heel weinig is er dan nodig om, als het onderwerp, dat in gesprekken aan bod komt, je bijzonder ligt, je plots vleugels krijgt, zo dat het de toehoorders om je heen verrast. Ze zien het en horen het dat je in een ander landschap bent terecht gekomen. Een landschap dat zich opent voor hen en hen uitnodigt je te volgen op je tocht. Dit weten allen die je kennen, zelfs, zij die je lezen dag na dag.

Om eerlijk te zijn, ik weet dat ik voorkom als een vreemd iemand. Gelukkig maar, want wie zou blijven lezen wat ik opdis elke dag?

Ik denk aan het manuscript dat ik mailde aan de jonge dame van gisteren. Ik zie haar als een briljante geest vóor mij. Ik weet dat de tekst ervan heel wat zwakheden heeft maar ook heel wat stevige gedachten die je als lezer moeten bezig houden en die je misschien meedragen zult is het niet in je leven ze zullen dan toch  enkele dagen echoën in jou. Wat dan ook mijn bedoeling was. Niet zo zeer wat de feiten, de handelingen, de plaatsen betreft maar wel wat de er in verspreide ideeën aangaat.

Ik voel me vandaag geïntrigeerd, door Ilja Leonard Pfeijffer, en zijn onlangs verschenen boek ‘Grand Hotel Europa’. Zal ik het ooit lezen na de commentaar die ik erover las? Ik vrees van niet, maar je weet maar nooit. In elk geval er zijn reeds meer dan 120.000 exemplaren van verkocht en, lees ik in de Standaard, ‘een tv-commercial moet de verkoop voor de zomer nog eens aanzwengelen’. Ik lees ook dat de Arbeiderspers de vertaalrechten al kon verkopen voor twaalf landen. ‘Vooral de koppeling met het thema ‘massatoerisme’ overtuigt de buitenlanders’.

Massatoerisme het leidmotief van een boek, het mag en het kan. Ik loop er totaal verloren bij. Te meer dat ik ooit noteerde van hem wat hij wist te vertellen over de poëzie van de Vlaming die hij in het belachelijke trok. Ik zou, mits wat te zoeken de passage in mijn  blogs kunnen terugvinden. Ik, had hem ook al geklasseerd als schrijver toen ik de commentaar las op zijn ‘Brieven uit Genua’. Hij zou voorzeker ook de spot drijven met wat ik gemeend heb te mogen/moeten schrijven, dat het tegengestelde is van wat hij als onderwerp behandeld heeft.

Ik weet nu echter dat ik in de wereld van vandaag geen schijn van kans maak ooit aanvaard te worden door een uitgever. Ik leg me er bij neer.

Ik weet dat wat ik schrijf weinig te maken heeft met wat er gebeurt de dag van vandaag in de wereld om me heen. Ik heb dus verkeerd gegokt. Ik heb geen verhaal willen schrijven over het massatoerisme of wat ook, ik heb een zuiver literair werk willen afleveren waar schijnbaar niemand wakker van ligt.

Ooit hoop ik, tenminste, mijn manuscript te laten kopiëren voor de lezers van mijn blogs.

,

05-07-2019, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat van de vorige dagen was staat ten dele opgetekend, wat zal zijn van de komende dagen is gissen en blijft gissen en dit geldt ook voor de komende uren. Enkel wat van nu is, is een zekerheid, maar heel ver reikt die zekerheid niet, al verwacht ik wel, al hoop ik wel dat ze doorlopen zal voor een tijd nog, minstens de tijd om dit hier af te werken en in te loggen. Aldus sta ik vierentwintig uur verder als ik gelezen zal worden. Het fenomenale hieraan is dat ik niet weet of ik er dan nog zal zijn.

Dit is een feitelijk gegeven waarvan ik me nu rekenschap geef en dat zich elke dag voordoet. Maar waarom vermeld ik dit pas vandaag, welke profetie schuilt er achter, of wie of wat suggereerde me dit, precies vandaag, om dit kond te doen’ te doen? En nu, nu ik het gedaan hoe moet ik verder?

Er is deze morgen een grote droefheid in mij gerezen, een zwaarte die me drukt, een gevaarlijk iets, een plotse neiging om alles op te geven, te stoppen met dit gedoe van schrijven, juist maar om te tonen dat ik er nog ben, zoals ik er gisteren wa,s en de vele vorige dagen er was.

Echter, het is niet zo, ik ben er niet zoals ik er gisteren of de vorige dagen er was. Ik aarzel zelfs om verder te gaan, alsof het is dat ik naar iets toe schrijf dat me wacht, een paar stappen/uren verder. Dat deze morgen een verwittiging in houdt waarover ik het in mijn vorige blog heb gehad: te verdwijnen en een eeuw  later terug op te duiken, te verschijnen  in een of andere tekst, het bewijs dat ik er, zoals Cowper, zoals Wordsworth nog ben, een vis in de mazen van het net dat de tijd is.

Je zegt me dat het inbeelding is, maar ditmaal ken ik niet dat gevoel. Ik zal, als ik nog even verder kan gaan, er morgen, 4 juli staan om gelezen te worden, maar verder, zo denk ik, geraak ik niet.

Het is maar dat een onzekerheid in mijn woorden verscholen ligt, dat ik mijn  leeftijd, het cijfer ervan, plots te duidelijk voel, als een roep in mij, en me er niet tegen verzetten kan of wil.

Er mag komen wat komen moet: er is geen toekomst meer voor mij, geen verblijden meer, zelfs, geen greintje ‘saudade’ meer en dit is het ergste wat iemand overkomen kan.

Hoe geraak ik er uit, als ik er nog zou uit geraken, hoe verheug ik me nog ooit over iets dat ik zou geschreven hebben als er staat wat er nu werd  neergezet in volle ernst en in volle eerlijkheid; geen literair gedoe of betrachten geen verzinsel, maar de poging een gevoel dat me overheerst weer te geven.

Vandaag - en het spijt me, het overrompelt me - is zwartgalligheid mijn deel. Nu vertrekken past me helemaal niet, maar als het komt, totaal on-welgekomen is het nu ook niet. Weet dat ik dit schreef de morgen van 3 juli 2019 om 07,19.

*

IK ben nu vierentwintig uur verder, de morgen van 4 juli. Ik heb herlezen wat ik gisteren schreef, het was een zuivere momentopname. Ik heb ze gelaten zoals ze er stond, het momentum van een toestand in het leven waarbij je vertrekt uit een negatieve gevoelstoestand, en eens begonnen te schrijven, je er verder en verder in onder duikt en er finaal niet meer uit komt, integendeel, het zwartste vloeit er uit voort.

Ik had het deze morgen even goed kunnen schrappen, maar het was een stuk literatuur en heb het gelaten voor wat het (maar) is.

De dag echter verliep anders. Ik ontmoette ‘vrienden’ - in elk geval vrienden voor mij - op een eerder zakelijke vergadering in een heerlijke, inspirerende ruimte en ik voelde me er, omgeven door kunstwerken die er aan de muren aanwezig waren, goed, heel goed zelfs. Ik had terug een verleden en een toekomst. Ik leefde, ik voelde me open bloeien. Alles verliep zoals het verlopen moest, zelfs met een pittig glas wijn uit een streek van West-Vlaanderen.

Hoe noemt men dergelijke momenten, heel licht beneveld door wat er gezegd wordt en de kracht van de wijn even helpend, even maar, maar die kracht is er toch. En dan als een jonge dame, een slanke mooie verschijning, een zakenvrouw met een groot gevoel voor kunst - wat ze vertelde en ‘hoe’ ze het vertelde over haar ontmoeting met het werk, vooral met de idee van Luc Tuymans in Venetië was er het bewijs van - me vroeg welke boeken ik las. Ik haar antwoorden kon dat ik weinig las, maar dat ik een manuscript liggen had, dat jaren lang mijn lezen en herlezen was geweest.

Zij me toen  - ze wist het niet - gelukkig maakte met haar vraag of ze het lezen mocht. Zij, de eerste die me die vraag stelde. IK heb dit, deze morgen van 4 juli aan mijn zwarte pagina van een etmaal vroeger toegevoegd.

Hoe mijn dag vandaag verder lopen zal weet ik niet. Ik zie dat het 6, 22 is en ik houd nog altijd én de kamer van gisteren met de kunstwerken, én de vrienden die ik er ontmoette, én het beeld én de vraag van de jonge dame die er was en die me vroeg of ze mijn manuscript lezen mocht.

Er is soms weinig nodig in een leven om ogenblikken lang vleugels te hebben.

,

04-07-2019, 06:28 geschreven door Ugo d'Oorde  

1782, July 3 :

I shiver with cold on this present third of July. … Last Saturday night the cold was so severe that it pinched off many of the young shoots of our peach-trees. … The very walnuts, which are now no bigger than small hazelnuts, drop on the ground. …

William Cowper (Buckinghamshire).

Ik heb ‘The English Year’, open naast mij liggen. Het biedt me een merkwaardige reeks dagboekknipsels die vooral betekenend zijn voor het weer of het landschap van toen. Ik gebruik het als inleiding, ik gebruik het als een overgang naar wat ik te vertellen heb, niet over het weer, niet over het landschap als dusdanig, eerder over het landschap gedachten dat ik meedraag waar ik ga of sta. Het is maar dat ik bewijzen wil dat de ganse wereld, van in der eeuwen der eeuwen, aan het schrijven is geweest, over futiliteiten als over grote, wondere dingen; dat het schrijven een eigenschap is van de mens, wie hij ook was en in welke omstandigheden hij ook leefde, hij schreef. Zelfs hij die in de grotten leefde wilde al schrijven op zijn manier, hij drukte de palm van zijn hand af op de rotswand om ons te zeggen dat hij er geweest was en, er waren er ook die het in rake bewoordingen, krasten in de muren van hun cel.

Het schrijven is van de mens, eens je eraan verslaafd geraakt, wordt het een ziekte, zelfs een besmettelijke ziekte. Ik weet er van mee te spreken. Zo werd ik ooit besmet met de blogziekte waaraan José Saramago leed, maar dat weet je al.

En het gebeurt, maar dit is dan wel een noodzaak, dat je, eens ooit gepubliceerd, eens ooit in boekvorm verschenen, dat wat je schreef, noem het een risico of wat ook, honderd jaren en meer na je dood nog altijd gelezen wordt, dat erover nagedacht wordt en dat, wat het ook moge zijn wat je als woord hebt nagelaten, verder verspreid wordt in de meer dan uitzonderlijke kosmische omgeving die we vandaag kennen - en de Kosmos is een vreemde God - in alle geuren en kleuren door het magische brein van Google, wordt opgevoerd, zodat we gemakkelijk alles wat we wensen te weten kunnen komen van een William Cowper. Wikipedia geeft een excellent beeld van hem en citeert hem als een belangrijk dichter van zijn tijd die ook de tijd was van Isaac Newton.

Zo herrijst vandaag, dankzij een door Geoffrey Grigson overgenomen dagboek paragraaf, herovergenomen door mezelf, William Cowper uit de schemer van de tijd in het Vlaamse landschap, dat van de geest is en maakt hij een sprong van de achttiende naar de eenentwintigste eeuw, wat, meen ik toch, het vermelden waard is.

We vergeten onze Engelse schrijvers niet. Onlangs was er nog iemand onder ons die iets wist te vertellen over, als ik me niet vergis - maar ik denk het niet - William Wordsworth, beroemd voor zijn daffodills poem: ‘I wandered lonely as a cloud’.

Dit gedicht ook ligt zoals al het andere, dankzij de New Physics, die ik graag de Nieuwe Bijbel noem, en je weet wie de Oude Bijbel inspireerde, ter onzer beschikking.

Wat Johannes schreef in zijn evangelie: niets is verborgen dat niet bekend zal worden, zijn dus geen ijdele woorden. Toch niet voor ons.

03-07-2019, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat is er van de dagen die schuiven, van de maanden, de jaren. Zelfs indien je dag na dag alles opgetekend hebt, je handelingen, je gedachten, wat zegt het je? Vreemd eigenlijk, al blijven we erover dromen, al gaan we er naar terug in onze gedachten, in onze verhalen, wat voorbij is, is voorbij, er iets aan wijzigen gaat niet meer.

En het is altijd van uit het nu dat je vertrekt en waar je naar terugkeert. Zo leven we, zo verlopen onze dagen of je nu schrijft of niet schrijft. In feite is het beter niets op te tekenen dan wordt je later in mindere mate, en vooral minder duidelijk, geconfronteerd met wat je gedaan of beleefd hebt.

Ik  zelf ga soms, meer nu dan vroeger, bladeren in mijn dagboeken, kijken of er iets te vinden valt dat ik nog gebruiken kan, maar ik geef het vlug op, mijn geschrift leest ongemakkelijk en wat ik te lezen krijg is wat ik als blog al geschreven heb. Het is un retour éternel, een terugnemen, een herkauwen van wat al eeuwen voor mij werd opgetekend. Er is, inderdaad, zoals het te lezen staat in de Ecclesiasticus, niets nieuws onder de zon.

Of vergis ik me, is alles nieuw, omdat het nieuw opgetekend werd in een andere tijd, op een andere plaats, in andere omstandigheden; omdat het, gelezen door anderen, een andere betekenis krijgt of aanleiding zal geven tot iets totaal nieuw? Wie ik was is van weinig nut voor wie ik ben, want ik ben wie ik was. Ik hoef er niet over na te denken. En toch doe ik het, toch herbegin ik, roer ik in het voorbije, raak ik er niet van verlost. Een complex geheel ben ik, te complex opdat ik het begrijpen zou hoe ik vast zit in de omstandigheden van het leven, het voorbije als het zijnde, als het nog komende. Ik me er niet van bevrijden kan. Ik niet opstijgen kan uit de humus die mijn verleden is, om totaal nieuw, ongekunsteld, tevoorschijn te komen, een totaal nieuw mens die er  nooit zou gekomen zijn ware ik er niet geweest om hem te doen ontstaan.

Maar niets daarvan, niets meer dan wat gedroom, een loslaten van wat is en een wegglijden in wat niet is, of het bevreemdende van onze gedachtewereld als we de moed hebben deze te gaan bezoeken, er ons in onder te dompelen en te ontleden stuk voor stuk.

En toch ben ik nog altijd binnen de wanden, zelfs al verschuiven ze, van het nu. Ik was er even buiten maar ben er nu terug om vast te stellen dat alles veel te iel is opdat we er ook maar iets van zouden kunnen vasthouden. We trachten wel, maar het is niets meer dan een gedroogde violet tussen de bladzijden van een oud boek waarvan we de verre betekenis vergeten hebben -- dit komt van Jorge Luis Borges - maar ik heb het ook al, o zo dikwijls, mee gemaakt.

Niets is er nodig opdat bepaalde gebeurtenissen terug zouden komen, de minst verwachte eerst, ze zijn er, ze staan er en ze overweldigen je soms als je niet onmiddellijk reageert om ze weg te duwen, ver weg. Al gebeurt het ook dat je ze meeneemt in je armen, dicht tegen je hart gehouden omdat ze zo enig waren, zo alles nemend, zo alles in jou omwikkelend als met rode papavers en blauwe korenbloemen in een golvend korenveld waarin je neerligt, nog knaap zijnde, met een boek - gezegend onder alle boeken - van Jules Verne of van Ernest Claes.

Het nu van nu zijn wortels hebbende in het nu van toen.

02-07-2019, 05:50 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het is vijf uur, het breekpunt van het licht.  De vogels in de hagen, wie het zijn weet ik niet, de vinken misschien, de mezen? Maar ze zijn er. Echter niet lang, want plots valt hun gezang stil en stijgt het licht, gestadig. Je volgt het deeltje van de wereld door het open raam  alsof het voor jou alleen is dat het er is, met de koelte van de morgen die je nu ademen kunt, de levenssappen die je gedachten zijn.

Het is nu dat je dag begint, dat de woorden komen van heel ver nog.  Een weinig later zal geschreven staan, wat je nu nog niet weet. Het is als een gebed dat je begint , geen onze vader of wees gegroet, die zijn van vroegere tijden, nu is het een luisteren geworden naar wat of wie je ontmoet, als je de laan betreedt en de woorden je tegemoet gaan komen. Je hebt ze maar te nemen en lief te hebben. Van dat ogenblik af is het de enige rijkdom die je nog bezitten kunt. Is het je levenswijsheid die telkenmale op de proef hier wordt gesteld.

De vraag die je besluipt: ‘Zal je er in slagen meer te zijn dan wie je gisteren waart, overstelpt door het Portugese ‘saudade’?

Het is het woord dat je vandaag niet nodig hebt te gebruiken. Er geen weemoed is waarover je spreken wilt. Je bent trouwens nog half in slaap gewikkeld. De hitte van de vorige dagen heeft je geen goed gedaan, heeft je leeg gehaald. Zo het is beter even te wachten nog, te zijn en niet te bewegen, te gaan liggen en weer in te slapen.

Dit nu, van het blijvende nu, dit is het cruciaal moment voor wat je te doen hebt, verder gaan, er kome van wat er komt en niet even op te houden, zoals de vogels, om uit te klaren wat er beschikbaar komt van het vele dat er nog moet zijn. Want hoe kun je anders je morgens blijven invullen met kleuren indien het vele er niet meer zou zijn?

Zo, laat alles vallen nu, kom mee met mij naar de laatste bloemenweide die er nog is. Ken je die nog wel, en indien niet, wil je die nog wel kennen, wil je iets terug gaan halen wat geen zin meer heeft het te kennen omdat er toch niet meer gedicht kan worden zoals je vroeger dacht hoe het kon:

Op de weide waar jij me kuste

waren honderd soorten bloemen

die ons zagen en jij er neerlag

stil, en honderdvoudig,

stuifmeel je bestoven

of hoe ik je liefhad toen, weet je nog

dat het in the Highlands was?

Bloem noch stuifmeel is er nog om wie of wat te bevruchten. We zijn arm geworden wat dat betreft, uitgeleefd. Poëzie is niet meer wat ze vroeger was, heeft geen oog meer voor de slagzin: ‘Niets is dat niet iets anders raakt’. Het is zelfs meer dan ‘aanraken' of raken, het is 'verweven zijn' en meer nog. het is: ‘Niets is dat niet verweven is met het al dat was, met het al dat is, en met het al dat nog komen zal’. Dit raakt de ene waarheid die er is.

Zo is het ook met de bloemenweide, ze is er nog voor zij die ze kenden, niet voor zij die ze nimmer kennen zullen. Voor hen is er de dorheid van het ingesloten zijn door wat nu van de dagen is.

Maar de bloemenweide heb ik lief gehad, er was een reden voor.

01-07-2019, 06:53 geschreven door Ugo d'Oorde