Ik ben nimmer zo open geweest, ik schrijf over mijn mislukkingen. Wat ik niet graag doe, maar deze blogs zijn het vervolg geworden van mijn dagboek van vroeger, toen ook schreef ik niet omheen de dingen, neen, ik zat er middenin. En nu terug, ik schrijf over wie ik ben en vooral over hoe ik er ben.

Ik was een drietal dagen bijna beweegloos, geteisterd door de pijn in mijn rechtervoet die mijn bewegingsvrijheid beperkte tot de sofa – ik overdrijf nu licht – maar ik kon me toch niet verplaatsen zoals ik wilde. De dokter schreef me de gepaste medicatie voor en, ik zat gisterennamiddag aan de vijver, als een blij man, een bijna gelukkige man. Ik voelde duidelijk voor het eerst terug de lente, ze hing in de luchten, in het licht, in de geluiden. Ik wist het met grote zekerheid omdat ik het al zo dikwijls had meegemaakt.

Ik zag hoe de jonge fruitbomen uitgelopen waren, hoe de botten open gesprongen waren en het wit van de bloesems te voorschijn was gekomen. Morgen dacht ik, morgen als ik hier terug ben, is de bloem er al, de bijen en de vlinders; morgen, staat de meidoorn hier in bloei, als met late sneeuw bedekt, wist T.S.Eliot.

Het mirakel van de natuur, van het kosmische dat in de luchten drijft, maar dat we niet zien als een mirakel, maar het is er een, het is een opstaan uit de dood, een verrijzenis naar een nieuw leven, zo enig, zo plots, zo ontstellend mooi.

En, toen ineens overviel me de gedachte, dat dit gevoel een rariteit ging worden, dat ik het niet meer zo dikwijls kennen zou. Een vreemd gevoel is dit, weten dat je lentes geteld zijn, dat je heel gelukkig moogt zijn het nog eens mee te maken, terwijl een vriend van jou er niet meer is om te zien hoe de hagen, hoe de bomen reageren, hoe het gras zich opricht en hoe het groen de wereld kleurt.

Het plotse gevoel dat kwam als een verrassing en een verwittiging, schokkend ook: ‘Pas op, dit kan je laatste lente zijn, veel zekerheden heb je niet meer, maar dit is er een. Wees ze indachtig als je hier bent, als je neerzit in de zon en je blind staart op de beweging van het water met de glinstering erin; de bomen er over gebogen, het grote leven dat lijk een paukenslag in een symfonie van Beethoven, openbarst om je heen.

Machteloosheid die aanvaarding is, die van het weten is, die van het leven is. Je kunt er aan ten onder gaan, je kunt het naast jou neerleggen, maar de echo blijft, de achtergrond waarop je je beweegt, de stilte die nu geladen is met die ene zekerheid die je nog rest.

Ik dacht: het is omdat ik schrijf dat dit gevoel er hangen blijft, dat het in mijn woorden druipt, dat ik het accentueer en dat het, veel meer dan bij alle vorige lentes op de voorgrond treedt. Vergeet het, man, vergeet het, er zijn andere dingen om over te schrijven; over, bijvoorbeeld, wat je nog allemaal te regelen hebt, vooraleer. Wat in feite, nog erger is.