Ben ik in mijn boek te streng geweest voor de Islam; is het zo dat de Islam twee à drie generaties verder het westen gaat overspoelen, en dat de ijver waarmede de massa onder hen hun geloof beleven, nog altijd even sterk zal zijn?

IK neem hierin wel een twijfelstelling in, maar de vrees staat er toch, op twee plaatsen zelfs. Is die dan zo reëel dat ik die passages behouden heb?

Toutefois, ce ne sont peut-être que des broutilles, gegeven zijnde dat ik als hoofdgedachte stel dat alles ontstaan is uit de geest, die in den beginne was, dus ook de mens, want ware de mens er niet om te getuigen, of er nu één Universum was, of er nu miljoenen Universums waren, zonder de mens ware dit onbekend gebleven en ongekend is onbestaande.

Dit situeert het belang van de mens in het Universum, er is dus wel sprake, zoals het vermeldt staat in mijn boek, van een Cosmotheandric principal, een drie-eenheid van Kosmos, God of geest, en mens, onafscheidbaar tot een eenheid versmolten. Dat men me hierop aanvalt, en ik weet me te verdedigen.

En om verder te gaan wordt het me ook duidelijk dat het Universum, in zijn totale totaliteit er is opdat de mens er zou kunnen zijn. Deze staat dus centraal. Waarom ons dit gegund is is de vraag die we ons stellen moeten en dan gaan we heel ver.

In de eerste plaats zijn we niet veel meer dan getuige en dan getuige over wat of van wat? Maar, in dit verband zijn we zeker geen toevalligheid.

Wat Monod ook moge aanvoeren om zijn bewering te staven, hij hakkelde op vele plaatsen, hij hield onder meer geen rekening met het enorme ingewikkelde structuur van het atoom en de diverse, tot op heden wellicht nog ongekende elementen en eigenschappen ervan. Van het ogenblik dat we dit niet als beginfase zien kunnen vele stellingen naar voor geschoven worden. Het is maar als we een beeld opvangen van het atoom en aanvaarden dat dit de bouwsteen is van lichamen en sterren dat er een raadsel opduikt dat enkel geest kan genoemd worden, de geest waaruit alles is ontstaan.

Ik plaats dit alles dus tegenover wat ik verklaar over de Islam, zoals ik het ook plaats tegenover de leer van de Kerk.

Hierbij stelt zich natuurlijk  de vraag, hoort dit allemaal thuis in een soort roman over, uiteindelijk, wat ontstond in een berghut en een wandeling over een gletsjer.

Mijn vraag als schrijver ervan blijft, ik zal er moeten mee leven en ook met al wat (hopelijk) over mijn boek zal gezegd en geschreven worden.

Dit geschrift hier is reeds een voorbereiding op wat komen kan.

26-06-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Stel dat ik ‘Klara’ niet heb om mijn dag te beginnen om, zoals ik het zie, ingeschakeld te worden in de muziek en de geest van de componist die me wakker voert, alsof hij me zeggen wou, man het is tijd, je dag begint, opent de voren van je geest, laat je woorden vloeien  en zet neer wat je beroert heeft in de nacht.

Stel dus dat ik beginnen moet niet met ‘Klara’ en evenmin met het gezang van de vogels in de tuin, maar met de geluiden van het verkeer in de straat; stel?

Hoe is het dat ik me voelen zou en weten wat te schrijven om jullie te begroeten met een uitgestoken hand?

Elke morgen voel ik dit en elke morgen tracht ik het te doen op een wisselende wijze, niet zo maar abrupt binnen stappen maar mijn bezoek afleggen met inzicht en genegenheid, zoals het hoort om mijn band met jullie te verzekeren voor een nieuwe dag.

Zo voel ik het aan en de gedachte dat ‘Klara’ een hulp is hierbij, sterkt me. En niet alleen de muziek zoals ik ze hoor maar ook het stille vallen van de regen helpt me hierbij en nog meer de zon die door de wolken breekt en het licht zich verspreidt over de dingen.

Alles, o zo schuchter, om vooral niet te storen, om binnen te komen met een glimlach en jullie te zeggen, kijk, ik ben er weer vandaag, al heb ik ditmaal niet zoveel te vertellen, mijn nacht was te gesloten en weinig drong erbinnen wijl ik sliep. Ik sta dus voor jullie met enkel de warmte in mij naar jullie toe, precies alsof ik er zou staan met een boeket van korenbloemen en papavers omkranst met enkele stengels rijpe korenaren, ik jullie ermee verrassen wou om het eens anders te doen dan met woorden.

Zie me daar dan staan in je deuropening, mijn boeket in de hand

als het teken van de zomer die zich onopgemerkt heeft aangemeld, wetende dat de dagen eens te meer aan het korten gaan.

Wat ik ook vertellen kan is dat ik gelukkig was – en me gesterkt heb gevoeld – als ik las in de SdL[1] van Mohamed Ouaamari, de schrijven van ‘Groetjes uit Vlaanderen’:‘Ik heb soms het gevoel dat literatuur vandaag altijd constructief moet zijn. Boeken moeten helpen om een mooiere wereld te scheppen, de personages moeten goeie voorstellingen van mensen zijn…’.

Wat ik immer betracht heb in mijn werk en zeker in mijn ‘Adem van de Dagen’.

[1] De  Standaard der Letteren van 18 juni 2022:’Het boek van Mohamed Ouaamari van Sam De Wilde

25-06-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Welk onheil staat me vandaag te wachten?

Na dit van gisteren - wat weinigen zullen opgemerkt hebben - maar het hangt nog in mijn kleren. Ik ben te onzorgvuldig, ik overlees slechts eenmaal mijn geschriften, eens de woorden er staan, en het is minstens eenmaal te weinig.

Ik herhaal jullie dat een blog een last is en dat, telkens de tekst ervan geschreven staat, de last me van de schouders glijdt waar ik niet meer wens op terug te keren. Wat, last of geen last, fout is natuurlijk.

Een fout is dus soms meer dan een typ- of taalfout, maar dat de Heer van de schrijvers me ervan spare, zoals hij me van heel wat andere zaken sparen moet, vooral in de dagen die er nu aankomen, de dagen dat mijn boek openbaar wordt, dat de inhoud ervan zich gaat mengen met de gedachten van anderen die me kennen en me niet kennen. Ik vrees dus, ik beken het, mijn infiltratie die op het punt staat zich te voltrekken.

Ik zeg het en herhaal het, het leven bij momenten is een groot risico en je leert het niet om ermee te leven. Je wilt je dagen lijk kalme waters, zoals Dante als hij op weg is naar het Vagevuur en hij wist dat hij nu kalmere waters bevaren ging. Hij zegt het zoals Dante iets zeggen kan: ‘Per correr miglior aqua alza le vele’. Ik echter, ik heb de zeilen gehesen om waters te bevaren die woelig, zelfs stormachtig kunnen zijn, zo dat ik overboord geslagen word.

Ik wacht dus af. Vreemd ik heb alles nog eens overlezen, en had, ik beken het, bij momenten de tranen in de ogen, ik heb dus eens te meer gelet op de kracht en de kleur van het woord in plaats van te letten op de schrijfwijze ervan, wat nefast is om een foutloze tekst af te leveren.

Wat dit laatste betreft ben ik een verwittigd man. Er is wel Roger Tas, de vriend, de om mij bezorgde man, die me schrijft en ik neem het aan met een zekere geruststelling: ‘geen enkel van de duizenden boeken die ik al las (vaak door gerenommeerde uitgeverijen uitgebracht) was vrij van drukfouten.’

Dit is dan een deel van het onheil dat me te wachten staat en ik  heb het gewild zonder het te willen, maar het is er en het foutloze ervan wil ik zien als het minste van mijn zorgen. ik drukte mijn gevoelens hierover gisteren al uit.

Op een nacht zijn ze niet gewijzigd. Ik weet alleen dat een tekst gedacht wordt al schrijvend. Schrijf je niet, je kans op gedachten is minimaal, het is van iemand die voor het water staat en niet van iemand die aan het zwemmen is.

24-06-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er is ooit, als we Homerus – circa 800 voor Chr. -  willen/mogen geloven, een ‘gevecht’ geweest tussen Ares (Mars) en Athena (Venus). Dit gevecht dat we ons trachten voor te stellen, kan niet anders geweest zijn dan twee planeten die in elkaars vaarwater zijn terecht gekomen, wellicht met enorme elektrische ontladingen, die zichtbaar moeten geweest zijn op aarde en misschien ook de aarde geraakt.

Ik vraag me af of de wetenschappers die met heel veel ijver het grondgebied van Mars blijven aftasten en onderzoeken, hier ooit aan gedacht hebben en gezocht hebben of er geen sporen achter gebleven zijn van de door Homerus vermelde botsingen?  

Wel, ik denk niet dat ze Homerus hebben gelezen, en als ze hem gelezen hebben, hebben ze niet kunnen of willen geloven dat er een deel waarheid zou kunnen aan verbonden zijn. Wijzelf in het algemeen, gaan er heel licht overheen, het raakt ons zelf helemaal niet.

Wel, mij raakt het wel.

Voor mij was het, ofwel een reëel gebeuren en dit zou me helemaal niet verbazen, ofwel was het de verbeelding van Homerus die even, ver heel ver op hol sloeg en twee planeten, hoog in de hemel en ver van elkaar naar elkaar heeft doen bewegen zo dat er botsingen plaatsvonden met wellicht elektrische ontladingen als gevolg die zelfs neerkomen op de aarde.

Wie waagt het zoiets te schrijven als het ooit geen zichtbaar gebeuren zou geweest zijn.

Er worden veel fantasierijke verhalen verkondigd in de boeken van J. K. Rowling, maar nog nooit, denk ik, heeft ze de planeten erbij betrokken, ze heeft er zelfs nog niet willen aan denken dat die haar van enig nut zouden kunnen zijn.

Ik denk ook niet dat het ooit bij haar zou opkomen de planeten erbij te betrekken. Nochtans Homerus, hij heeft het wel gedaan, wat was de aanleiding ertoe.

Het is o zo gemakkelijk te aanvaarden dat Homerus ons een sprookje heeft verteld, en de passage waarin de planeten optreden, te lezen met de glimlach op de lippen, maar wat indien het grote, heel grote ernst was? Een ernst die ook toepasselijk zou zijn op de stilstaande zon en maan ten tijde van Jozua, de opvolger van Mozes?

Als schrijver heb je alle mogelijkheden, kun je je verbeelding laten gaan en vertellen wat je vertellen wilt, maar, om zo ver te gaan en de onbereikbare ‘hemel’ erbij te betrekken, zonder dat er iets van is: ‘chapeau, tien maal chapeau’.

Maar ikzelf geloof niet dat het woord van Homerus verbeelding was. Niemand kan me verplichten het te geloven, ik houd het als een mogelijkheid, hoewel ik niet begrijpen kan dat zo iets zou kunnen gebeuren.

Ik zit dus in een gewrongen positie, ik zit er dikwijls in omdat ik een zoeker ben en soms geloof vooral dan in het meest onwaarschijnlijke.

Wat wil je zou de schorpioen op de rug van de kikker bij het oversteken van de stroom zeggen: het ligt in mijn aard toe te slaan.

23-06-2022, 05:17 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik begroet hier in het bijzonder mijn lezers van het allereerste uur die me trouw gevolgd hebben van 2010 tot op heden. Moet ik dan voor hen  zo een goed schrijver geweest zijn dat ze me al die tijd zijn blijven volgen en me al die tijd zijn blijven lezen?

Misschien niet een goed schrijver maar een schrijver van vreemde zaken die ze nergens anders te lezen kregen, en ook het was niet zo veel amper een vijfhonderdtal woorden en ze hadden me ontmoet, ze hadden een deel van mijn gedachten opgenomen en het moet hen voedsel geweest zijn om hun dag op te vullen met iets bijzonders dat van mij kwam,  van mij en van  niemand anders. Terwijl de dagbladen vol staan met speciale berichten, nemen ze deze van mij erbij.

Wel, in een zekere zin, het ontroert me. Ik ken er enkele met zekerheid maar anderen zijn om een of andere reden in de schaduw gebleven. Ik verwacht ook niet dat ze zich bekend maken, enkel dat ze me blijven volgen door dik en dun, want ik heb nood aan hun interesse, vooral nu ik in een moeilijke periode ben terecht gekomen.

Ik weet ook dat ik met hen op eenzelfde golflengte moet zitten, dat ik dus een geschrift binnen schuif in hun dagen die ze om een of andere reden appreciëren en ze aldus de gewoonte hebben aangeleerd om me telkens weer te gaan opzoeken.

Is dit niet uniek, lezers die je trouw blijven, bij wie je elke dag binnen komt en voor wie je je inspant om, op uw beurt, hen ook trouw te blijven en zeker niet te versagen?

Het is voor mij duidelijk dat het voor hen is dat ik volhard. Duidelijk ook, dat ik allicht nu en dan, een dag zou overslaan ware het niet dat ik hen niet wil ontgoochelen, want hen ontgoochelen ware een grote ontgoocheling voor mij. Deze gedachte alleen al, is de maatstaf voor mijn dagelijks optreden.

Ik heb vandaag mijn fiat gegeven aan de drukproef die me werd voorgelegd, een beetje de ogen gesloten na de talloze uren die ik er heb over gedaan om de tekst foutenvrij af te leveren.

Ben ik erin geslaagd, in eerste instantie samen met Roger Tas, ik betwijfel het, maar ik had voor ogen de oude Bijbel, geëtaleerd in de parochiekerk in Rye, een oud havenstadje, het bezoeken waard, in het zuiden van Engeland.

De Bijbel ligt daar geborgen in een schrijn, geopend op de enige fout erin, een fout die aan de Bijbel zijn naam geeft. Misschien dacht ik, geeft de fout die misschien overblijft in mijn manuscript en overgenomen zal worden, ooit een meerwaarde – de enige? – aan het foute boek in kwestie?

22-06-2022, 07:04 geschreven door Ugo d'Oorde  

Uit een verwarring van zinnen die ik in gedachten in de nacht aan het schrijven was ben ik opgestaan deze morgen, niet wetende wat ermee aan te vangen.

In feite kwamen deze neer op een herschrijven van de drukproeven die ik in de dag getracht had te zuiveren van alle nog aanwezige taal- en typfouten. Je kunt niet geloven dat er nog zoveel gevonden worden nadat de tekst drie à viermaal werd herzien. Het is en blijft een obsessie. Komt daarbij dat ik heb vastgesteld daarna dat de verbeteringen die ik had aangebracht en opgeslagen, niet zijn doorgevoerd in de tekst en ik morgen mag herbeginnen.

Begrijpelijk dat mijn blog is blijven liggen tot laat in de avond als alle inspiratie verdwenen is omdat ik voortdurend terug ben gegaan naar mijn te verbeteren tekst, zodat ik vruchteloos heb gezocht naar een eerste zin om er verder mee te gaan en hopelijk te eindigen in een plaats waar ik niet dacht te eindigen.

Dit is altijd zo geweest, zo ik hoopte dat het nog eens lukken zou en dat ik geholpen zou worden door om het even wie of om het even wat om te komen tot mijn 500 woorden die telkens tracht achter te laten.

Vandaag, het is precies 23.00, zal het me niet lukken, ik voel het. De ganse dag ben ik bezig geweest met het herlezen van mijn manuscript dat binnen moet op 22 juni en ik vrees dat ik er niet in slagen zal omdat ik nu met twee versies zit en ik de ene heb verwisseld met de andere zodat ik geen zekerheid heb welke van de twee het best verbeterd werd.

Het is een gekkenboel met als resultaat dat ik alles nog eens mag herzien, gelukkig evenwel heb ik de te verbeteren fouten afzonderlijk opgetekend.

Ik ga nu gaan slapen met deze bevindingen, zal er nogmaals in de nacht tijdens mijn slaap, die geen slaap is, mee bezig zijn  om te herstellen wat moet hersteld., Daarenboven had ik deze voormiddag, 20 juni, een afspraak met de cardioloog en was zijn uitspraak eerder zorgwekkend dat verheugend. Wat een zorg en plus betekent.

Ik sta dus eens te meer aan de Klaagmuur om jullie te vertellen hoe het met is gesteld als ik de woning moet verlaten en me moet begeven naar een plaats in de stad; ik weet nu hoe moeilijk ik het heb, hoe slecht ik te been ben.

Het fut is er uit en het verergert, ik vraag me af hoe het verder evolueren zal én met de verstarring in mijn benen én met het schrijven van mijn blog. Tot nu toe volgde mijn blog niet mijn benen, schijnbaar echter vrees ik dat beide blog en benen zullen lijden.

En wie kan me hierbij helpen als ik het niet kan of zou kunnen. Er zijn dus weinig voordelen verbonden aan het oud worden ook niet aan het oud zijn. Het gevaar bestaat dat je je ook gaat oud voelen en dat is het begin van het einde. Het is dus tegen het oud voelen dat strijden moet.

21-06-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde