De voorbije nacht was er een lange tijd turbulentie in mijn gedachten, ik kon de slaap niet vinden, het gebeurt wel regelmatig maar nu ontbrak me de moed om te reageren, op te staan en te schrijven. Ik dacht dat ik koorts had, dat ik besmet was met een verkoudheid en zag me terug in het ziekenhuis en dat was mijn hevigste turbulentie.

In de namiddag ging het beter, zo dacht ik en kon ik denken aan wat ik te schrijven had want ik wou geen leeg blad afleveren, dat is het ergste dat me kan overkomen en toch, ik weet het zal het ooit eens gebeuren, ooit.

Ik schrijf dus maar en ik vraag me af wie er nu aan het schrijven is, ben ik het of wordt het me ingegeven, komt het van wat me omringt en niet te bepalen is?

Het schrijven, het creatief zijn in woorden is ons ingegeven en ik stel me de vraag waarom, wij, de mens, waarom bezitten wij meer geest, meer verstand dan de planten of de dieren, of denken we maar dat het zo is en is het in feite niet zo, heeft elk levend organisme het, maar het ene meer dan het andere, een kwestie van evolutie, waarin volgens Jacques Monod, ‘le hasard et la nécessité – het Higgsdeeltje een toevalligheid? - een rol zouden gespeeld hebben

Echter als het een zuiver product is van de evolutie dan zou het kunnen dat hieruit, alle omstandigheden gunstig zijnde, en er moeten er heel wat zijn, de mens ontsproten is, de evolutie neigend naar een steeds maar meer ingewikkelde structuur, zodat we opgetuigd werden met een denkend systeem, dat nu in faling is met als gevolg de opwarming van de aarde door hem veroorzaakt, om de eenzaat Poetin maar niet te vermelden.

Maar de evolutie, zoals ze zich heeft voorgedaan, vooral bij de mens tot homo sapiens, moet volgens mij een reden hebben. Want er kan geen enkele reden zijn om hem zo ingewikkeld te maken dat hij in staat is het ecosysteem van de aarde in gevaar te brengen en een opwarming ervan te veroorzaken, met de catastrofale gevolgen die overal oprijzen.

De homo sapiens heeft een ontsporing veroorzaakt, heeft een spoor genomen dat niet voorzien was of waarvoor hij niet bestemd was. Voorlopig dan toch, al weten we niet hoe het finaal uitdraaien zal . Ik las immers, maar vind het niet meer terug dat er ‘profeten’ zijn, bij name Geert Noels en Steven Grammens – ik citeer uit het hoofd - die stellen dat het menselijk  vernuft het halen zal en dat alles terug op het goede spoor  zal gezet worden.

Dit zijn beelden die ik oproep en jullie voorleg om als jullie er nood aan hebben over na te denken. Wat mij betreft kreeg de homo sapiens een andere rol toegewezen dan het in standhouden van de goede gang van het leven op aarde.

De toekomst, hoe ver ook in de tijd en dit kan duizenden jaren zijn, zal het uitwijzen.

12-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

We weten hoe onze dag begint maar we weten in de morgen niet hoe hij zal eindigen – ik wist het absoluut niet enkele tijd al geleden – of je dag normaal, maar wat is normaal, verlopen zal, of het is in vreugde en in vrede of in schommelingen die weinig anders zijn dan pijn of verdriet of iets dat beter niet was, het huis dat instort boven je hoofd.

Is het totaal onverwacht des te erger, is het enigszins verwacht des te minder erg, maar erg is het altijd.

Dit is de enige wijsheid die ik bezit vanmorgen en wat het vanavond wordt weet ik niet, misschien is het zelfs niet nodig voor mij er een andere, een meer gesofistikeerde, zoals deze van gisteren, te bezitten, maar hoe de dag ook verloopt, want ook van deze vijfhonderd woorden weet ik hoe ik ze begonnen ben maar weet ik nog altijd niet hoe ze eindigen zullen, ik zal het pas weten als het vijfhonderdste woord er zal staan, tot dan is het gissen en zelfs niet, ik wacht simpelweg af hoe alles zich ontknoopt, alsof het volgende nog in een knoop zou liggen, en eigenlijk het is zo. Er is elke morgen een knoop die moet losgewrikt worden, als een zaadje dat uit een appel moet gehaald worden om geplant te worden, geplant om te groeien tot een appelaar.

Mijn geschriften van elke dag zijn geplante appelaars die ofwel verdorren zullen, ofwel bloeien tot een boom in bloesem, heerlijk om te zien, bloesems die vrucht zullen dragen, als er maar genoeg bijen zijn om hun werk te doen. Voor de rest zorgt wat ik gisteren ‘waagde’ achter te laten, namelijk dat elke bevruchting niet zo maar een simpel ding is maar dat het een ingreep is van de Geest van het Universum, wat betekent dat elke conceptie, het werk is van het Universum.

Dit geldt zo voor een appelpitje, als voor een mensenleven. Eens het kiemen, eens bevrucht, het groeit en blijft groeien tot het leeg gegroeid is. En het appelpitje en de eicel, beide ‘wisten’, na de ingreep van het Universum hoe het groeien moest tot halm en tot aar, de foetus hoe hij groeien moest in het lichaam en dankzij het lichaam van de moeder, tot kind en volwassene.

Het eeuwige van het geboren worden en het eeuwige van het sterven, we zijn – alles is - van bij de geboorte gewikkeld in het eeuwige, alsof de eeuwigheid onze maatstaf zou zijn eens we tot stand zijn gekomen, de geest in de boom die weet en deze in de mens die weet en die van eenzelfde aard is, de ene wat meer dan de andere.

Zo nu weet je zoals ik, welke weg ik heb afgelegd om vertrekkende van uit het ongewisse aan te komen waar ik nog niet aan dacht toen ik de dag ben binnen gegaan.

Ik kan nu de gordijnen openen, het licht was al opgekomen in mij, ik zie nu dat het opgekomen is over de aarde, het tere blauw in het oosten dat inspiratie is voor een andere keer.

11-02-2023, 08:13 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het treft me keer op keer, er is geen houden aan, er is geen haven waar we aanleggen kunnen om er te zijn en er te blijven, de tijd voert ons af, we varen maar en blijven varen gedreven door de tijd, alle zeilen open. Het is dag en het wordt nacht en terug dag, de secondewijzer van ons uurwerk tikt maar verder, niet te stoppen is wat we de tijd noemen, onoverkomelijk niet te stoppen. We ondergaan.

Dit is een aspect van het leven, de uiterlijke tekens ervan. Dit is hoe we het zien uitgedrukt in cijfers, vertrekkende altijd van een punt gaande naar een ander punt, het tijdgebonden aspect en, vraag ik me af, is er een verschil tussen de man die ik was in de ‘februari’ van vorig jaar en de ‘februari’ van nu? Ik voel het niet, het is schijnbaar even goed als even minder goed, dan toch fysisch. Ik word elke morgen geconfronteerd met zelfde lichamelijke  problemen, maar inkijkend in mij is er een totaal andere ingesteldheid, is er boven alles uit, een grotere ruimte om te doen wat ik wens te doen en wat ook de gevoelens zijn aan de basis, deze ruimte is thans meer dan toereikend.

In een zekere zin vergemakkelijkt het mijn tasten, mijn uitkijken naar woorden die ik helder als bronwater wil en tevens soms  drager willen zijn van een boodschap wat de waarde en de eigenschap van het leven betreft.

Dit is wat mijn dagen in hoofdzaak geworden zijn en hopelijk zo zullen blijven, ik ontkom er niet aan.

Er overheen gezien leef ik een normaal bestaan. Mits hoogtes en laagtes houd ik stand. Tracht ik volmondig te bewijzen dat ik er ben, ik laat – deze van een slak over de vloer zou Hertmans schrijven -  een spoor na, al is het maar een voetindruk daar waar de zee zich even heeft teruggetrokken om weer te keren daarna en alles uit te wissen, een voetindruk die mijn leven is, een uitwissen ervan op het einde van de weg die ik nog af te leggen krijg,  een weg die ik zie als een Godsgeschenk.

Ik ben de man op leeftijd, dit is het beeld dat ik verspreid, de foto die ervan kan gemaakt worden is het uiterlijke, maar ik, Ik ben het innerlijke van dat beeld, van die foto. Ik ben van wat er is binnenin, ogenschijnlijk is het binnenin, maar zeker ben ik er niet van. Waar ik wel zeker van ben, ik ben van de geest die enkel van de Kosmos kan zijn – al wat is is trouwens van de Kosmos - maar of die geschakeld zit in mijn hersenen, in mijn bloed, in mijn adem, weet ik niet. Er is hier niets over bewezen.

Ik ben van de geest die het Universum ingepalmd houdt, die het Universum IS, zonder het uiterlijk te tonen; de geest die, het in potentie bestaande zaad van het Universum heeft bevrucht, zoals voortdurend zaden worden bevrucht met geest om te kiemen, ook de appelpitten van mij die ik plantte weten ervan te spreken.

Het uiterlijke van mij is het tijdgebonden element dat eens vergaan zal, opgeleefd; totaal gescheiden van het andere element, het aan het Universum ‘ontleende’ element, dat los staat van de tijd, dat van in den beginne moet bestaan hebben, van in het Alfa, en doorlopen zal tot in het Omega.

Hiermede herhaal ik voor de zoveelste keer wat ik al gezegd en geschreven heb.

Volledigheidshalve.

10-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je moet een genie zijn om een boek te schrijven, dit is wat ik erover te zeggen heb, je moet taalvaardig zijn om te beginnen, je moet geleefd hebben, meer in slechte dan in goede omstandigheden, je moet de grote steden bezocht hebben en kennis van de wereldliteratuur, je moet een idee hebben over alles en je moet een degelijk beeld hebben van wat je zeggen wilt en vooral wat je niet zeggen wilt. Weten tot hoever je  wilt gaan en toch zo  ver mogelijk, tot aan de horizon van je mogelijkheden.

Als je deze genialiteit niet bezit is het beter dat je er niet aan begint, dat je je stil bezighoudt met wat blogs nu en dan, blogs die hoe uitzonderlijk ook, een obsessie geworden zijn en je je leven niet meer indenken kunt zonder.

e kunt wel 300 pagina’s met elkaar verbinden, er een lijn in leggen zodat je met een verhaal te voorschijn komt, maar dit verhaal moet diepte hebben, moet verwondering opwekken, moet de schrijver ervan op de kaart zetten als een monument waar naar opgekeken wordt. Ik denk nu aan Stefan Hertmans, ik denk aan Cees Nooteboom van ons taalgebied, groot levende schrijvers van bij ons. Er zijn er wellicht andere vandaag maar ik las te weinig en kan er dus niet over oordelen, maar of hier veel Hemingway’s of Pasternak’s of noem maar op, rondlopen betwijfel ik.

Het is aan weinigen gegeven een groot schrijver te zijn en als dusdanig aanzien te worden.

Zo, als je dit niveau niet aankunt, houd je gedeisd, blijf bij je leest en schuw elke poging om uit te breken, er is geen slagen weggelegd voor jou.

Je kunt altijd ervan dromen dat je dit aankunt. Dat je genoeg geleefd hebt, genoeg gelezen, gereisd, gezien hebt om het te wagen en al wat je weet om te zetten in boekvorm, maar als het geschrevene geen hoge waarde aan inhoud heeft, het mag nog goed geschreven zijn, blijft het achteloos achter. Dit is de regel wat de literatuur betreft.

Dus als je niet in staat bent deze hoogte te bereiken blijf er af, stop met dromen. En houd je bezig met wat je kunt, vergal de laatste dagen van  je leven niet met na te streven wat je niet kunt of nog kunnen zult.

Dit is zo wat de inventaris van mijn leven. Al het andere dat ik gedaan heb heeft elk van ons gedaan naar best vermogen, gewerkt om er te komen en een gezin opgebouwd dat grote betekenis heeft voor jou.

Maar je wou meer, je wou, wat je dacht, een tikkeltje meer, maar je mispakte je aan dat ‘tikkeltje in meer’, want het was heel wat moeilijker dan je dacht ook al heb je het je ganse leven meegedragen, je bezat niet dat geniale dat nodig is om te slagen en je had een leven nodig om het te beseffen, een leven verloren geschreven. Niemand wil je producten van de geest, nu herleid tot wat je dagelijks meegeeft onder de vluchtige vorm van een soort e-mail en, hoeveel zijn er die je volgen na al die jaren?

Dit werd een lang gesprek met mezelf, uitgeschreven vroeger dan vroeg in de morgen.

09-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het licht, hoe min ook, dat me overvalt als ik de gordijnen  openschuif, overvallen is misschien niet het correcte woord maar het treft me toch, het valt op, ik staande in de duisternis. En het is zoals altijd het uur van de waarheid, van het leven dat herbegint uitgedrukt in woorden meer dan in daden. Het is de noodzaak van elke dag te zijn van het woord alvorens te zijn van de daad.

Het is ook het contact met de geest in jou die nog half in de nacht verkeert, die je oproept om zijn werk te doen en je te zeggen wat je vertellen moet vandaag,  vertellen of verzwijgen het komt er niet op aan als hij je maar de woorden aanbrengt die verwacht worden. Die elke dag verwacht worden, dus is er geen enkele reden waarom niet vandaag, komende uit de morgenmist of van waar ook als ze je maar tijdig bereiken.

Je dacht in de nacht, jij kleine man levend in kleine, weinigzeggende dagen, iets groots te vertellen te hebben, waar de wereld zou naar opkijken, maar wat kan dit ‘groots’ dan wel zijn als je zoekt in je tijden die voorbij zijn wat je als groots hebt gevonden, welke uitdagingen je hebt aangegaan en waaraan je hebt weerstaan, zelfs glorierijk overwonnen in je ogen?

Echter in de ogen  van de anderen wat betekenen én je uitdagingen én je overwinningen hierop, hoe ervaren zij dat ‘grootse’ dat je te verkondigen hebt, en dan nog op welke wijze?

Eens je daar over nadenkt val je in een put, er is weinig of niets dat je te vertellen hebt dat de anderen zou aan spreken, dat ze je volgen zouden over berg en dal om samen met jou de tocht te maken, nieuwsgierig en volhoudend tot het einde van je  verhaal.

In het kort, je hebt geen dergelijk  verhaal dat uitlopen zou over talrijke geslachten, over periodes van oorlog en vrede, wat interessant zou kunnen zijn, maar je kunt enkel spreken over een tijd van vrede waarin niets gebeurt dan de dagelijkse dingen van het leven, de kleine hoogten en de kleine dalen, niets verheffend, niets avontuurlijks, niets ongewoons. Zo wat rest er nog waarover je uitweiden kunt dat je op een voetstuk zou kunnen zetten in  de wereld  van de literatuur?

En toch dacht je eraan te beginnen , terwijl je goed weet dat de tijd dringt en dat je filosofisch gezien alles al verteld hebt wat je te zeggen hebt. Er zelfs een resumé van gemaakt, die weinigen gesmaakt hebben zodat je hem moedeloos ter plaatse laat alsof hij nooit geschreven werd.

Er is nog een andere gedachte die de kop opsteekt: het volstaat niet een soort roman samen te stellen met een paar andantino’s zoals deze van Dimitri Sjostakovitsj in zijn tweede pianoconcerto, opdat je werk zou geprezen worden als de rest van het boek dat niveau niet haalt.

Ik vraag me  nu af of ik hiermede mezelf heb overtuigd dat het nodeloos is  verder te denken aan een nieuw en beter boek, als ik over de ganse lijn het andantino-gehalte waarover sprake niet met zekerheid halen kan?

Zeker is ik wil geen tweede ontgoocheling. 

08-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het kind in mij, dat er nog altijd aanwezig is, verheugt zich als het kleine stukjes wortel, steen, glas of wat ook kan kleven op een wit tekenblad en zelfs het inkaderen en opstellen vóór zich op de plaats waar hij schrijft. Kinderlijk, ja maar ook het bewijs van de stilte van het leven in hem en de ingetogenheid die hij kent als hij bezig is met de kleinst mogelijke  zaken: het ordenen bij elkaar van wat luttele dingetjes die ineens een waarde verwerven omdat ze de aandacht krijgen die ze anders nooit zouden gekregen hebben, een speling zelfs voor het oog als men zich maar de moeite getroost er naar te kijken en er niet achteloos aan voorbijgaat.

Want wat hebben anders stukken van wortels, van planten en bloemen, van rots, van gebroken porselein en glas, van schelpen, ons anders te vertellen als ze niet, als product van de natuur, soms als kunstwerk ervan, worden opgetuigd en getoond zodat ze ons bewegen kunnen na te denken over de herkomst ervan , en niet opgeborgen te blijven in een doos van welke aard ook en nu, hoe en vooral waarom, ze ineens in het daglicht zijn komen te staan.

Kleine handelingen op een dag die zich opent op het simpele in jou, het uitzonderlijke kleine in jou, dat ineens het grote wordt dat je bezighoudt. Je hebt eraan gedacht, waarom weet je niet, bij het opstaan en je hebt je aan het werk heb gezet om te maken wat je maken wou, ineens, alsof het voor jou van levensbelang was, neer te zitten en die kleine, moeilijk met je oude vingers vast te nemen prutsdingen en ze te kleven op de plaats waar ze horen te zijn, niet daar of daar maar precies op de plaats waar je innerlijk weet waar ze moeten komen, in evenwicht met de andere die er al gekleefd staan.

Het zijn, zoals het schikken van woorden, handelingen van de geest in ons, waardeloos voor de wereld waarin we leven, maar groot waardevol voor de kleine wereld waarin jij je nog beweegt in je late dagen.

Je kijkt erop neer en je weet voor jezelf dat je iets hebt verwezenlijkt, kunstig voor jezelf omdat je er met alle aandacht hebt aan gewerkt, al het andere vergetend, en als ingelogd op je diepste zelf de dingen hebt geschikt op je blad, en in een opwelling van voldaanheid je naam eronder hebt geplaatst in het chinees, met de stempel die je kocht op een markt ergens in China bij een jonge dame die je verleidde met haar glimlach. Je dacht er toen niet aan deze ooit te gebruiken. Maar nu, vandaag, een dag in februari op je zesennegentigste, dacht je er wel aan, zo maar, zo maar, alsof er van het eerste woord dat je schreef vandaag, er alles op gericht was om die zegelstempel van jou te gebruiken voor de eerste en misschien de laatste maal in je leven; ook de collage van steentjes en wortels en schelpjes was misschien iets dat je voor de laatste maal, kinderlijk, zult gemaakt hebben omdat je vanmorgen zoals de zovele morgens van je leven een blog te schrijven had die je vandaag een meerwaarde, en welke? Mee wou geven door  hem te ondertekenen met je naam in het Chinees.

Hoe wonderlijk het ‘terug-kind-zijn’ soms zijn kan.

07-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik denk dat, op basis van wat ik schrijf en hoe ik schrijf, ik enkel gelezen word door mensen waarvan de geest een rustig landschap is, een geest die niet al  te veel te kampen heeft met de dagelijkse beslommeringen van een  beroepsleven en aldus geen tijd over heeft om aandacht te tonen voor wat ik hier breng.

Ik ben me hier ten volle van bewust. Ik weet dus dat mijn lezers behoren tot een zeer beperkte groep. Mensen die nog de tijd hebben even te gaan kijken wat er naast hun dagblad en hun TV en Radio nog te vinden is van een zonderlinge eenzaat die meent het voor het zeggen te hebben.

Ik zal dus, indien het een doel op zichzelf zou zijn, nooit de grote massa bereiken; zal dus nooit met hun kritiek, die er zeker zou zijn, geconfronteerd worden, wat dan toch een geruststelling inhoudt, want ik weet dat niet alles wat ik schrijf à 100 percent verdedigbaar is. Maar ik tracht origineel te zijn en vooral niet alledaags, altijd op zoek om bestaande grenzen te overschrijden en binnen te dringen in het onbekende, en wat dit onbekende betreft is er een massa te ontdekken of tenminste toch te benaderen, waar ik me tevreden mee stel.

Ik zit hier dan - of sta er dan – als op een verhoog, zwaaiend met woorden van alle slag waarmede ik jullie over de sloot wil halen om me te volgen elke dag gedurende enkele minuten om dicht bij mij te vertoeven en binnen te kijken in mijn gedachtewereld, hopende dat ik jullie treffen kan en je dag wat kleur kan geven die hij anders niet hebben zou. Ik denk dan aan wat er gebeurt met mij als ik vroeg in de morgen van Belà Bartók, zijn ‘Concepto voor Orkest’ hoor, dat ik kende maar in lang niet meer gehoord had, Bartók een componist zijnde die niet zoals Mahler of Bach of Beethoven regelmatig aan bod komt, hij is me er des te dierbaarder om.

Wel als ik binnenkom bij jullie wil ik ook het effect Bartók bereiken; Weet dat dit mijn betrachten is en als ik blijf optreden met mijn woorden dan is dit een van de redenen die me aanzetten om niet te versagen, maar door te gaan tot in het uur van het einde, dat ooit, ooit komen zal, liefst zo ver mogelijk in de tijd die nog voor mij ligt uitgespreid zonder al te veel doornen om dan, zoals Pessoa mijn bril te vragen om die mee te nemen, je weet maar nooit.

Vooruitzien is een eigenschap is beter dan terugblikken, wat soms een gram gevoel geeft, vooruitzien is een begin van beleven van wat nog mogelijk is voor jou, veel meer is het niet, maar het is een lichtpunt in het wazige van wat je nog wacht in the days ahead.

06-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde