Wat ik schrijf is een momentopname van de dag, het kan dus alle kanten uit. Dit is ook de reden waarom mijn onderwerpen zo verschillend zijn, zo uiteenlopend, springend van de hak op de tak. Ikzelf ben erover verbaasd, maar ik laat begaan. Ik ben al gelukkig als ik in de goede richting bezig ben, want eens begonnen geraak ik altijd aan het einde ervan.

Maar, denk nu niet dat het een mechanisme is geworden, want dat is het hoegenaamd niet. Het is of het wordt, ofwel een wroeten, ofwel een bijna-magisch iets.

Het wordt niet altijd het werk van een ‘gezegend’ man, zelden bereik ik  nog een zegening van de Muze, integendeel ik heb de indruk dat ze me verwaarloost, dat ze me afgeschreven heeft als te oud, een man met een belemmerde verrimpelde geest, geen bezoek meer waard.

Ik heb dus meer en meer het gevoel dat ik er gans alleen voor sta, dat ik me zelf behelpen moet, wat ik vroeger niet gewoon was, er was altijd iemand of iets die/dat me, in nood, helpen kwam en werkelijk ik heb nu het gevoel dat alle sluizen dicht gedraaid werden en ik er gans alleen voor sta.

Misschien hebt je het al lang bemerkt dat er iets fout gaat met mij. Leest je me minder graag omdat het spontane van het woord eruit verdwenen is; omdat ik te strakke zinnen schrijf die daarenboven te licht uitvallen, wat je van mij niet gewoon bent.

Ik ga moeten denken dat ik een ander persoon geworden ben en dit is zo: mijn ‘fut is weg, mijn enthousiasme is opgedroogd, ik leef in een andere wereld waar alles wazig is, alles onduidelijk, onaf.

Ben ik dan toch aan het oud worden, nu mijn gang slabakt en ik er gebogen bijloop met een wandelstok in de hand. De eerste tekenen van verval, een verval dat zich meer en meer opdringt.

Lichamelijk verzet ik me er tegen, doe ik oefeningen om de stramheid weg te krijgen, mijn spieren aan te moedigen, maar dit helpt me weinig geestelijk, als mijn schrijven verzwakken zou, wat dan wijzen zou op een infiltratie van het oud worden in mijn geest, wat ik te allen prijze verhinderen wil.

Ik zoek dus naar een nieuwe krachtenbron, naar een vernieuwende ingesteldheid, naar een teruggaan naar wat van vroeger was, en ik hoop nog op een bloemenweide aan woorden en zinnen, blakend van het licht, het licht van een jeugdige geest.

Of die nog te vinden is ,eens het avontuur van mijn manuscript voorbij, valt af te wachten. Het kan echter niet dat ik het opgeven zou, mijn weg ligt in de andere richting deze van ‘plus est en vous’.

Wat ik nu geschreven heb wijst op vermoeidheid, mijn geest die zich stremt.

29-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ondanks de jaren droom ik nog altijd van plaatsen die ik graag zou bezoeken, plaatsen in Italië bijvoorbeeld of in Frankrijk, of het zuiden van Engeland. Alles is goed als ik er maar een buitenlandse sfeer kan ontmoeten. Het enige verkeerde hieraan is dat het dromen zijn die zich niet meer realiseren zullen, niet zoals het vroeger was toen er nog hoop was dat wat ik droomde, een reis naar hier of daar, zich ooit eens voltrekken kon.

Dergelijke dromen echter, bij ondervinding, zijn zeer luchtig en zijn zonder impact op mijn  gemoed. Maar toch houden ze me bezig als droom, op ogenblikken dat ik vergeet wie ik ben en in welke toestand ik ben. Het ergste zou zijn dat ik geen dromen meer zou hebben, want dat zou veelbetekenend zijn voor wat er nog rest van mij.

In elk geval, een zaak is zeker, de herinneringen zijn gebleven en deze zijn meer dan waardevol, laten me toe me te verplaatsen in gedachten, laten me toe erover te schrijven alsof ik er nog zou zijn of kunnen zijn.

Maar, en dit is een grote, waardevolle eigenschap, ik droom ook van dingen die ik schrijven wil en van andere die ik herschrijven wil en dit laatste gebied schijnt me oneindig toe als ik ga bladeren in al wat al geschreven heb wat ik nu zou kunnen herdenken  en brengen in een andere vorm, in een andere gelaagdheid, geplaatst in andere omstandigheden.

Mogelijkheden genoeg dus die me resten. Evenwel mijn belemmering hierbij is dat ik dagelijks een blog te schrijven heb, en dat dit heel wat tijd vergt en daarenboven wat ik herschrijf past niet altijd als blog en ik blijf dan telkens met twee zaken opgezadeld die alsdan mijn ganse dag in beslag nemen, wat niet meer passend is voor mij.

Voel je aan hoe ik gewrongen zit met al wat er staat en het opnieuw bekijken ervan.

Actief ben ik nog, actief in het schrijven, de laatste tijd minder in het bedenken van nieuwe zaken, ik beken het, de reden is dat ik ten volle begaan ben met mijn manuscript dat ik maar niet in de juiste technische vorm krijg omdat ik destijds, bij het schrijven ervan, spaties heb gebruikt in plaats van tabs en dat de uitgever vraagt dat ik alles herzie: de spaties verwijder en vervang door tabs. Waar ik nu al enkele dagen mee bezig ben en wat veel tijd vergt.

Vergeef me dus als mijn geschriften minder inhoud hebben, het is hopelijk maar tijdelijk want mijn manuscript moet binnen zijn op 30 dezer.

Het geeft me niet veel tijd meer en ik moet, ik moet in beweging blijven, dus ik kan geen urenlang aan mijn klavier blijven zitten, zoals ik in feite thans bezig ben.

Gekheid is het dit te doen - nog te moeten doen - op mijn gezegende, zegt men me soms, leeftijd.

Ikzelf vind er niet zoveel ‘zegeningen’ mee gemoeid maar ik beweer ook niet het tegengestelde want om eerlijk te zijn, ik voel me soms als een gezegende, nu ik dit nog allemaal schrijven kan, ondanks…

28-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Telkens moet ik me aftasten om iets te vinden dat waard is verteld te worden, en geloof me eenvoudig is dit niet als je de gewone gebeurtenissen op zij laat en je je begeeft op het terrein van de gedachtewereld, vooral dan als je de morgen heb gebruikt voor andere zaken en de dag heel gevuld was - lumineus was aan gebeurtenissen - en je dan, zoals het gebeurt, pas in de avond in gang schiet om iets zinnigs mede te delen.

En toch dwing ik me tot schrijven, dwing ik me verder te gaan, wil ik niet opgeven hoe het ook met mij is gesteld.

Weet echter dat ik een dag in de openheid van de luchten was, een oneindigheid aan luchten, een wijdheid van wolken met een stukje zon nu en dan, wolken die het ganse land overkoepelden.

Een heerlijkheid aan luchten over uitgestrekte velden en akkers met rijen bomen aan de einder, levende gestalten als bakens van stil maar broos geluk dat je houden wil voor een lange tijd.

Er te zijn alsof je er niet was, het leven te houden maar niet te denken, geen woorden te zoeken, niets te moeten, niets te hebben en niets te willen, alleen er te zijn als was je de koepel van luchten zelf en je neer kon kijken op de wereld onder jou, jij uitgestrekt van oost naar west van noord naar zuid, alles omvattend van wat er is op de aarde onder jou.

Het is, ik weet het, onzinnig waar ik mee bezig ben. Ik wil iets schrijven waar ik de woorden niet voor vind. Pessoa ook kende dergelijke toestanden. Het wijst op een ‘Dasein’, niet als lichaam en geest, maar totaal ontdaan van het lichaam en als geest zich vermengend met de luchten over de aarde, om zoals ik zegde alles te omvatten als gekleefd tegen de binnenwand van de koepel,

Een gevoel of een beschrijving die ik zelden heb uitgebracht omdat wat ik voelde - of meende te voelen - een gelijkenis had met een gevoel dat niets nog noodzakelijk was, dat het einde komen mocht dat je je uitgespreid had lijk een deken over alle leven dat je nog houden kon.

je duidelijk weet dat waar je was een middag en een namiddag lang een plaats was waar je je voelde leven in totale harmonie met de luchten en de wolken en de oneindigheid van het land om je heen, een gevoel dat je zelden hebt gekend, je lichaam als vergeten, je stramheid, je pijnen in de rug, in je lenden, vergeten, alleen nog alle aandacht gaande naar het leven dat je houdt. Pessoa, mijn reddende engel zijnde, mijn advocaat mijn verdediger voor wat ik schreef vandaag.

27-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Vanmorgen – het is altijd in de morgen dat mijn kwelling begint  – dacht ik: man, je hebt al genoeg geschreven, je hebt alles gezegd wat je te zeggen had; wat nu nog komen kan is een herhalen van wat al door jou opgetekend werd, waarom verder gaan?

Hoe reageer ik hier op mezelf; hoe zou ik me voelen indien ik geen blog meer te brengen had: opgelucht, bevrijd?

Ik stel me voor dat het zo is. Hoe zou ik hier in huis rondlopen met niets te ‘moeten’ doen, met enkel wat normaal is, wat gewoon is te moeten doen? Ik kan het me niet indenken. Ik weet alleen dat een grote rust over mij zou neerkomen het enig positieve dat er aan verbonden zou zijn en ook geen kwelling meer, geen opstaan meer voor dag en dauw.

En dan wat?

Echter, wat dan met die rust, wat vang ik er in werkelijkheid mee aan: tv kijken, boeken lezen, onledig zijn met dit of met dat?

Ik weet het niet. Wat ik wel weet is dat ik onvoldaan zou gaan slapen, want ik heb niets achtergelaten en dit schijnt me zo ongewoons toe dat ik me niet kan inbeelden dat zo iets me zou kunnen overkomen.

Wat doen vrienden van mij die me lezen, die niet de behoefte kennen om, zoals ik, hun gedachten te verwoorden en er mee naar buiten te komen. Hun dagen zijn natuurlijk even goed gevuld met andere dingen dan schrijven, wellicht is hun nachtrust verzekerd met wat ze uitrichten in de dag, en in feite komt het daar op neer, gaan slapen met een gerust gemoed voor de dag die komt.

Er is dus weinig verschil met mij want ik denk ook aan de volgende dag, maar dan, meer wat het schrijven betreft dan om het even elk ander gebeuren dat op de lijst zou staan. Mijn blog is iets waar ik niet aan ontsnap, aan een gebeuren kan ik ontsnappen, ik kan het uitstellen ook of er fysisch niet kunnen aan deelnemen, want mijn beperkt zijn in vele zaken neemt aanzienlijk toe.

Uiteindelijk – wat een woord! – leef ik in de toekomst. Ligt mijn nu- ogenblik in de dag van morgen, want ik schrijf mijn blogs de dag ervoor om ze vóór middernacht te kunnen inloggen..

Een goede vriend merkte ooit op dat ik er, als schrijver, een stramien op na houd: ik sta vroeg op, ik haal uit de natuur om me heen diepzinnige gedachten; ik voeg er deze van een of andere  schrijver aan toe en meng deze met elkaar en mijn blog is klaar. om de ether te worden ingezonden. En hij heeft in zekere mate gelijk, maar je moet het doen op vrijwillige basis en het doen is het moeilijkste, is je overtreffen om het te doen.

Zo, dit ben ik dan kwijt en kan ik overgaan tot de dagorde om te besluiten dat ik een ziek, een gekweld man ben die schijnbaar niet genoeg heeft aan het leven van elke dag. Hij wil daarenboven heel wat meer, hij wil er met zijn geschriften nog zijn als zijn lichaam al zal verpulverd zijn tot as.

Hoe noemt men zo iemand, een opportunist, een geschifte dromer?

26-05-2022, 05:10 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mijmeren is niet veel, brengt je niet ver, maar het is van alle tijden en kent een ruime rij gemoedstoestanden. Daarenboven het houdt je half alert om, eens voorbij, aan ernstigere dingen te beginnen.

Ik ben doorgegaan met mijmeren in het bed tot de morgen kwam om nog maar eens te herbeginnen met wat ik gisteren deed en de dagen ervoor, één vast stramien dat werd opgebouwd en waaraan ik niet mee onttrekken kan, zelfs al heb ik geen jota te schrijven, ik schrijf om me niet te ontgoochelen.

Gelukkig heb ik jullie om me bij te staan op mijn tocht van elke dag.

Het stoort me echter, er niet meer toe te komen een gedicht te schrijven. Laatst kreeg ik er twee toegestuurd van een Franse dichter met Chinese roots die ik opzij heb gelegd voor betere, luchtigere dagen. Dagen en uren die nu meer dan vroeger een zwaarte kennen waar ik niet doorheen kijk, zodat de lichtheid van het woord me ontgaat en ik als een vreemde wandel door de woorden die ik vroeger schreef. Telkens met een zekere voldoening bij het aankomen waar ik verwacht werd.

Elke dag wordt nu een klaagzang of zou het worden als ik me er niet tegen verzet, als ik niet zoeken ging naar opbeurende woorden.

Echter vanmorgen ben ik begonnen met een totaal verkeerde zin die geen oplossing brengen kan, noch voor mij, noch voor de lezer. En ik stel me de vraag hoe ik de laatste tijd overkwam bij jullie, of je bemerkt hebt dat  er iets veranderd is, dat de toonaard waarin ik schrijf is niet meer deze van een jaar terug. Ik ben geslotener geworden, leger van inzicht, armer aan dieptes, ik fladder maar wat boven de begane grond maar stijg niet meer op als een leeuwerik - als deze er nog zouden zijn - ik ben er schijnbaar vreemd aan geworden en het ene positieve hieraan is dat ik het weet, maar voorlopig dringt het niet verder door,  komt er geen reactie.

Het betreft hier, zoals het nu en dan gebeurt over l’observateur qui s’observe, of ik die toekijk op wat ik doe en erover schrijf: mijn zelfkritiek waaraan ik bezwijken kan.

Er is weinig goeds aan uit te komen op het scherp van de snee.

25-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je zegt me dat ik verder moet, dat negatieve ‘overpeinzingen’ of gevoelens een gevaar zijn en te mijden zijn als de pest. Dus ik hoiud de blik vooruit en blijf positief ingesteld wat het leven betreft en, wat de toekomst ons brengen zal.

Je weet het, de Kosmos houdt ons in het oog en aan Hem ontsnappen we niet, we zijn een werktuig van Hem opdat bereikt zou worden wat Hij bereiken wil met ons.

Al weten we het niet, nog niet, maar misschien komt er een moment dat we het weten zullen, en zijn er al die het weten maar het verborgen houden omdat het zo onwaarschijnlijk is dat het nog niet mag getoond worden..

Sprankels van hoop en inzichten hopen zich op en zullen klaarheid brengen om te weten hoe het verder moet en we zullen klaar staan om uit te dragen wat ons wordt bijgebracht. Het creatieve zal ons niet verlaten en daarenboven zal het gewaarmerkt worden met alle krachten die zich in ons nog altijd verborgen houden en nog niet werden blootgelegd tot we er in slagen feniksen te zijn, gelouterd en gekroond. Want niemand zal ons tegenhouden als we ons oprichten zullen om én van de wereld én van de geest te zijn: er te staan en er vooruit te kijken opdat al wat is bewaard zou blijven en groeien zou naar nieuwe hoogten, tot op heden nog niet vermoed.

We komen er ooit. Staat het niet geschreven, het staat gewelfd over de dingen, over de waarden die er zijn. Uiteindelijk is er niets dat nog verrassing zal zijn.

Zo schrijven we de toekomst, van generaties ver voor ons uit met de zekerheid dat we, onder een of andere vorm of aanwezigheid, er deel zullen van uit te maken.

We dromen soms van grote werken die geschreven worden en tentakels zijn die doordringen tot in de verste tijden waar ze bloeien zullen in velden, geel en groen en blauw, velden van verrukking en van blijde verwachtingen. Ademend alle geuren en alle geneugten die er mogelijks kunnen zijn. Oplosbare en verscholene, ingekeerde en buitgemaakte, vertelbare en schichtige, te grootschalig nog om te worden omgezet. Maar we houden alles klaar om het rond te dragen onder een baldakijn van rozen en van brokaten. Wat ik schreef vandaag is om vlug te vergeten. Het zijn maar wat woorden in elkaar gehaakt om er maar te zijn waar ze horen te zijn, en andere die er niet zijn te verbergen voor andere dagen.

En, Gezelle zal blijven. Zijn ‘Die avond en die roze’ zal gelezen blijven worden als een meesterlijk gedicht, wat het ook in de diepte verbergen mag.

Zo kunnen we verder, toch een tijdje nog, mijmerend.

24-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een moment geleden wist ik nog niet hoe ik beginnen zou, het dan maar om het even wat opgetekend in de hoop dat komen zou wat normaal elke morgen komt. Maar ditmaal was er helemaal niets dat zich aanbood, omdat er te veel zorgen waren over het andere werk dat ik nog te volbrengen heb en ik erin de ban van was want ik wist dat het me heel wat tijd zou vergen, in grote afzondering, geconfronteerd met mezelf.

Een uiterst onaangenaam vooruitzicht vooral als ik dan denk aan mijn blog die ik dagelijks wil blijven schrijven, omdat  het mijn levenswerk is die prioriteit moet blijven krijgen.

Eigenlijk, uren later, waar ik nog niet aan dacht, wat ik nog niet had gevoeld, er is een leemte in mij, die ik pas nu ervaar. Ik heb ongeveer de helft gehoord van de halve finalisten van de Koningin Elisabeth-Wedstrijd voor cello. Ik heb wondere ontdekkingen gedaan van muziekstukken die ik niet of amper kende. Ik kan wel geen duidelijk oordeel vellen over het gepresteerde, maar ik beken dat hun optreden me getroffen heeft en dat er inderdaad vandaag (zondag) die leemte aanwezig is nu de uitslag gekend is en de twaalf ‘genomineerden’ bekend zijn. Mijn avond zal dus niet gevuld zijn, zoals sommige van de vorige dagen en ik mis het. Er is wel muziek genoeg maar niet de spanning die een wedstrijs  met zich meevoert.

En ik zegde het nog niet, ik leefde mee met hen elk ogenblik van hun optreden en dit met bewondering én voor het orkest, en Haydn, én voor de pianist(e), én de cellist(e), en voor de componisten  op de achtergrond.

En vandaag - ik heb niet gewacht op de uitslag - ik leef mee in de blijdschap van de triomferenden en zeker evenzeer, maar dan anders getint, met de niet - of minder geslaagden. Ik noem ze geen verliezers. Hun welslagen wordt nog even uitgesteld, hoop ik dan toch.

Voor hen is het nu een afwegen waarom ze niet geselecteerd werden, speelden ze minder goed, was er hier of daar iets dat aarzelend en onzeker overkwam, want ze hebben allen hun uiterste best gedaan, voldoende meenden ze om te slagen. Of misschien  wisten ze waarom en waar ze tekort gekomen zijn. In hun interpretatie wellicht, te zeer ingesteld op het technische aspect en te weinig gevoelsmatig geweest. Maar er zal in hun geval de moed nodig zijn voor een nieuw beginnen/herbeginnen. Volhouden is voor hen de regel, er zijn er nog die niet geslaagd zijn en toch een schitterende carrière hebben uitgebouwd.

En dan de overwinnaars, deze die slaagden in hun eerste proef of was het al niet de tweede waar ze zijn doorgekomen half gelauwerd. Voor hen is wat nu komt ‘de week’ in hun leven en wel in een heel bijzondere omgeving, meer afgezonderd dan ooit.

Hen wens ik het allerbeste toe en wacht nu al af welk celloconcerto ze gaan spelen want zo enorm veel zijn er wel niet bij mijn weten.

23-05-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde