Verder schrijvend over waar ik gisteren gestopt ben:

Anderen negeren de stelling  gebouwd omheen het Higgsdeeltje, het zijn de ‘snaar’specialisten. Volgens hen zijn

‘alle puntdeeltjes uit het Universum eigenlijk minuscuul onzichtbare snaartjes die allemaal trillen volgens een bepaald patroon. Afhankelijk van het trillingspatroon krijgt een deeltje een massa en een lading die bepaalt of iets een quark wordt, een elektron dan wel een ander elementair deeltje.’[1]

Mooi, maar hun ‘lading’ is hun kennis, allemaal weten ze wat hen te doen staat om het Universum gaande te houden en wij erin, en hier stelt zich dezelfde vraag, welke is de kennis die ze bezitten en waar is de bron ervan of beter, wie of wat ligt aan de bron ervan, terwijl zich tot nu toe enkel afgevraagd werd ‘wat’ de deettjes – en ze zijn ontelbaar – waren, en ‘hoe’ ze er waren.

We zijn dus geen stap dichter gekomen of de deeltjes nu snaren zijn of deeltjes geladen door het Higgsdeeltje.

Heeft mijn lezing van het geciteerde boek mijn inzicht op de kwantumwereld weinig meer opgebracht, ik heb er voor mezelf toch uitgehaald wat ik er uithalen wou, namelijk dat er achter de kwantumwereld een ontzaglijk, alleswetend en alles in handen houdend IETS moet zijn.

Ik ga hier niet verder. Niemand waagt het zich verder te gaan, wel George Lemaître (1894-966) in de omgeving van zijn familie, maar niet in zijn geschriften en toch het schijnt me een deel van de waarheid te zijn als we het Higgsdeeltje zouden betitelen als het ‘Godsdeeltje’. Maar de naam ‘God’ of de naam ‘Jahweh’ mag niet worden uitgesproken.

Trouwens het is beter te weten dat het ‘IETS’ er noodzakelijk moet zijn dan het een naam te geven, want het is niet de naam die het mysterie oplichten zal.

Of toch?

[1] Verstraeten Frank en Broeckaert Cécile: ‘Waarom niemand kwantum begrijpt…’ Lannoo 2023, pag 241.

05-11-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben een oude man die eens te meer op weg is naar een andere maand en er tot hiertoe in slaagde het einde ervan te halen. En ja, waarom zou het nog niet eens gebeuren denk ik dan, al weet ik heel goed dat mijn weg bezaaid ligt met ‘wolfijzers en schietgeweren’. Maar ik neem die erbij en hou mijn blik gericht op wat nog komen kan, al was het maar een nieuw boek dat ik bestelde en op weg is.

Ik blijf dus vooruitzien, ik zoek de horizontlijn af van het ogenblik - bijna – dat ik de ogen open en tast af wat de dag  me brengen kan aan woorden, het is wat op mijn ‘doellijst’ staat meer dan dit heb ik geschrapt en weggedacht.

Wat me echter niet belet te lezen en te interpreteren wat ik vond bij Frank Verstraeten en Cécile Broeckaert, dat het Higgsdeeltje dat ontdekt werd in 2013 ‘het dikmakertje is dat deeltjes hun gewicht verschaft’.

Is het gewicht of, is het inzicht, kennis dat het ‘verschaft’,  inzicht in wat het deeltje  te doen heeft want in de natuur is het op kennis dat het aankomt, elk deeltje ingeschakeld zijnde in een geheel.

Het Higgsdeeltje heeft aldus een leidende functie, het staat centraal als deeltje, het is een bron van kennis. De vraag hierbij is waar haalt het deze kennis, een vraag die we ons nog lang zullen blijven stellen. Ik voeg er geen naam  aan toe, ik weet trouwens niet of een naam iets zou helpen.

Dit is het mooie ervan: het uitkijken naar die bron houdt ons bezig/houdt onze geest in leven.

En ook het schijnt me, voorlopig althans, voldoende toe te weten dat er een ‘eindbron’ is waar het Higgsdeeltje zijn kennis haalt.

04-11-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je hebt meer en meer de indruk dat je schrijft enkel en alleen voor jezelf en voor enkele getrouwen. Het ontmoedigt je, het bewijst dat wat je schrijft, hoe je je ook inspant,  geen spanning meer kent en, dat het beter ware in je schelp te kruipen en er te overwinteren of dan toch weg te blijven uit de ether voor een tijd, en dit te zien als een aanloop om ooit voor altijd weg te blijven.

De vraag is, kan ik het aan te zwijgen, te doen alsof ik er niet meer zou zijn?

Ik houd die vraag in beraad, aldus kan ik wachten met mijn antwoord want het komt erop neer het leven van elke dag die me nog rest grondig te wijzigen, eruit weg te nemen wat nog zinvol is  en mijn eenzaamheid nog meer te vereenzamen.

Wil ik niet vergaan in ledigheid het is iets wat ik niet ga doen.

Ik heb in feite maar één oplossing, de ogen sluiten op wat is en verder gaan zelfs verder gaan met me in een bepaalde zin belachelijk te maken. Want zoals het Universum er is om bestudeerd en uiteengerafeld te worden zijn mijn ‘geschriften van elke dag’ er om gelezen te worden, gebeurt dit niet met mijn geschriften dan zijn ze zonder leven, zonder inhoud en blijven ze liggen in de graskant.

Echter mijn besluit is dat ze er beter liggen dan niet. Er zal wel altijd iemand zijn, iemand die de graskanten opzoekt en er in struikelt. En dan nog zelfs als ze er liggen als afgevallen bladeren dan is het nog beter er te liggen verdorren dan er niet te liggen.

Het beste voor mij is dus te zorgen dat ze er liggen, deze zorg te zien als een middel om zo lang mogelijk in leven te blijven.

Het is het waard.

03-11-2023, 06:06 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat zeg ik dat van de morgen is van deze maand die nimmer mijn favoriete maand is geweest, en de zoveelste in mijn leven zal het niet anders zijn; wat zeg ik dan, als ik me pas heb bevrijd van wat van de  nacht was en ik denk aan moeder en aan vader en ik denk aan mijn broers en, aan hen die ik lief heb gehad, allen opgeslorpt door de eeuwigheid.

Er is maar een dunne lijn tussen het erzijn en het er niet zijn, een lijn die van alle dagen is, die is van de stilte is in jou, die is van het zwellen van een dof gevoel, als je nadenkt hoe het kan dat je er nog altijd bent.

Neen, november, en dan zeker de eerste dagen ervan, zijn geen dagen voor mij, geen vooruitzien. Ademend nog maar niet willen weten of er nog een andere dag komen zal, en is het zo het mag, maar ook  het mag anders, maar vandaag dat men je rusten laat terwijl je keert naar wat het allemaal is geweest en hoe je aangekomen bent in de toestand waarin je je nu bevindt.

Het leven is een voorbijgaan van morgens en van avonden, van opstaan en van slapen gaan en de tijd er tussen, die van het gebeuren is dat lijnen trekt en bochten neemt die er misschien beter niet waren geweest of beter een grotere kromming hadden gekend, maar die geweest zijn wat ze waren opdat je, op deze eerste dagen van de maand die je helemaal niet ligt, bidden zou, Heer deze maand is niet de maand van mij, laat ze niet al te lang duren, laat ze niet zijn zoals ze altijd is geweest, met een donkere rand omkleed.

Wat zeg ik dat van november niet zou zijn, noch van het schrijven noch van het wakker liggen, noch van Mozart of van Haydn, noch van de  vierde van Mahler?

Je bent er deze morgen in het vreemde licht dat van november en de lege bomen is, geroerd omdat de dood, omdat hij aan ons voeten ligt, en we, van ver gekomen toch nog verder willen gaan. Je kunt erover schrijven, je kunt er fiorituren aan toevoegen, kleine kronkels, droge bloemen en stukjes wortel, maar essentieel is het maar wat gepraat en deel je geen geschenken uit, hoogstens een versregel die, opgedoken, een ogenblik ontroeren zal en daarna verdwijnen als rook, zoals van vele zaken er een begin is en een einde.

02-11-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij ontwaakte uit een diepe droom. Hij zat naast haar in een open wagen en ze reden op een smalle weg in een donker woud, even donker als het woud van Dante. Zijn arm was over haar schouder onder haar lange haren en hij voelde de warmte van haar lichaam.

Er was iets vreemds met hem, het gevoel alsof zijn lichaam vergroeid was met het hare, een gevoel dat hem teer maakte, onwezenlijk ijl van binnen.

Zij ook moet het bevreemdende van de drang naar elkaar ook gevoeld hebben want ze stopte plots de wagen, Er was een huis aan de overkant van de weg met deur en vensters wijd open en er zat een man met een viool op het dak die lachte en zwaaide naar hen met zijn strijkstok. Ze keerde zich naar hem toe en kuste hem op volle mond, haar lippen, o zo warm en zacht en vochtig.

Ook wandelaars kwamen voorbij hij hoorde dat ze keken naar hen maar het kon hen niet raken.

Het volgende ogenblik was hij over haar, en was hij verloren in haar zee van zachtheid en een groot geluk, een geluk dat hij nog niet gekend had viel neer over hem.

Ze sprak woorden maar hij begreep eerst niet wat ze zeggen wou maar ze hield hem, hij over haar gekeerd, hij mocht niet meer weg van haar, fluisterde ze

Erna, als hij wakker werd was er een innige warmte in en over hem, de echo van wat geweest was die hem de ganse dag bij bleef.

Hij zag haar de volgende dag in een koffieshop: ‘Ik droomde gisteren van jou juist voor ik wakker werd’, zegde ze.

‘Ja, ik weet het’, antwoordde hij.

‘Je waart in een open wagen op een weg in een  woud vol oude hoge bomen en ik zat naast jou. Mijn arm lag op je schouder en plots stopte je de wagen voor een wit huis met een man op het dak die viool speelde. Je kuste me en, zal ik het zeggen, je waart plots over  mij en in mij.’

‘Ja’, zegde hij, ‘ik weet het, ik droomde de droom die jij hebt gedroomd, we waren  één lichaam en één ziel, Ik was jou en jij waart mij.’

‘Ik heb het altijd zo geweten’ zegde ze. ‘We kunnen niet meer gescheiden worden’, zegde ze.

‘Ja’, zegde hij, ‘niets kan nog van elkaar houden.’

‘Niets’,  zegde ze: ‘It’s a fairy tale’ zegde ze

‘Neen’, zegde hij, ‘het is, het is hoge ernst. Het gebeurt maar eenmaal in een leven. Het was een omen, een teken, een bestemming. Ik moet eens vragen aan Carl Jung hoe het kon, het eens opzoeken in een van zijn boeken.’

‘Doe het’ zegde ze: ‘Maar laat het een vervulling zijn. Ik ben gelukkig  nu en het oordeel van Carl Jung kan me geen groter geluk geven’

‘Oh, je weet maar nooit wat Jung erover te zeggen heeft, misschien heeft het een uitzonderlijke betekenis.’’

‘Wat ook’ zegde ze: ‘ik ben gelukkig nu en ik houd mijn geluk.’

‘Houd het’, zegde hij: ‘Houd het, sluit het op voor de rest van je dagen.’

‘Wat ga je ermee doen?’ vroeg ze

Zijn stem werd zachter, hij voelde hoe haar geluk overvloeide in hem: ‘Ik ga het vertellen aan de wereld’, zegde hij.

‘Voor de wereld is dit zonder belang’ zegde ze. ‘Vertel het aan je God’.

‘Die God’, zegde hij: ‘Hij wist het, het stond al opgetekend in Zijn dagen’.

‘Oh’ zegde ze.

01-11-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er zijn dagen dat ik rondloop in het huis alsof ik nog een eeuwigheid te leven heb alsof er geen einde is dat me wacht, een afscheid nemen van al wat ik hier heb en bezit. Want zoals het einde van de maand er aan komt, is er ook mijn einde dat in het zicht komt.

Ik weet het dus en ik schrijf het. Eigenlijk is het omgekeerd, ik schrijf erover omdat ik er nu  en dan aan denk.  En dit ‘nu en dan’ betekent zeer sporadisch, maar Ik vergal er mijn dagen niet mee.

Ik blijf dingen schrijven zoals ik gisteren schreef, uitgelaten en met de overmoedigheid die het leven me biedt want waarom zou ik niet een overmoedigheid aan de dag leggen, waarom zou ik niet schrijven van uit de hoogte en niet van dicht bij de grond.

Al mijn geschriften getuigen van mijn positieve ingesteldheid, gisteren nog heb ik getracht dit op een duidelijke wijze te onderlijnen al weet ik niet goed meer hoe ik dit volbracht heb, alle voorgaande dagen stollen zich in wat ik nu zal schrijven en wat morgen, op 1 november. Echter je weet maar nooit wanneer het onvermijdelijke aanklopt. Een val is voldoende, een struikeling, een ogenblik onachtzaamheid als ik opsta of door het huis loop.

Het zijn de ‘einde-oktoberdagen’ die me deze gedachten opleveren, de gevoelens op de vooravond van Allerheiligen die een zwaarmoedigheid opwekken, een mist optrekken over wat was en hoe het was, alles samen gebracht, gedachten als een kluwen wol, in mijn handen gehouden en los gekomen.

Ik moet eraan voorbij zonder treurgezangen. En het zal wel, het licht van de morgen is van een vreedzame helderheid, het wekt vertrouwen dat de dag in bezinning verlopen zal,  wat rustiger dan anders, meer begaan met vroeger dan met wat komen kan.

Zo gaat het in het leven, soms staat het stil.

31-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wie was ik als kind van mijn ouders, eenvoudige, werkende mensen, opgegroeid in een landelijke omgeving tussen weiden en bossen zonder paden, abelen in de beemden en weegbree en smeerwortel en ereprijs en sint-janskruid en zovele andere bloemen en planten. Ik heb dit allemaal beleefd, en vlinders en bijen, en eksters in de bomen en merels in de hagen en eieren in de nesten, en kastanjes en hazelnoten en de geur van de meidoorn in de lente, de geur van de kamperfoelie in de avond.

Een wereld van duizend wonderen. En ik zou moeten geloven, dat dit alles niet de minste betekenis heeft, dat dit alles er zo maar gekomen is, een exceptionele toevalligheid, zonder enige reden van bestaan?

Zeker is, denk ik nu, dat ik meer een kind van de natuur was dan een kind van mijn ouders. Het is de natuur waarin ik ben opgegroeid die me gevormd heeft samen met enkele boeken die mijn wegen gekruist hebben, om aan te komen waar ik nu, met fluiten en trommels aan het verkondigen ben dat er Iets is dat enorm is, onoverzichtelijk is, onverklaarbaar is, maximaal is.

Wat ik de vorige dagen schreef, is de aanleiding tot wat ik vandaag schrijven wil; is de bron van wat ik morgen schrijven zal, steeds maar trachten te verduidelijken, trachten dieper door te dringen tot het magische van het leven.

Ik kijk dan niet naar wat er gebeurt in de wereld: het afschuwelijke van oorlogen - zoals nu, in feite de ene God die het opneemt tegen de andere God - het vernederende van lijden en sterven onder het puin. Zaken die komen en voorbijgaan, maar ik kijk naar wat van het Leven is, hoe dit leven in elkaar zit, hoe een orchidée tot bloei komt, hoe een egelantier zijn zaadbol vormt en kleurt, hoe de bladeren gelen in de herfst en naar beneden dwarrelen waar ze vergaan zullen.

Dit alles is van het Grote Leven, het overige is van de mens en zijn gebeuren dat hij uitlokt of ondergaat, maar dat niets gemeen heeft met wat ligt achter de dingen, van wat zich voor doet in de diepte van het zijn.

Zeg ik dat ik ben van de diepte van het zijn en niet van de dingen die gebeuren; dat ik geworden ben van wat de geest me leert en niet van wat ik zie rondom mij, en dat ik hiermee, voor de wereld van nu – ook de literaire wereld - in een verloren positie ben gekomen.

Ik neem die erbij, én omdat het deze is die me eigen is, én omdat, zelfs indien ik het willen zou, het te laat is om er nog iets aan te wijzigen.

30-10-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde