Hij heeft elke dag een gevecht te leveren tegen die andere persoon in hem die hem ontmoedigen wil, die schuilt achter de hoek, die hem tracht te overtuigen dat wat hij doet, waardeloos is aandringt, zijn pen laat liggen.

Maar de Ugo in hem houdt vol. Onderaan de titel van het tijdschrift ‘Le troisième Millénaire’ heeft hij gelezen, gedrukt in kleine letters: ‘de l‘homme en devenir’, van de mens in wording. En zo is het ook, de schepping is amper begonnen, ze loopt dwars door de mens heen. Hij wordt verder geschapen, wat hem immer verder moet voeren op de weg naar het meer zijn, de enige weg die er is.
 
En dan komt de vraag: is dit ingeschakeld zijn in de evolutie van het Universum een deel van de waarheid? Is dit doordringen tot een verinnerlijking van het zijn, de weg die voor de mens is weggelegd en dit na het overschrijden van de drempel, duizenden eeuwen terug, tot een zelfbewustzijn en wacht ons een verder doordringen, ditmaal tot voorbij dit zelfbewustzijn, tot het punt waar dit van de mens samenvalt met het zelfbewustzijn van het Universum?
Kan dit geen nieuwe dimensie betekenen voor de mens-in-wording, namelijk in de voetsporen van een Universum in evolutie, dichter komen, tot wat, weten we nog niet, maar begrijpen dat we ingeschakeld zijn in het evolutief karakter van dit Universum, het zichtbare imago van de God die we zoeken?
Is dit de opdracht die ingebakken is in onze genen?

En Leo Apostel, waarvan hij onlangs nog zijn 'Gebroken Orde' doorbladerde na een gesprek met een vriend, beweerde dat de mens dit Andere, dit au-delà nimmer bereiken zal en – misschien had Apostel ook Eliot gelezen - dat hij zich tevreden moest stellen met het streven naar dit onbereikbare Andere.
Zo, streef mens, en heb er geen zorg mee waar je uitkomen zult. Op een dag zal je, zonder het te beseffen een nieuwe drempel overschrijden, zal je, zoals Dante, de zevende hemel, deze van Saturnus en de contemplatieven binnentreden en het Licht aanschouwen, om te bereiken wat vandaag nog een wereld verwijderd ligt.
En hij wil ook die prachtige zin citeren – of heeft hij ooit deze zin al eens binnengebracht? - van de vrijdenker-vrijmetselaar die Apostel was:

‘Indien ik slechts zinloosheid aantref dan nog zal ik pogen woestijnen tot vruchtbaar land te maken ... ook al is er geen objectief vaststelbaar doel dan toch werk ik van uit de objectieve gegevenheid van zin’.

Een objectief vaststelbaar doel is er niet, of is nog niet zichtbaar. Maar het is niet het zichtbare dat het leven is, het is de diepte van  het onzichtbare dat zin en inhoud heeft en Apostel vermoedde dit duidelijk.

08-06-2014, 07:51 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je vraagt je wellicht elke dag af wat je te lezen zult krijgen als je binnenkomt bij mij. Vreemd is dit niet, ik ook vraag me elke dag af waarover ik schrijven zal, dikwijls weet ik het vroeg in de morgen, maar het gebeurt ook dat ik het, na een drukke, gevulde dag, pas weet laat in de nacht. En als ik die nodige eerste zin heb gevonden moet ik nog altijd afwachten of het een (literair) hoogtepunt wordt of een beperking wordt tot wat ontboezemingen, liefst niet al te laag bij de grond.
Ik zelf betracht telkens het hoogtepunt, maar ik weet ook dat mijn resultaat afhankelijk is van heel wat omstandigheden en dat ik geen enkele zekerheid heb te slagen, eens alles is ingelogd.

En dan heb ik het nog niet alleen over de presentatie. Ik schrijf in ‘Century Gothic’-karakters, maar de Blogcomputer gebruikt een ander lettertype, zodat ik nooit gelukkig ben met wat er als druk tevoorschijn komt.
Evenmin slaagde ik er tot nog toe niet in, er een foto of tekening aan toe te voegen. Ik beschik nochtans, dankzij mijn dochter Patricia, over een respectabele collectie foto’s van alpenbloemen die ik maar al te graag zou willen inbrengen. Dus lezer, blijf in blijde verwachting, op een bepaalde dag krijg je er een foto bij, die mijn tekst – die over het algemeen te droog en te spiritueel is, om niet te zeggen moeilijk te begrijpen valt - zal opvrolijken. Ik leef er naar toe, zoals ik me ook telkens en telkens inspan om er origineel en leesbaar uit te komen.

Ik heb dan ook veel respect en bewondering voor de journalist die elke dag zijn artikel te schrijven heeft en er in slaagt geciteerd te worden in het persoverzicht van de dag. Er zijn, wat mij betreft, amper een paar lezers die me nu en dan een woordje laten geworden. Maar dat ligt niet aan hen, maar aan de kwaliteit van wat ze voorgeschoteld krijgen.
Dit is tekenend voor wat mijn blog van vandaag betreft. Het blijft bij een paar bedenkingen, een soort conversatie die ik heb willen houden met de persoon aan de overkant, die jij bent, waarde lezer of lezeres.

07-06-2014, 06:31 geschreven door Ugo d'Oorde  

Trouwens indien hij Monod aankleven zou, indien hij geloven zou, dat de mens alleen staat ‘in de oneindige onverschilligheid van het Universum waaruit hij toevallig is ontstaan’, zoals Monod dat ergens met zijn woorden schrijft, dan is zijn rol die hij hier op aarde meent te vervullen te hebben, namelijk, te leven naar de geest in dit Universum aanwezig, uitgespeeld.

Op trage ogenblikken, als de tijd zich stolt omheen de dingen, voelt hij de oneindigheid die zich opent, Is het alsof hij plots op het punt staat het beeld te grijpen dat alles oplossen zou, datgene wat niet te verwoorden is en toch lijk het geruis van de wind in de bomen aanwezig is, ons begin en ons einde verstrengeld.

Hij leeft in de onbegrensde ruimte van de geest waar alles mogelijk is, droom die realiteit is en realiteit die droom kan zijn. Waarin hij zijn herinneren vervormen kan en aanvullen tot een nieuw herinneren, waar hij weg duiken kan in het landschap van schijnbaar onbelangrijke gebeurtenissen, details ervan aan elkaar rijgen om er het eeuwige in te betasten.

Zoals onze primitieve(!) schilders, op de achtergrond van hun doeken, droom-landschappen wisten te schilderen om meer intensiteit te geven aan hun onderwerp en om aan te tonen dat in hun verbeelden er ook een totaal andere wereld aanwezig was, zo ook wenst hij de aanwezigheid van het niet te verwoorden ‘Andere’, te beleven in elke blog die hij schrijft.

Vandaag is op de achtergrond van zijn woorden, zijn moeder aanwezig, ze was geboren op 06.06.06.

Dit zeer conformistisch, kleinburgerlijk leven dat hij gekend heeft en in al zijn dagelijkse gebeuren nog kent, draagt vandaag haar aanwezigheid en wil hij, met haar, wandelen doorheen de zinnen die hij schrijft, omdat hij heel goed weet dat in zijn lichaam de krachten aan het minderen zijn, en dat deze afname – zoals hij reeds verwoordde - enkel gecompenseerd kan worden door een grotere inbreng van geest en van herinneren.

06-06-2014, 07:27 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij dacht ,
hoe, meanderend door de beemden,
een dartel lint de Leie was, 
hoe hij onversaagd,
de wereld zag onder hem,
een park van donker groen
met slierten nevels nog,
met straten en met huizen,
onder hem
- het was vroeg in de morgen -
de regen op het water,
tekeningen van onschuld
zoals het immer was
en immer blijven zal.

Overschouwen wat de stilte is,
het raakvlak van het leven
uitgestreken
zo ver het oog hier reiken kan,
de geest hier heersen kan.
Overtuigd hij is dat niets
of niemand
hem nu helpen kan,
los hij is en ook gevangen,
een dromer
die alle evangelies las
tot in het grote boek
van Job.

Hij, die morgen,
als Icaros opgestegen,
voor een restje tijd dan toch,
gelovend in het eeuwig leven
en deel uitmakend van al wat is.
Radicaal
aan de overkant van Jacques Monod
en van zovelen
die niet willen zien wat er is te zien,
al was het maar
de meerkoeten duikend
en het standbeeld van de  reiger,
herinneringen in de draai,
ter hoogte van de vlier,
vandaag nog blank,
als met late sneeuw bedekt,
hij, met een vraagteken gekroond 
van waar hij kwam
en waarheen hij vliegen zal,
later op de dag.

Te bekennen,
maar niet te noemen,
niet neer te zetten
in sprokkelwoorden:

dat hij dit land verlaten zou,
het lag hem zwaar.

05-06-2014, 06:56 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb lange tijd regelmatig de ontboezemingen gevolgd van een collega-blogger tot ineens, die ontboezemingen zijn weggebleven, opgelost verdwenen uit de ether.
Dit zal ooit gebeuren met die van mij. Ik ook zal ooit eens stil vallen, misschien heb ik de gelegenheid dit wegblijven aan te kondigen, maar het kan ook dat het abrupt gebeurt en dat mijn pagina ongeschreven blijft. Verrassingen zijn niet uitgesloten in het leven, wat gisteren nog gold, geldt niet noodzakelijk de dag erna, maar wees gerust als ik kan verwittig ik je tijdig.
Wat mijn vriend, die ten hemel steeg en zijn lichaam slapend achterliet tussen de lakens, niet kon, maar hij had meer dan verzachtende omstandigheden.

Maar om terug te komen op die bewuste collega-blogger die ineens verdween uit de bloggers wereld, stel ik me tal van vragen die echter nimmer zullen beantwoord worden. Hopelijk is er niets erg mee gemoeid, is het slechts, wat elk van ons kan overkomen, een zekere moeheid in het dag aan dag presteren van een tekst met of zonder foto, of is het een opkomende onverschilligheid wat het karakter van het fenomeen blogs betreft, of een of ander voorval dat gewezen heeft op het minimale nut van de blog die de wereld van de vrienden wordt ingestuurd.

Nogmaals, het kan elk van ons overkomen, ook mij kan het overkomen, want ik weet de tijd die het me vraagt en ook dat het me belet te denken en te werken, zoals het horen zou, aan andere geschriften die ik in orde zou willen brengen vooraleer de grote stap te zetten.
Voor het ogenblik is elk ander werk uitgesloten. Wat ik dagelijks te schrijven heb is een plichtpleging die me voortdurend bezig houdt. Ik zegde het reeds, me bezig houdt van vroeg in de morgen, in de loop van de dag, als midden in de nacht. En het is ook zo dat, zodra ik tot een besluit gekomen ben en heb afgewerkt wat moest worden afgewerkt, ik niet meer de kracht heb om te denken aan een boek of aan mijn Dante-tekst. Mijn lichaam en meer nog mijn geest zegt me dat mijn blog me een voldoening geeft die elk ander geschrift overbodig maakt.

Voorlopig dan toch.

04-06-2014, 06:30 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je bent geen wetenschapper denkt hij, je waagt je keer op keer op een terrein dat je niet betreden mag, maar je doet het en zult het blijven doen. Je luistert niet naar de Ecclesiasticus: ‘Hou je niet onledig met wat je niet begrijpen kunt’.
Maar je hebt altijd geloofd dat de waarheid moet geborgen liggen in het aftasten van de levende realiteit, van wat je intuïtief vermoedt aanwezig te zijn en dat in dit aftasten, het doel van je bestaan moet omschreven liggen.

En dit intuïtieve is enkel binnen in jezelf te vinden. Of die ene zin uit het evangelie van Lucas die hij zich telkens met vreugde herinnert, zijnde het antwoord van de ‘zuiver oosterse’ Jezus, op de vraag waar het Koninkrijk Gods te zoeken is: ‘de komst van het Rijk Gods kun je niet waarnemen, men kan niet zeggen: kijk hier is het of daar is het, want het Rijk Gods is binnen in u’.
De vertalingen van de Willibrordus-Bijbel en ook deze van la Bible Osty spreken van ‘midden onder u’. Terwijl Bruckberger in zijn l’Evangile, categoriek kiest voor het au-dedans de vous, (het within you van de King James’ versie).
De Osty-Bijbel die aanvoelt dat dit een belangrijke passage is voegt er in een voetnoot aan toe: ‘La traduction ‘au-dedans de vous’, qui exprime une idée juste, semble déconseillée par le contexte’. Wat vreemd overkomt want de idee van het ‘Rijk van het transcendente’ kan enkel binnen in jou ontmoet worden en nergens er buiten.

Jacques Monod mag dan schrijven dat de mens een product is van het toeval: ‘un numéro sorti au jeu de Monte Carlo’, om zich aldus te ontdoen van elk transcendent gevoelen.Wat betekent: geen dromen meer, geen speculaties, geen transcendente gedachten en zeker geen zoeken naar wat achter de dingen schuil zou kunnen gaan.
Hij, Ugo, daarentegen, zal alles blijven zetten op die factor in meer, die over alles en in alles tegenwoordig is en ons immer voortstuwt vanuit de potentialiteit van het Woord, in de voor ons onbekende richting, die de enige bestaande richting zijn kan, deze naar ons Omega-punt.

03-06-2014, 08:03 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij ziet in zijn ver herinneren de spiegelvijver in het bos met lisdodden en waterlelies - en met Van Eeden heeft hij de waterlelie lief - met vlekken eendenkroos en libellen boven de biezen.
In de tijd van toen was de vijver heel ruim met de bomen die toekeken in het water, alsof ze wachtend waren op de plons van zijn naakt lichaam dat de spiegel brak in duizend kringen en hij lijk een grote witte vis onder het watervlak dreef, tussen de watertorren die naar de diepte doken, tussen de stekelbaarsjes en de salamanders, drijvend onder het eendenkroos door, langs de roodgroene stengels van de waterlelie, en daarna als hij zich aankleedde, het water effen terug en de wind treuzelend in de bomen.

Het was hier dat hij eens gestaan had met vader op een koude novembernacht en hij een deel van de sterrenhemel weerspiegeld had gezien, een voldoende ogenblik lang, om er later aan terug te denken, toen hij las in de Bijbel, dat koning Solomon een soort ‘zee’[1] had laten plaatsen naast zijn Tempel, wellicht met het doel in de weerspiegeling van het water, de beweging van sterren en planeten op te volgen.

Hij wist nu dat, net als hij, de vijver oud geworden was. De put, want meer was het nu niet meer, die ‘s winters en in de lente vol liep en in de zomer uitdroogde, was bijna volgroeid met struiken en biezen, met het wrak van een auto, met matrassen, met repen behangpapier en nog wat brak water dat rook naar roest en rottende bladeren. De prijs van een op hol geslagen beschaving die voor haar afval geen sluitende oplossing heeft en dit stukje ongerepte natuur had ingepalmd om er een ‘kunstwerk’ van te maken in deze voor velen schijnbaar, als hij hun kunst voor ogen krijgt, zo troosteloze wereld.

Hij hoopte dat hiermee het punt was bereikt waarop de mens, dankzij de kracht van de geest, de weg terug zou vinden opdat de komende geslachten, zijn kleinkinderen en hun kinderen en kleinkinderen, bootjes zouden kunnen maken al was het met de bladen gescheurd uit zijn dagboeken, om deze uit te zetten zoals hij zo dikwijls had gedaan, in de sloot die uitmondde in de zomervijver. Hij zag in zijn verbeelden de vergeelde papieren bootjes wegdrijven over het water, de inkt van het geschrevene zich vermengend met water, de betekenis ervan uitwissend om aldus de tijd die alles in de vergeethoek duwt, voor te zijn.

Als hij dan herneemt uit zijn blogs van vroeger, dat precies vóór de Big Bang, de ganse evolutie van kosmos tot aarde, tot mens, tot homo sapiens, in potentie reeds aanwezig was, dan was ook het negatieve van nu, de vervuiling die we kennen, hierin opgenomen en dus ook de oplossing die eraan zal gegeven worden.
Of misschien komt er geen oplossing en dan zal de Heer van het Heelal, zoals Hij het misschien al voorzien had – maar hopen we dat dit niet het geval is – herbeginnen met een ‘nieuw spiegelbeeld-mens te plaatsen op een van de vele planeten dat het Universum rijk is. De aarde en haar bewoners wegduwend in de vergetelheid.

[1] 1 Koningen, 7: 23: Verder goot hij de Zee, tien el in doorsnee, helemaal rond, en vijf el hoog, men kon haar met een koord van dertig el omspannen. 24 Onder de rand waren kolokwinten, tien op een el, ze omkransten de Zee in twee rijen en waren tegelijk met haar gegoten. 25 De Zee stond op twaalf bronzen runderen, waarvan er drie gekeerd stonden naar het noorden, drie naar het westen, drie naar het zuiden en drie naar het oosten. Hun achtersten waren naar de binnenkant gekeerd. 26 De wand van de Zee was een handbreed dik, de rand was als die van een beker en had de vorm van een leliekelk, de inhoud van de Zee bedroeg tweeduizend bat.

02-06-2014, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde