Heeft het wel zin te melden dat het optreden van ‘mijn’ merel vandaag,  begonnen is enkele tellen vóór het nieuws van zes van Klara. Als ik dit ga lezen, zoals ik nu bezig ben, vier jaar later, ik of iemand anders, gaan we deze zin nog belangrijk vinden, vooral als ik er nu niets weet wat ermee aan te vangen, zeker niet dat het, het bewijs kan zijn dat hij tot op een seconde na afgestemd is op de komst van het licht; dat die komst ook vandaag enkele tijd vroeger is gebeurd. Ik zou het kunnen opzoeken, hoevéél tijd vroeger, maar ik laat het, het is al merkwaardig genoeg, voor mij althans, dat hij er is, en ook - maar dit is mijn zaak - dat ik er aandacht aan schenk, meer dan aan het nieuws dat er is vandaag 17 april van het gezegende of niet - eerder niet - jaar 2021.

Ik heb hem ook ‘mijn’ merel genoemd, al heb ik er niet het minste recht op dit te doen, hij is niet van mij, hij is van de natuur en van het vrije in de natuur, maar ik beschouw hem als zijnde behorende tot mijn dagelijks territorium. In deze zin is hij mijn inleiding tot mijn dag en ik wou dat hij het wist, ik wou dat ik het hem diets kon maken, hem ermee kronen zodat hij het tonen kon aan de andere merels die hij ontmoet en zeker aan zijn ‘merelin’ die hij hebben moet anders ware zijn gezang niet zo helder, niet zo vrolijk, niet zo opwekkend, niet zo, zal ik het zeggen, beloftevol wat zijn toekomst betreft, zo denkt hij toch, want ik voel het omdat, zoals ik thans bezig ben, het ook beloftevol is dat ik, verder schrijvend, het eindpunt van wat ik vandaag zeggen wou bereiken zal. En dit eens te meer, wat voor mij elke dag een doel is, zelfs al is het niet veel, dat ik tracht te bereiken, genoeg om te voldoen aan de eisen van de dag, hoewel deze niet beschreven staan in een of ander reglement.

Echter, terugkerend naar ‘mijn’ merel: ik denk, dat hij, gestuurd door wat de natuur is  - ik zou dit woord altijd met een hoofdletter moeten schrijven  - dat hij gestuurd door de geest die van de Natuur is, wij beiden, ik reken me bij hem, genoodzaakt worden, elk op zijn eigen wijze, maar even slagvaardig, op te treden. Hij op zijn terrein, ik op dat van mij. Wat hem nog meer als die van mij maakt en ik die van hem. We In deze zin, de zin en betekenis waarover ik het had in mijn begin, broeders zijn, gezien we beiden, plichtsgetrouw, ingaan op de wetten van de Natuur, want we zijn beiden ontstaan uit eenzelfde geest met eenzelfde opdracht, elke morgen hulde te brengen aan die geest in ons, hij door zijn gezang, ik door mijn woorden. In deze optiek zijn we een duo en situeert zich ons optreden bij de opkomst van het licht, vóór de dag er is.

*

En nu, voor ik weg ga, om, zoals onze vriend van Klara[1] het altijd zegt: ‘misschien’ tot morgen. Toch nog om jullie te zeggen  dat ik nu luister naar de vioolsonate van César Frank, en dat het in de kapel van het oude klooster van Deux-Acren was, dat ik, samen met Hubert (+) geluisterd heb naar deze sonate: Een herinnering in meer die ik  vermelden wil omdat het toen ook een heerlijk gezang was, het middaglicht in een brede band gefilterd, eerder droef nu, doorheen het raam, volop herfst zijnde.

[1] ‘Valckenaers & Van Houdt’, van 22.00 tot 00.00

18-04-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Precies enkele tellen voor 06.00 was de merel er. Hoe wist hij dat het tijd was om op te treden; welk uurwerk gebruikt hij hiervoor, de luchten zijn iets blauwer maar de nacht is er nog, hoe weet hij het dan, dat zijn moment gekomen is?

En terwijl de aarde maar verder rolt, en mijn dag die vandaag met die precieze vraag begint, is de merel al stil gevallen, vroeger dan gewoonlijk. Hoe regelt hij zijn dag in, is het zoals ik het tracht te doen, opstaan voor dag en dauw om aan het werk te gaan om tijdig klaar te komen, zoals Aldous Huxley die zijn duizend woorden schreef vóór het ontbijt, ik tevreden met vijf honderd. 

Soms slaag ik erin, soms niet, vooral dan als ik de merel niet hoor, hij me niet wekken kan omdat ik te diep ben weggezonken in een verre of dichtbije droom. Om dan wakker te worden met Erik Satie, met een van zijn Gnossiennes, het beste, na de merel, dat me kan overkomen.

Eigenlijk beter dan de gezangen van de merel, merels zijn er, voorlopig, nog altijd genoeg, van Erik Satie echter, is er maar ene en zal er ooit maar ene zijn. Van hem kun je zeggen  dat hij 100 % uniek is. Hoe hij het deed, hoe hij opstond en wanneer, weet ik niet, zoek ik ook niet te weten, maar hij verrijkt me, hij verheft me als ik hem hoor. Ik ben ook zeker dat niemand ongevoelig is als we in zijn muziek worden ondergedompeld, zijn compositie  mag nog geschreven zijn ‘en forme de poire’, of, zoals vanmorgen, groot opgediend als Gnossienne en op andere dagen als Gymnopédie. Van hem aanvaarden we alles en zeker zijn ‘Je te veux’, het lied - een wals - waarvan zou geweten zijn dat hij het schreef op het tafellaken, in ‘Au Lapin Agile’, een bekende ‘kroeg’, cabaret, in Parijs-Montmartre.

We waren er ooit, misschien zaten we er aan de tafel waar ooit Satie zijn lied schreef, hij, beneveld door de dienster die op en neer aan zijn tafel voorbij ging.

Het was een mogelijkheid voor ons en wisten van die mogelijkheid toen we er waren met Parijse vrienden die je kennen leerde in de Valais. Het lied heeft dus een dubbele waarde voor jou, het is geschreven op het laken van een cabarettafel, waaraan je later, misschien zelf zijt gaan neerzitten. Of wat er kan gebeuren in een mensenleven, zelfs dit van een gewoon mens, want was het niet de tafel van Satie en zijn lied, het kon ook deze van Picasso geweest zijn of van Modigliano, Apollinaire, Utrillo of van zovele andere kunstenaars.

Ik zeg jullie maar, er te zijn er rond te zien, te weten dat zovele beroemde kunstenaars er ooit waren, er spraken, er nadachten, er ideeën opdeden  gaf een vreemd gevoelen alsof je ineens bekogeld werd met flarden ideeën van zij die er ooit waren, in welke toestand ook ze er waren. Hoe ik, hoe wij er buiten gekomen zijn weet ik niet meer, gezond en wel denk ik, maar besmet was ik enigszins, want als ik nu Satie hoor en vooral ‘Je te veux’ denk ik aan mijn vriend, Jacques Deck, denk ik aan de bergen van de Valais waar we ooit waren, de alpenweiden, de toppen in de zon en in de regen. Maar dit zijn andere geschiedenissen - en er zijn er vele te vertellen - van vele en vooral andere tijden.

17-04-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Gelicht uit blog van laat november 2017

Moeder, vader, welke soort genen draag ik in mij, voortkomende uit jullie, en deze uit de geslachten voor jullie; wellicht, het ganse pak ervan geconditioneerd én door de stand van sterren en planeten, én door de omstandigheden die van het leven zijn; genen die in zich de drang kennen, het woord te willen gebruiken om creatief te zijn en creatief te blijven tot in mijn late dagen?

Wat is er van deze hunker die maakt dat ik thans de indruk heb mijn ganse leven, zelfs in gedachten, geschreven te hebben, om uiteindelijk vast te stellen dat het eigenlijk een ziekte is, een verslaving, waar je je moeilijk van ontdoet omdat ze zich langzamerhand heeft vastgezet, zoals ik zegde, in je genen. En eens ook het ritme van het schrijven is binnengedrongen ga je verder, dag na dag, tot het ‘soms’ een zorg wordt.

Je bent er eigenlijk niet beter aan toe dan allen die je zijn voorgegaan als schrijver of componist, als schilder of beeldhouwer. Allen waren er door bezeten en wijdden er hun ganse leven aan; zo, waarin ben je verschillend en waarom zou je aan de Klaagmuur gaan staan om te treuren over je lot, want je schrijft ook in de eerste plaats voor jezelf, elke dag dat je er in slaagt, hoe moeilijk het ook soms is, aanzie je als een overwinning en kom je er uit te voorschijn, gelauwerd en gelouterd tezelfdertijd.

Elke dag is het een bad dat je neemt in een kuip met woorden, de meest eenzame eerst, de meest zeggende erna, niet dat je Van Dale zou gaan lezen om een selectie te doen, woorden zijn maar valabel als ze goed staan bij andere. Zoals een schilder zijn kleuren uitkiest, selecteert je je woorden, je zinnen, je paragrafen en je voelt je gelukkig als je je zoektocht tot een goed en liefst verrassend einde hebt gebracht.

Vandaag ging alles veel trager dan gewoonlijk. Ik was niets op het spoor, mijn bad met woorden en zinnen is lang leeg gebleven. Mijn bad was eerder gevuld met muziek, met Bach en Mozart vroeg in de morgen, met een terugblik op de top 100 van Klara. Een jaarlijks terugkerend fenomenaal gebeuren, omdat het een gemeenschap van muziekliefhebbers een ganse dag in de ban houdt.

En ik, ik wil mijn lezers in de ban houden met wat ik schrijf, niet een bepaalde dag maar elke dag van het jaar. Het kost me moeite, maar mijn vreugde, als ik erin slaag, meet zich aan de moeite die het me kostte om te bereiken wat ik bereikte en getoond te hebben, ook aan mezelf, dat ik er nog sta.

Ik weet dat deze woorden gelezen zullen worden, misschien, dat erover gesproken zal worden, over nagedacht; zelfs al is het niet veel vandaag, zelfs herhaal ik wat ik al enkele malen heb laten verstaan, ze maken deel uit van het levensboek dat ik aan het schrijven ben.

Ik denk dan ook dikwijls, als ik afsluit, aan de zin die ik ooit ontdekte  in de 'Anabase' van Saint-John Perse:

…Mais de mon frère le poète on a eu des nouvelles. Il a écrit encore une chose très douce. Et quelques-uns en eurent connaissance…

16-04-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het wordt gevaarlijk voor me, met wat ik vertel kom ik terecht in de gevarenzone, deze van de brandstapel, nu ik openlijk schrijf me belazerd te voelen door de Kerk, die openlijk laat blijken geen jota te wijzigen, aan wat ze eeuwen geleden als waarheid heeft verkondigd, een waarheid die nu voor een logisch denkend mens als een kaartenhuisje aan het in elkaar storten is. En wat erger is en tot verdoemenis leiden kan, het Vaticaan houdt met deze negatieve spiraal die zich duidelijk aftekent niet het minst rekening, integendeel, het verstart.

Nochtans, weinig, heel weinig rest er nog van wat destijds Bakens waren het heeft weliswaar lang geduurd vooraleer deze werden neergehaald  en wel omdat er vroeger ten tijde van de brandstapels, weinigen bereid waren het risico te nemen er openlijk over te spreken en dan vooral een Luther te zijn, een Spinoza te zijn. Er waren nochtans, ia Galilei redenen genoeg om ons wereldbeeld te wijzigen, maar ze hebben er zich met een bekrompen geest en een ijzeren hand tegen verzet, zodat vandaag hun leer nog altijd ‘pregalileïaans’ is - zo dit woord bestaat - nochtans had dit een kantelpunt moeten zijn om het aardse te verlaten en zich te openen op het Universum.

Christus hoorde niet een zoon van God te zijn, geboren uit het geslacht van David, geboren uit een maagd, die bij nazicht van de vertaling een jonge vrouw was en niet een maagd, zoals de profeet Isaïas, het vijf eeuwen ervoor zou geschreven hebben; daarenboven Jezus hoefde niet te sterven op het kruis om de zonde van Adam en Eva - zijn die er ooit geweest? - uit te wissen. Maazr hij had wel de naastenliefde mogen prediken en vertellen wat we lezen in het Evangelie van Thomas dat zuiver Oosters is, naar Boeddha neigend opdat we weten zouden dat we geboren zijn, als zoon/dochter van de Geest die IS en  heerst, zonder te heersen in het Universum. In elk geval een echte revolutie had kunnen/moeten doorgevoerd worden om zich aan te passen aan het nieuwe, namelijk de aarde die niet meer het middelpunt was.

Ze wisten dat het zo was, maar ze konden geen afstand doen, zeker niet, en nog altijd niet, van de veilige positie waarin ze zich bevonden en zijn eeuwen verder gegaan ons in de waan latend dat niets te wijzigen viel met het gevolg dat we hier, vooral in het denkend Westen, de regels van de Kerk zijn ontgroeid.

Vandaag schijnt het me te laat toe nog iets te wijzigen en ikzelf wil noch een Luther noch een Spinoza zijn, ik wil het hier bij houden. Ik heb te veel vrienden die ik kwetsen zou, of misschien al gekwetst heb omdat wat ik vooropstel indruist tegen wat zij hun leven lang uitgedragen hebben.

Van velen weet ik dat, eens hun geloof in wat hen geleerd werd begon af te brokkelen ze hun priesterroeping, hebben afgebroken, van anderen weet ik dat ze zijn blijven geloven en hun geloof, zelfs als diep in hen muren aan het invallen waren, zijn blijven uitdragen. Maar hoe voelden ze zich, eens op de rand van hun bed voor het slapen gaan met de brevier in de hand misschien of liggend op de nachttafel naast hen.

Ik heb grote zorg én met zij die zijn doorgegaan en vooral met zij die hebben afgehaakt met bijvoorbeeld de priester - niet de hoofdpersoon maar zijn vriend - uit ‘le Journal d’un Curé de Campagne’ die de Kerk verliet; e, in het bijzonder het in het bijzonder over een geval dat ik gekend heb. Over de nog jonge man, de alpinist die met zijn compagnon terug werd verwacht in de Cabane du Grand Mountet/Zinal en uitbleven - ze waren ‘s morgens om vier uur vertrokken voor een beklimming - en er werd gevreesd voor een accident, het was diep avond en het sneeuwde. Tot plots de deur van de cabane openging en ze binnenstapten, besneeuwd, lachend en gelukkig, ze hadden de cabane gehaald voor de nacht. En de volgende morgen, een 15 augustus, hij, le jeune abbé, las de mis tussen de britsen in een van de slaapvertrekken, terwijl het sneeuwde voor het raam. Ik heb er hem nadrer leren kennen want hij was een vriend van mijn vrienden Gustave Cotter en Robert Panchard. Later zou ik horen van hem qu’il s’ était défroqué.

Ik denk en ben diep ermee begaan: het drama, misschien fictief, zoals beschreven door Bernanos, dat zich moet hebben afgespeeld en vooral wat een pijn betekende voor mij, en aan wie ik regelmatig blijf denken, het verhaal van le jeune abbé. En waarom, omdat ze erop uit zijn gekomen dat ze misleid werden in het aller diepste van hun geloof, de zonde van Adam en Eva, waar Paulus zich aan vastbindt, een fabel zijnde voor ons allen, er dus geen te delgen schuld kan zijn en dies meer.

Ik denk dikwijls aan die van Bernanos en vooral, aan die jonge alpinist die hij was; die jonge priester, diep, wonderlijk diep gelovend, de mis lezend een 15 augustus terwijl het sneeuwde voor het raam.

15-04-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben nu druk bezig mijn blogs van 2017 te overlopen en, waar nodig, bij te schaven of zelfs sommige volledig te ‘deleten’. Ik stel vast dat mijn verrassing even groot is als de morgen dat ik, me per mail gestuurd door Dominique, de dochter van een overleden vriend, een foto ontving van mezelf als jonge man met op de achtergrond de silhouet van Stonehenge; wel wat ik nu lees, komende van vier jaren terug, is even verrassend, niet zo zeer wat ik te lezen krijg maar dat, wat ik nu in 2021 aan het schrijven ben, in feite niet nieuws is maar zich duidelijk situeert in de verlenging van de gegevens van 2017. Ik ben, met uitzondering van de toestand - de pijnen - van mijn lichaam, dezelfde gebleven. Een geruststelling, maar misschien ook het teken dat ik gekomen ben op het einde van mijn rol en het goed is af te remmen, wat ik nu doe, en te hernemen, te solideren wat ik voorheen geschreven heb.

Echter, het gebeurt dat ik tussendoor, gelegen tussen de lakens, Plato’s Crito lees en hoor hoe Socrates denkt over de Hades en dat hij er niet wil rondlopen met beschaamde kaken, dus dat hij de noodzaak ziet zijn straf te ondergaan, en dan realiseer ik me dat de Hades voor Plato en Socrates een plaats was die werkelijk bestond.

Dante ook, die in feite nooit uit mijn gedachten is - en nu zeker niet - moet geloofd hebben in het bestaan van de Hel. Hij nam alle vrijheid deze te beschrijven zoals hij ze in zijn verbeelding zag. Hij schreef erover zoals om het even welke schrijver, met een grondige(!) kennis van zaken er zou over schrijven, uitbundig, losgelaten, maar beheerst en overtuigend. Zijn probleem was, zo beweerde hij toch achteraf, om te zetten wat hij had gezien en gehoord in een magisch woordenspel. Hij was de maker, was de vinder, was de heerser over de Hel, ongebreideld en onovertroffen.

En toch een vraag die ik me stel, waren er vóór hem verhalen over Hel Vagevuur  en Hemel die  Dante zou kunnen gekend hebben?

In de proloog bij mijn Italiaanse versie van het Inferno[1], schrijft Bianca Garavalli dat er anderen dan Dante doorgedrongen zijn tot de Hel en de Hemel:

‘Una delle più antiche è la visione de Tugdalo, che risale(teruggaat tot) al XII secolo[2].  Deze Tugdalo stond bekend als zijnde iemand die voorbestemd was om te zondigen. Op een dag heeft hij een zo grote woedeaanval dat hij voor dood neervalt. Drie dagen erna opent hij terug de ogen en beweert hij de negen cirkels van de Hel, vol verdoemden, te hebben bezocht en daarna een plaats waar de geesten verbleven die noch slecht noch goed waren geweest, om daarna het Paradijs te bereiken dat hij beschrijft als een hemelse stad (una città celeste). Bianca Garavalli noemt het een mogelijk geval van NDE, Near Death Experience.

Maar ze heeft ook nog kennis van een Arabische bron, Il Libro della Scala (ladder) di Maometto waarin een anonieme auteur vertelt over de reis van Mohammed, eerst naar de Hemel en daarna naar de Hel, geleid door de aartsengel Gabriel, (ook Tugdalo had een engel als gids). Heeft Dante deze verhalen gekend, heeft hij er zich aan gespiegeld, is de idee een Commedia te schrijven over Hel en Vagevuur en Paradijs hieruit ontstaan?  Het zou heel goed kunnen. Later hebben we ontdekt wie die anonieme auteur was, maar dat is een ander verhaal.

Trouwens indien het zo was dan is het toch Dante geweest die zijn tocht op zijn manier en met zijn woorden heeft verteld. Hiervoor bediende hij zich van alle mogelijke getuigenissen uit zijn tijd en uit de tijden voor hem die hij dan vond bij Vergilius, bij Ovidius bij tal van andere schrijvers.

Hij vulde zijn Hel met alle zonden[3] van de wereld en met al wat hij wist over personen die hij kende, over anderen waarvan hij wist dat ze geleefd hadden en hoe ze geleefd hadden, komende uit de Bijbel, uit de Evangeliën, uit de mythologie van alle volkeren, uit zijn omgeving. Al deze gegevens waren voor hem een bron van informatie waaruit hij onbelemmerd putten kon.

Kunnen we dan het hem kwalijk nemen dat hij niet de enige/de eerste was die een - ik veronderstel fictief - bezoek bracht aan een van de plaatsen waar we lange tijd verwacht zijn geweest?

[1] Note di Lodovico Magugliano, introduzione di Bianca Garavelli, Superbur Classici, 2001

[2] Inferno: Per leggere la Commedia, pag 11.

[3] Wat de classificering van de zonden betrof steunde hij zich op Aristoteles

14-04-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Noteer dat ik een volumineuze blog geschreven had deze morgen die begon bij het gezang van de merel(s) dat mijn gezang voorafging, maar het liep slecht af met dit geschrift dat me een voormiddag werk had gekost, het verdween plots van mijn scherm, ingevolge een onoplettendheid van mezelf, verstrooid als ik was door de muziek van Klara.

Ik resumeer dus hier wat ik in essentie geschreven had. Het moet volstaan om jullie de redenen op te sommen waarom ik me echt belazerd voel én door de Evangelisten, de auteurs van de  Evangeliën, én door de Kerkvaders, om maar mezelf niet te vermelden, die domweg een goed geschrift letterlijk heeft laten schieten.

Om te beginnen belazerd door de Evangeliën. Bijvoorbeeld, als Jezus de zoon was van God, waarom verklaren dat hij afstamde uit het geslacht van David, waarom niet uit het geslacht van God, en dan nog, waarom schrijft Matheus, en ik haal dit uit de King James’ Bible van 1611 in zijn hoofdstuk 1, vers 16:  ‘And Jacob begat Joseph, the husband of Mary, of whom was born Jesus, who is called Christ.’

Hoe moet ik dit interpreteren en indien het zo was, waarom maakte Jozef ook geen aanspraak op zijn afstamming van David; Daarenboven weten jullie wie Koning David wel was, hebben jullie zijn geschiedenis gelezen in het Boek ‘2 Samuel’, hoofdstuk 11[1].

Desondanks, en hierdoor ook voel ik me belazerd, blijven de Kerkvaders volhouden dat Christus de zoon van God is en dus niet de zoon van Jozef en Maria.

En dan wat Maria Magdalena betreft, aanwezig op het Laatste Avondmaal als de Apostel die door Jezus bemind was - was ze niet zijn echtgenote?

Ook hier verzwijgen de Kerkvaders de ware toedracht en noemen ze Johannes als de meest geliefde apostel van Jezus. Waarom zou Johannes dit geschreven hebben van zichzelf, en waarom Petrus aangesteld als zijn opvolger, waarom dan niet Johannes.

Ik vind het trouwens ook vreemd dat er een Laatste Avondmaal heeft plaatsgevonden, was Jezus toen al zo zeker dat hij zou veroordeeld worden en, sterven?

En nog, waarom is het Maria Magdalena, samen met Maria, de moeder van Jezus en haar zuster, waarom waren zij de enigen die zich aan de voet van het kruis bevonden toen Jezus stierf en waar waren Johannes en de andere apostelen?

Het wordt laat voor mij, het is meer dan tijd dat ik ophoud, ik heb al teveel gezegd, zaken die ik :misschien beter had verzwegen. Ik heb helemaal niets tegen Jezus, integendeel, Hij had de allures van een Zoon van God.

[1] La Bible Osty schrijft over 11: 2 tot 28: ’Le morceau qui suit est, par sa belle tenue littéraire, un des meilleurs de la Bible. Le narrateur poursuit son récit avec l'impassibilité d'un rapport de police. David ayant commis l'adultère avec Bethsabée, la femme d'Uriah, cherche à couvrir leur faute commune. Il a d'abord recours à un stratagème, qui échoue. Il décide alors d'assassiner Uriah, et il confie cette tâche au chef de l'armée.

13-04-2021, 05:19 geschreven door Ugo d'Oorde  

Gelicht uit november 2017

Ik had over de bevindingen van een paar professoren van de universiteit van Cambridge, Colin Humphrey en zijn coauteur, Graeme Waddington, in verband met een wel bekende als even vermaarde passage in het boek van Joshua, hoofdstuk 10, zijnde de verzen 12 en 13:

12: Op die dag, toen Yahweh de Amorieten aan de Israëlieten overleverde, heeft Joshua tot Yahweh gesproken en hij heeft in tegenwoordigheid van de Israëlieten gezegd: Zon sta stil bij Gibeon en gij maan, bij Ajjallons  dal.

13: En de zon stond stil en de maan bleef staan terwijl het volk zijn vijand afstrafte. Staat het zo niet geschreven in het boek van de Rechtvaardige? De zon bleef midden aan de hemel staan en haastte zich niet onder te gaan, ongeveer de hele dag.

Beeldspraak of realiteit, inbeelding of een historisch gebeuren?

Hilde Van den Eynde herneemt de woorden van Colin Humphrey, die vindt dat je de tekst ook kunt lezen dat de zon en de maan ophielden te doen wat ze doorgaans doen, namelijk schijnen.’ Zo bekeken kan de Bijbeltekst verwijzen naar een zonsverduistering, waarbij de maan voor de zon schuift, zodat die ophoudt met schijnen. Het Hebreeuwse woord ‘dôm’, dat zowel ‘geluidloos’ als ‘onbeweeglijk’ kan betekenen, zou dan vertaald worden als een bevel: ‘word donker’ in plaats van ‘sta stil’.

Goed gevonden, heel goed, maar hij vergeet hierbij de contekst, het ‘donker worden’, het smeken om een zonsverduistering dus, Joshua niet helpen zal om de Amorieten te verslaan. Integendeel, hij had  iets anders kunnen vragen, iets dat zo voor de hand lag om te vragen en dat te lezen staat in het vers, vóór 12 en 13, namelijk in vers 11:

Toen zij – het betreft hier de Amorieten – vluchtend voor Israël, op de steile helling van Bet-Choron gekomen waren, liet Yahweh uit de hemel grote stenen op hen neerhagelen die hen doodden. Er stierven er meer door de hagelstenen dan de Israëlieten er met het zwaard konden doden.

Dit, mijn waarde professor Collin Humphrey, betreft een even belangrijk feit als het stilstaan van zon en maan. Het is een gebeuren dat even opmerkelijk was en gezien moet worden als de uitloper van een stilstaande zon. Het verbaast me dan ook dat de Professoren hiervoor geen oog hebben gehad. Hebben ze de Bijbel wel ter hand genomen en gelezen wat er duidelijk vermeld staat?

Ik ga nu niet zeggen dat ik er mijn slaap voor laat, maar de verzen Joshua 10, 11 tot 13, zijn uitzonderlijk verrassend, wie zou zo iets durven schrijven als er helemaal niets aan de hand was? IK beken dan ook als lezer van de Bijbel houdt het me bezig.

Het raadsel, want het is er een, steekt torenhoog uit boven de vele verhalen in de Bijbel. We willen het niet zien, we willen het niet geloven. De opgetekende feiten duiden op een natuurfenomeen dat niet te verklaren is.

Wat er wel is, is wat Hevelius, in het Latijn schreef in zijn Cometographia van 1668: dat in het jaar van de wereld 2453 (1495 voor Chr.), according to certain authorities, a comet was seen in Syria, Babylonia, India, in the form of a disc, at the very time when the Israelites were on their march from Egypt to the promised land. Het is een Russische Jood die dit opgezocht heeft, een bevestiging van wat Plinius ervoor geschreven had;, van wat Rockenbach, gepubliceerd had in Wittenberg in 1602. Kan het dat er een komeet in het spel was die dicht langs de aarde is voorbij gezoefd?

Ik weet bij ondervinding dat het geen zin meer heeft te verwijzen naar ‘Worlds in Collision’; ik weet dat niemand de moed zal hebben dit werk van 380 pagina’s, daterend van de jaren ’50, te lezen, overlopen is niet voldoende; ik weet dat de naam van de schrijver, Immanuel Velikovsky, voldoende is om af te schrikken. Ik weet dit allemaal – Israël wil niet dat de Exodus gebaseerd is op een catastrofaal gebeuren maar op een tussenkomst van Jahweh - maar ik weet ook, met absolute zekerheid dat, als er één boek moet gelezen worden, het ‘Worlds in Collision’ is.

Colin Humphrey en zijn collega hebben het niet gedaan. Had hij het gedaan hij zou niet geschreven hebben wat hij geschreven heeft. Hij zou dubbel gezwegen hebben.

Waarom kom ik hier regelmatig op terug? Wel het is een obsessie van mij en het is vers Joshua 10, 11 die niemand leest die er de oorzaak van is. Al zie ik niet in, een God in zijn Universum hoe die zich zorgen zou maken om wat er gebeurt ergens in een puntje van zijn Heelal? Het kon misschien wel toen de aarde voor de mens nog het centrale punt was.

12-04-2021, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde