Zo zal je nimmer vooraf weten wat je hand

zal schrijven als de roep er is

van oude bijbels op de tafel en van de stenen

die je raapte, gebeeldhouwd door de regen.

En het nacht weer is, zo vlug de morgen

weggeschoven, de deemstering gekomen,

en in Jobs vergeelde woorden weer gelezen

dat de adem van de Almachtige ons het leven gaf.

Al zegt ons niets of niemand ook met zekerheid

wie die Almachtige is, een immanentie toch

in ons gegleden, een oorsprong die bestemming is,

een lichtbron, een verheerlijking

en zo geweten, al is het maar een ogenblik,

dat de eeuwigheid ons is toegemeten.

Kap dan, zoals je netels kapt, het stupide vers,

"je bent uit stof en tot stof keer je terug",

uit Genesis weg, want het hoefde niet, voldoende

is geweten dat dit lichaam sterven zal.

En ook als er gelezen moet, zo leerden ons

Nothomb en Fabre d'Olivet, en dit geloven we

"je bent uit geest en tot geest keer je terug."

Het enige wat zinnig is.

03-11-2013, 11:09 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het ogenblik van het schrijven is het ogenblik van de geest. Immer tasten we af én wat van vroeger was én de betekenis ervan in het licht van waar we aangekomen zijn. Hierbij kunnen we ons enkel herhalen, met eventueel wat schakering in de kleur en de voorstelling, soms er iets aan toevoegen en soms heel wat verzwijgen. En dit zal immer zo zijn en zo blijven.

Maar hoe goed het is neer te zitten en je gedachten van het ogenblik op te tekenen. Eens zullen deze geschriften, met de naam erop gekleefd, de tijdloosheid binnengaan en levend zijn in deze tijdloosheid; zullen bewegend zijn de ideeën die er in opgenomen werden, bewegend de gevoelens die erin ruimte zoeken, bewegend de poëzie die hij betracht heeft en zullen zijn woorden een roerloosheid, the stillness, bezitten: 

the stillness, as a Chinese jar

still moves perpetually in its stillness. 

02-11-2013, 08:38 geschreven door Ugo d'Oorde  

Aangekomen waar ik zijn wou,

het graf me verwachtend,

opkijkend dat ik het was

die droom gebonden

teruggekomen

tot waar ik gedoken lag in huis

en  haag en schaduw van de bomen,

tot in de rozenvelden,

en wat lang voorbij al was,

en toegedekt,

heropend nu.

Een ongrijpbaar ogenblik,

me tegemoet gekomen:

vader, moeder, broer,

e wegels in de bossen,

de akkers

en de leeuweriken,
de blonde meid op haar fiets,

de vuren in de valavonden
en waar we waren met vader,

de paddenstoelen in de morgenschemering

alles in stilte getogen en opgelost, 

en toen de zon opschoof,
diamanten in het gras.

Al wat ik adem is verleden

nog aan te raken, te ruiken

en te voelen,

lente,  zomer,

herfst met hoorngeschal,

en winter met kinderstemmen

op het ijs, nog te horen in de ijlte

van lichtende luchten.

Het voorbije

lag er zo maar op te rapen

uitgestrooid

klevend aan de huizen en de straten,

onaangeroerd gelaten,

te verwonderd,

ik erin opgenomen,

wentelend met de aarde

naar het jaareinde toe,

het zoveelste.

01-11-2013, 08:09 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zo is er immer de zin in meer die hij had kunnen zeggen. Een zin in meer of, wat misschien belangrijker is, een stap in meer of een stap in een andere richting, waarvan hij echter nimmer weten zal waarheen die stap hem zou gevoerd hebben. 

Zo verwijst ook Marguerite Yourcenar, (zoals Christopher Fry, zoals Peter Weinberg) naar het verhaal van die arme straatmus uit Bede’s ‘Ecclesiastical History of the English People’ die op een stormnacht binnenvloog in de warme, verlichte en rumoerige banketzaal van Koning Edwin en langs de andere zijde buiten vloog terug, opgeslorpt door de donkerste stormnacht. De vlucht van de straatmus het symbool zijnde van een mensenleven, dat komende uit de duisternis even het licht doorkruist om te verdwijnen in een even grote duisternis. 

Getroffen door het verhaal, schrijft Yourcenar, liet Koning Edwin zich bepraten door Bede, met het gevolg dat de monnik Paulinus, de toelating kreeg de christelijke leer te verkondigen op het grondgebied van Edwin; waaruit dan later voort zou komen, het klooster van Lindisfarne, de kathedraal van Durham, de kathedraal van York, de moord op Thomas van Canterbury en zo de gevolgen van Edwins bekering immer verder en verder schuivend in de tijd tot waar katholieken en protestanten elkaar gedurende jaren zouden uitmoorden in de straten van Belfast.

31-10-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zelfs indien hij weet, slechts een deeltje te zijn van het atoom, dat deel is van de waterdroppel die deel is van de golf en de golf deel van de oceaan, weet hij toch, en dit is het grote wonder van de geest, weet hij als deeltje, het geheel te kunnen overschouwen, de beweging van de golf te ondergaan en de betekenis ervan te benaderen.

Zo bewandelt hij voortdurend de wereld van het onzichtbare en kruist hij de onzichtbare wereld van anderen en, denkt hij, als het onzichtbare zichtbaar wordt - en de gotische kathedraal is er het voorbeeld van - zal de mens weten dat deze onzichtbare wereld meer nog dan de zichtbare, zijn wereld is.

Bij de exit uit de aeropuerto van Alicante wordt hij telkens geconfronteerd en met hem elke reiziger die aandacht heeft voor zijn omgeving. met een zin die is ingebed in een halfverheven muurschildering – en hij herhaalt zich, hij weet het - een verbazende tekst, wellicht van een of andere denker: Lo que se ve es un illusión de lo invisible. Hij is aldus verre van alleen om aandacht te hebben voor het onzichtbare, want wat je ziet is een beeld van wat je niet ziet. 

Zo blijft hij maar schrijven in kronkels, zijn ganse leven al. Hij zoekt omdat hij wil verbazen met zijn woorden, hij zoekt omdat hij niet weet in welke richting hij zoeken moet, dit ook is een aspect van zijn poëzie.

30-10-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij schrijft. Hij blijft schrijven. Of wat hij zo maar weggeeft van enige betekenis zal zijn voor de geslachten na hem is helemaal niet zijn zaak. Duidelijk staat voor hem wat Eliot haalde uit de Bhagavad Gita: Let your reward be in the actions themselves, never in their fruits. So be not moved by the fruit of actions, nor let inaction dwell in you.

Dit is ook ongeveer wat Prediker zegt : ‘Zo besefte ik dat het voor de mens nog het beste is te genieten van zijn werk. Dat is het enige wat hij heeft’. 

Het is inderdaad het enige. Ons werk is ons pogen en dit pogen is ons gebed. Echter geen gebed in woorden maar een gebed dat de echo is van onze spirituele geïntegreerdheid in de draden van het immense web dat mens en kosmos doorslingert.

En als er een gelovige mens is, een niet-gelovige; als er een vreugdevolle mens is, een zegevierende, een liefhebbende, een haatdragende, een lijdende, dan zijn we dit allemaal. Weliswaar met klemtonen die verschuiven in tijd en in intensiteit.

Maar de zoekende mens blijft zoeken, geïnspireerd door de geheime krachten van een kosmos in beweging, tastend naar nieuwe vormen, naar nieuwe begrippen, de eeuwigheid rakend met de vingertoppen en hopende het absolute van de oneindige oneindigheid binnen te dringen.

Dit is de mens waarvan men niet zeggen zal ‘laat de doden de doden begraven’, dit is de mens die leeft onder de levenden en voor wie de dood reeds lang is overwonnen. Dit is de mens van de zevende dag die voortzet wat hem werd ingeprent, nimmer opkijkend, nimmer twijfelend, de weg volgend van de geest in hem en omheen hem die ook zijn vrede is.

29-10-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik dacht, toen ik aan de kerk van Oordegem was, toen ik aan mijn vroegere school voorbijkwam, aan Meester Van Oudenhove, een heerlijk man, een droom van een schoolmeester die me bij hem thuis met nog een paar schoolkameraden ontving, om de eerste lessen Frans te krijgen, om o.m.  de vervoeging te leren van het werkwoord ‘être’, met de ongewone uitspraak voor het ‘je suis’, voor het ‘vous êtes’, voor het ‘Ils sonnent’. 

Het was hij die me aanraadde Jules Verne te lezen, hij bezat de ingebonden verzamelde werken in een hoge boekenkast bij hem ten huize, en het is zo dat ik op twaalfjarige leeftijd Jules Verne ben gaan lezen, het ene boek na het andere, van het ’Loterijbriefje’ af tot ‘Twintig duizend mijlen onder zee’, tot ‘Vijf weken in het Luchtballon’, tot ‘Het geheimzinnige eiland’, tot ‘Michael Strogoff’ en welke nog allemaal.

En het was hij ook die in de laatste dagen van het schooljaar voorlas uit ‘De Witte’ van Ernest Claes, en uit ‘De Leeuw van Vlaanderen’ van Hendrik Conscience. Een enorme, zeer opmerkelijke en leerrijke tijd was het. En hij, Meester Van Oudenhove, was er de centrale figuur van. 

Wat of hoe zou mijn leven geweest zijn ware hij er niet geweest, had hij zijn hand niet boven mijn hoofd gehouden en mijn ouders gewezen op het bestaan van het ‘Fonds der meest begaafden’ waar ik een examen afleggen moest waarin ik slaagde. En het  was wellicht dankzij dit slagen dat ik de lessen heb kunnen volgen in het Klein College te Aalst.

Het is een vraag die ik niet stellen mag, maar ik weet dat zijn invloed op mijn ouders heel groot is geweest en dat hij een belangrijke schakel is geweest in mijn leven. 

Als ik niet ben stil gestaan voor de woning die hij als hoofdmeester betrok, dan komt hij toch regelmatig in mijn gedachten en dan is het, het allerminste dat ik kan doen, hem betrekken in mijn bloggeschiedenis, en hem zeggen, als hij er nog zou zijn, welke dank ik hem verschuldigd ben en met welke eerbied ik terugdenk aan hem.

28-10-2013, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde