Ik groet het einde van de maand juli, de kalender zegt het me en ook ik kan het ongeveer raden aan de stand van de morgenzon dat we half zomer zijn en neigen naar de herfst, neigen naar het equinox-punt.

Ik zie het gebeuren omdat ik elke morgen de gordijnen openschuif op de dageraad en de verschuiving van de zon aan de horizon soms dag aan dag volgen kan, niet bij overtrokken luchten weliswaar maar als de zon er is zie ik het als een schittering van licht, als een wonder gebeuren dat ik bewust beleef.

Ik open dus heel dikwijls mijn dag met een ingesteldheid  die in een zekere zin kosmisch is , het helpt me bij het bedenken van wat ik schrijven zal omdat ik aldus vertrek van uit een gezichtshoek die het gewone overstijgt en me binnen leidt in een sfeerwereld de ik normaal misschien niet hebben zou. In elk geval het is hoe ik erover denk als ik mijn verbeelding bewogen weet door een fractie dageraad die ik meeneem hoe minimaal ook in mijn schrijven van elke dag.

Laat ik het zo zeggen: ik word er onbewust door geïnspireerd, het beeld van mijn dageraad heeft iets, draagt onvermijdelijk bij tot wat ik schrijf en dan ook tot hoe ik het schrijf, zelfs al blijkt het niet dat het zo gebeurt, ik denk dat het niet anders kan dan dat ik er door beïnvloed wordt.

In feite, het weinige dat er nog gebeurt in mijn leven heeft een begin in de natuur, en wat van de natuur is is van de Kosmos  en de Kosmos is van iets enorm dat niet te bepalen is  dat ons, als we er diep over nadenken overstijgt van het alfa tot het omega.

In mijn schrijven onderga ik dit gevoel, het is om deze reden dat ik schrijf wat ik schrijf, er is er geen andere.

30-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik dacht eraan toen  ik begon dat dit wel eens de laatste blog zou kunnen zijn die ik schrijf, is het niet vandaag het kan morgen zijn of overmorgen, wanneer ook, maar eens komt die er. Toch blijf ik bezig alsof er nimmer een laatste komen zal en het is best zo, doen alsof dat ogenblik niet komen zal.

Ik schrijf dus nooit alsof het een afscheid zou kunnen zijn maar ik houd het in gedachten,, het zit hem in elk letterteken dat ik zet, het zit hem in mijn komma’s en punten in elke zin die geschreven wordt, af of niet af.

Dit is de realiteit van elke morgen en elke dag en elke avond of nacht, het is geen sensatie, het is geen opschepperij, het is van de dingen die me omringen en van de dingen buiten mij, het is van de tijd die afkomt op mij, vlug en gestadig, zijn boek open op het getekende uur.

Maar ik ben er niet op wachtende, wel, wetende wat me wacht, ben ik inniger dan ooit van het zijn en het schrijven, van het zien en het horen, van het spreken en het luisteren, ben ik doordrongen van de grootheid van elk ogenblik dat ik vul met de volheid van mijn bestaan als kind, als knaap, als man met vooruitzichten, al waren het maar mijn geschriften van elke dag die ik hoog in mijn vaandel draag, mijn wapperende vaan van wie ik was , van wie ik ben en van wie ik worden zal.

En niets houdt me tegen, integendeel alles waait in de gepaste richting naar de eeuwigheid toe, een andere toekomst ken ik niet.

Gespaard gebleven van de leegheid van het bestaan, kijk ik uit met vertrouwen.

Ook Max Bruch in het adagio van zijn vioolconcerto kende dit vertrouwen, anders zou hij het niet geschreven hebben. Zo meen ik toch.

En jullie, wat is jullie mening over het vertrouwen in wat IS?

29-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De zomer en wat is van de zomer gaat aan mij voorbij: het rijpend koren, de zwaluwen scherend over het water, de koelte van de bossen, de avondschemering. Ik onderga de leegte wat mijn binding met de natuur aangaat, het plaatst me op een eiland, het plaatst me in mijn stukje tuin met de veldbloemen, met de druivelaar en de vijgenboom maken ze mijn zomer vol. En, alles samengenomen volstaat het me, ik vermenigvuldig het met wat ik houd aan herinneringen en kan ermee verder wat rest van de zomer in, zelfs tot  de herfst komt en de winter nog.

Zo veel beweging, zo veel variatie hoef ik niet meer. Ik heb de kamer om me heen de meubels en de boeken, mijn oneindigheid aan dingen die waren en die er nog zijn op een andere wijze, minder tastbaar, de realiteit van het erzijn ontvlucht, maar als ik ze roep zijn ze er alsof ze nimmer zijn weg geweest.

Zo weet ik heel wat van de bomen in het bos, van de varens en de lelietjes-van-dalen,  van de mossen,  van de zwammen  op de stammen van verdorrende beuken, van de geur van heide en erica in de zomer en van de eksters krijsend in de hoge bomen, weet ik alles van de weiden die vol bloemen stonden toen ik knaap nog was en van Maria die ik kuste toen, weet ik van het heldere water in de gracht op het einde van de boomgaard waar we papieren bootjes uitzetten naar Maria toe, zoals, zoals Aloïsius en Elias het deden in het boek van Gilliams.

Zo ook weet ik nog heel wat van Jules Verne en wat hij schreef over ‘Het mysterieuze eiland’ en over ‘Twintig duizend mijlen onder zee’; weet ik van Gulbranssen en de ‘eeuwig zingende bossen’.

En nog heel wat meer weet ik van vroeger en van nu, ontzaglijk veel.

Zo, de zomer, vergeleken bij het vele andere is eigenlijk niet zó betekenisvol.

28-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik raak niet uitgepraat over mezelf, over wat ik doe en niet doe, over wat ik hoor en niet hoor, over wat ik lees en denk, ik schrijf dit allemaal neer behalve wat ik voor mezelf houd en niet het geschreven licht zal zien.

Niet dat ik zoveel geheimen te verbergen zou hebben maar er is geen reden om de meer intieme, deze van het hart meer dan deze van de geest bloot te geven; wat het hart betreft zwijgt ik liever, al durf ik me nog wel afvragen of ik nog op mijn leeftijd verliefd zou kunnen worden.

Ik aarzel om hierop te antwoorden en ook als het nog gebeuren zou dan moet het gebeuren in a hurry want veel momenten tijd heb ik niet meer. En dan nog ik gebruik die momenten niet om het te worden, wel zou het kunnen dat ik het al ben, maar dit verklap ik nu niet en morgen evenmin.

Een zaak is zeker, ik beleef mijn momenten intens. Ik beleef ze zoals Jankélévitch het me oplegt want iemand die weet dat zijn momenten schaarser en schaarser worden beleeft deze dubbel:

Hij schrijft[1]: ‘Hora, c’est l’heure. C’est ici et maintenant et pas demain et nulle part ailleurs. On ne peut pas fuir, c’est à saisir, il faut être  plus rapide que le temps, car le temps file irréversiblement’

Het ogenblik grijpen met beide handen, het even houden in een groot bewustzijn van het oneindig vluchtige ervan, ik betracht het in de mate van het mogelijke en het redelijke

‘C’est cet héritage essentiel  de Bergson qui infuse toute la pensée de Jankélévitch’ schrijft Cynthia Fleury, wat ikzelf wel niet opgemerkt heb. Maar is het zo, laat het zo, dan beweeg ook ik me in het zog van Bergson.

Vooral dan als ik neerzit om te schrijven en mezelf oppeppend, me tegoed doe aan de woorden die komen, onvermijdelijk en soms, lijk nu, onstuitbaar.

Hoef ik verder te gaan vandaag, is het niet de essentie van de dagen die ik heb geafficheerd: ‘leef bewust elk ogenblik’. Je kunt het een filosofie noemen.In feite is het een normaal iets, niet gaan zwerven noch in het verleden noch in de toekomst maar leven in het ogenblik dat zich aanbiedt.      

Hoewel dit wellicht eigen is aan een dier, ons is het niet gegeven, voor ons is het voortdurend a struggle maar des te voller het ogenblik leven als je erin slaagt.

[1] Fleury Cynthia: ‘Un été avec Jankélévitch’Equateurs-Humensis / France inter, 2023

27-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

En dan in de morgen, een druk op de knop en er is de muziek van KLARA die de kamer vult als een windvlaag in het veld bloemen in de tuin:  de aria die je kent, het concerto, de symfonie die je kent, die je  in je vele dagen  al honderd  maal hoorde en die je zonder het te  bemerken mee neuriet alsof het je levensadem was; want je  bent ervan doordrongen, je kent elke noot, elke beweging ervan, je neemt de klanken ze zijn een deel van je eigenheid, deel van je vele herinneren, je bent de klanken die je hoort, zonder deze, samen met de boeken die je las, zou je maar voor de  helft bestaan of misschien hier rondlopen als een leeg vat.

Is het kennis die je hebt opgedaan, levenswijsheid of simpelweg opgestaan als homo sapiens, de muziek en de letteren als deel ervan.

Onze hang naar wat van de geest is is enorm, is ons levensdoel, het is pas via de geest dat we homo sapiens geworden zijn en als dusdanig bestaan.

Poetin, om hem bij naam te noemen is geen homo sapiens, hij gebruikt zijn wereldse, maar voorbijgaande macht om te zijn wie hij is en vergeet de geest die hij hebben moet - hoop ik toch voor hem – zijn plaats te geven. Ook Netanyahu, de Israëliet, is zo een  machtsgeile man. De plaats die ze beiden bekleden in de maatschappij totaal onwaardig.

We gaan aan hen voorbij, machteloos, maar we tekenen ze voor altijd, we lichten ze uit de grote familie van de homo sapiens’ers.

Het is het enige denk ik dat we vermogen te doen.

Dit terwijl je luistert, bij momenten heel intens denkend aan Gershwin, naar het pianoconcerto van Maurice Ravel met Martha Argerich. Je stopt alles bij het Andantino.

26-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Witte rookwolken boven de heuvels: alles OK - 0 Klled – ook ik durf zeggen en schrijven dat alles OK is met mij ondanks de vele dingen die het niet zijn, maar globaal, alles op de keper beschouwd – eigenlijk weet ik niet wat dit betekent -  mijn God, het gaat goed, ik aanvaard met een goed gevoel mijn dag die zich opent al is het nog vroeg.

Ik wacht op de ‘hulp’ van elke dag. Ik weet watik haar ga vertellen als ze me vraagt hoe ik het stel,.Goed zalik zeggen alweet ik dat het niet zo goed is, maar gezien de omstandigheden, is mijn toestandaanvaardbaar want stel dat ik nog in mijn bed zou liggen en niet zoals nu, gewassen en geschoren én schrijvende, wat zou ik nog meerwillen, het ontbijt is voor straks na haar vertrek.Ann is haar naam,een grote jonge vrouw meteen ‘vriend’, en ik ben een van de dertig ouderlingen die ze vandaag bezoeken en helpen moet.

Dit is van de zaken die gebeuren omheen mij. Al is er vandaag en was er gisteren de muziek van Samuel Barber, was er het overlijden van Martine Tanghe op een voor mij jonge leeftijd van 67 jaar. Ik houd haar beeld even, haar innemende glimlach, en hoe ze is weggegaan van het scherm van de VRT.

Het beeld van de dood is van een andere orde, is voor velen een duister gebied, dor, kleurloos en verlaten, ze gaan er node heen maar het wordt hen niet gevraagd, ze worden bij de hand genomen en er naar toe geleid zonder al te veel omwegen. Voor hen is het een dramatische verliespost maar voor anderen, voor anderen is het een veilige haven waar ze verlost worden van een lichaam om, glorierijk op te stijgen naar het nieuwe leven dat hen wacht.

Voor hen  is de dood een her-geboren worden.

Zo zie ik het, zo wil ik het zien.

25-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik slaap omdat ik slapen moet, ik eet omdat ik eten moet en zo maar verder tot, ik schrijf omdat ik voor mijn zielsrust schrijven moet.

Het is de eenvoud zelve, niets te weinig, niets te veel, alleen dat het schrijven het werk is van  de geest in mij die me elke dag aan het werk zet.

Hij wil zelfs dat ik er mee begin soms vóór het licht er is zoals vanmorgen en wie ben ik dan met de slaap nog in de ogen, niet veel.

Nu, het begint telkens met niet veel, hoogstens met de resten van een droom, of een uitschieter van de vorige dag of dagen terwijl ik telkens liefst iets totaal nieuw wil brengen, iets dat ik in de voorbij twaalf jaar nog niet zou geschreven hebben. Mijn kansen zijn dus klein en ik weet het, beperking is mijn deel geworden, ik hoef geen uitvluchten te zoeken.

Iets houdt me hierbij bezig, waarom blijven jullie me lezen is het omdat het een gewoonte geworden is, of is het uit belangstelling voor wat ik zou kunnen geschreven hebben, iets ongewoon, iets totaal onverwacht, iets dat jullie zal bijblijven  de ganse dag?

Weet dat ik ervan droom iets te vertellen dat jullie dag kleuren zal, niet zoals VTM, maar om er te staan, welke ook jullie levensomstandigheden mogen zijn, met een ogenblik innigheid naar  het leven gericht om de dag te beginnen en vooral  wijsheid om de dag door te brengen, zodat jullie hem eindigen kunnen in  alle rust en met nieuwe vooruitzichten.

Het is aan die vooruitzichten dat ik nood heb als de nacht invalt, ik heb dan iets om in te slapen, een soort sprookje dat goed eindigt, gewoonlijk.

24-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde