Ik schreef, verblind door het cijfer, in het jaar 2000 een aantal gedichten, gebundeld ‘Genesis 2000’, met als eerste versregel ‘In den beginne was het Woord’.

Wat het Woord was wist ik niet, weet ik nog niet, zal ik wellicht nimmer weten, maar er was ‘Iets’ dat er nu nog is en dat er niet, niet kon geweest zijn ware het er niet geweest – eventueel in potentie - in den beginne.

Het Iets is er nog, het zit zelfs in de kleinste zandkorrel die er is, onomstootbaar, onweerlegbaar is er het Iets-dat-er-was-in-den-beginne, al zien we het niet met onze blote ogen, in aanwezig. Het is er, het schittert er, en het is niet te begrijpen; wel hoe het er is: een bundeling atomen, want het is beweging.

En het is er omdat het beweging is en omdat er niets is dat niet in beweging is, zelfs het lichaam na de dood, want wat stof is vergaat tot stof, maar wat van het Iets is, kan niet tot stof vergaan want het Iets is geen stof, het is het ‘zijnde’ en het ‘wordende’, en meer het wordende dan het zijnde.

De beweging is in het atoom, de elektron zich slingerend omheen de nucleus. Ware er deze slingering niet, er zou geen beweging zijn, geen wordende, en waren wij er niet er zou niemand zijn om dit vast te stellen. Het Iets zou er zijn, zoals het er nu is, in de strook van 4 km tussen Noord- en Zuid-Korea, een strook niemandsland. En zou het ganse Universum, de totaliteit van alle atomen en nuclei, een niemandsland zijn. En of het er nu was of niet, het had niet de minste betekenis om Universum te zijn, en evenmin om het Iets te zijn.

Wie dit niet aanvaard, wie dit niet begrijpen kan is een doofstom en blind iemand die, precies in dat Universum, op zijn plaats zou zijn, zoals een oceaan er op zijn plaats is, een berg, een boom en een bloesem, een bij en een vlinder er op zijn plaats zou zijn. Maar tot welk nut, tot welke bezieling, tot welke vooruitzichten?

We hebben dit al ettelijke malen geschreven; we kunnen er ons niet van los maken, omdat het o zo duidelijk de rol van de mens in het Universum belicht, aantoont en noodzakelijk maakt. De mens die er is omdat het Universum er zou zijn.

Niemand kan dit ontkennen, zonder de mens, de denkende, redenerende mens is het Universum zero, zoals er misschien ontelbare universums zijn die met hetzelfde fenomeen opgeschept zitten, namelijk nood hebben aan een homo sapiens, aan een denkend iemand of iets.

Ik heb dit destijds uitgeschreven in een twaalftal gedichten. Ik kan het  niet over mijn hart krijgen deze twaalf gedichten te laten  vergaan tot stof. Ik meen me te herinneren ooit een poging te hebben gedaan deze binnen te schuiven als blog, maar ik heb het niet opgezocht in de bijna 3000 blogs die ik al geschreven heb. Trouwens  wat ik je de komende dagen ga voorleggen à rato van twee of drie gedichten daags, is mijn nieuwe en allerlaatste versie.

Ik begin eraan vandaag.  Eens die geschreven wens ik er niet meer op terug te komen want de tijd dringt.

Weze, het zijnde en het wordende me genadig.