Ik ben gisteren los gekomen uit mijn inertie maar heb ik de lijnen van mijn geestelijk landschap, mijn bewustzijn deel van het bewustzijn van de Kosmos, zuiver en correct getrokken?

Of, zoals  ik me zag, ik ademend via de navelstreng die me verbindt met de Kosmos.

In de dagelijksheid houden we er geen rekening mee, het komt niet in ons op die navelstreng te voelen, het is maar als het leven zich terugtrekt uit het lichaam dat de realiteit van ons verbonden zijn zich opdringt en de vraag zich stelt wie of wat we nog zijn eens de dood is opgetreden. Het is eens te meer, bij leven,  een herhaling, een voortdurend aftasten wat van het sterven is, het lichaam dat stof wordt maar wat van de geest die het lichaam bewoonde en het gebruikte om te zijn wat verwacht wordt dat de geest zou kunnen zijn.

We hebben er geen duidelijk antwoord op zoals we geen antwoord hebben op de vraag of de geest een stoffelijke vorm zou kunnen hebben.

We gissen dat hij er geen heeft en dat hij dus niets te maken heeft met de dood van het lichaam; dat de geest van het Zijnde is en terugkeert naar het Zijnde dat is van de Kosmos. Wat we maar al te graag geloven willen, waar we ons aan vastankeren, waar we ons in vastbijten om de zekerheid te verwerven dat de dood, is het geen nieuw beginnen, het is een terugkeer naar waaruit we zijn opgestaan.

Wat ook het enige dat telt, de dood is niet het einde. Maar vraag me niet, als het niet het einde is, wat is het dan?

Misschien komt het er enkel op aan onwankelbaar te geloven dat het niet het einde is.

02-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het vuur in de rozen is gedoofd, is brak geworden op een brakke grond, er blijft zelfs geen herinneren meer, zoals ik ook niet meer weet welke, even brakke woorden ik gisteren geschreven heb en heb laten gaan, alsof het dode bladeren waren, te vroeg neergedwarreld zoals bladeren in de herfst.

Niet veel zaaks meer de rozen, niet veel zaaks de woorden. En wat ze gemeen hebben is niet zo duidelijk, staat nergens vermeld, maar ze hebben eenzelfde beginnen: de oerknal, waarvan men beweert dat hij nog te horen is, te horen wat hun beginnen was.

Roos en woord lagen toen heel dicht bij en in elkaar, samen in de kracht die alles in beweging bracht en van dan af zijn hun wegen uit elkaar gegaan: de ene kracht is roos geworden, de andere kracht heeft een andere weg afgelegd. Waar het voor de roos de weg naar buiten was, was het voor het woord de weg naar binnen. Zo heeft de roos niets te vertellen over het woord  heeft het woord heel wat te vertellen over de roos.

Deze vergelijking brengt me niet ver, het ene is, schijnbaar althans, van de materie, het andere is van de geest. In die voorstelling vullen ze elkander aan. Maar er is geest in de roos, in de stam, in de wortel van de roos, die weet hoe te botten, hoe de botten te openen tot roos, en dit weten is  van het bevreemdende dat de Kosmos is. Een, in al zijn geledingen, zo de zichtbare als de onzichtbare, levend massaal ‘Iets’ dat weet hoe er te zijn en hoe er te leven, zonder het ‘zelf’ te beseffen dat het weet.

Dit is - althans zoals ik het meen te zien deze morgen - de reden waarom het woord er is. Het woord weet wat van de Kosmos is, nog niet heel veel, maar het komt eraan. Geleidelijk begint het woord meer en meer binnen te dringen in het massale en te begrijpen dankzij het fenomeen homo sapiens dat de mens is.

We zien het: de homo sapiens deel zijnde van de Kosmos, als zijn diepere integratie in wat de Kosmos is; hij is geen afzonderlijk deel ervan, hij IS het zelfbewustzijn van de Kosmos. En het is, noch in min, noch meer als het zelfbewustzijn van de Kosmos dat hij fungeert.

Laat ons stellen dat dit een deel van de waarheid is: het zelfbewustzijn van de Homo sapiens is niet alleen bepalend voor, maar is gelinkt aan het zelfbewustzijn van de Kosmos, beide zijn een en het zelfde bewustzijn.

We aarzelen het te geloven, maar we zijn Kosmos.

01-07-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Elke maand die voorbij is is een gift, zo wil ik het zien en zo wil ik elke dag ervan beleven, dankbaar zijnde,  als ware het een gebed voor ik slapen ga, want in welke toestand ik me ook bevind, ik ben er nog en, als ik begin te schrijven bloei ik open, leef ik intens, is het het allerbeste moment. Zelfs als ik niet weet wat te schrijven, erop ingesteld zijn is me voldoende om te weten dat ik nog leef, dat ik nog al is het maar met een zijden draadje in het leven blijf vastgehaakt. Veel is het dus niet meer, amper genoeg om nog niet te sterven.

Zo voel ik  me op momenten zoals deze, de nuchtere gedachten van de nacht en de morgen als een schaduw meegedragen de ogenblikken van mijn schrijven. Maar ik blijf me verankeren in de tijd, mijn lichaam en geest  pijnigend om er nog enige soepelheid in op te wekken

Soepelheid in het schrijven en in deze die van het lichaam is zijn de enige dagelijkse betrachtingen die ik koesteren blijf, hoog in het vaandel. Het maakt het summum uit van mijn dagelijkse bezigheden en niemand kan me hierbij helpen  ik sta er alleen voor.

Maar  ik heb me nooit zo oud gevoeld als nu, nu ik  opsta uit een lamlendige periode die als een donkere wolk is blijven hangen over mij.

Ik zie me dan in de spiegel staan en ik tracht te raden wie ik  ben of wat er nog overblijft van wie ik was.

Heb ik nog iets anders te zeggen? Ik geloof het niet, mijn denken houdt hier op vroeg in de morgen van eind juni.  De tijd is geen maatstaf meer alleen hopen dat er beterschap komt in al wat ik nog doe.

Daarna zal ik gaan  neerliggen, het kan altijd het laatste zijn dat ik geschreven heb.

30-06-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik behelp me nog altijd met de rolator op het terras in de tuin om terug  normaal te leren gaan. Nu loop ik er nog als een dronken persoon als ik zonder hulp tracht te gaan. Ik noteer djt hier omdat het de enige plaats is die ik heb om het te vermelden want schrijven met de rechterhand in een dagboek is onmogelijk, dus mijn blog fungeert tezelfdertijd als dagboek, het registreert in welke toestand ik me fysisch als geestelijk bevind. En ik moet het bekennen deze is alles behalve schitterend.

Gisteren heb ik mijn moraal hoog gehouden met enkele zinnen te ontlenen aan Pfeijffer, zinnen die ik uitzonderlijk mooi vond - ik denk dat Pfeijffer dit ook wist als hij ze schreef – omdat ze als een witte bloem opstijgend uit de dorre aarde door mij gelezen werden, want de lectuur van ‘Alkibiades’ vordert traag. Ik bereik hoegenaamd niet de zeventig pagina’s daags die een vriend haalde en het boek las op tien dagen. Ik zal zeker minstens een maand nodig hebben als ik het ritme van nu aanhouden kan. Het zij dan zo, ik kan het nu toch niet meer op zij leggen, ik wil verder.

Het feit is dat ik me op een totaal vreemd terrein bevind, dat het geen roman is zoals je normaal verwachten kunt, maar het voert je binnen in de wereld van de politiek en van de oorlogsvoering, thema’s die ik met bewondering voor de schrijver volg. Het geeft me ook een zeker inzicht in de wereld van de Griekse maatschappij, die ik voor het eerst te aanschouwen krijg en met verbazing volg.

Pfeijffer heeft er een hand van weg om ons een beeld op te hangen hoe het er in de begoede middens van de maatschappij aan toe ging. En het is maar een  begin, volgens mijn vriend moet het beste nog komen. Dus we gaan verder.

Het is dus Pfeijffer die mijn dag ten dele vult. Ik heb er een paar uren voor over waarna ik verder ga met mijn gewone doen maar met de gebeurtenissen in zijn boek in het achterhoofd.

Zo aaat het als je verzeild bent geraakt in het Griekse landschap van steden, gebeurtenissen en namen dat zijn ‘Alkibiades’ is.

29-06-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een nieuwe dag, een nieuwe blog, een nieuw verhaal dat ik bedenken moet, de ogen gesloten op wat er binnen de muren gebeurde of niet gebeurde of had kunnen gebeuren. Echter, diep kijkend in mij naar wat rest van de dag vind ik, wat mijn eigen wereld betreft, heel weinig. Zo als ik niet geholpen word, wordt het niet veel, wordt het maar wat gebazel waar ik soms sterk in ben.

Al zegt het me achteraf niemand, dikwijls log ik mijn blog in met het gevoel niets gezegd te hebben, wat nefast is voor mijn slaap.

Maar het is vandaag niet door mijn goed gesternte dat ik geholpen wordt maar door Ilja Leonard Pfeijffer die zich honderdmaal in schoonheid overtreft als hij beschrijft hoe Alkibiades zijn toekomstige vrouw, staande op een karos, stapvoets getrokken door vier witte hengsten en geleid door hemzelf, door de straten van Athene voert, ‘zij stralend als een godin die de Atheense avond in, de maand Gamelion voor haar  speciaal vroeg.

Pfeijffer overtreft zich als hij vertelt hoe ze er staat op de karos in het licht van de fakkels  en, om het maar te hebben over haar kleding:

‘Laag over kostbare laag exquis gesneden exotische stoffen, als glanzend dubbel geweven Perzische  zijde en ragfijn Ionisch linnen, waarvan elke plooi door  de meesterhand van de beeldhouwer, huilend van ontroering, lijkt te zijn gemodelleerd, belegd en bestrooid met saffieren en topazen, zilver en goud, glittering, kleur en licht. Haar sluier is van saffraan  geweven meeldraad van krokussen, die  beschermt tegen pijnen, en haar kroon is van  asperges, zoals de folklore sinds mensenheugenis het wilt, die kunstig zijn vervlochten in  een vederlichte architectuur van zilver filigraan.’

Deze beschrijving vindt je op pagina 137 van Ilja Pfeijffers  machtige roman van meer dan 700 pagina’s, ‘Alkibiades’, uitgegeven in 2023  door de ‘Arbeiderspers’.

Ik draag zijn woorden mee als een kostbaar juweel om de hals, want zelden heb ik ooit iets gelezen dat op  dergelijke schitterende wijze geschreven werd

Ik kon jullie deze passage niet ontzeggen.Ik denk niet dat Ilja Leonard er enig bezwaar tegen heeft.

28-06-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ken mijn beperkingen, ik weet waar ik aan toe ben, ik ben aan het afzwakken. De laatste maanden hebben me fysisch en ook spiritueel omver gehaald, hebben me diep getroffen, ik ben maar de schaduw meer van wat ik was. Moet ik ongerust zijn, of me erbij neerleggen?

Een goede vriend, een allesweter wat het eigene van grote  schrijvers betreft, troostte me: ‘ook Agatha Christie, naar haar einde toe was aan het verzwakken maar het belette haar niet verder te schrijven’, wist hij.

Mijn lot is aldus gekend, is bloot gelegd, mijn onderwerpen afgegleden tot het leven van enkele rupsen in de tuin die  zich binnen een tiental dagen gaan metamorfoseren tot koninginnenpages, ik zal ze in het oog houden en het vermelden op het gepaste ogenblik.

Ondertussen gebeurt er van alles in de wereld, veel te veel om het hier te vermelden, echter ‘mijn’ wereld strekt zich niet verder uit, hij blijft binnen de hagen en de muren zo lang ik me niet ontplooi en de wereld van de geest ga opzoeken, hopend dat deze zich openen zal in al zijn geledingen, gaande van het eerste begin ervan uitgestreken over de tijd die was en uitkijkend naar de tijd die komen gaat hoe lang nog?

IK ben van deze twee werelden, deze van het nabije gebeuren en deze van het innerlijke gebeuren dat de oneindigheid doorkruist als ik het willen zou. Dit is van de grote rijkdom die ik bezit en die ik betreden kan elk ogenblik van de dag en de nacht. Klara helpt hierbij en zoals de zaken  nu liggen, ook de ‘Alkibiades’ van Ilja Pfeijffer telkens met de muziek van Klara er altijd ten dele in verweven.

Je volgt me wel, je weet tot hoe ver ik wel kan gaan als ik vrije teugel geef aan mijn gedachten. Want ik heb tal van mogelijkheden om de wereld van de geest binnen te gaan en er lang te vertoeven alsof het een regenwoud was van gedachten en niet van bomen of planten of dieren.

In feite is er niet zo veel gewijzigd, zoals bij Agatha Christie, misschien wat woorden die verdwenen uit mijn woordenschat.

27-06-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Op de hoog opgeschoten stengels van de anijs in de tuin zitten drie rupsen. Verdelg ik ze of laat ik ze verpoppen tot koninginnenpages opdat mijn achterkleinkinderen er nog iets zouden aan overhouden. Mijn besluit is vlug genomen het zijn de vogels die beslissen zullen, ikzelf steek er geen hand naar uit, integendeel ik zou ze willen  beschermen tegen alle onheil.

Voorheen zou dit zeker niet het geval geweest zijn, ik zou ze verwijderd hebben, vernietigd om de anijs te beschermen, maar de tijden zijn veranderden of zijn wij het, is het onze ingesteldheid die zich wijzigde, zijn we meer natuur-gebonden geworden?

In elk geval ik voel het zo aan, het begon met mijn veldbloemen park en ging verder met het ophangen van een insectenhotel ‘Suvan’, wat zal mijn volgende geste zijn ter bescherming van de natuur?

Dit alles gebeurt in de marge van het dagelijkse, maar toch is het meer  dan iets terloops, het is gewild om het zo te houden en in die richting verder te gaan. Het wordt iets zoals het ‘Concerto voor Orkest’ van Béla Bartók dat is overgebleven dankzij Pierre Boulez. Twee punten die ik mee draag in mijn achterhoofd als ik schrijven ga, stoïsch, ongeacht het aantal lezers - waar ik geen zicht op heb -  of vooral als ik ga neerliggen op de sofa, half luisterend naar Klara.

Wel is het zo dat ik me dag na dag ‘afsloof’ om mijn opdracht, een geschrift van mij na te laten, te vervullen. Ik schreef je gisteren wanneer dit meestal de laatste tijd gebeurt,  juist voor het slapen gaan. Ik denk dat het nog een tijdje zo zal verdergaan.

26-06-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde