In mijn groet van woorden, heb ik me weerspiegeld in jou, zoals de bergen in het bergmeer, ook opdat je me aldus meenemen zou op plaatsen waar ik anders nooit komen zou.

Het is maar dat ik weet dat ik door mijn woorden deel uitmaak van je dagen, hoe diep weet ik niet, alleen dat het gebeurt als je  me leest.

Er bestaat dus een band tussen ons die gegroeid is met de jaren als een jonge boom die geplant werd en nauw gecontroleerd uitgegroeid is tot een sierlijk gekromde bonsai zoals ik het wou.

Het is een beeld dat  me ingegeven wordt door de bonsai op mijn tafel maar het is dan toch wat ik me jaren geleden heb voorgenomen te doen en te zijn, er alles op zettend om erin te slagen.

Een band van een zeker geestelijk broederschap tussen ons, wie je ook bent, of ik je ken of niet ken, de binding is er, loopt als een rode draad door onze beide levens.

Is het  een verrijking, ik durf het hopen, zoals ik me open voor jou is het dan toch mijn bedoeling. Of ik erin slaag weet ik niet, ik kan het wel voelen aan het aantal bezoekers die ik heb elke dag. Maar het aantal speelt geen rol, het beïnvloedt niet wat ik schrijf, integendeel, ik tracht elke dag me te overtreffen, beter te schrijven dan de vorige dag, wat niet kan natuurlijk.

Over dit laatste stuurde een vriend me een zin gehaald uit ‘Lettre à un jeune Poète’ van Rainer Maria  Rilke: ‘La beauté n’est que le commencement du terrible’

Maar wat doe je ermee?

Heeft het iets te maken met een Nobelprijswinnaar Literatuur die de top bereikte en nu niet meer in staat is iets nog beter te schrijven? Is dit ‘le terrible’ dat Rilke zeggen wilde?

En hebben we ooit al 'la beauté' bereikt in onze geschriften?

21-01-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Moge het je allen goed gaan deze morgen en later op de dag als je me lezen zult, en ik  binnenkomen zal in de geheimenis van je gedachten en je me zult meenemen met jou, zoals je het dagelijkse nieuws van radio of tv meeneemt, tussenin die kleine en grote  dingen die van het leven zijn.

Nu dit er staat in al zijn openbaring heb ik de indruk dat ik dit al eens geschreven heb en staat het nog niet opgetekend, ik denk er regelmatig aan als ik me  open voor jou. Maar misschien vandaag niet zoals de vorige dagen nu je de zorg  hebt, als je de baan op moet en je buiten komt in sneeuw en ijs?

Of misschien is wat ik schrijf in deze dagen te licht en te bleek om meegenomen te worden en sta ik met wat ik schrijf totaal buiten de realiteit, niet  alleen deze van het weergebeuren maar even zeer, wat vooral opvalt, buiten het gebeuren in de wereld waar zoals de toestand er nu uitziet een vonk kan volstaan om al wat is te vergallen, al vermeld ik dit niet graag omdat ik de puurheid van de sneeuw niet bezoedelen wil met (twijfel)-voorspellingen. Te meer

omdat, als je me gelezen hebt, ik vermoed mijn woorden zich opstellen zullen naast, of gemengd met die van jou.

Zelfs als ze niet veel zijn, slechts de glans op een appel, als van een noot de vreemde tekening in de schelp, je houdt ze toch minstens een wijl.

Zo zijn er tal van kleine gebeurtenissen in een leven die je overvallen zonder ze ver te zoeken. Ik verheug me dat ik er een deel van ben. Het laat me toe, je/jullie een heuglijke dag toe te wensen met mijn woorden, licht van inhoud of (te) geladen met gedachten die je verrassen of verheugen, om die achteraf te vergeten of verder te vertellen.

Ik heb deze morgen aan jou willen denken, meer aan je zorgen dan aan je vreugdes. Heb me willen situeren, zoals elke dag in het gebeuren dat van de dag zal zijn, je verwachtte me zo oordeelde ik, een voldoende reden opdat ik  het schrijven zou.

20-01-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik schrijf me de volle winter binnen: de grijze luchten, de winden, de natuur in zich zelf gekeerd tot rust gekomen, misschien nog een opflakkering, even een gulheid van zon, tot de sneeuw in alle wriemeling van vlokken, dwarrelend over de wereld daalt.

Ik schreef dit toen het de morgen was van een nieuwe dag; ik schreef dit na wat ik gisteren schreef en de ontelbare dagen ervoor.

Ik schreef dit omdat begonnen, me anders voelend, wat zeker voor velen regel is.

Waar zwerf ik uit, nu de aarde logger dan ooit haar baan aflegt, ongestoord en onverbiddelijk, maar bloediger dan ooit – de wereld zorgt ervoor – in het morgen- en in het avondlicht.

Ik dacht aan vele zaken: aan wie ik was in die tijd hoe ik tegenover het leven stond en over wat ik noemde de of het ‘Onnoembare’ en mijn dagen ermee vulde en dit mijn geestelijk voedsel was.

Ik wou nu die tijd van toen, die ook nog wel bij benadering de basis is van de tijd van nu, ik wou dit alles samen brengen in een lang verhaal, in een soort essay dat handelen zou over de mens en over wat niet te noemen is in andere woorden, maar met een zelfde ingesteldheid, over de mens in de greep én van het religieuze én van het kosmische – wat eigenlijk het zelfde is - een totaal andere mens dan deze enkel gekneed door het dagelijkse gebeuren; een mens ontdaan van zijn ego, opgenomen in het krachtenveld van het Al dat van de Kosmos is, dat hem neerzet in een patstelling tussen hamer en aambeeld.

Hoe begin je hieraan, hoe zoek je in de loop van de dag, tussen de kleine dingen in, naar de woorden die je binnen brengen zullen in die wereld van de poëzie die aan het afbrokkelen is?

Je wilt de poging wagen, niet in één ruk maar zich voltrekkend zoals de winter zich voltrekken zal naar februari toe waarop maart zal volgen en de lente, zoals het geschreven staat.

Tenware?

19-01-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De wereld van de wonderen die zich voltrekken binnenin de wereld van het onzichtbare, zijnde de wereld van atoom en elektron, en van tal van subatomaire deeltjes en de verweving ervan met elkaar, en dit tot binnen de wereld van onze gedachten.

Wat we met zekerheid erover weten, buiten hun onderliggende verwevenheid, zijn eerder gissingen dan voldragen feiten. Wat we vermoeden is dat alles eerder verwijst naar de filosofische ondergrond van het oosten, dan in de richting van wat we geleerd hebben in onze lessen van natuurkunde die zich beperkten tot de leer van de cellen, maar niets vertelde over het secrete, het spirituele  leven van de cellen in hun onderlinge samenhang, zijnde het kloppend hart van het levend Universum  waarin we zijn vast geankerd.

Ik heb hiervoor nog altijd het beeld van Fritjof Capra (zijn ‘Tao of Physics’)gezeten op de rotsen aan zee die, terugdenkend aan zijn theoretische experimenten,  bewust is van de immense cascades van energie die neerkomen uit de ruimte en er in ritmische pulsaties, particules ontstaan en verdwijnen, waaraan ook de elementen van zijn lichaam deelnemen.

Dit beeld kan ook geprojecteerd worden op wat betreft, de instelling van onze geest op de massa gedachten die ons overvallen en worden verwerkt. Of deze enig effect hebben op ons dagelijks doen en laten weet ik niet, maar het zou kunnen en in dit geval zouden de bewegingen binnenin de wereld van de deeltjes op ons een effect hebben waaraan we niets wijzigen kunnen en die we moeten ondergaan.

Dit betekent dan ook dat we niet 100 % meester zijn over onze handelingen of onze gedachten.

Ik vroeg me dit af vanmorgen toen ik wakker werd met Franz Schubert, noch min noch meer dan met ‘Der Tod und das Mädchen’, het was toen 17 januari 05.30. Had het een andere wolk muziek geweest ik zou wellicht over iets anders geschreven hebben.

In feite zijn wat ik hier tracht te vertellen maar   schijngedachten, pogingen om aan te duiden dat niet het zichtbare de wereld is, maar wel hetgeen zich afspeelt achter het zichtbare, het proces op gang gebracht door het subatomaire leven dat evengoed het proces uitmaakt van de wereld van de gedachten die even reëel is als de wereld die van het leven is.

Nu kijk ik ook elke dag op de wondere wereld van de bonsai voor mij, een levend iets waar ik niets van af weet, een leven dat in beweging is.

Ik vraag me af nu of ik dit geschrift nog ooit eens ga herlezen, later, als ik niet weet wat ‘later’ is?

18-01-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe kom ik er toe te schrijven wat ik soms schrijf, ik, of beter de ‘ik’ in mij die zich loswrikt van al wat nog beweging is, van wat nog soepel is aan het lichaam van die ‘ik’.

Je ondergaat telkens de tweestrijd die er is: het lichaam dat neerliggen wil, de geest die zich uitdrukken wil, die woorden wil uitbrengen om te  vertellen hoe die ‘ik’ zich voelt, hoe hij zich gedraagt in de uitgekozen momenten van de dag, soms zelfs in het midden van de nacht als hij er zit  met een deken over de schouders geslagen want niets in hem is vreemd als het op schrijven aankomt.

Hij vraagt zich zelfs niet af of hij verwacht wordt aan de overkant en hoe, hij doet verder wat hij stilaan gewoon is te doen. Echter, eerlijk gesproken, soms is het hem te veel, wil hij er de brui aan geven en zwijgen alsof hij er niet meer is.

Maar hij komt er niet toe, alles in hem verzet er zich tegen alhoewel hij het nutteloze ervan inziet, want welke betekenis geven aan wat ontboezemingen van hem, waarvan hij de waarde of de impact ervan niet kent, enkel vermoeden kan.

Dit is wat opduikt op de schaduwzijde van mijn geschriften, wat ook deel uitmaakt van mijn ingesteld zijn op mijn beginnen elke morgen. Maar eens begonnen is er geen tegenzin meer ben ik verloren en ga ik verder tot ik op een leegheid stuit en stop.

So, I hate it and I love it, there is no between, both feelings and their derivatives are present when I am writing and, yesterday it was a pleasure, to-day it is a must, a necessesity to be at peace with myself.

Inderdaad zo gebeurt het, soms ben ik dronken van woorden, soms ben ik een droogstoppel al weet ik niet meer wat dit voluit betekenen kan.

Het is duidelijk, mijn morgen was niet wat hij had moeten zijn en er zijn ogenschijnlijk geen redenen voor, in elke geval ik zie er geen of wil er geen zien, er is nu eenmaal wat is.

Gewoonlijk ga je eraan voorbij, verloopt de tijd onopgemerkt, maar dit is niet het geval als je schrijft wanneer je door het woord overmeesterd wordt want je ademt al schrijvend.

Je bent woord geworden.

17-01-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik kan alleen over mezelf schrijven wat verzadiging moet veroorzaken: iemand die zichzelf opent aan zichzelf en aan de wereld omheen hem, een wereld waar hij geen zicht op heeft. Enkelen maar wagen het uit hun schelp te komen en te reageren om me bij te staan op mijn pelgrimstocht.

Enkel KLARA is me trouw, verrukt me op momenten zodat ik smelt, dat ik ril van het genot dat ze me bezorgt waaruit ik dan gelouterd opsta om verder te gaan op een weg die ik vergeten was of in lang niet  meer betreden had.

Een weg die van de stilte is, van de innerlijke beweging naar een punt in de verte, naar iemand of iets die of dat er op me wacht om me te omhelzen met een verloren  tederheid als ik me los wikkel als een kind uit de realiteit en me laat drijven in een wondere wolk van geuren en kleuren die onuitgesproken klanken zijn komende van over land en zee.

Vertelling over wat was, over wat is en over wat nog komen kan, stolling van al het bijzondere dat zich manifesteerde in een leven dat nu naar zijn einde loopt: een herfst die winter werd en durft hopen op een lente.

Ik ga dit niet herlezen, ik wil de woorden die zinnen werden houden zoals ze binnenkwamen, misschien licht overdreven, neigend naar een gevoelstoestand die ik in lang niet meer gekend heb en waar ik niets wil van wegnemen integendeel  er eerder nog iets aan toevoegen, iets dat daar is, dat me wenkt in de verte maar dat ik niet verwoorden kan omdat het de oneindigheid in zich draagt.

De oneindigheid van het ‘erzijn’.

16-01-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er komt soms in de dag – het mag zelfs sneeuwen gaan  – een grote rust over mij, vooral dan als mijn blog geschreven en ingelogd staat, alsdan kan er me niets meer overkomen, alles is gezegd voor die dag en, als het de laatste zou zijn, als het mijn laatste woorden zouden zijn, dan staan ze er toch als laatste en weet je dat ik wist dat er een mogelijkheid was dat het de laatste zouden kunnen geweest zijn.

Ik denk dit niet  altijd, eigenlijk heel zelden, maar vanmorgen overviel het me en wou ik het mededelen want je weet maar nooit.

En ook, voortaan wil ik er telkens aan denken dat het mijn laatste zouden kunnen zijn en er naar handelen, zonder het te vermelden, aldus  wordt elke blog die ik nog schrijf mogelijks afgesloten met mijn laatste punt dat  ik zet.

Het is ook zo de laatste tijd dat ik verzink in een grote rust eens mijn blog is ingelogd, want ik heb volbracht wat ik volbrengen moest, ik heb dan bewust geschreven tot mijn laatste ogenblikken hier op deze aarde, ik kan van dan af gaan met een gerust gemoed.

Dit geschrevene maakt dus deel van mijn mindscape, een gedachte die me bewoont, die ik meeneem in mijn dagen, want je zou kunnen  denken dat ik hier rondloop alsof ik nog een eeuwigheid te leven heb en die heb ik niet.

In dit opzicht loop ik hier de ogen gesloten en ook niet; is er altijd een schaduw die me volgt, of het nu licht is of duisternis maar het is  van die aard dat het niet belet  me goed te voelen, omringd met muziek en boeken.

Muziek dat soms doordringt tot het bloed in mijn aderen en boeken die zijn als vrienden, boeken die ik openen kan om het onderlijnde erin op te zoeken en na te gaan in welke mate het me helpen kan om te schrijven wat ik moet schrijven.

Eigenlijk heb ik nimmer zo intens geleefd als nu want ik weet  dat elk ogenblik zijn waarde heeft, is het niet uitgedrukt in activiteit die zich beperkt tot het schrijven, het is uitgedrukt in denkwerk zodat lege momenten  heel schaars zijn want heel wat zaken helpen me in deze richting. Ik blijf dus een bezige man wat er ook gebeuren mag.

Het weze gezegd al zeg ik het zelf.

15-01-2024, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde