Ik weet dat dit gesprek dat ik onophoudend voer met mezelf, bijna op elk ogenblik van de dag - anders kom ik er niet - tezelfdertijd een gesprek wordt met een wereld buiten mij, vooral dan met de vrienden die me kennen en me lezen. Ik denk er niet aan, of amper, als ik schrijf. Ik denk er wel aan als ik mijn tekst laat gaan en zou er dan graag willen aan toevoegen: ‘het ga je goed, jij die me leest, het ga je heel goed’.

Want het is het ogenblik dat ik weet, dat er mettertijd tussen ons iets gegroeid is, iets dat er is zonder er te zijn: een verwachten bij mij dat je me lezen zult en een verwachten bij jou dat ik er zal staan met wat je nog niet weet. En dikwijls moet ik erin slagen je te verrassen. Weet dan als dit gebeurt, de verrassing bij mij even groot was.

Dit is het fenomenale dat van het schrijven is. Ik heb een vriend beeldhouwer, vrienden die schilderen. Ik ben ervan overtuigd dat zij, eens hun werk af, verrast zijn van wat ze presteerden. Ik heb er die reisverhalen schrijven, die verhalen schrijven op hun facebook, ik heb er die elke maand minstens één gedicht schrijven - heb dit van mei nog niet ontvangen - of e-mails rondstrooien. Zoals ik mezelf ken weet ik welk gevoel ze kennen als iets af is. Het is een gevoel dat we als mens gemeen hebben, een soort fierheid gedaan te hebben wat in een zekere zin van ons, als mens, wordt verwacht.

Ik wil dit zien als een optreden, een verschijnen op het toneel van het mens-zijn, met een soort boodschap tot onszelf en tot onze medemens.

Dit ‘optreden’ hoeft niet zo heel veel te zijn, een mail, met welke boodschap ook, een late brief nog met de hand geschreven - wat een zeldzaamheid aan het worden is - maar in elk geval een prestatie is van ons mens-zijn.

Het mooie is dat het tekens zijn van verbondenheid, een verbonden zijn dat het begin is van de vriendschap die ontstaat en een warmte uitstraalt én naar binnen in ons, én naar buiten. Het gebeurt dan bij mij dat ik persoonlijk iets te zeggen heb aan iemand en ik kan dan niet anders dan beginnen met een, ‘mijn beste’, en ik meen dit oprecht, want je bent of je wordt alsdan de beste vriend die ik heb, één van hen.

Het is die verbondenheid die het doet. En ik ben een gevoelig mens, ik heb vlug tranen in de ogen en hoe verder ik opschuif in de tijd, des te gevoeliger ik word. Een eigenschap van het oud worden, van een teveel aan herinneringen die meer en meer de smaak krijgen van het voorbij zijn; een weemoed die je eigen wordt, en lijkt op een stilaan uitdoven, wegglijden in een wereld die het begin wordt van wat je te wachten staat. Elk ‘optreden’ is dan als een stuiptrekking van wat vroeger was.

Tot hier ben ik vandaag gekomen. Ik had het helemaal niet verwacht toen ik begonnen ben. Ik weet dus ook dat jij die me leest, dit evenmin zult verwacht hebben;

En, bij dit ‘evenmin’ dacht ik even aan Stefan Hertmans en zijn vertaling van het ‘neither’ van Samuel Beckett. Maar dat is een andere geschiedenis die je terugvindt o.m. in mijn blog van 6 april van dit gezegend (?) jaar 2020.

10-05-2020, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik kreeg een mooie, zo vond ik toch, een bijna ontroerende reactie op mijn blog van 07 mei. Ontroerend omdat hij zijn ware aard bloot gaf, want, vroeg me een vriend, waarom dit akelige, dit weinig zeggende ‘misschien’ niet vervangen door ‘als het God belieft’. Klara, voegde hij er aan toe, troont elke dag met de muziek van Bach, en wie Bach zegt, zegt God, wat kan de Directie van Klara er tegen inbrengen als Bart Vanhoudt, zijn programma elke nacht sluiten zou met: ‘als het God belieft, tot morgen’?

Weet evenwel niet wat Bart Vanhoudt erover denken zou, is hij uit hetzelfde hout gesneden als mijn vriend, voor wie God nog altijd is wie hij was: een toevlucht, iemand met wie hij converseert van in zijn jeugdjaren, die een baken is in zijn leven, en nu verwacht dat diezelfde God een baken bleef in het leven van Vanhoudt. Wat kan, maar gezien het verschil in leeftijd, wellicht niet het geval zal zijn. Maar toch, stel dat het programma op Klara zou afgesloten worden met God als centrale figuur. Zou dit zo misstaan in deze tijden van nu?

Lang geleden ontmoette ik in de Bank een stagiair van de Centrale Bank van Vietnam, dit ver voor de oorlog aldaar die alles overhoop halen zou. Hij vertelde me dat de radioprogramma’s in zijn land altijd afgesloten werden met een gedicht waarin de gedachte: alles is Tao centraal stond. Zou het niet een donderslag zijn in klaarlichte dag te eindigen met een afscheid ‘als ’t God belieft ben ik er morgen terug’ dat het Vlaanderen van nu, dan toch zeker de helft ervan, onterecht op zijn kop zou zetten ?

Bart Vanhoudt, ken ik van zijn foto, en als ik hem hoor praten, als een wijs man. Trouwens je moet een wijs man zijn als je elke dag er bewust van bent, wat al heel diepzinnig is, dat het kan, dat de volgende dag niet deze van jou kan zijn, maar deze van het lot, dat in de handen ligt van Hij of Het met de naam God getekend, een God die de bundeling is van alles wat van het leven en van het zijn is, het punt waar alles begon en alles eindigen zal. Er is in dit geval totaal niets verkeerd aan, de naam van God aan te roepen. In tegendeel, je presenteert jezelf als een man die grondig heeft nagedacht over wie die God kan zijn.

Ik hoor Vanhoudt dan zeggen: ‘ik sluit hier af, maar als het de God die ik ken belieft, dan ben ik hier morgen weer terug voor jullie.

Het is de mooiste gedachte die je hebben kunt en ik dank mijn vriend dat hij me hier op gewezen heeft. Het is ons aller ‘inch Allah’ maar dan doordacht tot op het been, tot in het merg ervan.

Heb Bart Vanhoudt mijn blog gestuurd. Heeft hij mijn woorden gelezen? Ik weet het niet, maar ik heb die avond van 23.00 uur af, geluisterd naar zijn programma ‘Late Night Shift’. Spijtig genoeg ben ik ingeslapen en ik ben pas ontwaakt toen hij zijn laatste nummer, het ‘Moritz Von Oswald Trio’ al had aangekondigd en al had afgesloten zoals hij gebruikelijk afsluit met zijn ‘misschien tot morgen’.

Ik weet dus niet of er op het ogenblik van het afsluiten, een aarzeling, een lichte aarzeling was in zijn stem. Weet ook niet of hij deze tekst hier, gaat opzoeken en lezen.

Wat ook, als hij er ‘misschien’ zal zijn vanavond, kan het, dat ik kort vóór middernacht, bij zijn heengaan - en hopelijk ben ik dan nog klaar wakker - van hem een uitspraak als een donderslag ga horen.

Al vrees ik ervoor.

09-05-2020, 05:25 geschreven door Ugo d'Oorde  

Welke betekenis er ook aan mijn woorden zal gegeven worden, deze zijn uit mij ontstaan, uit de zoekende die ik was en gebleven ben. Ze zijn het bewijs dat ik levend in de wereld stond, mijn dagelijkse handelingen aanvullend met mijn spirituele, in geschrift. En aldus, elke dag achter mij latend een ‘boompje’ woorden, woorden die er niet zouden gestaan hebben indien ik onder de wol was gebleven of uitgestrekt op de sofa[1], terwijl er nu een bos vol bomen staat waar kan in gewandeld worden.

Telkens ik neerzat voor mijn dagboek dat me overal vergezelde of, zoals het nu gebeurt, gezeten voor mijn klavier - leesbaar schrijven met mijn oude pen is moeilijk geworden - heb ik gehandeld als iemand die zich afvroeg waarom hij leefde als het niet zou geweest zijn om creatief te zijn, om meer te zijn dan een slaper, een eter, een languitgestrekte tv-kijker.

En wat me gisterenavond bezig hield, wachtend op het ‘misschien tot morgen’ van de commentator was, wat er na mij gebeuren zal met mijn boeken en geschriften. Ik trachtte me de kamer voor te stellen, totaal leeg van mij met de boeken zwijgend in hun rekken. Me voor te stellen hoe die plaats in de kamer zou zijn, zoals ik me altijd heb afgevraagd hoe de plaatsen waren waar ik me goed, waar ik me gelukkig heb gevoeld, de vele plaatsen waar ik was en regelmatig aan terugdenk; Ze zijn er nu ook zonder mij en leven verder. Zullen mijn boeken verder leven, in andere kamers, in andere handen?

Ik heb een vriend, Pierre H. - ik verwaarloos hem in deze tijden - die de bibliotheek van zijn vader heeft geërfd, hij vindt het een grote rijkdom af te dalen in de boeken van zijn vader, omdat hij het fascinerend vindt terug te gaan naar de persoon die zijn vader was in zijn boeken. Echter wat is de waarde van een boek voor mijn kinderen nog, de dag van vandaag. Bijvoorbeeld, Ik heb meters woordenboeken tot een Arabisch woordenboek toe. Wie zal zich hier nog over ontfermen, nochtans het zijn boeken die me nauw aan het hart liggen omdat ik er mee geleefd heb.

Dus, ik weet niet of de kinderen of kleinkinderen er aandacht zullen voor hebben, een kleinzoon misschien, Anthony of Arnaud, een kleindochter, Katiana, Lisa, Margot misschien? Een deel ervan, de filosofisch-religieuze boeken, andere dan in het Nederlands, heb ik voorbestemd voor een andere kleindochter Gwendolyne, die in Zwitserland woont en geschiedenis studeerde aan de Universiteit van Lausanne, maar Nederlands onkundig is.

In al mijn boeken, welke ook, zijn sporen van mij terug te vinden, soms kleine tekeningen, soms bemerkingen, maar vooral in potlood onderlijnde passages. Mijn dagboeken met de pen geschreven, zijn moeilijk te lezen. Ik ondervind dit, telkens ik het waag een ervan ter hand te nemen om er in te bladeren, het lezen ervan is monnikenwerk waarvoor niemand nog de tijd zal nemen. Enkel de foto’s erin zullen enige waarde behouden. En, zal er zich iemand de moeite getroosten mijn blogs bij elkaar te houden, 3 à 4 duizend pagina’s, ik betwijfel het.

Eigenlijk zijn het zorgen om heel weinig. Zijn het zorgen die opduiken voor het inslapen en in de morgen worden samengevat en neergeschreven, zo maar voor het plezier van het schrijven.

[1] . Zoals Vergilius het zegt tot Dante, in Inferno XXIV, 46-51: ‘het niet onder de wol is of liggend op de sofa dat je eer verwerft’ of: ‘seggendo in piuma, in fama non si vien, né sotto coltre’.

08-05-2020, 05:51 geschreven door Ugo d'Oorde  

Op Klara, na het nieuws van 22.00 uur, het ‘Late Night World’ programma dat doorloopt tot het nieuws van 00.00 uur. Een vreemde wereld van de klassieke muziek, klassiek omdat zo geprogrammeerd, maar een allegaartje van, wat ik zou noemen klassieke pogingen om in het spoor van de grote klassiekers, eigentijdse muziek te maken die ons, mij dan toch, soms over hoop haalt, zoals dit soms ook het geval is met om het even welke andere vorm van hedendaagse kunst.

Ik wil het hier niet hebben over de muziek zelf, bijwijlen verrassend, maar wat me hierbij het meest treft als ik de moed heb te luisteren tot het einde van het programma, is het afscheid van de presentator Bart Vanhoudt, hij eindigt elke avond met een ‘misschien tot morgen’, een bevestiging dat hij er morgen zal zijn én tezelfdertijd, een verontschuldiging indien hij er niet zou zijn.

Het is zijn ‘misschien’ dat me raakt, omdat het een wijsheid inhoudt die me even nadenken doet: ‘what if?’Ja, wat als ik er morgen niet meer zou zijn, heb ik wel afgesloten wat er af te sluiten was?

En ik moet hier negatief op antwoorden, al heb ik wel al een poging gedaan, maar de abruptheid van een dergelijk gebeuren heb ik niet voorzien. Ik denk en ik verwacht, dat ik een beter voorbereid dan een abrupt afscheid kennen zal. Wat natuurlijk een verkeerde denkpiste is. Maar de ‘misschien-man’ van Klara, al laat hij het blijken, heeft hij wel zijn voorzorgen genomen indien hij er de volgende dag niet meer zou zijn? Ik betwijfel het.

Ik zal het hem echter niet vragen, hij heeft trouwens een sympathieke stem, al zou ik hem wel willen zeggen dat zijn ‘misschien’ wel kan overkomen als een uitdaging en dat je misschien beter de uitdaging met ‘onze aller vriend’ niet zou aangaan. Ikzelf zal het zeker niet zeggen of schrijven, want stel je voor dat ik elke dag mijn blog zou eindigen met een ‘misschien tot morgen’.

Ik weet wel in mijn achterhoofd - wat is er verkeerd aan mijn achterhoofd? - dat de mogelijkheid er is, maar dat ik nog altijd vooropstel, dat ik er de volgende morgen nog zal zijn, tenware… Maar dat zien jullie dan nog wel. Mijn ‘misschien’ als ik het gebruiken zou, zal me dus niet doen wegvluchten, zeker niet naar , Isfahan.

Ik weet dat dit geen onderwerp is om over te schrijven. Maar ik neem nooit een slaappil, en toch heb ik wat men noemt een slaapmutsje nodig en dat is, sedert jaren, Klara’s ‘Late Night World’. Ik gebruik dan deze muziek, die ik beluister en sourdine, via een draad met oortjes een draad die fungeert als antenne. Ik voel me dan als in een soort Arcadië in het klein, waar ik hangen blijf en dat me de gelegenheid biedt - en dit is zo - na te denken over wat ik de volgende dag zou kunnen schrijven.

Soms vind ik iets, soms niet. Maar als ik iets vind voel ik me zoals Hemingway die altijd iets overhield om de volgende morgen mee te beginnen - maar ik heb dit al gezegd, zeker minstens tweemaal in die lange periode dat ik nu al blogs aan het produceren ben, wat je me wel vergeven zult - zodat ik gerust inslapen kan. Gebeurt dit niet, wat dikwijls het geval is, dan wacht ik tot het ‘misschien’ van de man van Klara. Tussen haakjes ik vind waardevol, het verrast me telkens en het doet nadenken.

Of hoe mijn blog er deze morgen zou uitgezien hebben zonder het ‘misschien’ van Bart Vanhoudt. Waarvoor ik hem dank weet.

07-05-2020, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Op Klara, na het nieuws van 22.00 uur, het ‘Late Night World’ programma dat doorloopt tot het nieuws van 00.00 uur. Een vreemde wereld van de klassieke muziek, klassiek omdat zo geprogrammeerd, maar een allegaartje van, wat ik zou noemen klassieke pogingen om in het spoor van de grote klassiekers eigentijdse muziek te maken die ons, mij dan toch, soms over hoop haalt, zoals dit soms ook het geval is met om het even welke andere vorm van hedendaagse kunst.

Maar ik wil het hier niet hebben over de muziek zelf, wat me hierbij het meest treft als ik de moed heb te luisteren tot het einde van het programma, is het afscheid van de commentator - wiens naam ik niet ken - hij eindigt elke avond met een ‘misschien tot morgen’, een bevestiging dat hij er morgen zal zijn én tezelfdertijd, een verontschuldiging indien hij er niet zou zijn.

Het is zijn ‘misschien’ dat me raakt, omdat het een wijsheid inhoudt die me even nadenken doet: ‘what if?’Ja, wat als ik er morgen niet meer zou zijn, heb ik wel afgesloten wat er af te sluiten was?

En ik moet hier negatief op antwoorden, al heb ik wel al een poging gedaan, maar de abruptheid van een dergelijk gebeuren heb ik niet voorzien. Ik denk en ik verwacht dat ik een beter voorbereid dan een abrupt afscheid kennen zal. Wat natuurlijk een verkeerde denkpiste is. Maar de ‘misschien-man’ van Klara, al laat hij het blijken, heeft hij wel zijn voorzorgen genomen indien hij er de volgende dag ‘misschien’ niet meer zou zijn.

Ik zal het hem niet vragen, al zou ik hem wel willen zeggen dat zijn ‘misschien’ wel kan overkomen als een uitdaging en dat je misschien beter de uitdaging met ‘onze aller vriend’ niet zou aangaan. Ikzelf zal het zeker niet zeggen of schrijven, want stel je voor dat ik elke dag mijn blog zou eindigen met een ‘misschien tot morgen’.

Ik weet wel in mijn achterhoofd - wat is er verkeerd aan mijn achterhoofd? - dat de mogelijkheid er is maar dat ik nog altijd vooropstel, wat ik al zo dikwijls heb gezegd, dat ik er morgen nog ben, tenware… Maar dat zien jullie dan nog wel. Mijn ‘misschien’ zal me dus niet doen wegvluchten, zeker niet naar Isfahan.

Ik weet dat dit geen onderwerp is om over te schrijven. Maar ik neem nooit een slaappil, en toch heb ik wat men noemt een slaapmutsje nodig en dat is, sedert jaren, Klara’s ‘Late Night World’. Ik gebruik dan deze muziek, die ik beluister en sourdine, via een draad met oortjes een draad die fungeert als antenne. Ik voel me dan als een soort Arcadië in het klein, waar ik hangen nblijf en dat me de gelegenheid biedt - en dit is zo - na te denken over wat ik de volgende dag zou kunnen schrijven.

Soms vind ik iets, soms niet. Maar als ik iets vind voel ik me zoals Hemingway die altijd iets overhield om de volgende morgen mee te beginnen - maar ik heb dit al gezegd, zeker minstens tweemaal in die lange periode dat ik nu al blogs aan het produceren ben, wat je me wel vergeven zult - zodat ik gerust inslapen kan. Gebeurt dit niet, wat dikwijls het geval is, dan wacht ik tot het ‘misschien’ van de man van Klara en sluit ik pas af na het late nieuws van middernacht.

Of hoe het schrijven van een blog een leven vorm kan geven. Misschien doet je er goed aan het eens zelf te proberen.

07-05-2020, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik vond in mijn Bijbel, een witte kaart met op de ene zijde, ondertekend met zijn naam, van Stefan Hertmans, zijn woorden van dank, naar aanleiding van een blog van mij, over hem, die  hij gelezen had en, op de andere zijde, gedrukt, een paar dichtregels van hem:

‘Wat waar is wordt een beeld’, en, ‘de plaats van wat gezegd wordt is beweging’.

Zuiver Sibillijns, of moeilijk te vatten wat hij hiermee precies bedoelen kan, maar in zijn gedichten zitten heel wat dergelijke zinnen, waarom deze twee dan uitverkoren en gezien als een duidelijke stellingname, want de twee ‘berichten’ werden in 1991 op postkaart verspreid door de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten, Academiestraat, 2, 9000 Gent.

Ik heb het kaartje lang meegenomen als een ‘signet’ in een of ander boek. Me steeds afvragend wat de bedoeling van Hertmans was als hij dit schreef: iets dat waar is - de waarheid dus - dat een beeld wordt, zichtbaar dus. Ik dacht aan een kapelletje van bij ons in de velden, langs een wegel waar niemand nog komt; ik dacht aan een oude eik of liefst aan een linde in bloei met zijn takken tot op de grond, eenzaam, als een baken op de lijn van de horizon, waar we aan voorbijrijden, soms, en aldus meer en meer boom en baken wordt en meer een waarheid wordt, een waarheid die van alle tijden is.

Over geen van beide beelden moeten we ons vragen stellen, het zijn beelden van de waarheid. En als ik erover schrijf, als ik beide beelden tracht te beschrijven als beelden die waar zijn, opduikend in mijn gedachten, en dit uit de mist van de vele waarheden die er aldus zijn, dan is wat ik schreef een gedicht geworden: het, ‘ut pictura poesis’ of ‘het gedicht, een schilderij’ - van Horatius, de vriend van Dante in het Arcadië, canto IV van het Inferno - of, breder uitgesponnen: wat we schrijven is voor ons allen als een schilderij van de waarheid.

Ik volg wellicht Hertmans niet, noch de mensen van de Koninklijke Academie, maar als het over waarheid gaat zijn de beelden die er van zijn alle waardevol, omdat het de vele uiterlijke aspecten ervan zijn. Aldus zijn alle beelden waarheden.

Ik loop Hertmans niet achterna, hoe zou ik ooit kunnen, een encyclopedie van de kunsten die hij is, en de encyclopedische elementen eruit die hij verwerkt in een aaneensluitend geheel. Zijn pogen: ‘Oorlog en Terpentijn’, ‘De Bekeerlinge’, meesterwerken zijnde op dat gebied, is hij onnavolgbaar, om dan maar niet te spreken van zijn volumineus poëtisch oeuvre, waarvan de twee op het voorplan geplaatste versregels een voorbeeld zijn.

En wat zeg ik over die tweede zin die verspreid werd: ‘De plaats van wat gezegd wordt is beweeglijk’. Hoe lees ik dit, denkend aan T.S. Eliot die het heeft over ‘

The stillness, as a Chinese jar still
Moves perpetually in its stillness,[1]

De plaats waar ontstond wat ontstond, is drijfzand, want wat vandaag is zal morgen niet meer zijn. Wat we ook zeggen of schrijven, niets is voor altijd, omdat we bewegen met de tijd en de tijd een bouwer is van nieuwe huizen uit de stenen van de oude.

Zo, ik heb me willen laten verleiden, ik heb de dichter Hertmans gevolgd die zich aan het spiegelen was in zijn eigen woorden, ik heb me laten verleiden tot een half filosofisch betoog wat ik oorspronkelijk niet wilde.

Maar ik zag het als een uitdaging en, deed ik het niet vandaag ik had het morgen moeten doen. Wat dus op hetzelfde neerkomt. Alleen voel ik me rustiger nu, nadat ik er gisteren, een ganse dag ben mee bezig geweest.

[1] Four Quartets : Burnt Norton, 142-3

06-05-2020, 06:36 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik voel en ik weet dat indien ik zou stoppen met schrijven, mijn leven heel wat gemakkelijker zou verlopen, maar ook dat als ik stop mijn geestelijk leven zou aftakelen. Schrijven is voor mij een noodzaak geworden.

Het is niet meer iets ‘waarmede ik wat onsterfelijkheid kan ruilen tegen wat tijd’, zoals Karel Jonckheere het formuleerde. Gisteren dacht ik er zo nog over, maar in de nacht is er een klaarheid gekomen: heb ik het anders gezien, praktischer, soberder, het gaat er niet meer om, of ik hiermee een pak eeuwigheid verwerf of niet, het is nu, zo dacht ik, een strijd geworden van leven of aftakeling, volle ernst, ik weet nu dat ik elke dag voluit moet gaan - en dit is ook nieuw - ongeacht of ik nu, en wanneer ook, gelezen word of niet.

Dit verandert heel wat. Dit geeft me een grotere vrijheid in wat ik schrijf, als ik maar schrijf. En ook, het is geen drug meer waar ik naar toe gezogen wordt, het is een medicament, het zijn vitamines A tot D die ik inneem, absoluut noodzakelijk. En deze noodzakelijkheid heeft de voorrang op elke andere bijbeschouwing. Het is dus zelfs geen kosmisch gedoe meer, geen sacraal iets, het is leven op een bepaalde strenge wijze, als een Benedictijner, niet zoals een van Cluny, maar wel een van Cîteaux, een Cisterciënzer, een volgeling van Bernardus die de regel van Benedictus scherp stelde.

Hiermede heb ik gezegd wat ik vannacht heb gedacht en vanmorgen te zeggen had. Ik voel voldoende hoe de krachten, hoe de soepelheid, de veerkracht van mijn lichaam aan het wegkwijnen zijn, dat ik reageren moet wil ik niet dat de veerkracht uit mijn geest verdwijnt, wat rampzalig zou zijn, er zijn voorbeelden genoeg. Ik maak wel geen nieuwe plannen, heb geen plannen nodig, enkel een andere ingesteldheid, een soort verbetenheid om recht te blijven. Kaarsrecht zo figuurlijk als werkelijk, want in het werkelijke leven hebben de jaren de neiging me gebogen te houden, met mijn witte haren, haalt dit me nog verder naar de grond toe. Mijn reactie komt dus op het juiste moment, overleven, als Levende, is mijn stelregel geworden en dit meer dan ooit. Daarom ook geen tierlantijntjes meer, geen zoeken naar eeuwigheid, maar bestendigheid en wegglijden in het verrassende dat van de geest is. Het is voortaan, in de eerste plaats voor mezelf dat ik optreden wil.

Verandert dit iets, zal het opgemerkt worden? Ik geloof het niet, trouwens indien wel, ‘et alors’?

05-05-2020, 06:47 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik zegde het al, als ik schrijf ben ik een ander mens. Ik ben dan meer van de Kosmos dan van mezelf. Schrijven wordt en is iets sacraals, zoals schilderen of beeldhouwen of componeren. Aan Henri Matisse vroeg men eens of hij in God geloofde. Ja heeft hij geantwoord, als ik schilder,

Ik treed buiten mezelf eens ik begin te schrijven. Ik vergeet alles omheen mij, ook de pijnen van mijn lichaam, ook de tijd, ook de plaats waar ik ben, alles is geconcentreerd op het woord, dat komt aangelopen en dat ik bij de keel grijpen moet of het is voorbij.

Ik heb dus duidelijk een dubbel leven, een normaal of dan toch schijnbaar normaal. Het gaat dan over dingen waar ik zelden over spreek, maar die van ons allen zijn, die beginnen bij het opstaan en eindigen bij het slapen gaan. Handelingen die we stellen om in leven te blijven en te doen wat een normaal mens doet in zijn dag, in zijn avond, in zijn nacht. Echter eens ik het ritme ervan breek door voor mijn klavier te gaan zitten vindt in mij een metamorfose plaats en word ik iemand anders. Ik ben niet meer van het ogenblik, ik ben van het tijdloze en ik blijf in het tijdloze tot ik leeg geschreven ben.

Il fut un temps dat deze spanne tijd ver uitliep, maar nu heb ik het gevoel te veel terug te gaan naar plaatsen waar ik al eens geweest ben en voel ik me enigszins ongemakkelijk hiermede want het wordt een rem en een beletsel om verder te gaan.

Ik denk dat de lezer meer dan ik oog heeft voor dergelijke herhalingen. Ik daarentegen weet niet met zekerheid of mijn gedachten, gedachten zijn gebleven of neergeschreven werden. Ik metamorfoseer me dus ook naar iemand die ik al geweest ben.

Elk geschrijf wordt aldus het resultaat van een alleenspraak met mezelf - zijnde de andere persoon in mij - de enige manier om het te zeggen. En, waarom doe ik het, waarom zijn er nu, op dit ogenblik, duizenden aan het schrijven, over hun klavier gebogen of met de pen in de hand, gedachten zaaiend die er voorheen nog niet waren, die zich meestal vormden onder het schrijven, verder schuivend in de tijd die komt. Is het zoals bij een schrijver-dichter van bij ons, Karel Jonckheere[1] die al schrijvend, biddend vragen 'dorst':

Zal ik nu pas doorgronden
het Vlaams en koninklijk geheim
hoe ik in ’t onvolprezen onvoltooid
grootwoordenboek der moedertaal
het vers zal vinden onvervangbaar
waarmee ik wat  onsterfelijkheid
kan ruilen tegen eigen tijd?

Jonckheere werd 87, heeft dus wat eigen tijd ingeruild want vanmorgen heb ik aan hem gedacht, heb ik achteloos zijn bundel meegenomen op mijn wandeling door het huis, heb ik hem toch even uit de vergetelheid gehaald en iets verteld over hem. Zal hij het vernomen hebben?

Zoals ik het soms verneem dat men me las.

[1] Karel Jonckheere (1906 - 1993): ‘In de wandeling lichaam geheten’. 1969 A. Manteau nv.

04-05-2020, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde