Een morgen ongespannen doorgebracht. Heb gewacht op de late namiddag wat ongewoon is voor mij. Maar ik waagde het er op, vertrouwend op de zon en een deeltje blauwe lucht. Een ademruimte, het helle licht gebogen naar een opening, waar doorheen de woorden me bereiken konden. Zo dacht ik toch, zo hoopte ik toch.

Dit was het kader waarin ik optreden zou, ook, na wat ik gisteren schreef dat ‘ze’ ons zo ver al hebben afgezet dat we vergeten hebben wat de kunst van vroeger was. De SMAK in Gent is er een voorbeeld van

Ik ga hier niet verder op in, mijn levensjaren zijn te talrijk om nog geteld te worden en ook om andere standpunten, dan deze van mijn jonge jaren in te nemen. Ik weet enkel dat  ik denk dat professor, Maurizio Ceracini, wijze woorden heeft neergezet. Wie de moed heeft opgebracht zijn woorden op te zoeken op ‘Artdependence Magazine’ heeft in de marge ervan, ‘The Nose’ van Tuymans gezien, een litho die te koop wordt aangeboden voor de prijs van 2.000 €. Er zijn geen prijzen meer in dit land als het gaat om een handtekening onder een neus aangebracht. Ik volg die trend niet met mijn woorden, integendeel ik bekamp ze, in mijn beperktheid, mijn woorden mijn enig wapen zijnde.

Was het hierover dat ik schrijven wou, helemaal niet, maar een telefoon die me uit mijn schrijven haalde, bracht me er toe dit nog even te herhalen en aan te vullen. Het weze zo. Ik voel me er goed bij dit benadrukt te hebben, alsof het de eerste maal zou geweest zijn dat ik erover sprak. In feite heeft de Ceracini er een element aan toegevoegd, namelijk dat we stilaan gewend zijn geworden aan de hedendaagse vormgeving van wat als kunst bestempeld wordt, wat een gevaarlijk precedent is waaraan een beschaving kan ten onder gaan, kunst de spiegel ervan zijnde.

Als ik een bevestiging wil vinden van wat ik immer zeggen wil of schrijven dan hoef ik maar te kijken naar het spel van de wolken, het schuiven ervan over het wijde golvende land, over de akkers en de weiden, de winden in de bomen, de roep van het leven lijk de siddering van het zijn: het eeuwige dat ons vertrekpunt is en blijven zal. Wij, de mens, erin verwikkeld. En als dusdanig er over schrijvend, een van de vele mogelijkheden die ons gelaten zijn om nader te komen, om erin binnen te dringen en er weer uit op te staan, geladen met een deeltje van die eeuwigheid die ons maar al te ruim te wachten staat. Hoe groot-mens zijn we dan als we ons wagen aan iets dat er nog niet was, een gedicht of wat proza, een schilderij, een sonate, een beeldhouwwerk, zo uit ons ontstaan, in een oogwenk geconcipieerd in gedachten en dan uitgewerkt in brede trage halen. ,

Conceptie en de uitwerking ervan, in een ingesloten zijn in ruimte en in stilte, de hand die de materie beheerst, de hand die zich etaleert zoals cel op cel zich etaleert in bloem en plant.

Het is ons ingegeven zo te zijn in de wereld. 

12-05-2019, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De grijze luchten en de regen, de slaap nog in zijn ogen, hoe bevrijdt hij zich van wat van de nacht nog is om zich te openen in woorden, zoals hij het gisteren deed en de dagen er voor.

De boeken, deze die gisteren spraken tot hem, zijn nu zoals de luchten, gesloten, zijn zwijgend. Het verrast hem niet, hij wist dat dit gebeuren kon. Hij wist dat hij er eens alleen zou staan om te zeggen dat hij niets te zeggen heeft in de ogenblikken van het niet-zijn, ogenblikken die enkel en alleen van het bewegen zijn, van het zich verplaatsen van hier naar daar, gedachteloos, on-begenadigd met de krachten van de geest.

Niets méér zijnde dan een nummer in een register en het register verzegeld,. hij zich wegdenken wil als zijnde niet meer van deze wereld noch van de werelden die komen zullen.

Niet beangstigd maar ook niet verlangend, niet uitkijkend naar wat komen kan. Te zijn en niet te zijn, niet te voelen dat hij er is, de tijd als een laken over de dingen, de dingen toegedekt en wat is van hem, het lichaam, er in weggeborgen.

Zijn ik, weggedeemsterd. Heeft hij wel een jeugd gekend, is het wel zo dat hij veel geschreven heeft, was hij het wel die een boek wou schrijven en is blijven ronddolen met weinig meer dan a blog a day.

Zoals hij zich nu voelt was hij vroeger zeker niet, het was iemand anders die nu opgestegen schijnt uit hem naar andere oorden. Hij zal vandaag moeten leven met die eenzaamheid in zich en wachten. Er valt niets anders dan te ademen en afwachten tot alles zich opnieuw heeft ingesteld op het zijn van deze aarde.

Dit was van deze morgen, dit is dus verleden en blijft waar het in de marge van het zijn opgetekend staat.

In de vroege namiddag is er het beeld van wat in Venetië door Belgische ‘kunstenaars’ - je moet ze zien staan - wordt uitgestald. Hoe waagt men zo iets kunst te noemen, de kleinschaligheid van het menselijke op te schroeven, uit te beelden, voor te stellen als iets oneindig - oneindigheid wat kunst eigenlijk is. Om dan, bijna tezelfdertijd, als tegenpool, door een samenloop van omstandigheden, geconfronteerd te worden, via het dubbel concerto van Johannes Brahms, op you-tube, met, wat ik niet kende, de muziek van Wim Mertens: zijn ‘Often a Bird’, zijn ‘Struggle for Pleasure’.

In welke wereld leef ik dan, in deze van het absurde, het negatieve, het neerhalende of in deze van het verhevene, het sublieme de wereld van Brahms overgenomen in een zelfde geest naar de wereld van Wim Mertens.

Ik schrijf je dit van uit mijn alleen-zijn-in-gedachten. Ik hoop dat je het lezen zult. Je hoeft geen besluit te treffen, je bent vrij je op te stellen zoals je het wenst je op te stellen. Maar voor mij is Wim Mertens een deugddoende compensatie voor wat getoond wordt in Venetië. Het is meer dan een compensatie, het is een blik op wat de toekomstige kunst voor ons in spe heeft. Het vooruitzicht dat de oude waarden in de muziek en in het algemeen in alle vormen van kunst, het halen zullen en mettertijd hun weerklank zullen hebben in een vernieuwing van de gevestigde waarden waarop onze beschaving is gebaseerd.

Prof.Maurizio Seracini[1] die ik ontdek via www.artdependence, schrijft het volgende over de hedendaags kunst:’

‘If contemporary art will continue to be the expression of highly provocative and often shocking messages presented in a language often intelligible only for the artist, and with the deliberate intention to cut out any cultural continuity with centuries of art, soon people might not be able to see or understand any artistic value in a work of art. An art piece could soon become an item as any other to be sold or bought just for its cost and possible revenues, regardless its true value.

Ik denk zelfs dat de toeschouwers in Venetië dat stadium - gebrek aan inzicht in de artistieke waarden - reeds bereikt hebben.

11-05-2019, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik denk - het is jaren geleden dat ik hem las - aan Zhivago die binnentreedt in de ruime werkkamer van Varykino en door het wijde raam geconfronteerd wordt met de oneindigheid van het landschap en neerzitten wil aan de grote schrijftafel om er het boek te schrijven dat zijn ganse leven duren zou.

En dan is er ook, uit een dichtbundel die een gelaagdheid kent waar je niet doorheen kunt kijken, maar die je om vele redenen niet schuwt, er regels uit meeneemt waar je gaat of waar je, je in gedachten bevindt. Ik dacht zoëven aan Pasternak, ik denk nu aan Saint-John Perse, aan zijn: ‘les graines flottantes s’ensevelissent au lieu de leur atterrissage, il en naîtra des arbres pour l’ébénisterie’.[1]

Ik kan dit vertalen maar vertaald heeft het niet dezelfde poëtische geladenheid.

Er zijn zo heel wat passages uit boeken die zich in mij hebben opgestapeld, die me nu en dan op de gepaste of ongepaste momenten bezoeken en waar ik even bij stil sta en, kan het anders, voedsel zijn om dingen te schrijven waar ik nog niet aan gedacht had, dingen die voortkomen uit wat ik van anderen behouden heb.

Pasternak vooral is een grote droom gebleven en de zin, hoger aangehaald, werd in mij gegrift, geëtst. In mijn onderbewustzijn/onbewustzijn ga ik er mee slapen en sta ik er mee op, omdat het ook altijd een droom is geweest - van vele schrijvers denk ik - te werken aan iets dat je ganse leven zou omknellen en zou bloot leggen. Iets dat alleen uit jou kan gegroeid zijn, een samenbrengen van de vele zaden die zich mettertijd in jou hebben gezaaid, die geschoten zijn  en waarvan de bomen nu een bos geworden zijn.

Het moet inderdaad een groot gevoel zijn een boek te schrijven, een boek te voelen groeien in zich en te zien groeien in de stapels pagina’s naast zich. Een boek over het leven, een boek over wat het zaad van het Woord kan zijn.

Ik schrijf dit gezeten tussen de rijen boeken in mijn kamer, de beste plaats waar ik zijn kan. Ze beamen wat ik schrijf, ze voelen zich gevleid dat ik het over hen heb en niet over wat in de wereld gebeurt. Ze weten dat de wereld niet mijn doen is, ze weten dat het de boeken zijn, die van hen, die optreden als volwaardige burgers in wat ik te vertellen heb. Ze roepen me toe, ze applaudisseren zelfs, al hoor ik het niet, ik weet het en het geeft me én armslag, én een gevoel van oneindige rust. Ik kan er me letterlijk bij neerleggen, links en rechts omgeven door boeken die spreken tot mij, de ene wat meer dan de andere , maar hun spreken is hun zwijgen en ik houd het zo.

Ik houd het zo, lang, lang : Ik, en de boeken om me, die me insluiten, die me warm houden, die me begeesteren bij momenten, zoals dit nu-moment. Afgezonderd van al het overige dat is en roert en beweegt ; dat evolueert naar een uiteindelijke bestemming die er is, ergens waar het goed is te zijn, waar het goed is er honderd procent te zijn, opgerold lijk een egel.

Sprakeloos, in mezelf gekeerd.

10-05-2019, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Is er, nu de mens als ‘humaan’ wordt gezien, zo iets op komst als ‘humaan-zijn in het vierkant’, niet zoals de snelheid van het licht in het vierkant maar humaan maal humaan en dit in de diepte?

Is het dit dat de evolutie voor ons in spe heeft, de grote verrassing die de mensheid wacht, om de hoek, in de tijd, enkele tienduizenden  jaren verder?

Ik vertel jullie niets nieuws als ik schrijf - met de woorden van Hokusaï in het achterhoofd - dat elk geschrift van mij een poging is om het steeds maar beter te doen dan de keer er voor.

Het gaat wel niet trapsgewijze, elke dag wat beter, maar ik voel toch, al zeg ik het zelf, dat er een zekere progressie is en dat ik, zeker nu, niet meer de hoop mag opgeven, ooit eens het hoogste te bereiken wat ik hoopte te bereiken. Het succes, als het ooit komt zal te wijten zijn aan mijn blijvende inzet, ik zelf zal er verantwoordelijk voor zijn, ook als ik er niet in slaag.

Dit zijn weliswaar boude woorden, maar we zien het groot. We wensen niet ter plaatse te blijven trappelen, we wensen vooruit, het zit zo genesteld in onze genen. Het is trouwens een logisch iets als ik denk vanwaar ik kom.

De humane mens van Roger Garaudy komt van heel, heel ver. Hij moet, alse en vaag droombeeld ervan, in zijn minimaalste essentie, aanwezig zijn geweest op het moment van de Big Bang en deze oer-oer-essentie is uitgegroeid tot een beginnend mens-zijn dat op een ogenblik in de tijd, met een kwast en een schotel verf op het punt stond de wand van de grot waar hij verbleef te beschilderen. Het beginpunt van zijn humaan-zijn.

De vraag die zich stelt achteraf: is het deze oer-oer essentie van de mens  geweest die er voor gezorgd heeft dat het op een bepaald ogenblik in de tijd, gedacht heeft aan kwast en verf of, is het, het gevolg van een evolutief gebeuren geweest dat, van in den beginne, in het moment van de Big Bang, zat ingebakken en gezorgd heeft dat de hand van de mens een bizon tekende op de ruwe ondergrond van de wand van de grot waar hij leefde ?

Het antwoord op deze vraag is ook het antwoord op de vraag gesteld in de eerste lijnen van mijn betoog.

Ikzelf ken de overtuiging dat de mens - ik denk dan niet aan zijn uiterlijk, aan zijn voorkomen - geestelijk evolueren zal naar een homo sapiens sapiens, naar een ‘geestelijk-zijn-in-het-kwadraat’. Vraag me niet wat dit betekent; vraag me niet wanneer dit gebeuren zal. Wel denk ik dat het verloop ervan exponentieel zal gaan, zeker niet de tijd die nodig is geweest om van hominidae te komen tot de homo sapiens van nu.

Dit is deel van het ongewisse, maar, zoals het Universum in beweging is als Universum en elk part ervan, dus ook de mens, deel uitmaakt van deze evolutie, dus ook de geest, de spirit in het Universum, het ook gebeuren zal met de geest, de spirit in de mens.

In elk geval, vandaag staan we veel verder dan waar we stonden bij het begin van de Verlichting. De wetenschap is open gebloeid, schijnbaar bereikt ze thans een voorlopig eindpunt, staat ze op het punt te kantelen in een meta-wetenschap, de New Physics hebben ervoor gezorgd dat dit punt werd bereikt zodat er, zo wordt gezegd, er niet meer begripvol kan over nagedacht, kan over geschreven worden.

Het religieus gedachtengoed daarentegen heeft, rampzalig genoeg de wetenschap/Verlichting niet gevolgd. De Kerk heeft haar machtspositie willen behouden en ondergaat thans de gevolgen van haar stugheid.

Maar het is overduidelijk de geest van de mens is geëvolueerd. Er loopt een lijn van uit de Big Bang naar de humane mens die doorlopen zal naar de toekomst, niet noodzakelijk met een zelfde gestadigheid, er kunnen tempoverschillen zijn, maar deze zullen overwonnen worden en de vooruitgang naar het kwadraat toe zal er komen.

Gebeurt het dan toch niet, komt er een dikke kink in de kabel, om een of andere menselijke reden, of een andere, de aarde heeft wellicht niet het alleenrecht. Er zijn andere plaatsen om er, zoals begonnen is op aarde te herbeginnen op een andere planeet - misschien zijn ze zelfs daar al aan het kwadraat toe.

09-05-2019, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Roger Garaudy (1913-2012), in zijn  ‘Comment l’Homme devint humain’[1], daalt af tot de jaren duizend om er Kono His (1020-1090) te ontmoeten en steunt zich op wat deze ons toen wist te vertellen:

‘Un poème est un tableau sans formes, un tableau est un poème en formes. Les sages ont souvent discuté cette maxime et nous en avons fait notre guide’.

Wat zeggen de ‘wijzen’ van vandaag hierover, én over de poëzie, én over het schilderij of kunstwerk of, zijn er nog wel ‘wijzen’ die alles hebben doorgrond en over alles een mening hebben, ook over wat de  wijzen van vroeger vertelden?

Frans Minnaert was zo iemand. Hij dacht na over wat de grote Hokusaï wist te melden aan de wereld, en als Directeur van de Kunstacademie in Anderlecht liet hij Hokusaï’s woorden[2] aanbrengen in de inkomhall van de Academie. Of deze woorden er vandaag nog staan weet ik niet, evenmin als ze er nog staan, of ze nog gelezen worden?

We gaan er niet vreemd over doen, de wereld van de geest verandert ; de visie over de dingen die zijn, wijzigt zich. Zoals ik al dikwijls vermeldde, de oude gewaden zijn afgelegd en dit op alle gebieden, zo filosofisch- religieus, zo wetenschappelijk, zo economisch als politiek, niets dat vroeger was is overgebleven, waarom zou dan de wereld van de kunst zich niet gewijzigd hebben ?

Als ik, ingaande op de muziek voor de viool van de laatste dagen, en hoor hoe de muziek van Mozart evolueerde naar de muziek van Brahms, en deze naar de muziek van Enesco en deze laatste naar de muziek van Bram Van Camp, dan zijn er vier verschillende werelden die zich openen.

Het probleem dat zich stelt aan mij en aan allen rond mij is een algemeen probleem, ben ik bereid mijn wereld van vroeger op te geven en openminded deze van nu te betreden; heb ik die soepelheid of is er, om diverse valabele redenen, geen haar op mijn hoofd dat er aan denkt ook maar één stap te zetten in de richting van het meest nieuwe?

Zo lang ik het niet doe kom ik geen stap verder, blijf ik van de oude school, die, misschien nooit meer, deze van de huidige of komende generatie zal worden. Het is een kwestie van buigen of barsten.

Wat mij betreft, ik blijf met veel argwaan toekijken naar wat er gebeurt. Ik blijf geloven dat het ‘nieuwe’ geen winstpunt is wat de inhoud ervan betreft ; dat, wat kunst/poëzie betreft - kunst IS poëzie en omgekeerd - het peil van de grotschilderingen niet meer bereikt wordt, omdat niet meer vertrokken wordt van uit de verbazing die het leven is, maar van uit het geblazeerd zijn. Hoe verklaar je anders dat er gemeend wordt kunst te bedrijven met het bekleven van een plafond in het koninklijk paleis met de vleugels van miljoenen kevers, welke kleur deze ook hebben mogen.

Welke afstand ligt er aan de basis, tussen beide uitingen van gevoelens. Moeten we het zien als een progressie ? Wijst het qua beschaving, niet eerder op een achteruitgang, op een leeglopen van wat destijds een begin van beschaving was?

Ik krijg van uit een bron, ‘Pinterest’, dagelijks foto’s toegestuurd, o.m. van bomen en nog eens bomen, de meest fantastische die je, je maar indenken kunt. Je zou denken dat de wereld er mee bezaaid is. Ik kijk er naar , ik kijk naar de meest grillige vormen ervan. Het is het werk van de natuur, en de natuur leert ons wat kunst is, namelijk verbazen. Ze stoot ons van ons voetstuk, ze is als een vuistslag in ons gelaat, en dit niet alleen wat oude verweerde boomstammen betreft, ik voeg er het mirakel van de duizend soorten bloemen die er zijn aan toe. Het is de maatstaf van de natuur ontstaan uit het Woord dat in den beginne was.

Nu, eeuwen lang zijn we geëvolueerd, de natuur, of het werk van de natuur als maatstaf. Vandaag is het de maatstaf van de mens die we aankleven.

Vandaag heb ik duidelijk de indruk dat we afgedwaald zijn. Hoe ver we zijn afgedwaald valt niet te becijferen. Het erge is  dat we ‘het-afdwalen-van’ als maatstaf zijn gaan gebruiken. 

Is het onze machteloosheid, ons gebrek aan vakkennis die we aan het etaleren zijn, ons gebrek aan geduld, onze zucht naar geldgewin?

Is het niet zo, het lijkt er toch op.

08-05-2019, 06:57 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er is geen leegheid meer. Ik vertel al wat ik weet, of denk te weten, al wat ik me inbeeld en niet inbeeld, wat ik wil en wat ik eigenlijk beter verzwijgen zou. Ik kan mijn blad vullen met de woorden die ik ontvang van waar ook, die ik schift, verwerp of aanvaard. Kan pagina’s schrappen, en nieuwe pagina’s vullen; kan in mijn woorden rozen/netels laten bloeien en verwelken; kan zeggen dat ik opsta met Venus voor het raam, dat ik aan de vijver ben, dat ik in Auvers-sur-Oise ben aan het graf van Vincent en Theo Van Gogh, broederlijk naast elkaar, en dat het regende. Ik ben volledig meester van wat ik achterlaat aan woorden van mij.

De dagen die voorbij zijn waren storend. Ik had teveel technische problemen die ikzelf niet oplossen kon. Vanmorgen, ontdaan ervan kan ik me ontplooien terug, me bloot geven wat mijn gedachten betreft. En het is een bijzondere morgen. Een goede vriend staat op om 04.33 om mijn blog te lezen en hij stuurt me de woorden van Multatuli: ‘ik wil gelezen worden’. Wat ook mijn geval is, ik ook wens gelezen te worden, dan toch de blogs die ik schrijf. Ik denk echter dat Multatuli gelezen wou worden omwille van het onrecht dat hij aanklaagde, wat bij mij gelukkig - al heb ik wel al gedaan in het verleden - niet meer het geval is. En dan nog, wat ik schrijf heeft zijn waarde voor mezelf, of het ook waardevol is voor zij die me lezen weet ik niet, weinigen zeggen het me, maar mijn blog blijft bezocht worden en dit is de enige aanduiding die ik heb.

Heeft een schrijver, wiens boek in de etalage ligt, zelfs als het goed verkocht wordt, enige zekerheid dat zijn boek - ik denk aan ‘Het Verdriet van België - ook gelezen wordt, en dan nog gelezen met de zorg die Hugo Claus eraan besteed heeft om het te schrijven?

Ikzelf schrijf altijd alsof mijn woorden onuitroeibaar zijn, alsof ik de zekerheid heb dat ze de eeuwigheid zullen ingaan. Het is dus geen schrijven met krijt op een zwart bord maar woorden geëtst in de koperen plaat om niet meer te vergaan. Dit is het gevoel dat ik heb als ik bezig ben. Achteraf weet ik genoeg dat mijn woorden zullen vergaan onder het stof of in het vuur – wat ik al eens heb gedaan tot mijn spijt - maar het kan ook, en dit hoop ik, dat ze tot lang na mij gelezen zullen worden, zoals het ook kan dat ze op zij gelegd worden, vergeten voor een tijd, om dan toch eens te worden opgedolven, misschien door mijn achterkleinkinderen, bloot gelegd en ontcijferd.

Echter, zelfs indien alle tekens worden verschroeid tot as, dan nog zullen de ideeën die ik rondstrooi, lijk een parfum blijven hangen in de luchten omheen de aarde en opgesnoven worden, omgezet in woorden door anderen na mij.

Anderen die denken zullen in het spoor van mij en die mijn gedachtengoed zullen verder verkondigen, of het nu geschreven staat of niet. Ze zullen het doen voor de geslachten na hen, zoals ik het gedachtengoed van anderen heb verder gezet. Aldus wordt alles meer en meer uitgezuiverd tot de essentie, en gaat er niets verloren, wat ook de Ecclesiasticus moge beweren.

Er zal dus nog altijd iets overblijven van wie ik was of wilde dat ik was. Is het dan verbazend dat ik soms denken moet aan wat Ovidius schreef over zijn Metamorfosen?

07-05-2019, 05:22 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik was terug aan de vijver. Ondanks het minder goede weer - het hagelde zelfs bij momenten - was ik er. Het watervlak een boek, open op de wereld. Een rustpunt in mijn dagen. Ik kijk er naar de dingen met andere ogen, met een ander ingesteld-zijn, een weinig buiten het alledaagse getreden, meest nog, een innigere verbondenheid met al wat ik zie.

Zo heb ik, waar ik anders aan voorbijga, de netels gezien, een bosje maar van enkele stengels. Heb ik gezien hoe ze er staan in bloei, even levendig, even wild, even krachtig als de boterbloemen er naast, als de hoog opgeschoten grassen met vreemde namen die ik opzoeken kan en dit alles, midden een bed van paardenbloemen, geler dan geel. Ik kijk naar de netels, bijna verwonderd hoe stengel met blad en afhangende trossen sterk ruikende, o zo tere bloempjes; hoe die er getekend staan, van geen kwaad bewust, verlangend misschien naar de hand die, beginnend van onderaan naar boven toe, hen aaien zou. Zo een stengel, zo een plant, denkend aan het leven binnenin, is eigenlijk, zo vond ik, omdat ik me er goed bij voelde er te zijn en er naar te kijken, een regel poëzie.

Niet deze van T.S Eliots ‘Barre Land’, want die is enkel te doorgronden met Paul Claes bij de hand, noch van Paul Auster; maar laat het ons houden bij een regel poëzie van Bertus Aafjes of, van onze Guido Gezelle, zou een vriend me zeggen. In feite, elke bloem is poëzie.

Ik ken wel de verrassing, het wapen van de netel, weet ook dat hij symbool staat voor het braakliggende land, als houder van al het negatieve dat hij als brandnetel meedraagt. Ik sprak er me onlangs nog, ‘verwoestend’ over uit in een gedicht. Maar zoals hij hier voor mij staat is het een wonderlijk stuk leven.

Zo heeft alles zijn positieve kant en ligt het aan de mens dit positieve - het mag dus ook het  bevreemdende zijn - op te zoeken en aan te wenden om het waardevolle er in te zien en er uit te halen.

Zo wist een dame van de Valais – ze woonde alleen, afgezonderd hoog in de bergen, juist onder de bomengrens - dat de jonge toppen van de plant niet alleen genezend waren voor elke kneuzing, maar ook voedzaam waren en dat een thee van de wortels of van de bladeren, met mate gebruikt, heilzaam was voor heel wat ongemakken. Dit wisten de Kelten, zegde ze, en dus ook in de hoog afgelegen chalet van onze dame. De keren dat we haar hebben bezocht, hebben gewone thee geschonken gekregen, maar haar te horen vertellen was even heilzaam dan toch voor onze geest.

Ooit - maar wanneer dit zal zijn valt af te wachten - zullen we hier eens een netelthee zetten om te zien of die waardige dame de waarheid gesproken heeft. We hebben kwalen genoeg die te bestrijden zijn. Nu,

onkruid is de verzamelnaam voor de brandnetel, maar laten we de netel een wilde plant heten of een plant die in het vrije groeit op een plaats die haar het best bevalt, echter, geen enkele plant,  voortkomende van wat in den beginne was, kan on-kruid worden genoemd.

Als ik het boekje doorblader van Natuurpunt van enkele jaren terug: ‘Gids: 66 verrassende natuurtochten in België’, val ik op tal van bloemen, planten, vlinders en vogels die totaal uit hier en uit mijn nabije omgeving verdwenen zijn, en die voor mij nog enkel bestaan in de herinneringen aan mijn verre jeugd toen ik nog het grote, onvervangbare geluk kende, over de bloemenweiden heen naar het bos te wandelen waar ik dan geconfronteerd werd met de netels aan de rand ervan, naast en onder de sleedoorn.

Een rustpunt in mijn leven is de vijver, een rustpunt in de dag is mijn blog. Als men ouder wordt druipt het sentiment eraf.

Laat het zo!

06-05-2019, 20:32 geschreven door Ugo d'Oorde