De nagloed in het westen van wat de dag is geweest, ook, uitzondeerlijk zo opgedoken, de nagloed van de woorden die ik ooit schreef op dagen van creativiteit en van innerlijke verbazing; op ogenblikken die van het leven waren, van de geuren van gedoofde kaarsen en van appels, donkerrood gerimpeld op een brede schaal in blauw van Delft. Stilleven uit de tijd geknipt.

En even stil, ook uit de nagloed komende, Ezra Pound over dat kind van hem:

Tree you are, moss you are 
You are violets with wind above them
A child – so high – you are
And all this is folly to the world. 

Hij dacht aan de viooltjes op de Lona-alp, trillend, tussen gentiaan en edelweiss, in het grote wondere licht van de bergen erover en de wolken die schaduwvlekken tekenden op de alpenweide. Hij dacht aan de viooltjes toen het plots sneeuwen ging in augustus :

You, dacht hij, you and violets, and all this is folly to the world, Te teer, te licht, te gezocht om te vermelden. En dan, hoe komt hij erbij?

Moeder vertelde hem ooit over haar broer, Stefan, een oud-strijder van de eerste wereldoorlog dat hij, heel jong, geen snippertje papier ongelezen liet, dat hij alles wat ook maar letters droeg lezen wilde. En voegde ze eraan toe,  bij ons thuis was er niet veel om te lezen. Haar woorden vielen op toen hij tussen een hoop vergeelde bladen de tekst  terugvond van een knipsel uit Le Monde van 11 en 12 december 1960, met de toespraak die Saint-John Perse hield naar aanleiding van zijn in ontvangstneming van de Nobelprijs voor literatuur.

Hij had, zonder hem goed te begrijpen altijd de poëzie van Saint-John Perse bewonderd, een rijkdom aan woorden, aan opgeroepen beelden, warmte, muzikaliteit, grote zeggingskracht.

En hij herlas wat hij destijds in het artikel onderlijnd had:’

Lorsque les philosophes eux-mêmes désertent le seuil métaphysique il advient au poète de relever là le physicien et c’est la poésie alors, non la philosophie, que se réveille la vraie fille de l’étonnement’.

En dan, zoals hijzelf het soms doet, de hoge vlucht van Saint-John Perse:

‘Et c’est d’une même étreinte, comme d’une seule grande strophe vivante qu’elle embrasse au présent tout le passé et l’avenir, l’humain et le surhumain et tout l’espace planétaire avec l’espace universel.’

Mag hij dit niet vertalen als de rol die de poëzie vervult, om in een grote levende beweging op te nemen, verleden en toekomst, het menselijke en het bovenmenselijke, de ruimte en de geordende beweging van het ganse Universum, over ons en in ons.

Is het voldoende om ons even te verstillen. Even terug te gaan tot het kind dat we waren, verbaasd door de sneeuw in augustus en de vlokken die hangen bleven in het bosje viooltjes rillend in de kille wind, hoog op die Alp waar je nog van dromen durft dat je er ooit waart, zelfs dat je er ooit keren zult.

07-12-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er is geen Sinterklaas mee gemoeid, geen Sinte-Maarten, geen blijheid of ontgoocheling op het gelaat van kinderen, niets van dat alles, enkel het licht dat winters is, koud en grijs, en wat sneeuw, de eerste, over het land.

Zo zijn we opgestaan zo zullen we slapen gaan, onze gedachten meenemend in de slaap, wat woorden eruit nagelaten als een bundel planten die we drogen lieten om  later te bewaren onder glas tot ze hun kleur verliezen. Een kader bleef over van de vele die het kind in mij achterliet,  een furie van mij die er maanden is geweest, onnodig eigenlijk, om maar niet te vergeten de schoonheid die ze ooit hielden in hun leven als bloem en plant of als minuscule zwam of schelp, of wat ook.

Tijden in een leven die van ons vergeten kind-zijn waren, met ingetogenheid samengebracht, geschikt en ingekleefd zoals woorden in een zin.

Hoe verbaasd we staan bij het herontdekken alsof het kunst zou zijn om te bewaren, in een verborgen hoek van de kamer er tijdloos neergezet voor andere tijden die we verwachten, tijden die alhoewel ze niet meer komen zullen zoals we dagelijks ondervinden, we toch nog mogelijk achten want te moeilijk om definitief achter te laten.

Je kunt het als overbodig zien, gemaakt gekunsteld om te vergeten maar voorlopig nog te houden tot het blijvend weggedoken verpulveren zal in atomen.

Wat ik zeggen wil is miniem, is wat tijd, deze van het schrijven, die werd neergezet hier, maar ditmaal om te bewaren, hoe we droomden nog op een leeftijd die geen dromen meer toelaat omdat de realiteit alles overheerst van wat we doen of laten willen.

We ons vasthouden aan een strohalm om toch ons blad te vullen als we verkeerd - gedachten gehuld in lompen - zijn opgestaan, onze schoen, geplaatst voor de schouw, leeg gebleven, de wortel erin onaangeroerd gebleven.

Hoe moet ik verder dan met mijn verhalen over het schone van het achterblijven als anderen sterven gaan en zovele anderen blijven leven, wat weet ik dat ik nog zeggen wil alvorens heen te gaan.

Vandaag is er geen jota van overgebleven. We zien wel hoe het morgen zijn zal als de sneeuw zal komen zoals ik hoorde  en met de sneeuw de woorden komen zullen zoals ze komen met de regen en met de winden van overzee.

Woorden die nog komen zullen uit de dorre aarde als allerlaatste vruchten opgestaan om verwondering te zijn en verwarring op te wekken voor een lange tijd. Een tijd die blijven zal, zoals een vage geur die hangen blijft na wat er gebeurde totaal onverwacht. Hopen we bestand te zijn tegen elke verandering die vandaag nog komen zou of de dagen erna.

Dit alles in het ijle van de dag geschreven, er geen bodem was om op te staan, we vlotten bleven in ons woorden die ons meenamen en we elk houvast misten, elke redelijkheid ons ontnomen om anders te zijn dan we ooit waren.

Ogenblikken lang losgeslagen, totaal verloren voor een tijd, maar niet met angst gevuld. Integendeel, met een losheid die verbaast.

Ga ik dit nog eens herlezen of laten zoals het er staat. Je kiest maar om te trachten te begrijpen.

Ik echter, ik zal het laten.

06-12-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Wat ik achterliet, gisteren, was eerder een gegoochel met het woord  dan met de tijd, zo voel ik het aan als ik het waag te herlezen wat er geschreven staat. In elk geval mijn woorden waren in gedachten omkleed met een lijkwade, die er nog altijd is na wat Rumi - https://youtu.be/COAAvcpocU4 - erover denkt en velen met hem.

Een goede vriend, bezorgd om mijn geestelijk evenwicht, herinnerde me eraan deze morgen wanneer ik in dit huis nog rondliep in slaapkledij, die ik niet afleggen wil, omdat , omdat…

Omdat ik droefheid ben, geladen  met droefheid ben, de muziek van KLARA naar de middag toe té passend opdat er aan mijn gevoelens zich iets wijzigen zou.

En ik vraag me af, droefheid om wat? En ik weet het niet of ik weet het wel maar zeg het niet.

Laat gedekt wat is, niets hoeft hierover nog gezegd. Je hebt, schreef ik, je deel geleden van wat er te lijden is en het is dit gevoel dat je meedragen wilt in de dagen die er nog zullen zijn want je gevoelens mengen zich met het dagelijkse gebeuren en eigenlijk worden ze overtroffen door het positieve van je alleen-zijn, dat geen zijn is van een eenzame maar een ‘zijn’ van volheid als je neerzit zoals nu om woorden neer te zetten voor de tijden na jou, wat je al lang aan het doen bent.

Het je vult, het bedekt de droefheid en verheft het droef-zijn tot een geruis op de achtergrond, nauwelijks hoorbaar nog.

Laat het dus. Het wordt overheerst door ons geloof in een soort van eeuwigheid waarvan we, heden ten dage, de ware draagwijdte nog niet vatten kunnen, maar we houden, zoals Rumi een Perzische mysticus van de 13^de eeuw het wist, de zekerheid dat de dood absoluut niet het einde is, en dit weten is ons voldoende.

Dit zijn de eerste dagen van de laatste maand, dit is hoe ik ze beleef in zijn essentiële lijnen, dit is de diepgang ervan, de sporen nagelaten als voren in de aarde. Ik denk dat dit mijn bestemming was: een simpel mens met simpele behoeften in een simpele omgeving van wat boeken  en wat schrijfgerief en wat concerten op tv, en soms, soms het bezoek of de mail van een vriend. Heb ik nog nood aan meer?

Zo speelt alles zich af waar het zich afspelen moest, de perfectie voor de laatste dagen zoals ik het nu, na het zich voltrekken van wat is van de dood, zie tot stand komen.

En dit terwijl het leven stokt in de bomen en de aarde zich sluit op de winter en ik me open houdt op wat me nog overkomen kan als onverwacht, als niet voorzien. Zoals ik het al zegde het gegoochel dat van de woorden is, opgevangen en neergezet in voluten en acanthuskapitelen, zoals de middeleeuwse meester het deed, zijn hamer op de beitel, gedragen en gevoed door zijn geest.

We doen hem na, al weten we dat we hem niet evenaren zullen, het is dan toch in dezelfde geest dat we optreden en beitelen in woorden wat we zeggen willen over wat uit ons opstijgt van onder het kleurenrijk doek van afgevallen bladeren; of hoe we ons uitdrukken willen in deze dagen van hoog beleven.

Dit gebeurt maar sporadisch, neem het met het nodige respect, de ogen half gesloten.

05-12-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het onherroepelijk teken van de tijd: de aarde in haar baan om de zon ons meenemend op haar tocht, tijdloos voor de aarde

Dit is wat is, de rest is romantiek, het tellen van de minuten, de uren en de dagen, de jaren, is van de mens. We vinden het handig zo, het geeft ons een beeld van de tijd waarop de aarde haar baan aflegt en de hoeveelheid van haar banen en soms is het belangrijk dit te weten, maar voor het overige is de tijd het ‘nu’, is de tijd het ogenblik zelf, en niet het voorbije noch het komende.

De tijd is wat is. Hij is van het schrijven zelf, van elke woord, van elk teken van het woord, en hij vliedt met de vlugheid van het woord; in deze zin zijn we de tijd meester, maar eens voorbij is het voorbij, is het het komende dat komt en even vlug voorbij is. De tijd is de pijl die op zijn doel afgaat, de luchten snijdend, onverbiddelijk. Hij is wat we  ondergaan.

Maar al dit, de ‘becijfering’ ervan inbegrepen - tijd of geen tijd zijnde - onmiskenbaar is dat we, eens op aarde, groeien gaan, volwassen worden en dat van dan af de aftakeling van het lichaam zich geleidelijk inzet, we worden ouder, we verslijten, meegezogen als we zijn, alsof het de beweging van de aarde zelf zou zijn die ons vermoeien zou tot de finale uitputting toe

Dit is al van het gebinte van de tijd voor dier en plant en al wat van het stoffelijke is in de mens, we ondervinden het ‘aan den lijve’, het vergaat, het brokkelt af, het is gedoemd te verdwijnen.

En dan zijn er onze gevoelens die meegesleurd worden en de tijd ingaan tot we geleden hebben het deel van wat er te lijden is, en je er een stop op plaatsen wilt.

Zo ben ik teruggegaan naar de wortels die ver in de tijd liggen, de wortels van het schrijven, maar wat ik terugvind in oude bladen, ik weet niet of het me wijzer zal maken dan ik al ben, of hoeft het niet, heb ik er geen nood aan. Ben ik, meen ik toch, al wijs genoeg om te weten dat mijn dagen hier geteld zijn. Neergezet in het boek van de tijd resten er me nog heel weinig, Dit is het gevoel dat regelmatig opwelt in mij, dat ik in de kiem dan smoren wil. Maar, zoals van vele zaken, wat ik ook vinden mag dat me opwekken kan van wat ik ooit heb neergezet in woorden en er zijn er heel wat van half belangrijke tot hoog sprekende, blijft de echo ervan in mij hangen.

Het zit allemaal verweven in de tijd die ik hier doorbreng, zelfs in mijn tijden van verwondering blijven er flarden van over. Echter, weet: momenten van gelukzaligheid, hoe kort ook of hoe uitgestreken in de tijd, ken ik nog.

Er is geen sprake van wanhoop, verre van.

04-12-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik kreeg gisteren het bezoek van een paar vrienden – laat ons zeggen goede kennissen – onvermijdelijk had het voornaamste van onze gesprekken een filosofische inslag. Voor hen was het duidelijk de evolutie van aap tot mens was het werk van de natuur want in alles overheerst de natuur. Als ik dan vroeg wat verstaan werd onder natuur, dan was natuur het leven.

Ik had kunnen verder gaan en vragen wat het leven was, maar ik heb het over mij laten gaan en gezegd dat ik het beaamde en dat dit leven – hij was een gepensioneerde arts – aanwezig was in elke cel, in elk atoom, in elk deeltje van atoom, wat hij maar al te goed wist en, zegde hij, elk deeltje van elke atoom weet, en dat is van het leven, weet wat het te doen heeft tot alles stil valt met de dood.

Het bleef hierbij. Na hun  vertrek viel alles stil in huis, zoals alles stil valt in elk atoom van het lichaam. Maar ‘het weten’, is dit van het atoom, van de deeltjes zelf, is dit ook stilgevallen?

Wel ik denk van niet, ik denk dat het iets is dat wordt ingepompt van uit wat van het leven is. En me sterk voelend in mijn eenzaam-zijn heb ik het volgende geschreven om te lezen op de uitvaart van mijn broer:

Georges, mijn broer, zoals ik, zoals onze broer Daniël die vroeger al ging, geboren uit de schoot van moeder en vader, en bedeeld en gezegend met de geest die, zoals deze van allen, uit de Kosmos komt.

Je wist het duidelijk zoals je weet had van vele dingen.

Je wist het van vers 3. 19 uit Genesis dat je lichaam maar wat stof was, wat stof van sterrenstelsels. Je wist het ook van de geest, waar Genesis niets over zegt omdat het niet nodig was er iets over te zeggen, omdat alle geest van de Kosmos is en hier niets over te zeggen valt: Hij is, Hij is er altijd geweest, zelfs vóór de tijd er was.

Zo is het dat het deel geest van jou, dat je werd toevertrouwd, dat je gebruikt hebt met inzicht en toewijding, met vreugde en ingetogenheid, dat dit deel geest van jou terug opgenomen werd, in al zijn aspecten, in de geest die van de Kosmos is.

En, je bent heengegaan in alle glorie, gedragen door en gevuld met dit fenomenale weten dat die geest van jou, eeuwig is en dat aldus de eeuwigheid je is beschoren.

Er kan je nu niets meer overkomen, alles heeft zich voltrokken wat zich voltrekken kon.

Georges, mijn broer, ik omhels je met mijn broederlijke warmte. Ik, je broer Karel, die je volgen zal, wellicht, heel binnenkort.

03-12-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb niet alleen de zorg om wat ik schrijf, ik heb ook deze om te weten wat ik eet, wat ik drink en hoe ik me kleed, om niet te spreken van de zorg hoe ik hier rondwandel. Het is geen kwestie van bijzaak als mijn blog er maar staat, neen het zijn mijn levensomstandigheden die  van het hoogste belang zijn wil ik ooit 31 december 2023 bereiken.

Ik weet hoe ik me deze morgen voelde, geradbraakt, moeilijk en vooral pijnlijk om  op gang te komen. Ik noteer het hier omdat het op-gang-komen verergert van dag tot dag en deze morgen had ik de indruk dat het fysisch de slechtste morgen was die ik ooit had gekend en ik overdrijf niet. Ik kan er geen cijfer op kleven om bij te houden hoe mijn toestand evolueert maar ik ben weinig optimistisch wat dit betreft. Eigenlijk is er geen greintje optimisme overgebleven en is een operatief ingrijpen de enige oplossing, maar ik heb al ziekenhuizenverblijf genoeg gekend opdat ik er nu nog zou bijnemen.

Ik heb dit niet willen verzwijgen, het bewijst enkel in welke toestand ik me bevind, te voegen bij de gemoedstoestand me bij momenten overvalt. Jullie leren aldus wat er omgaat in dit lichaam en geest van mij. Weinig aanmoedigend om verder te lezen is het niet, zoals het voor mij weinig aanmoedigend is om er verder te schrijven.

En toch wil ik van geen wijken weten, zelfs als ik vandaag weinig meer heb dan uitweiden over zaken die alleen mezelf kunnen aanbelangen, een radiografie die ik neem om later, wanneer weet ik niet, te vergelijken met mijn toestand van dan. Wat me eigenlijk niets zou opleveren.

Dit zijn zinnen die in mij zijn opgestaan bij het neerzitten voor mijn klavier, pas nu ik me er van bevrijd heb kan ik verder en zeggen dat ik gisteren geschreven heb wat ik wil dat, komende uit mij, gezegd wordt op de uitvaart van mijn broer.

Het is niet zó veel, het betekent dat hij nu terug is naar waar hij vandaan komt. En als ik dit zo formuleer dan is het omdat ik enkel gesproken heb over de geest in hem, de geest die zijn bezieling was, zijn eigenheid, zijn wijze van denken over wie hij was en hoe hij was en ook hoe hij dacht over zijn geïntegreerd zijn als mens niet alleen in de maatschappij waarin hij leefde, maar ook, en dit was uitzonderlijk, hoe hij zich voelde als zijnde deel van de Kosmos over hem.

Hoeveel zijn er die hier als deel van de Kosmos rondlopen?

Ik weet dat het deze gevoelens waren die hem sterkten bij zijn heengaan: het realiseren van wie hij was en wat hij was, lichaam en geest, het ene sterfelijk, het andere onsterfelijk.

Hij wist dat hij - zegge ‘zijn diepste ik’ - blijven zou, al wist hij niet, al weten we allen evenmin, onder welke vorm dit geschieden zal, maar het ‘onsterfelijk-zijn-van-de-geest’ was hem meer dan voldoende, het was zijn leuze en zijn ingehouden blijheid.

In die mate was hij een voorbeeld voor hen die sterven gaan en zeker, zeker voor mij.

02-12-2022, 08:55 geschreven door Ugo d'Oorde  

Eertijds had het geschreven woord het voordeel dat het bleef, waar het was neergezet kon het te allen tijde gelezen worden: ‘wie schreef die bleef’. Dit is voorbij elk woord kan  nu worden opgenomen en beluisterd wanneer het je past, waar je ook  bent en hoe dikwijls je het horen wilt. Maar toch is het schrijven van een andere aard, je kunt het wijzigen zoals je wilt alvorens het achter te laten; het gesproken woord daarentegen is onverbiddelijk, eens gesproken blijft het gesproken, erop terugkomen is een bewijs van ondoordachtheid, van een tekortkoming die niet onopgemerkt blijft, terwijl het bij het schrijven amper of niet wordt opgemerkt.

Ik heb het niet dikwijls aangedurfd een lange tijd het woord te houden voor een groep toehoorders en mijn gedachten te laten vloeien zo voor de vuist weg als water uit een bron. In een gesprek gaat het wel, de woorden komen zoals ze komen moeten en kunnen bij reactie onmiddellijk worden aangepast of breder uitgestreken. Het komt overeen met het tijdig verbeteren wat er eerst geschreven stond.

Waarom schrijf ik dit, wel enkel en alleen omdat ik gewrongen zit met de woorden die ik schrijven wil om gelezen te worden op de uitvaart van mijn broer Georges. Ik ken mezelf maar ik ken niet de toehoorders die erop aanwezig zullen zijn. 

Houd ik het bij het alledaagse dan ben ik niet tevreden over mezelf en beleef ik er geen vreugde aan; daarentegen, neem ik een te hoge vlucht dan laat ik misschien mijn toehoorders verweesd achter.

Nu, ik ken mezelf voldoende. Ik zal vast en zeker de gelegenheid gebruiken om te zeggen dat het lichaam stof van het aardse is terwijl de geest van de Kosmos is en als dusdanig onsterfelijk. Hoe ik dit zeggen zal heb ik nog uit te zoeken na al wat ik erover schreef moet het mogelijk zijn het te verkondigen op een aanvaardbare, begrijpelijke wijze.

Veel tijd rest er me niet meer, het is dus vandaag 30 november dat het het best voltrokken wordt. Ik reken erop dat mijn dag zich pas sluiten zal als mijn woorden geschreven staan, wat er ook, gebeuren moge en welke vriend op bezoek ik ook ontvangen mag.

Ik herlees tot waar ik gekomen ben, ik herlees de richtlijnen die ik me meegegeven heb om te kunnen besluiten tot een zekere voorzichtigheid in mijn bewoordingen. Ik heb dus een dubbele taak deze morgen, een blog schrijven en een korte tekst van hoogstens een paar minuten om voorgedragen te worden. Het ene is routine, het andere is een kwestie van gevoelens en gedachten, vooral deze laatste zijn belangrijk, de gevoelens zijn er in elk geval onderhuids, deze hoef ik niet te benadrukken. De sfeer van wat er zich afspelen zal is voldoende doordrongen van de tekenen des doods, die teveel de kop opsteken de laatste tijd of we het nu willen of niet,  ze wentelen zich om ons heen.

We kennen ze maar al te goed.

01-12-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het einde van de elfde maand, van de maand des doods schreef ik en schreef ik het niet ik heb het gedacht want hij was dag aan dag steeds in mijn omgeving en ik in deze van hem.

Ik heb nu de zorg enkele gedachten op te tekenen om te brengen op de plechtigheid van de uitvaart van mijn broer. In feite schreef ik die, in zijn brede lijnen, in mijn blog van 25 november. Ik zal er het essentiële uithalen maar ikzelf zal het woord niet nemen want ik weet dat de ontroering me overvallen zou en mijn stem stokken zou, ik zal dit toevertrouwen aan een van mijn dochters om mijn woorden te brengen, traag heel traag opdat mijn woorden de tijd zouden krijgen begrepen te worden, want ik wil gedachten met slagkracht die doordringen zouden tot in het diepste van het zijn.

Ik schreef een ontwerp de voorbije nacht, heb dit nog niet herlezen, ik aarzel maar ik weet dat het een voor velen, ongewone, onverwachte tekst gaat worden, geaxeerd op vers 3, 19 van Genesis – immer de as van mijn betogen – misschien las ik de tekst ervan in, in een van mijn blogs, misschien niet, het zal afhangen van de omstandigheden waarin ik me bevinden zal, later, een morgen in de tijd die erna komen zal. Tenminste zo er nog een tijd komt, erna. Want je hebt niet de kleinste zekerheid hierover, je verwacht het wel, je verwacht nog heel wat geschriften als blog de wereld in te sturen, pogingen om te verbazen wie nog, in deze tijden, open staat voor verbazing.

Mij verbaast bijvoorbeeld hoe lang het morgenlicht, hoe het ook moge zijn, talmt om  op te komen en, hoe vlug het ook verdwenen is, opgeslorpt door de duisternis die valt als een steen.

Ik heb dit vroeger nooit bemerkt, toch niet de impact ervan gekend zoals ik die thans ervaar, het is een van de weinige voorvallen uit de wereld om me heen, nu ik geen dagblad meer volg, nu ik amper luister naar het nieuws dat binnenkomt, gehaast gesproken, uitgebazuind en ik het niet horen wil, ik niet verleid wil worden er naar uit te kijken, maar het licht is van mijn dagen en ik koester het als het binnenvalt door de ramen op de dingen omheen mij. Of, wat ik allemaal schrijven wil om jullie te vertellen hoe mijn dagen zijn, nu ik enkel nog mezelf als gesprekspartner heb.

‘Mijn blogs en ik’ is de titel van het verhaal dat ik al jaren aan het schrijven ben, ik had  er nog niet aan gedacht maar dit is wat ik verkondigen wil, dit is hoe ik bestaan heb de laatste tien jaren van mijn leven en ik hoop er nog één jaar aan toe te voegen.  De tijd – en laat me zeggen dat hij mijn vriend is – zal het uitmaken of mijn lichaam erin slagen zal het vol te houden want in mijn geest heb ik het volste vertrouwen, zoals mijn broer Georges er het volste vertrouwen in had vooral op het ogenblik dat hij ging.

Ik dacht eraan dat hij gegaan is met een binnen-glimlach, als een jonge eend die opstijgt uit de lotusbloemen, zoals destijds de farao’s naar Orion toe.

A place to be.

30-11-2022, 07:43 geschreven door Ugo d'Oorde  

En wat heb ik jullie vandaag te melden?

Ik stel me trouwens de vraag in welke mate het nog een verrassing is wat ik schrijf. Ik heb al zovele blogs geschreven dat ik vrees dat ik, wat er al staat, aan het herkauwen ben in andere woorden of het te bekijken van uit een andere gezichtshoek. Zelfs deze zin moet ik al ergens hebben staan.

Maar welke zaken, totaal nieuwe, heb ik nog te melden om jullie te verbazen? Want het is op het verbazen dat het neerkomt, zoals de muziek uit ‘Out of Africa’, nu op KLARA me verbaast en me raakt. Raak ik jullie ook soms zoals het gebeurt dat ik mezelf raak met de woorden die ik schrijf en de intonatie die ik er in leg?

Op dagen zoals deze: het licht dat schuil gaat in de wolken, eens mijn blog geschreven, de tijd ik glijden laat omdat ik geen nood meer heb aan tijd, geen nood meer iets te doen of niet te doen, maar toe te zien wat er gebeuren gaat, ik het vele dat ik geschreven heb in vroegere tijden rusten laat, er kome van wat er van komen moet

Hoe velen zijn er niet van mijn leeftijd, die  denken zoals ik, die wat geschreven hebben, voldoende om er gerust in te zijn dat hun dag niet nodeloos voorbij is gegaan, die dan de tijd hebben, hen de tijd te laten ontglippen, alsof hij er niet meer was; neer te liggen en te luisteren naar de muziek van wie ook, gekend of niet gekend, klanken die een betekenis dragen maar die je heen laat gaan over de klanken binnen in jou die je voorrang geeft op alle andere, waarin je bent opgenomen om er niet meer uit los te komen, al beseft je het niet maar het  zijn de klanken van wat voorbij is. Het dichtstbije erin het zwaarst wegend, jij ermee omwikkeld zijnde.

Wie die anderen zijn of wat ze zijn, hoef ik niet te weten maar ze zijn er en ze tonen zich, wellicht zoals ik me tracht te tonen, in een soort van stuiptrekking van wat nog leeft in hen en dat ze tonen willen er nog te staan ondanks het hoog getal jaren dat ze meedragen met hen als ze zich verplaatsen nog onder de mensen.

Uitzonderlijk getekend door wat gezegd of gedacht wordt over hen en hoe naar hen wordt opgekeken met ontzag als een kaste apart, als zij die lopen op de richel des doods.

Al weten ze dat niemand het hen zegt, maar jij weet het en dit is je meer dan voldoende, het beste is dan ook het niet te laten blijken dat je het weet, het stil te houden en alles te doen opdat het niet lijken zou dat je er mee begaan bent. Er is in elk geval een effen getal dat afschrikt, dat je niet halen wilt.

Maar hier aangekomen is het me eens te meer duidelijk hoe moeilijk het is de terugweg terug te vinden als je ‘unterwegs’ geen keitjes heb gestrooid,

Zo ben ik schrijvend uitgekomen waar ik niet uitkomen wou, zeker vandaag niet. Maar er staat geschreven wat me te binnen viel en het zou zonde zijn het voor mij uitzonderlijke erin te negeren door het te verwijderen.

Laten we dus wat er staat, wie weet wie er de schrijver van is?

29-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ditmaal wil ik eens niet beginnen met mezelf, wel met een vriend onder jullie die me beloofde me te bezoeken én met een andere vriend van mij én met een fles zeer oude Sauternes. Het gaat hier niet om de Sauternes, wie weet of hij nog drinkbaar is maar om het bezoek in mijn oude dagen. Al heb ik evenveel – méér eigenlijk – om wat een andere vriend me stuurt: ‘Do not stand at my grave and cry / I’ m not there, I did not die.’[1] Waarbij, als je dit leest, je ogen de neiging hebben vochtig te worden of hoe teergevoelig je geworden bent als het de dood betreft. Het is geen sterven meer, het is een heengaan en een voorafgaan naar een plaats of een andere wereld, een andere Kosmos, parallel aan deze van ons.

Ik herhaal het en blijf het herhalen al staat het nergens zwart op wit bewezen, het is een gevoelsmatige zekerheid die sterker is dan om het even welke formule ter zake. En ook omdat de idee van ‘het leven na de dood’ overal opduikt waar je ook zoeken gaat alsof er geen greintje twijfel meer mogelijk was.

Maar ik wil ook niet kleinerend doen over het bezoek dat ik verwacht van om het even wie, om even, even maar te praten over de dingen van vandaag, gemoedelijk, zoekend naar diepte, naar verwevenheid die er is via de geest in ons die in een zelfde richting wijst, een richting die gaat naar het wonder dat het leven is – het levn dat geest is - waaruit het wonder van de dood is opgedoken.

Niet, zeker niet omdat onze dagen anders een leegheid van ‘zijn’ zouden zijn, wat hoegenaamd niet het geval is, integendeel ze zitten barstensvol met gedachten die de vrucht zijn van de levende geest in ons. Nooit in de verre dagen ervoor hebben we de gelegenheid gehad zo intens als nu te leven en getuige te zijn van het wonderlijke ervan.

Dit ook is wat ik meer dan vroeger benadrukken wil, hoe dichter ik kom bij de dood des te dieper geloof ik in het leven en zie ik de schoonheid ervan in, ondanks het lichaam van mij dat aan het afbrokkelijken is, een toestand die niet meer om te keren schijnt, zo voel ik het toch aan, zodat ik me er niet meer tegen verzet toch niet als ik aan het schrijven sla.

Het schrijven dat een even groot wonder is, of het wonder van het schrijven dat me elke morgen bezoekt en waarin ik opgenomen word om niets méér te zijn dan het schrijven zelf, dan het opvangen, met mijn vingers over het klavier, van de woorden die opduiken, komende van ergens, misschien wel van die andere Kosmos waar ik het hoger over had.

Want wat weten we hierover, hoe komt het dat ik de woorden die ik opvang omzetten kan zodat jullie in de mogelijkheid zijn deze te lezen en te begrijpen op jullie wijze, daarom niet gelijklopend maar toch inwerkend op jullie gemoed, zoals ze ook hebben ingewerkt op dat gemoed van mij.

Ik heb dus eigenlijk als nieuws uit de wereld, helemaal niets te vermelden, wel dagelijks het nieuws uit het landschap van de geest in mij.

Dit is immers wat ik jullie te melden had vandaag.

[1] https://youtu.be/BM8TQH-zDbQ?list=TLPQMjYxMTIwMjLs62vERIIGRA

28-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik voel me rustig waar ik ben, voldoende om te blijven waar ik ben en de deur niet meer uit te gaan, behoudens één plaats die me bij blijft, een onooglijke hoek van een alpenweide in de omgeving van de Moirygletsjer boven Grimentz waar mijn as zal worden uitgestrooid. Niet dat ik er heen wil, niet dat ik daarna op het terras van het restaurant (van Clément Salamin) aan de barrage een ‘kaasfondue’ zou willen gaan eten, met een glas Amigne of Arvine er neergezeten met een schaapsvel in de rug.

Niet van dat alles, geen dagdroom dus die ik nog eens zou willen beleven in de volle realiteit van het ‘erzijn’, ik weet enkel hoe goed het zou zijn indien ik het nog kon en het is aan het nog kunnen dat ik hangen blijf.

Maar dagdromen doe ik niet meer, zelfs niet als ik in  de dag ga neerliggen met mijn voeten hoog - omwille van het ophopen van water erin – neen, zoals ik zegde ik voel me goed tussen de vier muren van het huis met de vertrouwde zaken om me heen, zaken die me vertellen ook hoe het voorheen was, het heden allesomvattend dus: het voorbije en het komende samen en toereikend. Al weet ik niet met preciesheid wanneer, ik weet toch wat binnen korte tijd komen zal, en dat het komende zijn wortels heeft in  het heden.

Ik er dus niet aan ontkom, alles geregeld zijnde voor mij, elke minuut, elke seconde ervan. Wat ik ook doe of niet doe, het doen of het niet doen ligt vast, het is slechts een kwestie van tijd, tijd een kwestie zijnde van de baan van de aarde om de zon en van de zon in haar zonnestelsel.

Durf ik dan schrijven dat elk punt van de aarde om de zon gebonden is aan al wat me nog te wachten staat of omgekeerd dat al wat me nog te wachten staat geschreven staat in de baan van de aarde om de zon?

Ik heb er geen zicht op, gelukkig maar, ik hoef er niet aan te denken gezien ik er niets tegen vermag, want het feit van er iets tegen in te brengen ligt vast op de punten van de baan. En dit is zo omdat ik geen weet heb van de omstandigheden omheen mij ver af en dichtbij die bepalend zullen zijn voor de omstandigheden waarin ik verkeren zal. Ik weet niet waar ik dan die fameuze ‘vrije’ wil van mij plaatsen moet.

Ik verkondig maar wat ik blijf verkondigen in alle talen: ik ben het resultaat van de omstandigheden waarin ik van mijn geboorte af ben opgegroeid, hierin begrepen de ontmoetingen die ik heb gekend, de boeken die ik heb gelezen en de plaatsen die ik heb bezocht, al dit heeft bijgedragen tot de persoon die ik geworden ben.

Andere elementen kunnen  bepalend geweest zijn, maar wat is er van mezelf geweest, iets dat ik zelf, totaal onafhankelijk van mijn omgeving, zou gedaan hebben, is er ooit zo iets geweest?

Zijn we dan een speelbal van onze levensomstandigheden?

27-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Let niet al te veel op de inhoud van mijn woorden, schrijven is een noodzaak, is mijn leven. Het schrijven zelf komt eerst daarna wat ik schrijf, waarheid of twijfel-waarheid.

Met dit voor ogen moet je me lezen. Hopelijk heb je er geen last mee. Het betekent hoegenaamd niet dat ik niet trachten zou aandacht te hebben voor wat ik achterlaat (voor de eeuwigheid). Zo gek ben ik nu ook niet,  maar het kan dat ik in mijn besluitvorming terecht kom op onontgonnen terreinen die ik ontginnen wil met alle gevolgen van dien omdat mijn ontginning steunt op een  vindingrijkheid die ik denk te hebben, maar dan toch niet heb.

Weet dus, en beoordeel me in dit licht, dat het schrijven voor mij een stille vreugde is, een binnenpret die ik tracht te delen met jullie. Ik ben een gelukkig man als ik me inbeeld hoe ik elke morgen sta te wachten op je drempel tot je me openen zult om mijn woorden te lezen. Mijn vreugde is dus dubbel – ik herhaal me nu – één, deze van het schrijven of dit nu lichtend is of een dofheid verbergt en twéé te weten dat je me toelaat binnen te treden in jou, en dan liefst binnen in het diepste van jou, om er een tijd te verblijven en aldus deel uit maken van je dag.

Aldus versplinter ik me naar vele oorden toe, destijds zoals ik vernam naar Bretagne toe en naar Perth en naar een plaats in Thailand toe om de andere plaatsen die ik ken niet te vermelden, onder meer een plaats met de echo nog van een notelaar die ontwortelde en terecht kwam op het dak.

Wat doet het me, dit alles?

Wel, in mijn omstandigheden doet het me meer dan je vermoeden kunt, het vult me met een vreugde; het is een lichtpunt dat me, eens geschreven wat geschreven moet, me volgen blijft tot het begin van de nacht – tot binnenin de nacht - als ik aanvang te denken aan wat ik schrijven zal de volgende dag.

Ik dacht aan de glasparels van mijn paternoster die door mijn vingers gleden als kind. Wie vermeldt vandaag nog het woord ‘paternoster’, en waarom doe ik het dan? Omdat het een flits is die me toegeschoven wordt van uit mijn verre jeugd, een paternoster én, een schapulier op het blote schouderblad die ik een tijdje droeg. Mijn God, waar zijn die tijden heen gegaan, welke wijsheid zit erin verborgen, of eerder, welke ‘onwijsheden’ droegen we mee met ons in die tijden van toen?

Ik sprak, amper enkele dagen terug, over die tijden van toen met mijn broer, die toekijkt op mij van uit zijn cluster. Misschien is hij het die de woorden schapulier en paternoster binnen schoof in mij, hij aldus me volgen blijft en me zeggen wil dat hij er nog altijd is.

Inbeelding wellicht, niets meer dan het verzinnen van iets dat er niet is, hoewel ik het schreef en behouden wil als een mogelijkheid.

Ook schreef ik eens dat alleen het meest onwaarschijnlijke het meest waarschijnlijke is, en ik blijf erbij, en waarom niet, waarom zou ik vandaag verloochenen wat ik ooit schreef op andere dagen, dagen van een andere kleur en een andere inhoud als ik rekening houd met mijn dagen van nu, nu het stil is geworden in mij?

Een stilte die ik houden wil.

26-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Teer blauw, onwezenlijk blauw is de horizon van mijn gedachten, het wordt een moeilijke dag/blog. Dood en leven liggen ineens te dicht bij elkaar, raken elkaar zodat ik geen scheiding zie. Ik zal hier niet uitweiden over de dood van mijn broer voor wie het leven té genadeloos werd, té bitter, té onleefbaar, maar hij ging in alle rust en alle zekerheid dat zijn weggaan een nieuw beginnen was.

Hij wist dat hij het wist, en het was zijn sterkte in zijn laatste momenten hier, zijn allerlaatste momenten van zijn aardse ’zijn’. Hij wist genoeg dat geschreven stond dat zijn lichaam maar wat stof was, maar vooral dat niets geschreven stond over wat zijn geest betrof, omdat er niets geschreven hoefde, omdat de geest niet van hem was, maar dat de geest van hem geïntegreerd was in de geest van de Kosmos en er door het verdwijnen van zijn stoffelijk lichaam niets, niet de minste jota, gewijzigd werd aan het deel geest dat hij toegewezen had gekregen bij zijn conceptie/ geboorte.

Ikzelf heb hem nooit bezocht in zijn stoffelijkheid, wel in zijn geestelijk bestaan. We stonden tegenover elkaar als twee lichamen, maar dit was niet wat ons bond, wat ons aan elkaar hechtte was het innerlijke. Of hij er was of er niet was het was deze onzichtbare maar wezenlijke binding die er was tussen ons en deze is gebleven met hem, zoals ze gebleven is met  mijn andere broer die de aarde veel vroeger heeft verlaten. In feite blijf ik alleen over maar dit alleen-zijn is geankerd in een drie-eenheid van zijn, ik in hen en zij in mij en de essentie wat is van hen is in de essentie van mij.

Je sterft dus niet de dood, je sterft het hechte leven.

Je bent, mijn broer, zoals wij allen, een vrucht van de Kosmos geweest, zichtbaar als deel  van de zichtbare kosmos, maar  evenzeer en even duidelijk, deel van de onzichtbare Kosmos, deel van het ruggenmerg ervan, de geest van de kosmos.

Het ene beweegt en veroudert, het verschrompelt in zijn stoffelijkheid van vlees en bloed; het andere, het geestelijk element hebben we ontleend aan de Kosmos, het is onaantastbaar, het is onveranderlijk, het bestaat buiten ons lichaam als onvergankelijk.

De vraag is of dit ontleende deel na ons vertrek, aanwezig is in een cluster of, aanwezig in de totaliteit aan geest. In de Kosmos. Ik kan hier niet op antwoorden, ik kan enkel stellen dat het een cluster is, en als dusdanig  een deel is van het geheel met een vorm van eigenheid als een van de ontelbare clusters. Maar dit overstijgt me, ik neem hierin geen vaste stelling in.

Trouwens heel mijn betoog hier is gevoelsmatig, heeft geen wetenschappelijke ondergrond. Hierin is geen wetenschappelijk bewijs mogelijk, het is wat ik denk, het maakt deel uit van het onwezenlijk blauw van het licht in mijn horizon  van gedachten.

Ik verdedig me dus enkel en alleen met de argumentatie die ik (schaamteloos) hier ontwikkeld heb, en ‘honi soit qui mal y pense’.

25-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Na al wat ik al geschreven heb, maar dan gekeken naar de laatste dagen, wat kan ik er nog aan toevoegen of hoe kan ik  nu ineens opnieuw een andere weg inslaan?

Ik ben in feite een speelbal van mijn gedachten, schijnbaar met een ganse gamma aan mogelijkheden die ik maar ontdek als ik me open in mijn woorden.

De aanleiding voor mijn laatste blogs waren de ‘ontstellend’ mooie natuurfoto’s in een e-mail van ‘Natuurpunt’ - waar we allen lid van zouden moeten zijn – en dan vooral deze van een libelle, haarscherp en van een opvallende schoonheid.

Ik stelde me de vraag welke evolutie deze had doorgemaakt om te komen tot dergelijke elegantie en verfijning wat elk puntje ervan betrof, en dan niet alleen het uitzicht ervan maar ook wat er binnenin dat lijfje/kopje/oogjes omging om te ‘weten’ wat het hier te doen had om het libellenbestand in leven te houden.

Een vraag die ik alleen beantwoorden kon met te schrijven wat ik schreef, ontoereikend misschien maar toch gaande in de goede richting uitkijkend naar wat ik noemde ‘de Bedenker’ ervan. Niet specifiek van deze libelle maar specifiek voor elke vorm van leven hier op aarde, alles toegespits op perfectie, tot, maar dit is dan een uitloper van het leven in de mens, de perfectie van de camera en de fotograaf/fotografe die de foto nam.

Waarom ik niet ophoud dit te herhalen in een of andere vorm, wel het is omdat ik verwonderd ben, omdat ik geraakt wordt door alles wat ik zie omheen mij.

Dit is niet altijd zo geweest maar met de jaren, en er zijn er al enkele – echter noch te veel noch te weinig – is mijn verwondering toegenomen, groeide mijn geest meer en meer naar de Natuur toe of beter, weg van het menselijk gebeuren.

Ik denk dat het een vorm van verzadiging is wat het leven betreft en een stijgend verlangen door te dringen tot de essentie van het ‘zijn’, tot dit van het kleinste leven dat we waarnemen om ons. De foto van de libelle die ik spijtig genoeg niet meer heb kunnen terugvinden om deze over te nemen in mijn blog, was exceptioneel, nooit gezien, hij liet me toe elk detail er van, het minste inbegrepen, na te gaan in een grote bewondering van wat ik zag als het werk van een Genie.

Overdrijf ik hiermee als ik dit schrijf, als ik uitweid zoals ik het doe over een onooglijk deeltje van wat ons gegeven is te zien hier op deze aarde die, als ik lees en hoor wat ik lees en hoor, aan het wegkwijnen  is.

Gelukkig enerzijds, de libelle intens en met alle omschrijvingen te hebben meegemaakt, en anderzijds meer dan bezorgd om het wegkwijnen dat ik ook aan het meemaken ben, heb ik enkel het woord om mijn gevoelens weer te geven.

Maar wat indien ik het Woord niet zou hebben?

24-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik schreef ooit dat als de homo sapiens is voortgekomen uit de aap, het noch dankzij de aap, noch dankzij de homo sapiens is geweest, maar enkel en alleen dankzij de dwingende krachten verweven in de Kosmos.

Klinkt dit als een vloek, als een vernedering voor de mens die we zijn, of betekent het dat we gegrepen zijn door de Kosmos en een wezenlijk, duidelijk element ervan zijn?

Aan ons de keuze maar ik opteer zonder de minste aarzeling voor het element Kosmos in en over ons, het plaatst ons op een verheven hoogte als deel ervan en niet als totaal losstaande van aarde en luchten, neen, we zijn van de Kosmos, we zijn kosmische wezens.

Ik besef niet ten volle welke betekenis hier moet aan gehecht worden maar als dusdanig zijn we ingeschakeld in het kosmisch proces met de impact ervan op het leven in ons en wordt het duidelijk dat het deze impact is geweest die ons gebracht heeft tot wat we geworden  zijn als mens.

Het is op deze wijze dat ik mijn verbondenheid - in feite mijn lichamelijke en vooral mijn spirituele verbondenheid – met de Kosmos onderlijnen wil.

Mijn lichamelijke is duidelijk, mijn spirituele vereist dat er een spirit, een geest aanwezig is in het Universum. En van dit ben ik ten stelligste overtuigd als ik om me heen kijk en zie welke ongelooflijke verfijning ik ontmoet in alles wat mijn oog bereiken kan. Als ik dan hoor – ik heb het nooit gezien – hoe alles wat ons omringt gestructureerd is in cellen, in atomen, in elektronen en noem maar op, in Higgsdeeltjes - voorlopig als laatste in de reeks - dan kan het moeilijk anders dan dat er om dergelijke constructies, om te beginnen te bedenken, maar daarenboven uit te voeren zonder verpinken, dan moet ik voor mij uitmaken dat hier een fenomenaal intellect dat alles overstijgt aan het werk is geweest en aan het werk blijft.

De aarde zit hierin vast, zit hierin gekneld, normaal gezien zou dit ook de toestand op aarde moeten omvatten, maar schijnbaar is dit niet zo, onze handelingen beroeren het leven van onze planeet op een negatieve, onvoorziene wijze.

Was de mogelijkheid dat dit revolutionair gebeuren zich zou voordoen, voorzien door de ‘Bedenker van alles’ en is Hij al naar het uitkijken om aan het werk te gaan - of is Hij al aan het werk? – en te herbeginnen of verder te gaan met een nieuwe poging ergens op een andere plaats in zijn Kosmos.

We hebben het gissen ernaar, maar kan het dat de ‘Bedenker van alles’ – de Kosmos zelf – niet reageren zal?

Uiteindelijk kan het dat het leven op aarde zo onbelangrijk is in het geheel, dat wat hier gebeurt onopgemerkt voorbij zal gaan, maar dan waarom is Hij met ons begonnen?

In feite weet ik weinig meer met een zekere zekerheid dan wat ik schreef in mijn eerste zin bovenaan.

En dan nog?

23-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De komst van het licht is een kosmische wetmatigheid, de komst van mijn blog is om het even wat maar geen zekerheid, het kost me wat, soms heel veel, zijn komst zal ophouden als voor mij het licht niet meer zal opstaan, dit is dan mijn wetmatigheid en ik hoop dat deze ook geschreven staat in de kleine letters van wat de Kosmos is.

Want ook mijn blog heeft een kosmische inslag, waar zou ik anders de woorden gaan halen die ik schrijf dag aan dag. Van het ogenblik dat ik neerzit voor mijn klavier ben ik erop ingesteld, van   dan af is het een fluitje van een cent, is het een kwestie van tijd en wat is tijd, tijd is onbestaande, zijn ogenblikken die in elkaar schuiven, ogenblik in ogenblik en het is enkel het ogenblik dat telt, het is dan dat gebeurt wat moet gebeuren, gebeuren opdat de Kosmos in beweging blijven zou, alles een kwestie zijnde van ogenblikken: voorbereiding en uitvoering, voortdurend voorbereiding vervat in uitvoering en omgekeerd.

Het fenomenale hierbij is dat mijn blog geen voorbereiding is, dat hij komt niet zoals de regen komt, aangekondigd, maar plots, opduikend uit het ‘niet’ van het zijn.

Dit is de indruk die ik heb van het ogenblik dat ik begin tot het ogenblik van het laatste woord, dat eigenlijk nimmer het laatste is maar het begin van het daaropvolgende, doorlopend reeds tot het einde ervan, dat ik niet ken, dat ik pas kennen zal als het er staat.

Wat ik nu schrijf is misschien gebazel maar het is op deze wijze dat alles voltrokken wordt, dan toch wat mijn geschriften betreft. Veel meer zijn ze niet. Een fractie ervoor bestond niets ervan, dan toch niet geschreven, maar iets in mij zorgt ervoor dat ze vastgelegd worden en aldus ontstaan uit het niet-bestaande, een schim van wat gebeurde met het ontstaan van de Kosmos die ook moet ontstaan zijn uit het onbestaande, ‘het Onbestaande’ dat toen al moet bestaan hebben onder een vorm die toen bestond als ‘onbestaande’.

Om nog maar eens te verklaren dat er in den beginne iets moet geweest zijn dat materieel nog niet bestond maar waaruit al het materieel zichtbare is ontstaan, of de Kosmos ontstaan uit het niet-materiële, zijnde de geest.

De vraag stelt zich hierbij of de geest ook een materiële vorm hebben zou, en of het Higgsdeeltje er een deeltje van zou zijn. Wat ons overstijgt!

Aldus op deze 21 november komende tot het besluit dat ik nog maar eens terechtgekomen ben, waar ik in lange tijd niet meer vertoefd heb, in het onwaarschijnlijke waarschijnlijke.

Ikzelf voel me er goed bij, en jullie?

Ik vraag me trouwens af hoe het godsmogelijk is geweest voor mij, om vertrekkende uit de opkomst van het licht, de opkomst van de geest te puren, de geest die me gedurende enkele ogenblikken, de tijd van het schrijven, bezeten heeft, bezeten zoals een man de vrouw bezit en zich erin oplost met een schreeuw.

22-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Gisteren, een blog vol tederheid voor wat de Natuur ons te bieden heeft  maar zoals zo dikwijls de laatste dagen met een half morbide ondergrond, want je blijft in de greep van wat je noemt het ‘half morbide’. Je komt er niet meer van weg en eigenlijk, je schuwt het niet je aanvaardt wat is en wat naderkomt. Op deze wijze worden je dagen ingekleurd, zelfs al tracht je er aan te ontsnappen, het lukt je niet, het onderliggende komt steeds weer naar boven.

De Klara-dagen van de ‘Top Honderd’, was het bij momenten nog dringender, overviel me – een wellicht laatste telefoon met mijn broer de oorzaak zijnde – de donkerte van het leven: ‘dunkel ist das Leben, ist der Tod’ of Mahler in ‘Das Lied von der Erde’, dat weinigen schijnen te kennen als hoogstaand.

Je weet het maar al te goed in deze dagen van de herfst die ook naar zijn einde loopt, zoals het leven in de bomen aan de overkant. Ik volg dag na dag hoe de bladeren vergelen en weggejaagd worden door de winden die van verre  zeeën en verre landen komen, zoals ik denk dat ze komen, zoals ik denk dat het gebeurt, het weinige dat ik nog denken kan of wil, alsof lamgeslagen door het verlopen van de tijd: opstaan in de morgen en doorgaan tot de avond en de nacht die me aanspreekt in woorden die niet te vatten zijn.

Terwijl de muziek van Klara me week blijft maken, Bach, Händel, Vivaldi, Ravel ze haken zich vast in mij, overlappen de beelden die ik draag en zijn van de stiltes in mij als ik schrijf.

Ik zit er, ineengedrongen, in een bundel van gevoelens en toch wil ik verder luisteren naar die honderd muziekstukken gekozen uit de duizenden die er zijn, zoals ik vaststel, jaar na jaar steeds maar dezelfde die weerkomen, alsof er in totaal maar honderd zouden gekend zijn door de luisteraars van Klara..

Ik dacht Bartók binnen te leiden, zijn ‘Sonate voor twee piano’s en slagwerk’ maar hij kwam niet aan bod, mijn suggestie werd niet aanhoord, nochtans zou dit werk niet misstaan hebben, het zou zelfs een frisse klank geweest zijn, het tegengestelde van de vooraf gekende hoofdvogel ‘Spiegel im Spiegel’. Het is niet dat ik Bartók op de eerste plaats wou, maar ik wou hem bij de ‘honderd’ opdat zijn sonate bekendheid zou krijgen, zeker meer dan ze nu heeft.

Aldus kom ik te kort met mijn keuze, zoals in vele zaken, en blijft het stuk van Béla Bartók ongekend en dus onbemind. Zouden er nog anderen geweest zijn die uit waren op een vernieuwd aanbod van uitzonderlijk mooie muziekstukken?

Het is in feite geen zorg van mij, het is maar een poging zoals de vorige jaren dat ik er niet in slaagde het door mij gekozene op het voorplan te brengen. Ik begrijp het wel, de hoogtepunten van mij zijn niet deze van de anderen, gelukkig schijnen mijn gevoelens anders afgestemd of zoek ik te ver als ik Bartók er bij neem, Bartók die geen Arvo Pärt is.

Ik zeg jullie maar dat ik ontroerd was, meer dan door het kleurloze van Pärt, door  het ‘Che faro senza Euridice’ uit ‘Orféo ed Euridice’ van Chistophe Willibald von Glück.

21-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb niet veel te bieden, de Natuur daarentegen heel wat en uit het boek van de Natuur, uit de Alpen, dankzij mijn oudste dochter Patricia, een foto van de ‘soldanelle’ - de kwastjesbloem leert me Wikipedia - gemaakt op de plaats waar de kinderen zinnens zijn mijn as uit te strooien.

Wat rest van mijn lichaam zal er uiterst intiem zijn met de flora, wat een betere plaats is – wat het ook betekenen mag? - dan uitgestrooid te worden op een verloren hoek van een verlaten weide waar niemand nog komen zal om iets van mij terug op te roepen, terwijl ik nu de zekerheid heb, aangetrokken als ze zijn door de Alpen van de Valais, een aantrekkingskracht die aan het overgaan is op de achterkleinkinderen, ze niet anders zullen kunnen dan me te herdenken op die specifieke plaats die ook hen duurbaar is geworden.

Ik had er ook de foto van een edelweiss, een génépi, een lelie Martagon, een saxifraga kunnen aan toevoegen maar de soldanelle staat symbool voor de variëteit aan bloemen en planten die er kunnen gevonden/bewonderd worden.

Het stukje alpenweide is doordrongen van het eeuwige, het bestendige, het blijvende,. Bedolven onder de sneeuw in de winter komt het in de lente terug tot leven in al zijn verscheidenheid aan vormen en kleuren, een blijheid voor het oog  een rijkdom voor de geest. Een uitverkoren plaats waar het oneindig goed is er te vertoeven, er rond te lopen en te genieten van de Natuur die zich als een film op tv opent voor jou.

Ik was er wel geen honderdmaal maar ik was er dikwijls en dan vooral met de kinderen omdat ik hen wijzen wou op de treffende schoonheid ervan. Ik weet dat ze de liefde voor de natuur geleerd hebben en dat ze deze uitdragen op hun kinderen en kleinkinderen en het is zo dat het moet. Het grondig spijtige is dat de gletsjer die voorheen tot dichtbij deze plaats reikte, nu een massa dode stenen geworden is, een ramp zoals ik het zie en niet te verhelpen.

Ik ben, behalve de geest in mij, niet veel meer dan een uitgedroogde gletsjer, het is aldus dat ik mijn dagen doorbreng in stilte. Ik heb nog weinig te vertellen gezien ik niet meer buiten kom, gezien ik de wereld heb afgesloten, gezien ik binnen in mijn cel geen klankbord meer ben van wat er gebeurt buiten mijn cel.

Houden we het zo voor de tijd dat het nog duren zal, in elk geval zoals ik het voorspelde tot het einde van het volgend jaar. Komt mijn voorspelling uit, dan is het een goede voorspelling, komt ze niet uit dan is het een verkeerde voorspelling geweest.

En dan, ja wat, een ontgoocheling? Neen, een groot aanvaarden.

20-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mijn vertrouwen dat het me elke dag lukken zal mijn blog te brengen is groot, is oneindig zelfs geworden, echter niemand zegt me dat het zo  blijven zal, niemand, dus is het beter wat dit betreft mijn vertrouwen te milderen want nederigheid is geboden ook in het geïnspireerd zijn. Want niet elke dag lever ik een blog af die meer dan een voldoende krijgt en nochtans is het op dit ‘meer-zijn’ dat het telkens aankomt. Het betekent dat ik meer wil leven als ik aan het schrijven ben, dat er een grotere intensiteit in mij aanwezig is die zich dan uit in mijn woorden.

Dit is wat ik betracht, soms lukt het , soms lukt het groot en soms niet. Het is lijk de muziek van KLARA soms bevalt ze me, sta ik er stil bij en wordt ik er stil van en soms helemaal niet; het is ook zoals de dagen die komen en gaan, zoals de essays van Hertmans soms lees ik ze vlot en soms stotter ik bij het lezen van een passage, het is maar dat hij hier geen hapklare lectuur is, het zijn zinnen van het hoogste niveau te lezen door iemand van eenzelfde niveau en dat ben ik niet altijd, om niet te zeggen zelden.

Maar, ondanks mijn beperktheid of beperktheden doe ik mijn best als ik voor de dag kom met mijn geschriften, wat voor mij dan het hoogste is dat ik op dergelijke ogenblikken bereiken kan.

Ik schrijf ook geen essays, ik neem over wat me te binnen valt, woorden die van ergens komen, van waar ze komen blijft me een raadsel maar ze zijn er en ze laten zich nemen door mij alsof het vrienden waren, vrienden die kwamen neerzitten aan mijn ontbijttafel vroeg in de morgen, als het licht een smalle band lichtend groen is onder een donkere wolkenmassa. We zouden er samen naar kijken, zwijgend verwonderd over het breder worden van de band groen en lichter worden ervan, verkleurend naar het roze bijna met het eerste blauw.

Mijn morgens zijn, buiten de muziek van KLARA en de opkomst van het licht, niet veel, daarom in mijn eenzaam-zijn beleef ik dubbel wat ik heb, ik stel het vast en een tijd laten schrijf ik erover zo goed ik kan.

Ik herhaal me als ik zeg dat het een vreugde is het te doen, geen uitbundige, die ken ik niet meer, maar een ingehouden blijheid die even blijft terwijl ik schrijf en dan overgaat in een voldaanheid als ik er uiteindelijk in slaag het aantal woorden te schrijven die ik bij mijn begin op het oog had.

Mon Dieu, veel is het niet, veel is het nimmer, het is maar even een buiten mezelf treden om even te schrijven over wie ik ben op ogenblikken in de morgen pas opgestaan uit de slaap. De ogenblikken dat ik terug het leven van de woorden in mij opneem en neerzet op de wijze dat ik gewoon ben het te doen, zoals ik al zegde, soms op een grote, soms op een mindere wijze, maar altijd zo dat ik eindig met een voldaan gevoel. Ogenblikken in mijn leven die van waarde zijn voor iemand in mijn toestand.

Een toestand die ik meen te beheersen.

19-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Had verwacht/verhoopt dat de lezers van mijn boek, vrienden van hen zouden aangeraden hebben om mijn boek, ‘De Adem van de Dagen’ dat mettertijd aan het verdwijnen is, te kopen. Maar dit is ijdele hoop geweest en gebleven, het boek is dus een stille dood gestorven. De reden kan veelvuldig zijn: onleesbaar, geen spanning, te veelzeggend of te diepgaand. Ikzelf zal het nooit te weten komen en ik leg me er bij neer, het was een mislukte poging, een verkeerde inschatting van mijn kunnen en daar zal het wellicht op neer komen. Een zaak is zeker zonder hulp van buiten uit geraak je nergens.

Zo kruis erover, het raakt me niet meer, zeker niet zoals het me had kunnen raken, maar de omstandigheden – de ondergrond van mijn gevoelens - zijnde wat ze zijn gaat het on-succes ervan over me heen en ga ik verder met wat ik nog denk te doen te hebben.

Ik zag mijn broer  Georges gisteren (°1936)) voor de laatste maal. Ik sprak met hem over hoe het gegaan is met onze jeugd, hoe het leven was toen, de zomers, de winters. In feite was ik (°1927) weg van huis toen hij aan het opgroeien was, ik weet dus niet zo veel van hem, juist genoeg opdat hij mijn broer zou zijn. We zijn dan gisteren uit elkaar gegaan, ik met de beelden in mij die we opgeroepen hadden.

Deze morgen echter overvalt me de realiteit van de feiten die zich aanmelden. Deze ook zitten nu geankerd in mijn ondergrond waar ze zich mengen zullen met wat er al aanwezig is. Het wordt een dofheid, een last om mee te nemen als ik schrijven ga: ogen die vochtig worden als ik eraan denk en ik me er niet tegen verzetten kan, ook niet wil, ik aanvaard wat is en houd het zoals het is.

Dit is trouwens hoe ik besta, niet ‘gekwetst van binnen’ zoals in een of ander gedicht, maar geladen met een soort van verdriet, dat eigenlijk geen verdriet is, eerder een pijn maar dan geen pijn zoals deze van het lichaam, maar een holte van pijn.

Ik schrijf erover om de pijn te verdoven, maar dit is vandaag weinig hulp, ik voel nog te zeer zijn lange omhelzing toen ik vertrok, zijn mager, scherp gelaat tegen het mijne, broer tegen broer.

Wat verwacht je nog meer dat ik zeggen zou, als ik hiermede alles heb gezegd van wat leeft in mij, een donkere wolk die overdrijft of hangen zal blijven. De tijd van de dagen die komen zal het uitmaken: zeker is, niets hoeft zich te wijzigen, het is zoals het is, en zoals het is neem ik het en houd ik het.

Het is het gevoel van de oude man in mij, weliswaar getemperd door de jaren, door het weten dat het leven te nemen is zoals het op jou afkomt, in de geest grootmoedig zijnde.

De nieuwe dag is er, het licht vaal nog, zal zich vastkleven in de variëteit van groenen en gelen in de bomen aan de overkant, je zult er lang naar kijken met een groot ontzag voor wat de natuur, voor wat het leven van de Kosmos je biedt en je zult dankbaar zijn, heel dankbaar dat je er over schrijven kunt alsof alles een gebed was.

Dankbaar zijn, ik sterf nog niet.

PS. Indien interesse voor het boek: Google 'De Adem van de Dagen'.

18-11-2022, 06:41 geschreven door Ugo d'Oorde