Gisteren, een blog vol tederheid voor wat de Natuur ons te bieden heeft  maar zoals zo dikwijls de laatste dagen met een half morbide ondergrond, want je blijft in de greep van wat je noemt het ‘half morbide’. Je komt er niet meer van weg en eigenlijk, je schuwt het niet je aanvaardt wat is en wat naderkomt. Op deze wijze worden je dagen ingekleurd, zelfs al tracht je er aan te ontsnappen, het lukt je niet, het onderliggende komt steeds weer naar boven.

De Klara-dagen van de ‘Top Honderd’, was het bij momenten nog dringender, overviel me – een wellicht laatste telefoon met mijn broer de oorzaak zijnde – de donkerte van het leven: ‘dunkel ist das Leben, ist der Tod’ of Mahler in ‘Das Lied von der Erde’, dat weinigen schijnen te kennen als hoogstaand.

Je weet het maar al te goed in deze dagen van de herfst die ook naar zijn einde loopt, zoals het leven in de bomen aan de overkant. Ik volg dag na dag hoe de bladeren vergelen en weggejaagd worden door de winden die van verre  zeeën en verre landen komen, zoals ik denk dat ze komen, zoals ik denk dat het gebeurt, het weinige dat ik nog denken kan of wil, alsof lamgeslagen door het verlopen van de tijd: opstaan in de morgen en doorgaan tot de avond en de nacht die me aanspreekt in woorden die niet te vatten zijn.

Terwijl de muziek van Klara me week blijft maken, Bach, Händel, Vivaldi, Ravel ze haken zich vast in mij, overlappen de beelden die ik draag en zijn van de stiltes in mij als ik schrijf.

Ik zit er, ineengedrongen, in een bundel van gevoelens en toch wil ik verder luisteren naar die honderd muziekstukken gekozen uit de duizenden die er zijn, zoals ik vaststel, jaar na jaar steeds maar dezelfde die weerkomen, alsof er in totaal maar honderd zouden gekend zijn door de luisteraars van Klara..

Ik dacht Bartók binnen te leiden, zijn ‘Sonate voor twee piano’s en slagwerk’ maar hij kwam niet aan bod, mijn suggestie werd niet aanhoord, nochtans zou dit werk niet misstaan hebben, het zou zelfs een frisse klank geweest zijn, het tegengestelde van de vooraf gekende hoofdvogel ‘Spiegel im Spiegel’. Het is niet dat ik Bartók op de eerste plaats wou, maar ik wou hem bij de ‘honderd’ opdat zijn sonate bekendheid zou krijgen, zeker meer dan ze nu heeft.

Aldus kom ik te kort met mijn keuze, zoals in vele zaken, en blijft het stuk van Béla Bartók ongekend en dus onbemind. Zouden er nog anderen geweest zijn die uit waren op een vernieuwd aanbod van uitzonderlijk mooie muziekstukken?

Het is in feite geen zorg van mij, het is maar een poging zoals de vorige jaren dat ik er niet in slaagde het door mij gekozene op het voorplan te brengen. Ik begrijp het wel, de hoogtepunten van mij zijn niet deze van de anderen, gelukkig schijnen mijn gevoelens anders afgestemd of zoek ik te ver als ik Bartók er bij neem, Bartók die geen Arvo Pärt is.

Ik zeg jullie maar dat ik ontroerd was, meer dan door het kleurloze van Pärt, door  het ‘Che faro senza Euridice’ uit ‘Orféo ed Euridice’ van Chistophe Willibald von Glück.