Het einde van de elfde maand, van de maand des doods schreef ik en schreef ik het niet ik heb het gedacht want hij was dag aan dag steeds in mijn omgeving en ik in deze van hem.

Ik heb nu de zorg enkele gedachten op te tekenen om te brengen op de plechtigheid van de uitvaart van mijn broer. In feite schreef ik die, in zijn brede lijnen, in mijn blog van 25 november. Ik zal er het essentiële uithalen maar ikzelf zal het woord niet nemen want ik weet dat de ontroering me overvallen zou en mijn stem stokken zou, ik zal dit toevertrouwen aan een van mijn dochters om mijn woorden te brengen, traag heel traag opdat mijn woorden de tijd zouden krijgen begrepen te worden, want ik wil gedachten met slagkracht die doordringen zouden tot in het diepste van het zijn.

Ik schreef een ontwerp de voorbije nacht, heb dit nog niet herlezen, ik aarzel maar ik weet dat het een voor velen, ongewone, onverwachte tekst gaat worden, geaxeerd op vers 3, 19 van Genesis – immer de as van mijn betogen – misschien las ik de tekst ervan in, in een van mijn blogs, misschien niet, het zal afhangen van de omstandigheden waarin ik me bevinden zal, later, een morgen in de tijd die erna komen zal. Tenminste zo er nog een tijd komt, erna. Want je hebt niet de kleinste zekerheid hierover, je verwacht het wel, je verwacht nog heel wat geschriften als blog de wereld in te sturen, pogingen om te verbazen wie nog, in deze tijden, open staat voor verbazing.

Mij verbaast bijvoorbeeld hoe lang het morgenlicht, hoe het ook moge zijn, talmt om  op te komen en, hoe vlug het ook verdwenen is, opgeslorpt door de duisternis die valt als een steen.

Ik heb dit vroeger nooit bemerkt, toch niet de impact ervan gekend zoals ik die thans ervaar, het is een van de weinige voorvallen uit de wereld om me heen, nu ik geen dagblad meer volg, nu ik amper luister naar het nieuws dat binnenkomt, gehaast gesproken, uitgebazuind en ik het niet horen wil, ik niet verleid wil worden er naar uit te kijken, maar het licht is van mijn dagen en ik koester het als het binnenvalt door de ramen op de dingen omheen mij. Of, wat ik allemaal schrijven wil om jullie te vertellen hoe mijn dagen zijn, nu ik enkel nog mezelf als gesprekspartner heb.

‘Mijn blogs en ik’ is de titel van het verhaal dat ik al jaren aan het schrijven ben, ik had  er nog niet aan gedacht maar dit is wat ik verkondigen wil, dit is hoe ik bestaan heb de laatste tien jaren van mijn leven en ik hoop er nog één jaar aan toe te voegen.  De tijd – en laat me zeggen dat hij mijn vriend is – zal het uitmaken of mijn lichaam erin slagen zal het vol te houden want in mijn geest heb ik het volste vertrouwen, zoals mijn broer Georges er het volste vertrouwen in had vooral op het ogenblik dat hij ging.

Ik dacht eraan dat hij gegaan is met een binnen-glimlach, als een jonge eend die opstijgt uit de lotusbloemen, zoals destijds de farao’s naar Orion toe.

A place to be.

30-11-2022, 07:43 geschreven door Ugo d'Oorde  

En wat heb ik jullie vandaag te melden?

Ik stel me trouwens de vraag in welke mate het nog een verrassing is wat ik schrijf. Ik heb al zovele blogs geschreven dat ik vrees dat ik, wat er al staat, aan het herkauwen ben in andere woorden of het te bekijken van uit een andere gezichtshoek. Zelfs deze zin moet ik al ergens hebben staan.

Maar welke zaken, totaal nieuwe, heb ik nog te melden om jullie te verbazen? Want het is op het verbazen dat het neerkomt, zoals de muziek uit ‘Out of Africa’, nu op KLARA me verbaast en me raakt. Raak ik jullie ook soms zoals het gebeurt dat ik mezelf raak met de woorden die ik schrijf en de intonatie die ik er in leg?

Op dagen zoals deze: het licht dat schuil gaat in de wolken, eens mijn blog geschreven, de tijd ik glijden laat omdat ik geen nood meer heb aan tijd, geen nood meer iets te doen of niet te doen, maar toe te zien wat er gebeuren gaat, ik het vele dat ik geschreven heb in vroegere tijden rusten laat, er kome van wat er van komen moet

Hoe velen zijn er niet van mijn leeftijd, die  denken zoals ik, die wat geschreven hebben, voldoende om er gerust in te zijn dat hun dag niet nodeloos voorbij is gegaan, die dan de tijd hebben, hen de tijd te laten ontglippen, alsof hij er niet meer was; neer te liggen en te luisteren naar de muziek van wie ook, gekend of niet gekend, klanken die een betekenis dragen maar die je heen laat gaan over de klanken binnen in jou die je voorrang geeft op alle andere, waarin je bent opgenomen om er niet meer uit los te komen, al beseft je het niet maar het  zijn de klanken van wat voorbij is. Het dichtstbije erin het zwaarst wegend, jij ermee omwikkeld zijnde.

Wie die anderen zijn of wat ze zijn, hoef ik niet te weten maar ze zijn er en ze tonen zich, wellicht zoals ik me tracht te tonen, in een soort van stuiptrekking van wat nog leeft in hen en dat ze tonen willen er nog te staan ondanks het hoog getal jaren dat ze meedragen met hen als ze zich verplaatsen nog onder de mensen.

Uitzonderlijk getekend door wat gezegd of gedacht wordt over hen en hoe naar hen wordt opgekeken met ontzag als een kaste apart, als zij die lopen op de richel des doods.

Al weten ze dat niemand het hen zegt, maar jij weet het en dit is je meer dan voldoende, het beste is dan ook het niet te laten blijken dat je het weet, het stil te houden en alles te doen opdat het niet lijken zou dat je er mee begaan bent. Er is in elk geval een effen getal dat afschrikt, dat je niet halen wilt.

Maar hier aangekomen is het me eens te meer duidelijk hoe moeilijk het is de terugweg terug te vinden als je ‘unterwegs’ geen keitjes heb gestrooid,

Zo ben ik schrijvend uitgekomen waar ik niet uitkomen wou, zeker vandaag niet. Maar er staat geschreven wat me te binnen viel en het zou zonde zijn het voor mij uitzonderlijke erin te negeren door het te verwijderen.

Laten we dus wat er staat, wie weet wie er de schrijver van is?

29-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ditmaal wil ik eens niet beginnen met mezelf, wel met een vriend onder jullie die me beloofde me te bezoeken én met een andere vriend van mij én met een fles zeer oude Sauternes. Het gaat hier niet om de Sauternes, wie weet of hij nog drinkbaar is maar om het bezoek in mijn oude dagen. Al heb ik evenveel – méér eigenlijk – om wat een andere vriend me stuurt: ‘Do not stand at my grave and cry / I’ m not there, I did not die.’[1] Waarbij, als je dit leest, je ogen de neiging hebben vochtig te worden of hoe teergevoelig je geworden bent als het de dood betreft. Het is geen sterven meer, het is een heengaan en een voorafgaan naar een plaats of een andere wereld, een andere Kosmos, parallel aan deze van ons.

Ik herhaal het en blijf het herhalen al staat het nergens zwart op wit bewezen, het is een gevoelsmatige zekerheid die sterker is dan om het even welke formule ter zake. En ook omdat de idee van ‘het leven na de dood’ overal opduikt waar je ook zoeken gaat alsof er geen greintje twijfel meer mogelijk was.

Maar ik wil ook niet kleinerend doen over het bezoek dat ik verwacht van om het even wie, om even, even maar te praten over de dingen van vandaag, gemoedelijk, zoekend naar diepte, naar verwevenheid die er is via de geest in ons die in een zelfde richting wijst, een richting die gaat naar het wonder dat het leven is – het levn dat geest is - waaruit het wonder van de dood is opgedoken.

Niet, zeker niet omdat onze dagen anders een leegheid van ‘zijn’ zouden zijn, wat hoegenaamd niet het geval is, integendeel ze zitten barstensvol met gedachten die de vrucht zijn van de levende geest in ons. Nooit in de verre dagen ervoor hebben we de gelegenheid gehad zo intens als nu te leven en getuige te zijn van het wonderlijke ervan.

Dit ook is wat ik meer dan vroeger benadrukken wil, hoe dichter ik kom bij de dood des te dieper geloof ik in het leven en zie ik de schoonheid ervan in, ondanks het lichaam van mij dat aan het afbrokkelijken is, een toestand die niet meer om te keren schijnt, zo voel ik het toch aan, zodat ik me er niet meer tegen verzet toch niet als ik aan het schrijven sla.

Het schrijven dat een even groot wonder is, of het wonder van het schrijven dat me elke morgen bezoekt en waarin ik opgenomen word om niets méér te zijn dan het schrijven zelf, dan het opvangen, met mijn vingers over het klavier, van de woorden die opduiken, komende van ergens, misschien wel van die andere Kosmos waar ik het hoger over had.

Want wat weten we hierover, hoe komt het dat ik de woorden die ik opvang omzetten kan zodat jullie in de mogelijkheid zijn deze te lezen en te begrijpen op jullie wijze, daarom niet gelijklopend maar toch inwerkend op jullie gemoed, zoals ze ook hebben ingewerkt op dat gemoed van mij.

Ik heb dus eigenlijk als nieuws uit de wereld, helemaal niets te vermelden, wel dagelijks het nieuws uit het landschap van de geest in mij.

Dit is immers wat ik jullie te melden had vandaag.

[1] https://youtu.be/BM8TQH-zDbQ?list=TLPQMjYxMTIwMjLs62vERIIGRA

28-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik voel me rustig waar ik ben, voldoende om te blijven waar ik ben en de deur niet meer uit te gaan, behoudens één plaats die me bij blijft, een onooglijke hoek van een alpenweide in de omgeving van de Moirygletsjer boven Grimentz waar mijn as zal worden uitgestrooid. Niet dat ik er heen wil, niet dat ik daarna op het terras van het restaurant (van Clément Salamin) aan de barrage een ‘kaasfondue’ zou willen gaan eten, met een glas Amigne of Arvine er neergezeten met een schaapsvel in de rug.

Niet van dat alles, geen dagdroom dus die ik nog eens zou willen beleven in de volle realiteit van het ‘erzijn’, ik weet enkel hoe goed het zou zijn indien ik het nog kon en het is aan het nog kunnen dat ik hangen blijf.

Maar dagdromen doe ik niet meer, zelfs niet als ik in  de dag ga neerliggen met mijn voeten hoog - omwille van het ophopen van water erin – neen, zoals ik zegde ik voel me goed tussen de vier muren van het huis met de vertrouwde zaken om me heen, zaken die me vertellen ook hoe het voorheen was, het heden allesomvattend dus: het voorbije en het komende samen en toereikend. Al weet ik niet met preciesheid wanneer, ik weet toch wat binnen korte tijd komen zal, en dat het komende zijn wortels heeft in  het heden.

Ik er dus niet aan ontkom, alles geregeld zijnde voor mij, elke minuut, elke seconde ervan. Wat ik ook doe of niet doe, het doen of het niet doen ligt vast, het is slechts een kwestie van tijd, tijd een kwestie zijnde van de baan van de aarde om de zon en van de zon in haar zonnestelsel.

Durf ik dan schrijven dat elk punt van de aarde om de zon gebonden is aan al wat me nog te wachten staat of omgekeerd dat al wat me nog te wachten staat geschreven staat in de baan van de aarde om de zon?

Ik heb er geen zicht op, gelukkig maar, ik hoef er niet aan te denken gezien ik er niets tegen vermag, want het feit van er iets tegen in te brengen ligt vast op de punten van de baan. En dit is zo omdat ik geen weet heb van de omstandigheden omheen mij ver af en dichtbij die bepalend zullen zijn voor de omstandigheden waarin ik verkeren zal. Ik weet niet waar ik dan die fameuze ‘vrije’ wil van mij plaatsen moet.

Ik verkondig maar wat ik blijf verkondigen in alle talen: ik ben het resultaat van de omstandigheden waarin ik van mijn geboorte af ben opgegroeid, hierin begrepen de ontmoetingen die ik heb gekend, de boeken die ik heb gelezen en de plaatsen die ik heb bezocht, al dit heeft bijgedragen tot de persoon die ik geworden ben.

Andere elementen kunnen  bepalend geweest zijn, maar wat is er van mezelf geweest, iets dat ik zelf, totaal onafhankelijk van mijn omgeving, zou gedaan hebben, is er ooit zo iets geweest?

Zijn we dan een speelbal van onze levensomstandigheden?

27-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Let niet al te veel op de inhoud van mijn woorden, schrijven is een noodzaak, is mijn leven. Het schrijven zelf komt eerst daarna wat ik schrijf, waarheid of twijfel-waarheid.

Met dit voor ogen moet je me lezen. Hopelijk heb je er geen last mee. Het betekent hoegenaamd niet dat ik niet trachten zou aandacht te hebben voor wat ik achterlaat (voor de eeuwigheid). Zo gek ben ik nu ook niet,  maar het kan dat ik in mijn besluitvorming terecht kom op onontgonnen terreinen die ik ontginnen wil met alle gevolgen van dien omdat mijn ontginning steunt op een  vindingrijkheid die ik denk te hebben, maar dan toch niet heb.

Weet dus, en beoordeel me in dit licht, dat het schrijven voor mij een stille vreugde is, een binnenpret die ik tracht te delen met jullie. Ik ben een gelukkig man als ik me inbeeld hoe ik elke morgen sta te wachten op je drempel tot je me openen zult om mijn woorden te lezen. Mijn vreugde is dus dubbel – ik herhaal me nu – één, deze van het schrijven of dit nu lichtend is of een dofheid verbergt en twéé te weten dat je me toelaat binnen te treden in jou, en dan liefst binnen in het diepste van jou, om er een tijd te verblijven en aldus deel uit maken van je dag.

Aldus versplinter ik me naar vele oorden toe, destijds zoals ik vernam naar Bretagne toe en naar Perth en naar een plaats in Thailand toe om de andere plaatsen die ik ken niet te vermelden, onder meer een plaats met de echo nog van een notelaar die ontwortelde en terecht kwam op het dak.

Wat doet het me, dit alles?

Wel, in mijn omstandigheden doet het me meer dan je vermoeden kunt, het vult me met een vreugde; het is een lichtpunt dat me, eens geschreven wat geschreven moet, me volgen blijft tot het begin van de nacht – tot binnenin de nacht - als ik aanvang te denken aan wat ik schrijven zal de volgende dag.

Ik dacht aan de glasparels van mijn paternoster die door mijn vingers gleden als kind. Wie vermeldt vandaag nog het woord ‘paternoster’, en waarom doe ik het dan? Omdat het een flits is die me toegeschoven wordt van uit mijn verre jeugd, een paternoster én, een schapulier op het blote schouderblad die ik een tijdje droeg. Mijn God, waar zijn die tijden heen gegaan, welke wijsheid zit erin verborgen, of eerder, welke ‘onwijsheden’ droegen we mee met ons in die tijden van toen?

Ik sprak, amper enkele dagen terug, over die tijden van toen met mijn broer, die toekijkt op mij van uit zijn cluster. Misschien is hij het die de woorden schapulier en paternoster binnen schoof in mij, hij aldus me volgen blijft en me zeggen wil dat hij er nog altijd is.

Inbeelding wellicht, niets meer dan het verzinnen van iets dat er niet is, hoewel ik het schreef en behouden wil als een mogelijkheid.

Ook schreef ik eens dat alleen het meest onwaarschijnlijke het meest waarschijnlijke is, en ik blijf erbij, en waarom niet, waarom zou ik vandaag verloochenen wat ik ooit schreef op andere dagen, dagen van een andere kleur en een andere inhoud als ik rekening houd met mijn dagen van nu, nu het stil is geworden in mij?

Een stilte die ik houden wil.

26-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Teer blauw, onwezenlijk blauw is de horizon van mijn gedachten, het wordt een moeilijke dag/blog. Dood en leven liggen ineens te dicht bij elkaar, raken elkaar zodat ik geen scheiding zie. Ik zal hier niet uitweiden over de dood van mijn broer voor wie het leven té genadeloos werd, té bitter, té onleefbaar, maar hij ging in alle rust en alle zekerheid dat zijn weggaan een nieuw beginnen was.

Hij wist dat hij het wist, en het was zijn sterkte in zijn laatste momenten hier, zijn allerlaatste momenten van zijn aardse ’zijn’. Hij wist genoeg dat geschreven stond dat zijn lichaam maar wat stof was, maar vooral dat niets geschreven stond over wat zijn geest betrof, omdat er niets geschreven hoefde, omdat de geest niet van hem was, maar dat de geest van hem geïntegreerd was in de geest van de Kosmos en er door het verdwijnen van zijn stoffelijk lichaam niets, niet de minste jota, gewijzigd werd aan het deel geest dat hij toegewezen had gekregen bij zijn conceptie/ geboorte.

Ikzelf heb hem nooit bezocht in zijn stoffelijkheid, wel in zijn geestelijk bestaan. We stonden tegenover elkaar als twee lichamen, maar dit was niet wat ons bond, wat ons aan elkaar hechtte was het innerlijke. Of hij er was of er niet was het was deze onzichtbare maar wezenlijke binding die er was tussen ons en deze is gebleven met hem, zoals ze gebleven is met  mijn andere broer die de aarde veel vroeger heeft verlaten. In feite blijf ik alleen over maar dit alleen-zijn is geankerd in een drie-eenheid van zijn, ik in hen en zij in mij en de essentie wat is van hen is in de essentie van mij.

Je sterft dus niet de dood, je sterft het hechte leven.

Je bent, mijn broer, zoals wij allen, een vrucht van de Kosmos geweest, zichtbaar als deel  van de zichtbare kosmos, maar  evenzeer en even duidelijk, deel van de onzichtbare Kosmos, deel van het ruggenmerg ervan, de geest van de kosmos.

Het ene beweegt en veroudert, het verschrompelt in zijn stoffelijkheid van vlees en bloed; het andere, het geestelijk element hebben we ontleend aan de Kosmos, het is onaantastbaar, het is onveranderlijk, het bestaat buiten ons lichaam als onvergankelijk.

De vraag is of dit ontleende deel na ons vertrek, aanwezig is in een cluster of, aanwezig in de totaliteit aan geest. In de Kosmos. Ik kan hier niet op antwoorden, ik kan enkel stellen dat het een cluster is, en als dusdanig  een deel is van het geheel met een vorm van eigenheid als een van de ontelbare clusters. Maar dit overstijgt me, ik neem hierin geen vaste stelling in.

Trouwens heel mijn betoog hier is gevoelsmatig, heeft geen wetenschappelijke ondergrond. Hierin is geen wetenschappelijk bewijs mogelijk, het is wat ik denk, het maakt deel uit van het onwezenlijk blauw van het licht in mijn horizon  van gedachten.

Ik verdedig me dus enkel en alleen met de argumentatie die ik (schaamteloos) hier ontwikkeld heb, en ‘honi soit qui mal y pense’.

25-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Na al wat ik al geschreven heb, maar dan gekeken naar de laatste dagen, wat kan ik er nog aan toevoegen of hoe kan ik  nu ineens opnieuw een andere weg inslaan?

Ik ben in feite een speelbal van mijn gedachten, schijnbaar met een ganse gamma aan mogelijkheden die ik maar ontdek als ik me open in mijn woorden.

De aanleiding voor mijn laatste blogs waren de ‘ontstellend’ mooie natuurfoto’s in een e-mail van ‘Natuurpunt’ - waar we allen lid van zouden moeten zijn – en dan vooral deze van een libelle, haarscherp en van een opvallende schoonheid.

Ik stelde me de vraag welke evolutie deze had doorgemaakt om te komen tot dergelijke elegantie en verfijning wat elk puntje ervan betrof, en dan niet alleen het uitzicht ervan maar ook wat er binnenin dat lijfje/kopje/oogjes omging om te ‘weten’ wat het hier te doen had om het libellenbestand in leven te houden.

Een vraag die ik alleen beantwoorden kon met te schrijven wat ik schreef, ontoereikend misschien maar toch gaande in de goede richting uitkijkend naar wat ik noemde ‘de Bedenker’ ervan. Niet specifiek van deze libelle maar specifiek voor elke vorm van leven hier op aarde, alles toegespits op perfectie, tot, maar dit is dan een uitloper van het leven in de mens, de perfectie van de camera en de fotograaf/fotografe die de foto nam.

Waarom ik niet ophoud dit te herhalen in een of andere vorm, wel het is omdat ik verwonderd ben, omdat ik geraakt wordt door alles wat ik zie omheen mij.

Dit is niet altijd zo geweest maar met de jaren, en er zijn er al enkele – echter noch te veel noch te weinig – is mijn verwondering toegenomen, groeide mijn geest meer en meer naar de Natuur toe of beter, weg van het menselijk gebeuren.

Ik denk dat het een vorm van verzadiging is wat het leven betreft en een stijgend verlangen door te dringen tot de essentie van het ‘zijn’, tot dit van het kleinste leven dat we waarnemen om ons. De foto van de libelle die ik spijtig genoeg niet meer heb kunnen terugvinden om deze over te nemen in mijn blog, was exceptioneel, nooit gezien, hij liet me toe elk detail er van, het minste inbegrepen, na te gaan in een grote bewondering van wat ik zag als het werk van een Genie.

Overdrijf ik hiermee als ik dit schrijf, als ik uitweid zoals ik het doe over een onooglijk deeltje van wat ons gegeven is te zien hier op deze aarde die, als ik lees en hoor wat ik lees en hoor, aan het wegkwijnen  is.

Gelukkig enerzijds, de libelle intens en met alle omschrijvingen te hebben meegemaakt, en anderzijds meer dan bezorgd om het wegkwijnen dat ik ook aan het meemaken ben, heb ik enkel het woord om mijn gevoelens weer te geven.

Maar wat indien ik het Woord niet zou hebben?

24-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik schreef ooit dat als de homo sapiens is voortgekomen uit de aap, het noch dankzij de aap, noch dankzij de homo sapiens is geweest, maar enkel en alleen dankzij de dwingende krachten verweven in de Kosmos.

Klinkt dit als een vloek, als een vernedering voor de mens die we zijn, of betekent het dat we gegrepen zijn door de Kosmos en een wezenlijk, duidelijk element ervan zijn?

Aan ons de keuze maar ik opteer zonder de minste aarzeling voor het element Kosmos in en over ons, het plaatst ons op een verheven hoogte als deel ervan en niet als totaal losstaande van aarde en luchten, neen, we zijn van de Kosmos, we zijn kosmische wezens.

Ik besef niet ten volle welke betekenis hier moet aan gehecht worden maar als dusdanig zijn we ingeschakeld in het kosmisch proces met de impact ervan op het leven in ons en wordt het duidelijk dat het deze impact is geweest die ons gebracht heeft tot wat we geworden  zijn als mens.

Het is op deze wijze dat ik mijn verbondenheid - in feite mijn lichamelijke en vooral mijn spirituele verbondenheid – met de Kosmos onderlijnen wil.

Mijn lichamelijke is duidelijk, mijn spirituele vereist dat er een spirit, een geest aanwezig is in het Universum. En van dit ben ik ten stelligste overtuigd als ik om me heen kijk en zie welke ongelooflijke verfijning ik ontmoet in alles wat mijn oog bereiken kan. Als ik dan hoor – ik heb het nooit gezien – hoe alles wat ons omringt gestructureerd is in cellen, in atomen, in elektronen en noem maar op, in Higgsdeeltjes - voorlopig als laatste in de reeks - dan kan het moeilijk anders dan dat er om dergelijke constructies, om te beginnen te bedenken, maar daarenboven uit te voeren zonder verpinken, dan moet ik voor mij uitmaken dat hier een fenomenaal intellect dat alles overstijgt aan het werk is geweest en aan het werk blijft.

De aarde zit hierin vast, zit hierin gekneld, normaal gezien zou dit ook de toestand op aarde moeten omvatten, maar schijnbaar is dit niet zo, onze handelingen beroeren het leven van onze planeet op een negatieve, onvoorziene wijze.

Was de mogelijkheid dat dit revolutionair gebeuren zich zou voordoen, voorzien door de ‘Bedenker van alles’ en is Hij al naar het uitkijken om aan het werk te gaan - of is Hij al aan het werk? – en te herbeginnen of verder te gaan met een nieuwe poging ergens op een andere plaats in zijn Kosmos.

We hebben het gissen ernaar, maar kan het dat de ‘Bedenker van alles’ – de Kosmos zelf – niet reageren zal?

Uiteindelijk kan het dat het leven op aarde zo onbelangrijk is in het geheel, dat wat hier gebeurt onopgemerkt voorbij zal gaan, maar dan waarom is Hij met ons begonnen?

In feite weet ik weinig meer met een zekere zekerheid dan wat ik schreef in mijn eerste zin bovenaan.

En dan nog?

23-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De komst van het licht is een kosmische wetmatigheid, de komst van mijn blog is om het even wat maar geen zekerheid, het kost me wat, soms heel veel, zijn komst zal ophouden als voor mij het licht niet meer zal opstaan, dit is dan mijn wetmatigheid en ik hoop dat deze ook geschreven staat in de kleine letters van wat de Kosmos is.

Want ook mijn blog heeft een kosmische inslag, waar zou ik anders de woorden gaan halen die ik schrijf dag aan dag. Van het ogenblik dat ik neerzit voor mijn klavier ben ik erop ingesteld, van   dan af is het een fluitje van een cent, is het een kwestie van tijd en wat is tijd, tijd is onbestaande, zijn ogenblikken die in elkaar schuiven, ogenblik in ogenblik en het is enkel het ogenblik dat telt, het is dan dat gebeurt wat moet gebeuren, gebeuren opdat de Kosmos in beweging blijven zou, alles een kwestie zijnde van ogenblikken: voorbereiding en uitvoering, voortdurend voorbereiding vervat in uitvoering en omgekeerd.

Het fenomenale hierbij is dat mijn blog geen voorbereiding is, dat hij komt niet zoals de regen komt, aangekondigd, maar plots, opduikend uit het ‘niet’ van het zijn.

Dit is de indruk die ik heb van het ogenblik dat ik begin tot het ogenblik van het laatste woord, dat eigenlijk nimmer het laatste is maar het begin van het daaropvolgende, doorlopend reeds tot het einde ervan, dat ik niet ken, dat ik pas kennen zal als het er staat.

Wat ik nu schrijf is misschien gebazel maar het is op deze wijze dat alles voltrokken wordt, dan toch wat mijn geschriften betreft. Veel meer zijn ze niet. Een fractie ervoor bestond niets ervan, dan toch niet geschreven, maar iets in mij zorgt ervoor dat ze vastgelegd worden en aldus ontstaan uit het niet-bestaande, een schim van wat gebeurde met het ontstaan van de Kosmos die ook moet ontstaan zijn uit het onbestaande, ‘het Onbestaande’ dat toen al moet bestaan hebben onder een vorm die toen bestond als ‘onbestaande’.

Om nog maar eens te verklaren dat er in den beginne iets moet geweest zijn dat materieel nog niet bestond maar waaruit al het materieel zichtbare is ontstaan, of de Kosmos ontstaan uit het niet-materiële, zijnde de geest.

De vraag stelt zich hierbij of de geest ook een materiële vorm hebben zou, en of het Higgsdeeltje er een deeltje van zou zijn. Wat ons overstijgt!

Aldus op deze 21 november komende tot het besluit dat ik nog maar eens terechtgekomen ben, waar ik in lange tijd niet meer vertoefd heb, in het onwaarschijnlijke waarschijnlijke.

Ikzelf voel me er goed bij, en jullie?

Ik vraag me trouwens af hoe het godsmogelijk is geweest voor mij, om vertrekkende uit de opkomst van het licht, de opkomst van de geest te puren, de geest die me gedurende enkele ogenblikken, de tijd van het schrijven, bezeten heeft, bezeten zoals een man de vrouw bezit en zich erin oplost met een schreeuw.

22-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Gisteren, een blog vol tederheid voor wat de Natuur ons te bieden heeft  maar zoals zo dikwijls de laatste dagen met een half morbide ondergrond, want je blijft in de greep van wat je noemt het ‘half morbide’. Je komt er niet meer van weg en eigenlijk, je schuwt het niet je aanvaardt wat is en wat naderkomt. Op deze wijze worden je dagen ingekleurd, zelfs al tracht je er aan te ontsnappen, het lukt je niet, het onderliggende komt steeds weer naar boven.

De Klara-dagen van de ‘Top Honderd’, was het bij momenten nog dringender, overviel me – een wellicht laatste telefoon met mijn broer de oorzaak zijnde – de donkerte van het leven: ‘dunkel ist das Leben, ist der Tod’ of Mahler in ‘Das Lied von der Erde’, dat weinigen schijnen te kennen als hoogstaand.

Je weet het maar al te goed in deze dagen van de herfst die ook naar zijn einde loopt, zoals het leven in de bomen aan de overkant. Ik volg dag na dag hoe de bladeren vergelen en weggejaagd worden door de winden die van verre  zeeën en verre landen komen, zoals ik denk dat ze komen, zoals ik denk dat het gebeurt, het weinige dat ik nog denken kan of wil, alsof lamgeslagen door het verlopen van de tijd: opstaan in de morgen en doorgaan tot de avond en de nacht die me aanspreekt in woorden die niet te vatten zijn.

Terwijl de muziek van Klara me week blijft maken, Bach, Händel, Vivaldi, Ravel ze haken zich vast in mij, overlappen de beelden die ik draag en zijn van de stiltes in mij als ik schrijf.

Ik zit er, ineengedrongen, in een bundel van gevoelens en toch wil ik verder luisteren naar die honderd muziekstukken gekozen uit de duizenden die er zijn, zoals ik vaststel, jaar na jaar steeds maar dezelfde die weerkomen, alsof er in totaal maar honderd zouden gekend zijn door de luisteraars van Klara..

Ik dacht Bartók binnen te leiden, zijn ‘Sonate voor twee piano’s en slagwerk’ maar hij kwam niet aan bod, mijn suggestie werd niet aanhoord, nochtans zou dit werk niet misstaan hebben, het zou zelfs een frisse klank geweest zijn, het tegengestelde van de vooraf gekende hoofdvogel ‘Spiegel im Spiegel’. Het is niet dat ik Bartók op de eerste plaats wou, maar ik wou hem bij de ‘honderd’ opdat zijn sonate bekendheid zou krijgen, zeker meer dan ze nu heeft.

Aldus kom ik te kort met mijn keuze, zoals in vele zaken, en blijft het stuk van Béla Bartók ongekend en dus onbemind. Zouden er nog anderen geweest zijn die uit waren op een vernieuwd aanbod van uitzonderlijk mooie muziekstukken?

Het is in feite geen zorg van mij, het is maar een poging zoals de vorige jaren dat ik er niet in slaagde het door mij gekozene op het voorplan te brengen. Ik begrijp het wel, de hoogtepunten van mij zijn niet deze van de anderen, gelukkig schijnen mijn gevoelens anders afgestemd of zoek ik te ver als ik Bartók er bij neem, Bartók die geen Arvo Pärt is.

Ik zeg jullie maar dat ik ontroerd was, meer dan door het kleurloze van Pärt, door  het ‘Che faro senza Euridice’ uit ‘Orféo ed Euridice’ van Chistophe Willibald von Glück.

21-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik heb niet veel te bieden, de Natuur daarentegen heel wat en uit het boek van de Natuur, uit de Alpen, dankzij mijn oudste dochter Patricia, een foto van de ‘soldanelle’ - de kwastjesbloem leert me Wikipedia - gemaakt op de plaats waar de kinderen zinnens zijn mijn as uit te strooien.

Wat rest van mijn lichaam zal er uiterst intiem zijn met de flora, wat een betere plaats is – wat het ook betekenen mag? - dan uitgestrooid te worden op een verloren hoek van een verlaten weide waar niemand nog komen zal om iets van mij terug op te roepen, terwijl ik nu de zekerheid heb, aangetrokken als ze zijn door de Alpen van de Valais, een aantrekkingskracht die aan het overgaan is op de achterkleinkinderen, ze niet anders zullen kunnen dan me te herdenken op die specifieke plaats die ook hen duurbaar is geworden.

Ik had er ook de foto van een edelweiss, een génépi, een lelie Martagon, een saxifraga kunnen aan toevoegen maar de soldanelle staat symbool voor de variëteit aan bloemen en planten die er kunnen gevonden/bewonderd worden.

Het stukje alpenweide is doordrongen van het eeuwige, het bestendige, het blijvende,. Bedolven onder de sneeuw in de winter komt het in de lente terug tot leven in al zijn verscheidenheid aan vormen en kleuren, een blijheid voor het oog  een rijkdom voor de geest. Een uitverkoren plaats waar het oneindig goed is er te vertoeven, er rond te lopen en te genieten van de Natuur die zich als een film op tv opent voor jou.

Ik was er wel geen honderdmaal maar ik was er dikwijls en dan vooral met de kinderen omdat ik hen wijzen wou op de treffende schoonheid ervan. Ik weet dat ze de liefde voor de natuur geleerd hebben en dat ze deze uitdragen op hun kinderen en kleinkinderen en het is zo dat het moet. Het grondig spijtige is dat de gletsjer die voorheen tot dichtbij deze plaats reikte, nu een massa dode stenen geworden is, een ramp zoals ik het zie en niet te verhelpen.

Ik ben, behalve de geest in mij, niet veel meer dan een uitgedroogde gletsjer, het is aldus dat ik mijn dagen doorbreng in stilte. Ik heb nog weinig te vertellen gezien ik niet meer buiten kom, gezien ik de wereld heb afgesloten, gezien ik binnen in mijn cel geen klankbord meer ben van wat er gebeurt buiten mijn cel.

Houden we het zo voor de tijd dat het nog duren zal, in elk geval zoals ik het voorspelde tot het einde van het volgend jaar. Komt mijn voorspelling uit, dan is het een goede voorspelling, komt ze niet uit dan is het een verkeerde voorspelling geweest.

En dan, ja wat, een ontgoocheling? Neen, een groot aanvaarden.

20-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mijn vertrouwen dat het me elke dag lukken zal mijn blog te brengen is groot, is oneindig zelfs geworden, echter niemand zegt me dat het zo  blijven zal, niemand, dus is het beter wat dit betreft mijn vertrouwen te milderen want nederigheid is geboden ook in het geïnspireerd zijn. Want niet elke dag lever ik een blog af die meer dan een voldoende krijgt en nochtans is het op dit ‘meer-zijn’ dat het telkens aankomt. Het betekent dat ik meer wil leven als ik aan het schrijven ben, dat er een grotere intensiteit in mij aanwezig is die zich dan uit in mijn woorden.

Dit is wat ik betracht, soms lukt het , soms lukt het groot en soms niet. Het is lijk de muziek van KLARA soms bevalt ze me, sta ik er stil bij en wordt ik er stil van en soms helemaal niet; het is ook zoals de dagen die komen en gaan, zoals de essays van Hertmans soms lees ik ze vlot en soms stotter ik bij het lezen van een passage, het is maar dat hij hier geen hapklare lectuur is, het zijn zinnen van het hoogste niveau te lezen door iemand van eenzelfde niveau en dat ben ik niet altijd, om niet te zeggen zelden.

Maar, ondanks mijn beperktheid of beperktheden doe ik mijn best als ik voor de dag kom met mijn geschriften, wat voor mij dan het hoogste is dat ik op dergelijke ogenblikken bereiken kan.

Ik schrijf ook geen essays, ik neem over wat me te binnen valt, woorden die van ergens komen, van waar ze komen blijft me een raadsel maar ze zijn er en ze laten zich nemen door mij alsof het vrienden waren, vrienden die kwamen neerzitten aan mijn ontbijttafel vroeg in de morgen, als het licht een smalle band lichtend groen is onder een donkere wolkenmassa. We zouden er samen naar kijken, zwijgend verwonderd over het breder worden van de band groen en lichter worden ervan, verkleurend naar het roze bijna met het eerste blauw.

Mijn morgens zijn, buiten de muziek van KLARA en de opkomst van het licht, niet veel, daarom in mijn eenzaam-zijn beleef ik dubbel wat ik heb, ik stel het vast en een tijd laten schrijf ik erover zo goed ik kan.

Ik herhaal me als ik zeg dat het een vreugde is het te doen, geen uitbundige, die ken ik niet meer, maar een ingehouden blijheid die even blijft terwijl ik schrijf en dan overgaat in een voldaanheid als ik er uiteindelijk in slaag het aantal woorden te schrijven die ik bij mijn begin op het oog had.

Mon Dieu, veel is het niet, veel is het nimmer, het is maar even een buiten mezelf treden om even te schrijven over wie ik ben op ogenblikken in de morgen pas opgestaan uit de slaap. De ogenblikken dat ik terug het leven van de woorden in mij opneem en neerzet op de wijze dat ik gewoon ben het te doen, zoals ik al zegde, soms op een grote, soms op een mindere wijze, maar altijd zo dat ik eindig met een voldaan gevoel. Ogenblikken in mijn leven die van waarde zijn voor iemand in mijn toestand.

Een toestand die ik meen te beheersen.

19-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Had verwacht/verhoopt dat de lezers van mijn boek, vrienden van hen zouden aangeraden hebben om mijn boek, ‘De Adem van de Dagen’ dat mettertijd aan het verdwijnen is, te kopen. Maar dit is ijdele hoop geweest en gebleven, het boek is dus een stille dood gestorven. De reden kan veelvuldig zijn: onleesbaar, geen spanning, te veelzeggend of te diepgaand. Ikzelf zal het nooit te weten komen en ik leg me er bij neer, het was een mislukte poging, een verkeerde inschatting van mijn kunnen en daar zal het wellicht op neer komen. Een zaak is zeker zonder hulp van buiten uit geraak je nergens.

Zo kruis erover, het raakt me niet meer, zeker niet zoals het me had kunnen raken, maar de omstandigheden – de ondergrond van mijn gevoelens - zijnde wat ze zijn gaat het on-succes ervan over me heen en ga ik verder met wat ik nog denk te doen te hebben.

Ik zag mijn broer  Georges gisteren (°1936)) voor de laatste maal. Ik sprak met hem over hoe het gegaan is met onze jeugd, hoe het leven was toen, de zomers, de winters. In feite was ik (°1927) weg van huis toen hij aan het opgroeien was, ik weet dus niet zo veel van hem, juist genoeg opdat hij mijn broer zou zijn. We zijn dan gisteren uit elkaar gegaan, ik met de beelden in mij die we opgeroepen hadden.

Deze morgen echter overvalt me de realiteit van de feiten die zich aanmelden. Deze ook zitten nu geankerd in mijn ondergrond waar ze zich mengen zullen met wat er al aanwezig is. Het wordt een dofheid, een last om mee te nemen als ik schrijven ga: ogen die vochtig worden als ik eraan denk en ik me er niet tegen verzetten kan, ook niet wil, ik aanvaard wat is en houd het zoals het is.

Dit is trouwens hoe ik besta, niet ‘gekwetst van binnen’ zoals in een of ander gedicht, maar geladen met een soort van verdriet, dat eigenlijk geen verdriet is, eerder een pijn maar dan geen pijn zoals deze van het lichaam, maar een holte van pijn.

Ik schrijf erover om de pijn te verdoven, maar dit is vandaag weinig hulp, ik voel nog te zeer zijn lange omhelzing toen ik vertrok, zijn mager, scherp gelaat tegen het mijne, broer tegen broer.

Wat verwacht je nog meer dat ik zeggen zou, als ik hiermede alles heb gezegd van wat leeft in mij, een donkere wolk die overdrijft of hangen zal blijven. De tijd van de dagen die komen zal het uitmaken: zeker is, niets hoeft zich te wijzigen, het is zoals het is, en zoals het is neem ik het en houd ik het.

Het is het gevoel van de oude man in mij, weliswaar getemperd door de jaren, door het weten dat het leven te nemen is zoals het op jou afkomt, in de geest grootmoedig zijnde.

De nieuwe dag is er, het licht vaal nog, zal zich vastkleven in de variëteit van groenen en gelen in de bomen aan de overkant, je zult er lang naar kijken met een groot ontzag voor wat de natuur, voor wat het leven van de Kosmos je biedt en je zult dankbaar zijn, heel dankbaar dat je er over schrijven kunt alsof alles een gebed was.

Dankbaar zijn, ik sterf nog niet.

PS. Indien interesse voor het boek: Google 'De Adem van de Dagen'.

18-11-2022, 06:41 geschreven door Ugo d'Oorde  

Is het dan zo uitzonderlijk voor een open nog krachtige geest, elke dag, ongeacht de toestand van het lichaam, een blog te schrijven over om het even welk onderwerp; Is niet elke actieve geest ertoe in staat dit te verwezenlijken, of wordt er verwacht dat als een zekere leeftijd bereikt wordt elke activiteit is stilgevallen en we nog juist goed genoeg zijn om weggedoken hier of daar, gedoemd zijn einde af te wachten?

Alles ligt beschreven in  de aard van het wachten. Ik ook wacht af wat er gebeuren gaat, maar niet zo maar, mijn afwachten is geen stilstand, het vertoont geen machteloosheid, integendeel het verwerp het wachten, het gaat er tegen aan met alle krachten voorhanden. De geest blijft bewegen en verwerpt elke toegeving aan het negatieve, hij laat niet toe enige verzwakking te tonen, hij dwingt door te gaan in een zelfde ritme en met eenzelfde gedrevenheid.

Hoe zou je willen dat ik in dergelijke omstandigheden bezig zou zijn met wat me vroeg of laat te wachten staat, of welke zou dan het uitzonderlijk karalter ervan wel kunnen zijn?

Er is er geen, er is enkel wat is, en er is wat gerealiseerd wordt en niet ontkend kan worden. Ik houd het daarbij zonder meer.

Ik ga zelfs nog reizen, ik bezoek nog, weliswaar in gedachten, de plaatsen waar ik me uitzonderlijk goed voelde. Gisteren nog, in volle bewustzijn, én van de plaats, waar ik de auto achterliet, én hoe ik de weg overstak, de helling beklom en rondwandelde in de alpenweide, alles  vergetend maar gefascineerd door het leven  van het kleine gebeuren dat ik daar zag: stukken witte rots begroeid met mossen en lichen, er omheen in de wind licht bewegende alpenbloemen enig in hun soort en dit in een landschap dat ik me voorstelt van bergen  en luchten en een gletsjer die, ongelukkig maar het is, langzaam aan het wegkwijnen is. Ik denk eraan en ben zelfs innerlijk geroerd dat het zo is.

Als ik straks terug zal rijden zal ik stoppen aan de ‘barrage’, zal ik bij de nakomelingen van Clement Salamin die de zoon is van mijn overleden vrienden Fernand en Emmy, ik zal op het terras gaan neerzitten in een zetel met in mijn rug de warmte van het schaapsvel en ik zal een glas Ermitage bestellen dat een jonge dame met de glimlach omdat ze me kent, me brengen zal. Ik zal het in de hand houden naar het licht toe en de kleur ervan opnemen, de kleur van de wijn die de geest is van de aarde waarin de druif opgroeide en rijpte in de zon, gelouterd door de inzet van allen die gewerkt hebben opdat de druif wijn zou worden. Ik denk eraan terwijl ik de wijn ga proeven, een plechtig ogenblik van het erzijn in het hart van het erzijn, met voor me uit het licht over het meer, de weg erlangs, en veruit de noorderwand van ‘les Pointes de Mourty’ met wat nog rest van wat sneeuw op de toppen en de berghut die je er weet, waar je zo dikwijls geweest bent, met vrienden, en met de kinderen tot die keer dat je afgedaald bent met hen, niet langs de wegel langs waar je gekomen waart, maar terug over de gletsjer, over het licht krakende ijs onder je voeten, een geluid dat je nu nog altijd denkt te horen. Al is er niets te horen, de wijn te drinken al is er niets te drinken, er groot en rijkelijk te zijn al is er niets te zijn. Maar je waart er, enkele ogenblikken en het is je voldoende want, dit alles neerschrijvende was het alsof je er waart, terwijl je er niet waart.

En ik, zoals het gezien wordt, wachtend ben op de dood die zo goed is nog wat te dralen, schijnbaar echter, want de uitslag van mijn bloedonderzoek is alles behalve gunstig en ik loop nu rond met de benen van teen tot knie omwikkeld met ‘Rosidal K’.

Zie je het gebeuren?

17-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik zou een ganse dag moeten neerliggen met mijn benen hoger dan mijn ligging om de zwelling van mijn voeten te minderen, maar dan, wie doet er mijn schrijfwerk, wie loopt er heen en weer om de stramheid van mijn lichaam te milderen, en ik er tussenin die beslissen moet dit doe ik en dit doe ik niet als er nog zoveel te doen is, of, ben ik het slachtoffer van mijn inbeelding nog heel wat te doen te hebben?

Laat ik het maar houden bij het schrijven van wat woorden om  aan te tonen dat ik er nog ben en nog steeds  omgang kan hebben met het woord, geladen of luchtig. Wat me ontbreekt, totaal ontbreekt, is humor, humor dat een teken is van wijsheid. Ik ben dus maar een halfslachtige en het is niet met nog véél te ‘doen’ dat ik hieraan iets wijzigen zal.

Maar toch ik blijf geplaagd, ik blijf achterna gezeten door het ‘doen’ het is sterker dan mezelf. Achteraf stel ik vast dat ik vele dagen na elkaar ijverig ben geweest als een bij en de tijd geen aandacht kreeg, hij werd opgebruikt op een degelijke wijze en dan ook periodes heb gekend dat ik mijn tijd niet de tijd gunde om gebruikt te worden en ik er nodeloos bij liep.

Dit op te merken is te wijten aan mijn schrijven van elke dag, ware dit er niet dan verliep elke dag, hoe actief of inactief ik ook ware geweest onbesproken in een flow van onachtzaamheid als onbelangrijk, terwijl nu elke dag een merkteken meekrijgt en ik duidelijk weet, wel niet hoe hij verliep, maar dan toch hoe hij zich afzonderde van de andere dagen door wat ik naliet als geschrift, waarin enkele belangrijke ogenblikken van mijn gedachtewereld werden bloot gegeven.

Eigenlijk, en ik weet het, veel betekenend is dit niet want terwijl ik dit schreef dacht ik – en ik weet niet waarom – aan Scobie uit ‘The Heart of the Matter’ van Graham Greene; dacht ik aan de Valais, een plaats hoog boven Grimentz, aan de voet van de Moirygletsjer waar de kinderen zinnens zijn mijn as uit te strooien over wat ik altijd mijn tuin heb genoemd, een tuin met arnica en génépi, met edelweiss en soldanelle, met gentiane en saxifraga, een unieke florawereld, een deel van het testament dat ik nalaat voor hen.

Het zijn flitsen van gedachten die  plots oprijzen in mij en even vlug voorbijgaan  gevolgd door andere even onverwachte.

Zo, hoe leven we, hoe is die fameuze gedachtewereld van ons gestructureerd opdat op het meest onverwachte ogenblik, de meest onverwachte gedachte zou opduiken en je bezig houden zodat je wenst ze neer te schrijven als een gebeurtenis van je dag. En je weet dat je heel wat dergelijke flitsen niet hebt vermeld, maar dan toch, Graham Greene daar gelaten, de meest belangrijke van alle hebt vermeld.

Je dag die opgetekend werd is dus maar een flard van al wat er in een etmaal is gebeurd. Maar je kunt niet alles optekenen zoals je niet alles kunt lezen.  

16-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je hoeft niet verder te lezen als je vindt dat mijn blog te persoonlijk is, te veel begaan is met mijn lot, waarbij ik zelfs in lichte mate durf overdrijven. En ik ben er om te durven schrijven wat ik denk over mezelf, onverbloemd opgetekend, telkens en telkens opnieuw.

Op wat of op wie beroep ik me dan om te zijn zoals ik ben en niet een poging doe om me te verschuilen achter weinig zeggende woorden. Ik deed het misschien in het begin, jaren geleden, maar ik spreek nu voluit hoe het gaat met mij en, wat ik niet dikwijls  zeg, hoe ik me dwingen moet om verder te gaan met de glimlach op de lippen.

Maar als het op het schrijven van mijn blog aankomt ben ik volledig ingesteld op mijn persoon. Ik zie en hoor wel wat er omgaat in de wereld maar niets ervan dringt door tot mijn geschriften, ik laat dit over aan de journalisten, ik laat dit over aan Stefan Hertmans die in zijn ‘Verschuivingen’ het heeft over de nieuw opgedoken plooien in de maatschappij, echter niet hoe die glad te strijken zijn.

De lectuur van zijn boek vordert traag, het is ook geen gemakkelijke lectuur, maar de tijd om het te doen ontglipt me schijnbaar, verpruts ik aan andere zaken, of misschien is het omdat ik een zekere traagheid heb aangenomen in mijn doen en ook, de tijd verstrijkt te vlug, er zit geen rem op de wijzers, noch van Big Ben, noch van mijn uurwerk, de dag verschuift en ik  bemerk het pas als hij voorbij is.

Ik zal er dus niet in slagen te volbrengen wat ik nog dacht te volbrengen, de wil was er wel destijds al ik herbegonnen ben en hij is er nog maar ik kom er niet toe een schema op te stellen van wat ik precies zou willen en niet willen.

Een zaak is zeker ik moet op de ene of andere wijze actief blijven, ik moet zo weinig mogelijk acht slaan op de toestand – stijfheid, pijn, gezwollen voeten – van het lichaam waarmee ik hier rondloop, het houdt me teveel bezig, het verspilt mijn aandacht en mijn  tijd.

Mijn tijd die kostbaarder en kostbaarder wordt want hij wordt raarder en raarder, hij wordt stilaan flinterdun, dunner dan dun,

Nog niet zoals bij mijn broer die het leven hier op aarde niet meer aankan en op het punt staat in vol vertrouwen het echte, glorierijke leven binnen te treden, de last die hij hier betekent voor zijn omgeving is niet meer draagbaar voor hem.

Ik ga hem opzoeken in het verre Puurs, maar of ik een steun zal zijn betwijfel ik, hij heeft bij volle verstand zijn beslissing genomen en ik bewonder de wijze waarop hij er over spreekt, het is een grote reis die hem wacht.

Waarheen hij gaat weet hij niet, maar het niet-weten verhoogt de spanning om het te weten, misschien ook komt hij ineens alles te weten.

15-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Waarom, een oude man zoals ik, heeft hij plots vochtige ogen als hij een achtergelaten pull vindt van het kind – de Rachelle van  vijf jaar - dat zijn hand nam om hem te ondersteunen als hij naar een andere kamer ging?

Hij schrijft dit terwijl, o, terwijl zoals het gisteren was en de vele dagen ervoor, de zon, nu een iets verder naar het oosten toe, een iets dat bewijst dat het een andere dag is, te voorschijn komt; terwijl zijn gedachten nog altijd deze zijn van de dagen ervoor: eenzelfde niet wijkende  sadness die  bij momenten geen jota meer of min is dan deze die hij meedroeg van de dagen ervoor als hij schrijven ging.

ij de man in het oude verrimpeld lichaam, zoekend naar de sprankels geest, geborgen in een gevoeligheid  die hem overvalt, zelfs bij het zicht van een achtergelaten rode pull van een kind.

Hij het schrijven wil, hij het vasthouden wil omdat hij zich nu op het gebied van het gevoel, zo kwetsbaar voelt, kwetsbaarder dan het kind, kwetsbaarder dan hij ooit geweest is.

Hij het wellicht nooit herlezen zal eens de dag voorbij, maar het zal er staan als een teken van zijn gevoeligheid die hij niet meer meester is maar die bij het minste voorval of gedachte zelfs, opwelt in hem en opstijgt naar zijn ogen alsof hij wenen wou van de morgen af de dag in tot in de avond laat, tot in de nacht.

Hij schrijvende , die de sadness niet aan kan, niet wetende wie hij is noch wat hij nog verlangt, noch wat hij doen wil, noch wat hij schrijven wil, noch waar hij heen wil om er iet meer te zijn.

En toch, en toch er rest nog altijd dat greintje leven in hem, de wil die hem optilt en hem in alle richtingen in beweging houdt om er te zijn en er te staan als een zuil van diepe ingehouden stilte voor een tijd nog, zoals het was en is en blijven zal, tot het einde van zijn dagen.

Wat er nu is zal niet meer overgaan, het water van de vijver zal zelfde kringen houden en het spiegelbeeld van al wat is in hem in beweging houden.

Het zal het bewijs zijn dat hij, onder het oppervlak van het hypergevoelige, de man is die op weg is naar zijn einde toe, maar gaaf wil houden alle krachten die zijn leven waren.

En wat die onderliggende ‘sadness’ betreft, hij neemt die mee verscholen wellicht  in wat hij nog aan woorden nalaten zal in de dagen die hij nog, als toegift, krijgen zal van de Ene of de Andere.

14-11-2022, 06:07 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zien hoe de zon opkomt in het oosten is een luxe aan weinigen gegeven of, tijd door weinigen genomen. Nochtans is het een wonderlijk lichtspektakel, als je er vrij op afgestemd bent, en minutenlang geconcentreerd volgt hoe het licht verkleurt van het lichtroze naar hel roze om dan uit te vloeien in een grote schittering van licht die de zon is, de moeder van ons allen, al denken we zelden aan de zon als moeder.

Je moet iemand zijn zoals ik, die draalt aan de ontbijttafel zich permitterend gefascineerd te zijn door wat er gebeurt en er met verwondering naar kijken blijft.

Dit is de laatste tijd elke morgen bijna het geval en het beeld van de zonsopgang volgt me de ganse dag en heeft in elk geval greep op wat ik schrijven ga, zoals duidelijk deze morgen, die ondanks alles, een grote morgen is met een groot begin als ik het beleef zoals ik het altijd zou moeten beleven.

Destijds stonden we op om vier uur in de morgen om de top van de Bella Tola te bereiken en er te staan, beschut voor de bijtende wind en te zien hoe de zon opkwam boven de bergwand voor ons. We zagen dit als een intens spiritueel gegeven die ons heel wat moeite had gekost om het te  beleven. Vandaag zit ik rustig neer in de woonkamer om de opkomst van het licht bij te wonen en het in alle comfort mee te maken, de ‘Bella Tola’-top van een andere eeuw zijnde voor mij, maar toch onmogelijk te vergeten.

Het respect voor de zon en het morgenlicht is wellicht wat ons rest van onze verre voorouders die het licht zagen als iets goddelijks

Hoever zijn we dan niet afgedwaald, want als er iets goddelijks is op aarde dan is het wel de zon en het licht. Maar zo zien we vandaag de zon niet meer, we zien ze als vakantiebestemming aan haar goddelijkheid wordt niet meer gedacht en voor de opkomst van het licht hebben we de tijd niet meer. We zien wel nog het gebeuren zelf maar de symboliek eromheen raakt ons niet meer.

Ik zag recent, was het gisteren of eergisteren een documentaire over Stonehenge, over de herkomst van de stenen die er staan – gehaald(?) van tweehonderd kilometer verder - maar niet waarom ze er staan, en waarom ze er staan op die plaats.

Het ensemble van dolmen en menhirs heeft te maken voor hen met de baan van de zon en het verschuiven van het punt van de opkomst van het licht waarbij de ‘heelstone’ een belangrijke functie heeft. Hij duidt namelijk het punt aan van de zomerzonnewende, het punt van de langste dag, of het punt van de terugkeer van de zon naar haar verste punt naar het noorden toe, de winterzonnewende, het punt van de terugkeer van het licht, door de Kerk gekerstend als de geboorte van Christus.

Ik heb hiermede niets nieuws verkondigd, alleen dat we kosmisch gezien inderdaad ver zijn afgedwaald, en afdwalen is het juiste woord.

13-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het wordt een moeilijke dag, even moeilijk als de dag van gisteren. De woorden stokten toen, het heeft er alle schijn van dat ze ook vandaag zullen stokken. Het heeft te maken met een moeheid van het lichaam die ook de geest vermoeid, lam legt zelfs. Ik ken dergelijke toestanden. Al schrijf ik er niet over, maar ik wil dan gaan neerliggen en de dag aan mij laten voorbijgaan alsof ik er een dag niet was, alsof ik een dag wou te knippen uit mijn levensverhaal. Wat niet mag en niet kan omdat ik het niet wil. Er valt hier niets te knippen, goed of slecht – right or wrong  my country - maar hoe ook, ik moet er overheen.

Zo ben ik ingesteld, zo ben ik geworden, de man met een blog. En in wat ik schrijf ligt een gans leven geborgen. Er is geen woord dat geen binding heeft met al wat er is aan voorafgegaan en even goed met alles wat nog komen kan.

Geen feit in mijn leven is er, geen herinnering aan wie of wat ook dat niet elke dag in mijn woorden sluipt, hetzij openlijk vermeld, het zij openlijk verzwegen. Mijn blog is aldus, wat er ook moge staan, hoe minimaal ook een hologram dat de totaliteit van wie ik ben en was bevat, en het is de totaliteit van wie ik ben en was en hoopte te zijn, die zoekt zich uit te drukken.

Zelfs als het is zoals vandaag, als ik schrijf met weinig overtuiging is het de toestand van mezelf die ik tracht over te brengen op mijn scherm.

Ik schaam me niet te zeggen dat het vandaag en gisteren minder goed ging dan de dagen ervoor. Van het ogenblik dat ik weet dat het niet het gevolg is van het oud-worden - het heel-hoog-oud- worden – heb ik er weinig zorgen mee. Maar je weet maar nooit, mijn lichaam ontglipt me volledig, en wat me verontrust, mijn voeten zijn erg gezwollen, te erg om me er geen zorgen over te maken.

Dit en nog andere zaken belemmeren me mezelf te zijn, of te zijn de persoon die ik ben, er is zeker niet meer de totaliteit van wie ik ben, zoals ik hoger vermelde, iets blijft weggestoken, mijn vertrouwen. Een deel van mijn hoop wat de toekomst betreft is afwezig de laatste dagen, ik voel het, ik weet het en het houdt me bewust bezig.

Hoe reageer ik, als het niet zou zijn met wat ik schrijf en achterlaat voor die archieven van mij.

Ik ga hier niet verder op in, zoals ik zo dikwijls al geschreven heb, er is wat er is, ik kan hier voorlopig niets aan wijzigen, al wou ik wel, maar in mijn blog heb ik altijd de persoon beschreven die ik was op dat ogenblik. Ik ben altijd in dat opzicht eerlijk geweest en heb niet geaarzeld me bloot te geven in wat ik deed en vooral in wat ik dacht. En ik beken ootmoedig dat er dingen zijn die ik vertelde in het verleden die ik nu bekijk van uit een andere gezichtshoek met het gevolg dat ik begin te twijfelen aan de zekerheden die ik  verkondigd heb.

Welke zekerheden dit zijn kan ik zo maar niet vertellen, ze zijn veelvuldig en de aarzeling die in mij is geslopen is te ingewikkeld om er hier op terug te komen.

Morgen misschien, overmorgen misschien.

12-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De morgen die niemand dacht door te komen,
al was het stil toen nog,
al hingen flarden van gedachten in de lucht,
kraaien hoog zwevend.

Van waar ze kwamen en waar ze gingen,
niemand nood had het te weten,
omdat het licht nog aarzelend was alsof
het al lang vergeten was dat de dageraad
niet duren kon en de dag niet wachten zou
om open te scheuren in verbijstering.

Tot er wolken kwamen, donkergrijs en oud,
zoals wat restte van de aarde hier.

Dit was van de morgen van 11 november,
de wind als ijs,  
de wolken openschoven toen,
kobaltblauw doorbroken met lijnen rood
die hangen bleven, luchten zoals nimmer voorheen
de luchten waren, en er van ver geruchten
kwamen, als van aanhoudend tromgeroffel.

Men ging rekenen toen, hoeveel dagen
men al hoopte dat boven alles uit, de stilte
hier het halen zou en het land niet zou blijven,
zoals het er lag in humus van bloed,
het bedekken zou, de holtes dicht gewaaid,
het gras terug zal komen,
op de plaatsen waar het verdwenen was,
en gezangen van vogels op de stukken muren,
en eksters die keren zullen, merels en meeuwen.

Het leven dat hernemen zal,
eens de morgen voorbij
de dag zou zijn zoals hij vroeger was 
in peis en rust,
de hel van gisteren  toen  er gesneuveld werd,
de dood in de oksels en in de vouwen van het vel.

Vele dagen de prikkeldraad
met lapjes uniform fladderend in de wind,
lijk vergeten bladeren op wat bomen.

Nog even wachten, de uren,
de tijd die komen zal
om te ontcijferen wat van de vrede was.
Bericht gekomen, en om elf het front gesloten
met het geschal van de klaroenen
over alle plaatsen om het te geloven.

Het was de tijd
om een gedicht te schrijven over wat was
en over wat nu komen kon. Want,
mooier kon het niet.

Later zullen in de velden witte zerken groeien
met een naam erin gegrift,
lichamen open gereten, geborgen
hun geest een rank van marentak en rozen.

Voor hen de eeuwigheid  
van het herdenken.

11-11-2022, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde