Mijn vertrouwen dat het me elke dag lukken zal mijn blog te brengen is groot, is oneindig zelfs geworden, echter niemand zegt me dat het zo  blijven zal, niemand, dus is het beter wat dit betreft mijn vertrouwen te milderen want nederigheid is geboden ook in het geïnspireerd zijn. Want niet elke dag lever ik een blog af die meer dan een voldoende krijgt en nochtans is het op dit ‘meer-zijn’ dat het telkens aankomt. Het betekent dat ik meer wil leven als ik aan het schrijven ben, dat er een grotere intensiteit in mij aanwezig is die zich dan uit in mijn woorden.

Dit is wat ik betracht, soms lukt het , soms lukt het groot en soms niet. Het is lijk de muziek van KLARA soms bevalt ze me, sta ik er stil bij en wordt ik er stil van en soms helemaal niet; het is ook zoals de dagen die komen en gaan, zoals de essays van Hertmans soms lees ik ze vlot en soms stotter ik bij het lezen van een passage, het is maar dat hij hier geen hapklare lectuur is, het zijn zinnen van het hoogste niveau te lezen door iemand van eenzelfde niveau en dat ben ik niet altijd, om niet te zeggen zelden.

Maar, ondanks mijn beperktheid of beperktheden doe ik mijn best als ik voor de dag kom met mijn geschriften, wat voor mij dan het hoogste is dat ik op dergelijke ogenblikken bereiken kan.

Ik schrijf ook geen essays, ik neem over wat me te binnen valt, woorden die van ergens komen, van waar ze komen blijft me een raadsel maar ze zijn er en ze laten zich nemen door mij alsof het vrienden waren, vrienden die kwamen neerzitten aan mijn ontbijttafel vroeg in de morgen, als het licht een smalle band lichtend groen is onder een donkere wolkenmassa. We zouden er samen naar kijken, zwijgend verwonderd over het breder worden van de band groen en lichter worden ervan, verkleurend naar het roze bijna met het eerste blauw.

Mijn morgens zijn, buiten de muziek van KLARA en de opkomst van het licht, niet veel, daarom in mijn eenzaam-zijn beleef ik dubbel wat ik heb, ik stel het vast en een tijd laten schrijf ik erover zo goed ik kan.

Ik herhaal me als ik zeg dat het een vreugde is het te doen, geen uitbundige, die ken ik niet meer, maar een ingehouden blijheid die even blijft terwijl ik schrijf en dan overgaat in een voldaanheid als ik er uiteindelijk in slaag het aantal woorden te schrijven die ik bij mijn begin op het oog had.

Mon Dieu, veel is het niet, veel is het nimmer, het is maar even een buiten mezelf treden om even te schrijven over wie ik ben op ogenblikken in de morgen pas opgestaan uit de slaap. De ogenblikken dat ik terug het leven van de woorden in mij opneem en neerzet op de wijze dat ik gewoon ben het te doen, zoals ik al zegde, soms op een grote, soms op een mindere wijze, maar altijd zo dat ik eindig met een voldaan gevoel. Ogenblikken in mijn leven die van waarde zijn voor iemand in mijn toestand.

Een toestand die ik meen te beheersen.