Let niet al te veel op de inhoud van mijn woorden, schrijven is een noodzaak, is mijn leven. Het schrijven zelf komt eerst daarna wat ik schrijf, waarheid of twijfel-waarheid.

Met dit voor ogen moet je me lezen. Hopelijk heb je er geen last mee. Het betekent hoegenaamd niet dat ik niet trachten zou aandacht te hebben voor wat ik achterlaat (voor de eeuwigheid). Zo gek ben ik nu ook niet,  maar het kan dat ik in mijn besluitvorming terecht kom op onontgonnen terreinen die ik ontginnen wil met alle gevolgen van dien omdat mijn ontginning steunt op een  vindingrijkheid die ik denk te hebben, maar dan toch niet heb.

Weet dus, en beoordeel me in dit licht, dat het schrijven voor mij een stille vreugde is, een binnenpret die ik tracht te delen met jullie. Ik ben een gelukkig man als ik me inbeeld hoe ik elke morgen sta te wachten op je drempel tot je me openen zult om mijn woorden te lezen. Mijn vreugde is dus dubbel – ik herhaal me nu – één, deze van het schrijven of dit nu lichtend is of een dofheid verbergt en twéé te weten dat je me toelaat binnen te treden in jou, en dan liefst binnen in het diepste van jou, om er een tijd te verblijven en aldus deel uit maken van je dag.

Aldus versplinter ik me naar vele oorden toe, destijds zoals ik vernam naar Bretagne toe en naar Perth en naar een plaats in Thailand toe om de andere plaatsen die ik ken niet te vermelden, onder meer een plaats met de echo nog van een notelaar die ontwortelde en terecht kwam op het dak.

Wat doet het me, dit alles?

Wel, in mijn omstandigheden doet het me meer dan je vermoeden kunt, het vult me met een vreugde; het is een lichtpunt dat me, eens geschreven wat geschreven moet, me volgen blijft tot het begin van de nacht – tot binnenin de nacht - als ik aanvang te denken aan wat ik schrijven zal de volgende dag.

Ik dacht aan de glasparels van mijn paternoster die door mijn vingers gleden als kind. Wie vermeldt vandaag nog het woord ‘paternoster’, en waarom doe ik het dan? Omdat het een flits is die me toegeschoven wordt van uit mijn verre jeugd, een paternoster én, een schapulier op het blote schouderblad die ik een tijdje droeg. Mijn God, waar zijn die tijden heen gegaan, welke wijsheid zit erin verborgen, of eerder, welke ‘onwijsheden’ droegen we mee met ons in die tijden van toen?

Ik sprak, amper enkele dagen terug, over die tijden van toen met mijn broer, die toekijkt op mij van uit zijn cluster. Misschien is hij het die de woorden schapulier en paternoster binnen schoof in mij, hij aldus me volgen blijft en me zeggen wil dat hij er nog altijd is.

Inbeelding wellicht, niets meer dan het verzinnen van iets dat er niet is, hoewel ik het schreef en behouden wil als een mogelijkheid.

Ook schreef ik eens dat alleen het meest onwaarschijnlijke het meest waarschijnlijke is, en ik blijf erbij, en waarom niet, waarom zou ik vandaag verloochenen wat ik ooit schreef op andere dagen, dagen van een andere kleur en een andere inhoud als ik rekening houd met mijn dagen van nu, nu het stil is geworden in mij?

Een stilte die ik houden wil.