En wat heb ik jullie vandaag te melden?

Ik stel me trouwens de vraag in welke mate het nog een verrassing is wat ik schrijf. Ik heb al zovele blogs geschreven dat ik vrees dat ik, wat er al staat, aan het herkauwen ben in andere woorden of het te bekijken van uit een andere gezichtshoek. Zelfs deze zin moet ik al ergens hebben staan.

Maar welke zaken, totaal nieuwe, heb ik nog te melden om jullie te verbazen? Want het is op het verbazen dat het neerkomt, zoals de muziek uit ‘Out of Africa’, nu op KLARA me verbaast en me raakt. Raak ik jullie ook soms zoals het gebeurt dat ik mezelf raak met de woorden die ik schrijf en de intonatie die ik er in leg?

Op dagen zoals deze: het licht dat schuil gaat in de wolken, eens mijn blog geschreven, de tijd ik glijden laat omdat ik geen nood meer heb aan tijd, geen nood meer iets te doen of niet te doen, maar toe te zien wat er gebeuren gaat, ik het vele dat ik geschreven heb in vroegere tijden rusten laat, er kome van wat er van komen moet

Hoe velen zijn er niet van mijn leeftijd, die  denken zoals ik, die wat geschreven hebben, voldoende om er gerust in te zijn dat hun dag niet nodeloos voorbij is gegaan, die dan de tijd hebben, hen de tijd te laten ontglippen, alsof hij er niet meer was; neer te liggen en te luisteren naar de muziek van wie ook, gekend of niet gekend, klanken die een betekenis dragen maar die je heen laat gaan over de klanken binnen in jou die je voorrang geeft op alle andere, waarin je bent opgenomen om er niet meer uit los te komen, al beseft je het niet maar het  zijn de klanken van wat voorbij is. Het dichtstbije erin het zwaarst wegend, jij ermee omwikkeld zijnde.

Wie die anderen zijn of wat ze zijn, hoef ik niet te weten maar ze zijn er en ze tonen zich, wellicht zoals ik me tracht te tonen, in een soort van stuiptrekking van wat nog leeft in hen en dat ze tonen willen er nog te staan ondanks het hoog getal jaren dat ze meedragen met hen als ze zich verplaatsen nog onder de mensen.

Uitzonderlijk getekend door wat gezegd of gedacht wordt over hen en hoe naar hen wordt opgekeken met ontzag als een kaste apart, als zij die lopen op de richel des doods.

Al weten ze dat niemand het hen zegt, maar jij weet het en dit is je meer dan voldoende, het beste is dan ook het niet te laten blijken dat je het weet, het stil te houden en alles te doen opdat het niet lijken zou dat je er mee begaan bent. Er is in elk geval een effen getal dat afschrikt, dat je niet halen wilt.

Maar hier aangekomen is het me eens te meer duidelijk hoe moeilijk het is de terugweg terug te vinden als je ‘unterwegs’ geen keitjes heb gestrooid,

Zo ben ik schrijvend uitgekomen waar ik niet uitkomen wou, zeker vandaag niet. Maar er staat geschreven wat me te binnen viel en het zou zonde zijn het voor mij uitzonderlijke erin te negeren door het te verwijderen.

Laten we dus wat er staat, wie weet wie er de schrijver van is?