Om mijn geschrift van gisteren af te ronden: een Universum om er simpelweg te zijn is zinloos; het heeft enkel zin er te zijn als het gezien kan worden, besproken en beoordeeld, hiervoor is de homo sapiens er. Hij geeft zin en betekenis aan het Universum, hij staat centraal in het bestaan ervan. Het lijkt erop, vertelde Hawking aan Hertog dat het Universum er is om leven te verwekken.

Maar ik weet nog niet hoe de reis van Hertog met Hawking verder verloopt. Wel weet ik – meen ik te weten – dat het Universum erop gericht is om niet alleen leven maar ook  spiritueel leven, de homo sapiens, te verwekken en dit is pas een begin, ik denk ook nog dat het op weg is om de homo sapiens sapiens te verwekken.

Ik zal verder een deel van mijn tijd besteden aan de lectuur van ‘Het ontstaan van de tijd’, het schijnt me toe dat het een prachtig ‘geschreven’ boek moet zijn en ik denk niet me te vergissen als ik hetzelfde zeg over de inhoud ervan.

We leven dus op hoop de bevestiging te vinden voor wat we altijd hebben vooropgesteld: zonder de aanwezigheid van de mens heeft het erzijn van een Universum niet de minste zin want er zou niemand zijn om het te weten, om het te zien, om erover te oordelen.

Ik ben voorbij pagina 37 waar ik lees :

‘Het lijkt er daarentegen op dat we zouden moeten besluiten dat het leven, ook intelligent leven, slechts een toevallige voltreffer is van een volstrekt onpersoonlijk, wiskundig rijk, en dat er verder weinig meer over te zeggen valt.

Ik hoop dat dit niet de eindconclusies zijn of worden van het boek dat meer dan 300 pagina’s telt. Ik sluit dit gesprek hierover af,  ik heb er voorlopig niets méér aan toe te voegen, enkel af te wachten waar Hertog me heen voeren zal.

Maar er is iets te zeggen over boeken, ze betoveren ons. Ze ontnemen ons de vrijheid van handelen, want eens op je tafel laten ze je niet meer los. Vooral dan als het een nieuw boek is dat binnenkomt en het ligt goed in  de hand, je zet onmiddellijk met potlood je naam of handteken op het eerste blad samen met de datum en je hoopt dat het een vriend wordt die je een tijd lang vergezellen zal op de tocht die je nu ondernemen gaat, door een land dat je amper kent.

Je hoopt  het einde van de tocht heelhuids te bereiken want je weet dat het een boek is doorweven met gedachten die moeilijk te volgen zijn en je volle aandacht eisen zullen. De  jaren die je telt en wat je nog te doen meent te hebben zullen je vertragen in je opzet.

Je hebt zelfs geen enkele zekerheid dat je het einde bereiken zult, eigenlijk schrikt het je af, maar je bent begonnen en je waart geboeid door wat je te lezen kreeg. Je leerde heel wat al, teveel om er iets meer over te zeggen dan wat je reeds zegde.

Je hoort er verder wel meer over.

04-03-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De tijd die er niet was vóór de Big Bang of, ‘de dag van de Big Bang zonder gisteren’, zoals Thomas Hertog[1] het verwoordt als hoofdstuk in zijn boek: ‘Het ontstaan van de tijd’.

Ik heb dit hoofdstuk nog niet volledig gelezen maar ik vermoed niet dat Hertog zeggen zou wat ik zeg dat die dag er wel: hij was er in potentie, hij hing in de lucht, in de lucht die er nog niet was.

Dit is trouwens wat ik altijd erover heb gedacht en nu meer dan ooit. Het Universum is er ‘altijd’ geweest ‘in potentie’ en, uiteindelijk, welk verschil maakt het uit, er zijn in potentie of er zijn reëel.

Mijn blog ook is er al in potentie, was er gisteren al in potentie, want ik bezat gisteren al het boek van Hertog in potentie en ontving het vanmorgen, 2 maart, en ik had het nodig om mijn blog van 3 maart te schrijven.

Ik stel me de vraag welk verschil er is tussen iets dat er is in potentie en iets dat er is in werkelijkheid of, en hier gaat het om, kan er iets zijn dat er is dat er niet voorheen was in potentie? Ikzelf was er in potentie zoals ik nu ben en daarom ben ik er nu zoals ik er was in potentie.

Ik zal de vraag niet stellen aan Thomas Hertog, omdat er geen wetenschappelijke basis voor is, en hij als wetenschapper, als kosmoloog, niet anders kan dan de wereld van het potentiële te negeren, de vrijheid die ik me neem, kan hij niet nemen, en terecht misschien. Maar niets belet mij als denker te zeggen dat het potentiële altijd de realiteit ervan voorafgaat, ‘voorafgaan’  is niet het correcte woord, wel ‘het reële hangt in de lucht’.

Zo daar staan we dan, Thomas Hertog en ik, maar kunnen we het potentiële van iets wegdenken?

Mijn dag begon in grote armoede van pijnen over mijn ganse lichaam, pijnen die zich nestelden tot in mijn geest. Liesbeth, de

kinésiste kwam langs en behandelde lang mijn rug. Ik zegde haar dat het beter ging maar dat het pas goed zou gaan als ik neerzat om te schrijven. Het was opdat ogenblik dat het boek werd binnengebracht en dat ik wist ’in potentie’ wat ik schrijven ging.

Ikzelf wist het wel nog niet echter, ergens stond het al geschreven en het werd me gedicteerd of ingegeven toen ik aan het schrijven ging. Dit is het relaas ervan.

Jullie denken erover wat jullie willen, maar zo gebeurde het; misschien stond het zelfs, in potentie, gisteren al opgetekend misschien reeds een jaar geleden al; misschien zelfs op het ogenblik van de Big Bang in zijn potentiële vorm.

Dit is niet het werk van de wetenschap, van de dingen die kunnen bewezen worden, dit is het werk van de geest, de geest die ons bespeelt en die we gewillig ondergaan, een gewilligheid die ons ertoe brengt dingen te schrijven die wetenschappelijk onzin lijken: onzin het feit dat al wat is een potentieel begin kende.

Aan jullie om erover te oordelen.

[1] Hertog Thomas: ‘Het ontstaan van de tijd, mijn reis met Stephen Hawking voorbij de oerknal' Uitgeverij Lannoo, 2023.

03-03-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe schrijf ik soms zodat mijn woorden zich verstrengelen tot hiërogliefen op een obelisk, moeilijk uiteen haalbaar, vervreemd in hun  eigenheid van woord. Je tekende het gisteren op innerlijk geleid door je gevoelens die verward opdoken als uit de nevels van de morgen, want het is altijd in de morgen dat het gebeurt, dat je opstaat uit de donkerte van de nacht en je je voelt als  gedwongen  te schrijven wat je nog niet gedacht hebt, en dat je nu ontmoet in wat je als een spoor in de verse sneeuw achterlaat.

Dit was van gisteren waar weinigen iets aan hadden  behalve ikzelf. Ik verklaar het niet hoe ik ertoe kwam. Wellicht was er een telefoon in de morgen die van alles betekenen kon maar misschien niet wat ik erover schreef, het was om iemand die weende om de  verlatenheid waarin ze leefde en ik haar helpen wou met woorden, meer had ik niet te geven.

Woorden zo uit het leven gegrepen al weet ik niet met zekerheid of het geen droom geweest kan zijn. Alles in deze dagen ligt in elkaar verweven: werkelijkheid die droom kan zijn en droom die we nemen als werkelijkheid.

Zo leef je nu je dagen in een oneindigheid  van mogelijkheden die je maar te nemen hebt, of ze nu standhouden of niet er is geen concurrentie op de weg die je genomen hebt. Je staat er alleen voor om te beslissen of je verder gaat zoals je begonnen bent of, verrast, je in staat bent, plots een andere weg te nemen die de realiteit in loopt, deze van ‘De Standaard’ of van Nooteboom en zijn cactushistorie.

Waar je in elk geval op wacht is iets sensationeel te vinden om over te schrijven, niet over een treinramp waar ook zelfs in Griekenland, maar liefst zoals vanmorgen om 05.45, over Mahlers, ‘Lieder eines fahrenden Gesellen’ dat je kent van de eerst noot af, niet de woorden maar wel de klanken, wat je voldoende is zo vroeg al voor de zon opkwam.

Het was alsof je plots op een heuvel stond en de wolken volgde die boven de velden dreven, het was alsof je de wind voelde in je gelaat en de stilte van het land je dromen aanwakkerde, het was alsof je ineens in jou grote dingen om te schrijven voelde klaar komen. Of wat Mahler vermag met een mens zoals jij voor je gewassen bent en ontbeten hebt. Hij opent je nieuwe dag op een beginnen dat je meent al dikwijls, al zeer dikwijls ontmoet te hebben.

Wat nog komen zal in de dag weet je niet, je verwacht ook niets, je hebt voldoende aan wat je schreef en wat je nog te schrijven hebt van nu tot morgen en de dagen erna, als die er zouden zijn.

Je wacht niet af, je neemt wat komt met beide handen en houdt het stevig vast, ingetogen.

Je weet maar nooit.

02-03-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een telefoon deze morgen kwam als een zwaluw en bleef zitten op mijn schouder, bleef zitten op de rand van  dat vermoeid hart van mij, een weinig meer en het kantelde naar binnen.

Uren later zit hij er nog, zwijgzaam, licht bewegend, overhangend, bijna struikelend in het tedere van het tedere dat een hart kan zijn.

Je hoopt een ogenblik dat even langer duurt:

dat hij binnen kijkt, je hoopt dat hij vallen zou en toch ook niet, en toch ook wel, hij zo zitten blijft waar hij is neergestreken en je hem daar houden wil als een roep om troost  in de morgen.

Hij droomde en toen hij wakker kwam, hij ver, achter de bomen, ergens, waar ook,  in het oosten, in het beginpunt van het leven, hij luisterde naar wat hij zag, de ogen gesloten, binnen in zijn diepste binnenste naar de stem, zacht als een dagpauwoog op een zonnebloem:

Kom ademend, naar mij
en leg je hoofd waar
het nimmer lag
op het kloppen van mijn hart
en houd het zo, momenten
van tederheid gekroond.

Verlangens: ingehouden
weemoed gestild, een meer
in de bergen dat ik ooit zag
in het morgenlicht,
dromen van een eeuwigheid
die nergens meer te vinden is.

Hoe bemin ik je om niet
te sterven meer
niet onder te gaan
in angstvalligheid.

Ik je houden wil als een zwaluw
neergestreken in de morgen.

Wat als het lente wordt?

Of, hoe het woord soms leeft in ons, verraderlijk ontroerend alsof het gisteren was en, hoe vreemd het woord zich wenden kan in lang vergeten richtingen die zich openen plots, totaal onverwacht en toch, en toch verwacht.

Zoals een stilte plots, vol met wat van Bach kon zijn of van Mahler.

01-03-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Mettertijd heeft elke dag van de week zijn eigenheid verworven. Zo is de maandag de dag van Inge, de dame die het huis, rein en in orde houdt; is er de dinsdag    en de vrijdag Gunther die me komt helpen bij het douchen – ik mag niet alleen de  trap op; is er de woensdag dat Patricia, mijn oudste dochter komt; is er de donderdag Liesbeth, de kinésiste; is er de zaterdag, de dag van ‘De Standaard’ en, zeg ik, is er de zondag die de dag des Heren is en die ik beleven wil, meer als een dag van bezinning zoals ik de zondagen beleefde in mijn jeugd, en nu met in de namiddag ook het bezoek van een van de twee andere dochters, Ann of Cathérine met hun echtgenoot, Francesco en Koen.

Dit is het stramien zoals mijn leven er voortaan uitziet, elke humane aanwezigheid, hoe kort ook, komt als een golf van warmte, zijn momenten dat ik mezelf loslaat en gekeerd ben naar de mens in hen die ik ontmoet en naar wie ik me keren kan om mezelf even te vergeten en op te zien hoe ze tegenover het leven staan en tegenover mij. Het zijn momenten van verademing, waar ik nu, meer dan vroeger, behoefte aan heb.

Ik kijk er telkens naar uit en stem me er op af. Ze vullen me aan en ik waardeer ze. Ik hoop dat ik dit gevoel overbreng op hen die ik op deze wijze ontmoet en dat het voor hen geen ‘corvee’  is me te bezoeken, maar ook een kort verlossend moment voor hen, een wederkerigheid die ik soms aanvoel in het gesprek dat ik heb met hen.

Met mijn dochter, Patricia, is het verschillend, de gevoelens zijn er, de binding met en het uitkijken naar elkaar is er. Het is een dag dat ik niet denken moet aan een middagmaal, we vinden het gepast dat het de dag is om een ‘côte à l’os’ te eten en de bereiding ervan doen we samen, ik de voorbereiding en zij het opbakken en daarna een tijd die we samen bepalen in de oven. Mijn gebuur, Stefan, die me in de avond even opzoekt zegt me dat hij het omgekeerd doet: hij warmt vooraf zijn ‘tournedos’ op in een matige oven alvorens het vlees te braden, wat hem een excellent resultaat geeft.

En dan heb ik ‘De Standaard’ die ik elke week te lezen heb, slaag ik erin des te beter, blijven delen ervan liggen tot daar toe want er is nu de laatste dagen ook het ‘Dagenboek 533’ van Nooteboom dat ik herlees, wat een hele prestatie uitmaakt want ik heb de zin om te lezen bijna helemaal verloren.

Je ziet waar ik aangekomen ben, hoe ik het stel en hoe mijn dagen gekleurd worden en deels ingevuld.

Vermeld ik nog, volledigheidshalve alsof je het niet weten zou, dat dit de laatste dag is van de maand, maar wat je misschien niet weet en waar ik aan denk dat het een maand is die ik wellicht niet meer tegenkomen zal.

Het weze dan zo, aan alles komt een einde, ook aan het beleven van de maand februari.

28-02-2023, 09:07 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als je voorbij komt, mijn vriend, wanneer ook in de dag of in de nacht, denk niet hier woont een oud eenzaam man in een oud eenzaam huis want je vergist je, hij is wel oud van jaren, maar vol van geest en het eenzaam-zijn heeft geen vat op hem, hij voelt het niet. Integendeel, hij heeft ruim gezelschap, er is volop de ganse dag, een afwezige aanwezige, er is de voortdurende verwondering van ‘Klara’, er zijn de boeken in hun rek, de geschriften die hij laat, en er is het hoog beleven van wat hij zich opgedragen heeft te doen. Hij zit vol activiteit eens hij begonnen is, hoewel dit beginnen soms wel een duw nodig heeft, een duw die dan komt ten dele van jullie, mijn lezers.

En dan nog, met jullie aan mijn zijde hoe zou ik me eenzaam kunnen voelen, het zou trouwens van mijnentwege oneerlijk zijn moest ik jullie niet zien als gezellen in goede en minder goede dagen.

Aldus teken het op, ik ken die eenzaamheid niet, misschien wel de eenzaamheid als schrijver als ik er niet in slaag door een uitgever ernstig genomen te worden, maar in deze toestand verkeren er wellicht velen en ben ik één onder hen in een eenzaamheid die gedeeld wordt.

Dit waren gedachten vóór het morgenlicht.

En daarna, aan de ontbijttafel, als ik de zon langzaam, e feitelijk  toch vlug zie rijzen achter de bomenmassa voor mij, de zon als het verblindend oog van God en ik er zit omgeven met wat is van de oneindigheid van licht, ik omringd met en zelfs doordrongen van een immens energieveld waarin ik me opgenomen voel als zijnde ontstaan in het licht.

Het gevoel waarop ik wachtte om mijn blog te eindigen die ik nog maar pas begonnen ben, maar ik heb de goede inzet gevonden, de zuivere sfeer en instelling om enkele ogenblikken alles los te laten – mijn hart dat zwijgt – en me op te lossen in het   totaal onbekend enorme dat ik weet om me heen ik, een ogenblik badend in het licht en zijnde van dat licht dat is van de oneindige oneindigheid, ik kleine sprankel geest die in staat is dit alles te bedenken tot de diepste geheimen ervan.

Alsof in deze enkele ogenblikken ik getroffen was, geopend door de zon die dat ik dacht het oog van God te zijn. Een ogenblik lang, dat ik dacht voor het eerst , in een moment van zien, als het oog van God.

En van welke God, misschien deze van Akhnaton, misschien deze die van de Kosmos is, voldoende God voor mij. Maar verder dan die God schrijf ik niet vandaag, het zou een soort van heiligschennis zijn. Hoewel God, zoals Hij IS – Hij noem zich ‘IK BEN’ - geen nood heeft aan heiligheid.

Hij heeft alleen nood gezien te worden in het kleine als in het immense.

27-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik had gisteren kunnen  verder schrijven, maar ik ben spaarzaam ik wil me houden aan mijn, bij benadering, vijfhonderd woorden. Dit schijnt me een voldoende maatstaf toe én om te schrijven, én om te lezen. De ondervinding heeft me trouwens geleerd me te matigen maar je weet het, ik schrijf graag, het is het liefste wat ik doe en doen kan.

Dan ook in een oud, half volgeschreven dagboek van ‘The Economist’ noteer ik in het kort alle kleine feiten van de dag en de nacht. Sedert ik er alleen voor sta, is het een gewoonte geworden, het dagboek is een soort gezel die een afdruk bijhoudt van wat ik doe en wat ik beleef, hoe ik leef en hoe ik slaap, heel wat zet ik erin neer omdat het me pleziert het te doen. Het situeert zich dus ergens in het geniep – niemand weet er iets over - los van mijn dagelijkse blogs, maar voor mij is het een aanvulling hoe ik mijn dagen vul en in een zekere mate hoe ik ze beleef.

Is het nuttig? Wel neen, het is eerder een bezigheid, iets tussendoor, iets voor erna als ik er niet meer zal zijn en dag aan dag van een bepaald ogenblik af, vertellen zal hoe ik leefde in mijn alleen-zijn, een document voor mijn nageslacht, iets dat in meer overblijven zal van mij en van mijn laatste dagen, het zal dus ook een abrupte stop kennen, zo zie ik het. Ik zeg niet wat ik erin opteken, maar het kan van alles zijn, zelfs de keren dat ik moet opstaan in de nacht staan opgetekend, het resultaat van mijn saturatiemeter, en het aantal lezers die mijn blog bezocht hebben.

Ik dacht eraan er een spel van te maken en te ‘timen’ wat ik uur na uur gedaan heb om te weten hoeveel uren ik  verloor met niets te doen op een dag, maar zo ver ga ik nu niet.

Zo stond ik vanmorgen op om 06.10, heb ik een eerste medicament genomen met een glas appelsiensap  en ben ik begonnen aan deze blog, die traag vorderde zodat ik pas nu, om 07.30 hier aangekomen ben, 350 woorden verder.

Ik ga even stoppen nu om te ontbijten en me aan te kleden. Ik treuzel, ik lig neer op de sofa en word wakker om 09.50. Het is maar dat ik niet onmiddellijk de woorden vond om verder over  mijn doen en laten uit te weiden dat het langer duurt dan gewoonlijk.

Ondertussen kijk ik nieuwsgierig als ik ben dat er al zeven lezers naar mijn blog zijn gaan zien, de helft van wat ik ‘officieel’ verwacht. Zijn er meer het kan, alleen deze via internet worden opgeteld. Spijtig, want hoe meer lezers hoe mee vreugde bij mij, en ik heb wel een beetje vreugde nodig in mijn dagen.

 Maar de zon is er volop, ze zit bijna in het zuiden, ik moet me dus haasten want eens ik in het volle licht zit zie ik mijn scherm niet meer en moet ik de gordijnen naar beneden laten om verder te kunnen, wat zonde zou zijn, zonde van het licht dat ik afsluit, het licht dat ik broodnodig heb.

Het is nu 10.11 uur, dit zijn dus de eerste uren van mijn dag van 25 februari 2023. De uren erna zijn een toegift die ik enorm apprecieer. Zo gaat het bijna elke dag.

Vandaag aarzel ik, uitzonderlijk, om me aan te kleden. Echter niet al te lang, je weet maar nooit wie er langs komt.

26-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het bevalt me niet maar ik heb minder en minder te vertellen en wel omdat ik meer en meer zorgen heb met de toestand waarin ik verkeer en deze zorgen zetten zich vast in mijn gedachten. Mijn vertrouwen wankelt: als ik het cijfer 2027 vernoemde gisteren was dit zuiver oogverblinding, zoals ik er nu voorsta is zelfs het einde van 2023 halen onwaarschijnlijk.

Dit is dan mijn morose inleiding op wat morgen, 25 februari, verschijnen zal. Nu beperkt zich mijn leefwereld, durf ik het zeggen, tot de beweging van de vier – er zijn er niet meer - koolmeesjes in de tuin. Ik overdrijf hiermee natuurlijk, maar buiten het bezoek van vrienden in lijve of telefonisch gebeurt er niet veel en, zolang mijn blog niet geschreven staat aarzel ik om de wereld van Nooteboom te betreden.

Arme man, zul je misschien zeggen, maar dat ben ik nu juist niet, omgeven door mijn beperkingen te zijn wie ik ben en te denken wat ik denk voel ik me, ondanks alle pijnen en alle leed, voldoende goed om mijn inspanning van elke dag vol te houden tot spijt van wie me benijden zou.

Want ik ken het geluk, het grote geluk verliefd te zijn op het woord van elke dag of het nu hel gekleurd is of dof en zwak, het is de daad, het schrijven, dat me recht houdt. Ik schreef dit reeds honderd maal, je kunt er dus niet meer aan twijfelen, en dan denk ik telkens aan wie ik ook al dikwijls vermeld heb: T.S. Eliot: ‘For us there is only the trying, the rest is not our business’, waarmee ik het eigenlijk niet volledig eens ben, want ik tracht altijd ‘the trying’ maximaal uit te voeren en dit blijkt niet uit de woorden van Eliot, tenware het eronder verstaan was.

Ik wil in deze geschriften zo eerlijk mogelijk optreden, zeggen hoe mijn gedachtewereld bevolkt is, hoe ik er in rondloop of erin ronddwaal, dit is de zin van mijn schrijven. Ben ik er volledig naast, is mijn toestand niet zoals ik meen dat hij is, des te beter, maar zekerheid hierover heb ik niet en het is de donkerte erin die het haalt vandaag.

Hopelijk klaart het op, de beweging van de meesjes omheen de zaadbollen, hoe ze er hangen ondersteboven zou me moeten opmonteren, zou me moeten zeggen dat zo lang er leven is er geen nood is om alles zwart te zien, zelfs als het zo zou zijn, wil ik genieten van er te zijn, genieten van het licht en weten dat de natuur in beweging komt, weten dat het lente wordt en dat binnen korte tijd de rozelaar in bloei zal staan. Of ik er dan nog ben of niet, hij zal er niet door gehinderd worden, hij zal er niet minder mooi om bloeien, neen, hij zal doen wat hij hoeft te doen.

Ikzelf zal de rozelaar misschien volgen en openbloeien. Misschien voor de zoveelste keer, maar dit maal in prachtige, nog nimmer geschreven woorden, niet ‘à la musique de Arve Pärt’ maar gekroond met palm en laurier, met voluten en waarom niet, met marentak.

Zekerheid en onzekerheid die beide van het leven zijn in woorden neergezet.

25-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De appel- en appelsienpitten die ik plantte in vochtige aarde doen het goed, met dien verstande dat een van de blaadjes van de appelsienplant aangetast wordt door een of ander onzichtbaar diertje. Ik heb het blaadje moeten wegknippen.

Mijn bedoeling is niet van appelsienbomen te beginnen  kweken, het gaat er enkel om de verwachte verwondering die ik verwek bij mij – veel meer heb ik niet meer te doen - en tezelfdertijd vast te stellen de kracht die er steekt in elk pitje dat verloren gaat.

Ik zou nu kunnen vragen dat elk van ons enkele van zijn pitjes, welke ook, zou  gaan uitplanten in wat aarde om die later uit te zetten in de tuin.

En dan wat, zul je me zeggen. Wel niets, het is me er enkel om doen bij jou te bereiken wat mijn kleinzoon, Anthony, bij mij bereikte, hij besmette me. Men is inderdaad nooit te oud om te leren en dan vooral in de omgeving van de kleine dingen des levens die soms groot uitvallen.

Nu zo ver ben ik nog niet, maar stel je voor, kleine dingen die dan,  gezien in hun perspectief, groot uitvallen. Ik denk eraan, zoals ik aan vele dingen denk, ik zou er een bonsai boom van kunnen maken als ik er maar genoeg aandacht voor over houd en, er nog voldoende tijd voor zou zijn want, de dagen zijn te kort, de uren schieten voorbij. En ook je moet er een oosterling voor zijn, of dan toch oosters gaan denken waarbij de tijd geen rol speelt, niet vernoemd wordt. Het is de bonsai die alle aandacht krijgt, dag aan dag bekeken en bekeurd wordt met de schaar in de hand om de groei ervan te kortwieken. In feite is het een gevecht tegen de natuur in, de wetten van de natuur die ik gebruik om tot groei te komen en deze groei daarna te fnuiken. Wat oneerlijk is, zoals het in mijn ogen oneerlijk is planten te laten groeien/leven in a green bottle terrarium, volledig afgesloten van de buitenlucht.

Het is een dergelijke terrarium dat ik ten geschenke kreeg en nu midden op de tafel in de eetkamer staat opgesteld, ik er zorg voor dragend dat de glazen fles regelmatig een andere lichtinval krijgt, meer hoeft er schijnbaar niet.

Ik wacht dus af en hoe mijn plantjes in de woonkamer het gaan doen en hoe de plantjes in de gesloten glazen kolf het gaan doen en dit op mijn leeftijd, naast het vele andere dat ik nog te verrichten heb; Ik zal het maar niet vernoemen want anders zul je over mij vertellen dat ik hoop honderd jaar te worden.

Wat een verkeerde gissing zou zijn, alhoewel, het zou me ‘misschien’ niet misstaan: het schrijven van blogs tot einde 2027.

Kakushika Hokusai (1760-1849) wist het ook dat hij pas dan echt zou kunnen tekenen!

24-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De morgen is een opstaan uit het droomgebied van de nacht, om in het vroege licht de dingen te zien en te weten dat je terug levend bent en, levend zijnde, je te bewijzen hebt dat ook je geest terug is opgestaan als je neerzit en dankbaar bent dat je schrijven kunt.

Het is maar dat je ‘533, een dagenboek’ van  Cees Nooteboom aan het herlezen bent en dat je hem nog eens, in de marge van je dagen, meeneemt met jou als je je beweegt in het huis. Hij is er als een vriend die je gezelschap houdt en samen met de muziek van Klara je eenzaamheid opvult, zelfs als je hem niet leest zal hij er zijn. Je zult de dingen anders zien, minder de noodzaak iets te moeten doen, meer de vreugde het te mogen, het te kunnen doen.

Het is maar dat je anders denken/werken zult, daarom niet wijzer, maar met een grotere nauwgezetheid je woorden zoeken zult, omdat je voelt of meent te voelen dat hij van uit zijn woorden in het boek letten zal op wat je schrijft en vooral hoe je het schrijft.

Het is maar dat je terugblikt, zoals hij het doet, op wat je achterlaat van je dagen dat een warm aanvoelende bol wol werd, opgerold door de hand van moeder, waarvan je als kind, als jonge man, de streng hebt opgehouden met je beide armen gestrekt. De bol wol die je in de handen houdt, de draad ervan de dagen zijnde, het voorbije van je leven zijnde: herinneringen, die nu voor een laatste maal dag aan dag worden afgerold, tot er niets meer resten zal om over na te denken.

Het is maar dat je hier al een tijd aan begonnen bent, al lijkt het er niet op.

Het is maar dat je gelezen wordt door kenners met een rijke bibliotheek aan boeken en documenten die je graag helpen willen om aan te scherpen wat er al geschreven staat; je hen dankbaar bent.

Het is maar dat uit al deze ‘maars’ de idee is ontstaan dat het doen van je uiterste best, niet voldoende is, dat het altijd nog beter kan, dat het altijd het bestaande overstijgen moet, anders ingekleurd moet worden voorgesteld, uitgediept tot op het bot, wat heel moeilijk te bereiken valt.

Het is maar dat je het schrijft opdat geweten zou zijn dat je, ondanks al je onvolmaaktheden, je toch blijft verder gaan, én met het lezen van Nooteboom én met te trachten de kwaliteit van zijn woorden te benaderen, maar zeker niet hem te overstijgen.

Het is maar dat het niet fair zou zijn als ik dit betrachten zou.

Het is maar, dat de ene dag niet de andere is, dat je niet wijken wilt en dat je hoopt dat men je hierbij tegemoet zal komen en men  je blijven lezen zal.

Het is maar dat de dag die zich opent tot nu toe altijd raad heeft gebracht, dat het amper morgen is, dat je de voormiddag nog hebt en dat ook de namiddag soms verheldering is, vooral dan naar de avond toe en de cirkel zich sluit op de nacht.

Het is maar dat het woord je meester is en dat je dag erop is afgesteld.

23-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik hoop elke avond als ik slapen ga dat de ‘nacht-Muze’ me zal vertellen wat ik de volgende morgen schrijven moet of kan. Soms gebeurt het - meer of minder dan soms niet - maar ik hoop het toch en blijf het hopen. Het is telkens een poging om de dageraad voor te zijn en om klaar te komen vóór het licht. Een ‘truc’ eigenlijk zoals  er zovele zijn om te bereiken wat je bereiken wilt.

En dan stel ik me de vraag, als jullie slapen gaan, zijn  jullie ook  benieuwd met wat ik de volgende morgen, voor de dag er is, ga verschijnen, of is het niet de minste zorg te weten of ik er nog zal zijn of niet? Is er bij jullie en bij mij eenzelfde gedachte wat betreft de prestatie die wordt afgeleverd?

Of hoe bestaan we, welke gewoontes hebben we aangenomen en welke momenten zijn er in ons dagelijks bestaan die boven de andere uitsteken of, zijn er helemaal geen, is alles je eender en koester je geen verrassingen meer, zeker niet de blog van mij?

En ik die maar verder ga zonder om te zien, welke ook het antwoord op mijn vragen zou zijn; stoïsch verder ga met mijn woorden, alsof deze een eigen leven kennen zouden en alleen tot doel hebben er te staan, samen met het licht  als de dag zich opent.

Nuchter als ik zijn wil is het op deze wijze dat ik mijn woorden toevertrouw aan het internet; van het ogenblik dat ze er staan ben ik ervan verlost voor enkele uren, langer niet want onmiddellijk bijna dringt zich een identieke vraag op, een  vraag die opnieuw zijn antwoord zoeken moet.

Ik had dit niet voorzien als ik, aangespoord door het voorbeeld van José Saramago met mijn bloghistorie ben begonnen in mei van het jaar 2010, een tijdje al die nodig was opdat het een gewoonte worden zou voor mij.

Eigenlijk is het dagelijkse ervan er te veel aan, maar het is ook omwille van het dagelijkse ritme ervan dat ik heb kunnen volharden en wellicht jullie ook. Er is de grote zekerheid dat ik er zal staan de volgende morgen.

Mijn toestand zijnde wat hij is, zijnde hoe ik me voel en hoe ik vaststellen kan nu ik er een saturatiemeter op na houd, hoe het gesteld is met mijn hart, is die zekerheid afgezwakt.

Weliswaar, ik ga verder en blijf nog altijd verder gaan, tot ik zijn zal waar er niet meer geschreven wordt, eventueel zelfs niet meer nagedacht.

Het is maar dat ik jullie verwittigen wou, zoals ik me verwittigd voel. Ik heb nochtans nog heel wat te doen. Dit is de sfeer in mij die ik meedraag: ik hoop dat een van mijn kinderen, klein-of achterkleinkinderen, het aanvoelen zal - zoals Stefan Hertmans het aanvoelde met het dagboek van zijn grootvader in de handen - om van mijn geschriften een zaak te maken, op welke wijze ook het gebeuren moge, hij of zij krijgt mijn zegen.

22-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Laat me toe te dromen, waarde lezer, laat me toe te denken dat ik in volle kracht ben opgestaan en in volle kracht aan het werk ben gegaan, ongeacht, dit of dat, maar gericht op één duidelijk punt te slagen in al wat ik onderneem, om te beginnen in het afwerken van deze blog van, zegge 500 woorden.

Dat de muze me helpe zoals ze het gedaan heeft de vele dagen al van mijn leven, waarom dan vandaag niet?

Maar ik heb het gevoel dat het vandaag niet mijn dag is, er hangt een wolk van droefheid over mij, een niet te verklaren wolk, mijn ‘ik’ geconfronteerd met mijn ander ‘ik’ die tegen elkaar op botsen en me brengen in een toestand van neerslachtigheid die ik in lang niet meer kende, die ik misschien zoals nu nog nooit gekend heb, omdat het niet alleen dat gevoel is van  neerslachtigheid maar tevens van machteloosheid, ik kan me er niet over zetten de wolk blijft hangen wat ik ook denk of doe, ze is er en ze blijft er. Het is zelfs alsof ik ze niet kwijt wil, alsof ik ze nog grijzer, nog donkerder wens, alsof ik me erin onderdompelen wil.

Waarom schrijf ik dit, waarom voel ik het zo? Terwijl de ganse voormiddag op ‘Klara’ – deze van 20 februari - de mooiste opera-aria’s die er ooit geschreven werden te horen zijn, gezongen door de mooiste stemmen, sommige ervan verdiepen mijn gevoelens tot vochtige ogen, getroffen als ik ben door de ontroerende schoonheid ervan. Hoe gevoelig ik gebleven ben, kinderlijk gevoelig, waar ga ik heen?

Weliswaar de dag is nog vroeg, hij zal zich ontrollen over mij. Ik zal gaan neerliggen en de ogen sluiten en ver weggaan naar tijden van vroeger en van dichterbij, om in te slapen en gelouterd op te staan en, verder te gaan met leven, zoals ik het gewoon ben geworden nu ik er alleen voorsta.

Vooral dan, alleen in het schrijven, alleen in het bedenken want

Ik lees te weinig, mijn geest is afgewezen op zich zelf, op wat hij vermag te vinden met de hulp van mijn Muze als ik er een hebben zou die bereid is me te helpen.

Nu de Muze is een overblijfsel van de tijd van Dante die het doorgaf, onder meer aan Claudio Monteverdi (1567-1643) die  het verwerkte in zijn ‘Orpheus & Euredice’.

Is hij het die schuld heeft aan mijn neerslachtigheid, mijn zwaarmoedigheid, omdat ik Monterverdi, heel de tijd van zijn opera, gisteren gevolgd heb op TV?

Het verhaal van hem weinig geloofwaardig zou je denken in de wereld van  nu, maar wat dan denken van het succes van Harry Potter, is er hier, wat de geloofwaardigheid betreft, een andere verklaring voor?

Ik geef me bloot. Ik heb die gewoonte als ik schrijven ga. Ik neem geen blad voor de mond. Jullie mogen weten hoe ik me voel en hoe ik tracht die gevoelens te bedwingen of af te leiden in een aanvaardbare richting. Dan toch voor de tijd van het schrijven zelf.

Wat daarna komt houd ik liever voor mij.

21-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zoals het voorspeld was door een jonge vrouw die totaal onverwacht mijn linkerhand vastnam even met haar vingers over de lijnen ervan liep - het was in Fucine  een dorp in Noord-Italië, op de weg naar de Bernina-pas – en me zegde dat ik iemand was die het woord lief had. Ik vond het een speelsheid toen.

Als ik zie waar ik nu sta, dan vertelde ze me iets waar ik vandaag aan het ten onder gaan ben. Want het is zo, het woord heerst over me en ik laat begaan, ik verzet me niet en wat erger is, ik volhard erin.

Maanden geleden of is het al een jaar, of is het elke dag was en ben ik nog altijd bezorgd om wat er ooit gebeuren zal met al deze geschriften, of deze een literaire waarde hebben  en of ik niet trachten moet ze te vereeuwigen of tenminste een poging doen om ze met zekerheid te bewaren voor de geslachten na mij.

Ik denk niu aan Cees Nooteboom en zijn ‘533 Een dagendagboek’ dat ik las, uitgegeven met enorm veel zorg in 2016 door de Bezige Bij. Ik zie me wel niet als een Nooteboom, maar ik meen toch te weten dat ik in de loop van de jaren enkele literair-waardige blogs geschreven heb. Moet ik die laten vergaan tot stof negerend al de moeite die het me dag aan dag gekost heeft om deze te schrijven en, heb ik nog voldoende tijd om mijn blogs vanaf mei 2010 tot op heden te overlopen en er de beste uit te kiezen en op te kuisen/aan te passen waar nodig is?

Kan ik het aan? Kan ik het aan? Ten eerste, de duizenden die er zijn te herleiden tot een paar honderd en de overige te laten vallen alsof ze nooit bestonden en, ten tweede de moed opbrengen eraan te beginnen en te volharden tot het einde en, ten derde vast te stellen dat geen enkele uitgever ze willen zal om ze uit te geven in een boekvorm, die de woorden van Nooteboom gekregen hebben?

Ik ken wel iemand die me wekelijks tweemaal bezoekt om me te verzorgen zoals het hoort en die, als ik het hem vertel me aansporen zal om het te doen en niet alleen aansporen maar ook aandringen om vol te houden door me bij elk bezoek te vragen hoe het er mee staat en waar ik al aangekomen ben.

Het is een beslissing die ik nu te nemen heb, vandaag en niet morgen want morgen is het te laat, misschien is het zelfs nu al te laat en heeft het geen zin eraan te beginnen.

Het boek van Nooteboom beslaat, ruw geschat 80.000 woorden, ik moet die kunnen halen, beginnende met mijn allereerste, deze van  mei 2010. Ik moet ze niet dateren, enkel nummeren. Ik moet ze ook geen titel meegeven, het zijn kronieken van een kleine man die meent grote dingen te hebben geschreven.

Ik laat die man in zijn geloof, ik noem hem Ugo Carl d’Oorde, een naam die beter klinkt dan Karel Lodewijk Mortier.

Ik zou er onmiddellijk kunnen aan beginnen nu mijn blog voor 20 februari geschreven staat en ingelogd.

Of is het maar een fantasie van de dromer die ik ben, maar dan toch ‘una quasi fantasia’ zoals Beethoven er een sonate over componeerde.

Ik droomde even of, was het geen droom?

20-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij was, nodig, opgestaan in de nacht. Hij dacht aan zijn blog te beginnen maar hij had niets te schrijven, niets waar hij aan denken kon, buiten de vele pijnen die hij voelde in het lichaam dat hem droeg en waar hij  niets aan had. Hij is terug naar bed gegaan en had een moeilijke nacht, zoals hij er nog gekend heeft, moeilijkere zelfs, echter geen klacht over de lippen, maar aanvaarden wat is, het kan enkel nog beter gaan.

Maar de plicht roept er is geen ontkomen aan en ook en vooral ik zou er niet willen aan ontkomen, het vult mijn dag. Stel je voor ik zou opstaan, zou mijn dag beginnen zoals elk normaal mens zijn dag begint, de uren zouden verstrijken en de nacht zou komen en ik zou niets geschreven hebben, hoe zou ik me voelen?

Ik voel me nu al minder goed als ik iets geschreven heb dat niet volledig tegemoet komt aan wat ik wenste na te laten, mijn blog is dus een soort maatstaf die iets zegt over hoe ik er sta in de dag. Gisteren was een uitzondering, ik zweefde van het begin tot het einde. Vandaag blijft een vraagteken. Misschien had ik  beter gewacht tot een punt in het volle daglicht, misschien?

Maar het is nu dat het gebeuren moet, als ik het kan in het daglicht moet ik me kunnen, vóór de dageraad, inbeelden dat het licht er is, dat ik omkranst ben met licht en dat mijn woorden opstaan in het licht.

Dus niet zoals bij een goede vriend die schildert in zijn goede uren en deze zijn pas goed als het licht, het grote licht er is om zijn kleuren te kunnen wikken en wegen en ik begrijp hem maar al te goed, het licht voedt zijn inspiratie en zijn inspiratie is zijn hogere wijze van het ‘erzijn’, waar hij, zoals elk van ons, nood aan heeft in deze totaal onzekere wereld van vandaag.

Ik volg hem hierin, ik weet dat ik hem gisteren zal geraakt hebben met mijn beperkt betoog, en ook een groot dichter uit de streek die eens te meer zich overtrof met zijn uniek Valentijngedicht op een lavendelmuur’, zal ik geraakt hebben, misschien ook nog heel wat onder jullie die me lazen.

Het was in elk geval mijn bedoeling om jullie te raken in het dagelijkse van jullie bestaan, een uitzonderlijk moment te zijn, een lichtflits, een verademing.

Zo wou ik het tenminste, zo wil ik het elke dag terwijl ik schrijf denkend aan allen onder jullie die ik ken en waarvan ik weet dat ik door hen gelezen word, denkend ook aan een tijdgenote, waarvan ik niets afwist, maar nu hoorde dat ze drieënnegentig is en even eenzaam is als ik die, een klein wonder, me lezen zou.

Dit alles is dan van de morgen dat ik niets te schrijven wist en toch tot het besluit kom, dat ik omringd ben met een kring van lezers en lezeressen: dus hoe rijk ik ben alom aan genegenheid.

Tot daar dan. Ik kan nu gaan ontbijten.

19-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

.

Elke morgen en de dag door is hij getroffen, is hij bezield, is hij geïnspireerd door het licht, door de tint ervan, door  de kracht ervan, door de warmte ervan; het omkleedt hem en het kruipt in zijn woorden, die hij woorden van licht noemen wil, nooit of dan toch heel zelden woorden van de duisternis, deze kent hij niet of wil hij niet kennen, ook omdat ze er niet zijn, zelfs in het donkerste van zijn gevoelens hangt er een slinger licht of dan toch een spoor ervan, een fluisterspoor.

Dit is hoe hij is ingesteld, de geest in hem, hoe hij de dag binnenwandelt met geheven hoofd, gelukkig, diep gelukkig zelfs er nog te zijn en het woord te voelen zwellen in hem, opborrelen uit hem, de rijkdom die hij  verworven heeft na jaren schrijven al ademend. Het een belangrijk deel van zijn leven, zijnde een deel dat hij koestert ook als weergaloos/uniek.

Hij weet dat waar hij zit – en sommige vrienden weten het waar – dat ik me haasten moet, dat eens het grote licht, even naar de middag toe, binnenvalt, zijn scherm er door overvallen wordt  en hij, verblindt, niet verder kan.

Details in mijn leven die ik graag noteer omdat ze de waarheid omheen mij tekenen willen, al weet ik dat ze weinig nieuws zijn, maar voor mij betekenisvol als het element dat me dagelijks beroert, het klankbord waarop ik me beweeg, het palet waarop ik mijn verven vermeng en dan vooral dit dat van de morgen is omdat ik een morgen-mens ben die zijn dag opgang trekt; een morgen-mens voortkomende uit het morgen-kind dat in vroeg-september met vader – mij grote vader - voor dag en dauw de weiden afliep op zoek naar paddenstoelen, een spoor achterlatend in het bedauwde gras en verrast het eerste licht tegemoet ging fonkelend in de dauwdroppels op het gras.

Het kind van toen dat nu en dan verrijst uit  de nevelen van de tijd, de tijd die er zwaar overheen is gaan liggen als een deken van tijd. Ik het me herinner, niet alsof het gisteren was maar alsof het plaats vond in een ander leven dat ik ooit gekend heb, als ik het kind van toen vergelijk met de man van nu, hij zo graag het kind zou zijn van toen dat nu verweesd, verscholen, even nog de kop opsteekt om wat leven nog, wat resten van leven nog in te ademen.

Hij dit deeltje kind nog is.  Rondkijkend om zich heen in het eerste licht van de dag over hem. Het licht dat vandaag zijn woord is en zijn woord het licht; hij niet anders kan dan erover schrijven zoals hij er over geschreven heeft en geen jota anders.

Zo bestaat hij met het licht dat hem doorschijnend maakt, doorschijnend de geest in hem.

Het is aldus dat hij de dag wil ingaan.

18-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Een eenzame tortel hoog op de nok van het dak: hij dacht, is er in deze tijden iets waardiger om mee te beginnen, een opening naar iets vers, iets dat hij, bij weten, nog nooit had gebruikt; iets waar hij zich aan vastklampen wil om te komen waar hij nog niet weet maar dat potentieel al vastligt en dat, zijn gedachten vrije loop latend, straks zal opduiken.

Altijd een geruststelling eigenlijk dat het zo gebeurt. Zo iets als de bloem die aanwezig is in de korrel zaad  die wacht om te kiemen – eeuwen misschien - en het is in het wachten op, dat het mystieke van het erzijn geborgen ligt. Een ‘zijn’ van de plant in potentie.

Zo ligt ergens, wachtende, het relaas klaar om verteld te worden. Ik word er naar toe geleid, woord na woord, zin na zin, tot ik denk, nu is het genoeg, nu mag er een punt gezet aan wat deze dag als betekenis zal hebben meegekregen voor later, veel later, een dag dat eenzelfde tortel  - een tortel heeft het voordeel elke tortel te zijn - zitten zal op dezelfde nok van hetzelfde huis.

Dit is niet hoe hij is opgestaan uit de nacht, vóór hij de tortel zag?

Zijn eerste gedachte, deze morgen – hij kwam uit een akelige droom - was een abstracte  blog te schilderen in woorden die geen behoefte kennen iets te vertellen, die er zijn om er te zijn, naast elkaar staande als vlekjes olieverf, waarvan de kleuren nog te ontdekken zijn, naast elkaar en soms even juist over elkaar, willekeurig aangebracht met penseel of met de punt van het paletmes of met de volle hand, zoals het ooit gebeurde, als er maar iets staat, iets dat er voorheen nog niet was, een totaal nieuw spel van barre kleuren gemengd met helle, plots opgestegen, onnoemelijk, zo maar, zo maar.

En dit was hoe hij zijn blog wilde.

Maar er was de tortel en, er was ‘Prélude, Fugue et Variation’ van César Franck en alles ‘basculeert’: woorden worden zacht, woorden worden teder en zijn klanken die zich herhalen in voluten, zich omkringen, zich in elkaar hechten, ze smeken om een houvast zoals in Keltische tekeningen, een houvast in ranken, met elkaar verstrengeld, in elkaar verweven, neergeschreven en herhaald keer op keer als in een fuga, als de dagen die zich volgen in lichtschakeringen en schemer- ogenblikken die je kent van vroeger en die je weergeven wilt, zo en zo, en er toch niet toe komen te zeggen wat je zeggen wilt; je herhalend keer op keer, om verder en dieper te gaan, César Franck achterna.

Een krul te leggen in wat je ziet en denkt, en het ene iets te maken heeft met het andere, zoals de tortel iets te maken heeft met de nok waarop ze zit of staat, het is haar plaats, ze kan er blijven en  wegvliegen en de nok er is zonder tortel.

Er waren dus geen merkwaardige gebeurtenissen vroeg in de morgen, maar wel een tortel en César Franck, later zullen er wel zijn. Maar later is de maand maart, is de lente, is de zomer, is het rijpend fruit  en, vallen de bladeren.

We hebben het al zo dikwijls geweten hoe alles overgaat van het ene in het andere. Wij, als toeschouwer verrast soms dat het zo vlug gebeurt, dat er ons geen tijd gelaten wordt om even, even maar op adem te komen. We moeten verder altijd het jaar in.

Ik ben, niets ervan wetende aan dit geschrevene begonnen. Nu het er staat voel ik me beter.

Het is dikwijls zo.

17-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben nog altijd een ogenblik verbaasd als ik vaststel dat ik alleen woon in dit huis, zelfs na maanden valt het me op, en ja ik woon hier met ‘Klara’ en mijn boeken en mijn pc, een groot deel van de dag en de nacht ben ik op mezelf aangewezen en ik word het stilaan gewoon, maar toch nu en dan die verbazing. Er is weinig verkeerd aan, ik moet het stellen zonder kat of hond maar met de meesjes in de tuin, wat nog minder verkeerd is.

Het veranderde enigszins toen ik beginnen ben met enkele pitten van vruchten die ik had in wat aarde te stoppen en te zien wat er gebeurde, er rezen, precies angstvallig, twee pseudo appelaars uit de aarde en twee even pseudo appelsienbomen; ‘bomen’ kweken op kleine schaal is een bezigheid zoals een andere; na de bloei van de verloren gewaande orchidee, zijn het nieuwe kleine wonderen – ik noem dit zo, anderen vinden het maar normaal – die zich afspeelden in mijn leven van de laatste dagen, en een ander gisterenavond na mijn blog te hebben ingelogd - ik had mezelf ontroerd met wat ik geschreven had - waren er enkele ogenblikken dat ik het gevoel had weg te glijden van mijn stoel, hoewel ik ,zitten bleef. Was het de ontroering of was het een verwittiging?

Wat er precies gebeurde weet ik niet, maar ik stel me er heel wat vragen bij. Het wijst er misschien op dat mijn dagen, dat mijn uren zeer kostbaar geworden zijn, dat ik me haasten moet om wat ook nog te doen en, ‘wat ook’ is nog heel veel, meer dan je denken kunt, zelfs meer dan ik denken kan.

Of, als jullie het nog niet weten zouden, de wijze waarop ik besta, in het lang en het breed uitgelegd. De man die ik ben, levend zijn leven dat nog zeer gevuld is, soms te gevuld - maar zo heb ik het graag, nu vooral - een te gevuld leven dat zich aanbiedt, na enkele aarzelingen, in de morgen van elke dag. En dan hoor ik op ‘Klara’, ‘The unanswered question’ van Charles Ives.

Je kent voldoende onbeantwoorde vragen, maar bij Ives, is het muziek of is het een gezucht van het niet te kunnen antwoorden op de vraag, een vraag over de tijd die nog loopt voor jou, die je je regelmatig stelt, zonder ze te stellen maar ze houdt je bezig.

Charles Ives zal ook wel dergelijke vraag gekend hebben en er geen antwoord op gevonden.  Echter, de vraag die ik me stel is de volgende: heeft hij er een muziekstuk erover geschreven of heeft hij ontdekt dat het stuk eens geschreven neerkwam op een vraag die niet kon beantwoord worden?

We zullen het nooit weten en eigenlijk we zullen het nooit weten, de titel van het stuk is lijk een titel onder een abstract schilderij, een gevoelskwestie, deze van het ogenblik.

Ik hoop, tot morgen.

16-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Gisteren een vreemde dag en een even vreemde blog die ik schreef, een om vlug te vergeten of zich er vragen over te stellen of nog, om lang te onthouden.

Vraag niet wat me bezielde, de woorden zijn gekomen en ik heb ze genomen, zo maar, blij dat ze er waren op tijd en in een aanvaardbare, eerder mysterieuze orde met een wazige achtergrond. Hoe schrijft men zo iets indien er geen Jorge Luis Borges ware geweest?

Je denkt dikwijls aan hem als je schrijven gaat of in de nacht als je wakker ligt  welk vreemd betoog je nu helpen zal om je geschrift de nodige stuwkracht te geven en het op een porseleinen schotel aan te bieden aan de vrienden en kennissen, eenzijdige echter, want zij kennen jou maar jij kent hen niet.

Het zij dan zo want ‘Bist du bei mir?’ zingt Johann Sebastian Bach en hij vertedert je, hij jaagt je in de touwen waar je stil zult blijven, ogenblikken lang luisterend alsof je in een andere wereld ware terecht gekomen, zo plotseling alles achterlatend wat er al schreven staat en nu opnieuw begonnen.

Bij het openschuiven van de gordijnen op een nieuwe dag, je afvragend toen wat deze je brengen ging en voelend nu dat het licht je omhelst, zoals je vroeger soms omhelsd werd zo dat je er stil bij staat met warmte om het hart en je haar vraagt ‘Bist du bei mir?’, zij binnen gekomen met de stroom van licht, ons beide omhullend met een aura van zilver. Of hoe de muziek van ‘Klara’, de getrouwe, je eens te meer in de ban heeft.

Het gebeurt dikwijls in de dag dat de muziek herinnering is, een soort gebed is zelfs. Je weet zelden hoe het te ondergaan omdat het er zo plotseling is, zo onverwacht het je omkneld houdt met een gevoel  van inner-vreugde, er nog te zijn en die enkele ogenblikken die boven alle andere uitsteken te mogen beleven.

Veel meer heb je niet, maar het volstaat enkele ogenblikken dat het leven je bedient, gul met volle maten het in jou wordt opgenomen als balsem en wierookgeur  dat je meegeven  zult tot in het scherpste van je woorden waar het vastgehouden wordt voor een lange tijd.

Zo vereeuwigen het ‘Bist du bei mir?’ kleine momenten van vreugde, lijk van bloemenweiden waar je ooit waart. Je het niet zoeken moet, het wordt je aangereikt met haar, zij met de bundel gedichten in de hand, die ze luidop lezen zal, later als het licht verstilt, je weet het nog, je zult het altijd nog weten, dat wat veraf is nu en toch zo dichtbij nog gebleven. Het wordt je toegereikt.

Ik weet ik ben afgedwaald, maar er was een ‘Bist du bei mir?’ van Bach - die goddelijke Bach bij momenten – en ik was verloren. En vergeef me als ik de weg verloren heb en gebleven ben waar ik terecht gekomen was, voor enkele ogenblikken die zich nu gaan vermengen met al wat ik doen zal vandaag.

Of het nu veel is of weinig, ze zal er zijn staande met een bundel gedichten in  de bloemenweide. En de avond zal komen en de nacht, om te verzwijgen van wat nog overblijven zal.

Zo weet ik het, zo wens ik het.

15-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij droomt zijn blogs niet, maar hij werkt eraan in de nacht. Hij denkt dat in zijn slaap een deel van zijn geest een tekst aan het voorbereiden is. En het kan, hij aanvaardt al wat gezegd wordt over de mogelijkheden van de geest, want deze zijn oneindig, dus ook dat hij optreden zou tijdens zijn slaap om hem behulpzaam te zijn. Het is, wat ook, het gevoel dat hij er bij heeft, hij wordt geholpen en de hulp die er is valt hem te binnen met het licht dat verblindend is, uitzonderlijk deze morgen.

Zo is de dag een bekoring, is hij vol verwachting dat hij zal openbloeien in gedachten die zich vernieuwen zullen en zich smijten zullen als wondere tekens op zijn blad. Woorden als sneeuwklokjes in de tuin, als bottende rozelaars, als meesjes graantjes pikkend die er voor hen werden opgehangen.

Hij dacht, ik wil over zaken schrijven, over deze die ik nog niet ken en niet kennen zou indien ik er niet zou over schrijven. Ik wil uitkijken naar dingen die ik zou willen ontmoeten om ze te verwoorden, de dag door zoekend ernaar, om uit te komen in de valavond, als ik nog even de tuin inloop.

Al is het niet veel, al zijn het maar een paar zinnen, nog onduidelijk eerst, maar daarna, hij de woorden heeft gelezen, in zilveren letters geschreven op een donker laken.

Hij dacht toen dat het ogenblik misschien nog niet gekomen was, dat hij nog even wachten moest, dat wat hij zag er nog niet duidelijk genoeg stond; dat er nog één woord was dat hij zoeken moest om de gedachte te bekronen. Een woord dat het sleutelwoord was, een ‘drie-letter-woord’, dat hij broderen wou, in kalligrafie getekend op een vaandel wapperend in de avondwind maar, voorlopig, nog verzwegen omdat hij wachten moest op een teken uit de luchten boven hem of, op het licht van de nieuwe dag die, zo hoopte hij nog altijd, nog komen zou.                                                                                                                                                                                                                                 

Dit is dan wat van de morgen was, die door liep naar de avond toe langs waterwegen begroeid met veldbloemen waarvan hij de naam niet kende, en dromend te zijn terecht gekomen in een vreemd land dat er gisteren nog niet was, een land zoals ‘The waste Land’ van T.S. Eliot  dat hij   al dikwijls heeft getracht te betreden, maar het te ondoorgrondelijk is - Paul Claes gelovend, je kennis moet hebben van de wereldliteratuur om er te gaan wandelen - en dan nog, het land tevoorschijn komt als het meest barre dat er is.

Maar nu de zin die hij gedacht had, met dat ene woord dat hij nog vinden moest, het woord dat draalde, het woord dat een fakkel was in de nacht van het ongeschrevene, en dat hij, ondanks de ‘Van Dale’ die hij raadpleegde, niet vinden kon, wellicht omdat het nog uit te vinden was. Hij de zin vandaag niet schrijven kan.

Morgen dan misschien. Maar morgen is een andere dag en zal het misschien, regenen na de lange droogte, wat niet meer passen zal voor de zin die vandaag bijna geschreven stond.

Het was toen dat hij aan Borges dacht, Borges die het weten moest.

14-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Waarom heb ik de tranen in de ogen als ik, zoals gisteren en vandaag, de uitvoering bijwoon – op TV natuurlijk - van Mahlers derde én vierde symfonie, onder de meer dan kundige leiding van Bernard Haitink? Wat is het dat me het diepst treft, het orkest, Haitink of de muziek van Mahler?

Er is symbiose, de drie hebben hun belang, de musicus voor het componeren, het orkest voor de uitvoering en de dirigent voor de interpretatie van de idee van de componist. 

Maar een feit is, ik luister naar Mahler anders dan naar om het even welke andere componist, zelfs Mozart, zelfs Bach. Waarom precies weet ik niet maar er moet een reden zijn. Ik begin hem te kennen en toch is zijn muziek telkens nieuw voor mij en, hij ontroert me altijd. Ik ken hem van mijn 25 jaar toen ik, dankzij een vriend - Leonard Hoedervangers was zijn naam – ‘Das Lied von der Erde’ voor het eerst ontdekte. Muziek verschillend van alle muziek die ik toen kende en ‘Das Lied’ was een schok voor mij, iets wat ik nog nooit gehoord had vooral dan de orkestratie met als summum, het laatste deel ervan: ‘Der Abschied’.

Als ik hem  vergelijk met Beethoven die de uiterlijke schoonheid nastreeft, dan vind ik dat Mahler de innerlijke schoonheid zoekt, de dieper liggende, en ik denk dat het dit is waarom Mahler mij meer bezighoudt dan de andere componisten, ik vind zijns gelijke niet, hij staat alleen, zeker wat zijn symfonieën betreft, en voor mij zijn het de vijf eerste. Met zijn volgende overtreft hij me ik volg hem heel moeilijk omwille van het feit dat die volgende tot en met de negende niet zo dikwijls gespeeld worden, er is schijnbaar minder vraag naar.

Maar met zijn derde en vierde verrast hij me telkens als de soprano invalt, dit is een hoogtepunt voor mij en telkens, hoe dikwijls ook, heb ik vochtige ogen, het is me te machtig, de ‘kleine Mahler’ in mij kan het niet aan, hij bezwijkt.

Het valt me op, maar ik kan me vergissen, dat er op ‘Klara’ geen dag voorbij gaat zonder een Mahler, maar dat is ook geldig voor Mozart, Beethoven, Bach Ravel en consoorten, maar het is nu eenmaal zo, het is Mahler die de meeste aandacht krijgt, de anderen gaan aan mij voorbij, ik ken ze, ik ken het vervolg van de lijn in hun concerti en symfonieën, het gebeurt zelden dat ik nog iets totaal onbekend van hen hoor, maar als ik het ken stop ik zelden om er naar te luisteren, terwijl Mahler wel mijn aandacht krijgt alsof hij mijn ‘préféré’ zou zijn en hij is het ook, hij voedt me geestelijk meer dan de anderen.

Dit is waarmee ik besluiten wil vandaag die geen gewone dag was want er zijn geen gewone dagen meer voor mij.

13-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde