Een telefoon deze morgen kwam als een zwaluw en bleef zitten op mijn schouder, bleef zitten op de rand van  dat vermoeid hart van mij, een weinig meer en het kantelde naar binnen.

Uren later zit hij er nog, zwijgzaam, licht bewegend, overhangend, bijna struikelend in het tedere van het tedere dat een hart kan zijn.

Je hoopt een ogenblik dat even langer duurt:

dat hij binnen kijkt, je hoopt dat hij vallen zou en toch ook niet, en toch ook wel, hij zo zitten blijft waar hij is neergestreken en je hem daar houden wil als een roep om troost  in de morgen.

Hij droomde en toen hij wakker kwam, hij ver, achter de bomen, ergens, waar ook,  in het oosten, in het beginpunt van het leven, hij luisterde naar wat hij zag, de ogen gesloten, binnen in zijn diepste binnenste naar de stem, zacht als een dagpauwoog op een zonnebloem:

Kom ademend, naar mij
en leg je hoofd waar
het nimmer lag
op het kloppen van mijn hart
en houd het zo, momenten
van tederheid gekroond.

Verlangens: ingehouden
weemoed gestild, een meer
in de bergen dat ik ooit zag
in het morgenlicht,
dromen van een eeuwigheid
die nergens meer te vinden is.

Hoe bemin ik je om niet
te sterven meer
niet onder te gaan
in angstvalligheid.

Ik je houden wil als een zwaluw
neergestreken in de morgen.

Wat als het lente wordt?

Of, hoe het woord soms leeft in ons, verraderlijk ontroerend alsof het gisteren was en, hoe vreemd het woord zich wenden kan in lang vergeten richtingen die zich openen plots, totaal onverwacht en toch, en toch verwacht.

Zoals een stilte plots, vol met wat van Bach kon zijn of van Mahler.