Een eenzame tortel hoog op de nok van het dak: hij dacht, is er in deze tijden iets waardiger om mee te beginnen, een opening naar iets vers, iets dat hij, bij weten, nog nooit had gebruikt; iets waar hij zich aan vastklampen wil om te komen waar hij nog niet weet maar dat potentieel al vastligt en dat, zijn gedachten vrije loop latend, straks zal opduiken.

Altijd een geruststelling eigenlijk dat het zo gebeurt. Zo iets als de bloem die aanwezig is in de korrel zaad  die wacht om te kiemen – eeuwen misschien - en het is in het wachten op, dat het mystieke van het erzijn geborgen ligt. Een ‘zijn’ van de plant in potentie.

Zo ligt ergens, wachtende, het relaas klaar om verteld te worden. Ik word er naar toe geleid, woord na woord, zin na zin, tot ik denk, nu is het genoeg, nu mag er een punt gezet aan wat deze dag als betekenis zal hebben meegekregen voor later, veel later, een dag dat eenzelfde tortel  - een tortel heeft het voordeel elke tortel te zijn - zitten zal op dezelfde nok van hetzelfde huis.

Dit is niet hoe hij is opgestaan uit de nacht, vóór hij de tortel zag?

Zijn eerste gedachte, deze morgen – hij kwam uit een akelige droom - was een abstracte  blog te schilderen in woorden die geen behoefte kennen iets te vertellen, die er zijn om er te zijn, naast elkaar staande als vlekjes olieverf, waarvan de kleuren nog te ontdekken zijn, naast elkaar en soms even juist over elkaar, willekeurig aangebracht met penseel of met de punt van het paletmes of met de volle hand, zoals het ooit gebeurde, als er maar iets staat, iets dat er voorheen nog niet was, een totaal nieuw spel van barre kleuren gemengd met helle, plots opgestegen, onnoemelijk, zo maar, zo maar.

En dit was hoe hij zijn blog wilde.

Maar er was de tortel en, er was ‘Prélude, Fugue et Variation’ van César Franck en alles ‘basculeert’: woorden worden zacht, woorden worden teder en zijn klanken die zich herhalen in voluten, zich omkringen, zich in elkaar hechten, ze smeken om een houvast zoals in Keltische tekeningen, een houvast in ranken, met elkaar verstrengeld, in elkaar verweven, neergeschreven en herhaald keer op keer als in een fuga, als de dagen die zich volgen in lichtschakeringen en schemer- ogenblikken die je kent van vroeger en die je weergeven wilt, zo en zo, en er toch niet toe komen te zeggen wat je zeggen wilt; je herhalend keer op keer, om verder en dieper te gaan, César Franck achterna.

Een krul te leggen in wat je ziet en denkt, en het ene iets te maken heeft met het andere, zoals de tortel iets te maken heeft met de nok waarop ze zit of staat, het is haar plaats, ze kan er blijven en  wegvliegen en de nok er is zonder tortel.

Er waren dus geen merkwaardige gebeurtenissen vroeg in de morgen, maar wel een tortel en César Franck, later zullen er wel zijn. Maar later is de maand maart, is de lente, is de zomer, is het rijpend fruit  en, vallen de bladeren.

We hebben het al zo dikwijls geweten hoe alles overgaat van het ene in het andere. Wij, als toeschouwer verrast soms dat het zo vlug gebeurt, dat er ons geen tijd gelaten wordt om even, even maar op adem te komen. We moeten verder altijd het jaar in.

Ik ben, niets ervan wetende aan dit geschrevene begonnen. Nu het er staat voel ik me beter.

Het is dikwijls zo.

17-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik ben nog altijd een ogenblik verbaasd als ik vaststel dat ik alleen woon in dit huis, zelfs na maanden valt het me op, en ja ik woon hier met ‘Klara’ en mijn boeken en mijn pc, een groot deel van de dag en de nacht ben ik op mezelf aangewezen en ik word het stilaan gewoon, maar toch nu en dan die verbazing. Er is weinig verkeerd aan, ik moet het stellen zonder kat of hond maar met de meesjes in de tuin, wat nog minder verkeerd is.

Het veranderde enigszins toen ik beginnen ben met enkele pitten van vruchten die ik had in wat aarde te stoppen en te zien wat er gebeurde, er rezen, precies angstvallig, twee pseudo appelaars uit de aarde en twee even pseudo appelsienbomen; ‘bomen’ kweken op kleine schaal is een bezigheid zoals een andere; na de bloei van de verloren gewaande orchidee, zijn het nieuwe kleine wonderen – ik noem dit zo, anderen vinden het maar normaal – die zich afspeelden in mijn leven van de laatste dagen, en een ander gisterenavond na mijn blog te hebben ingelogd - ik had mezelf ontroerd met wat ik geschreven had - waren er enkele ogenblikken dat ik het gevoel had weg te glijden van mijn stoel, hoewel ik ,zitten bleef. Was het de ontroering of was het een verwittiging?

Wat er precies gebeurde weet ik niet, maar ik stel me er heel wat vragen bij. Het wijst er misschien op dat mijn dagen, dat mijn uren zeer kostbaar geworden zijn, dat ik me haasten moet om wat ook nog te doen en, ‘wat ook’ is nog heel veel, meer dan je denken kunt, zelfs meer dan ik denken kan.

Of, als jullie het nog niet weten zouden, de wijze waarop ik besta, in het lang en het breed uitgelegd. De man die ik ben, levend zijn leven dat nog zeer gevuld is, soms te gevuld - maar zo heb ik het graag, nu vooral - een te gevuld leven dat zich aanbiedt, na enkele aarzelingen, in de morgen van elke dag. En dan hoor ik op ‘Klara’, ‘The unanswered question’ van Charles Ives.

Je kent voldoende onbeantwoorde vragen, maar bij Ives, is het muziek of is het een gezucht van het niet te kunnen antwoorden op de vraag, een vraag over de tijd die nog loopt voor jou, die je je regelmatig stelt, zonder ze te stellen maar ze houdt je bezig.

Charles Ives zal ook wel dergelijke vraag gekend hebben en er geen antwoord op gevonden.  Echter, de vraag die ik me stel is de volgende: heeft hij er een muziekstuk erover geschreven of heeft hij ontdekt dat het stuk eens geschreven neerkwam op een vraag die niet kon beantwoord worden?

We zullen het nooit weten en eigenlijk we zullen het nooit weten, de titel van het stuk is lijk een titel onder een abstract schilderij, een gevoelskwestie, deze van het ogenblik.

Ik hoop, tot morgen.

16-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Gisteren een vreemde dag en een even vreemde blog die ik schreef, een om vlug te vergeten of zich er vragen over te stellen of nog, om lang te onthouden.

Vraag niet wat me bezielde, de woorden zijn gekomen en ik heb ze genomen, zo maar, blij dat ze er waren op tijd en in een aanvaardbare, eerder mysterieuze orde met een wazige achtergrond. Hoe schrijft men zo iets indien er geen Jorge Luis Borges ware geweest?

Je denkt dikwijls aan hem als je schrijven gaat of in de nacht als je wakker ligt  welk vreemd betoog je nu helpen zal om je geschrift de nodige stuwkracht te geven en het op een porseleinen schotel aan te bieden aan de vrienden en kennissen, eenzijdige echter, want zij kennen jou maar jij kent hen niet.

Het zij dan zo want ‘Bist du bei mir?’ zingt Johann Sebastian Bach en hij vertedert je, hij jaagt je in de touwen waar je stil zult blijven, ogenblikken lang luisterend alsof je in een andere wereld ware terecht gekomen, zo plotseling alles achterlatend wat er al schreven staat en nu opnieuw begonnen.

Bij het openschuiven van de gordijnen op een nieuwe dag, je afvragend toen wat deze je brengen ging en voelend nu dat het licht je omhelst, zoals je vroeger soms omhelsd werd zo dat je er stil bij staat met warmte om het hart en je haar vraagt ‘Bist du bei mir?’, zij binnen gekomen met de stroom van licht, ons beide omhullend met een aura van zilver. Of hoe de muziek van ‘Klara’, de getrouwe, je eens te meer in de ban heeft.

Het gebeurt dikwijls in de dag dat de muziek herinnering is, een soort gebed is zelfs. Je weet zelden hoe het te ondergaan omdat het er zo plotseling is, zo onverwacht het je omkneld houdt met een gevoel  van inner-vreugde, er nog te zijn en die enkele ogenblikken die boven alle andere uitsteken te mogen beleven.

Veel meer heb je niet, maar het volstaat enkele ogenblikken dat het leven je bedient, gul met volle maten het in jou wordt opgenomen als balsem en wierookgeur  dat je meegeven  zult tot in het scherpste van je woorden waar het vastgehouden wordt voor een lange tijd.

Zo vereeuwigen het ‘Bist du bei mir?’ kleine momenten van vreugde, lijk van bloemenweiden waar je ooit waart. Je het niet zoeken moet, het wordt je aangereikt met haar, zij met de bundel gedichten in de hand, die ze luidop lezen zal, later als het licht verstilt, je weet het nog, je zult het altijd nog weten, dat wat veraf is nu en toch zo dichtbij nog gebleven. Het wordt je toegereikt.

Ik weet ik ben afgedwaald, maar er was een ‘Bist du bei mir?’ van Bach - die goddelijke Bach bij momenten – en ik was verloren. En vergeef me als ik de weg verloren heb en gebleven ben waar ik terecht gekomen was, voor enkele ogenblikken die zich nu gaan vermengen met al wat ik doen zal vandaag.

Of het nu veel is of weinig, ze zal er zijn staande met een bundel gedichten in  de bloemenweide. En de avond zal komen en de nacht, om te verzwijgen van wat nog overblijven zal.

Zo weet ik het, zo wens ik het.

15-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij droomt zijn blogs niet, maar hij werkt eraan in de nacht. Hij denkt dat in zijn slaap een deel van zijn geest een tekst aan het voorbereiden is. En het kan, hij aanvaardt al wat gezegd wordt over de mogelijkheden van de geest, want deze zijn oneindig, dus ook dat hij optreden zou tijdens zijn slaap om hem behulpzaam te zijn. Het is, wat ook, het gevoel dat hij er bij heeft, hij wordt geholpen en de hulp die er is valt hem te binnen met het licht dat verblindend is, uitzonderlijk deze morgen.

Zo is de dag een bekoring, is hij vol verwachting dat hij zal openbloeien in gedachten die zich vernieuwen zullen en zich smijten zullen als wondere tekens op zijn blad. Woorden als sneeuwklokjes in de tuin, als bottende rozelaars, als meesjes graantjes pikkend die er voor hen werden opgehangen.

Hij dacht, ik wil over zaken schrijven, over deze die ik nog niet ken en niet kennen zou indien ik er niet zou over schrijven. Ik wil uitkijken naar dingen die ik zou willen ontmoeten om ze te verwoorden, de dag door zoekend ernaar, om uit te komen in de valavond, als ik nog even de tuin inloop.

Al is het niet veel, al zijn het maar een paar zinnen, nog onduidelijk eerst, maar daarna, hij de woorden heeft gelezen, in zilveren letters geschreven op een donker laken.

Hij dacht toen dat het ogenblik misschien nog niet gekomen was, dat hij nog even wachten moest, dat wat hij zag er nog niet duidelijk genoeg stond; dat er nog één woord was dat hij zoeken moest om de gedachte te bekronen. Een woord dat het sleutelwoord was, een ‘drie-letter-woord’, dat hij broderen wou, in kalligrafie getekend op een vaandel wapperend in de avondwind maar, voorlopig, nog verzwegen omdat hij wachten moest op een teken uit de luchten boven hem of, op het licht van de nieuwe dag die, zo hoopte hij nog altijd, nog komen zou.                                                                                                                                                                                                                                 

Dit is dan wat van de morgen was, die door liep naar de avond toe langs waterwegen begroeid met veldbloemen waarvan hij de naam niet kende, en dromend te zijn terecht gekomen in een vreemd land dat er gisteren nog niet was, een land zoals ‘The waste Land’ van T.S. Eliot  dat hij   al dikwijls heeft getracht te betreden, maar het te ondoorgrondelijk is - Paul Claes gelovend, je kennis moet hebben van de wereldliteratuur om er te gaan wandelen - en dan nog, het land tevoorschijn komt als het meest barre dat er is.

Maar nu de zin die hij gedacht had, met dat ene woord dat hij nog vinden moest, het woord dat draalde, het woord dat een fakkel was in de nacht van het ongeschrevene, en dat hij, ondanks de ‘Van Dale’ die hij raadpleegde, niet vinden kon, wellicht omdat het nog uit te vinden was. Hij de zin vandaag niet schrijven kan.

Morgen dan misschien. Maar morgen is een andere dag en zal het misschien, regenen na de lange droogte, wat niet meer passen zal voor de zin die vandaag bijna geschreven stond.

Het was toen dat hij aan Borges dacht, Borges die het weten moest.

14-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Waarom heb ik de tranen in de ogen als ik, zoals gisteren en vandaag, de uitvoering bijwoon – op TV natuurlijk - van Mahlers derde én vierde symfonie, onder de meer dan kundige leiding van Bernard Haitink? Wat is het dat me het diepst treft, het orkest, Haitink of de muziek van Mahler?

Er is symbiose, de drie hebben hun belang, de musicus voor het componeren, het orkest voor de uitvoering en de dirigent voor de interpretatie van de idee van de componist. 

Maar een feit is, ik luister naar Mahler anders dan naar om het even welke andere componist, zelfs Mozart, zelfs Bach. Waarom precies weet ik niet maar er moet een reden zijn. Ik begin hem te kennen en toch is zijn muziek telkens nieuw voor mij en, hij ontroert me altijd. Ik ken hem van mijn 25 jaar toen ik, dankzij een vriend - Leonard Hoedervangers was zijn naam – ‘Das Lied von der Erde’ voor het eerst ontdekte. Muziek verschillend van alle muziek die ik toen kende en ‘Das Lied’ was een schok voor mij, iets wat ik nog nooit gehoord had vooral dan de orkestratie met als summum, het laatste deel ervan: ‘Der Abschied’.

Als ik hem  vergelijk met Beethoven die de uiterlijke schoonheid nastreeft, dan vind ik dat Mahler de innerlijke schoonheid zoekt, de dieper liggende, en ik denk dat het dit is waarom Mahler mij meer bezighoudt dan de andere componisten, ik vind zijns gelijke niet, hij staat alleen, zeker wat zijn symfonieën betreft, en voor mij zijn het de vijf eerste. Met zijn volgende overtreft hij me ik volg hem heel moeilijk omwille van het feit dat die volgende tot en met de negende niet zo dikwijls gespeeld worden, er is schijnbaar minder vraag naar.

Maar met zijn derde en vierde verrast hij me telkens als de soprano invalt, dit is een hoogtepunt voor mij en telkens, hoe dikwijls ook, heb ik vochtige ogen, het is me te machtig, de ‘kleine Mahler’ in mij kan het niet aan, hij bezwijkt.

Het valt me op, maar ik kan me vergissen, dat er op ‘Klara’ geen dag voorbij gaat zonder een Mahler, maar dat is ook geldig voor Mozart, Beethoven, Bach Ravel en consoorten, maar het is nu eenmaal zo, het is Mahler die de meeste aandacht krijgt, de anderen gaan aan mij voorbij, ik ken ze, ik ken het vervolg van de lijn in hun concerti en symfonieën, het gebeurt zelden dat ik nog iets totaal onbekend van hen hoor, maar als ik het ken stop ik zelden om er naar te luisteren, terwijl Mahler wel mijn aandacht krijgt alsof hij mijn ‘préféré’ zou zijn en hij is het ook, hij voedt me geestelijk meer dan de anderen.

Dit is waarmee ik besluiten wil vandaag die geen gewone dag was want er zijn geen gewone dagen meer voor mij.

13-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

De voorbije nacht was er een lange tijd turbulentie in mijn gedachten, ik kon de slaap niet vinden, het gebeurt wel regelmatig maar nu ontbrak me de moed om te reageren, op te staan en te schrijven. Ik dacht dat ik koorts had, dat ik besmet was met een verkoudheid en zag me terug in het ziekenhuis en dat was mijn hevigste turbulentie.

In de namiddag ging het beter, zo dacht ik en kon ik denken aan wat ik te schrijven had want ik wou geen leeg blad afleveren, dat is het ergste dat me kan overkomen en toch, ik weet het zal het ooit eens gebeuren, ooit.

Ik schrijf dus maar en ik vraag me af wie er nu aan het schrijven is, ben ik het of wordt het me ingegeven, komt het van wat me omringt en niet te bepalen is?

Het schrijven, het creatief zijn in woorden is ons ingegeven en ik stel me de vraag waarom, wij, de mens, waarom bezitten wij meer geest, meer verstand dan de planten of de dieren, of denken we maar dat het zo is en is het in feite niet zo, heeft elk levend organisme het, maar het ene meer dan het andere, een kwestie van evolutie, waarin volgens Jacques Monod, ‘le hasard et la nécessité – het Higgsdeeltje een toevalligheid? - een rol zouden gespeeld hebben

Echter als het een zuiver product is van de evolutie dan zou het kunnen dat hieruit, alle omstandigheden gunstig zijnde, en er moeten er heel wat zijn, de mens ontsproten is, de evolutie neigend naar een steeds maar meer ingewikkelde structuur, zodat we opgetuigd werden met een denkend systeem, dat nu in faling is met als gevolg de opwarming van de aarde door hem veroorzaakt, om de eenzaat Poetin maar niet te vermelden.

Maar de evolutie, zoals ze zich heeft voorgedaan, vooral bij de mens tot homo sapiens, moet volgens mij een reden hebben. Want er kan geen enkele reden zijn om hem zo ingewikkeld te maken dat hij in staat is het ecosysteem van de aarde in gevaar te brengen en een opwarming ervan te veroorzaken, met de catastrofale gevolgen die overal oprijzen.

De homo sapiens heeft een ontsporing veroorzaakt, heeft een spoor genomen dat niet voorzien was of waarvoor hij niet bestemd was. Voorlopig dan toch, al weten we niet hoe het finaal uitdraaien zal . Ik las immers, maar vind het niet meer terug dat er ‘profeten’ zijn, bij name Geert Noels en Steven Grammens – ik citeer uit het hoofd - die stellen dat het menselijk  vernuft het halen zal en dat alles terug op het goede spoor  zal gezet worden.

Dit zijn beelden die ik oproep en jullie voorleg om als jullie er nood aan hebben over na te denken. Wat mij betreft kreeg de homo sapiens een andere rol toegewezen dan het in standhouden van de goede gang van het leven op aarde.

De toekomst, hoe ver ook in de tijd en dit kan duizenden jaren zijn, zal het uitwijzen.

12-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

We weten hoe onze dag begint maar we weten in de morgen niet hoe hij zal eindigen – ik wist het absoluut niet enkele tijd al geleden – of je dag normaal, maar wat is normaal, verlopen zal, of het is in vreugde en in vrede of in schommelingen die weinig anders zijn dan pijn of verdriet of iets dat beter niet was, het huis dat instort boven je hoofd.

Is het totaal onverwacht des te erger, is het enigszins verwacht des te minder erg, maar erg is het altijd.

Dit is de enige wijsheid die ik bezit vanmorgen en wat het vanavond wordt weet ik niet, misschien is het zelfs niet nodig voor mij er een andere, een meer gesofistikeerde, zoals deze van gisteren, te bezitten, maar hoe de dag ook verloopt, want ook van deze vijfhonderd woorden weet ik hoe ik ze begonnen ben maar weet ik nog altijd niet hoe ze eindigen zullen, ik zal het pas weten als het vijfhonderdste woord er zal staan, tot dan is het gissen en zelfs niet, ik wacht simpelweg af hoe alles zich ontknoopt, alsof het volgende nog in een knoop zou liggen, en eigenlijk het is zo. Er is elke morgen een knoop die moet losgewrikt worden, als een zaadje dat uit een appel moet gehaald worden om geplant te worden, geplant om te groeien tot een appelaar.

Mijn geschriften van elke dag zijn geplante appelaars die ofwel verdorren zullen, ofwel bloeien tot een boom in bloesem, heerlijk om te zien, bloesems die vrucht zullen dragen, als er maar genoeg bijen zijn om hun werk te doen. Voor de rest zorgt wat ik gisteren ‘waagde’ achter te laten, namelijk dat elke bevruchting niet zo maar een simpel ding is maar dat het een ingreep is van de Geest van het Universum, wat betekent dat elke conceptie, het werk is van het Universum.

Dit geldt zo voor een appelpitje, als voor een mensenleven. Eens het kiemen, eens bevrucht, het groeit en blijft groeien tot het leeg gegroeid is. En het appelpitje en de eicel, beide ‘wisten’, na de ingreep van het Universum hoe het groeien moest tot halm en tot aar, de foetus hoe hij groeien moest in het lichaam en dankzij het lichaam van de moeder, tot kind en volwassene.

Het eeuwige van het geboren worden en het eeuwige van het sterven, we zijn – alles is - van bij de geboorte gewikkeld in het eeuwige, alsof de eeuwigheid onze maatstaf zou zijn eens we tot stand zijn gekomen, de geest in de boom die weet en deze in de mens die weet en die van eenzelfde aard is, de ene wat meer dan de andere.

Zo nu weet je zoals ik, welke weg ik heb afgelegd om vertrekkende van uit het ongewisse aan te komen waar ik nog niet aan dacht toen ik de dag ben binnen gegaan.

Ik kan nu de gordijnen openen, het licht was al opgekomen in mij, ik zie nu dat het opgekomen is over de aarde, het tere blauw in het oosten dat inspiratie is voor een andere keer.

11-02-2023, 08:13 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het treft me keer op keer, er is geen houden aan, er is geen haven waar we aanleggen kunnen om er te zijn en er te blijven, de tijd voert ons af, we varen maar en blijven varen gedreven door de tijd, alle zeilen open. Het is dag en het wordt nacht en terug dag, de secondewijzer van ons uurwerk tikt maar verder, niet te stoppen is wat we de tijd noemen, onoverkomelijk niet te stoppen. We ondergaan.

Dit is een aspect van het leven, de uiterlijke tekens ervan. Dit is hoe we het zien uitgedrukt in cijfers, vertrekkende altijd van een punt gaande naar een ander punt, het tijdgebonden aspect en, vraag ik me af, is er een verschil tussen de man die ik was in de ‘februari’ van vorig jaar en de ‘februari’ van nu? Ik voel het niet, het is schijnbaar even goed als even minder goed, dan toch fysisch. Ik word elke morgen geconfronteerd met zelfde lichamelijke  problemen, maar inkijkend in mij is er een totaal andere ingesteldheid, is er boven alles uit, een grotere ruimte om te doen wat ik wens te doen en wat ook de gevoelens zijn aan de basis, deze ruimte is thans meer dan toereikend.

In een zekere zin vergemakkelijkt het mijn tasten, mijn uitkijken naar woorden die ik helder als bronwater wil en tevens soms  drager willen zijn van een boodschap wat de waarde en de eigenschap van het leven betreft.

Dit is wat mijn dagen in hoofdzaak geworden zijn en hopelijk zo zullen blijven, ik ontkom er niet aan.

Er overheen gezien leef ik een normaal bestaan. Mits hoogtes en laagtes houd ik stand. Tracht ik volmondig te bewijzen dat ik er ben, ik laat – deze van een slak over de vloer zou Hertmans schrijven -  een spoor na, al is het maar een voetindruk daar waar de zee zich even heeft teruggetrokken om weer te keren daarna en alles uit te wissen, een voetindruk die mijn leven is, een uitwissen ervan op het einde van de weg die ik nog af te leggen krijg,  een weg die ik zie als een Godsgeschenk.

Ik ben de man op leeftijd, dit is het beeld dat ik verspreid, de foto die ervan kan gemaakt worden is het uiterlijke, maar ik, Ik ben het innerlijke van dat beeld, van die foto. Ik ben van wat er is binnenin, ogenschijnlijk is het binnenin, maar zeker ben ik er niet van. Waar ik wel zeker van ben, ik ben van de geest die enkel van de Kosmos kan zijn – al wat is is trouwens van de Kosmos - maar of die geschakeld zit in mijn hersenen, in mijn bloed, in mijn adem, weet ik niet. Er is hier niets over bewezen.

Ik ben van de geest die het Universum ingepalmd houdt, die het Universum IS, zonder het uiterlijk te tonen; de geest die, het in potentie bestaande zaad van het Universum heeft bevrucht, zoals voortdurend zaden worden bevrucht met geest om te kiemen, ook de appelpitten van mij die ik plantte weten ervan te spreken.

Het uiterlijke van mij is het tijdgebonden element dat eens vergaan zal, opgeleefd; totaal gescheiden van het andere element, het aan het Universum ‘ontleende’ element, dat los staat van de tijd, dat van in den beginne moet bestaan hebben, van in het Alfa, en doorlopen zal tot in het Omega.

Hiermede herhaal ik voor de zoveelste keer wat ik al gezegd en geschreven heb.

Volledigheidshalve.

10-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Je moet een genie zijn om een boek te schrijven, dit is wat ik erover te zeggen heb, je moet taalvaardig zijn om te beginnen, je moet geleefd hebben, meer in slechte dan in goede omstandigheden, je moet de grote steden bezocht hebben en kennis van de wereldliteratuur, je moet een idee hebben over alles en je moet een degelijk beeld hebben van wat je zeggen wilt en vooral wat je niet zeggen wilt. Weten tot hoever je  wilt gaan en toch zo  ver mogelijk, tot aan de horizon van je mogelijkheden.

Als je deze genialiteit niet bezit is het beter dat je er niet aan begint, dat je je stil bezighoudt met wat blogs nu en dan, blogs die hoe uitzonderlijk ook, een obsessie geworden zijn en je je leven niet meer indenken kunt zonder.

e kunt wel 300 pagina’s met elkaar verbinden, er een lijn in leggen zodat je met een verhaal te voorschijn komt, maar dit verhaal moet diepte hebben, moet verwondering opwekken, moet de schrijver ervan op de kaart zetten als een monument waar naar opgekeken wordt. Ik denk nu aan Stefan Hertmans, ik denk aan Cees Nooteboom van ons taalgebied, groot levende schrijvers van bij ons. Er zijn er wellicht andere vandaag maar ik las te weinig en kan er dus niet over oordelen, maar of hier veel Hemingway’s of Pasternak’s of noem maar op, rondlopen betwijfel ik.

Het is aan weinigen gegeven een groot schrijver te zijn en als dusdanig aanzien te worden.

Zo, als je dit niveau niet aankunt, houd je gedeisd, blijf bij je leest en schuw elke poging om uit te breken, er is geen slagen weggelegd voor jou.

Je kunt altijd ervan dromen dat je dit aankunt. Dat je genoeg geleefd hebt, genoeg gelezen, gereisd, gezien hebt om het te wagen en al wat je weet om te zetten in boekvorm, maar als het geschrevene geen hoge waarde aan inhoud heeft, het mag nog goed geschreven zijn, blijft het achteloos achter. Dit is de regel wat de literatuur betreft.

Dus als je niet in staat bent deze hoogte te bereiken blijf er af, stop met dromen. En houd je bezig met wat je kunt, vergal de laatste dagen van  je leven niet met na te streven wat je niet kunt of nog kunnen zult.

Dit is zo wat de inventaris van mijn leven. Al het andere dat ik gedaan heb heeft elk van ons gedaan naar best vermogen, gewerkt om er te komen en een gezin opgebouwd dat grote betekenis heeft voor jou.

Maar je wou meer, je wou, wat je dacht, een tikkeltje meer, maar je mispakte je aan dat ‘tikkeltje in meer’, want het was heel wat moeilijker dan je dacht ook al heb je het je ganse leven meegedragen, je bezat niet dat geniale dat nodig is om te slagen en je had een leven nodig om het te beseffen, een leven verloren geschreven. Niemand wil je producten van de geest, nu herleid tot wat je dagelijks meegeeft onder de vluchtige vorm van een soort e-mail en, hoeveel zijn er die je volgen na al die jaren?

Dit werd een lang gesprek met mezelf, uitgeschreven vroeger dan vroeg in de morgen.

09-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het licht, hoe min ook, dat me overvalt als ik de gordijnen  openschuif, overvallen is misschien niet het correcte woord maar het treft me toch, het valt op, ik staande in de duisternis. En het is zoals altijd het uur van de waarheid, van het leven dat herbegint uitgedrukt in woorden meer dan in daden. Het is de noodzaak van elke dag te zijn van het woord alvorens te zijn van de daad.

Het is ook het contact met de geest in jou die nog half in de nacht verkeert, die je oproept om zijn werk te doen en je te zeggen wat je vertellen moet vandaag,  vertellen of verzwijgen het komt er niet op aan als hij je maar de woorden aanbrengt die verwacht worden. Die elke dag verwacht worden, dus is er geen enkele reden waarom niet vandaag, komende uit de morgenmist of van waar ook als ze je maar tijdig bereiken.

Je dacht in de nacht, jij kleine man levend in kleine, weinigzeggende dagen, iets groots te vertellen te hebben, waar de wereld zou naar opkijken, maar wat kan dit ‘groots’ dan wel zijn als je zoekt in je tijden die voorbij zijn wat je als groots hebt gevonden, welke uitdagingen je hebt aangegaan en waaraan je hebt weerstaan, zelfs glorierijk overwonnen in je ogen?

Echter in de ogen  van de anderen wat betekenen én je uitdagingen én je overwinningen hierop, hoe ervaren zij dat ‘grootse’ dat je te verkondigen hebt, en dan nog op welke wijze?

Eens je daar over nadenkt val je in een put, er is weinig of niets dat je te vertellen hebt dat de anderen zou aan spreken, dat ze je volgen zouden over berg en dal om samen met jou de tocht te maken, nieuwsgierig en volhoudend tot het einde van je  verhaal.

In het kort, je hebt geen dergelijk  verhaal dat uitlopen zou over talrijke geslachten, over periodes van oorlog en vrede, wat interessant zou kunnen zijn, maar je kunt enkel spreken over een tijd van vrede waarin niets gebeurt dan de dagelijkse dingen van het leven, de kleine hoogten en de kleine dalen, niets verheffend, niets avontuurlijks, niets ongewoons. Zo wat rest er nog waarover je uitweiden kunt dat je op een voetstuk zou kunnen zetten in  de wereld  van de literatuur?

En toch dacht je eraan te beginnen , terwijl je goed weet dat de tijd dringt en dat je filosofisch gezien alles al verteld hebt wat je te zeggen hebt. Er zelfs een resumé van gemaakt, die weinigen gesmaakt hebben zodat je hem moedeloos ter plaatse laat alsof hij nooit geschreven werd.

Er is nog een andere gedachte die de kop opsteekt: het volstaat niet een soort roman samen te stellen met een paar andantino’s zoals deze van Dimitri Sjostakovitsj in zijn tweede pianoconcerto, opdat je werk zou geprezen worden als de rest van het boek dat niveau niet haalt.

Ik vraag me  nu af of ik hiermede mezelf heb overtuigd dat het nodeloos is  verder te denken aan een nieuw en beter boek, als ik over de ganse lijn het andantino-gehalte waarover sprake niet met zekerheid halen kan?

Zeker is ik wil geen tweede ontgoocheling. 

08-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het kind in mij, dat er nog altijd aanwezig is, verheugt zich als het kleine stukjes wortel, steen, glas of wat ook kan kleven op een wit tekenblad en zelfs het inkaderen en opstellen vóór zich op de plaats waar hij schrijft. Kinderlijk, ja maar ook het bewijs van de stilte van het leven in hem en de ingetogenheid die hij kent als hij bezig is met de kleinst mogelijke  zaken: het ordenen bij elkaar van wat luttele dingetjes die ineens een waarde verwerven omdat ze de aandacht krijgen die ze anders nooit zouden gekregen hebben, een speling zelfs voor het oog als men zich maar de moeite getroost er naar te kijken en er niet achteloos aan voorbijgaat.

Want wat hebben anders stukken van wortels, van planten en bloemen, van rots, van gebroken porselein en glas, van schelpen, ons anders te vertellen als ze niet, als product van de natuur, soms als kunstwerk ervan, worden opgetuigd en getoond zodat ze ons bewegen kunnen na te denken over de herkomst ervan , en niet opgeborgen te blijven in een doos van welke aard ook en nu, hoe en vooral waarom, ze ineens in het daglicht zijn komen te staan.

Kleine handelingen op een dag die zich opent op het simpele in jou, het uitzonderlijke kleine in jou, dat ineens het grote wordt dat je bezighoudt. Je hebt eraan gedacht, waarom weet je niet, bij het opstaan en je hebt je aan het werk heb gezet om te maken wat je maken wou, ineens, alsof het voor jou van levensbelang was, neer te zitten en die kleine, moeilijk met je oude vingers vast te nemen prutsdingen en ze te kleven op de plaats waar ze horen te zijn, niet daar of daar maar precies op de plaats waar je innerlijk weet waar ze moeten komen, in evenwicht met de andere die er al gekleefd staan.

Het zijn, zoals het schikken van woorden, handelingen van de geest in ons, waardeloos voor de wereld waarin we leven, maar groot waardevol voor de kleine wereld waarin jij je nog beweegt in je late dagen.

Je kijkt erop neer en je weet voor jezelf dat je iets hebt verwezenlijkt, kunstig voor jezelf omdat je er met alle aandacht hebt aan gewerkt, al het andere vergetend, en als ingelogd op je diepste zelf de dingen hebt geschikt op je blad, en in een opwelling van voldaanheid je naam eronder hebt geplaatst in het chinees, met de stempel die je kocht op een markt ergens in China bij een jonge dame die je verleidde met haar glimlach. Je dacht er toen niet aan deze ooit te gebruiken. Maar nu, vandaag, een dag in februari op je zesennegentigste, dacht je er wel aan, zo maar, zo maar, alsof er van het eerste woord dat je schreef vandaag, er alles op gericht was om die zegelstempel van jou te gebruiken voor de eerste en misschien de laatste maal in je leven; ook de collage van steentjes en wortels en schelpjes was misschien iets dat je voor de laatste maal, kinderlijk, zult gemaakt hebben omdat je vanmorgen zoals de zovele morgens van je leven een blog te schrijven had die je vandaag een meerwaarde, en welke? Mee wou geven door  hem te ondertekenen met je naam in het Chinees.

Hoe wonderlijk het ‘terug-kind-zijn’ soms zijn kan.

07-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Ik denk dat, op basis van wat ik schrijf en hoe ik schrijf, ik enkel gelezen word door mensen waarvan de geest een rustig landschap is, een geest die niet al  te veel te kampen heeft met de dagelijkse beslommeringen van een  beroepsleven en aldus geen tijd over heeft om aandacht te tonen voor wat ik hier breng.

Ik ben me hier ten volle van bewust. Ik weet dus dat mijn lezers behoren tot een zeer beperkte groep. Mensen die nog de tijd hebben even te gaan kijken wat er naast hun dagblad en hun TV en Radio nog te vinden is van een zonderlinge eenzaat die meent het voor het zeggen te hebben.

Ik zal dus, indien het een doel op zichzelf zou zijn, nooit de grote massa bereiken; zal dus nooit met hun kritiek, die er zeker zou zijn, geconfronteerd worden, wat dan toch een geruststelling inhoudt, want ik weet dat niet alles wat ik schrijf à 100 percent verdedigbaar is. Maar ik tracht origineel te zijn en vooral niet alledaags, altijd op zoek om bestaande grenzen te overschrijden en binnen te dringen in het onbekende, en wat dit onbekende betreft is er een massa te ontdekken of tenminste toch te benaderen, waar ik me tevreden mee stel.

Ik zit hier dan - of sta er dan – als op een verhoog, zwaaiend met woorden van alle slag waarmede ik jullie over de sloot wil halen om me te volgen elke dag gedurende enkele minuten om dicht bij mij te vertoeven en binnen te kijken in mijn gedachtewereld, hopende dat ik jullie treffen kan en je dag wat kleur kan geven die hij anders niet hebben zou. Ik denk dan aan wat er gebeurt met mij als ik vroeg in de morgen van Belà Bartók, zijn ‘Concepto voor Orkest’ hoor, dat ik kende maar in lang niet meer gehoord had, Bartók een componist zijnde die niet zoals Mahler of Bach of Beethoven regelmatig aan bod komt, hij is me er des te dierbaarder om.

Wel als ik binnenkom bij jullie wil ik ook het effect Bartók bereiken; Weet dat dit mijn betrachten is en als ik blijf optreden met mijn woorden dan is dit een van de redenen die me aanzetten om niet te versagen, maar door te gaan tot in het uur van het einde, dat ooit, ooit komen zal, liefst zo ver mogelijk in de tijd die nog voor mij ligt uitgespreid zonder al te veel doornen om dan, zoals Pessoa mijn bril te vragen om die mee te nemen, je weet maar nooit.

Vooruitzien is een eigenschap is beter dan terugblikken, wat soms een gram gevoel geeft, vooruitzien is een begin van beleven van wat nog mogelijk is voor jou, veel meer is het niet, maar het is een lichtpunt in het wazige van wat je nog wacht in the days ahead.

06-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zou ik het nog durven wagen (heb ik de moed?) vroeg ik me af, een geschrift op te brengen van 40 à 50 duizend woorden dat begint bij een boom in de vlakte en eindigt met een vrouw in het bed en dit in een lang verhaal zonder rustpunten of pauzes.

Een gekheid eigenlijk: een blog elke dag is realiseerbaar, maar een dergelijk geschrift, noem het een roman, schijnt me eerder wishful thinking. Evenwel op mijn leeftijd leef je van dromen of ze zich nu realiseren of niet, dromen zijn waardevol, ze breken in in de realiteit van de dagen en duwt deze naar de achtergrond, het is als een wolk witte rozen geplaatst in een donkere vaas naast je in de kamer waar je schrijft, zo leef je enerzijds met je voeten op de vaste grond en anderzijds met je gedachten bij de tuil rozen, wat inspirerend werken kan.

Ik zou mijn blog aldus kunnen opvatten en er honderd op elkaar volgend kunnen schrijven, maar ik ben zo niet ingesteld, mijn blog is geen verhaal, ik heb getracht deze als deel van een verhaal te zien maar het werd  een mislukking, al zou ik wel willen een verhaal te bedenken dat nog nooit geschreven werd.

Ik heb ondervonden dat ik, ondanks de inzet die het me kost, er voortaan mee verder kan, met een  blog per dag, de ene wat beter dan de andere kan ik  verder. Het is een spel dat ik speel zoals de zon of de maan soms spelen met de wolken, of is het omgekeerd, zijn het de wolken die de spelers zijn. Zo ben ik het niet die het spel maakt, het zijn mijn woorden.

Het is ook dat mijn zoektocht naar, diep in de nacht begint als ik even ontwaak en mijn gedachten half slapend gaan naar wat ik schrijven zal. Soms is er een opening, en ‘brodeer’ ik er zinnen omheen die me bezig houden tot in mijn slaap. Dit gaat nu al jaren mee: mijn nacht en mijn dag hoofdzakelijk gericht op  de blog die ik te schrijven heb.

Ik heb dit al tientallen keren geschreven, maar altijd komt het terug, ik weet niet meer wat het is, mijn dag in ‘peis en vree’ door te brengen.

Het is een voortdurende zelfpijniging en wat levert het op? Niet veel. Het blijft een trachten om ooit hoog te eindigen en uit het anonieme te kruipen, maar ik blijf hangen waar ik al zo lang aan het hangen ben, een pogen die op niets uitdraait, eigenlijk een onuitgesproken ontgoocheling die ik er bij neem. Het loopt evenwijdig met wat soms van het leven is.

En toch, elke dag opent zich op dit betrachten, op dit pogen te zijn wie je wenst te zijn en wat je bezighoudt, niet zo zeer wat je doet, maar wat je denkt. Het is het werk van de geest in jou die belangrijk is, meer dan de kleine of grote daden die je stelt, want dit zijn de handelingen die ontstaan zijn in de geest, de uitvoering van onze gedachten. Zo hoort het in elk geval te zijn, het loopt verkeerd als het zo niet is.

Onze geest, deel van de oceaan van geest waarin we onder duiken waarvan we de tentakels niet, of dan toch maar ‘nauwelijks’ kennen.

05-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Als je Daniël Barenboim – Buenos Aires, 15 november 1942 - de eerste symfonie van Johannes Brahms hebt zien dirigeren, de symfonieën van Beethoven, de talloze pianoconcerto’s, of de talloze sonates van Liszt, van  Chopin, van Beethoven of Schubert of van zovele anderen, telkens zonder partituur voor zich en je hoort dat hij besloten heeft niet meer op te treden, dan vraag ik me af hoe hij zijn dagen doorbrengt met al die muziek, al die noten in zijn hoofd die moeten komen en gaan, als hij wandelt in het park of neerligt op de sofa, of toeschouwer is  van een uitvoering ervan  kritisch zoals hij is ingesteld – ik hoorde hem in ‘Master Classes’ – hoe die man leven moet zonder publiek dat hem rechtstaande toejuichte en op de handen droeg en nog altijd.

In dit verband hoorde ik ooit wat Rubinstein vertelde: dat hij ‘s morgens opstond met een pianoconcerto – een van Chopin meen ik - in zijn hoofd, dat hij ontbeet of de krant inkeek, of telefoons ontving of wat ook, en dat het concerto verder liep in zijn hoofd om het nu en dan eens terug op te nemen. Het is alsof je rond zou lopen met de ‘Recherche du Temps perdu’, van Marcel Proust in je hoofd en nu en dan er een pagina uit reciteren zou.

Hoe fenomenaal dit niet is of tot wat de mens Barenboim, Rubinstein en velen wellicht met hen, in staat is. Het overstijgt me, het is iets dat ik niet begrijpen kan, al wil en moet ik wel want ik zie het gebeuren voor mijn ogen de bijna onvoorstelbare vlugheid waarmede bijvoorbeeld de vingers over de toetsen glijden of over de snaren in een piano- of vioolconcerto  is adembenemend. Niets schijnt onmogelijk én om het te schrijven én om het te interpreteren voor de kunstenaar die de mens is. Maar ook en dit is even ontstellend, maar dan in een totaal andere richting, de gruwel tot wat hij in staat is, Hiervan zijn evenveel voorbeelden voorhanden, maar we verzwijgen ze liever omdat het niet in onze aard ligt erover uit te weiden.

Dit is dan de dubbele wereld waarin we leven, de ene hemelen we op de andere vervloeken we, weigeren we aan het woord te laten of er ook maar iets over te zeggen  al dringt het soms.

Aldus schijnen we schuldig aan ‘hoogverraad’. Leven we in een wereld waar alles koek en ei is, waar we rondlopen op rozen zonder doornen, het hoofd geheven in de wondere wereld zoals hij ons de laatste dagen wordt aangebonden op de VRT en we de ogen openen op het meest verrassend schouwspel dat ons getoond wordt. Hoe van het minimaalste af, alles geregeld werd met orde, groot vakmanschap en levenswijsheid.

Nog iets dat ons overstijgt en aantoont hoe alles hier op aarde en in de Kosmos geregeld werd, zoals de Bijbel het zegt, met orde en met inzicht.

En vanwaar deze orde en inzicht komen gaan we blindelings aan voorbij  het raakt ons niet, het is, en dit schijnt ons voldoende als uitleg.

Tot we tot de jaren van verstand gekomen zijn en ons plots toch de vraag gaan stellen. Een vraag die ons opneemt in een andere wereld deze  van de geest die, dit veronderstel ik, omheen ons aanwezig is in alle glorie. Mannen als Barenboim, als Rubinstein vertoeven erin in gezelschap van alle componisten en schrijvers en schilders en beeldhouwers en anderen die de kunst van de schoonheid beoefenen.

En dan wij, wat belet er ons er elke dag even in binnen te dringen en hoger te leven?

04-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Er zijn in het leven altijd goede dagen en minder goede, dit heeft niets met filosofie te maken, het is maar een zin om als begin van een blog/geschrift te gebruiken, dankbaar zelfs als alles verkeerd schijnt te gaan in de morgen en je er gans alleen voor staat om op je plooi te komen en normaal te functioneren; al weet je niet te bepalen wat het is normaal functioneren, maar laat ons stellen dat het hier een verder gaan is, een vervolg op de laatste zin die je gisteren schreef: je verdiepen, minstens een maand lang, in het leven van ‘Tutankhamen’ zoals gezien en beschreven door Christine el Mahdy (en niet de ‘El Mahed’ van gisteren) Britse Egyptologe, ‘born Christine Margaret Bamford (1950-2008).

Echter, in de tijden van nu, wie schrikt er nog als iets nieuws, zelfs iets sensationeel verteld wordt over de knaap-koning Toetanchamon, en dan nog uit een eeuw vóór Chr. die betwist wordt.

Ik zal er dus (voorlopig?) niet op ingaan, misschien wel even doorbladeren maar meer niet. Ik wil dit overlaten aan anderen die nog verder dan ik uit de tijd van nu leven, en meer tijd te verliezen hebben, dan ik, trouwens , wie zegt ons dat Christine el Mahdy ons ‘de’ waarheid te vertellen heeft?

Ik heb voldoende aan het onderhouden van mijn blogs opdat ik er nog iets zou bijnemen dat me enkel afleiden kan en eigenlijk, wat mijn opdracht betreft niets kan bijbrengen. Dus, mijn keuze is gemaakt, nu geen zijwegen meer inslaan, rechtdoor ligt mijn weg getekend.

Hiermede heb ik gezegd wat ik als inleiding op deze dag wou bekend maken, het is iets waar ik gisterenavond laat al aan dacht, maar de tijd ontbrak me toen en de tijd is een raar ‘beestje’, moeilijk te temmen. Dan toch voor iemand die tijd te weinig heeft – beter die teveel tijd verspilt – Na al die jaren weet hij het nog niet hoe zijn tijd maximaal te gebruiken, hij heeft dus nog heel wat te leren en, de tijd ontbreekt om het nu nog te doen, zo hij zit gevangen voor wat hem nog rest aan dagen.

En hij moet bekennen – eigenlijk ben ik al dagen lang een dagboek aan het schrijven, jullie weten evenveel over mij als ikzelf – dat het op gang komen in de morgen moeilijker en moeilijker schijnt te gaan, ondanks de muziek van ‘Klara’, die som zelfs geen balsem is als ik wakker word, maar amper wat geluiden om mijn alleen-zijn op te vullen.

Hoe moet het verder denk ik dan, gaat het verslechteren met de dag of kan ik er een einde aan stellen en terug ontwaken met een lach op mijn aangezicht?

En, het zou zonde zijn nu al te wachten op de lente en niet op de dagen die ervoor nog zullen komen.

03-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hoe weinig of hoe talrijk ook jullie zijn die me lezen, ik heb tegenover mezelf een opdracht te vervullen waaraan ik niet ontkom of ontkomen wil. Dit brengt me meermaals, zoals vandaag, in een ongemakkelijke positie, wanneer alles gesloten blijft ondanks het morgenlicht dat me verblindt, maar ik sliep te lang, en iets schijnt ontregeld want ook mijn ontbijt liep uit. Hoe het kwam is me vreemd maar niets verliep zoals het gewoonlijk verloopt, en het ligt aan mij, alles gaat trager alsof ik geen controle heb over mijn handelingen. Wat vermag ik dan, hoe reageer ik erop?

Kortom ik ben een dof man, ik ken geen uitstraling, zeker niet deze van een ‘Toccata en Fuga’ van Johan Sebastian Bach in een bewerking voor orkest van de Brit Leopold Stokowski, wellicht deze uit de film ‘Fantasia’ van Walt Disney. Een uitstraling waar ik elke dag op zoek naar ga en, wonder, soms vind of meen ik die gevonden te hebben. Ondertussen ondervind ik elke dag, elke minuut bijna wat een rijke uitstraling de muziek bezit als ik even volle aandacht schenk aan wat ‘Klara’ me te bieden heeft. Ik blijf het zeggen: ‘Klara’ is mijn gezelschapsdame, mijn thuisgevoel, ze vult me aan, Strawinski vult me aan, Debussy, Ravel en ik noem dan niet wie ik in de eerste plaats noemen wilde Beethoven en Mahler. Maar ik rangschik ze niet, ik ondervind dat, als ik alle voorkeuren op zij duw en als ik aandachtig luister, ik in elk werk schoonheid vinden kan. Het ene werk is me wel meer vertrouwd dan het andere, maar welk muziekstuk het ook is ik ben klein gelukkig als ik in de orkestratie de maker ontdek, zo ontdek ik de maker van ’Le Sacre’ in de orkestratie van zijn ‘ Vuurvogel’, zelfs in zijn ‘Petroesjka’.

Veel is dit niet maar dan toch het brengt een zekere voldoening als je het correct gehoord hebt.

Dit zijn de kleine hoogtepunten van je dagen, veel meer verwacht je niet meer, vooral niet op een morgen als je gesloten blijft, tot je, zoals het vandaag gebeurde een zending boeken binnenkrijgt, boeken die toebehoorden aan een verre vriend die te vroeg overleden is, Robert De Telder, die door hem in de hand werden gehouden en die nu op je tafel liggen om, zoals het zich voordoen zal in de komende dagen/weken, regelmatig bekeken zullen worden, met als het maximale, ‘The complete works of Flavius Josephus’(A.D.37-100): de geschiedenis van het Joodse Volk, waarin De Telder zich zeer vlot bewoog en waarin hij zich uitleefde.

IN zijn schrijversleven is het ook Velikovsky geweest die hem gebracht heeft waar hij zich bevond namelijk als groot kenner van de geschiedenis van Akhnaton en Toetanchamon.

Over deze laatste was er ook het boek van Christine El Mahed: ‘Tutankhamen, The Life and Death of a Boy King’, zal ik het wagen het te lezen, meer dan 300 pagina’s kleine druk?

Of zou het niet teveel gevergd zijn van mij?

02-02-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Het lied kwam als in een droom in het holle van de nacht, het enige lied waarvan hij zich nog de woorden herinnerde: ‘I’ll be seeing you’, al heeft hij hierbij nooit aan een geliefde gedacht die hij zou of wou terugzien, geen naam die opdook van hier of daar, neen, het was zuiver het lied zelf, in al zijn vertederende schoonheid dat hij meedroeg, dat hij soms, lichtjes in de wind, zong op feestavonden met vrienden en kennissen. Als er gezongen werd en dat gebeurde wel eens, drongen ze aan omdat ze wisten dat hij toegeven zou en dan zong hij de aria, de woorden komend zoals hij ze zo goed nog kende:

I'll be seeing you
In all the old familiar places
That this heart of mine embraces
All day through.

In that small cafe
The park across the way
The children’s carousel
The chestnut trees
The wishing well.

I'll be seeing you ... 

Hij zong het telkens met overtuiging omdat hij geloofde in de poëtische kracht van de woorden. Maar niemand vroeg hem wie hij ermee bedoelde want zijn geliefde zat naast hem en kende de woorden na die zo dikwijls al gehoord te hebben.

Als het hem  nu  nog zou gevraagd worden, en wie weet hij komt misschien nog op feestjes van die aard en de sfeer ervan warmer en warmer wordend en men zou hem naar het lied vragen, dan zou hij nu wel weten wie hij terug zou willen zien, maar of hij het nog zingen zou in de gewenste tonen valt  sterk te betwijfelen. Hij zou het prevelen misschien, zacht en vertederend, met de woorden die heel zwaar zouden liggen en hem wellicht bewegen zouden tot tranen of zeker tot het stokken van de stem. Hij weet niet of er nog ooit zulke feestjes zullen komen voor hem, maar als die zouden komen, zal hij wellicht aarzelen en zeggen dat de tijden van vroeger voorbij zijn, dat het lied nu een ander lied is geworden, dat de woorden nu hun volle betekenis hebben gekregen, een betekenis die hem zwaar ligt, en ze zullen begrip tonen.

Als hij er nu over nadenkt en dit is de reden waarom deze blog er gekomen is, het is nu een lied dat hij niet meer zingen zal, zeker niet in het openbaar, de woorden zal hij misschien nog wel diep in zich nog neuriën als hij alleen zal zijn met haar, alleen met haar in zijn eenzaam-zijn.

Denkt eraan hoe de dingen, de woorden dan, zich omkleden kunnen, all of a sudden.

01-02-2023, 08:07 geschreven door Ugo d'Oorde  

De laatste dag van de eerste maand, nog elf maanden vol te houden en het is volbracht, moet het alleen nog doen, nog maken.

Zou Dante dit ook gedacht hebben ooit, bij voorbeeld als hij het ‘Inferno’ verlaten heeft en nu op het punt staat te beginnen aan zijn ‘Purgatorio’:

‘Per correr miglior aqua alza le vele
omai la navicella del mio ingegno
che lascia dietro a sé mar si crudele:[1]

Wat niet geldt voor mij. De waters waarin ik me beweeg waren niet woelig en worden niet kalmer, ik blijf verder varen in zelfde waters met een zelfde ritme en een zelfde ingesteldheid.

Wel is het zo, en dat klinkt eerder als een verwittiging, dat van de twaalf, er nog elf maanden overblijven en dat ik niet meer dralen mag maar doen moet wat moet gedaan. Maar ben ik hier elk ogenblik van de dag en de nacht 100 percent van bewust?

Wel neen, dit gevoel van de tijd die rest ken ik maar van tijd tot tijd, ik kom er vlug overheen want zo niet zou er me niets anders overblijven dan ‘verslagen’ af te wachten tot de elf overige maanden voorbij zijn, wat een enorme verspilling van tijd zou betekenen.  iets wat een normaal mens zich niet permitteren kan of mag.

Integendeel zelfs, ik weet dat het nu is of nooit, om gestaag door te gaan, verbeten de strijd met het woord aan te gaan tot het fatale, maar tevens wellicht, het wondere ogenblik dat de andere wereld zich opent voor mij.  Gewild weiger ik hier het woord ‘dood’ te gebruiken, ik wens het zelfs te bannen uit mijn woordenschat, omdat het te cru over komt en vooral omdat we niet weten, slechts vermoeden kunnen wat er achter schuilt.

De elf overige maanden zijn én een aanmoediging om niet te dralen, én een stille verwittiging om planmatig te werk te gaan en mijn tijd zorgvuldig op te vullen. Wat me dan elke spontaneïteit in wat ik doe kosten zou.

Daarom zeg ik jullie dat ik verder zal gaan zoals ik bezig ben, trachten het maximum te bereiken onder welke vorm ook, maar verder, al is het omslachtig, bezig te zijn zoals ik bezig was, hels soms, maar ook met heel wat mate. Zoals je dagelijks vaststellen kunt wat het is en hoeveel het maar is.

Het is niet omdat ik maar elf maanden meer heb dat ik plan ook maar iets te wijzigen aan mijn gewoontes. De maanden zullen op me afkomen – zo hoop ik toch – en ik zal ze waardig ontvangen alsof er geen telling mee gemoeid zou zijn. Maar het kan goed dat ik tegen dan, deze laatste zin zal vergeten zijn en ik erop terug zal komen niet eenmaal maar meerdere malen in andere bewoordingen of andere omstandigheden.

Mijn toestand – een vriend zegde me dat ik nu op mijn zesennegenstige  ben en ik had er nog niet aan gedacht, hij deed me even schrikken – draagt in zich een beeld van mij dat weinig gunstig uitvalt, ook voor mijzelf. Het is maar dat ik er geen schuld aan heb en ook geen verdienste, mijn toestand is wat hij is. En als jullie het weten willen, nu dat het geschreven staat voel ik me er goed bij.

Goed bij wat er geschreven staat.

[1] Purgatorio: canto primo: 1-3: ‘Nu ik met het schip van mijn geest een zo wrede zee achter mij heb gelaten, hijs ik de zeilen om koers te zetten over beter water.’

(vertaling Frans van Dooren)

31-01-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Zijn tekeningen van vroeger zag hij als voorbeelden van kleine kunst, klein omdat er weinig verbeelding in optrad; zijn geschriften daarentegen kenden wel die verbeelding, wat niet betekende dat het daarom grote literatuur was, want veel werd er niet over gezegd. Hij was echter gerust gesteld met wat hij gepresteerd had en bleef presteren. Hij had zelfs de indruk dat hij aan het overdrijven was in alles, ook in de woorden die hij zo juist geschreven had over zijn prestaties.

Maar hij zat voor zijn klavier en hij lag niet op de sofa en dat gaf hem voldoening, vooral dan in het begin van de nacht als hij op het punt  stond te verdwijnen onder de lakens en hij zich neerleggen kon wetende dat zijn dag gevuld was geweest zoals hij het gewenst had, vooral dan gevuld met woorden want daar kwam het telkens op neer, woorden en nog woorden.

Hij was een man van woorden, hoewel hij het ook waagde te zijn van lijnen en figuren die te ontcijferen waren, ook voor hem, omdat de figuren zo tevoorschijn waren gekomen uit zijn hand, het enige verschil met de woorden die van ergens kwamen, van een plaats die niet te bepalen was, dan toch niet met enige zekerheid.

En ook als hij verder dacht, ook zijn hand geleid werd van uit een plaats die hij niet kende, maar het toch niet zijn hand zelf was die de figuren tekende, en het dus ook wellicht zijn geest was, een geest die waar woonde? Die hem toch gade sloeg en hem nu en dan aanmoedigde om meer dan wakker te zijn, en om hem als doender werk te geven.

Hoe we in elkaar steken weet ik niet, wel dat we creatief kunnen zijn in wat we doen en dit gebeurt dagelijks als we er op ingesteld zijn, als we weten dat wij het zijn die hier rondlopen en niet de machine in ons die een groot deel van de tijd overneemt en ons brengt waar we eigenlijk niet moeten zijn.

Weten hoe het gebeurt is één ding, één bijkomstig ding, maar het doen zelf is het belangrijkste want daar komt het op aan, de impuls om te beginnen en te blijven beginnen, het stuk  door, tot het einde in het zicht komt en je besluiten kunt.

Die ‘doen’-beweging hangt nog altijd in mij en omheen mij en dit van bij het opstaan, soms zelfs vóór het ontbijt. Zo lang die beweging, die tezelfdertijd een deel aanmoediging inhoudt, ben ik ‘safe’. En er is nog steeds geen verzwakking, ik voel me sterk, in feite en ik meen het, sterker dan ooit.

Opnieuw ben ik er door gekomen, heb ik bereikt wat ik bereiken wou en kan ik een halve dag respijt nemen om terug op adem te komen en daarna stilaan te gaan denken aan wat ik morgen schrijven zal, voor het ogenblik weet ik het nog niet. Misschien komt het straks als ik op de sofa lig, intens luisterend naar Klara?

Du choc des idées, weet je, jaillit la lumière en muziekstukken zijn soms ideeën.

30-01-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde  

Hij hoorde een  stem, een jonge heldere stem in de kamer, een stem a capella die zocht naar een melodie die ze niet vond. Een ogenblik, een fractie van een ogenblik dacht hij dat zij het was en hij wou roepen: ‘Kootje – de naam die hij haar gaf - ben jij het?’ Maar toen vielen de violen in en wist hij dat het ‘Klara’ was, wist bij dat het niet kon dat zij het was die zong, vroeg in de morgen, en toch, toch dacht hij nog een ietsje dat zij het geweest was.

En de stem, het gezang, het vloeiende erin, het soepele, het tere erin bleef hem bij als een aanwezigheid en hij twijfelde en bleef twijfelen, was zij het dan toch niet geweest, kon het, een mogelijkheid dat ze even binnen was geweest en terug vertrokken meegenomen door wat we de tijd noemen?

Hij had het zo graag gewild. Misschien was het zij dan toch, was de stem die hij gehoord had, een stem, zo maar in de kamer naar hem toe alsof ze hem langs die weg alleen benaderen kon en hij zich even nog zou verliezen in haar.

Vreemd zijn sommige ogenblikken in het leven. Ze dagen op en gaan weg een spoor nalatend in je gedachten van de dag en nog, van de dagen erna, het onwezenlijke dat wezenlijk wordt, alleen de fractie van het ogenblik van toen, denken dat ze er was, even, want de stem was niet van vandaag, ze was van dagen ervoor, van wanneer wist hij niet precies, het hoefde ook niet, niets hoefde er, om te weten dat de stem even die van haar was en in de klank ervan iets dat wees op een ver geluk, kort aangehouden en weg vloeiend een lange echo ervan nalatend.

Hoe beschrijft hij het, iets dat zo vluchtig was als de geur van een roos in de  vroege morgen, wat niet te beschrijven is, zelfs al hield je de roos dicht aan je mond; niet te beschrijven het gevoel  van een vluchtige - al weet je het niet hoe lang die er al was - van een aanwezigheid die op allerlei manieren misschien getracht heeft je te bereiken, binnen te komen in je geest en zich er te nestelen, ne fut-ce que pour un moment, dat dan uitdeinen zou over de volgende dagen en neergeschreven zich vasthechten in de tijd, om er te zijn in die tijd.

Zelfs als er niets van was, het een droom was, een fractie tijdloosheid waarin alles gebeuren kan dat anders dan in een moment van tijdloosheid niet gebeuren kan, dan nog heeft het zijn volle waarde, krijgt het zoals het er staat een waarde van authenticiteit waar niet meer aan te tornen is.

Zo wat hij hoorde die morgen in januari, zelfs al wist hij dat het maar de schim was van de stem  van haar, is hem bijgebleven, werd eindeloos versterkt door de woorden waarin het gehuld werd en zal het gelezen worden zelfs al was het inbeelding geweest, inbeelding van iemand die een ogenblik heeft gedacht, zelfs minder dan een ogenblik, dat zij het was die hem iets zeggen wou in de vorm van een lied.

Wat hij noteerde, warm weg, dromend.

29-01-2023, 00:00 geschreven door Ugo d'Oorde